Doctrinae temporum verbi Graeci et Latini expositio historica [microform] : particula tertia

31쪽

παραγεγονέ τις, ut sueeedens denique futurum Impertiet ora seuo γραφειν παρω- γέγονε τις At tantum abest, ut tria haeo tempora praeterita necessario pendeant ex perlaeto, ut satis idonea etiam afferri ausa possit, tu ex vere praeteritis P tius debeant apta osse. AEamquam paras omnino Deillime eongregantur eum Pariabus, ita tempora etiam eonsentaneum si, quo propinquior Iterius natura est auteri, eo saeuius inter sese foetetatem inire Tria igitur issa, quas Hermannus a Perlaeto regi vult tempora, quum solum speetent praeteritum, saepius sequitur eonfoeiatum iri eum iis temporibus, qua so1ius praeteriti, quam cum iis, quas simu Praesentis notionem eontineant. Quod autem evinei ratio, id egregis Omprobatur usu. Trium enim tuorum inter semet ipsa eoniunctio temporum, quas e Hermanni rationa inveniri deberet nunquam, omnium Ionga est usitatissima atque creberrima ri, eorundem eontra eonfoetatio eum perlaeto, in quam incidere nos

Oporteret ubique, admodum rara est atque insolita ηυ. suo autem nomine e mannus in his praeteritis temporibus notandus est, eodem, si onstitisset ibi, reprehendendus etiam foret in futuris Quum enim ratio sius sagitaret, ut Profundamento tuorum ponerat id fompus futurum, quod simul speetat ad praesens tempus adventurus sum, positum potius ab eo id est, in quo solius futuri inest signiseatior advoniat. Exempla enim, unde temporum a latum susPen.

Non tam eonfirmandae quam illustrandas huius sententiae causa ex ingenti eorum, quae sponte

eam, itum Primum per ipsam Ilceret, eram remis auras. D Quod issent p. IO. videtur, tria III tempora omnino non posse ad persectum referri, id non verum esse, quum ex ipsa Perfecti natura inteIIigi possit, quae propter actionem in Pra teritum tempus cadentem non potest non commune aliquid habere eum temporibus Vere praeteritis, tum exemplis, quae apud optimos scriptorea inveniuntur, eonfirmatur ve maxime. Ita JI. ω. 392. G μἐν ιγ μάλα πολλὰ μάχη - πυδιανε ρη 'G-αχμοισιν πω πα, καὶ εὐπ' ἐπὶ νηουσἰ Πάσσας Ἀργείου κτειν agae, qui quidem temporum usus plane respondet exempto a uermanno siclo τε ἔγραφον παραγέγονε πιε, qu inquam in eo non ut huic videtur, Pra texitum definitur perfecto, sed persectiun Potius Praeterito. Ex duabus enim, quae particula aliqua inter sese coniunctae sunt, nunciationibus, eam constat, quae lustructa est particula, inservire definiendae alteri, quapropter nitrari subit, cur Hermanim in omnibiis, quae in lino

doctriua finxit, eiceudi exemplis, particulam addiderit ei enunciationi, qua accurauiis de-anienda est altera. Dicit ille ora γεγράφνειν παραγέν- τα uehebat autem dicer. γεγράφειν τε παραγέγονέ τις, quamquam tum iIle magis etiam, quantopere haec temporum coniun- otio a loquendi uin abhorreat, ensurus suis4 t.

32쪽

rum appareat ratio, set ab eo hae sunt: οτε πραν Ἀσομαι παραγ ενξσεται τις

quum seripsero adveniet Iiquis, τε ραρρω παραγενεσεταί τις quum aer ibam adveniat aliquis, ora γρά- ἔσο - παρι εροσεταί τις quum aeripturus ero, adveniet aliquiae quum pro simplieibua suturi formis παραγεν σπαι et ductui et semper usurpandae ei luissent eompositae μελλε παραγίνεσθαι et adventu rufi st. At veritatis, redo, quodam aensu admonitus non eonventro sibi quam talsa docere maluit. Hae si vero a nobis disputata sunt, totum diserimen ab Hermanno inter tempora definita per se et definita aliorum ope positum apparet Isum esse. oe autem a salsum est, s illud quidem, quod inter universum ho temporum genua etaoristum ab eo constitutum est, potest verum esse sublato autem hoc totam istam relationi doetrinam, qua tuo tanquam erepidine quadam suam de temporibus disputationem sustineri vult, everti prorsus Et tolli apertum Est. Conlaeto aulam si naturali quodam huius oriatorum doetrina orbe, qui in eadem perseverare οIuerunt Postea ii non poterant non superiorum repetere puniones et Iacita id quod, ut alios mittam, a G. Mus II oro praeeipus et Frid. Euan dii v laetum est. Atqui veram oristi naturam haudquaquam vidimus hae ration explieatam fuisse. Alia igitur i unda et a vera iam dudum inita erat.

Quam tamen priusquam persequimur non alienum Videtur in quaestionem vocare, quem sum omnino gνammallei adhue commemorati a nobi tribuendum existim

verint oristo esse. Sequemur in hae ro potissimum Hermannum ducem, quippis qui primus de ea disputaverit via et ordine et, quas dispersa diei erant a reliquis,ganoratim Omplexus sit omnia. Etenim quum non minus, quam reliqui omnes, illa ineertam aliquam seu indosinitum axistimet temporis artem Ignifieari orisiis . ), duplieitor sit hane vim eorum erni Possis, quum aut coniunetae euiusquatomporis partes omnes aut ex omnibus uiusque temporis Partibus Iiqua arta pars,

quaeeungus demum illa sit, signisieetur sis Et ex Prior quidem uniueations

3 Uterque Hermannum ducem sequutus est et EneycIoy, arti et IIu. mehi et reber a. v.

Aoristus, et Ephemeridd. Iitter. aIens. 835. mens. Iun. prior autem, quod mireris, ad II. Iam etiam veterum quorundam magistromm opinionem recidit, qua oriatus putabatur additia adverbiis temporis ci nitoriempore fieri posse finitum. Leguntur enim apud eum haec Ver-

ha se Die Form ei e Tei ctempus infinitum ais oristische om exhali durchisen etifiata Von Teitadverbie festere Bestimmun a. B. Er chris orgestem trullisma M. -- CL Steph. in Bekk Anecdd. II. p. 892. DC . Dissen de tempp. et mode. p. 6. , Ut Messi cum a lIs temporibus re attone non cohaerent, ta etiam definit non sunt, quod ipsum nomen indicat h. e. illust temporis momentum, quo quod factum esse significant, factum sit, prorsus relinquunt incertum. Ἀγραφεν indicat rem praeteritam, sed momentum illud temporis praeteriti, quo quis scripserit, non designat.

33쪽

oriri notionem iterationis et onsuetudinis, ut in Indarie illo πολλα δ' ἀνθ ρω

ποι παρα γνωlιαν ἔπεσεν et in Homeriei επιμιζ δε τε μαίνεται Aer et co δ' ora κιν σε κε pvρος βαθυ-rior Hano tamen frequentationis notionem quum san-

alas et ius adero etiam in perlaetum o imperfectum, illud opinatur ideirco non re- Pugnare sententiae suae, quia in omnibus perlaeti exemplis, quibus eonsuetudo indicetur, ut in notissim illo 3ς ρυσην μνιβεβ κας, non aliam esse huius temporis quam praesentis vim Assensi ei sunt Matthiaeua Herto Ilus fiush-ner ' alii, eontra primus dixit Dissonius, qui reet monet ' , si in praesenti insit onsuetudinis notio, hanc no a perlaeto quidem, quod praesenti ut sundamento suo nitatur, abiudieari posse, quamquam Ioeus ab eo ex Matthiae vel potius exiiseheri eopiis IIatus en Cyrop. IV. 2, 22. υδεν ἐστι κερδαλεωτερον τουτι- ν' ὁ γαρ κρατto αμα πωτα συνηρπακε tum propter Seripturae diserepantiam,

erunt enim nonnuni odiees oristum, rρπασε, tum quia hic quoque perfectum videri possit habere praesentis vim parum idoneus est ad vindicandam illam notionem etiam iis perlaetis, in quibus propria apparet vis perlaeti h. e. in quibus praeteriti aetio non oblitterata est ondition praesentis temporis. Noquo deest tamen satis magna eorum, qui huc faciunt, Iocorum copia. Hom. II. o. I40. 'Bδη γα τις

Gramm Gr ampl. S. 502. In commentatione de temporum praeteritorii apud Homerum ratione et usu. tutela. 833. M Non autem reperiri persectum in significatione oristi ea, in qua solere inest, ut in formutis om. I. , T. Og ρυσον αμπιβέβηκας, quoniam etiam ii Praesentis Potestas oblitiet, dudum docuit Hermanuus de emend. p. Is8. Granim. gr. ampl. vol. II. . I. Olche Persectsomen, eicit Prasenshedeutun Iiahen, Lonnen, Ieraas Prusens, in Wiederliniunges de Zeit avsdrii cxen, ais I. α. 37. de tempp. et modd. p. I. τ' Participium perfecti eodem modo ab Homero dictum habes Jl. t. 320. Κατθαν μυοῦς τ αεργος μὴ o τε πολλα ἐοργως, cuius participii is neglecta ah Hermarino in causa fuit, cur hic nisi inserendo in oristum κατθανεν potestatis significationem hunc locum negaret omnino recte intelligi posse Verha enim eius in Ithro secundo de niendorat. r. r. p. 188. haec sunt: Quorum Versuum Postremo Si Achilles diceret, pariter ignavos ac strenuos mor solere, sententia a 'ceretur Prorsus inepta iSque, quae dici uehehant contraria. Nam quum Achilles causas exponat quare a bello abstinere malit, excitari magis a pugnani dehehit, si segnes et inertes pariter ac sortes bellicososque mori solere reputat, quam a pugnando deterreri. Quis enit si semel moriendum est inglorius mori quam nobili et occurri here ma- it Notum est illud 'Aλλ', Urης γαρ κῆρες ἐφεστασιν θανατοι Ισυεν se τορ υχος ορέξομεν tu τις ημιν. Inde factum St. ut oeppenius, qui vim oristi non perspexisset iii-terpolatione locum corruptum arbitraretur. At vero κατθανεν hic est mori potest. Ergo hoc dicit Achilles: Eadem cessantis est et sortiter pugilantis sors et ridem ignavi honor et stre-

34쪽

VII. c. 10. . . ubi Artabanus persuasurus Xerxi, ut, priusquam MIIum Graecias inserat, rem donuo in deliberationem Oeet, indueitur ita loquens: π γαρ

κως βεβούλευται, ubi si quis perlaeta mutaro vellet in praesentia, perverteretur prorsus Ioel sententia, quod idem valet de lib. IV. e. I99 ubi Herodotus ternas

Cyrenaicae nunuas messes ita deseribit: Πρῶτα μεν τὰ παραθαλασσια των καρπωνοργῆ μασθαί τε καὶ τρυγασθαι τουτων τε η συγκεκομισ/ιενων, ων περθαμ λασσιδδευν χείρων τὰ μεσα er συγκομίζεσθαι τα βουνους καλεουσι συγκεκομι σταί τε οντος ὁ μεσει καρπος, καὶ ενον κατυπερτατη τῆς τῆς πεπαίνεταί τε καὶ OPII. ωστε εκπεποται τε καὶ καταβέβρωται ὁ πρῶτος καρπος καὶ ο τελευταιος

nui, nec minus mori potest, qui Bebo abstInet, nam qui In praeIlla versatur.' At alme

mannus Pro Praelient Versatur posuisset, quod sermo agitat, versatus est Il. g. 272. γ. 57 352. e. 25. aliter, credo, ilIe de hoc loco ludicaturus suisset. Etenim praesens Pertinet ad mortem proeli frum fortuna, persectum ad mortem necessitate fati adductam. neutra quidem recte dicitur neque fortitudinem neque ignaviam esendere posse. At non eandem tamen huius sententiae commemoratio, prout aut hoc aut IIlud mortis genus spectatur, in hominum ulmos Vim exercet. Si enim et ignavi et tartes in ipso proelii discrimine dicuntur interfici posse, hoc sacile apparet non posse nis cmhortandi adque Irtutem instam- mandi vim habere, ut in nobili illo Horatii Ioco amoeppenio iam excitato is Dulce et detorum est pro patria mori, Mors et fugacem persequitur virum. - vero fataliter omnes, sive ignavi sive sortes fuerint, obire mortem licuntur, hoc duplicem Videtur et excl-tandi et deterrendi habere potestatem posse. Excitabitur qui secum reputat, etiamsi nunc effugerit mortem, a quando tamen se ea breptum iri, PraeStare igitur, nunc fortiter pugnando oppetere nobilem eam, quam Postea naturae cedendo exstingui ingIortum deterrebitur contra qui cogitaverit, quum ne fortitudo quidem a communi omnibus moriendi necessitate Iiberare possit, tranquillam se malle et otiosam vitam transigere quam periculis Iabori-husque susceptis turbare eam. Illa ratione Sarpedo Pud Homerum cII. 4. 316 3 rugientem amicum revocare in Pugnam studet, hac noStro se Achilles utitur, ut, cur a pugna abstruneat, expIanet hortatoribas ouo iure autem Homerus fortissimum heuieosissimumque Grae- eorum potuerit in loquentem facere, id erspicue eleganterque expositum amoeppento est. Nexu autem sententiarum, quem hic exiStimat ilIo Versu turbatum esse, videtur hic esse, ut Achilles postquam versibus ais et Zo in universum dixit, neque ab hominibus neque adlis magis quam ignavum virum curari sortem, inde a versu 32x rursu a soIum spectans sibi certe dicat non e re fuisse, obiecisse toties animam periculis bellicis. 3 Haec verba quum Laur. a II ita interpretatus esset, ut primam quidem perseet formam σωγκεκομισμένων Latine quoque reddidisBet Perseet his Compo altis, reliquas autem praesentibus dum hi fructus adornRntur et dum rim fruetua eduntur atque hi Buntur, esse Iiagius Probe intelligens, iudicativum συγκεκομισται non minus Pori

35쪽

ἀποδωσων. I. ib. IV eap. II. ξυιβεβ κασι. Neque aliter Latini, ut Cie. Νat. D. III. e. 28. Multi et quum obesse vellent profuerunt et quum prodesse obfuerunt. Ita non sit ex eo, quod datur, ut voluntas eius, qui dederit, appareat nee si is, qui a te epit, bene utitur, ideire is, qui dedit, amies dedit.

In perlaetum igitur tontra Hermannum statuendum erit consuetudinis notionem non minus adere quam in oristi tempus. Audiamus nune eum imperseetum tempus, a quo maius etiam ei quam a persecto Videtur doetrina sua perieulumnasei, defendentem a signifieatione IIa ,, Eandem, inquit, ignifieationem otiam imperfecto tribuunt grammatici. Quorum si vera sententia est, Vereor ne omnium

temporum ratio in magnas atque inextricabIIo dissieultates in eidat. Conatur deinde has dissieultates tollers ita, ut imperseetum dieat quum semper ad aliquod aIiud

tempus reserendum sit, ita tantum aliqlsam frequentationis notionem continere posse , ut non omnino h. o. non quavis temporis Paris, quod a oristorum sit, sed certo

quodam tempore aliquid fieri nonsuevisse dieatur. Quare, inquit, facillima diiudieari potest, quid sit diseri minis, utrum liquid fieri solere oristo praeterito anim porseeto dieatur Nam quae auristo Praeterito seri consuevisse leuntur, a

re Im persecti tabere quam antecedens participium iγκεκομισμιμιὼν hunc quidem Vallae errorem emendavit vertendo simu lii medius fructus collectus est, reliqua autem praesentia hibitur et editur corrigenda reliquit Sili, e iii a em me dio, qui mutavit andem illa in ea tempora, quae et rei et Iinguae naιura flagitat h. e. in perfecta quando epo tua commensusque est primus fructus. Denarius ex Herodoto Iocus, qui huc videtur referri posse est lib. I. c. I93. εὐδε κεγχρου καὶ

τοῖσι μὴ πιγμενοισι ἐς την Βαβυλωνίην χωρην καὶ τα ειρημένα καρπων ρομεν ἐς απεστινοῦν πολλὴν ἀπεκται, quae posteriora Verba Laur. Valla et esse Iinglus verterunt probe sciens, is qui nunquam BabFIoniam regionem adierunt, quae de frugiferis dicta siuit. perqnam incredibilia visum ci ea, eighae ser Satis arus eos, qui .... ne iis quidem . . . fidem adhibituros. Persectum igitur acceperunt pro futuro neque causa latet, cur hoc fecerint. cilicet quae modo Herodotus de frugibus a Ioniae narraverat, ea quum nondum Iecta essent hominibus, nullo modo iam credita non esse sed tantum ereditum non tri ab eo dici poterant. At in hac ipsa ratione Iatet, opinor, vitium, quo sublato non vim afferre sermoni cogimnr. Noli enim Verba ἀδειρημενα referre ad ea, quae modo ab erodoto seripta sunt, se ad ea, quae de Babylonia foecunditate et ab aliisaam antea

et ab eo ipso fortasse, priusquam litteris consignaret, dicta erant, neque est prosecto cur non eram persecti si guificationem in hoc etiam Ioco retinere possis.

36쪽

quoeunque praeterito tempore fieri solita indieantur undo mortio olligitur, stetiani num seri soIere et posthae fieri posse quae autem imperfecto tempore fieri

eonsuevisse significantur, ea ad eriam tantummodo partem praeteriti temporis, quae quidem ex alio tempore Pendeat, pertinent, neque illa, quae ante aut post istam temporia partem seri eonsueverint, omprehendunt. huio quoqu sen

tentia a Dissonio η , Rushnoro ' aliis aeeepta obloquitur dicendi magister et arbiter usus, qui aoristo otiam doest remeerto quodam tempore repetitam designari posse. Ita Homerus II. . m. quum Hectorem ita facit alloquen-

Trach. 10 6. ubi Hercules doloribus erueiatus ita compellat ilium ' ΙΘ', ω τεκνον,

TO lurσον οἰκτειρον τε με Πολλοῖσιν οἰκτρον, στις, υστε παρθένος, Βεβρυχα κλαμυν. καὶ

δ De tempp. et modd. p. Is DGravius est, quod primus, opinor, aente momit Hermanniis do . . . ., Iium esse Sensum, Si quid oriStis, alium si qui reIativis fieri consuevisse significetur. Ouum enim oristis quae indicatur repetitio et consuetudo, utpote indesiuitis momentia collocata, ad omne patium temporis eius pertineat, cuius quisque est Ruristus relativis quae exprimitur iteratio et consuetudo certae alicuius temporis partis imites non excedit. Gramm. r. ampI. DI. II p. 6. Auch das Imperfeci ruch Eumellen Ine IederitoIungatis, ahe nie Scialectit eg, Wie der orist, onderi immer in Beaeieliun Rul in anderes, gleichsalis in die Vergangentiet fallendes radicat. Rhren derisoris uberhaup angieb das et was in de Vergangenheit iners eschali, ohne eiter Bestimmung, o eigi das Imperfeci nur an das eine Thaisache nrargend Inem e visse Thelle de Vergangenhei weIeher urch sne andere in de Vergangenheit legende Tllatsach bestimmi vird, sters viedere etate, nich aher ede vor dieser nocli ac dieser orgesallen si Demosth. Aphon. I p. 34, 65. καὶ μεις μἐν Sc. δικασταο υδε των εἰς μα αμαρτανοντων ταν τινος κατανηφίσησθε, ο παντα τα ντα ἀφείλεσθε, ἀώ, ἡ γυναῖκας ἡ παιδί' αὐτων D, - Οαντες μέρος τε κἀκείνοις πελειπε τε non muem en familiarem eripere, sed partem aliquam illis relinquere OIehatis. Tversi teli hie de Aoris de εἰλεσθε, et hie die Wiede holun alIgemein ausgedrii clit ire, danidas Imperfect ijπελειπετε, ei diese Prfidicat aufda erste he ogen ire, anilich ala eiu solchis, eIches ers danu einnutreten stegie, em da andere ingetrete War At quis non Videt, oristum ἀφειλεσθε quoque reserendiim ad certum aliquod tempus esse Iudices enim di omnem rem familiarem illis erisiisse dicunturtum, quum condemnasSent eos.

37쪽

ε σποιιν ν κακοῖς Thue. III 54. εἰ τε τι αλλο κατ' ἰλῖνον τον χρονον γέiεro ἐπικίνδυνον τοις Im. σι πάπων παραυδεαμιν μετέσχοριεν Si vero quis dixerit sortasse, oristum possct imperseetum debere hae ration usurpari, ne ita quidem potast diserimen illud pro vero haberi quod enim duabus rehuseommuna est, id nuIIo modo ut proprium et peeuliare quoddam tribuere parum alteri licet.

Quae quum ita sint, reet Dia senius p. I 8. sequum unum, inquit,

omnino tempus proprio eam vim habeat, ni simu1 seme1 an saepius res Iiqua laeta sit, fiat, futura sit, indicet, ibi obstat, quominus eadem verbi forma promiseue

modo, quid unoquoquo Ioco verum haberI debeat, aliundo constat. Quare quum dosniendus sit numerus, seImus omnes advorbia numaralia addi debere, ut ἰς ἐστεφαi ωσαro ubi Fero simplieiter una quadam temporis parte laetae res indican tur, aut quae diversis momentis repetitae in eonsuetudinem abierunt, saeus e Seu su Ioel, quid Ferum sit, eruitur. is autem Ieetis quum nemo non exspeetaturus sit, consuetudinis notionem tributum a Dissenio iri temporibus omnibus, Rullo post tamen iII falsa, quam do rotation sibi snxit, opinion doeeptus et relati Rpraesentia eontendit exeipianda indo auristi hanc significationem ProPr amasse '' . Quae quantopere Pugnent eum antecadantibus , vix esset eur monerem

ho Ioeo, nisi grammatieo eos, qui post Dissenium duo ius congustudinis Fim V0Iuerunt proprium oristo esse, prorsus fugisse videretur repugnantia IIa Laudandus igitur est Aug. Frit schius qui nuper primus tandem aperta docuit, omnia sine IIa exceptione tempora de eonsuetudino die neque hine igitur ullum inter ipsa tempora discrimen pati posso 'φὶ.

Dis Quae quum ita sint, hi s nisi catus .... laua cunctanter omnibus omnino temporibus tribui potest praeter praesentia relativa. - Quis autem non mirabitur, at illo post tamen p. 20. iisdem lil praesentibus at eo oriΝtorum vim tum universam tum eam etiam qua repetitio iu- ilicetur, tributam esse Scilicet relativa praesentia, . quum ad unum iIlust momentum pertineant, quo quis iis utitur P I9. , ubi de re repetita dicantur, non amplius opinatur talia, qualia ipse constituit, relati VR SSe. Ut autem taceam relationem istam saepissime consociatam esse cum repetitioni Vt, quis non intelligit, si lio modo licere et constituere notiones temporum et constitutas rursu tollere, tum sutilissima quasque defendi a quoque posse sa-cillime

η is Concedas persectum εν ρπακε illud ex Xen Cyrop. nunc non agere de re tum peracta quunt tomo loqueretur, Sed cuius peractio diversis iisque indefinitis temporis partibus repeti dicatur, quod est oristi. Cf. liber eius, qui inscribitur riti de hisberige Grammati P. I. p. Is luam e tementer autem grammatici propter opinionis, quam defendunt, vanitatem secum ipsi in hac re dissentiant, idem iIle ostendit in commentatione de oristo scripta p. s.

38쪽

Transtro iam leat ad signifieationem alteram eamquo primariam, quae ab Hermanno et ab omnibus reliquis, quorum adhue a nobis ommemorata doetrina temporum est, oristo tribui solet , Indieari a dieunt unam quidem at ineertam sam partem temporis cuius signifieationis Hermannus ait in praesenti tempore satis perspieua exempla esse, quae vulgo diei aoleant di eunt, larunt, per hi-hent, dieitur, fertur, perhibitur. , Quibus, inquit, verbis minime signifieatur aliquid perhiberi hoe ipso tempore, quo quia hoc verbo perhibant utitur; sed omnino indieatur aliqua ea quo orta quidam praesentis temporis pars, Sed unn tamen de multis, neque ita, ut, qua illa pars sit, eonstat. At IIII axemplis, quibus isse niua quoque dee arandam indefinitam oriati vim utitur ' , manifesto continetur iterationis notio. Itaqua alia Hermanno, quibus hane Praesentis signifieationem probaret, quaerenda axampla orant. at frustra sine dubio quae- aiturus fuisset, nam est naturae praesentis prorsu eontraria illa. Moe enim quum

constet ei momento, quo aliquia loquitur, adiacerarata utrimque, ut tamquam eo puta quadam eontineatur eo, quieunque praesentis temporis forma utitur, non Potest non ogitare talo spatium . quod illud momentum temporis omplectatur torminis suis. Ergo duplex tantum praesentis temporis potest usus essB, aut is, quo est aliqua per totum illud spatium, alvo Brevissimum hoe sat aius Iongissimum, Pertinet, ut aer ibo nune, ,Ivo, is si aua aut is, quo repetitio aetionis Indientur tuomodῆ ue at anta illud momentum haee dieatur saepius faciaosso et eo ipso seri et post id etiam laetum iri. Ibi habs signifieationem definitam,

hie indefinitam at indefinitam eam , qua indicetur iteratio. Hane autem quum iderimus non propiam oristis esse, praesens quidem patet iniuria ab Hermanno in

eorum numerum receptum esse.

Reliqui sunt futuri et praetor iti oristi, quos quidem sis nemo nega-hi do una eaque incerto tempore futura aut laeta re usurpari posse , id tamen tantum hos ut eorum naturae die proprium possit, ut et ipsi de erta aliqua et reliqua eontra praeterita de ineerta temporis parto diei possint. Ita futurum tuu φη saepissime de eo, qui nune se aut missurum aut memoraturum aliquid esse diuit,

Dis Si quis tamen dubitet de orIsio praesenti nam oristum futuri neminem Ideo qui non caperes, eum recordari velim, tempus praesens non semper intelligi de uno momento, sed Faepi S-sime sensu dicissatiori atqui si plures sunt temporis praesentis partes, aorIstus quomodo Ioeum haberi Possit, obscurem esse nequit. Ouare . . notissimum BIud φασὶ dicunt, ferunt, facile videbis oriati vim habere, si omne Ilud temporis spatium, quo rumor feratur, prae sens dici, nec iam definitum aliquod eius momentum indicari consideraveris. De futuro emannus ipse hoc concedit p. 204. Futurum γρά- nunc definit temporis Vim habet, quae Proprie sic exprimitur, μέλλω γραφειν, nunc relativum tempus continuatumque ait futuro tempore significat, nunc denique futurum notat indefinitum sive oriatum quam

39쪽

hilibus plana Ioeis ut in notis illis post finitam orationem ob να- ως αρ ενων ἴσεν, et adieeta arti temporia signifieations I. α, 22. Ei Frauo μἐν παντες λευφη μζ- σαν. M. a δεκάτν δ' ἀγορῆνδε καλέσσατο. 92. καὶ τοτε di θαρσησε. 425. χθιζος εβη κατα δαῖτα. Contra reliqua, quae ad praeteritum aliquo modo pertinent, tem-Pora non raro inservire ineerto eiusmodi indieando tempori testentur impor foeto Simonidos in elogio in Moριάσιν ποτε τι δε τριηκοσίαις μαχοντο 'ει Πελω--ννάσου χιλιαδες τέτορες Gaiat. Poet. min. OI III p. 16I. et Asa opus initio multarum fabularum, ut Atio no τὴν υτξν αν εβάδων, Ἀρρος καὶ κάλαρος ἐριζον περὶ ἰσχυος, porta et o Herodotus II. e. II. ' Ἀνδρα τουτον, στις κοτε ἐστε ίνοσια Ἀργασμένος ξεῖνον τον εωυτου, συΣλα ντες απάγετε πα εμ et Sophoe Iea M. I050. ubi oues Menelai verba Ndniso εἶδον ανδρ' ἐγω mutata temporia forma sed idem significaturus ita repetit γε δεο ανδρ' o πωπα, Ius quam par feet denique rursus Herodotus I. e. T. Κροῖσος παρακαλέσας μἐν

ἐπὶ τους Πέρσας. Partieula quarta eaque Itima detur propediem.

quam haec Verba quam maxime pugnant cum iis, quae eguntur antea sp. Is . ,, qui dicit γρά mu cribam, non nunc se Scripturum demonstrat, quod dici deberet uvas γράφειν scri-Pturus sum, sed onuum aliquando fore, ut scribat, ostendit. -

40쪽

'ta . . -