Theocritus Theocriteus, sive, idylliorum Theocriti suspectorum vindiciae [microform]

21쪽

erineant, principii, quaml dicunti Iogies, petitionam aib indiri.

sextari. Equidem nori video, cur his odiothus si absit deumh-dh, quom et facile intelligi RW-d eorum i numexo at ordine caeminum discrepantia ortaeuit, Et aliquorum Bucoli, eorum carmina, ThBooritsi intoposita, . praetera ranum mnia ipsorum auctoritat gonuinis auctoribux Estituantur . tuoquo pateat, quid erroribus' ansam praedixerite 3 a G. . a L 3rio dii Non minorem certe codicibus altim auctoritatBm concedat in quam Ithris ilii antiqviis, qui, Euxipidis Pindari, Platoriis, ui xum plura vi toruuet Rint ae mim e in ip sit a

- 'iut di μ' a ridemturi. It*que codibus opitulandum est excitandis aliorum testim Mias. bruta testimoniorum P uva sunt genera. rum enim, de quibus agimus, νοσroτοτα Primum confirmant loci, qui tanquam ex illis decerpti Iaudan 'tur exicogr Phis, grammaticis commentatoribus; hioruni in libris si locos nullos. nedum integra opuscula aliis auctoribus tribui idemus, non mediocriter augetur fides codicuta est rheterea tertium testimoniorum genus, sed quod ex pari' tantum ad rem nostram aptum sit. Namque si orba locos' que ab istis compilatoribus e serto aliquo scriptoris opusculo laudata frustra in eo superstite . quaesiVeris, . hoc . t M. seInui q. x Do morte Adonidis maeniam codd. omnes Theocrit . ilaiunt τxec e tamen e Iiiyitis Ilis eam ad Bionem transtulerunt hoc enim ion solum e verss. m. o. in Moschi de Bicinis morte carmine patet,

uuippe qui aperi alludant ad vota In Bionis Adonide osculum enim, quoa lixissi a donidi Venus dicitur l. I. illud est, quod descripsit Bion

in aenia sed praecipue emoschi v. 16, quem immerito Heshinus. Bietinckius manso purium iudicarunt; neque magis post leuia Exim assi henario versus omissus putandtis est. Muεσl non ad ripas fluininis εδ ad labia 3guorum referendum, Iocusqtie ita vertendus est o Cygni, talem incirte naenetam, quatim illa mori, labiis Vestris i. e. venustas.

et arte vestra, cecinit. I

22쪽

Himm des astus, avitet superstest emolpoisit id quodi vix satagitas

tata, Hae si Theocrit adhibemus, primum quidem nuutina re Peω- ai grammaticis cum laudari Laoquam M EBrto Qiquo idyllicti desumtum, qui in eo legatur. Ad hoc enim genu referri equitiis montum e Berenice, c emine d exdito, quod servavi Athenaeus lib. VII. p. 284. A, a quo Eustathius igno Ceteroqui jure miraberis, tam rara esse heocriti OMgimunt, UxePuta 3 i , ' Ox. rmina e lastinis hiare vel Capite a M ins ,runcam esse ideantur. Quid vero, quod ciuida θ' Plura caxminum g nex cummemorat quoaeum, M hymnos foret

. . Non magis iocos e Theocriti idyn1ὶs, qua ' nos Isocius, in asis iththribi, tributos ies nisse itisinini. ' At nihil remoti,i9P'1ocis cum auctoris ori homin laudatia: Hos inma1os' 'enucili are longum quido est, sed quum hire testimoniis ii rifico 4nfirmetur carminum fides, in fine hujus opuscaeiaeocehnim adjeci scriptorum, qui locos TheoEriteos adjecto

auctoris noesine laudRrunt. omnes autem, quotquot reperir mihi contigerit locos ut exhibetem, duo me appulerunt In enim sperabam fore, ue-I. - Nullius ad hanc rem momenti sunt lac ei camine non nomis nato laudati do dilobus eiusmodi locis, quos a Theocrito laudant auterum Schol ad Aristoph. Acharnn V. Ita uerum auctor tym Μ. Αh3 a vide alvenarium Epist. admoeveri P. a seqq. ut utrum qii. Iodum corruptum esse ostendit. At in eodem tym duae aliae exstane

I. νεκυων μνώ, γῆμεα . memoriae tamen vaculanti non tribuerim, quunt iusturn hexametrum claudant illa verba Eustathius etiam p. 6-.M. Q. Rom. Theocritum tradit referre, martis sororem esse Heben,qitem locum mistraritiaesivi sed Eustathii memoriae non magna fides habenda. M s. N. Mouμαος 2. L . 'i' . Q. ..

23쪽

e litisenio an m desipion cohors alios alii 4mpotin I int Theo c21tum denuo faciento deteractat, tum valea friathis diu ituros considiabam viros doctos; quos, a sortis alium in finem pusillis osse ejusmodi indic , a conquirendii haedio Iliberasamminant limeumque veto in indico condicitando tot temporis Mid 1igentia collocavi, absolutum ama non eras Eum PT -atam Me quis est, qui se in jusmodi opello omnes numerosi ea IeSSctjur glorietux Quod indox, quem ego xhibui tam ti cupisa et copiosus evasit, Passovi V. I. humanitat Eximia ne i stquam satis praedicanda factum est, qui non soΙum'Mihi caipitis presstantissima citi benevola mihi e essest i inius, copias etiam diligentissime congestas in usum m meum convertem

At quais praeeseptum ac in re sequendum sit, ex iis, qua supra disput'vimus, dubium esse nequit. Quantum, enita side accedit 4dylliis e. boni scriptoris testimonio , tami Parumilae subtrahitur iri testium silentio. Multis enitara causis

fieri potuit, in aut silentio miterent grammatici carasse aliquod quamvis genuinum, aut perirent eorum testimoalia. Accedit, quod insigni quodam fortuna ludibrio vel potius stiε-ficio nonnulla carmina, quae testium carent aμxilio, ipsorum natura et argumento Menduntur. Certe do carmine XXvIII nemo dubitare ausus est; do XXIII unus fore Reinholdus hoc enim et XX quodammodo tuetur argumentum, in quo um antur, hucolicum; sin autom nec non XVII ex ipsa Theocriti vita petita sunt in his igitur minus aegro testimotitis cateniusή aegrius in XXIX et XXX. Non multiun tiam timendum i- detur vicesimo primo, licet imus Draco illud laudaverit, 'tomisso auCtoris nomine. . Reliqua autem carmina, quae suspicionem moverunt ad indolem eorum spectantibus', quaequo igitur tutes ista quam maximo indigent, ea tantum non musa plurium pauciorum v Etestium auxili defenduntur. Non dico XXV et XXVII. utrumque Eustathii, hoc fortasse Stobae etiam auctoritate t

24쪽

lum millo otiam XVII o XIX illud enim eum schol.

ad Pind. Isin II hoc cum Stobaeo tituli etiam haud ignaro luetur Draco Stratonicensis sed Arrii praeter Iulianum, quem laudat xpupius, Butathium et Stobaeum etiam Λthenaeus agnoscit nec non scho ad Aristophanis Acharnenses v. 753J.

Vicesimum qui atri , ii quo tot tantiquΘ viri Tonderunt, ex laudat Draco Straton I autem et XXV permultos invenErunt, qui fidem eorum assererent b. De reliquis idylliis suspectis sed non graviter periesitantibus ad indiculum lectores ablegare satius erit. Superest autem, ut de testium ipsorum fide et auctoritate, diis primi quam mulsi tith factari videmus. Quae autem objurgari Stobaeo, tymologii auctori, Eustathio videmus, ea ad duo potissimum genera revocari possunt; fid menim detrahunt illis vel quod carmina aliqua Bionis et Moschi Theocrito tribuerunt, e quod ipsorum testimonia cum caseminum natura et indole tighar videntur. tque illud quidem negari neqvit, sed intra quo sine subsistat error ille, et unde ortus videatur, in superioribus a nobis expositum est Quae uim de codd. diximus, eadem etiam ad grammaticos referri possunt; quo facile intelligitur, quam parum illi argumento tribuendum sit. Hoc alterum autem, e natura Carminum petitum, ad posteriorem disputationis partem quam maxime pertinet in qua si vicero, nihil inesse in ipsis idylliis, quod alium suadeat auctorem, sponte restituetur grammaticorum addubitata fides. Unum iIlud adjiciam, grammaticorum plexoxumque vel etiam omnium de nonnullis carminibus silentium eo commode explicari, quod idyllia ista nihil habo rent proprium et peculiare, in quo interpretando versari potuisset commentatorum diligentia et eruditio.

x Versus s. h. c. I tu quidem etiam id. III. o, sed Vane Eo iam rore credo, XXVII lyui eum etitum esse docenti Ep. ad Roev. P. Het M. MDraco aut inverso ordine IdrIliadegisse in suo codie aut pauis exora in eo reperisse tua naus est; quod enim est vulgo xv, hoc illo XXII eum editione d omana disit Laiidavit ille ex I3 idyll. locosi sed plura ei fuisse Iecta, numerus huius idyllia iudicat assenti Draco nostris mimeris in Mmm. I. II. VII. VIII XIV XVI. Quid igitur, si XVII, XX et XXIII, qua reliquis etiam grammaticia tererintacta sunt,

Iccbdice suo Draconem non legirae putemus 'Ex couram codd. omnium descriptione, qua aegre caremus, haec mea suspici aut confirmaria Temtatari nosset. 5 Joamaem Diaconum, quum hujus cam versia Primo insistens, uerculein cis decem demum menses genitum esse dicat, graviter pedi stringit Herusius Lecti Theocr. ne iniuria, siqu dem huc respexiem xvimo, simosin IV. M. potius in mento habuit Ioannea Certo hoc carmen Theourit asseritur In codd.

25쪽

Carmina Theocritea 'Contra I virorum μ'

Origo et vis vocabuli

Iam igitur permirum cuique videbitur, tot carmina Theocriteali viris doctis damnari, quamvis et codicum auctoritate et testium auxilio defensa Scilicet internas causas illi praet6xunt, e Carininum indole et argumento petitas. Videndum igitur est, quid sit idyllium et utrum ad triginta illa carmina hoc nomen pertineat necne I poeseos etiam, quae Theocriti tempore obtinuit, universae rationem et naturam considerabimus, non neglecto illius saeculi genio. Liceat autem in indaganda, minis illius vi et potestate ab tymologiis proficisci, quas grammatici proposuerunt Veteres quibus examinatis taxatisquo si veram vocabuli notionem eruere contigerit, eam ad illa cammina, quasi ad obrussam, adhibebimus et exigemus, quibus idn-liorum nomen a Graecis et Romanis poetis inditum egimus, ne norma arbitraria ut certe popularibus nostris tantum usitata idyllia metiri coarguamur; in quam reprehensionem Plexique ultiorum gentium critici incurrerunt In protegomenis Taecis ad Theocritum haec enitur r

1 CL Herde Fragmente Eur Deutschen iit. Couecti altera IV. s. a Forinam Voco Pseudo- Aeschines habet in iocho, uti seriores taceam; nam E m. M. quinquies habet illam, bis explicans per εὐφραινει- P. M ai. 55, 15 ter rectius per ευφρήνω 38, 3, 4. 19, Io.

26쪽

En tibi duplicem vocabuli e molagiam ala ram ah Hως, ab oram ab κρδω derivatam. Sed redeamus ad scholion illud Articua iis in Erbis τὰ μια ν -'μ- manifestum reddit, auctorem scholii non quid sit idylliun docere voluisse, sedi potius, at poemaidyllium non hedyllium dicendum ne idyllium autem vocaris 4 42 4 es o. 'odras minoris formas

i . Verum tertiam etymologiam proponit scholion quoddam a cod. Vatio. II apud Galalard originem vocabuli εἰδυλλων ahar in maceia repetens, quam verbi significationem nec rim. M. ignorat Iam igitur de nominis veriloquio quaeramus. Et quominus a Verbo ηει nominis originem ducamus, obstar videtur et usus et analogia codicum enim Et grammaticorum ploriquo alteram formam praebent, neque quomodo ab iocio fieri potueri ηδωλων intolligitur. Minus etiam probatur Qtera etymologia ab a&o o Masticis Aeducta, non solum enim malogiae et ipsa repugnat, aedestiam vorbi Moo significationem, quam ei tribuit auctor scholii, honi scriptores prorsus ignorant, ut taceam formam laco, a haram illam et solaecam. Ferream sane aetatem, non Theocriteam, redolet ista explicatio Tertia igitur superest tymologia, qua ab Mo esse εἰδωλrον derivatum statuitur; quam amplecti meamque acere non dubito. In ea enim graminati- .corum plerique conspirant et formam vocabuli tuetur nomon ἐπυλλro eodem modo ab επος deductum; nam eta Moriatiamiosminutivum esse non ind tantum Patet, quod survo groru/--τος nomen esse scholion tradidit, se etiam e proximis alteriuscujusdam cholii verbis: ποκνισοκῶς λεγετα εἰδυ et, in eadem Mymologia mecum consentiunt omnes, quotquot nostra aetat hia de rebus quaesiverunt, praeter REishium ' , qui ab .djoetivo εω-rs', quod praebet Callimachi quoddam ti mentum in Elym M. εἰδυMao factum esse sibi Persuasit, dicens so

a ara, 41. a Iunis et camerinus Theocritum sum inseri in

27쪽

la, Sam, et umor, , quidquid artificiose Usubtiliteri lepido seu - ., lacrum seu mente PGogitatum se calamo onaratumiet verbis, conceptum esset, ad omne εἰδυλλἔον usurPusae.' N-' Sed Reislo dstipulari non possum offendit enimi et no- ininis εμυ to ab adjectivo activo εω is derivati passiva significatio, et duplex λ, quo constanis nomen illud scribitur mi-xum etiam e set, si tam late Patuisset ejus ambitus, de armis

Verum licet de nomitis illo ab Mo derivando tiro Iriter

omnes Convenerit, tamen dubitatur, quae sit vocabun Ho viae Potestas. Statuunt autem plerique εἰδωλro eas imaguncularii, Lis lepidam et venustam imitationem et defexiptionem k quum Ho imaginem significet. Sed vereor, ut recte. Nodi que enim equidem memini locorum, quibus obvia sit haec noin vis significatio, quum alias Peciem sonet nec scio, cur haec votissimum carmina HVMire, se imagunculae dicta sint. Sei-tinet vitam pastoritiam imite tur Hoc universe non concesserim δsunt enim in Theocriteis multa non sublestae fidei carmina, in quibus frustra talem Picturam qua M. At certe vividis coloribus depingunt hominum, praesertim tenuiorum, mores et ingenia ). Quasi vero non dii etiam poetae atque summus ille,

Homerus, animos hominum ingenioso adumbraverint neque tamen idyllia composuisse traduntur. Videndum igitur est, ne nostri homine, quam huius aetatis poetae sibi informarunt idn-lii notionem, eam ad antiquitatem retulerint sibique ipsi fraudem

fecerint.

Redeamus igitur ad veterum explicationes. In scholio, quod upra Proposuimus, Μος explicatur ' Θεωρω in alio, adjecto 4lli priori leguntur haec: fδυλλ.ro λέγεταr, τ εἱδος σπινυχford ἐμ Adyost' υποκορt istκως λεγετα εἰδsλλων. Quomodo autem Mos esse possit ὁποῖον Myoς, intelligetur e Graeco primi idylli argumento, quo quaeritur, cur Theocritus carmina sunmon dialogos inscribere maluerit, quorum multa dialogi formam prae se ferant. R espondit enim auctor argumenti, quissula illo

28쪽

δους, -Mπερ συγκεκραμενον APParet, grammaticis illis ἐδος significare speciem, formam sermonis Poetici, quo sensu Aristotales dicit τραγωδim δε εων εἰσὶ τεσσαρα Eodem redire videtur alterum scholion, quod Eldo interpretatur Θεαγρέα. Namque si Θελυρέα sensu translato eam rei cujuslibet formam significat, quam frequenti contemplatione

naturae ipsius inhaerentem et necessariam cognovimus, Pronum certe erat, formam quamlibet Poeticam rurmis dicere, quam

Yulgo Graeci ἱδος appellabant. Simili enim time utriunque nomen Prognatum esse uene intelligebant. Apte igitur Oupius Addend. in Theocr. p. 4o εχη Pindari eum nostr εω Rioaς comparavit, licet, empeli Pythagorae verbo εἰδωλεσ , nihiΙ certi de hoc Ioco designari posse videatur. Ob metri et tractationis discrepantiam, Puto, Pindari arrVirir nomen illud invenerunt:

a diversitate Petitum esse nomen εἰδυwων testantur grammatici verum utari carminum Theocriteorum titulis fornia deminutivi praeferretur, hoc ambitune eorum Plerumque minore, an P eseos omnino tenuitate, quippe a re publica et sensibus elatioribus alienae factum sit, equidem decernere non ausim. Jam igitur eo rediit summa disputationis, ut εἰδυλλέου nomen istis carminibus ideo datum esse videatur, quod singula et argumenti et tractationis dissimilitudine singulas quasi a pecies constituant ' . Quod si verum est, nomen illud neque singulari cuidam Poemati, neque collectioni carminum prorsus similium

tribui licebit. iscella enim carmina sunt εἰδυῖ in Latini Silvas dicunt 'b. Recto igitur Aldus in praefatione ad Theocritum dixit librum illum continere Theocriti XXX idyllia, seu opuscula, nec repugnabo ernsdorso ), qui Cassii Parmensis et Septimii Sereni Euscula deperdita etiam id filia potuisse appellari eontondat. Plinii etiam locus ille D non praetermittendus est. quo dixit de carminibus loquens is sive epigrammata, sive ibi a sive, ut multi, poematia 'care volunt.

1 Ars poet. 8, 1 et frequentissime AEstoteles utitur hoc voea.

tuisse ostendas, nox inepte utaris alia eiusdem nominis εἱδος signifi

eatione species enim odoratae, liras nostri Iaomines desumto Lais

29쪽

Examinantur ea carmina, quae idyllia pellantur.

Iam quaeri Potcst, quo tempore εἰδυλλέου nomen inventum sit et cui debeat originem Ante Theocritum non esse illud usurpatum satis constat; at neque Theocritus Eo potuit uti, quippe quem singula seorsum edidisse carmina docuerim Grammaticis igitur incertae aetatis nomen deberi Heyn o credo. Quisquis autem fuit, qui primus eo est usus, illud certe non dubium est, quitivarii generis opuscula nomine illo complexus sit. Tantum igitur abest, ut haec inscriptio carmina quaedam resecet et, quasi spuria, damnet, ut e eodem Potius nomine insigne periclitantibus adju- meritum accedere Videatur. Ceterum non repugnabo, si quis ex illis carminum generibus, in quibus Theocritum, teste Suida, elaborasse supra monuimus, nonnulla prae ceteris lectitata cum bucolicis ejusdem in hoc Μυλλων corpus coaluisse statuat. De hymnis saltem mihi fere Persuasum est. Theocritum autem si excepexis, paucissimi sunt, quos idylliaco osuisse comperimi s. Graecorum enim Praeter Bionem et

Μoschum MVi neminem, nisi Eleagrum, cujus Laus Veris idyllii ,1omen in fronte gerit Lycidam enim Philetam et Asclepiadem tanquam bucolicos poetas, usurus non Moschus laudavit. Et

Philetam atque Asclέpiadem longe alio carminum genere incla misse constat Lycidam ad larvas ire iubebimus. E Romanio Ausonius et Claudianus idyllia scripserunt Suevii idyllium, Μο-retum, acrobius tantum audavit. Virgilii, Calpurnii et Nemesiani bucolica huc non pertinere, quivis sponte intelligit. Bionis imoschi carmina minime adversantur idyllii, quam

supra Proposuimus, notioni. At qui potuit eleagri carmen idylliis accenseri, quod unum esset nec e collectione aliqua de-eerptum Facile est, his difficultatibus extricari. Etenim si earminis inscriptio vetusta esset et ab auctoris manu Profecta, repeti ea posset a similitudine eximia, quae intercedat huic opusculo cum Bionis idyllio L, quod imitans Meleager nomen etiam mutuari potuisset. Sed vix credibile est, genuinam esse inscriptione in quam ad ea tempora detrudendam puto, quibus nominia εἰδυuro significatio iam mutata esset. Sed de hac notionis mutatione infra videbimus. De Suuvii Moret nihil certi ex paucis apud acrobiuniversibus vinci Potest Praeterea incertum eat, auctori an --

30쪽

Shi Ausonii idyllia sontentiam nostram mire confirmant. stant enim elusdem poeta uliae etiam carminum collesctiones, non tantum epigrammaturi aut epistolariam, sed talium etiam, quae aut Parentes Ausoriit, aut Praeceptores Burdigalenses, aut imperatores Romanos, aut urbes Praecipuas celebrint; sed hisorinthus Idylliorum nomen non prae at Ausonius argumenti Mim similitudo illiid non patiebatur. Eadem est Eclogari ratio. At Mylliorum ingens ost varietas, sive argumentum spectes sive formam. Non igitur dubium est, quin a nostra Parte stet Ausonium

Claudianus vero nobis adversari videtur. Septem enim suae illa scripsit, idyllia res describunt mirificas et memoratu dignus e. c. noenicem avem, Nilhun statuam quandam, similia; favere igitur eorum opinioni videntur, qui idyllium Picturam esse contendunt. Verum enim vero ut illud omittam, hoc certe sensu idyllia Theocriti xstar nulla, si haec Claudiani carmina cum ipsius epigrammatis, quae idyllia ordine ericipiunt, comparaveris, facile tibi persuadobis, idyllium huic quidem Poetae esse Pigramma latius extensum magisque Xylicitum. Certe non casu evoni,s erodiderim, quod postrema duo idyllia, elegiaco, quo scripta sunt, metro quasi aditum ad epigrammata patefaciant; Priora Vero epigrammata in iisdem fere atque idyllia rebus occu-Pata illa, minore, quamvis Vulgares epigrammatis fines πcedente

ambitu vix ab idylliis distingui queant. Illud potius casu tribuendum osse Puto, quod Claudiani idyllia in o e scribendis

Tebu Versantur. Diversissima sano sunt eae res, quas illa describlint nec dubito, quin major etiam eorum varietas futura iu-

isset, si Plura idyllia componere Claudias Placuisset. g. 3.

Num idyllia sint carmina bucolica.

Ex iis, qua hucusque disputavimus, apparet, in nomine εὶδυ ros non inesse bucolici carminis notionem. Atqui satis constat, Theocritum, Bionem, Moschum circumferri bucolicorum auctores, immo nostris hominibus idyllia omnino videri carmipa bucolica. Quaeras igitur, quo pacto hoc fieri potuerir' quando in alteram illam significationem abierit nomen i DL- Responsionem uos altius repetere oportet. Postquam fracta libertate, moribusque depravatis studium ethim rerum Publicarum Per totam Graeciam fere enstinctum esset