Doctrinae temporum verbi Graeci et Latini expositio historica [microform] : particula tertia

발행: 1839년

분량: 42페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

11쪽

Sae Niti am patet definitiona perlaeti a plusquamperlaeti vateribus matb

atris probata. Huius autem auetoritas quum a Seesuero, ut demonstravimus, ita Iabe aetata esset, ut vix quisquam post eum notionem modo et dudum praeteriti

temporis trihueret propriam illis, fieri non potuit, quin aliter ex eo aoristi etiam vim definir eonarentur grammatiei. Et primum quidam id laetum videtur in I nardi institutionibus grammattea Graseae, ubi annotatio, nisi opinio me iam Honei et Stephani exstat haseee: VuIgo oristum ita appellari aiunt, quia non Iiqueat, pauHone an multo ante praeterierit. Sed hi usus oristi vix

unquam a seriptoribus observatur. Varius igitur te dicitur, quia nune prole laeto nune Pro Iusquamper elo, quandoquo stiam pro imperfecto ponatur. Ergo quum antea grammatie indosinitam oristi vim in eo posuissent, ut ubique eo ineerta aliqua semporia praeteriti para signifiearetur, Ilo, quicunque

est, in singulis dioebat Ioeis artum so et definitum aliquod tempus praeternium at aliud significari in aliis. Quas quidam definiendi ratio tam probabilis videbatur iis, qui sequebantur, grammatieis, ut, quum indientivum Oristi

animadvertissent interdum de iis rebus diei, qua valerent in omnem statem, eliquas autem eius formas saepa et do praesentibus videri et do turis usurpari, non dubitarent eontendere, promiscue eum non de quo is praeterito tantum ad de omni tempore diei eam qua ipsam ob ausam reetissime ἀοριστον seu indefinitum tempus appellatum esse. Primucho docuisse τι

datur Sy Iburgius, qui Stephani praecutum modo ommemoratum, oristum nune Pro Porseeto uno Pro Iusquamperlaeto interdum pro imperlaeto poni, oodam Ioeo ita eorrigit Almo non praeteriti tantum ae erebro etiam praesentia

signiseationem habet, praesertim in infinitivo interdum et futuri, maxime in imperativo et subiunetivo. Eodem modo post eum iudieaverunt Gret serus ' ,

hoc Ioco zo δ' ειν γορα τετιηκοτες, quum significaret poeta, novo malo iam labefactatos Principum animos. J Gramm univers. a Vatero conVersa in patrium sermonem p. 150. et p. ITI. - Insilit Iing. r. Aoristi respondent praeteritis Latinorum. Licet enim nonnulli tradant, Incertam esse significationem, paulione ante res praeterierit an multo, id tamen Vix observatur ab auctoribus, ut exemplis passim Ohviis ostendi potest. Prohabilius est quod alii ei- eunt, haec tempora Vocari orista, seu indefinita, quod habeant significationem interdum quidem praeteritam, aliquando futuram, nonnunquam praesentem praeteritam ut in exemplis uatis, praesentem praecipue in infinitivo, ut . . . Eandem rationem habet interdumaoristus in indicativo. Isocr. ad Demon. κάλχος μἐν γαρ Ἀρονος ἄναλωσεν α νοσω ἐμάρανε. In imperativo et Eubiunctivo saepe subit oristus vicem futuri, τυφον verberato tu e e herabis ἐὰν τύim si verberavero, quamvis frequenter eluinem prorsus significationis sit cum Praesenti.

12쪽

Ursinus' , orlaonius ' . At IInguae parens et moderatrix est ratio, a

rations autem nihil patet, in quo desideretur ratio Produe posse. Qua vero, quaeso, ratio foret in a verbi forma, quas nullo alio eonsilio nisi ut vies iungeretur aliarum formarum exeogitata esset om vero haso in singuIis verborum lorismis dominatur Iscat regula, ut sua euiqua eaque tam arta Et propria sit notio, ut etiamsi tuas interdum inter sese videantur commutatae esse, haeo integra tamens inibata semper maneat. Ex siusmodi igitur peevitari aoriati vi promisenus eius uSus expIieari nequa hi usus eontra pro vi ipsa eius haberi debebat η , Atqui tantum ex iis, quae adhue disputata sunt, videtur perspicuum esse, ea quidem via, qua Apollonius eiusque et imitatores et amendatores oriati vim in- Vestigare studuerant, non potuisse ad eum, quo eontendebatur, finem perveniri. Quum enim singulorum eaneeII temporum ita a tuis oriato parti assent, ut summa eum Iicentia hie per omnia impuno vagari posset, nulli prolaeto ipsius temporis

snes, quos infinita illius vis potuisset egredi, iam amplius reliqui erant. Ita igitur via tentanda et revera iam dudum a duobus ipsius Graeeas nationis grammatieis Theodosio AI exandrino et Maximo Ianuda tentata erat. Horum enim ille inclibello πιρι ραμειαtisi amoetuingo edito P. I I. postquam tempore perlaeto

Aoρ-ον tempua nullum tempus certum steteraninate connotat sed indefinite Includit et comprehendit actu omnia cum illiminatae euiusdam continuitatis significatione. Inde factum est, ut ad quaevia tempora ignificanda sit adhibitum et a Latinia omnium temporum verhla redditum veIPer o Iere, consue ae et a Ipsi quoque Graecis nunc praesenti nunc futuro Variatum. Subsequens tamen dicendi consuetudo verba huius temporis in iudicativo et participio ad praeteriti consIgnificationem saepius restrinxit. In caeteris modis indefinite cuivis tempori significando inserviunt. MuIlla tamen in octa apud vetustlares praesertim natIvam et propriam vIm auam etiam in Indicativo sed verbi sere acclv aut leponentis retinent. In annoti ad Aellan var hist ca IIOI lib. I. cap. 4. Forma haec idcirco dicitur,oριστος, quia nullum certum e ubique idem tempus sed modo praeteritum modo praesens e id quod fieri soIet denotat atque idcirco etiam passim in narrationibus rerum promiscue videa a Graecis adhibitam Praesentis et norisι formam. - Herma unus de emend. rati Gr. gr. p. I8s etsi recte eorum errorem, ut Roristum de quovIs tempore adlilber contendunt, redarguit, ulu tamen minua recte contra eos monere videturis In Graeco quidem verbo ad significationem culusque temporis propriam indicativum tantum adlitheri posse, quum reliquorum modorum admodum varia et multipIex ait significatio. Propria enim culusque temporis via non pendet ex Primaria universi temporis divisione In praesens, praeteritum et suturum sed ex ratione, quae inter singula haec tempora et actionem Verbo expressam intercediti an autem in illis, quae adhuc tractavimus, temporibus non minus cerni In reIiquis modis quam in iudicativo quia est quin intelligat In noristo autem,S Vera eius significatio perspeeta est, rem se habere eodem modo ex iis apparebit, quae disputabuutur Postea.

13쪽

dixit aetionem Ignifieari modo absoIutam ita pergit: ταν δε τα το τελειωσαί με

επαυσάμην o γραφειν καὶ τυπιειν φ . Eeee definitionem oristi iis, quas adhue e gnovimus, Prorsus disparem. Ex taeertis enim quasi arroribus, in eosdem eum, quibus reIiqua tempora eontineri soIent, fines redaetum habes. Etenim non iam ei, ut laeet Sylburgio, sxspatiari IIest in praeson et futurum tempus, non ut Fidetur Stephano, e praeteritia temporibus induere etiam potestatem imperseeti, non denilius, ut Apotionius ensat, indieara simu et modo et pridem perlaetum temPus, sed solius pridem perseet signifieatio in eum eadem dieitur. Atqui pridem Peri

elum tempus at intelligamus d aetion simplieiter praeterita, modo autem Perse erum de ea qua ex praeterito etiam pertinet ad praesens tempus Theodosium id Inu omnium primum statuisse, noristum non minus quam plusquamperfectum e Ss tempus Perfectum Omnis eum praesenti eommunionis expers vereque Prusteritum. Quodsi quaerimus, quanam in eo indefinita III ria, qua aorlatus dieatur disserema PIusquamperlaeto, posita sit, signifieatam quidem sam apud eundem habemua Th odosium doeentem non quando uerit Iiqua res sed quando asso desierit noristo ineertum relinqui, Ion aulam et aeeurat expositam apud alterum, quem

absoIuta definitiona praesentis, imperseeti et per et ωπωσυντελικος, inquit, ἐστιν

ερωτηθεὶς, τί θῶς ἀνατελλοντος του ἡλίου ποιων πεπαυμην, λω, γεγράφειν 'Aόριστος ὁ εστιν ὁ παλαι παυσάμενος καὶ μηδένα ορον ἔχων seo ὁ λωσιν πηνίκα ἐγένετο. Finia

igitur aetionis Iusquamperseeto xpressa incidere dieitur in aliam aetionem pra teritam, qua definiatur et terminetur illa, oristi autem aetio quum eareat eiusmodi termino indefinita atque ineerta esse.

DPossint quidem eodem fere modo lammoscho puIua et Theodorus Galla videri oristum definiisse, sed ut supra iam monui brevior est eorum oratio, quam ex qu quid vere de tuo

14쪽

Hae vero nova oristi desinitio etsi universae temporum rationi manifesto ro-tiquis aeeommodatior erat, a Graeeia tamen, qui sequebantur, grammatieis proris

aua neglecta fuit Latini autem, in quorum perlaeto riseiano testa ad ErehI. OLI p. 29. primus oeuerat Probus oristi simuI et veri perlaeti vim positam ea a non dubitaverunt, quod Theodosius a Planudas doeuerant da oristi stilus- ampar aeti diserimine, transferre in perlaetum et Nusquamperlaetum suum, quain a praeivisse reliquis videtur Corne tua a Ie riuam Ite ais et inus, quilibr primo institutionum grammatiearum Antus . 1 7. 4. IM. o praeteritum imperlaetum, inquit, quo rem mutam quidem signifieamus sed nondum luisse

peractam eo tempore, de quo Ioquimur, Praeteritum Perseetum, quo res aeta et completa notatur,o Praeteritum Iusquamperfectum, quo signifieamus rem perse-etam ante aliam aetam, ut Commodum digesagoras heri quum Trebatius venit.

Die me relatiTum praeteritum diei possit, quod semper ad aliquod aliud tempus referatur, ut et imperseerum In margins adseriptum praeterea est hoc exemplum: - ad te hora spuma: uno Haeto aureo sat pater domum redierat. Hie igitur primum in relativi temporis nomen, ut posta opponi solebat b- olutum tempus incidimus, qua quidem notio notionisque appetiatio adeo Eam in tempora Metrina regnare Oepit, ut, quicunque hane postea explieare Bggressi sunt, omnes illius tantum ops id seriisset posse existimaverint. Etenim post Valerium Marius Corradus do Iing. Lat ad Nare fratrem Bonon. IIII.

in eandem sententiam loquutus ita est: , Prastarit aetiones aut imperseetae sunt, ut Iegebas quum ego veni aut absolutae, ut legisti oratorem, aut quas absolutae sunt, alias Rnteeesserunt aettones, ut seripseras antequam inaudires Deinde Frane. Sanctiva in Minerva ed. orig. . m. amabam, inquit, et ama voram quis non videt esse imperseeta tempora Nam si dieas Ciesro seribebatearmina et Cieer seripserat, suspensum habea auditoris animum, donee verbum

aliud adiungas, quo sensus absolvaturi Tum Thomas angius Ohss phili. Iib. I. p. 4II. exposita signifieatione Imperlaeti et perlaeti ita pergit , sunt praeterea nonnuua h. e. nonnuna re Seu aetiones iam quidem absoluta et perlaeta,

non simplieiter tamen sed respeetu praeteriti Persaeti aut imperseeti, quas otiam suo tempore indigebant, quod Plusquamperfectum seu ulterius perlaetum voeatur, ut iam seripseram quum tu seripsisti. moe Praeteritum ab Ultrairetino dieitur 61ativum, quod semper ad aliquod aliud tempus referatur ut et imperseetum.

De imperfecto quoque iam idem docuerat Max. Ianudes iis verbis: Παρατεκτικος ἐστιν, ται περὶ παρεληλυθοτος χρονον τι κα ἐκεῖνον ιυς ἐνεστῶτα ἐποίουν λέγω τε ταν ἐρωτηθεὶs, τιαθες ανατέλλοντος του ἡλίου ἐποίουν, λέγω, τε ἐγραφον.

Temporis absolati nomen a nullo prius usurpativa iuvenio quam a Perigoni in Sancti Mi

15쪽

Has tamen relationis notio quam nihil Latinis grammatieis visum fuerit eommune habera eum definita indefinitaque significatione temporum intellio pra eipua inde potest, quod Ursinua quoqua etsi noristi vim, ut vidimus, in promiscuo eius usu pro quo is tempora ponit, de reIiquis tamen temporibus praeteritia initer atque VaIerius iudieat Suo igitur tempore exorsus ei Eius novam

illam praeteritorum doctrinam tempMum, ex euius linguae finibus prolaeta arat, ad eam reduxit tandem pIaniusque simu et enodatius exposuit. suam enim vim superiores ex aetionis Perseolas temporibus uni tribuerant plusquamperlaeto, eam perlaeto quoque et futuro exacto vindicans hae omnia ille eadem ausa qua Val rius duetus appellat tempora resativa iisquo ut omnia ad aliud tempus relationis inpers opponit tempus perlaetum absolutum seu oristum. sua quidem sententia quum eonstantias quadam laudo sese eommendat nobi via tamen et ratio, qua Reruatus veritatem ius ostendere eonatur pIus uno nomina reprehendenda ost. Etenim postquam temporum tabuIam supra Part. II p. 2. eommemoratam ex Stoieorum et Varronis menta proposuit ita suam da ea sententiam explieare instituit: Ρatet, inquit, hanc rationem assct plenam et absolutam neque praeter hae novem tempora

ullum aliud, quod necessarium usum habeat, eogitari posse nisi verbi perlaeti praateritum infinitum. At non laeda, erado, quisquam intelliget, unde pateat huius rei neeessitas Rationibus Igitur u ox aetionis aut ex ipsius temporis natura petitis exspeetamus illam demonstratum iri, quam tamen Xapoeta tIOnom de frustratus est Relatus, ut rationum Ioeo a in orit oxampla quaedam. Pergit animdissorex hoo modo: , Id enim praeteritum verbi perlaeti quod superior illa eontinet ratio, asque algus instans et futuram eiusdem verbi finitum est Sient enim horum aIterum ad id quod nune agitur, Iterum ad id quod in posterum agetur, estraserandum, si etiam illud ad id quod posterius agebatur. Ideo quoties aut praeteritum, aut futurum verbi Porsecti adhibotur, indieatur simul rea ad quam referrid.beant. Momerus Od. XII. 329. Muraet δὴ νηῖς ἐξέφθιτο Ρα πάντα, πανδὰ iarere

ἐνέπεσκον te en Symp. IV, 2. 'αν οἶν εγκη τις κρόμυον αυτίκα μαλα τουτ ροωφελημενοι σεσθε εδιον γὰρ πιεισθε. Diutius tum, ut par arat, versatur in uia Iustranda natura duorum tuorum temporum quorum notio in Latino sermone eadem

verbi forma exprimitur, perlaeti et aoristi. Et perlaeto quidem tempori quum D

YInstiti M. Lat. Vol. I. p. 536. G Ille postquam Imperiscis et pIusqnamperfecto doena semper

Miud, quo absolvatur oratio, verhum postulari, ita pergit: Minc non soIum Iusquamperfectum ab Itraiectino, reserente angio dici debuit reIativum, quod semper ad allud tempus reseratur, quoniam imperfecto hoc cum eo commune est. - VaIerium quoque de uir

que tempore cogitasse et ex adiecti verbis is ut et imperfectum , et ex apposito exempla satis aperte luteIIigi potest.

16쪽

doret saepe non aliud, quo reserendum sit, tempus adi tum ossaeausam huius rotbine putat spetendam esse: , Instans, inquit, verbi perlaeti, quia refertur ad rem, quae nune gitur ut genda est, si non aut hane narramus, aut alterum ad eam exhortamur, fit ut id tempus nulla adieeta re ad quam pertineat, usurpetur.

,, sophrastus Char. IV. Ῥιηγεῖται δε τουτους νασκων λέγειν eo Πολυσπέρχων καιοβασιλευς ριαχν νενίκηκε, καὶ Κασανδρος Laore ται. Moe aventum rasartur ad futurametritatis mutationem, qu am inteuigi satis habens famigerator nihil addidit. Quorum verborum sententia Uidetur has esse, perlaeto ideire non opus ossa gem Peae adiici eam rem ad quam reserendum sit, quod hoe tempus semper portineat adirne- sentem aliquam rem, Prassens utem res per se iam ah omnibu aut oeuIorum aut mantia aera erni possit nequa singulari igitur aut eommemorations indigoat. Mane autem non osse eram omissa illius ommemorationis ausam ess Perspieuum iam inde est, quod tum et multae res, quas da praesenti tempore dieuntur, non opus forent diei a multa. eontra, qua non dicuntur, neeessario dieenda essent,

ut in ipso illo Ioco ex Theophrasti eharaeteribus allato, ubi Reietio quidem videturda futura ivitati mutatione ogitandum esse, nequa quidquam tamen obstat, quindo Iaetitia Polysperchoniis Propter reportatam victoriam do fortuna quae maneat Casandrum, de multis aliis rebus Ogites, quapropter si perlaeta illa νεεικηκε et ἐζωγρπαι ad ertam aliquam aliam, quas aut ageretur ut genda esset, rem rein fore oportaret, hane neeessario apparet addendam fuisse. Aeeedit, quod non Laisellia intelligi potest, eurietatus perfactum tempus ad rem tantum, quae aut agatur

aut agenda aque B eam etiBm, quae iam aeta sit, relaret volit quum saspius tamen eonstet ex duobus Perlaetis alterum reserendum ad altorum esse, ut Herodot. IV. II8 inmoσης ἐπειδς οι τὰ ἐν τῆ , πειρω τῆ ετέρη παντα κατέστραπται, γένορα ζευζας επι τα αυχένι του Βοσπορο διαβέβηκε ἐς τένδε την επειρον Ut autem

falsa, quam Reiaius animo oneeperat, relationis speetes in partieto ita veritasotus in oris to mirum in modum elusit atque felauit eum. Postquam nim hane dixit enlpus esse praeteritum quod rem absolutam infinite signisses i. s. sine nIIa

s Reiκuun psum sensisse, quam sua de perseet opinio non confirmetur loquendi usu manifesto apparet inde, quod in singulis explicandis scriptorum locis operose se versat huc illuc neque faciIem tamen et probabilem explicatum nVenire potest. Id quod praecipue videre Iicet in loco excitato e Platone quo Euth ibro inducitur ita Ioquens καὶ μογγά τοι, ταν τι λέγω ἐν τῆ εκκλησι περὶ τῶν θείων προλέγων αντοις τὰ μιλλοντα, καταγελωσιν ὁ μαινομένοwκαίτοι νδῶν τε ι ἀληθἐνειρηκα, προεῖπον Ouως φθονουσιν πιν πῶσι τοι τοιot τοις, qnae Verba ille illustrare conatur hoommo: Semper eruisti se dixisse ait EuthFphron, ut ostendat immerito se derideri. Derideri autem se in re praesenti necesse non habens narrares tantum diceret, καίτοι οὐdix τι οὐκ ἀληλε ἰὲ κα ῶν προειπον, id quorsum dixisset, intelligeretur. ε

17쪽

ralationa ad aliam aliquam insequentem duplieem eius sum distinguit, unum quo res signifieata eo usque ad praesens tempus pertineat, Iterum quo ab omni illa praesentis foetetate remota sit si priore quidem modo existimat parsoeti Ioeotoristum usurpandum tum esss, quum unam aut possimus aut veIimus rationem habere eius rei, quae agatur praesenti tempore ). Itaque, inquit, Imperatoris Titi memorabilem illam meritoquo audatam oeem, Amici dism perdidi, Graeco si apud Themistium περι τῆς νιλ κοιώς του βασιλέως Iegimus: ἡμερον 'κ ἐβασίλευσα or δένα γαρ εἶ εποίησα. Nam earum rerum, quas Titus vesperi ageret, nihil sane quidquam referebat, periisset dies nee ne. Imo roserebat plurimum iis enim ipsis rebus, quas aeturus erat vesperi, resareir quodam modo Poterat damnum aeceptum interdiu. Apud Homerum, illa porgit, Iliad. XI, 362. Diomadps Hectorem, quem seriarat, rursus irruantem conspitatus, 'Eξ α νυν φυγες θάνατον, κυον ' τε τοι ἄγχι Πλθε κακον νυν αh Hεροσσατ σοινος Ἀπολλω Quidoni hostem Diomedes, quem servatum indigna fert, sic IIoquatur, ut qui ei sa- Iutom gratuIaretur Τ At nonna fuga turpitudino partam salutem exprobrnis ei, nonna novum ertamen novumqua perlevium minari poterat Z Ergo non posse ramaoristo expressam referri ad aliam rem qua aut agatur nune aut agenda sit, id

iusso modo patet Ioeis a ReiZio allatis demonstratum esse. Additur tertium ab eo momHum undo Inis11Igi vuIt, iis, qui aoristo usi sint. etiamsi non potestatem eiusmodi relationis, orte tamen defuisse OIuntatem. se Aehilles, inquit, de oeeis Hectore Paeana eanens, ibidem XXII, 393. φαμεθα ραγα κυδος ἐπεφνομεν Ἐκτορα διον potuisset dieere, ερμεθα, nam ob id ipsum, quod hane tantam gloriam retulit, uno triumphat: sed quia non erat neeessaria triumphi eum vietoria omparatio, simpliciter quam relat maIuit dicere ἐράμεθ u. Audio ot eausam etiam eur ita maIuerit Ioqui Aehilles intelligo '), at non raro tamen ad potestatem reserendi attessisse etiam voluntatem quum multis aliis exemplis probari possit, tum hoe quod ex ipsa illa Achiuis orationa petitum est: Σπει

θ 0 ιεν η' Quod Relatus autem de oristis ad praesens tempus pertinentibus

D Verba Reiκl haec sunt: Graeci etiam in re, nam ah eo temporis spatio quod nidio instat,

non removerunt, I eius respecuun ast id quod nunc agitur nullum aut possunt aut VIunt exprimere, oristum gurpant. . Nimirum Achillis animus, quae est eius magnitudo atque excelsitas, in eo commoratur Iu-hentius quo victoriam peperit, quam in eo, quo parta iam fruitur, tempore. η ' Ct. I. I, s. Toυνε δε αλγε δωκεν ἐκηβολος ν δ ετι δώσει. Ib. 207. Πλήθων γω παυσουσα τὸ σον μένος Herod. s, 48. νυν οῦν ἐπειδῆ , εμεῖς ἐρξατ τουτου ou oron, ἀλλ' uει αρχομεν.

18쪽

negavit, id eonstanti sero Graseorum Ioquendi usu vietus da iis, qui rem a prassenti momento seiunetam signifieant, eoneessit, at eoneessit tantum ita, ut rem ita expressam neget ulla eum ea, ad quam reseratur, nota hi I nexu avi nota messs, ut in his qui ab ipso exeitati sunt, seriptorum Ioeis: Demosth de eor. I. 27.

Plut sic. p. 604. d. Steph. Ου γαρ προτερον ἀπελυσαν η λαβον ὀἈργυριον. Qua tamen in re notabilis II nexus positus ait id, etsi summi ad rem momenti est, Irustra quaeris in disputatione ReiEii nequa post illum, qui huius Ioel obseuritatem illustraret inventu est quisquam praetorii a senium. Is autem quum in hac a novo aliquo, quo oristi doetrina ab Harrisio Ioeupletata erat, in- Vento uteretur, huius nobis, priusquam ad ipsam Dissonii rationem transeamus, neeessario est mentio laetenda. Quum enim et Reiaius et quieunquo ant eum da temporibus disputarant, Solius praeteriti doeuissent proprium esse oristi tempus, arris tu euntra Probe intelligens, aut rationibus demonstrandum essa, in hoo tantum tempus eadem posse oristi vim aut vindieandam eam praesenti quoque et latur esse, quum non posset illud, laetendum statuit posterius. Et in futuro quidem vim indesinitam esse iam et veteres magistri plerique omnes et reeentiorum nonnulli do euerant ante eum. Ita APOII. Dyse da synt. I. 35. Η του μελλοντος intes-lige οιστικο ,κλισις do ριστ cocyto νοεῖται, quapropter idem da Coniunet. P. II 2. ut praeteritum oristi aecuratius distinguat a futuro τον αὐραττον, inquit, τουτέοι τον παρφχ μενον. Stephanua in Bais Aneedd. P. 89I ' δε αριστος κατα την

Ritseh. Prologg. ad Thomam M. p. XXXII. 21ιατί ὁ ἀοριστος προς μελλοντα χει

Vol. I. p. 389. Futurum quoque quum ineertum sit et infinitum, utrum paullo post an muIto erit, non potuit diseretis quibusdam finibus deelinationis uti. Urbanus Institi. Iing. r. p. 244. 'Aoριστος autem habet cognationem eum futuro, quoniam utrumque signifieat infinitum siva indeterminatum et ineertum. mirardua Hebdom. r. d. aris Io T. p. 37. is Futurum eodem modo quo oriatus i. e.

19쪽

sub aneIpiti et ineerto tempore rem signifieat futuram. Ut autem non futuri, ita ne praesentis quidem indefinitus usus omnino fugerat grammatteos Ammoni uaeeris in interpretatione Aristotelei libeII πεοὶ ὁρμηνείας extrema primi eapitis orba quibus Oeetur, dupliei modo πλῶς, κατα χρονον verbi ops aliquid do subigetoenuneiari posse, ita expIieat Hrto, Ora ὀ με απλως σημαίνοι αὐτ μεν ορίστως απλῶς ουτως ειπεω τραγελαφος qua voca Aristoteles exempli instar usus orat , ἐν ε τραγελανός ἐστιν ἡ τραγελαφος σται, τὸ δε κατα χρονον μετα προσθῆκης του χρονου καθ' ον ῆν ἡ Ἀσται, οἷον τραγέλαφος ἐν χθὰ περυσιν ν ὲ nαι τριον ὁ εἰς τὰ εζης τος Ex Mentioribus angiua in haero. p. II. Notandum autem, inquit, de praesenti tempore, quod tempus praesens non solum aeeommodetur Τωνυ h. s. ad instans nune, uti putatur, sed ad quameunque pilae qua agitur Pra sentiam. Unde dieimus. . . . Iiud tempus alios more postulat. Quondam etiam vietis redit in praeeordia virtus. Aeeuratius post eum Ursinus Institi. Iing. Lat. Tol. I. p. 534. Praesens hie non praeeis si rigide sensu Philosophie deunte momento et puncto temporis sed eum ampliatione quadam et mora usu vuIgari saepius capiendum. Fit ergo, ut non raro tempus praeteritum et futurum omprehendat, vel eum eontinuation quadam, ut in illo ieeronis ad Attieum cupio etiam pridem eupio Alexandriam viser . . . ve eum iteration quadam aetus, identidem et per intervalla ex onsuetudin quadam repotiti, ut in illo Tarent. AdeIph. semihi quidem non Iacent et Iam saepe. . .. Idem in νωμαις, quae quid ex mors sat aut ex usu ita sit, ιορίστως si Indstinat notant, observare Iieet.

Quum a singulis igitur singulorum temporum vis indefinita iam antemarrisium animadversa esset, ab ho tamen primo de universa re via et ordine disputatum totaque temporum divisio, inde ab invento oristo manea et perturbata, tandem expleta rursus eriamque ad rationem reVotata est. Etenim tempora verbi ait aut definito usurpari aut indesinite. Definito usui tribuuntur novem illa, quorum mentio a nobis laeta iam supra est pari. II. p. I. et 2. , indefinito autem haec tria: Aoristus praefantia temporis 'αν M. Seribo. I, rite. Oristus Praeteriti temporis.

Erραψα. Seripsi. I Wrote. Aoristus futuri temporis. Γράφω Seribam. I shauxuriis. Ergo quum reliqui grammatie Stoieorum auctoritatem sequuti in eapito divisionis posuissent aetionis insectas et perseetae diserimen, ex ternis autem, quaa singu1is hic aetionis generibus aeeidem Possunt, temporibus aut praeterita tantum, ut Va1srius, Sanetius, angius, Ursinus, aut perseeta, ut Reigius, in relativa rursus et absoluta divisissent, Harrisium eontra ab hae ipsa relationis notion videmus prolaetum esse duobusque temporum generibus, relativis et absolutis seudofinitis et indesinitis, eonstitutis singula relativorum tempora ostendissa rursus

20쪽

tieis Ierumque rastaritis temporibus annumerari soIent, ut ῆλθον επεσον. Ramaoristi commemorantur futuri, rarius etiam praesentis temporis. Atqui rationi videtur consentaneum esse, ut, quaeunque temporis forma simplieiter et sina ulla definitione aut praesens Iiqua res aut praeterita aut futura designatur, ea appetietur oristi nomine. Ita 3Iilto in paradiso amisso

Ohno das vir aio gehon, omoti men Hir machen Is SchIasen. verbo mala non indicatur, os illo tantum momento, quo Adamus loquutus sit, Sed ἀοριστως indefinito quoeun quo vis tomporia momento. Quod idem valet de omni-hus sententiis ommunibus, ut Ad posnitendum proporat eito qui iudicat. Avarua nisi quum moritur nil reet faeit. Omnia has tempora patet oristos praesentis temporis esse. Possunt autem posterioris generis sententias suturi quoquo oriatia

esserri, ut Tu nihil admittes in ta formidine poenae. Hor. Neque aliter in Iegum Tormulis Thou Ahaltiso . . . qua interdieta non ad eartam aliquam sed indesinito εid quamlibet partem futuri temporis partinent. εHae igitur noristi per tria tempora partitio quum ab omnibus sere, qui hunc

Ioeum tractaverunt postmarrisium, tum a Dissonio, ad quem nune revertitur disputatio nostra, retenta est. Docet autem hie, nota hi Iem tuum, quem Rei- diu commemoraverat, temporum elativorum axum erni in ea re, ut res illis temporibus indicata lino eodemque momonto fieri cogitandas sint, nam ita demum vere et ea ipsa inter asso volatas eas et tempora, quibus indieetur haec relatio, relativa appetiari posse j. Et universa quidem relationia hane unies ve- Tam desinitionem esse, ex ipsius reIationis notione ostendere sibi illa videtur ita Posse. Quum nemo, inquit p. 8. , non concedat reIntiFum esse, quod non possit Iocum habera sin alio quodam simul cogitando, quis temporum relationem otiam ad id vere pertinera enseat, quod non ait una, quod e praeeedat veI sequatvryQuod enim poni nequit sino aliqua re, ohaeret eum est quaenam Vers est hae eo- haerentia, si fieri posse statuis, ut non sit commune unum temporia momentum amishobus ut exemplo hanc argumentationem redarguam. Dormire et vigilaro constat notione reIativas esse. Quis autem dieet, dormire aliquem nequo anto

neque post vigilia posse sed simul necessario dormiendum et vigiIandum esse Seilicet Iapsus is senius in eo est, quod rem existimavit una eum alia re cogitari non posse nisi ita ut una etiam eum ea aut esse revera aut fieri cogitetur. AENI De tempp. ei modd. p. 6. num ea vera relatio It s quId recte cogitar non possit, vis eum

alio quodam cogitatum, cum quo, si fiat, uno sat eodemque tempore, quid dubitamus . . . . P. s. Re ativa tempora res non diverso sed eodem eum aliis momento collocant, quia alioquin nullus esset relationis nexus.

SEARCH

MENU NAVIGATION