장음표시 사용
31쪽
meri et indari esse communem affirmat rueg. l. c. II 68, 22, 3). Quae apud Herodotum inveniuntur
exempla, haec fere Sunt: νέθηκε πικρρο ριδιον θέης ἄξιον διὰ πάντων τῶν ἐν Λελφοτσι ἀναθηματων I, 25. ανδρι ευδοκιμέον διὰ πάντων δ τῶν βασι
λέων τῶν ἐν Σπάρτ γενομένων VI, 3. CD, VII, 83. VIII, 37 69 142. Insolenter indicatur praepositione porrectio, quae fit praeter vel secundum locum quendam in IV, 39.
το δ' ἀ- Φοινίκης παρήκει διὰ τῆς δε τῆς θαλάσσης εἀκτὴ αντε παρά τε Συριν τῆν Παλαμαινεῖν καὶ θυπτον ἐς τὴν τελευτα i).
Κατὰ A Cum Genetivo conjunctam adhibet
Herodotus hanc praepositionem eodem sere modo, quo scriptores dialecti Atticae veteris. Quae vero aut, os inusitata aut plane ab illa discrepare videntur, haec fere sunt: a Notemus locutionem illam κατ ἄκρης adve bium circumscribentem penitus, unditus': τὴν Μιλη- τον αἱρέουσι κα ἄκρ11 VI, 18. - Ch. ib. 2. . D eque vero exemplis ullis confirmatus est usus praepositionis ΙΙΙ, 60 δεντερον δέ ἐστι, περὶ λιμένα
χωμα ἐν θαλάσση, βάθος πατα εἴκοσιν οργυιέων. uuare haud scio an probanda sit conjectura Eligi βάθος καὶ εἴκοσι δπτιέων suspicantis, quam lectionem receperunt meg. Abich et Sisin. M Cum e rusativo. De usu praepositionis κατά quarto casui adjunctae apud Herodotum, sicut apud Atticos, latissime patente haec commemoranda videntur ':
32쪽
22M Ex eo usu, quo κατά indicat motum ali suo versus tendentem, facile deflexa est significatio consilii, designans id quod spectatur et petitur: qui usus est apud Herodotum Dequentissimus. Sic ἀπο- πλωειν κατὰ βιον τε και γῆς ζήτησιν Ι, 4. κατ λαβε Ιωνάς τε καὶ ἄρας ἄνδρας κατὰ ληιεῖν ἐκ- αν- τας ἀπενειχθῆναι ἐς θυπιον II, 152. - CD ib. 44.135. UI 139. VII, 136 170. VIII, 106. IX, 89. VIII, 83, με - Αἰγινης τριήρης, κατὰ τους
Αἰακιδας πεδῆρ Ἀσε; it. 84 in eodem vero libro cap. 64 ἐπι- Αἰακον νέα ἀπέστελλον ἐς Αιγιναν.b Proxime abest ab hac significatione causalis
vis, qua κατά saepissime ab Herodot usurpatur, V lut οἷ Φωκέες μουνοι τοὐν ταυτη ἀνθρωπιον ου ἐμεέλων, κα ἄλλο μεν ουδεν, οὐ θω συμβαλλομενος τρι σκω,
κατὰ δε το εχθος το Θεσσαλῶν. VIII, 30. D. I, 143. IV, 50. VI, 1. VII, 142 165 189. X, 15 38.109. - Eam significationem praesertim in locutione κατὰ τουτο usu venire, viri docti recte monuerunt i), velut III, 109. 137. V, 3. VI, 44 65. Inprimis vero ii loci sunt notandi, ubi participium causalem vim obtinens per panalepsin quandam subsequitur κατὰ τουτο pro διὰ τουτο, ut postulat loquendi consuetudo Atticorum'. Sic ἐμαχέσαντο μεν εν οἱ
ξευοι, πληθε δ πολλω ἐλάσσονες ἐοντες κατα τουgo εσσώθησαν II, 169. - ον που τε δε τουτ διασημῆναι ἀτρεκεως, υτε εἰ ἔσσονες συγγινωσκόμενοι εἶναι et ναυμα-χου κατα τοντο εἶξαν ουτ κ. τ λ. V, 86.
o Observandus est usus apud Atticos, quod quidem sciam, rarus, apud Herodotum valde hsquens, quo denotatur persona aut res, de qua quaeritur aut ad quam portinet aliquid significat igitur κατά idem aere, quod me Genetivo aut Accusativo
33쪽
λέγουσι ει και -δε Ἀράβιοι οὐ πασα ἄν γῆ μέμ- πλατο τῶν φέων τουτων ε ριὴ γένεσθαι κατ αυτ ον οῖον τι κατὰ τὰς ἐχιδνας η-αάμ ν γίνεσθαι ΙΙΙ. 108: ubi κατά idem sere significat ac me cum Cc. κατὰ δε του στρατηγον τάδε ἐγένετο V, 112. Ch. Ι 85. - ουδ κατὰ τὰ παιδία ποιευντε οῖον τι καὶ οἱ νηιάδες ἐωθασι ποιέειν IV, 187. D. V 4. - θωων σε χρη μηδεν νεοχμῶσαι κα ἄνδρας τουτους
V, 19.d Νοminibus numeralibus additum κατά idem sere valet ac circiter cujus usus haec inveniuntur
exempla μεται κατὰ τριηκοσιου ρεῖν τῶν νεῶν ὰς διαφθαρεισας εἶναι VI, 44. κατὰ πεντήκοντα δὴ ντῶν Ἀργειω ώς κάστους ἐκκαλευμ νος Ἀλεομένης κτεινε
In usu voculae Μετά nihil Horodotum ab Atticis differre inveni. De πέρ haec rariora commemoranda sunt Cum Genetivo conjuncta eodem sensu dicitur haec praepositio, quo alias περι, in IV, 8 Σκυθαι ριεν ἁδε περ σφέων τε αντῶν καὶ τῆς χώρης τῆς κατυπερθε λέ
Accusativo praepositum M locum quoque indicare reperimus: τρέων τῶν περ μέ νιν πολιν κειμένων ΙΙ, 10 ψι μουσι πῖ τον δομον. IV, 188.
3 C e Bamh. l. e. p. 242. ' Aliam notionem his exemplis gubjectar osas vult Barn in I. e. p. 24 in ann.
34쪽
24Bo praepositionibus eum Genetivo, Dativo, Aecusativo
comuncu8. Ἀμφι. Rariores aliquot hujus praepositionis usus, qui ad similitudinem sermonis poetarum propiusquam scriptorum solutae rationis Atticorum accedunt, hic annotandi sunt:
A Cum Gen. a Localis significatio est:
πον, τοτε . . . VIII, 104, qui tamen locus, jam a Valchenario damnatus, num ab erodoto prosectus sit, jure in dubium vocarunt plerique editores, Xquibus rueg. Ab. Stein hoc totum caput uncis incluserunt et Baehr. quamquam hanc de Pedasensibus digressionem Herodoto adjudicat, negat tamen hunc locum plane integrum esse. Qui plura desiderat, ad Baehr. et Stein delego. ν Translato dicitur μιν eodem sensu, quo περι Genetivo additum ἀριφὶ μεν κρισις τῶν νενηστήρων τοσαμα ἐγένετο VI, 131 ubi tamen bitat et Sisin. Dativum receperunt. M Cum Dat. 0 Indicatur locus ει πέρ γε - μελλον οἱ οἰκήτορες ἀρειφ' αδτῆ Δαλαριτνι τελεττήσειν π T. I. VII, 143.b Significatur id, de quo quaeritur:
μισθη I, 140. D. V, 2. - α φ δε τε θανατωαὐτῆς διξὸς ωσπερ περὶ Σμέρδιος, λέγεται λογος III, 32. Ch. IV, 127. - μιν δε ἀποδω πεισομαι τοι V, 19. - ος δε ἀπὸ δειπνον ἐγένοντο οἱ νενηστῆρες εριν εἶχον ἀμφ ι τε μουσικῆ καὶ τι λεγο ιιένι ἐς τὸ - νVI, 129. e Causa indicatur, ubi de metu Sermo est: δε οδὸν φοβηθεὶς ἀμφι- γυναικι n. τ λ. VI, 2.
35쪽
25C Cum eous. Huic casu adstructum ἀμφιhas fere significationes pauciores, quam apud Atticos,
Indicatur locus: αιιν Σαλαμis VII, 142.b Circumscriptioni inservit, veluti Οἱ επι ---ιδην ΙΙ, 206, et alia id genus articulus neutrius generis appositus invenitur II, 142 ουτε τὰ ἀμφὶ
νουσους - τὰ κατὰ οις θανά-ους qui locus assoWium iugisse videtur, qui in Lex. affirmat hujus loquendi generis apud Xenophontem primum inveniri exempla. Recte vero animadvertit idem vir doctus, locutionem, quae legitur IX, 69 ο ἀμνι --γαρέας τε καὶ Φλιασίους in eundem fere sensum accipiendam esse, quo in eodem cap. paulo infra dicitur οἱ Μεγαρδες καὶ otiάσιοι, monetque hunc praepositionis usum ad scriptores seriorum aetatum pertinere. Περι. M Cum Genetivo conjunctam eodem modo quo Attici, Herodotus usurpat hanc praeposiationem Satis est igitur locutiones nonnullas ab illis rarius usurpatas afferre ejus generis sunt: λιχεσθαι περι τῆς iενθεριενς ΙΙ. 102 in quo verbo Geneti-Vum solum ponebant. ανδρες ἀγαθοὶ γένεσθαι περὶ τῆς ἐλεο θεριης V, 2 hic potuit περ locum habere, quoniam inest notio certandi. Eadem sere est ratio hujuscemodi locorum: τρέχων περι τῆς φορς IX. 37.
περι ωντου τρέχων ΙΙ, 57. περ του παντος νη δρομον θέοντες ΙΙΙ. 74. πολλους πολλάκις ἀγῶνας δραμέονται περ σφέων αυτων οἱ Ἐλληνες ib. 102. δειν αἰεὶ περι υμέων αυτῶν ib. 140, 1. - Ιam Ver est annotandum, Herodotum non modo post Verba φροντίζειν, φοβέεσθαι, sed etiam post ἀλγέειν et ἄχθεσθαι περ ponere, in quibus Verbis constat aliam structuram a scriptoribus Atticis esse adhibitam τουδ δεεIνεκεν ταντα ἐποιεε, να μὴ συντnisi δεινῆς τε και ρον λης Πολυκρατεα καταλαβοω ς αντος ἀλγήσειε τὴν ariνως περι ξεινον ἀνδρος ΙΙΙ, 43. da οὐτι περὶ τῶν
36쪽
Insolentor id quoquo dictum esse videtur, quod legitur ΙΙΙ, 128 βιβλια γραφάρνενος πολλὰ και περιπολλῶν ἔχοντα libolli multi et in quibus de multis rebus agebatur' interprete Schweigh a Baehr lau
B Cum Datis jungitur me persaepe ab Herodoto. a Significatur locus: μέφανον περὶ τῆσι κεφαλῆσι ποοσαι I, 199. περ με τῆσι κεφαλῆσι θην - ρας καλεομένους - περι δ το σῶμνα . . . ΙΙ,
61 ubi simul mutatio casus est observanda. h. IV. 168. VII, 63 64 bis). 77. 78. - περι --
τὰς ἀσπιδας) Ι 171. περι τῆ κεφαλῆ κείμενον τον στέφανον VII, 19. - Significatio localis praevalere videtur etiam in IX, 101 ιι περὶ Μαρδονιι πταιση si Ἐλλάς, ne in ardonio illidatur , i. e. Μardonio succumbat Graecia , ut interpretatur Schwe haeu-
b ris verba timendi indicatur persona vel res, cui timet aliquis, velut περ εωντο δειμαινοντα III, 35. Cis. 4. 163. 212 Vm, 74. 99. IX, 3. Quod denique attinet ad explicationem scripturae vulgatos in m 50 περι- ιι ἐχορωνος i. e. ira O reptus, mihi quidem probatur sententia assowii Lex sub περι) tmesin esse hoc loco statuendam putantis. Inepte, ut videtur, judicat Baehrius hue cero omerica illa: ἀλοσσοντες περι-μω B. XXV. 70 me s θελε θυμω ib. XXIV, 236. et alia id genus. Alii vero aliter mutarunt, et leviter Sisinius quidem meo scribens. Abichi conjicit περιθυμως ἔχων excitans V, 162: hardyo autem placuit conjectura Eliasi me νμος ἐχομενος. Cum Areusativo. In usu voculae me quarto
insui additae asserendi sunt loci nonnulli, ubi Geneti-
37쪽
vum potius ex hac eadem praepositione pendentem eXSpectaveris quod tamen genus loquendi ne ab ADticis quidem alienum est i).Ejusmodi sunt: περ με τους ἰχθῶς υτι εχηιII, 3. Sim. Vm 86 in. - ελεγον ως εἶχε περ Hν Ῥυνην καὶ τὴν ἐς Μενέλεων ἀδικιην Π, 113. In eodem
capite paulo supra: πυθόμενοι τὸν περὶ το ιρον ποντα
Huc non opus esse videtur, ut Baehrio et Sinini placet, hujuscemodi locos referre: εἰρομον περὶ Πακτνην κοῖον δε ποιέοντες θεοῖσι ριέλλοιεν χαριετσθαι I, 158 ubi vim verbi ποιεοντες ad περὶ Πακτυεν Pertianere, nem non Videt quod vero attinet ad II, 18: μαρτνρέει ει ριοι τῆ γνώμs, τι τοσαυτη ἐστι θυπως, - σην να θω ἀποδεικνυμ τῶ λόγω, καὶ το Ἀριμωνος χρησ- ριον γενήμενον - θω τῆς ἐμιεωντου νοηλης στερον περὶ Αἴγυπτον ἐπυθόρωνν, facile apparet posse vocabula illa περὶ Αἴγυπτον, ut recte monet rueg. ad Verbum referri δ) Παρα. In hac praepositione monendum est de exemplis quibusdam ab usu communis Atticorum se monis recedentibus. Cum Genetivo dictum est παρα etiam de rebus: ταυτα οἱ Ἐλληνες οἱ ἐπ ' τε suaso στρωτι -δενόμενοι, πυνθάνονται παρὰ πυρσων ἐκ Σκιάθου
por ignes e Sciatho oditos' VII, 182 quod unus cod. ι exhibet, librario perito deberi, omnes editores j dicarunt. Νeque vero Dativum apud Atticos quidem scriptores, nisi de personis agitur, hanc praepositionem Saepe excipere, satis constat quare mentio hujusmodi
38쪽
locorum sacienda esse videtur νυν ἔστηκε αν Mae ἐ--μίην ἔχων χριστδει παρ αυτήτω ἀγάλμιατιτον Ἀπολ- λωνος IV. 15. Βορυσθένης - καθαρος παρα Oaε- ροτσι scit. ποταμοχ0 in vicinia turbidoriam' ib. 3. In I, 120, denique eodem sere sensu dicitur πα-ρα σμικρα καὶ των λογιων νιν κεχώρηκε, quo ἐς ἀσθενές mox et paulo infra ἐς φλαυρον. Προς. Cum Genereiso. Quae mihi videntur a sermone scriptorum Atticorum recedere, haec sere
a Ad situm loci cujusvis indicandum ab Herodoto, sicut ab aliis scriptoribus, usurpatur προ Promiscue vel Genetivo vel Accusativo adjunctum. Est tamen in hoc genere imprimis observandum, apud Herodotum passim loco inveniri, ubi in eadem periodo simul adhibetur utraque structura. Sic εστησε
ἀνδριάντα δυο, των Αἰγυπτιοι το μῖν προς βορέεω στεωτα καλέουσι θέρος, τον δε πρὸς νοτον χειμῶνα H, 121, in διέβαινον κατὰ μῖν τὴν λέρην τῶν γεφυρέων τὴν προς του Ποντον ὁ πεζος τε και Ἀππος ἄπασα, κατα δε τὴν προς το Αἰνατον . . λ. Π, 55 CD ib.
126. 176. Exemplum Vero plane solitarium esse videtur illud IV, 122, ubi o praepositione semel posita in eadem sententia et Genetivus et Accusativus pendent: οι Πέρσαι ἐδιωκον προς ἐῶ τε και του ανάιδος. Is denique locus est commemorandus, ubi potius Accusativum προς praepositionem excipere exspectaveris: Mm δε τουτο προς του μωλον τετραριμένον τῆς
πολιος Ι 84 ceteris locis ponitur Accusativus, ut II, 101 148 153. VI 22.b De auctore rei alicujus varie ponitur προς. α Cum verbis audiendi, discendi, sim. accipiendi sim. in plerisque horrum exemplorum dicitur πρός, ut apud Atticos παρὰ κατά περ κουσε αὐτὸς προς του βουκολον - προνινια I, 118. Cis. m. 120. II,
39쪽
16, 1. - ἔκτισαν δ ταυτην τὸν πολιν προς ἀνδρος
πυθομενος προς τῶν ἀγγέλων V, 73. D. VII, 226. Vm 57. IX, 58. - ταδε ἔστω καὶ ὁ με μα-
πονσας μέων προς του ἐπακουσαντος IX, 98. ἐδέετο του δήριον φυλακῆς τινος προ αντον πνρῆσαι I, 9. - οιης προ υμέων κυρήσας ν ορ- --- ριαι μω Π, 158. - τιμὰς προς σέο ριπάλας εχοριεν Ι 120. αντα ινιεν δὴ ταυτην τὴν ριὴν εχον σι προς των Λήλου οἰκητορων IV, 34. δυναμ προ θεῶνεχει τον ἀδικέοντα σινεσθαι IX, 120. - κατελθω ες πολιν προς τον πατέρα ἀποικτιζετο των πο τρου ἐντη σε, Ἀγων δ o Κυρον, ἀλλὰ προς του βουκολον του Ἀστυάγεω παιδος I, 114. - παινον εἶχε -κ λιγον προς ἄν πολιτέων I, 96. επαινον ἔξεις προλαμῖν π πάντων Σπαρτινέων, ωτις δεκα προς τοὐν ἄλ
is His proximis exemplis ea sunt amnia, ubi
προς adhibetur pro πο, post Verba neutrali sorma, passiva vi utentia cujus usus haec asserantur exempla: οἱ Μυσοὶ ἐπ αντον ἐξελθοντες ποιέεσκον μεν οὐδενκακον, ἔπασχον δε προς οτο Ι, 36. h. ib. 73.m 65. 74. V, 9. 109. VI, 21 88. VII, 35. 138.
Vm 69 143. - Πιτανταιn et δειλιν ωφλε προς βασιλέος VII, 26. - βασιλειοντα τὸ δευτερον προς των ἔνδεκα βασιλέων καταλαμ=βάνει ιιιν νεογειν Π, 152. - Ἀθηναῖοι μέων δέονται σφισι βομῆσαι καὶ ρέπεριιδεω πολιν ἀρχαιοτάτην ἐν τοτσι Ἐλλησι δουλοσυνη περιπεσουσαν προς ἀνδρων βαρβάρων L 106 ubi tamen nihil obstat, quominus a δουλοσννη substantivo pendere possit praepositio. - τὰ τοιαπτα ἔργα ου προς -
40쪽
αντος ἀνδρος νενοριικα γένεσθαι, ἀλλα προ η χης ἀγαθῆς και ρι et ἀνδρηιης VII, 153 minus apte, ut mihi videtur, delegat rueg. ad Gr. r. I, 8, 37. 1.r Agentem denotat προς cum verbis dicendi, existimandi, cognoscendi appellandi aestimandi ceti. Haec sere exempla suppeditant libri: δ- ριεν νυν τα λοιπὰ των χρηστηρίων ἐθέσπισε λέγεται πρὸς os δαμῶν I, 47. D. VII, 60 1 53. IX, 81.-ἐώ-- Momes ον τῆς αλῆς ἐστασιαζον, ὁ με υ ρτοβαζάνης,
2. CD ib. 10, 7. 151. - δεδοiωσθε προ αντον ἄνδρες εἶναι ἀγαθυι VII, 135. μὰν δὴ Ἱστρος προς πολλῶν γινωσκεται Π, 34.
Πελειάδες δέ μοι δοκέουσι κληθῆναι προς Λωδωναίων επι τονδε ὶ γυναIκες διστι . . . II, 57. Cis. m. 115. VH 62. In VI, 57: οὐ- δε τουτοκα προς ἰδιωτέων κληθέντας ἐπὶ δεῖπνον τιμασθαι, idetur προς ἰδιωτέων non minus ad μασθαι quam ad κληθέντας referri debere. την ἶβιν διὰ τουτο τ εργον τετιμῆσθαι λέγουσι Mράβιοι μεγάλως προς Αἰγυπτιων II, 5. h. V. 20. VI. 52. HI, 124 125. - πάντων προς σέο βουλευμάτων -κουειν ἀξιευμαι V. 106. τον δε δεινόντι an ἀτιμάζεσθαι nes Πε - - τράτου I, 1. πρωτοι Ἀνδριοι νησιωτέων αἰτη θέντες προς Θεμιστο- κλέος χρήματα - δοσαν VIII, 111.ῆθελε μαθεῖν το ποιευμενον προς των α κε δαιμονιων 4, 209. - -ττάμενος ων οὐ περιυ- βρ εγρεινος δε προ αντων, ἐπενόεε . Mia. II, 152. πολέμου δε ἐόντος προς αμφακηνον καὶ Στησαγόρθ κατέλαβε ἀποθανεῖν ἄπαιδα, πληγέντα τὴν κεφαλὴν πελέ- κεῖ ἐν τῶ πρυτανητι προς ἀνδρος αυτομώλου . . . VI, 38. - ους φασαν ροθεομενοι προ αντων ἐπὶ