장음표시 사용
11쪽
justifcamne dominam, contra quam se velle agere profitetur Synodus in eodem prooemio. Neque dicit Concilium,se hae sess. traditurum omnem doctrinam, quam Christus docuit circa ea quae aliquo modo ad justificationem faciunt: Unde in aliis sessonibus multa tradit ad iustifi cationem praesertim Sacramentalem spectantia quae tradita non sunt in sess.s. Atque hςc circa tertiam explicationem illorum verborum Tridentilia hactenus adduxi, ut ostenderem sententiam Suareet, Ysamberti Sc. commodὸ posse sustineri, neque hactenus ullis pessulu adamaminis praeclusam, ut dicebat Auctor Xenii. 39. Caeterum intento meo abunde sussicit, quod sess. 6. eap. s. agatur de justificatione extrasacramentali, sive interim simul de Sacramentali agatur, sive non: de hanc explicationem tradunt passim Theolog Suarea supra. Malderus r. a. q. 1I3. ad art. 3. Ioannes Puteanus exord. S. August. I. a. quaest. Ii 3. ad art. a. diab. a. Tannerus in 3. p. disp. t. q. a. dub. 9. Arriaga de Iustis disp. so. num. is. Lugo supra. Curies, aliique Qui vero negant dicto cap.6. krmonem esse de justificatione extra stacrametuali, ut Vasqucet & quidam alii, explicant verba Tridentini de solo amore concupit centiae. Adeoque omnes sibi contrarios habet P. Famacques, neque hactenus pro sua illa expositione verborum Tridentini, ullum Auctorem adduxit praeter solum vivaldum de quo aliqua diximus supra & rursus dicemus cap. s.
- Replica pro a. ἐπ 3. AUumento. SEeundum Argumentum huius Authoris hoe erat: Fides, Uisi adeam pes
accedat γ charitas, neque unis perficie cum Gristi, neque corporis ejus vivum memisum escit. cua ratione virist e diritur,fuem sine operibus mortuam cs peti
s m esse, in Christo JESU neque tiscumcisionem ahquid valere, neque V lirium, si fidem, quae pre charitatem veram . Trident. ss. 6.cap. 7. Ex quo insertὴ ergo Attritio destituta motu charitatis, neque uniet perfecte cum Christo, neque corporis ejus vivum membrum essiciet. Tertium verb argumentum: Fides este γ chartare metam Hernam a stare non potest: Trident. ibidem ergo nee Attritio servilis.
ao et pondi, illa verba Tridentini non de actibus , sed de habitibus
intelligi. Negat id P. Farvaeques in Xenio; fatetur quidem initio & fine capitis leptimi sermonem esse de habitibus, vult tamen intermedia intelligenda esse de actibus, quod dicit se evidenter ostendere. Ut tota ipsus replica enervetur, alio opus non est, quam ipsis ver
12쪽
bis Tridentini. de communi illorum apud omncs intellectu. 'ai. Dicti capitis r. hic est titulus: seu sit ju ii seatis, que rim causiet
tum initio justiti cationem hac ratione describit: quae non est bis peccatorμm remissio, FH antasicaris i renreatio interioris hominis per volunta iam Iu se iο-nem gratia γ donorum. Unde homo ex irium se su us, s ex inimico mi us, ussi haerea secundum spem vitae aeternae: enumeratis deinde rcliquis justificationis causis, lubnectit: Demum unicas abs causa est iustitia Dei, non lira ipse justu est , ei p/a nos iustos facit, quI cidelicet ab eo donati, renovamur stirietu mentis nostr non modo re utamur, ed vere juIti nominamur oe sumus, justitiam in nobis recipientes unusquisque siuam fecundum mensimam, quam Spiritus S. D risur fetusis prout vult cr secundum propriam carustue es posi/n cooper
aa. Hactenus agi de habitibus ex ipsis verbis evidens est, neque, id negat Auctor Xenii, sed contendit in verbis proximὸ sequentibus agi de actibus. Ita prosequitur Tridentinum: uuamquam enim nemo pοβὸ6 ejus, , nisi cui merita palpimis Christi communicam : id tamen m hac impiij lificatione' dum eis dum pastonis merito per Spiritum S Charitas Dei diueuia Iur in cordibus eorum, qui ju's ni , atque IPSIS INHAERET , und: in ipsa
IUSTIFICATlONE trem remisione precatorum by omnia SIMUL INFUSA accipit homo ν Chrissum, tui inseritur, Fidem, Spem π Charitarem. Haec verba intelligenda esse de habitibus, non video quomodo nosari possit, aut quid opus sit probaria lubct tamen aliqua adserre.
23 Primo, haec vcrba connectuntur cum praecedentibus per causalem enim, nulla autem eiit coi nexio, si haec verba intelligantur de actibus : cum enim in prioribus achim sit de habitu, sensus esset: justi hcamur per aliquid habituale, quia non impetramus justificationem nisi Wr actus Fidei,Spei,& Charitatis: vel: justificamur secundum cujusque dispolitioncm, quia praecedit actus charitatis tamquam dispositio. qiue utraque ratio frivola cilci, cum justitia non minus sit aliquid habituale, cum quacumque dcinum dispositione impetretur, imo licet sine dispositione, ut in infantibus. Neque et lain potior sit ratio dicendi justitiam conferri pro proportione dispositionis, quando praeparatio ad illam est actus charitatis, quam si praeparatio sufficiens sit aut esset alius actus, qui charitatis non iit.
a Clari stimus autem est totus TridentIni contextus si intelligatur de habitibus. Asscrebant haeretici, impium iustificari per hoς, qu merita Christi, eiusque iustitia nobis imputentur , ac per fidem v lutarrepta , .nostra fiant, de sic nobis, set extrinsece communi latur. Con-
13쪽
non si ea, qua Deus iustus est; sed qua nos justos facit, qua donati,
eamque in nobis rccipientes, non tantlim reputamur prout volebant. hqretici in sed vere stimus iusti per justitiam in nobis receptam. Nam licet verum sit, neminem iustilicari, nisi cui merita Christi comm unicantur; d tameti fit in hac iustificatione, non per communicationem meri torum Christi imputativam, ted per habitus seu dona, quς merito passi nis Christi diffunduntur in cordibus nostris, atque inhaerent. as. Secundo, dum dicit Synodus in ipse justificatione CUM REMISSONA PECCATORUM Omnia simul infusa accipit iam Fulem, Spem carci aritarem, eodem modo loquitur, quo initio capitis dixerat, iussis rionem non es Volam remisionem peccatorum , sed νenovaιionem interioris hominis pro si e senem gratia oe donorum : nisi quod haec dona illic distincte e primat; initio autem capitis agi de habitibus fatetur adversarius. 26. Tertio, dum dicit Charitatem diffundi atque i s inhaerere stabileae habituale donum manifeste significat, contra haereticorum justitiam extrinsccε tantum imputatam Quarto denique A uctores unanimiter ex hoc loco probant , iustiriam e fle donum aliquod creatum intrinsecum de permanens,inio plur rimi ob ea quae dicuntur hoc capite id censent esse de fide , nec ulla verba id clarius indicant, quam haec quae Auctor Xenii in alium lentum vi lentὸ conatur detorquere. Qui unanimis hujus loel intellectus se loto sussicit, ut ex illo aliter intellecto deductum argumentum nullius omnino sit momenti, nee alia egeat resutatione, quam oppositione commu
nis consensus.1 . His stabilitis facile est colligere, quo sensu sumatur charitas in
verbis sequentibus, quς rursus praecedentibus eonnectuntur per causa lem nam. Sic pergit Synodus: NAM fides, nisi ad eam si s accitas i charitas. neque set perfecte cum rim, neque corporis diu Tritim membro efficis. Nempe habitus fidei solus non unit eum Christo, sive non facit amicos λDei, justos cte. Nec vivum ejus corporis membrum essicit i id est , non facit nos viventes vita supernaturali, quae vita habetur per gratiam sancti fieantem unde hete vocatur vita animae ncque constituit nos participes naturae divinae,adeoque nec potentes elicere actus L cundos sum turales, qui meritorii sint & condigni vita aeterna. Quod si autem in his verbis ageretur de charitate actuali, esset sensus planh imperti
nens; nempe hie; dum homo justificatur, insunduntur Ipsi jam dicti habitus, quia ante justificationem debet elicere actus Fidei, Spei, & Charitatis.
14쪽
marisam cir otiosam esse: Quod sic intellige: cum habitus Fidei solus cnis, accedat habitus esiaritatis, qui est vel ipsa gratia sanctificans, vel cum hac inlaparabiliter connexus non faciat vivum membrum ,seu vivens vita supernaturali gratiae sine qua elici non possunt opera viva iam bona opera in mortali facta mortua sunt rectissimὸ hoc sensu dicitur, fiadem habituatum mortuam esse sine operibus, quia nempe opera, quae eum sola fide habituali elici possunt, di eliciuntur, mortua sunt de infructuola ad vitam aeternam. Neque enim umquam mihi aut aliis persuaserit Auctor Xenii, quod dum Synodus adfert haec Scripturae verba, fusis sim eperibuo mortua otiosa est, ea intellexerit, prout ipse explicat, nempe quod fides sive actualis sive habitualis mortua sit quotieicumque non adest simul charitas actualis; sequeretur enim dicendum esse,qubd justus habeat fidem mortuam omni illo tempore, quo non elicit actum dilectionis Dei propter se, idque etiamsi aliarum virtutum actus
exerceat tam praeceptos, quam alios.
In sensu jam tradito intelligendum est, quod dicit Synodus, verum esse, solam illam fidem valere, quae per charitatem operatur. Denique dum addit Tridentinum: Vitam aeternam sine Spe ritare Fides praestare nonpares; loquitur eodem sensu, quo ante dixerat: Fidesae ad eam Spes acredar G Charitas, neque unit perbe u cum Christo &e. in his autem verbis agi de Charitate habituali ostensum est supra num. 27. Quia autem per transgressionem mandatorum habitus C harilaus adeo necessarius amittitur, monet Synodus vel bis Chiisti: Si cis ad viatam ingred , per mandata. &e. concludit, quia justificati per illa verba iubeantur conservare justitiam acceptam,tamquam stolam eandidam Beimmaculatam, ut eam perserant ante tribunal Christi, & aecipiant
Ex dictis hactenus manifestum si, quὶm merito unanimis Doct
Tum consensus ea,quae eap. r. traduntur a Synodo intellexerit de Char
tate habituali ; id enim evidenter exigit totus illius capitis contextus; quidquid dicat P. Farvaeques, nullum pro sua interpretatione prod eens Auctorem. Rationes, quas adfert, pleraque manent soliata ex jam
dictis. 3o. Obiicit praeterea 3. Siret in ordine ad vitam mirimalem in actui imo est necessaria eonnoto & dependentia inter habitum fidei, debitus spei & eharitatis; se quoque est coniunctio & dependentia M.
cessaria inter fidem actuale ct alias operationes , tum ad tuendam , Liam animae jam obtentam, tum ad amissam temperandam, Ergo sciri' in ordine ad vitam supernaturalam habitui fidei iaccessario accedere de-
15쪽
bet habitus spei, de charitatis , ita quoque , ad vitam animae recupera dam, actui Fidei necessario debet accedere actus Spei & Charitatis. Resp. consequentiam esse mani sestὸ nullam. Quomodo enim ex eo, quod ad gratiam recuperandam sit necessam connexio inter actum Fidei, ct alias operationes seu actus, quos Christus ad illum effectum requitivit, quicumque demum sint illi actus, quomodo, inquam, hinc interri poterit, ergo ad justificationem obtinendam requiritur CharitasqCerte omnes nostrae sententiae Auctores omnino asserunt ad justific tionem in Sacramento non suificere Fidem, sed illi necessario accedere debere alios actus seu operationes, & tamen ablolutὶ negant requiri Charitatem. t 3 i. Obiicit 2. vox graeca respondens voci latinae Charitas ad Galat. s. notat affectum dilectionis. '. sicut apud Latinos vox Garris usurpatur modo pro virtute, seu habitu, modo pro actu, sic & apud Graecos vox illi corrcspondens. Instat: ad aliud Apostoli testimonium vocem graecam respondent latinς Chiniim intelligit Tanne rus de charitate actuati: nam disp. a. de Spe quaest. 2. num. 9 s. ait: Apostolus loquitur de . risiae considerata lueadactum secundum, ut SANCTI Q vIQUE imellexerunt. Resp. hanc citationem duplici vitio laborare: nam I. Tannertis habet,ETIAM Letharitate quoad actum secundum quia nempe eumdem Ap stoli locum conclusione proxime pr cedenti de charitate habituali imtelligit, de ex testimonio sic intellecto format argumentum. 2. Tann rus non dicit, Sancti quisue, quae tamen verba peculiariter ponderat
P. Farvacques, scd dicit Socii quoque. Ac proinde sihil aliud dicit, quam
quod in illa verba: Charisacem autem non habuero , scribit Fromondus; ha- 'bimal m wIIahem actualem, indissereni:ν enim Patres, enim Augustium auipium. 32. Adsere 3. qudd synodus dicat necessariam esse mandatorum observationem in ordine ad conservandam justitiam. Resp. hinc inferri non posse,in prscedenuibus agi de charitate actuas, sed potius contra, quod actum fuciit de habituali, s)u de justitia, ad
quam conservandam hic assagnat audium nc ccsIarium observationem
mandatorum. Similiter ex eo quod Tiidentinum hic obiter addat gratiam actualem consurri pro ratione majoris minorisve dispositionis de quo eap. 6. nihil dixeratὶ non sequitur in sequentibus agi de actiabus, qui sunt dispositio ad justificationem, cum de his egisset rapite proxime praecedenti. .
33. Dcnique opponit factum S. Francisci raverit qui scribit se post
16쪽
post traditum & decantatum eum Catechumenis primum praeeeptum de diligendo Deo, addere cum iisdem orationem ad Christum, di ejus matrem, ut sibi daretur vel impetraretur sedula illius praecepti observatio. Additque S. Xaverius, se sic institutos rite baptizare. Hine eo eludit Auctor Xenii, S. Xaverium 1 baptizandis Dei dilectionem sonlitum Disse requirere. 34. Resp. illud hujus Sancti factum non magis ad rem facere, quam Detebant verba, que ex S. Ignatio attulit in Quaest. Quodlib. Nam i strui quempiam de primo praecepto, eumque a Deo petere, ut bene observet praeceptrim de amando Deo nempe eo tempore quando pra optum urgebit non est de facto amare Deum , nec qui instruit Cat ehumenum, ut id petat, facto suo indicat dilectionem Dei Baptismo praemitti debere. Alias enim, cum post praeceptum secundum decalogi de sanctificando Sabbatho explicatum & decantatum, dicat S. Xave. rius, a se suisque solitam subjicia. α orationem, qua petebant, ut hoc quoque praeceptum ritὸ servarent, sequeretur S. Xaverium 1 Catechumenis exegisse, ut observationem Sabbathi tamquam necessariam Barcimo praemitterent. An si idem Sanctus quod poterat post explicata praecepta Ecclcta de Consessione S. communione, curasset cos i Deo petere horum praeceptorum sedulam observationem, an, inquam, hine sequeretur, eum voluisse C onfessionem de Communionem Baptismo neccssario praemittendam Adde, licet ipse instruxisset illos , non tanctim petere observationem prςcepti de amando Deo, sed etiam de facto am rem Dei Baptismo praemittere, hine non sequeretur eum judicasse, quod is actus necessario Baptismo sit praemittendus: quis enim adactum tanto nobiliorem non hortatur, quamvis neget esse necessarium
Responso ad additamenta ira . Argumento.
C Umma quarti argumenti haee est: Ad justificationem requiritur m
in nitentia; atqui haec numquam est sine actu Eliaritatis: ergo &e. Prob. minor quia Tridentinum sess. 14. eap. 3. asserit effectum Sacramenti Poenitentiς esse reconciliationem cum Dco , ct Can. i. definithoe Sacramentum esse institutum fidelibus ipsi Deo reconciliandis. Atqui reconciliatio requirit amorem amicitiae ἰn eo, qui reconciliatur, ergo dic.
3s. Tota vis hujus argumenti, si qua est, sita est in eo, quid importetur per eam v cm Nunciliatio: et hanc necessarid importare amorem
17쪽
amicitiae erga eum, cui quis reconciliatur, probaverat in Quis.Quo lib ex ipsis naturae de amicitiae legibus: cujus probationis cum mentioncm nullam faciat in Xenio, videtur quoad hoc acquiescere solutioni .
Concedit praeterea pag. i 8. Xenii, infantes, dum baptizantur, Deo reconciliari ι posse etiam Deum sibi reconciliare adultum sine ullo huius actu. His autem admissis non video, quid superesse possit controversiae in ejus argumento. Si enim infans dum pur Baptismum justifieatur; si adultus , qui via extraordinaria justificaretur sine ullo suo actursi , inquam, hi vere Deo reconcilientur ἔ evidenter sequitur, quod, si peccator ςum nostra Attritione in Sacramento iustiticetur, dicendus etiam sit Deo.reconciliari. Ergo ex eo suod in Sacramento dicatur fi
ri reconciliatio cum Deo, per ram infertur ex voce reconobazio, qudd.
qui mr Sacramentum justincatur, necessario praemittere debeat dilecti nem Dei. Unde non intelligo, quomodo P. Farvarium Me dicat, meum responsum suisse alienum a proposito.
36. At, inquit, argumentum agit de reconciliatione affectuum. Resp. r. ergo jam male opponitur hoc argumentum tamquam pe illum ex Tridentino, hoc enim ne verbum quidem facit de reconcili
cone affectuum , sed simpliciter de reconciliatione, adeoque hoc ars mentum non porcst sui dari in dictis a Synodo. 37. Resp- a. evidentissimum esse quod Synodus per vocem recomia tis non intellexerit reconciliationem affectuum qualem hic Auctor vult
intelligi. Manifestius id est ex ipsis Sinodi verbis , quam ut negari ab ullo
possit: sic enim loquitur Tridentinum dicto cap. 3. sess. 14. EFFECTUS huius Satramenti Poenitentiae γ pMntum ad naes vim G efficaciam pertimi, RECONCILIATio s cum Deo. Atqui actus dilectionis Dei, quem requirit hic Auctor, cum sit praeparatio seu dispositio ad Sacramentum, ejusque Muctum, non potest esse Sacramenti effectus : erso Synodus per vocem reconciliaris non intelligit illum actum dilectionis Dei. Tridentinum igitur per reconciliationem intelligit justificationem ipsam formalem, qua Peccator erriter remissionem peccatorum donatur, Msic ex injusto fit iustus, ex inimico amicus &e.bic enim solus est essectus Sacramenti Poenitentiae, non autem actus ille amoris ad justificationem disponens.
38. Inculeat in rursus illud Apostoli 1.ad Corinth. sum ummum est tristitia, poemtentiam in siluem Iubilem operaetur. Respontan iam est non semel, nostram Attritionem esse tristitiam secundum Deum fid. contra
18쪽
contra urget: non latis est dicere, oportet de probare.
R 'p. cual ipse liaec verba nobis objiciat, in quibus nulla fit mentio PQ φ . ςt,ine: incumbit onus probandi, per tristitiam secundum
Deum illic intelligi solum dolorem, qui sit ex motivo amoris amicitiae erga Dcum. Caeterum cum nostra Attritio si dolor seu tristitia, & quidem honesta ae superiraturalis, eum sit, Compunctio salutam , ut eam voeat Laurentius Iustinianus, cum excludat voluntatem peccandi, cte. non video quomodo dubitari possit, quin si tristitia secundum Deum: O hoc iupponunt omnes exceptis iis, qui negant dolorem ex metu esse actum bonum aut supernaturalem. Unde interpretes passim hoc loco traititiam secundum Deum opponunt tristitiae hujus inculi, quae mala eiu nostra autem Attritio non potest dici tristitia hujus laeculi, leu mala,na Illi autem qui dicunt dolorem de peccatis ex amore Dei elie tristitiam seeundum Deum, per hoc non negant, aliam praeter iniri tristitiam, quae sit seeundum Deum. Devique, ut fppe monui mare Rapponunt Adversarii, quod, ubicumque repcntur vox, amor vαPei, oe nee . ssario intelligi debeat de amore amicitia. Vide dictam Responsi ad Epist. Famil. num. 54. de alibi. g. q.
De Suinto Argumentθ. inintum argumentum hoc erat: Poenitentia salutaris debet aliquo
modo aversari peccatum ut est offensa Dei: Diaemino se g. i a co. a. Atqui in odio peccati, ut est offensa Dei, inseparabiliter includitura I Mi volentiet erga Deum: Ergo etiam in omni Poenitentia.
39. Hula argumento responderam negando maiorem illius propositionem,quiaTridentinum non habet illam particulam reduplicativam in seu impiam , in qua tamen ponitur tota vis hujus argumenti. Huic uolutioni in Xenio nihil omnino reponit P. Famacques, cum tamen. niti maior illa probetur, luat totus ejus discursus, de frustra satiecturin probanda minore propositione. O. Porro, quae ad probandam minorem adducit in Xenio, ad rem non faciunt: nam ut ostendi in trach. de Attrit. cap. 9. s. s. dolere dc peccato, ut est offensa Dei, admittit duplicem sensum; primus cst, ut 1ignincet, dolere de peccato, quatenus est malum Dei , di in hoc sensu involvitur sine dubio amor Dei. Alter est, ut significe dolere de peccato, quatenus Deus propter illud eontra peccatorem irastitur seu offensus
19쪽
est; de hoc sensit ille dolor nullo modo requirit aut includit dilemonem Dei. Addidi, ex adjunctis proinde colligi debere , utro sensu sumatur. Quare frustra nobis opponit D. Thomam, aliosque , qui pro subjecta materia, in qua loquuntur, accipiunt illud, ni a se a Dei, in primo sensulam assignato. Et in hoc eodem sensu manifeste lumit vasqueZ in 3. paret. quaest. 8s. art. 2. dub. unicor utque ostendat se illo scnsu usiarpare,iaepissime explicans addit: Ut eIs quodammodo malum Dei; μι est contra Deum dic. de in hoc sensu assurit, passim Omnes sentire, qubd dolere de pece
to ut est offensa Dei, sive ut malum Dei est, sit actus dilectionis, Perperam igitur illum adsert Auctor. Xenii, quasi P. Vasquo universaliter diceret, quod dolere de peccato, ut est ostiensia Dei, importet necessarici amorem Et illam hujus Auctoris mentem poterat Auctor Xenii satis colligere ex ipla controversa, quam dicto loco tractat Vasqueet. Agens enim de Contritione persecta, disputat an in illa reperiri debeant duo actus distincti, alter dilcctionis Dei, alter Pinnitentiet virtutis specialis,& negat duplicem requiri, quia detestari peccatum ut est offensa seu malum Dei,
est forma litcr si i nul amor Dei.
4 i. Objicit pretierea dicitque sibi displicere explicationem doloris de
peccatis , ut est . Tnsa Dei, in secundo sensu proximὸ tradito ; qui inquit, therus eiu γρ di julii r stationem peccari, ur est est a Dei. σμα mper ordinem at iram indurat Ovim divinam. Quorum testimonia su Resp. Ut hoc cum aliqua specie assereret Auctor Xenii, cibuerat saltem unum lcstimonium haeretici adduxisse , in quo mentio sit de dolore peccati, ut ostensa Dei est, aut cum simili reduplicatione, quale nullum cum proserat, gratis dicitur se cxplicuisse dolorem de peccato ut est offensa Dei. Dum ausem haeretici in restimoniis a P. Farvamucs allatis dicunt quod peceator lRAM lNDi GNATIONEM Dei formidet, quod
sum me concitaviὸ Quia peccator sentiai sim tognostar mam osten um s iratum. θνmmarer damnationis &e. Dum, inquam , haec & similia dicunt haeretici, nihil dicunt quod reprehensione dignum sit; imo quod non totidem foὸ verbis reperire si apud obolos quosque Scriptores Catholicos. Sed in hoc erant damnabiles , quδd vellent illos terrores accedente Fide, siae serio dolore de peccatis, esse veram Poenitentiam seu COntritionem sine Sacramento justificantem; prout clare ostendetur capita
20쪽
S Extum argumentum fuit. Ad lalutarem Poenitentiam requiritur
vera cordis ad Deum eonversio, de qua Ezech. 18. CONVERTIMINI AD ME M. T/uemurum vera eordis ad Deum eonversio non potest obtineri,nisi per amorem benevolentiae. Ergo dee. Minorem probat, quia verbis illis Ezechielis significatur eonversio per amorem benevolentiae, quo solo certum est potuisse converti Iudaeos.
a. Responsio huic argumento data fud : si quid illo' probaretur. probandum, quod cum Sacramento requiratu actus vi sed siveshesi. cramento justificans , eum enim Iudaei nullum hόberent Sacramentum niuificans si remedium parvulorum exeipias ) debebant justificari per solum actum, adeooue de hoe actu loquitur Ezechiel: & per ebhsequens, si Synodus ad omnem justificationem requirat illam specificam conversionem, de qua Ezeehiel, debet requirere actum, qui sine facti
Contra hane responsionem opponit P. Farvaeques, Judaeos non tan-tram potuisse converti per amorem amicitit perfectum , leu se solo justi-hcantem, sed etiam per amorem impertatum, de qui se solo non justincet, de per quem habeatur conversio imperfecta. 3. Resp. I. si velis Ezechielem lite agere 'de eonversione per illum aetiim quo posito remittebantur peccata praeterita ς dico per conversionem illie significari Contritionem perfectam, nequemm,ut fert communis consensis, alius erat actus, quo justificabantur peceatores in lege veteri. Deinde si eontendas, I udaeos privilegio extraordinario quandoque remissionem peccatorum consecutos sine actuontritionis persectae r duo, ut aliquid efficias, erunt probanda; primum, qutal Eaechici hie loquatur de conversione extraordinaria, non autem de ordinaria: alterum , quod hoc privilegium non aequE contingeret Attritioni ex metit gehennae, quam dolori ex motivo amoris, qui tamen tantam sit Attritio Denique s asseras, iustificationem regi lariter obtigisIe J lilaeam n sola Attritione; necesse erit ostendere, quta ea tantum obtigerit posita Attritione ex motivo amoris, non autem attritis ex motivo metus gehennae, aut ex spe gloriet. q. Rcip. 2. Si dixeris Prophetae sermonem esse de sela eonversonep r actus a talem cum quo manet reatus peccati praeteriti, quae convela an eo consistit, quod homo peccata eommissa detestetur, ae in posterum de rnat non committere, sic ut actus excludat omnem volunt