장음표시 사용
21쪽
onim monte quidem nos eodem tempore, quo ex duabus notionibus relativis aecidero die mus unam, compIeeti et fingeremseessa est otiam alteram , seri autem hane revora aut esse simula fit aut est illa, id adeo non scrolationis quidem notione eou- sequens est , ut saeuius etiam quis statuera contra possit 3. Iam varo ut ab universo relationis genero transeamus ad relationem temporem, hane quidem ex ipsa origine tomporum demonstrare eonatur Dissonius taIom esse, quaIis ab ipso definita sit antea. Etonim , quodeunquo fit, inquit, aut praesenti aut praeterito aut futuro tempor seri dabor eonstat, unde tria divorsa temporum genera inclinguis requiruntur. Iam si indicar velimus aliquid . c. tempora Pra terito gestum, eum hoce temporis spatium ex ingenti momentorum numero eonstet, dupliesm sequi licebit rationem. Possumus simplieiter dicero rem tempore Praeterito laetam, ita ut momentum, quo laeta sit, aeeuratius non definiamus atquis
hane quidem in rem utemur oriatis Si in hoe Deus ereavit mundum, quis momentum sibi illud indieari putet, quo res sit gesta Pronunciatum scilicet
orat indefinito, factum hoc ossa tempore praeterito. Sed non ubique ho permi Sum oecurrunt non raro, qua quando laeta sint. desinitius dotio a signifieare. Atqui vix hoo fiori potarit, nisi aliam quandam rem ircunaspicia eodem momento Lactam Eam quo satis notam, quippe quod hae sola ratione illud momentum, da quo Ioquaris et quo gesta sit rea illa Itera, ecurate indicare possis Opus est igitur aliis praeterea temporum formis, quae quidquid ponant, respectu ad alia ponant, si indesinitis aeeuratius desiniendis inserviant. Atque haec quidem sunt a Iativa.
Exemplum habes in hoc Graseia floruit, eum Iibera ossat Ubi imperfecto, quod relativum est, definitur oristus. In his autem verbis si, quot insint enuneiata, tot inesse sere contendam errata, non verendum mihi videtur, ne iniquius cuiquam iudicasse existimer. Primum nim quod Dissentu certum et perspieuum voluit aoristi exempIum esse, id sive ipsum speetas sivo verba expΙicandi eausa adiaeta eodem iure potes pro Persectori. e. Pro reIativo tempor aecipera. Qui enim dicit θεῖς πεποίηνκε τον κοσμον eum non magi quam qui dicit θεος ἐποίησε τον κοσμον indicare momentum, quo mundus a deo reatus sit, id omnibus, redo, ex iis, quae disputata a nobis sunt antea, manifestum erit. Deinde intelligi non potest, cur tempus rei a oriato prolatae non possit nisi narranda re alia aeeuratius definiri, quum et adVerbia et omnes quae adverbiorum vim habent loquutioncsanio consilio videantur satisfacere posse. Tum si vel maxime desiniendi temporis ausa narrare volumus aliam rem, curnam quaeso ad designandam eam plane novum ali-
22쪽
quod inveniendum est temporum genuat memps, taeeuratius definiatur indesnitum tempus, res , et eodem tempore laeta et satis nota narratur neeesse est, eiusmodi autem rei signifieatio eum non eadat in naturam illius temporia necessario inveniendum erat aliud. in neutrum Dissenio eoneedera possum. Ut enim a posteriora sententia reseIIenda Xordiar, rem notam indiearo, si speetas neqessitatem, in nutium, si potestatem, in omne tempus eadit. an persuadero tibi potes, verba Oxempli ausa a Dissenio allata: se Graeeia soruit uino quum Iibera esset, si libertatis tempus audienti ignotum est, non intelligi posse, hae contra , Graeeia floruit postquam Iiberata est ἐλευθερωθη si, quando illa Iiberata fuerit, cognitum ost, ineommode atque inepte diei Imo vero hoe ipsum putara sentis ineptum fore. Neque magis assentiri Dissenio possum eontendenti, rem eodem tempora saetam non posse indefinito tempore exprimi Ut enim nunc quidem re desungar exemplis Cic. N. D. III. 28. , Nee enim Herevit, inquit, Deianira nocere Vo-Iuit, quum ei tunicam sanguine Centauri tinetam dedit nee prodesse Pheraeo Iasoni is, qui gladio Omleam eius aperuit, quam sanaro mediet non potuerant. Hom. Il. p. 4I., ubi Neptunus ita ompeliat Apollinam: Nηπυτι , ως ἄνοον κρα
Igitur, ad rem notam eodemque tempore laetam indieandam non futurum opus fuisse praeter oriatum inducere relativum tempus. Iam vero, ut veniamus ad illud, quod priora Ioco sumptum a Dissenio est, quaeri prolaeto Potest, urnam omnino temporis aeeuratius definiendi eausa, rei notae eodemque tempore laetas signifieatio tam neeessaria visa siι Dissent, Duovidalie et temporis definiendi genera ab eo eonfusa sunt, quorum in altero de tempora ipso, quo res aliqua facta est, in altero de ratione, quas inter duarum rerum tempora intereedit, quaeritur. D prior sine dubio eogitavit Dissonius, quum tamon verbi temporibus proprium eonstet et Petuliare esse posterius. In hoe autem quum id unum pateat agi posse, ut apertum sint, utrum Itera res praeeadat alteri, an una eum a Sit an denique sueeedat, Primum est evidens, res ho modo inter aes eomparata non Semper posse eodem tempore factas esse, deinda ad huius eomparationis intelligentiam ne minimum quidem notaena res illa sint naene referre posse. Ita quum Caesar B. G. I. . ea res, inquit, ut est HeIvetiis per indietum
enuneiata, nioribus suis Orgetorigem ex intulis ausam dicere oegerunt, quis, quaeso, etsi duarum rerum, quae hic narrantur, alterum tempus aeeuratius sis finitur Itero, quis, inquam, idcire RIteram earum rerum neeessario dies oportere notam eodemque tenipore, quo Itera, laetam esse ΤQuum his autem iam satis Dissenii argumentatio videri possit refutata esse, tum aeeedit etiam, ut sua ipsius as onsessione iugulaverit. Post verba enim, quae
23쪽
oxeitavimus antea sp ta a II. non dubitat ille pergere ita: , Neque tamen solumaoristi sed etiam relativa tempora reIativis illustrantur. Caes. de . iv. zmino quum se reeipera veHent, rursus illi ex Ioeo superiora nostros premebant. Quid autem ho aliud os nisi fateri, diserimen ab ipso intermoristum et relativa tempora positum falsum at commentietum esse id quod magis etiam intelleeturus suisset, si non relativis solum aedisoristis etiam illustrari relativa reeordatus fuisset. Omnino enim adeo non videtur resativorum esse, illustrare alia, ut ipsa potius emper videantur inustranda aliunde asso. Quod enim alio semper referendum est, id, nisi aut mente aut verbis hoo alio addito, non potest intelligi. Quod autem alis demum addito intelligi potest, id hoe Iio illustrari apertum est. Aoristum esu tra quum, ut ipse Dissenius ait, per a eonstar possit non neeessario apparet ege re idustratione tua. Qua quum ita sint statuere prosaetodieet, a Dissenio ut an te non ex ipsius reIationis vi et potestate, ita nune ne ex temporam quidem origi ne eete se reIationem temporiun definiisse demonstratum esse. Reliquum est, ut videamus, quomodo singulis verbi temporibus ista reIati nis notio a Dissenio vindieata sit. Postquam illo praeeunta Harrisio ' no emenumeravit, quae relatuum usum admittant tempora, primum tria relativa Pra
Sentia τυπτω, vapus, τίτυνα ita ad suam reIationis notionem revocare eonatur. se Ex iis, inquit, quas supra de ampora disputata sunt, ea res patet eSse Prae Sentes, quae una XStent eum eogitation nostra. Quare quum ea vera reIatio sit,
si quid reete eogitari non possit, nisi eum alio quodam cogitatum, eum quo, si fiat, una fiat eodemque tempore, quid dubitamus, tria ista tempora relatis esse, quae, quod ponunt, in eo ipso temPore ponunt quo cogitamus, at, qua si eontenderes sine istius momenti cogitatione recta posse intelligi, vi sua privares, oristosque Laeeros Sio v. e. illud di eunt, ferunt, quando non intelligitur de eo mome io, quo Ioquimur et eogitamus, de liqua quaeunque praesentia tempori arta Reeipiendum . . Pro avristo habendum. tamen desideret quis in his reIativis Eam rem, ad quam pertineant ea, adiiciuntur a Dissenio haeeeo: eogitatio dum
is mom. 1. , 57I Αἰνείας 'o μεινε, θοός περ ἐών πολεμιστις, 's εἶδεν δυο φωτεπαρ' ἀλληλοισι μένοντε. Dissenius etsi haud pauca ex uberrimis arrisi sontibus deduxit In rivuIos suos, si entio tamen premit nomen elus et quasi pse Sit auctor huius divisionis temporum is causam, inquit, inteIliges, quar hanc temporum relativorum partitionem fecerim:
24쪽
in aliis Oeeupatur, sui in memor, fieri non potest ut animadvertat praesentium adas ipsam relationem quo fit, ut hae per se constare visa , definito ponantur. At
praetarit et latura non oleruntur ad eogitationem nostram, tamquam eum qua
una et simul sint, sed ad res praetoritas a laturas simu1 laetas, simul laetendas; quare, quum relatio hi sit interas eogitationi obiaetas, setantiam nostram fugero nequit. Ut autem mittam hae postroma orba, quae tam obseura prolaeto tis condita sunt, ut argumentatio anteeedens suas ipsius quasi imboeillitatis sensu pe territa in horum dumetorum Iatebras videatur eonfugero voluisse, ut haec igitur mittam et tempora illa oncedam ideires, quia in idem, quo eogitemus, tempu1 adant, Possct retiativa Ppetiari, id tamen, quantopere vir doctus in priore in ratione coneludenda a vera intelligendi disserendique arto deselerit. Sumit illo, relationem Positam in B esso, ut res aliqua recto non possit nisi una eum alia eogiatari Assumit praesentes appetiari eas res, qua una exstent eum logitationcti sua. Inde autem vult esset, tempora prassentia, prout res iis elatas aut una eum cogitatione nostra aut secus cogitentur, aut instruet aut destituta esse relationis VI. Quasi vero, si constat, res Praesentes exstare una eum cogitatione nostra,
pondera tamen ex Iibidine loquentium possit utrum velint eas ita exstantes cogitaransens Imo si vel maximo quid sciis, quas a Dissenio sumpta sunt, offici velis, nihil aliud prolaeto hoe esse potest, nisi prassentia tompora ad unum omnia numeranda in flatiria gaso. Non mIram igitur videri potest, doctrinam tam repugnantem inteIligendi veritati, pugnare stiam eum Ioquendi usu Quum enim diserimen
inter relativum Praesens et praesentem oristum in eo videamus a Dissenio positum esse, ut Te relatiVe Iata, ipso, quo Ioquatur quis, res autem indefinite expressa quocunque alio praesentis temporis momento evenire ogitetur, si ex hoe disertimine tribuere aggredimur ea, quas a vara usurpari possunt, Praesentia, dubii saepa haerebimus, utri generi annunieranda sint singuIa. Oeeupatus ego sum inseribanda epistola. Intrat amieus, quo eonspeet seribere desino. Quidnam agis
ille interrogati Seribo epistoIam, respondeo. Iam utrum tempus sit seri ho illud quaeritur. Num reIativum At illo ipso, quo loquutus sum, temporis momento, non seripsi amplius. An oristus At scribo ilIud manifesto non de aliqua quaeunqua sed de eerta quadam temporis parte neeipiendum est. Neutri igitur annumerari potest. Utrique eontra in his ieeronis pro Cluentio e 18. orbis is quotieseunque dico toties mihi videor in iudieium venire. M omenim quum ciesro sit, et illo ipso, quo dieat, et quovis alio, quo aut dixerit aut dieturus sit, tam pore, videri signifest, die illud apparet pro oriato simu si pro reIptivo habendum esse. Ergo ab ipsa Iingua vides repudiari diserimen illud repudiatur
autem, quia ab ipsa praesentis natura abhorret adeo et alienum est, ut, qui illud statuit , ei neeessario etiam praesens tempus non esse praesens constendum sit, id
25쪽
quod Ipso Dissenius intolligenti quidem satis porto eonsessus est. Distinguuntur
enim ab eo praesentia relativa a praesentes oristi. At praesentes ros diei ex si is una eum cogitation nostra, oriatos non Oxstare. Sequitur praesentes oriatos revera non ess Praesentes. Quod si quaerimus, qui laetuni sit, ut in tot tanta
quo salebras ineiderit hae Dissenii disputatio, ausa videtur repetenda inde esse,
qui reete quidem ille praesentem rem contendit ean esse , qua una exfitet eum e gitatione nostra, quid autem ait illud, quod una exstans eum ea in praesentibus tem- Poribus Ogitandum sit, haudquaquam reeta perspeetum habuit. Etenim eogitasse eum patet in inlaeta aetionis praesentibus serunt, tradunt de aetione, in Pe feetae autem si inchoandae etionis praesentibus πολις ἔκταται, amaturus sum de ipsius temporia onditione, quum in omnibus potius eogitara deberet de eonditione. Id autem quum uberius explicandi eopia futura sit postea, nune satia habemus ostendisse, diserimen amissanio inter relativa et a soluta tempora positum praesentibus quidem temporibus non convenire. Progrediens autem ille ad praeterita impertae tu me inquit, , praeteritiaignifieat, ut eonstat, rem aliquam imperfectam certo Iiquo temporia Praeteriti mommento durantem; Iusquam per feetum ponit eam eodem momento exstantem ut peraetam futurum rasterit ut mente agitatam et quam quis paratus fue-xit aggredi. Sunt et hae relativa et, quod ost relationis, portinent ad aliud quidquam, eum quo una et simu sint. Quare, ne exemplum asseram, si quis diaeit eum sol oriretur, Ortus esset, oriturus esset, ambuΙavi, hoe ita apiendum est tempore ambulationi so oriebatur, ortus stabat, in eo erat ut oriretur. Ex quo vides, quod Velim notari, hae tria, nusso excepto, una es Se eum eo, quo referantur. At ex hoe quidem exemp1 tantum abest, ut tale quid i. e. trium tuorum temporum is relativa videri possit, ut acristo contra relationis vis inde vindieari queat. Quum enim qui dieit is quum so oriretur, ortus esset, oriturus esset, ambuIavi ε ambuIationem velit intelligi rem primariam, solis autem Ortum secundariam, verba in manifesto non eo, quo Dissenis placet, sed hoe potius modo ae-eipienda sunt: tempore solis orientia, orti, orituri ambulavi, quo laeto oriasium ambu Iavi Patet ad aliud, quoeum una cogitandus sit, tempus reIatum esse. ἐερο ad reΙativa tantum tempora sed adisoristos etiam eadem ratione referri mristus potest, id quod exemplorum auctoritate comprobatum ivimus antea. Quae autem praeteritorum et Praesentium, eadem, ut Dissenius ait p. 9.), est etiam futurorum temporum ratio. Quapropter si Vere relativorum elisoris torum diserimen est positum in eo, ut illa eogitanda sint una eum alia re, haec cogitari ita nequeant, Graeeam quidem et Latinam Iinguam eonfitendum erit earere oristis. Quum igitur vim et potestatem oristi neque ab iis grammatieis, qui oristo ipso, neque ab iis, qui reIatione eius ad aliud tempus erium aliquod tempus
26쪽
signifieari negabant, satis probabiliter videamus explieatam fuisse, hane unam patet iis, qui eodem modo da o Ioeo disputare pergebant, viam reliquam
fuisse, ut oniuncta ratione tragus oristum neque per se nequa Ilorum, ad quae referretur, temporum P eertum aliquod tempus signifieari contenderent. Et hane quidem viam ante et iam annos, quam Reigianam doctrinam illustraverat absoIveratque Dissenius, Godo radus armannua ingressus et nova, simuIabsοIutorum relativorumque temporum notione eonstituta novam inde omnium tem- Porum rationem deduear eonatus erat. Quas quidem ratio quo plures et admiratores et imitatores sui adepta est eo aeeuratius iam nobis examinanda erit. Distinguit Hermannus eam, quam propria appellant, relationem, euius opera Itero tempora suspensum est alterum, ab universa relationa seu ut ips ait, ,, ratione eomparationeque με omnium temporum, qua quidem posterior tam pro-Pria ei videtur tamqua neesssaria esse ipsius verbi naturaa, ut tutus demum Pshane seto intelligi indieariqua poas oxistimat, id quod hae ille ratione Vineere studuit. Quum, inquit, verbi natura inprimis in eo posita ait, ut relatio, quae est inter subieetum et praedieatum, indiestur, id ea eo seri necessa est, in qua maxime posita est relatio. Atque quum verbum ossa aetgrorum Ierborum omnium, ut supra doeuimus, fundamentum sit, fieri non polost, quin, quae in eo s- latio oeeurrit, eius Ionge alia ratio sit, quam illius, qua ast in nominibus et partieuIis. Nomina nimis particula quum subieeti praedicatiquo signa sint, si quae in iis reIationi notae sunt, ea hano vim habent, ut xem substantiam FeI accidens, eaussam vel arietum, parte eonfoeiata ve disiunetas asa Igniseent. In hoo autem verbo esse, quod soΙius opulas signum est, ne peris quidem Ham aut subieeta aut praedieat euiuspiam notionem eompIectitur, reIatio sie tantum potesteogitari, ut ad sοIum esse, non ad ea, quas sunt speetet. Atqui homessa nullaahahet, nisi temporia notas, quia, quidquid est, aliquo tempora esse ogitatur. Quamobram omnia arbi relatio ad temporum inter se rationem omparationemquapertineat neeesse est. Quae quidem verba si ad iustam ratiotinandi formam e voearimus, hae inda rationis Onelusio evasura est Quaecunqua relati est inter duas res, ea indieari non potest nisi ea re, in qua ipsa posita ast aliqua relatio. Atqui in verbo esse, quo in omnibus verbis relatio ea, quae eat inter subieetumat praedieatum, indieatur, nulla Ita nisi temporum relatio inest. Ergo relatio, quae inter subiectum et praedieatum est, temporum tantum relation indieari potest. At hae argumentatio haud exiguis est praedita vitiis. Quod enim sumpsit Hermannus, relationem non posse nisi ea re, in qua ipsa sit posita relatio quaedam, indieari, quam quaeso id sibi putat concessurum ess Ut enim omnes earum n tiones a lingua non aliis notionibus sed signis tantum arum indieari eonstat, ita relationis quoque notio non alia relatione sed signo tantum eius debebit exprimi.
27쪽
Quum autem plura sine relationis genera, Im a naturam Ingviorum non ex natura algnorum sed hane potius ex illa suspensam ess manifestum est. Ergo qualis Inter subieetum et praedieatum, non qualis in verbo esse reIatio esset, quaere dum Hermanno erat. Ipsam autem illam temporum relationem, qua verbum esse opinatur instruetum esse, undenam hausit eam SeiIieet inde, quia, quidquid ait, id aliquo tempora ossa eogitandum sit. At hine prolaeto nil aequitur nisi id quod iam dudum doenerat Plato et AristoteIes, universam notionem Emporis, non vero quod Hermannus inde vult esset, re Iationem temporum in verbi
Missis igitur his, quibus Irustra spes exeitata orae, ratIons et arte aliquando resationi vim explieatum iri, videamus iam num reliqua fortassa disputationi pa ta altiqua Iuchule doetrina aeeensa sit Progradians in ad ipsam temporum divusionem triplicem statuit uniuseuiusque i. o. et praeteriti et praesentis et futuri temporis relationem esse, aut enim, ait, tempus per se constans et definitum esse, aut ex alio tempore pendens, aut nequo per se definitum neque ex Ilo tem Pore Pandens f. In elegans prolaeto dividendi ratio iamque dudum ilia notata graviterquareprehensa a Tuuio. Etenim ast ea simillima eius, qua in eupiditatibus dispertiendis sua Iim Epἔeurua os t. Ut enim is tria hae genera eupiditatum posuit:
naturales at neeessarias, naturaIes Et non neeessarias, nee Beessarias nec natura-Ios, ita Hermannum quoque, si accuratius eius τε a oonsadorareris, aes eri r
peries posuisse temporum genera, unum desnitum per se, Iterum desnitum aliorum ope, tertium neque per B definitum neque aliorum ope. At, ut in meumnsum vertam Ciceronis sis hoe non est dividere sed frangere. Qui si dum Ne tamen quis existimare possIt, Iam fortasse, quae inter tria primaria tempora quodammodo
statui potest, reIationem, ab Hermanno Sig lificatam esse, ipse paullo infra diligenter cavit his verbis se Ante omnia igitur hoc est observandum tria omnino esse temPora, Praeteritam, pra sens, futurum, ed ex Ita disserentia nuIIam peti posse reIationis temporum divisionem. ε . In tertio hoc definiendo temporum genere aperte ecum ipse pugnat Hermannus unum enim lap. I86. ita definierit ut nos supra diximus p. ISI. contra tertium IIud genus ait et per se eertum ac definitum esse et Bimu consequutionem complecti aliorum temporum. Quum autem prior IIIa definitio sola manifesto toti eius singulorum temporum expIicationi aecommodata sit, non videtur dubium esse, quin ei, quum p. 18I quoque ponere definitionem ilIam vellet, imprudenti exciderit Itera. Neque aliter video eos iudicasse, a quibus comprohata et repetita est
28쪽
eoret, emporum ess duo genera, desinit et indesinita, desinitorum quoque itam duo definita per so si desinita IIδrum ope, conlaeta res esset. Vitiosum est enim in dividendo, partem in genero numerare. empto autem ho vitio in universa quidem temporum divisione Hermanno videmus eonvenire eum Harriato in unive sa reIationis definitione eum reliquis, diseropam autem ab utrisque in hae re, quod definitorum temporum statuit rursus duo genera, quorum unum tantum relationis VI, Iterum per se ipsum desinitum sit ). In huius igitur distinetionis veritatem ante omnia nobis inquirendum est Her- mannus ipso da ea ita Ioquutus est: Primum igitur genus relationis, quod in temporibus emitur, in eo positum est, ut aliquod tempus certum sit et definitum,
id est, ut a eontinua temporum perpetuitate seiungatur erto quo in Ioe eonstituatur a Per a eonatet. Id hiseo formia exprimitur, praeterito perlaeto Praesenti, laturos ut γέγραφα, ραφω, γράσγω ' , scripsi, Scribo, seripturus sum. is enim verbi formia tempus ortum definitum quo notatur, ut non sit alius temporia eommemoration opus, unde, quando quid sietum it, siat, futurum sit, eognos eatur. Seeundum genua temporum TeIationis illud est, quo tempus aliquod ex alio tempora pendero indieatur, ita ut in isto 1io tempore caussa posita sit, qua ei tempori, quod ex hoe pendet Ioeus suus destinetur. At quum omne tempus aut praeteritum sit, aut praesens, aut Iuturum, alia temPor e Praeterito, alia a praesenti, alia a suturo pendeant neeesssisSt. Tria igitur ilia, quas priore Ioeo nominata sunt tempora Hemannus vult qua- .i landamentum esse, eui reliqua praeter oristum nitantur ita, ut, quum per sovaga et instabilia sint , eorum ope fixum aliquem e eertum Iocum obtineant. Quas ritu orgo primum, qua in re hae trium tuorum temporum stabilitas posita sit. Nempo ad praesens momentum omnia pertinent, hoc autem ex tota temporis peris petuitate solum eonstat per se eertum et definitum esse loquentibus. Iam autem
eontinuo hae altera oritur quaestio, num hae praesentis, quae in tribus illis tem-
Prima bipartitae huius divisionis inlita pulmaximum Ianudem habes, ni quae sustus exposuit de temporibus antea, reviter deinde complectitur his verbis 'O μὲν γὰρ πιστως ρον δεει το νυν definitum per se o ὁ παρατατικος τὰ ἀνατελχοντος τουχων του ηλιου solis enim ortu antea usus erat exempIo actionis, in culus tempus incidere posset tempus actionis Imperlaetae, ergo definitum alio tempore o παρακεἰμενο δ τ αρτε definitum Per se o M περσοντελικος καὶ αυτο τὰ ἀνατέHoντο σου tuos definitum Ilo tem
Pro hac futuri sorma ermannum, si scribere voluisset accuratius, uti debuisse forma μέλλω γράφειν et Dissenius tam monuit in disputatione de tempp. et modis et praeter adiectam interpretationem Latinam is scripturus sum M satis ostendunt ea, quae de utriusque formae discrimine disputata ab eo sunt postea P. Is sq.
29쪽
poribus inest, signifieatis, habeat eam Ini, ut, quando id, quod IIII exprimitur,
sat laetum futurum sit, nulla etiam alius temporis tem memoratione adi ta,
eognose possit iis praesenti quidem id laeue eoaeedi potest, nullo modo autem da duobus aliquis. In his enim, ut pluribus demonstravimus antea Ρart. I. p. 23. et II p. - 4. distinguenda sunt in tempora, quorum sua utrique vis ti
testas ast AIterum enim eontinet aetionem aut iam praeteritam aut futuram, auterum eonditionem in utroqua praesentem. Conditionis tempus est eartum, inee tum eontra aeti'nis. IIIlua igitur tempus non potest non per se iam satis apertum ossa, hanc autem, ut quando quid laetum futurumva ait intelligatur, non patet ea-xere possa significatione aliqua temporis aliunde petita. Ut rem iuustrem axemplis τsi Lyeaon apud Homerum II. p. 8I. et Halana apud eundem II. tia. 65. simpliebter dieerent HI ες Ἀλιον εἰλελουθα haeo ἐμῆς πιλῆλυθα πατρης, nulla Ita Pro Dei eerti alleuius temporis notitia inda peti posset, nisi eo ipso quo loquentes tui indueti sunt, momento Iterum iam rursus fuisse in patria, alteram etiam tum luisse suum utem Ilus etiam temporis ommemoratio a ita laeta ait, Troyam comoseiunus re eritiβε tuum anis die duodeei. . . ως ε μοί ἐστιν mcdvaede
ιρης. Eodem pd si Hero tu lib. m. ap. 63 praseonem in Aegypto ex Persido
eos, quibus quum desit tali temporis ommemoratio prorsus ineertum manet quando quid laetum ait. II. . 204. πεζος ἐς Ἀλιον εἰλ Me . . I89 ubi Neptunus Πεις ναρ τ ἐκ Κρονων εἰμεν Jελφεοι, ta τέ- Ῥεα πιε ς καὶ ἐγω , αριτατος δ' Ardiri ἐνόρωσιν imσσων Tριχθὰ πάντα δέδασται μαστος δ' ἐμμορε τιμῆς. Aeselu Ciosiph. 4. 454. πετταρες ηυδην γεγεῬη ας καιροὶ . ἐν ως muro πεπολιτευτα α bid. f. 233. Θηβαι, et D ἀστυγείτων ροθ' ἡμεραν μίαν ἐκ μεσης τῆς EUιάδος αν ρ- κασται Ut autem Perfectum ita ne luturum quidem illud per se tam eonstans oteertum asse, ut, quando rea eo indieata eventura sit, inde intelligi possit, argu-
monto sint hi Ioel ex Cieeronis pistolis petiti. Etenim si ad Attieum Iib. XVI. ep. . simplieiter iII seripsisset is nationem, quae natura est με ignoraremus DdεIices, quando venatio iIIa sutura sierit quum autem dixerit: Tenationem, quaa postridis Iudos Apollinares futura sin iam uua de tempore nobis dubitatio e manat. Quod idem adit in hos la s: ib. V. 20. sed totum est, quod Kal. Martiis futurum est. V. 20. nisi explieata solutione non sum dueessurus es. Part. II. P. 3. .
30쪽
Quare quum nobis demonstrasse videamir in perlaeti et futuri illius naturam haudqiiaquam adere, ut is solis lamis earum, quando futura e laeta, sed tantum quando ait aliqua es Ognose possit D progredi iam Ilee ad quaesti siem tertiqm, triumna illorum temporum eonstantia nihilominus tanta sit quanta ad a quorum mobilitatem sistendam opus ast Cernitur tua, ut modo vidimus, in designando praesenti tempore. Quare si alia tempora ab iis ita quasi regi et gube
nari vis, ut, quum per a liber per singula temporis spatia erratura essent, e rum potestate erto aliquo Ioe eonsister cogantur, hoe ita tantum patet seri posse, ut eorum ops revisaeli niue ad praesens ignipus. Tantum igitur primum apertum est, ea tempora qua per ae iam aliquo modo ad Praesens pertinent, nullo
modo in suspensorum morum temporum ordinem reeipi posse. quo amon Hs mannus dubitavit reeipere ea quae enim modo dixerat per se arta et definita ossa re Fω γ εγραφα, seripturus sum eadem paullo post vult ex definito prassenti inosuspensa sal. Id autem eum propter ausam uatam eonstare eum vera ration
non possit, reliqua tantum sunt ea tempora, quibus uua prorsus eum praesenti momento ommunio est. at hano ipsam ob eausam, quia Mna ab horum tempo-ffum natura est omnis praesentis signifieatio, nee essario videtur statuondum esse, in Praesenti tempor non posse sepositam ausam M. Muciuis ut suspensis ex hoe destinatur Ioeus uva. Quod si tamen HermBnnus terna orum ex perlaeto γέγραφα totidemque e ruturo seripturus sum illo modo existimat apta esse, huius erroris fons sina dubio is est, quia desnita tuorum temporum vis ab eo non In conditione, sed in aetione, quas iis sxprimitur, posita est. In hune autem rumaus errorem induxit eum rosulata iam supra Part. II. . . Veterum praeeipuo grammaticorum pinio, Perfecto indieari aetionem modo perlaetam. Quas enim modo absoluta est actio, eius tempus quum Proxime attingat Praesana momentum
aliquo eerto modo diei potest desnitum esso. Idem adit in futurum illud seri iapturus sum, quod, si Perseetum indieat aetionem modo abso latam, non potest non indiear aetionem absolvendam modo. Quamquam ne ita quidem satis intelligi potsst, quomodo ermannus adeo seeaeeari potuerit errore iIIo, ut prorsus seeontra rationem et Ontra Ioquendi usum de temporibus iIlis statuerit. Etanimqvum ilis ea tempora, quis ex aliis pendent, aut praeeedere his velit, aut una eum iis a se aut subsequi, ex Perseolo, ait, ut praegressum pendere Iusquamper&etum τε ἐγεγραφειν παραγέγονε τις, ut eoniunetum tempus imperseetum τε θρανον
LVix opus monere videtur, in iis etiam Ioeis, quibus nulla temporis ommemoratione adlecta sponte inteIIigitur rem perfecto expressam aut modo aut eo ipso, quo loquimur, momento peractam esse eerti huius temporis intelligentiam non ex sola Persecti forma est aut ex sententiarum nexu aut ex Ioquentia conditione petitam esse.