장음표시 사용
121쪽
CONTROVERSI vari. Contra Apostolum ad Phili p. q. v. i 3. O mnia ossam in eo qui me confortat. 7. Hinc porro fieri ut lolis praedestinati, detur Fidei in Christit in , quam illi amittere non possunt, reprobi autem ad fidem non
vocentur nisi forte voce externa , nec ad hane habeant gratiam uilicientem.
3. Hi ne solos praedistinatos esse perfidem ad litii pios in Ecclesiam Dei, reproborvero , uti a fide, ita ab Ecclesia excludi.
Praedestinatos etsi peccent, eorum pee
cata ipsis non imputari reprobos vero a Deo impelli ad peccandum; nec ullum ipsis pecca tum remitti. Haec Stri piutis supra citati , aliisque aperte advertantur. Ista autem dogmata Di fana ut ex ipsius Cal. in doch. in solidius patescant, paucula
hic ipsius verba oculi, subiicio Calvinus lib.
a. Distitutionuni cap. i. post multa 7 circa pnem, lic conclusit. Quod ergo Scriptura elate ostendit, dicimus, merno immutabili consilio Diu in semel eo stituisIes, quos
olim assumere vellet in salute in quos turtu in exitio devovere. Hoe consilium quoad electos in gratuita eius imisericordia fundatum esse asserimus nullo humanae dignitatis re, spectu Quos vero damnationi addicit his justo quii in Ae i reprehensibili, sed incomprehen ubili ipsius judicio , vita aditum praecludi. Et cap. 22. 3. Ubicumque vero lice regnat Dei placitur. . nu a in consuerationem veniunt opera. Ei ii Si non possitinus rationem assignare , cur suos misericordia di-so ei ur, nisi quoniam illi ita placet , neque etiam in aliis reproburdis, aliud habebitrius,
Et cap. 23 6 i. M nim consentaneum est, praeparationem ad interitum alio trans- scire , quam ad areanum consilium Dei. Et cap. at fi . Hic ad distinctionem voluntatis. per in ionis recurritur . secundumqtiam obtinti volunt, permittente modo non autem volente Deo perire impiosi&Paulo post Non diibilabo igitur cum Ausustino simpliciter at et , voluiitatem Dei RECENTIO A s. aes esse rerum necessitatem , atque id necessario fui utilia esse quod ille voluerit. Haec plura de his passim Calvinus, de cum eo ejus asse
Docti inam horum singulis oppositam
eommuni consensu profitentur . ac probant
Catholici, ut a nobis illa exhibetur, deducitur infra pari et Contiores f. de praedestinatione ab loluta ad gloriam c. Objiciunt Calvinitiae pro se potissimu locum Apolioli ad Toman. c. 9. ubi rer. v. aii: Non est: vesentix neq; currentis sed miserentis Dei Et ibid. ver i . lnioe plum excita te scit Pharaone ut ostendam in te vii tute meam. Et ver. i S. Cuius vult miseretur, inuem vult indurat. Denique in .ai. An non habet potestatem
figulus tui ex eadem massa faceres, aliud quidem vas in honorem , aliud vero in contu, meliam : Ergo Deus sua sola voluntate independenter ab operibus homines praedestina sive ad gloriam, sive ad paenam aeternam. Respondeo neg. eonscq Hie enim agit Apostolus tantum de electione de reprobatio ne ad primam gratiam , fidem indepent inter a praecedentibus meritis, non vero de elictione ad gloriam aeternam, aut e proba - tione ab illa de ita loquitur contendit Calvinus: Scopus enim Apostoli erat reprehendere Iudaeos qui propter opera legis de
eaeremonias praeferebantu e Gentilibus adfidem Christi conuersis , declarans illis vocationi nam electionem ad fidem aratiam Christi non depfodereri operibus legis, sed cisse gratuitam . . ex beneplacito Dei hospiae illis ad fidem vocantis: a proinde nihil
facit pro electione ultimata de absoluta ad gloriam inde pendenter ab operibus. Obiuiunt r. Praedestinationem divinam cum libertate humana non consistere , hoc argui nenio. Praescientia Dei cui nititur praedestinatio , est certa de infallibilis, si ut non possit non esse quod illa praescivi futurum. Ergo opera nostra, ct ex illis aliis aut
Resp. negando conse l. Pol st enim ali
quid esse eertum de infallibiles, quamvis ex
122쪽
ro TR sc T. 2. CAP. 2. Eia e non proveniat, sed sit merescontingens ac liberum, quando cilicet non provenit illa in fallibilitas ex intrinseca terminorum con-n xione, ut fit in divina prael lenti, prae destinatione quae est extrinseca respectu nostrae operationis : hoc modo certum cin-
fallibile est me jam loqui, quamvis omnino
objiciunt . Nemo potest resistere De-eret praelestinationis divinae: Ergo omnia quae Deus fieri decrevit circa hominis praedestinationem, aut reprobationem , fiunt ne-
Rei p. negando onsequentiam. Sed etant uua inferri potest ergo omnia quae Deus fieri decrevit fiunt eo modo quo rii, de erevit ut sitient , sive velit fieri nece: satio, sive libere. Jam vero ex Scripturis pallim constat, ut supra breviter ostendi, Deiana decrevisse eo modo concurrere cum nostra voluntate ut hiate in agendo sua libertas relinquatur. Ergo isto modo concurrit, nil velis Deo suam omnipotentiam , dc veracitatem adimere. Tali autem Dei decreto nemo potest eustere quia nemo potest impedire quo minus Deus , quo ipsi placet,
do , eum homine etiam ad libere agendum concurrat sicut ipse decrevit. Unde advertat Calvinista se illo argumento non tam hominis libertatem , quam Dei omnipotentiam. veraeitatem oppugnare. Instant tamen ulterius Deus ab aeterno praescivit v. g. Antichristum peccaturum Ergo Antichristus peccabit. Antecedens hujus consequentiae est neeessarium .ergo ip sum consequens, Antichristus peccabit eum necessitate autem non potest stare libertas.
Resp. Antecedens illud est necessarium,
necessitate antecedente, nego, ne eellitate consequente, concedo, hoc est, ex suppositione quod Antichristus se actu de libere determinabit ad peccandum . necessarium est illud peccatum a Deo prae citi, qui nihil potest ignorare: haec autem necessitas conse lquens non provenit ex aliqua eausa antece i
lente quae illum urgeat aut determinet ad FID OPER. ET PRAEDEST peccandum , sed potius praescientia illa prae.
supponit exercitium libertatis, est illo natur posterio , quamvis sit tempore prior, eo quod omnia quae sunt in Deo debeant eiIeae te in ara uti magis deducimus infra pari. r. des mira Dei, gratia praedeterminatione c. Vnde patet quam immerito iactaverit ut ascit gumentum praediistum adeo esse ista ut Atinacanus per viginti anno iri illius lolutione laboraverit , ae tandem vi illius eoactus dixerit, Deum in sua praeicientia posse errare. Quod in Armaeano nuspiam legi falso imponi testatur docti Sinus h asina dcn s. Ex praedicta Calvinistarum doctrina oritur illud honuoum desperatorum Dilemma, ad omnem vivendi libertatem, ae flagiti uim viain apertam pandens vul ab aeternosum praedestinatus ad celum , vel reprobatus ad infernum. Si praedestinatus,
quidquid agam alvabor: si reprobatus, quidquid agam certo damnabor. Ergo non debeo de bona vel mala vita elle solicitus. Sed huius dilemmatis fallacia dissolvitur lio modo : Si sum praedestinatus, per mediasiit in mea potestate eonstituta , eerio salvabor, si illa media adhibeam .damnabor si illa nolim adhibere. In mea autem libertate relictum est , illa media amplecti, ex quibus
debeo est praedestinatus, vel ea omittendo issicere ut sim reprobatus quod satis unicuique recte ivendi curam imponit. Ut patet in hac aegrotantis limilitudine. Vel Deus ab aeterno praevidit de decrevit te ex hoc morbo uiori tutum, vel non. Si praevidit moriturum, certo morieris, in minus certo eonvalesces. An ideo o vites medicinam idoneam applicare ne mors obrepat Quod si putas vitam eorporis per medicinam conservari posse ne intereat, quomodo non credis te per Poenitentiam is bona opera impedire posse ne
mortem animae aeternam incurras.
Ut vero hi, aliique errores de Gratia divina, de Libertate humana accuratius refellantur, plures de iis horum temporum controversiae in sequentibus explicandae erunt.
123쪽
De Gratia Chrsi , operibus , Liberoa,
bitrio, Controversa Recentiores. Post haereses Luilieti, Malvini de Geta. ita Christi, de Libertate humana citrea
annum D; I. prodierunt errores comprehensi in libro qui Augustinus I an seni inscribitur. Hos errores in primo ortu detexerunt Prosessores Societatis Ipsu in Academiat vaniensi, ac ne latius serperent, illos publicis Thesibus, ac validis argumen is oppugnarunt. Signum sustulerunt illae caeteris Europae Academiis , Provinciis, ut adversus dogmara fidei Carbolicae perniciosa onani opes aut horitate dimicarent. Id impigrEtam voce , quam alamo praestiterunt innium ordinum Viri celeberrinii, imprimis Doctores orbonici, a totius paene Galliae Antistites. Horum omnino supra octoginta doctrina aut infulis eximii, cum Sorbonae parte longe maxima, ac frequenti aliorum ordinum assensis, ut gravissimum ab Ecclesia periculum averterent, rem totam ad supremum controversiarum judicem Pontificem Rotnanum tuo nomine deferendam censitare.
Fuerunt quidem praecipua Ian seni dogmata pridem proscripta inter propositiones septuaginta noveri Michaelis Baii per Constitutiones ii V. Gregotii XII l. quas postea eonfirmavit Urbanus HI. ipsumque jan seni librum tanquam damnata dogmata
restaurantem omnibus sub anathemate interdixit. Sed cum non deessent qui vario ducti studio pontificum Decretis obstrepererit, placuit Apostolica Sed ad novum , supre
mumque examen rem totam revocare.
Itaque Innocent iii N. summa cura ac studio tam per se, quam pς viros doctissimos, excusso an seni volumine , quinque ex eo propositiones elegit, quae praecipuam libri doctrinam eontinebant, easque saepius examinatas, de Apostolicae potestatis pleni a RacENTIO Rus. Io;
tu dine gravibus censuris consxit,' Constitutione in perpetuum valitura condem
Ut ver aliqui ictum hune fatalem nova arte a novi Aut horis apite averterent, has quinque propositiones , quas antea ip ames e Augustini doctrinam defendebant, postea aliqui mutato consilio easdem LI an sensilibres ac mente longissime abesse assi marunt. Hos demum novo diplomate compe- seendos censuit Alexander VII. quo damnata dogmata, non tantum eadem qua praedecessores censura , prosi gavit , sed etiam ea in Jan seni libro eo quo damnata sunt sensu contineri Apostolica authoritate definivit.
Ut igitur has quoque propositiones in
controversiis polemicis de Gratia qua caepimus methodo missionario Apostoli eo breviter proponamus , primo singula dogmata eum censura illis inusta proferemus, de quo loco ab authore tradita sitiat, prolatis etiam ipsius verbis , demonstrabimus. Dein quo modo scripturae, Conciliorum , Parrum,. ac praesertim S. Augustini aut boritati ad ver se itur , cum facili oti argumentorum solitistione , breviter dilucidEexpo aemus.
Prima Ia enii Proposito. Aziqua Dei pracepta hominilus justis valen
tibus o conuiuibus , sicuti dum praesentes quas habili vires . sunt in psibilii deest quο-qV illi Gratia qua possibilia fiant. Hane doctrinam innocentius X., Alexander Vll. ut temerariam impiam , blaspliemam , nathemate damnatam , maereticam declara runt ac damnarunt. Extat autem illa doci rina in libro ansenii Tom. . libra capra Des,'si . his tetminis: a igitur omnia pla nihilne plausiimeque demonsitant , nihil em
S. Augustini doctrina certius acIundatius, quaret esse pr/cepta qusdam , qua hominibus non ι iam in delibus, excaecatis, obduratis, sed id libus quoque justis volentibus, conantibu si-ctin dum praesentes quas habent vires, in imposii
124쪽
rascr. 2. I P. 2. D GRIT OPERI VII s. IIIT EA. Idem patet ex iis quae habentur eod. cap. col. 323. 426. Reprobatur illa doctrina primo ex Scripturis. Hae enim hortantur homines ad omnium mandatorum observationem , quod frustra setet si ad hane voluntati humanae viares deessent e quin iratiam qua praecepta impleri possint eaedem Scripturae ui se te pollieentur I ad Corinth. Io. v. is Fidelis Deus, qui non allatur a tentari, supra id quod Ilis Et Lucae s. v. a. Ecgnum Dei itit vos est a Ioan s. v. . Mandata illius gravia non sunt. Quomodo vero gravia non es- sint , aut intra nostram potestatem constituta, si nec gratia, nee vires adessent, quibus per observationem mandatorum peccatum vitari possita Causam vero omminiscitur an senius I m. i. lib. 3. cap. 7. cur non laustra ad observationem mandatorum consilia δε moniationes adhibeantur: Quia inquit, habent Uum
Rη ic di homini, ut siforte possit, faciat quod
j. itur, si non posit, in imitatem dolavi: tr-que privilibus impetrandis. At quid iuvant ista ad amovendam petitandi neeessitatem , dum tentatio urget, nec spatium, nee gotia ad orandum necessaria eone datur mane mitem quandoque deesse , di sene fatetur ipsa an lenius supraeap. 3. Est, ait, quadam volantatis in irratas qua nen pote, certas tentationes superare, nec adest gratia , qua superentur , ne uiruasor itonis quo vii ccinipetrentur. Reprobatur ecundo, ex mente S. Augu- sint, quem frustra Ian senius doctrinae sitae patronum gloriatur. Huic enim eriori aper- refragatur, de peccatorum meritis ci remisi. lib. x eap. Dubitare . inquit, non possism, nec Deum aliquid in possibile homini pra cepisse . nec Deo ad opitulandum o adiuvandum,
quas i quis it et , in p. tibile .liquid esse , asper hac pol si homo . si velit est ne peccato ιjatus a Deo. Quid dictio uit apertius ' Sed audi sertius loquentem Sermone 'i de tempore Execramur bla 'emia rerum qui
icurii imposi ει aliquidi in is Deo esse praceptum, ct mandata Dei non a singulis, sed omnibus in commu i pus serpari. Quinimo lib. denat. grat cap. I. pio evidenti principio statuit , neminem posse peccare in eo juod
nullo modo caveri poteu .' peccatur autem praecepti violationes ergo ea caveri potest. Ad hune Setipturae, ae S. Augustiat sensum tam exploratum accedunt a non ex
Conei liorum. a quibus impium dogma diro anathemate coa fixum est. Sic enim primis illis Ecclesiae temporibus de hae doctrina pronuntiavit Concit Ara usitanum Can. s. Ηοι etiam secundum fidem Catholicam credimus, quod accepta per ultimum gratia omnes Bapti-x ti, Christo auxiliantes cesperam , qua ad salutem pertinent possint O debeant, se ideliter
taborare velint , adimplere. Et contra hujus aevi Novatores novum hoc anathematis salmen vibrat ridet tinum Sess. 6. an. s.
Si quis dixerit Dei precepta hemiui etiam justi iacato sub gratia constitur esse ad 4 'rindum impossibilia , anathem sit. Idemque Cones.lium , ad implenda Dei praee pia adesse iustis vires, nee abesse Dei adjutorium di se
tius inculcat, eadem Seu . s. eap. II. Deus
imp. sibilia ne iubet, sed jubendo monet, fuere qaud possis, ct triti quod ηρη postis, cra uisa missis, Si quaeras, quid ad hae profligati do Pmatis assertor Argutias quasdam obtendit, scilicet, Impotentiam implendi mandatat Iem esse , ut peceatores non desinerent ea implere , si vellent velint enim , di mox ut voluerint , mandata implebunt. Aperta est haec responsio, eamque tam facilὶ capio, quam claudum posse ambulares, dummodo ambulet et istud vero non concipio , quid ista potentia ad ambulandum juvet, si quis ineedere iubeatur, qui fractis erinibus non magis potest gressus formare, quam assumptis alis in caelum evolare. Neque m laeoncipi potest quo pacto peccator Oilit mendatis obtemperare , eui de si gratia Sepotensia, ut per viam mandatorum progredi
At , inquies , posset peccator implere
125쪽
tiae victricis auxilium haberet, a proinde dum peccat, est saltem remose potens ad
sed quid iuvat posse homi aem in alia hy
pothesi servare praecepta, si nunc dum mandatum illi incumbit ita constitutus sit, ut auxilium in promptu non habeat, quoi'ssest praeceptum expletes Ut si quis in tenebricoso careere conclusus jubeatur litteras pellegere , quis dicet illi nune adesse obtemperandi potestatem , quamvis postea, si panderentur fenestrae , luce affulgentes, legendi facultas non deesset. Nunquam sanc negavit Calvinus voluntatem humanam , quae violato praecepto in peccatum prolapsa est potuisse Deo per alia auxilia inflecti ad praecepti observationem: tamen eius d Ettina ab Ecclesia reprobata est , eo quod aseseruerit , in hoc statu homini iusto aliqua Dei praecepta esse impossibilia. Hae igitur via nullum datur effugium , nisi lubeat Calvini vepribus inhaerere. Alia tentatur via, sed loginqua ad Ada- tuum scilicet, paradisum , de prima mundi exordia recurritur. Praetenditur enim, peccatum quod a nobis propria voluntate admittitur, eontinuationem esse delicti ab Adam in paradiso pridem commissi , ex quo in nos peccati fomes profluxit atque ita ex utriusque peceat unum quodammodo actum constari, qui nobis hoc ipso it liber, quo in Adam libere incepit. En Machinam long quaesitan belle eompactam. Quid enim a veritate longinquius fingi potest , quam peccatum ab uno homine propria voluntate hodie commisis eam quam habet libertate isto modo derivare ab alieno delicto, quod a sex millibus anno tu suae tantum voluntatis arbitrio libere incurrit 3 Aliud longὸ est de reatu peccati originalis, quem ut contrahamus nullus omnino voluntatis nostrae actu requiritur.
Quod si possint actus a nobis eliciti malitiata paena aeterna plectendam eontrahere, ex eo quod ab Adam peccato ausam Mor-E RECENTIORES. to tum habuerint, cur etiam per amentiam caecitatem , ct alias hujusmodi affectiones
necessarias, peccati reatum non incurrimus,
eum hae quoque a primi parentis delicto in nos profluxerinta minimo si responsum it Iud aliquid veritatis haberet, inde pariter conficerem . peecata hominis Baptizati omni prorsus ulpa carere. Cum enim . ut aiunt, suam libertatem ac formalem malitiam ea non habeant. nisi ut eonjuncta cum peccato Adami, sublato jam in nobis per Baptismum primi patrentis peccato, non possunt actus nostri, quibus praecepta transgredimur , formalem malitiam retinere, aut paenae a Deo usi infligendae reatum incurrere, Denique si actua illi aliena ex libertate malitiam contraherent, nequidem poterunt a Deo sub reatu paenae aeternae hominibus prohiberi sic in india, tu naturae lapsae homini imperare non potest ut careat concupiscentia , quamvis in Adamo liberum fuerit non peccando oncupiscentiae omitem a posteris summovere. Ex quibus breviter, ae manifeste apparet, hanc doctrinam ab Ecclesia metito proscriptam nulla velitatis specie a quocunq; defendi.
Secunda Propositio. INteriori gratia in flatu natura lapsa nunquam
resistitur. Ianseo. Tom. . lib. 2. cap. I. eol ios. Nullum inquis, adjutoriunt gratia, cujus usus ita ronitur in alburio veluntaris , ut illo utatur aut 1 on utatur, ut illud ample Iatur aut deserat, ut illi consentia aut non consentiat
Hroluerit, a medicinale a quietium Christi ullamad pertinete potest idem patet ex Eod lib.
eap. q. eol. 2OO. cap. 23 col. 2Cr de ea p. 27. col, a Io. Hanc propositionem Innoe.
X. Alexander VI l. haereticam declaravit, ut talem damnavit. Repugnat illa primo testimoniis eripturarum , quae docent hominem resistere vocationi divicae , de saepius hortantur ut acceptae gratiae cooperetur: quod frustraneum foret, si s rati per se voluntatem humanam ad con a sensum
126쪽
sensum ita raperet , ut tanquam ei disse n. tiendo reli stet et Sic autem loquitur Scriptura Provetb. I. v. 24. Vocari 2 re istis extendi nia num me non erat qui asticeret: Et Mattii 2 o. v. 6. Multi sunt rotau , pauci vero et cli Irim Matib. 23. v, 37. noties volatu ngi rgare bilios tuos, uenia inarum gallinacei gregat pullos suos si ι alas. Oemisti. Et A-citor . . v. s i. Vos simpi Spiritui Sod si sisti
tis. Dinique a ad Corinth. 6. v. I. Exhoita. niti ne in bacuum gratiam ι recipiatis. Annon il la haec ad gratiam recipiendana ex. torta: i , an non in qua in relatentes ex probatio si talis et Iet natura gratiae divinae. ut a nulla pollit voluntate tepucllati rJam veso inspicia inus de hoe dogmate quis sucii primaevae Ecclesiae erilus, ac imprimi, S. Augustini lib. de Spir. 'iti cap. 34. Mi. siricordia Dei prarent nos , consontire autem rocationi Dei aut ab ea dissentire, nostra voluntatis est. Eodem modo vim illam volanta iis, inrepillenda gratia vocationis divio ae expo-hit in Evangelio de vocatis ad nuptias, quorum aliqui noluerunt Christo vocanti obtemperare illam canam, inquit, nec omisines qui vocati sunt νε nire voluerunt neque illi qui venerani renit pol seni nisi vocarcntur itaque ne illi de boni ibi tribtrere qui venerunt, nec illi qui nolacranti' ite, detentiateri triluere sed tantam sibi , Qui T ENIRENT OCA Ti,
no est accedat ejusdem octoris aevi diicipulus S. Pro per lib. 2. Me vocat Gint. cap. 6. Voluntas de sua habit instabilitat fide icit, ac gratia rei vitulasti. ne si proficit Et quod immitiis utaturqiatia . ipso um si, quitia , quod a multis clipitur, gratia divina est
Perpetuum huc Ecclesiae sensum veneratur Trideo lina Synodus de Oppolitum conistia Sectario oo ibi temporis v anathemate proscribit Sess. 6. an. 4. Si qui dixtri liberum hominis artinia in i Deo mutam ct excitatum .... non posse discnsire, anath ma fit. Nec abii lare a test. Eodem veritatis spiritu assia.
tu enunciat Concit Senonense anno
is r8. Decrero fi eicis. Not est tale trabentis gratia auxilium, cui resisti naus it. Si quae igitur vis divinis eloquiis, si quae
veritas Sanctis Ecclesiae Patribus, de Conciliis, ex his manifestum evadit , hane esse doctii ham omni Q in Ecclesia Christi comprobataina adeo ut quisquis adhue u litati fidei tam lueulentae repugnat, hoc ipse latis ostenda , se divinae gratiae posse resi
Quibus ver modis cle argumentis quida in
moliantur huie veritati oblistere , de in operibus gratiae voluntat et humanam ineluctabili nece ista ii lubile te , in propositior is refutatione ubi agitur delibertate ad tueritum rcquisita, mox aperiemus. Teresia Pru' VII. o.
tura lapsa ινη requiritur in homine libertas
a neces itare , sed se ui libertas a coactione.
Hanc proposinionem innoc Alex. VII. haereti eam decla lavit Mut tali in dasnna. vit. Eam vero docet de explicat suse an senius lib. s. de stat Salvatoris cap. 6 dc seqq. ubi declarat in ordine ad actionem meritoriam vel de meritoriam , nihil ile quod impediat libertatem voluntatis , praeter coactionem. Et breviter Tom. . lib. cap.ra col. 663. Sic pronuntiat
lius prementis, cogentisque viole ilia. Et hinc asserit satis inesse libertatis ad meritum actui
amoris quo Deus, ipsum diligit , ii Dcus
meriti ea pax et let. Huic erroiiciat apert quadrat haeresis Calvini, qui diserte profitetur, se non aliam impugnare libertatem , quam eam quae sitae stiri facultate voluntatis ad utramque partem expedita , quae cilicet praebeat liberam agendi vel non agendi potestatem , quam minus aperte Scis eadem cap. Tangente i libertatem iii distilentiae nuncupa in us : Ec
127쪽
Cone Tridentini. De oba , inquit, ne utamus rix in sed quia per libetur arbitrium intilli runt Catholici cluendi Iacultatem , quasi in uir. qne partem liber c soluta , iittit in sine re esse qui sim i, bri tum habet. Autha
Quam vero longe abeat dogma hoc at lea Scripturae, Patrum , dc Ecclesiae sensu te itantur aperta veritatis oracula , quibus inimicum gratiae .libertati uinata commentum perpetuo aversantur.
Atque imprimis ex Saetis litti tis manifesta
intorquetur sententia Genesis q. V. 7. Notine
si bene egesis reiipies situ autem male , sub te erit appetitus tuus, I tu dominabetis illius. Hanc expeditam ad utrumque libertatem is homi.
ne justo iter De agnoicit Ecclesiasticus cap. I. v. I. Qui potu transgredi si iussar sui, foere malac non fecit. Ne ininus humanam libertatem , ut subsistat, ab omni nec ista te remotam requirit Gentium Apostolus i. ad Cctim b. I. v. i. qui tali in corde sui irinus, non babcns necessitatem , pote starem autem habens sua voluntasis. Necessitatem a libertate ejungit Apostolus, illam eum libertate conjungit Jan lenius quis hic erravit , nisi qui errare potuit Sed , inquies, quid de Augustino sat
nota ejus mens sententia , si non aliusquam ille Ecclesiae Augustin us audiatur. Pautis verbis detre tot iam in hac controverita sententiam ni incia Lib. de vera Relig. cap. q. ut peccati non dubiici est, necho ciuidem dubitandum video, habere ini noui. berunt voluntatis arbit tuin tales enim tiros suos meliores egi Deus uilicavit sit ei irruent liberaliter quod nullo modo fieri pol si si non voluntate , sed nec itare Iervi eni. Audis Augustinum liberum arbitrium se explicantem ut nulla sat liberalitas , nulla libertas , i Deo non serviatur ea voluntate quae omni careat neces litate. An non hoc te iuni inculcat lib. de Spir. Hi t. cap. 33. consentire pocationi Dei vel ab ea digentire . it pria voluntatis est.
Iterumque i h. toti . lib. 3. C P. S.
RECENTIORES. io peccaro ι ceditur, si ausim et i, ronis cedatur non peccabitur. Si quis Augustinum tam
clara, tam lana suadentem audire nolit, videatne ab eodem in lania arguatur lib. e duab. Animabus cap. 2. Dici re reum icturi uc ruinpiam, quia non fecit quod acere non potuit, sum ma es iniquitatis, ct insanis. Quid ergo mirum summos pontifices di vino Spiritu as latos illam doctrinam abolere, quam Sacrarum litterarum , Sanctorumque Patrum consensus toties conden
Consensum hune testatur Concit Senonense in decretis fidei decrero is ubi concludit percurrenti Sacram scripturam obvium esse quod liberum in utramvis partem hominis albi trium alleveret. Horum dentiaque velligiis inlisi in Cone Tridentinum Seis. 6. can. q. sic tandem definit. Si quis i- rarit liberum hominis arbitrium a Deo motum
excitat .... est excitanti atque vocanti u
tem de potestate dilIeoliendi, quae cor siliit in libertate in disterentiae ad tuerendum ae deni crendum necessaria. Si enim libertas ad meritum requisita stare posset cum necessitate ad unani partem deterini nante , par utra
Concilio laborandum hi illi , ut statueret de libertate per quam voluntas motioni praesentis de excitantis gratiae possit dissci ii re, cum lixe alia esse non pollit quam libertas iri sensi composito expedita ad agendum vel non agen antra, quae cum nece istate ad tinum adstringente eo inponi non potui c. iid igitur in re tam clara reponunt istius do in iis patroni t Aliquas excogitant subtiat aras quae perspicuae velitati tinc braso t. Ajunt enim si admittere in voluntate libertatem sive indifferentiam potentiae non vero actionis istam ei indifferentiam potitii dicunt sitam est in mutabilita e 3 flexibilitate humana voluntatis , quae annexa est statui vitae praesentis, in qua modo ad volendum , modo ad nolenduin facile os elimur quamvis quod in particulati volumus, id necessario cliimus.
128쪽
i Io Tascr. 2. CAP. 2. ἈSed quἰ dioe aliud est , quam voluntatem de uno actu necessario, in alium nee eiIarium devolvi cum inevis actio voluntatis sua eareat indifferentia , meliciatur hie&nune a potentia in actu primo ad illum determinata Aut quam potest ipsa potentia habere indifferentiam , quando , ne potest
te ad oppositum , ad hane tantummodo a ctionem adstricta retinetur e laque tota quae hie praetenditur voluntatis mutatio, alia non est , quam concatenata commutatio unius necessi alii in aliam interea in quavis actione catenam semper ad unum astrin. sentem subit voluntas sive auream operis boni, sive ferream actionis pravae : optio vero eatenae qua astringitur non est ipsius voluntatis, sed providentia gubernatii eis, quae sive delectationem justitiae, sive concupiscentiae pro arbitrio dispenset, debebit illi voluntas humana inevitabili necessitate oble-eundare. Haec illa est insignis larva liberia. iis, quam neque Manichaei quos impugnat Augustinus, nee Astrol taleatorum assertores, nec Uicleses, aut Caluinus ab Ecclesia damnatus, suam ei Ie reeusarent ac proinde si huic sententiae .credimus, haeretici illi totam admisere libertatem . quae ad merendum sic demerendum in natura lapsa statu requiritur. Alia sane libertate egetare tiara ratione praedita , ut apud suum creatorem laudem es vituperium , praemium vel
paenam mereatur ut nempe cardo voluntali in bonum vel malum ab ipsa inflectatur, sic agat, ut quantum est ex parte omnium quae actionem antecedunt possit ab agendo abstinere. Sine hujusmodi libertare nemo sui mancipi actionem moralem Paena, vel praemio dignam censebit.
SEmipilagiani admittebant praereuientis ratia tuerioris necessitatem adfingulos actus, etiam ad initium filii: c in hoc erunt haretici quod ellent eam gratiam alam esse cui posset humana oluntas resistere , et obιemperare. Tra-GRgri OPER. LIB. sis. di hujus primam partem diffuse nominatus Aut bor lib. 8 de haeres Pelag. ap. 6 S eundam lib. 2. de grat. Salvat cap. . Acci quam brevissime fit ingit eo l. rs dum a versarium suum per sttingit his verbis manta audacia, post condemnatos jam a tot siculis Mas. Illic es, asserere quν quia in star Innecentia solliciebat homini ad salutem gratia qua poteruperseverares edet, etiamnunc suscere. Declarata vero est ab Innoc. X. Alexandro VII. haec . Propositio lal si haeretica, ita
Prima pars hujus propositio ais, quae facti quaestionem continet, selia declaratur ex historia haeresis Pelagianae in iis quae apertὰ tradit S. Augustinus, Prosper , illarius,
qui contra hane haeresim decertarunt. Refert vero Augustinus lib. de Praedest cap. a. q. s. Semipelagianos gratiam interiorem ad sing
los alius non admisisse, sed censuisse, initium si ei esse ex nobis , tanquam si de non a
Deo nobis Gnetur idem , idem mm esse donum Dei. Item, os agnovisse quaedam merita sua, tanquam ipsi sibi ea fecissent, non gratia Dri Denique , ct credere o perseverare ita nostrum esse, anquam non a Domino nos accipiamus Sce. Consentit fuse S. Prosper contra Collatorem, praesertim cap. 4. 6. ro. 3. deinceps. ubi diserte exprobat, quod diceret hominem posse bene agere sine gratia non incitatum a Deo ante gratiam ; sine adiutorio Dei; per vires tantummodo humanae voluntatis; merito gratiam praeveniente dcc. Quae omnia in illis adeo obvia sunt di manifesta, ut eontrarium sustinere aliud non videatur esse, quam velle quodammodo lectori oculos,mmentem eripere.
Secunda pars propositionis damnatae asse-eth et arefm esse Semipelagianam , talem a mittere gratiam , cui possit humana rotuntas, istorere obtemperare. Haec autem assertio non videtur re ipsa dissidere a propolitione secunda, quae supra refutata est. Nempe interiori gratia in statu natura lapsa nunquam resisti. Potest vel utraque Propositio Calvino au-iliore pridem lotiari. Docet enim ille Id. a. in lil.
129쪽
instit. Op. . . Ir. Errorem esse Scholasticorum , quod putarent in manu nostra esse respuere vel recipere oblatam Dei gratiam de fuisse hune errorem Pelagianorum , quos secuti sunt Semipelagiani, ibidem Calvinus diserte asserit S. 23. Audiamus inquit, aurastinum suis verbis liquentem, ne alatis RECENTIORES. II tu ligatus posse uirere , si vesit, si praeter 'oluntatem non ausi illi saeuhas qua possiti e vinculis expedire. Ergo quando ridentinum pronunciat hominem post disset tire divinae gratiae si velit, necessario definit, adesse potentiam proximam de expeditam, ut velit dissentire . aut tollere impedimenta fra Peladiam , hoc es Oibonici Sophicta , rotam quae faciunt ne hic de nune pota dissen-
nentur, in quasilice patiem uum Pelagium imitantur , qua in eandem Menam ipse Augustinui protractus est. Porro, ne in refellendo hoc errore ex Scriptura ac Patribus superiora repetamus ex sola ridentini desinitione unum formemus argumentum nulli respuendum, qui .rthodoxae Ecclefiae aut horitatem salvam velit. Tridentinum e definit sess . f. an. q. Si quis dixerit liberum arbitrium a Deo motum
excitrium non Ose dissentire svoli , ana
thema sit. Censet igitur liberum arbitrium, hoc est, humanam voluntatem a Deo motam per internam gratiam, possse illi gratia , dissentire sive refistere, vel consentire si velit, i Drauincm fudisse Hane conclutionem ex tuis
quod ei obtemperare. Atqui propositio 4x incipiis inter idem Ian senius , quali S.
damnata ex adversi asserit, Semipelagianuin, Augustino imponere eo natur; si enim lo- sive haereticum, se admittere gratiam ui quitur ille lib. de gratia Salvati eap. 1isthumanu voluntas resistere vel obtemperare Er I col. 39o. Qua ne uua ' cani in Augustiusso Semipelagiana ct falsa est definitio Tri l doctrina, conspicua certaque sint, nulla modo prindemini si vera est a Pontificibus damnata bipiis ejus consentorum est ut Chri tu Domi- sum elicere. Ergo necessarium est verba Cone illi gratiar an senianae voluntatem ad
assensum neeelsitanti,ῆ diametro adversari.
Atque hine ulterius satis inferri poterit a Concilio definitum esse dati veri nominis gratiam mer sussicientem , ut voluntas actu resistit, quamvis in ejus potestate fuerit illi eonsentire obtemperare. Sed hoc infra inter controversias Stholasticas de gratia magis explicandum erit.
SEmipelagianum est dicere, Christum pro eiu
nibus omnin heminibus mortuum esse , aurIan senii doctrina; ito salva fidei Catholicae veritate nemo admiserit.
Frustra hine quaeritur effugium nexus est qui nec solvi, nee frangi potest. Frustra, inquam, cum quibusdam finges Concilium hic ad potentiam remotam, vel ad sensum divitum respexisse, dum dixit liberum albi trium post e dissentire si velit, posse autem velle dissentire pro eo statu quo praesentis gratiae impulsu earebit. Quis enim credat
Concilium in re maxime seria nugas azere.
aut linguam loqui quam nemo capiata Nemo nisi nugando dicet, pauperem posse fa cere eleemosynam , si velit si is media requisita in promptu non habeat, aut potentiam proximam ut ea aequirat. Neque dic
nus re pro in idelium in insit litare norientium, vel proju urum non perseverantium terna altite
mortuu use anguinem Iudisse semetipsium redemptioncm desisse, patrem orasse sientiatur. Contra hoc dogma sublium auribus sanὸ
acerbissimum , Ecclesia Ronaana, varia tensurarum fulmina piidem detorsit sic autem
post alios innoc X. de Alexander VII. in diplomate gemino ad verius propositionem quio tam an senii, de ea doctrina pronun- elavit D sam, temerariam , scandalosin , cyinis ectam e sensi. ut Christus pro salute
duntaxat praedestiuatorum mortuus sit, impiam , blasphemam, contumeliosam . divinae pietati derogantem Haereticam dea claramus, de uti talem damnamus.
130쪽
eti TAE AC r. a. C a P. a. et GaDamnatur autem merito hae dochricia quia aperte adversatur divinae Scripturae aiierenti, Deum velle omnes homines salvos fieri, Cluistum de diis semetipsum re demptionem pro omnibus Sieen illa loquitur Apostolus I. ad Timoth. cap. 2. Obsecro igitur primum mnium eri obsecrationes, Gati. ines , postulationes, gratiarum actiones pro omni- Ius hominibus, i Regilus, omnibus qui in subliuiitate sunt , ut quietam a tranqui ilam iram agamus in omni pietate, castites hoc
ei: im unum est, ct acceptum coram sal ratere πο- sit Deo. Qui OMNE HOMQNκ vuLTAEALvos PiER , o ad agnitionem veritatis venire: unus enim Deus, unas o me livior Dei, hominam h in Christus Iesus , Qui DEDi REDEMP
sine ulla exceptione Apostolus acticinat
Deu ra velle omnes homri res alvos fieri, mox tationem assignat. Vnus uim est Deus,
xnus 2 mediatori ii ominum Ne Atqui absolute. 4, que ulla imitarione, omnium
hominum unus est Deus ergo etiam , nullo excepto, unus omnium cst r.ediator, pro omnibus mortuus est, Sciro omnibus etiam
reprobis in eruce sanguinem es iidit. Quod vel ex eo eonfirmatur, quod Apostolus di. serie assi me Deum velle salvos fieri omnes pro quibus diciti an tu in esse , upit autem orationes fieri pro Regibus, Se omnibus qui
in sublimitate sunt , cum tamen eo tempore
ellant Reges sentiles ac reprobi ; ergo non potest Apostolus inici ligi de Christo motivo pro solis praedestinatis. In eundem sensum verba Apostoli intelligit S. Augustinus lib. de spir. it r. cap. 3.
Vult autem Deus omnes homines stros ri, Urin agnitionem eritatis venire non ' tamen areis adinia liberum arbitrium , quo res bine, vel male ut lites usi i me bidi centur , c. Ibi a d. milii S. D actor cum ex parte sua 'elle omnibus salutem procurare , de illis etiam qui libero arbitrio .ile utentes incidunt in
Ut sententiam A agustini tam manifestam declinet lans cuius per uadere conatur, il-ar a P ER. LIB. B. Ium loco citato non loqui ex suo sensu , sed Pelagiano cum dogma recitare, postea resel lendum. Sed inane est hoc cffugium hane enim docti inam miniae reprobat , sed pergit tantu. disputare contra Pelagianos , an
files ideo sit donum Dei, quia provenit
libero arbitato quod a Deo creatum est , demum addens, ideo filem esse donum Dei cuia binis suasionibus agit Deus ut velimus,ct ut cic damus sire extrinsecus, per Trangilium, exhortat 'mesic spe intrinsecus , ubi nemo halet in potestate quid ei veniat in memem . sed consentire vel dis sentire propria Oluntatis est. Qui ai-mo iterum dictum suum de voluntate omnes salvandi tacitὰ approbat, dum asserit,dari homini auxilium , cui onsentire vel disrusentire sit propriae voluntatis. Ad quid enim porrigit tale auxilium eum quo possit aliquis dissentiendo perire, nisi velit ex parte sua Otiam pereuntes alvos fieri
Apostoli veto locum , quem in hae controversia Iucidum ac decretorium omnis retro agnovit antiquitas , nescio qua distinctionum caligine obnubilare potius quam elucidare contendit. Dum enim Apostolus sine exceptione ait Deum velle omnes homines salvos fieri, lan senius vult omnes homines in ea sententia sumi tantum generarim pio generibus singulorum, non vero pro
singulis generum , hoc est , Deum velle e ludaeis e gentibus , ex servis liberis , ex principibus de privatis, de omni genere so-minum aliquos salvari, non tamen velle, aut
gratiae suae auxilia praebere, ut singuli homines in individuo salvi fiant. Cum enim absolute negaret dari hominibus gratiam meia suis cientem , quam ut monstro lam de Moli nisti eam abolendam judicabat, id doceret omnem gratiam esse suo modo, filicem deessicacem , qualis reprobis ad per se verandum non coneeditur, hinc illi interendum fuit, Deum non velle reprobos per media congrua salvos fieri, neque Christum pro eorum salute sanguinem suum patri obtulisse. idem gratiae mere sui scientis odium in Calvino, ut eundem pepciit errorem , ita