장음표시 사용
31쪽
ab iis rebus regnum Agamemnonis, Monelai, Ulixis aliorum item natum ess0, atquis Ob andemia sam hucydides ' i testis est, factum esse, ut Agamemnonem ducem, quum inter ceteros regΘ non tam fortitudin quam potentia excolloret, Achivi sequerentur ad rotam oecupandam equo igitur Summam esse potestatem regis aut a patre hereditate accipi ideo voluerunt, quod maiestatem regiam
per se divino honor colendam esse putarent, sed contra regem divinum et a diis ortum esse ita existimaVerunt, si regst dignum esse iudiearent, cui omnes parerent. Et quod Ulixes vir unus omnium prudentiSSimu negat. πολυκοιραutit, i. e. imperium multorum '' eSSe bonum, n0 vult crudelem et superbam dominationem laudaro, sed illud ofendero, si ageretur omnium salus et si celeritas actionis in voluntate et consilio unius viri posita esset, dicto audientem Sse oportere ei, cuius potissimum esset sibi suisque consulero Servanda republica. Regiam autem et legitimam potestatem qui habeat, ob id ipsum nullo modo usque eo se continere, ut omni iniuria abstineat, Stenditur exemplo Agamemn0uis, quem tantopere paenitet quod Achillis animum offenderit, ut non modo Se iniuriam fecisse propalam confiteatur, δ'' sed etiam saepissime suis rebus desperet Praeclaro
igitur dictum est ab Horatio: quidquid delirant reges pl0ctuntur Achivi. ' Qua deliratio regis ne latius manet neve rempublicam praecipitet, reges regi adsunt et libere profitentur, quae sibi e republica futura esse Videantur, quum 'αγορή 'i, id est conti populi in forum convocata nisi aut romendo aut applaudendo nullas in deliberando partes agat. eqire unquam qui sacerdoti praeerant, tantam habebant potestatem, ut aut seligionem quaestui haberent aut Valerent ad rempublicam gerendam. Dices: Agamemno quamquam Chrysae sacerdoti petenti ut filia sibi redderetur, defuit, ' ' tamen Calchae admonenti, ab Ap0lline pestilentiam in castra Achivorum immiSSam SSe neque eiu iram essaturam esse, nisi Chrysae, sacerdoti Apollinis, filia reddenda Salisfactum esset, non potuit, quin obsequeretur. At ipse Calchas quantopere regis iram timuerit et quam non confisu Sit, fore, ut Agamemnonis animum immutet, si demontraverit, illum culpa pestilentiae et calamitatis tenori, eo apparet, quod non prius verum dicere ausus est, quam AchilleSeum bono animo osse iussurit. λ' in Libertas autem in dicondo tanta fuit, ut ne regis quidem
praeSentia aut reprimeretur aut imminueretur. Quod declarat ea ratio, qua quum multi tum Achilles et Diomedes adversus Agamemnonem utuntur. Quid Diomedes nonne coram ipso Agamemnone negat, eius animum firmum et stabilem esse γλη Quid Achillos nonn o ipso animi altitudinem praeStat quod non tantam apud eum re auctoritatem habet, ut se ab eo impune laedi patiatur 3 Non cum rege de eius avaritia et cupiditate praedae maximam partem suam faciendi expostulat 3 Quid Agamemno ipse, quum ius modi castigatione et pudore tactus non semel ad se redeat atque animo deficere desinat, nonn illius libertatis utilitatem comprobare vid0tur Quantis igitur m0lestii h0mines heroici vacabant, qui, qui uti regi parerent, non servi essent et quorum rex humanitatem non abieciss0t Quare ne illud quidem periculosum aut damnosum saluti omnium erat, quodn0ndum ita respublica legibus temperata erat, ut aliorum ius esset legum ferendarum, aliorum poteSta exsequendi, quod decretum a iudicibus esset, alioriun 0testas iurisdictionis. An non UliXi regi praeclaram virtutem in eo maxime elucet, quod ita proco Penelope tractat, ut eo accuset idemquo in iudicium vocet et vindicot 3 7εὶ
Nunc ad elegantiam hominis Homorici id quod in quarto loco quaerendi eius partis,
quae Si de Summo bono posuimus, Xplicandam veniamus. In quo commodissimum Videtur a pulchritudine corporum proficisci. Nam quemadmodum carmina ceterorum poetarum, ut ait AeSchylus, y comparanda sunt cum frustis a mensis exstructis Homeri sumptis, sic nescio an qui
32쪽
signa fabricati sunt, in quadam imitation Homericorum deorum et hominum ita Venati sint, ut quae poeta dicendo XpreSsisset, marmore aut aer fingerent. Videlicet qui homin0s non aetatem egerunt domi aut intra parietes, sed seronitat co0li ad ita vivondum adiuti sunt, ut facultates ingenii non eum amo Valetudinis excolerent, qui homines non tam ingenti magnitudine montium aut fluviorum tardati sunt, ut deterrerentur, quominus eos transirent, sed dissicultates locorum expedientes alacres et fiduciae pleni facti sunt, eorum m0ntes non potuit fieri quin sanae in ano Orpore SSentita, ut, quum de Statu Suo non deicerentur viribus consumptis ad victum parandum, auream quandam mediocritatem tenerent atque ad omnem usum cultumquo vita transferrent et ne otiantes quidem graVarentur iis in rebus Versari, quae ad mentem exercendam et ad corporis formositatem mobilitatemque augendam utiles essent, in ludis perdiscendis volui dicere talibus, quales Phaeaces animi causa N ' et alii faciebant. Hanc non modo venustas mulierum, Sed etiam dignita Virorum. Qua pulchritudine hominem Homericum magnoper dolectatum essu multis locis evidenter declaratur. V Ac quum omnes, tum homine Homerici, simulac non iam cura rerum ad Vitam neeeSSariarum pressi Sunt, Se et domum Suam Xomant et omni genere decoris laetantur. Loquor de ea voluptate, qua sensu idones percipitur. Quid aures num minus earum oblectamenta quam oculorum40minem Homericum permulcebant 3 Quare ad eas artes inv0niendas, quarum postea Gra0ci optimi magistri exstiterunt, Via patefacta St, quam Sine dubi homo Η0mericus ita ingressus est, ut qua ipse inchoaverat perficienda posteri traderet. Pro incunabulis igitur omnium artium et literarum sunt ea mamenta et delectamenta habenda, quibus Om Homericus domi bellique utebatur. Itaque nullam pariem Vitae plane expertem pulchritudinis esse sinebant ac non modo sextis artificiosis vasisquo aureis '' et ratione aedificandi vitae domesticae pulchriorem formam assingere incipiebant, sod etiam bella gerentes et cum hostibus congredientes magnificentia et splendore armorum alios superare aut ab aliis non Vinci saltem Volebant. Etenim quam quisque norit artem, in ea excercendano oculis quidem ut displiceat videtur optare, quod studium ita insitum naturae humanae est, ut Vel per iocum in quendam Virum doctissimum cadat, qui narratur, priusquam literis se abderet, induisse vestem nitidiorem. Neque igitur unquam Homem eorum arma et tela, galeam, loricam, clipeum, creas, gladium, haSta describere n0 curat, quom praeelare re gerenda narratumsost, inprimisque eos, qui Singuli cum singulis pugnaturi sunt, armis aliis post alia se exomant inducit. λη' Quid quod in scuto Achillis dopingendo tam copiosus est, ut ea descriptione tamquam uniVenitatem rerum comploctatur 3 'in Et videte, quantum homo Homericus in singulis artibus profecerit. Quare quoniam omnes artes ad eam Voluptatem pertinent, quae e rebus aut adspectis aut auditis capitur, primum considerandum est, quae fuerit ars fingendi, aedificandi, saltandi, tum qualis ars modos faciendi, poeticae, dicendi. Nulla fere Vestigia agnoscimus, quibus appareat, hominem Homericum signa fabricatiun esse aut peritiorem fuisse architecturae. Nam quod cane aurei et argentei domum Alcinoi custodientes x' iet adolescentes auro ficti, qui faces ensent, 'η commemorantur, et quod elemachus et Pisistratus regiam Menelai cum stupore quodam contemplantur '' et simili modo Alcinoi domus oscribitur, '' nescimus, quatenus ea re poeta cogitatione et ingenio depinxerit. Itemque incertum est, an cui in Iliado signi Minerva mentio fieri videt δ'' id commenticium sit. Saltandi autem arte, quae consistit in motibus Orporis niunero convenientibus, a nullo mortalium Phaeaces victos esse, Ulixes
eo magis id0neus est, qui testetur, '' quod multas hominum urbes adiit. '' Iam ab arte modorum
ita n0 alienus erat homo Homericus, ut cithara caner0L Nec tamen musica exercendae Operam
33쪽
dodit, nisi ut carmina sociaret nervis et vocem fidibus iungeret. Itaque omnium liberalium artium plurimi aestimabatur ab homine Homerio poetica, qua poeta ffecit, ut non modo suavissima voluptate conviva assiceret, Sed etiam Optimi cuiusque animum incredibilem et mirandum in modum incitaret ad virtutem. Vates igitur nisi irino spiritu tactus esset canere non posse credebatur. ' Quar otiamsi h0minis Homerici Voluptas e caminibus recitatis capta Saepissime haud magnopere differt a gaudio puerorum, fabulas fictas Vera esse volentium, id quod ex eo apparet, quod novissimum quidque iucundissimum iis est, ' etiamsi ipse Ulixes n0n tam propter pulchritudinem carminum quam ideo, quod ipso interfuerit rebus a Demodoco celebratis, lacrimas tenere non potest δ' ' ipse enim quin SeSe commiSeretur non retinetur, audienS, quae terra marique ipSe perpeSSus sit 'Α - tamen hominem Homericum liberaliorem quandam delectationem et alienam a cupiditate omnique studio commodi e carminibus petiisse, e eo intellegendum videtur, quod et vates divino quodam honore assiciebatur nec rudiores artis carminum cond0ndorum Phemii et Demodoci erant, quam ut idonei hab0ndi essent, ad quorum Xemplum Homerus ipse se componeret. An putandum est, Achillem otium conterere potuisse in canendis ad citharam laudibus utque virtutibus claro nVir0rum, DiSi ea re ipsa delectatus esset y 'ηὶ Age vero quae erat aut qualis in hominem0merico facultas dicendi 8 Si quisquam verbis n0n pepercit nec verbis faciendis ad agendum impeditus est, is certe fuit homo Homericus Quid Θ nonne ita amans loquendi erat, ut nihil fere agere posset, qu0d non verbis c0mplecteretur 3δ'' non priuSquam vinhoste pugnaret, alter cum alter sermonem contulit 3δ'' non quisquis in proedi ceciderat, quam diu poterat, cum eo, a quo Victu erat, collocutus est yy 'R Omitto dicere, quanta facundia fuerit Ulixes, M)quanta Nestor, cuius orationem dulciorem melle labris defluxisse ipse Homerus dicit; δ'' praetermittam illud etiam, totius Iliadis et totius Odysseae maiorem partem constare sermonibus et rationibuS non dicam ne illud qvidem, nullam esse animi perturbationem, nullam cupiditatem, nullam alacritatem. nullam tristitiam, nullum denique genus assectionum, quae quidem illorum hominum propria SSe potuerint, quae non dicendo expressa sint ab homine Homerico. Sed haec brevitatis causa relinquo omnia tantum dico: nisi homo Homoricus tam affabilis fuisset et tam libonio colloquendi copiam fecisset, non potuiSSefieri, ut graeca lingua tantopere excoleretur. Et ipse homo Homericus neminem esse eruditum XiStimarit, nisi qui diserte et c0piose dicere posset. Testis est Phoenix, Achillis praeceptor, quum dicit, a Peleo se admonitum esse, ut Achillem efficeret oratorem Verborum actoremque rerum. Τ' ' Restat ut doceam hominem Homericum eum fuisse, a quo nonnihil discere OSSim . Quodsi Π0 est, cur Virtutem ullam ad imitandum nobis proponamus, qua ipSi Sumu Omati, Sequitur, ut non habeamus, quod hominem Homericum aemulemur, nisi ea habeat, quae o habere cupiamus, non habeamus. X quo id consequens videtur osso, si hominem Homericum aptum eriStimemus, quem aliqua e parte imit0mur, nos credere, eum quibusdam boni commendari, quae enitendum sit ut nos, si fieri possit, sequamur. Quae sunt ea bona, quibus homo Homericu utebatur3Para ea, quae non iam fieri potest, ut nos quidem consequamur, par ea, qua ne unquam Perdam ,
optandum est. Ac no qui tomero hoc a nobis dici sexistimot, ea bona reriter exponemus. Antiquissimorum igitur tempormn homines facilius ad eam virtutem quae nihil aliud est quam ad Summum perducta natura pervenerunt, quod nihil appetierunt nisi quod assequi poterant. '' At Ver ii, qui nune sunt, utpote quum ea sequantur, quae assequi nequeant, SaepiMime ne id quidem adipiscuntur, quod p0ssunt. Quae igitur virtutes nunc aliae ab aliis coluntur, eas omne ita non magistra philosophia, sed natura duce habuit homo Homericus, ut a quadam humanitate non abh0rreret Atqu0 id latissim pat0t Nam quum modum, qui Videbatur ei ut homini retinendus, T
34쪽
transire nosset, nec quidquid agebat, ad sempiterinum tempus reserebat, nec Si minus factis, at certis bona Voluntate melior esse studebat, quam lex naturae ferret, nec iustitiae neglegens erat sperans fore, ut mortuus in benignitate dei conquiosceret, nec seVocabat mentem a sensibus, ne quem cursum rerum humanarum excogitaverat a necessitate fatali aut a lege et ordine natura n plane
diversa esset timebat. Praetctrcta qua ad animi mentisque conformationem cognoscenda erant, non
tam infinita aut varia erant, ut non a quovis ingenuo facile discerentur, quo factum est, ut non duo quasi genera SSent hominum, unum eorum, qui in cogitatione Vel in rerum contemplatione Versarentur, alterum Orum, qui soli ad re gerendas apti essent, quippo non nimia cogitation i seditia agendum. Unde ortus est ille summus omnium consensus, qui ubicimque Viget, singuli non possunt degenerare a Virtute et boni moribus, quo deficiente periculum St, ne Vel optimus quisque
ab aliorum consuetudine discedat o homo malo singularis fiat neve respublica atquo hominum
societas dilabatur. Inprimisque duabus causis dictum si, ut idem omn0s ad unum sentirent
itaque sibi quiSque item OnStaret, quarum una erat, quod nemo rat, quin OSdem deos adorandos
esse putaret, quo Omne adorabant altera, quod Omnibus eosdem labores atque eadem pericula
pro patria servanda suscipiendi p0testas facta est, quum bellum Troianis insurrent. Quare si facilior erat hominis Homerici Vitae agendae rati0, quum Suo quisque loco nihil ageret, quod non ad omnium
salutom et utilitatem pertineret nec festivitas cum a dicacitate et ironia coniuncta erat, qua nescio quo pacto longius Serpere S0lent, Si 0mine Suis rebus desperantes opinantur, se natos esse ad acumen ingenii Stentandum. Quar vide ne homo Homericus imitatione dignus sit eatenus, quoad omnem Virtutem ad rempublicam tuendam revocat, quoad conditione humana contentus est, quoad ea officia praestat, qua humanae naturae excellentiae et dignitati respondent. Sed tempora praeterita revocari non magis possunt quam quiSquam, Si quidem menS St Sana, aetate corroborata repuerascere cupiti
Nequo igitur assontiendum est iis, qui desiderio Homerica humanitatis capti aequales accusant, quod eius expertes sint, Sedipera danda, ut intellegamus, '' qui factum sit, ut hominibus, qui nunc sunt, gravius quoddam nu inimcnun Sit, quam iis, qui heroicis temporibus fuerunt. Quod onus tantum est, ut quae nobis sunt expedienda dissicultates ad Vitam publicam et privatam conformandam, adiumenta et solatia postulent et requirant, quorum homo Homericus nullam habuit suspicionem. Quibus igitur nos quidem excruciamur doloribus, eorum medicina non petenda est aut ab homine Homerico aut ab Homero. Nec tamen credimus unquam Ore, ut carmina Homerica legi aut adhibo ad uoros Madolescentes erudiendos desinantur. Qui enim S poeta, qui magis effetat, ut quasi quandam pusillam expressamque imaginem humanae Vitae et mcto more nostros in alienis personis videre nobis videamur quis est poeta, qui aetatem iuVenilem magi delectet quippe quasi iuvenilem aetatem generis humani ante oculos et anim0 pr0p0nens quis est poeta, qui magis alliciat altitudino atque elations orationis et omatissimis optimisque VerSibus 3 Neque igitur quo imo fere copulantur inter sostudia humaniora vinculo id leviter dirimendum est iis temp0ribus, quibus consensus omnium magis magisque ne pereat timendum est. Et quum OStrum Germanorum esse Videatur, humanitatem veterum cum iis studiis, quae recentioribus temporibus Vigent, in unum confundero, omerus maxime idoneus est, qui iuventutis mentes ad Virtutem fingat, cuius carmina loctitantes Grasci ipsi literam initiis imbuti sunt. De antiquitate ipsa autem, ut conclusa mihi iam haec sit omnis disputatio, vid0tur nihil posse prasciarius dici, quam illud, ni fallor, Ciceronianum antiquitas quo propius aberat ab ortu hoc melius quae erant Vera cernebat.
35쪽
3 Libri secundi de republica argumentum in hac partitione positum St.' Sohiltor' Brioso liber die aesthetische Ergiehun dos Mens hen Sallust Cat. 20. ' Schops auor, dis ollisis ille und Vorstellung II., cap. 19 40m Primat de Willens im
' Dotorminatio sest negatio, determinatam nihil positivi, sed tantum privationem existentia ei
igitur haec uno exemplo probare. Qua in re explananda quod patrio sermone utar, non timeo ne offensionem habeat, quum a quae hominem Homericum quam maxime exhibeant ita Se gerentem, ut eum quasi nostratem Sse putemus, non melius enarranda esse videantur quam lingua Vernacula.
38쪽
216. II, 24, 196, 204. , 64, 108. IV, 235, 320. V, 31. VI, 146, 207, 261, 487. VII, 282, Vm, 139. LL, 312 496. X, 67, 224. XI, 793 801. XII, 243, 322. XIV, 115, 237, 729 787. XV, 203, 490. XVI, 630, 88. 6, 32 98, 446. XVIII, 107, 117 328. XX, 131, 242, 248. XXI, 106. XXV, 71. XXm 670. XXIV, 49, 301 524. - Od. I, 32 152, 281, 392. I, 276.m, 23, 48, 146, 231, 236. IV, 195, 206, 236, 397, 752. V, 103. VI, 182, 188, 207. VII, 1, 216 294, 307, 310. VIII, 147, 167, 207, 329, 351, 479 546 585. IX, 5, 34, 106, 270. X, 72. XI, 379, 27, 464. III, 213, XIV, 55, 85, 156, 283, 444 XV, 19 343, 374 393, 400, 20.
39쪽
33XVI 160 211, 294 XVV, 176, 189 217, 286, 320, 347. XVIII, 130, 141, XIX, 118, 328, 360,
b. 147. V Herodot VIII. 26. ' α 350. 0 330. , 51. , 122. f. LBhrs l. i. g. 56, 96. ' 5 259, 345. , . ' α, 338. - Itaque non assentior N. Jorda dicenti in praefatione Odysseae in linguam germanicam conversae g. XXI, sq. appellationes Homericas tam multiplices fuiss0, ut difficile esset, eas in Germanicum semons transferre. Sed ut ita se haberet, ut Vir doctissimus affirmat, num ideo infirmantur atque tolluntur, quae ego do honoribus disputavi, quibus heroicis semporibus ingenui homines aucti essent '' i 115. II, 387. V ohucyd. I, 9.