장음표시 사용
21쪽
debantur, quam hπedum portionibus' Ouini mongrediderim. Ita certe neque antiquiores Pontiuem distinxerunt, neque SCAEVOLA distinxit, imo nussa domini discriminis ratione habita e sacra imp
suerunt, qui morte testamentove Iantum acceper quantum omnes heredes.
Tum qui tertia classe ad sacra continuanda ligamur qui plurimum ex bonis defuncti us Ceperunt possidendo, non ideo sacris adstringuntur, quia dominium earum rerum, quae defuncti fuerunt, ex jure Quiritium acquiruut, sed eam ob causam,
quia ante, quam annua possessione usucepissent res
desuncti, heres adhuc res defuncti adita hereditate ab iis poterat vindicare Nam quia antiquo jure heredes ad adeundam hereditatem non cogebantur, nisi spatium cretionis testator iis constituisset, diacebat iis, adeo instantibus creditoribus, de adeunda vel omittenda hereditate deliberare, quamdiu ipsi vellent. Ne tamen justo diutius deliberarent, usu capione pro herede erat provisum Quia istam cuilibet permittebatur, rem hereditariam atque adeo
lotam hereditatem occupare eamque annua OSSeS-εione ita acquirere, ut pleno ejus jure fieret, heres, si hereditatem acquirere vellet, mature ante quam annus esset praeterlapsus, adire debebat, ne domiani rerum hereditariarum privaretur Quodsi omia serat hereditatem, tum sacris onerabatur, qui plumrimum pro herede suceperat, nec vero, qui do minus rerum ex iure uiritium erat, sed quia antea erat incertum, utrum heres aditurus esset necne.
22쪽
j0im eadem classe ad sacra suscipienda rogi LSAVIONIus . l. ag. 367-373. arbitratur honore ax possessores, si bona defuncti pro herede usuceperint, eos huc non esse resere os infra pluribus
Quarta classe ex ScAEVOLA sententia sacris alligatur; qui plurimum creditoribus servavit sive honorum emtor, quem et SAVIGNIII esse eunt, qui creditoribus plurimum servare dici possit, recte meo quidem iudicio, censuit. Hic autem sacris adstringitur, quia successor per universitatem St, nec Vero Propterea, quia dominium earum rerum, quae debitoris suerunt ex jure Quiritium acquirit, sicut heres. Nam ex GAI Dis Comm. II. f. 8 ubi de bonorum emtoribus haec leguntur Neque . . honorum ροεδ 3 men jure fune, sed in bonis sciuntur .... autem ita demum Cquirun-- fur, si usu viuntur licet Iocus mutilus sit, tamen hoc potest derivari, bonorum emtorem earum rerum, quas debitor habuerit, non fieri pleno jure dominum, sed usucapione demum dominium ex ure uiritium posse noncisci. I SAVIGNIs quidem I. I. pag. 375. contrariam fovet sententiam et bonorum emtorem, qui maximam debitae pecuniae partem creditoribus obtulerit, debitoris heredem fuisse existimat, ita ut honorum emtio majorem, quam bonorum possessio, atque adeo eandem, quae
hereditati tribuitur, vim in transferendo ex jure Quiritium dominio habuerit. Cujus sententiae rationes has profert Ain primum K dem naturae
23쪽
Udictionis iure antiquo sundatae, cui in honorum venditione locus fuerit,idio tribuit, ut 'norum emtor dominus rerum debitoris edi jure uiritium fiat. Id quod ex eo sequi ipsi videtur quod Ia
norum emtioni perinde atque in jur cessioni a dictio in magistratu facta communis sit, ideoque etiam vim in transferendo ex jures Quiritium d minio eandem habere debeat Deinde ad AnaoNis proVocat auctoritatem, qui de re ruas. Π. 10. inter Varios, quibus dominium ex jure uiritium acquia ratur, modos etiam bonorum venditionem commemoret his Verbis L si emtionibus dominum legitiamum sex fere res ersciunt si ereditatem jussam adite; ε ut debuit, mancipio ab eo accepi a quo jure cisili posuis, aut i in iure cellit, Cui . potui cedere et id ubi oportuis, aut si usu C sit, , aut i e praeda ub corona emit, eumve cum in bonis ectioneυ cujus publice lenis VARRONI certes THEOPHILI auctoritatem Iostponendam AESSei L SAHo ius censet, dicet ille ad pr. I f. de
εusse . ubiae. UL 13. honorum emtionem Succes Sionem per universitatem praetoriam esse dixerit.
Nam ΤΠEopn1x in ejusmodi doctrina, quae ejuS aetate jamdudum fuerit antiquata, tantam idem habendam esse uia. Avioxius negat, quia facile fieri potuerit, ut Ioel ex librisICtorum depromtis deciperetur, veluti L. 4. . 2 . . de deicommias. libertat. XL. . ubi VLP1ΑΝΠ scribus Is autem, Cui bona addicta uni. bonorum orae ori 6Si imitari debet. suae ULP1 ut verba de addictione
bonorum Iibertatum servandarum causa a M. AURELIO introducta agere v. SAVIGNIs recte monuit;
24쪽
μω eliae in eo adstipulor, quod ea addictisne, utpote jure recentiori civili landata dominium ex iure Quiritium transseni non potuisse putat. Sed
hae rationes, quibus CL SAVIGNIus usus est, ut honorum emtionem acquisitionem domini ex iure Quiritium esse comprobaret, ad Veritatem Sente tiae illius confirmandam vix sincere videntur. Quod ad primum illius argumentum ex natura a dictionis jure antiquo laudatae repetitum attiuet, hoc obstat, quod bonorum Venditio auctore qui dem Praetore et Venia ab eo impetrata, nec Vero per ipsum Praetorem celebrabatur. Praetor enim
inagistrum bonorum a creditoribus eligi iubebat, qui bona debitoris obaerati vendenda curaret. A que in ipsa bonorum venditione Praetor non ipse Boua ei, qui creditoribus maximam pecuniae de latae partem obtulerat, addicebat, sed per magi strum honorum addici iubebat. Quod ex Aridiae. Comm. V. . 9. colligi potest, ubi haec Ieguntur: Si quidem visi bona meane jubet ea Praefor per dies confinuos triginta possideri asproscribi; si ero moritui pose dies quindecim.
Posse jubes conυenire creditores et ex eo numero magistrum creari. id est, Fer quem bona en ane. Itaque si visi bona meanti in dielus
jubet, si mortui, in P nam iri bona friginta, morsu vero iginti emtori addici jubet. Quodsi Praetor ipse bona addixisset emtori, haud
seio an cum GI SAVIGNI in eo consentirem, ut
cum eo ejusmodi addictione dominium ex iure Quiritium in emtorem traiissere arbitrarer. Sed quum Praetor bona per Inagistrum addici emtori
25쪽
iuberet, magister igitur nonuo ereditorium Mna, addiceret, fieri non potuit, ut addictione ab hominQprivat facta emtor dominiunx rerum debilam ex iure uiri tium nancisceretur. Alioquin nece e. - et, ut confiteremur, etiam in cessione in jure a dictionem ab homine Privato iussu magistratus apud quem in legis actio, actam eande vi domini ex iure Quiritium is alterum transserendi habuisse, quam addictio apsius magistratus haberet. Quod vix erit quisquam, qui sibi persuaseri IIe-que Secundo argumento, quod GL SAYia in eas loco VARRONI de re Me. II. 10. derivavit, tama, fides, quantam ei Vir Celeberrimus tribuit, haberi posse ridetur. Nam VARRO, ut opinor, Mum do minum ex jure uiritium aliquem ejus rei, quae in bonis sectioneVe eujus Publio Venierit, fieri, dixerit, non de emtion bonorum, quae successio per universitatem est, sed de emtione rerum si gularum sub hasta publica cogitavit. Etenim de publica Venditione et de sectione bonorum Anno locutus est. Sectio autem bonorum dicitu publica rerum poenae causa a domino d rem publiuam devolutarum is alia ex causa ad rem putilicam pertinentium Venditio, quae nomine rei publicae sub hasta publica celebrarur. Quod e Variis scriptorum Iocis demonstrari potest. Si FLO. Lib. . II cap. 6. cribit: Pama res dictu, ed ad -- gnanimitatem populi Romani probandam alia es sicax, quod illi ipsis, quibus obsidebatur, c ebus ager, quem Annibal castris noederae, venosi Romae fui hastaeque ubjectus inυenis emtorem
Uiauit Annibal contra Muciam imitari a jecitquHi
26쪽
auenfarias Urbis fabernas nec sector mensis est. Sic C1cEno in Orae pro Ros . Amer. v. 29. de Venditione honorum, quae ad proscriptos e tinuerant et in publicum redacta suerant, Ioquitur; ea hastae subjecta esse dicit et emtores ecfores
appellat. Idem in Phil. II cap. 26 et 29. ANT
NIn bonorum ΡΟΜPEII voci acerbissimae praeco nis subjectorum, ergo sub hasta Venditorum eCl rem vocat EL Ascorcius PED14Nns ad .Cic. in Vera. I. v. 23. haec adnotarites Sectores autem dicti une, sui spem sui lucri ecuti bona condemnatorum semel auctionabantur, quique iis e cunias ensisabant singulis ac Postea Pro Co e di suo ingulas quasque re pecunia POpula en-
dilabant. Quod Ascoxius de bonis condemnatorum scribit, non de iis intelligendum est, qui in causa pecuniaria condemnati sunt sed de reis criminis judicio publico damnatis, quorum bona in publi cum redigebantur. Unde intelligitur, sectionem Ia
norum isse acquisitionem aerum singularum ex
jure civili eamque cum Venditione honorum, quae nomine creditorum per magistrum honorum fiebat, nequaquam esse confundendam. Ac si qua etiam- nunes dubitatio superest ea a GAIO TemoVetur,
norum quoque emtori similiter proponitur infer- dictum, quod quidam possessorium ocane. Item ei, qui bona publica emerit, ejusdem conditionis inferdictum proponitur, quod oppellasu lectorium, quod sectores vocantur, qui publice bona merca fur Quo loco qui clarius emtionem et sectionem bonorum discernat, vix ullus reperietur uid
27쪽
enim causae esset, ri inter utramque nihil into
esset, cur emtori et sectori bonorum diversa adiapiscendae possessionis interdicta a Praetore concederentur Neque argumentum, quo probetur, VAR RONEM, quum de sectione bonorum Ioqueretur, bonorum debitoris obaerati venditionem nomine creditorum faciendam intellexisse, ex eo repeti potest,
quod in Lege XII. Tabularum creditoribus, quibus
satisfacere debitor non possit, partes SeCare Per n1ittitur et, si Ius minusve secuerint, id iis sino fraude esse jubetur. Licet enim fuerint, qui sectione hoc loco intelligendam esse bonorum venditionem per creditores existimaverint, tamen alii, in iisquo jam veteres locum de sectione corporis debitoris in partes interpretati sunt; quorum interpretatio mea quidem sententia praerogativam ideo merere videtur, quia bonorum debitoris obaerati venditio non Logi XU. Tahularum originem debet, sed iuri honorario. Eam auctore GAI Inse. Comm. IV. f. 35. Praetor PuBLIus BuTILIs introduxit. Quod cum ita sit, neque sectio partium, quae in XII. Tabulis
permittitur, OVere nos potest, ut sectionem et
venditionem bonorum ab initio non diversam fuisse nobis persuadeamus. Ita ergo Ioco VARRONI Ia dato sectio significat publicam rerum publicarum venditionem sub hasta celebrandam, non bonorum debitoris venditionem nomine creditorum faciendam. Et si revera VARRO LI. de bonorum debitoris Venditione locutus esset, tamen non dubitarem, quiuo,s ΙCti auctoritas esset ei anteponenda, quando
quidem facile potuerit fieri, ut VARRO, homo quam ingentis doctrinae, tamen circa verborum Pro
28쪽
prietatem minus suerit euriosus, quum aeti, quo nsummum laborem circa verborum proprietatem esse QuINcTILIANU I die Ora e V. 14. scribit. Deniaque, quod THEOPRILus ad pr. Inae de lusce . Sub-Me. III. 13. scripsit, bonorum emtionem Sse Sum cessionem Per universitatem praetoriam, contra III. SAViGNIUM erroris eum accusantem auctoritate GAII
defenditur, qui Inse. Comnia V. l. 35. auctorem
ejus PuBLm RuTILas Praetorem esse perhibet. Accedit, quod ex aliis eiusdem GAII 1oci mo strari potest, bonorum emtionem simillimam honorum possessioni fuisse. Ita neque honorum possessor neque bonorum emtor dominium rerum, quae antecessoris fuerant, ex iure Quiritium acquirunt, sed eas in bonis tantum habent, ita ut pleno eorum iure non fiant, nisi sint usucaptae. Uterque hexes non est, sed lac heredis et heres esse fingitur, quia Praetor heredos facere non potest itaque uterque actio Jhus utilibus et agit et convenitur.
CL MI Insf. Comm. L . 32 80. IV. f. 34. 35. f. a.
His rationibus, praecipue ex bonorum emtoris exemplo depromtis, conjecturas II SAVIGNII, ex qua Solam patrimoniu- quod quis ex jure uiri tium possidet, sacris oneratur, lacus esSe me quia dein judicio non potest. Mo majori parti patri monii plerumque sacra assigata sunt, nec interest aliquid, utrum haec in bonis tantum sit, an πiure Quiritium possideatur. Duae cum ita sint, etiam classes personarum, ad quas cum patrimonio Sacra privata devolvuntur, inliter definiendae sinit
29쪽
aKno id A. Siv10N1ris fecit. Ante Vero, quam definiamus, quaenam personae his Iassibus ex Scaevolae sententia sacris adstringantur, necesse est, ut sententiae antiquiorum Pontificum rationem habeamus. De eorum sententia IcER de Lera. H. 20. haec scribit: Haec nos a careola didiciamus; non ita descripta ab antiquis. Nam illi quidem his rebis docebant, fribus modis acris adstringi hereditate, aut si majorem partem pecuniae viae, aut i, O Pars pecuniae legata e , i inde quintam C erit. Ita ergo antem. ScAEVOLAM res sese habebat, ut primo oco sacra ad heredes omnes deviaverentur, deinde ad eos, qui, si heres non esset, plurimum ex bonis dem et pro herede sucepissent, denique ad eos, quiatius major pars pecuniae legata esset. Atque adlegatarium partiarium sacris onerandum sussicere Pontifices arbitrabantur antiquiores, si legati sibi relicti vel minimam partem cepisset. Quod ex eo etiam patet, quod CICERO I. I. v. 21. scribit, ad Iegatarium a sacris liberandum nihil profuisse, si Iegatarius minus cepisset, quam ei esset relictum,
.ex antiquiorum certe sententia, licet ScAEVOLA O
trarium defenderit. Verba hae sunt Quid huc accessit ex jure cisili petesitionis, ut scripsum
retur. Quod si hoc, qui fessamentum faciebas, Caυere nolui et, admone Iurisconsultus hic quidem ipse Mucius, pontifex idem, ut minus C Piae, quam omnibus heredibus relinquesur.
periores Hice ne, suicquid cepisset, adstringi.
30쪽
Lectio Ioci supra Iaudati aut si major pars e
cuniae legata est, si inde quiniam Ceperie, nino probanda est, neque ita mutanda, ut in Codd.ΜSS. nonnullis posita est, aue si inde quimiam ceperit, tun quia tribus, non quatuor modis ex antiquiorum Pontificum sententia sacris quis a stringi potest, tum quia ad legatarium partiarium sacris onerandum satis fuisse probavimus, si ianimam legati partem accepisset.
At vero M. ScAEvoLA, Pontifex Maximus
alium ordinem personarum, quae, quia patrimo'nium accipiunt, sacris onerantur, excogitaVit et effecit, ut antiquiorum Pontificum sententia neglia geretur. Locus classicus est apud IcERONE de Legra II. 19. Verba sunt Quaeruntur, qui ad 8fringantur sacris Heredum causa justissima est. Nulla es enim ersona, quae ad iCem ejuS, qui ita migraυeris, propius accedat. Deinde, qui morte festamentoυ ejus fantundem viae, quansum Omnes heredes. Id quoque ordine Geenim ad id, quod propositum est, a Commodatum. Terti Ioco, si nemo te heres, is qui de bonis, quae ju fuerint, reum morierar, ut C erIePlurimum ossidendo. Quarto, qui, i nemo te, qui ullam rem ceperit, de creditoribus ejus lurimum e et Merem illa persona St, Me δ' qui ei, qui mortuus sit, pecuniam debuerZe, ne minique eam solaeris, proinde habeatur, quaδ eam Pesuniam Ceperis. Quaenam personae his classi Bus Sacris uerentur, Multi explicare studuerunt.