De sacrorum privatorum mortui continuandorum apud Romanos necessitate [microform] : Commentatio qua ...

11쪽

PROFESSIONIS JUR EXTRAORDI RIM

IN AUDITORIO IURIDIco

DIE XXVI. SEPTEMBR. A. MDCCCXXVII. . IX

13쪽

Ue sacris Romanorum privatis oriamque o iure vi atque auctoritate multi exposuerunt. . Maximam dissicultatem fere omnibus attulit locus CicERONIA de Legm L 19-21. qui quum textu maxime sit

corruptus, tum Ver etiam sensus obscuritate Iab irat. Ibi enim sacrorum privatorum cum Pecunia conjunctio Pontificum auctoritate introducta cousia deratur et classe personarum enumerantur, ad quaS deinceps cum patrimonio nos sacrorum devolvitur. Ipse IcER auctor est, duplicem extitisse de per sonis sacris onerandis sententiam, alteram antiquiorum Pontificum, alteram M. ScAEVOLAE Pontificis Maximi. In loco CicERONI explicando elaborarunt iplures, quo enumeravit HAuBoLDuc in Lineam. sile. Iur Rom. ris a Cl. OTTONE Lipsiae 1826.

editis pag. 112. Iudicium de iis tulit Cel. Av1o-Nius I ber die juriatiatae Behandiunide sacra priscis, ber de Romer in Mitichris furis achichilline Rechesisi enach e Tom. II pag. 365. not. 5. cujus scriptiuncula modo citata optimam N

14쪽

m continet huius loci difficillimi explicationem.

Quam praeter locos ΙCtorum a Cel SAVIGNI exciatatos contuli CAR CHRIsT Wooo las de heredita se sacrorum prkatorum Lipsiae 1738. . editam, ita comparatam esse arbitror, ut sacile ea in loco CIcERONI interpretando carere possimus. AC Primum quidem ejus dissertationis auctor uris parum consultus brevissime tantum locum CICERONI ex plicuit. Deinde juris non tantam habuit rationem, quanta ejus in hac certe materia, quae, nisi quis juris hereditarii Romanorum habeat cognitionem, explicari bene non potest, habenda omnino fuisset. Quae a GI SAVIosio I. I. in interpretatione ejus Ιοci praestita sunt, meis laudibus longe sunt superiora atque ita a recentioribus Ictis agnita, ut, quia hujus Viri Celoberrimi sententia recesserit, equi

dem noverim neminem. SAVIGNIUS tamen e tem

pore hanc materiam excoluit, quo GAIIJnstitutiones nondum reperis erant. His contineri nonnulla a bitror, quibus ad locum CicERoxis melius intellia gendum afferri aliquid posse videtur. Praeterea SAVIGNI sententia et si non Vacillat, tamen impii gnari nonnullis rationibus potest. In primis fundumentum, quo stabilita est illius sententia, non ita firmum esse ridetur, ut omnes, quae e nituntur, conclusiones omni modo probari possint. Quam ob rem ego ad eum locum accessi explicandum, non quo ΙCtum celeberrimum docerem, quae X

Gai Institutionibus de sacris privatis disci possent, Sed rationes, quae me prohibent, quominus illi

omnia assentiar, propositurus.

15쪽

Sacrorum privatorum, quae in salutem singulorum hominum ac familiarum ceIebrabantur, summa apud Romanos erat observatio. Cura eorum o tiscibus erat demandata, qui quavis ratione interi tum Sacrorum avertere studebant, ne is familiae

ipsi perniciei esset. Utrum legibus X Tabularum

cautum fuerit, ut aera privata perpetua manerent, an non equidem definire non audeo: an licet CIcER de Legra. I. 9: verba legis haec retulerite Cra Prisata emetua manenso, tamen exinde colligi nondum potest, ea esse genuina legum ΗΤabularum verba, quia Cicgno non harum legum Verba reseri, sed Iegos a se ipso excogitatas, de quibus . l. v. . , ne certa legum verba inquit, ,neque ita prisca, ut in eleribus Ara a ,, aliaque legibus; et famem quo plus auctoritasis,,habeant, aut antiquiora, quam hic sermo est. Nihilosecius probabilius est, ege ΙΙ abularum de Sacris privatis perpetuo conservandis fuisse ali quid statutum, quam Pontifices sua auctoritato id effecisse, ut sacrorum interitus cuilibet omni modo

aVertendus esse ideretur. Nam ex verbis IcERONI de Len. II. 19. ,De sacris autem, qui I ,,sus paret latius, haec si una ensentia, ut Con ,,Sementur Se er, et Me in lege οδui, Perpetua ,,Sint lacra m posse haec ura Pontificum ,,auCfOritas Conse usa sunt, ut, ne mors patria , familias a rorum memoria occideres, iis essent Dadjuncta, ad quos ejusdem morte Pectunia e-

,,neris, nil si aliud apparet, quam Pontifices sua auctoritate necessitatem' sacra privata continuandi

16쪽

em patrimoni coniunxiste, ne vero illud intellia gitur, Pontifices eam habuisse vim, ut omnibus Per suasissent, Omni modo esse prohibendum, quominus sacra extinguerentur. Quod cum ita sit, Persu sum nubis esse 'test, legibus X Tabes aram praeceptum de sacris Brisatis perpetuo On- servqndis fuisse comprehensum. Ut autem perpetua essent inacra, nihil melius excogitare potuerunt PO tifices quam ut ei, ad quem post mortem patri familias pecunia Venisset, onus sacrorum imponerent. Quod sola eorum auctoritate, nulla lege a Ctum est, uti perhibet IcER de Len. L 21. Neque ero in eo substiterunt Pontifices, ut sacra Cum pecunia conjungerent, Verum etiam classes Pers'narum Constituerunt, ad quas deinceps onus saςrpatum de Volyeretur. g. 3. De pecunia, cui sacra Pontificum auctoritate alligata sunt, GI SAV1GNIus recte monuit . . pag. 363. noe. 3. Pecuniam hoc Ioco non e sensu accipiendam esse, quo plerumque sumi soleat, ut Aignificet nummos, sed intelligi ea omnia debere, quae in bonis hominis cujusdam reapse continea tur. Quod quam Verum sit, fugere potest neminem, qui Iocos a SAVIGNI Iaudatos, Veluti L. . r.

L. 178. r. L. 222. . de Verb. Significat. L. 16.Ve obiter adspexerit. Nec vero cujusVis generis Patrimonio sacra adstricta suisse SATIONIus a Luatur. Imo ad id patrimonium, quod defuncti ex jure Quiritium fuit, onus sacrorum tantum reserti Ad quam sententiam mons andam Ex tributis,

17쪽

qua similiter non ex minus bonis, sed ex sotantum patrimonio, quod cujusque ex vi Quiri-tium fuerit, debuerint praestari, argumeniunx rei essit. De antiquissimo tempore SAHcΝ1 assentio De eo enim cum Viro Celeberrimo certare prorsus inutile, ne dicam, absurdum esset, quia GAI auctore nae Comm. I. . 40. q. Romani ab initio, ubi nullum cum peregrinis habebant commercium, unum tantum dominium idque ex iure uiritium noverant. Ex quo autem inter dominium ex iure Quiritium et id, quod vulgo dicitur, bonitarium

discerni coeptum est, causam, cur dominio tantum ex iure uiritium sacra injuncta fuerint, Video Irussam. Nam argumentum illud ex similitudine tributorum, quae eadem ex iis tantum honis, quae quisque ex jure Quiritium possideret, solvi debu-'erint, a G. SAVIGNI repetitum, tantam rim, quantam ei Vir Celeberrimus attribuit, habere nullo modo potest, quia conclusio a tributis ad sacra Privata, rem, ut opinor, a tributis valde alienam, Itimis alte petita esse videtur. Licet enim reiis Llicae referret, sacra privata conserVari, tamen multo magis eorum conservatio cuilibet patrifamilias cordi esse debebat, ne interitu sacrorum Dii familiares laederentur. Quodsi rei publicae tantum intersuisset, sacra conservari, quantum ejus resere bat, tributa solvi, haud scio an Iegibus etiam a cra privata arbitrio privatorum eximenda et sumtu publico ex tributis civium erogando administranda fuissent. Certe Pontificum auctoritati neque omnia tribuenda erant, neque ΙCtis permittendum, ut V

riis machinationibus cives sacris liberarent. Accedit,

18쪽

quod quo tempore Pontifices sacra privata cum trimonio conjunxerunt, tributa a civibus non inplius exigebantur. Utramque sententiani et antia quiorum Pontificum et ScAEVOLA manifesto post

Legem Voconiam de anu urbis. 585. propositam esse ex eo patet, quod qui ex hac Lege tantum

ligato acceperat, quantum omnibus heredibus esset relictum, is sacris alligabatur. Iam vero anno u

Bis 586 auctore CicEnom de Μ. i. 22. tantum auri et argenti pondus finito bello Macedonico a

L. EΜ1L1 PADL in aerarium relatum est, ut ab eo inde tempore tributa a civibus exigi desierint. CIcER I. I. , Omni recedonum gaza ait, ,quae . , ut maxima, positus est Paulus tantam in ae- ,,rarium pecuniam inυexit, ut unius imperatoris Praeda finem affulerit fributorum. ς Quae Lutum a tributis immunitas teste LBGRcn Aemi Paul. v. 38. usque ad HIRTII et PANAAE Onsu latum duravit. Quod cum ita sit, quomodo a tri butis, quae eo tempore, quo sacra privata Pontia ficum auctoritate cum patrimonio conjuncta Sunt, non amplius a civibus exigebantur, ad sacra a

gumentum depromi potest ZPraeterea ex iis personarum classibus, ad quas ex antiquiorum Pontificum et ScAEVOLAE sententia onus sacrorum devolvebatur, nihil aliud derivare Poteris, quam eum tantum, qui majorem partem

patrimonii ejus, qui mortuus fuerit, acceperit, Vel ex eo aliquid fuerit lucratus, sacris assigari. Prima

classe heredes ad sacra coutinuauda coguntur incra

19쪽

commme omnium heredum onus sunt, nec inter est aliquid, utrum major an minor hereditatis pars singulis heredibus cesserit. In quo contradicerecl. SAVIONI nunquam audebo. Sed heredes sacris

defuncti non ideo obligantur, quia res, quae de functi ex iure uiritium fuerunt, etiam eorum ex iure uiritium fiunt, sed quia tu universum jusdesuncti succedunt. Alioquin etiam inter heredes ei, qui maximam partem patrimonii, quod desu et ex jure uiritium fuisset, acquisisisset, Sacra

et si non soli, at cerae maximam partem suissent imponenda. Iam si ad reliquas perosuarum, quae

sacris onerantur, classes animum advertimus. ad

majorem patrimonii partem sacra esse alligata neque inter res, quae ex jure uiritium at in boni defuncti fuerint, a Pontiuesbus discerni consuevisso probabile reddi potes Secunda clave egatariis

partiariis, qui lautum legat aeceperunt, quantum omnibus heredibus relictum est, onus sacrorum i

iungitur. Ex eo derivaverit quispiam, his legata xiis ideo sacra esse imposita, quod legatum fuerit modus dominium ex ure Quiritium iu alterum transferendi. Quod si haec tantum ausa fuisset Iegatarios sacris alligandi, quia dominium ex iuro Quiritium acquisiverant, prosecto GL SAHGNio omnia essent concedenda. Atqui legatum dominium, quod defuncti fuit ex jure Quiritium, non transfert in alterum, ni i sit Vindicationis modo relictum. Legato autem damnationis et sinendi modo relicto tum res, quae in Ionis deiuncti tantum fuit, tum aliena, quae ab eo id non ignorante sui possessa, comprehenditur Sic ergo, si, ut Cel. SAvIGNIus

20쪽

opinatur, patrimonio ex iure uiritium sacra μsent alligata, Hegatarius, qui tantum Iegato acce Perat, quantum omnes heredes, tum demum sacris adstringebatur, quum Iegatum per vindicationem esset relictum. Iam vero si legato damnationis aut sinendi modo tantum erat relictum, quantum

Penes omnes heredes remanserat, legatarius sacris

Iiberabatur, quia dominium, quod desuncti fuerat ex jure uiritium, non ipse acquirebat, sed a versus heredem, qui erat dominus, agere debebat, ut sibi res legatas manciparet aut in iure cederet. Nec vero id in Iegato partitionis admitti et existia

mari potest. Hoc enim legatum per se res diversi generis continebat, tum eas, quae ex jure uiriatium, tum eas, quae in bonis desuncti fuerunt,

neque eam vim habere poterat, ut earum rerum,

quae tu bonis defuncti fuissent, dominium ex jure Quiritium statim ad legatarium pertineret, quia te statori plus, quam ipse habuit, legato in alienim transferre non licebat. Quid ergo si portiones

heredum et Iegatarii erant aequales, sed heredum Portiones plures res, quae testatoris ex iure uirutium fuerant, quam pars Iegatario relicta, contine Lant, num cum G SAVIGNI discriminis dominii in sacris imponendis habebis rationem et heredibus solis sacra injungenda censebis, quia partes eorum plures res in dominio testatoris ex jure Quiritium antea constitutas continebant, quam pars, quae legatario cessit, et Iegatarium sacris liberabis, licet Pars ejus aequalis esset omnibus heredum portionibus, eam solum ob causam, quia pauciore res, quae pleno iura de cli fuerant, tu comprehen--