De Crippsiano et Oxoniensi Antiphontis Dinarchi Lycurgi codicibus

2쪽

Jst diu viri docti luctuaverunt incerti, ex quibus odioibus et qua ratione utipho et Dinarchus Lycurgusque edendi essent. Post Behhorum enim, qui codicis Crippsiani Α potissimum auct0ritati se addixit, cum Maelgnerus Oxoniensem in editione Antiphontoa Borol. 1838 communi usui tradidisset, quamquam brevi

omnes in hac re consenserunt, utrumque ejuSdem Ontis quasi rivulos esse, tamen alteri, quorum princepSipse Sauppius erat Quaest. Antiphoni. 186l , codicem

Cyippsianum fundamentum artis criticae in illis oratoribus tractandae esse cenSuerunt, quumVi comprobaSSeut nonnullas aemuli lectiones, ulteri omnes honoro dotulerunt odisii Oxoniensi, cujus opinionis acerrimus propagator Fr Frankius exstitit uot diurn antiq. Scient.1843 g. 25 seqq. et alibi . Nec minu quam quadraginta annis ante nunc quoque viri docti in diversas partes discedunt. Nam in Lycurgo edendo Thatheimius lectionibus odiet Oxoniensis, postquam lassium in hunc quoque oratorem nimium istius codicis aestimatio

nem inserre conantem Annal phil 187b Ill) g. 37Seqq. egregia disputatione rejecit ibid. 877 115

3쪽

oditione vero et Dinarchi Lips. 1871 o Antiphontis utraque Lips. 187l et l88I Blassius o in Antiphontis Psitropolitana 1880 V. Jernsteditus adeo obtempera-vor cohortationibus Frankii, ut etiam in minutissimis rebus vestigia codicis xoniensis sequerentur. Quamobrem cum in legendis illis oratoribus mihi persuasio subrepserit, stuppianam rationem veritati propiorem eSSe, quamvis periculosum Sit 0vicio in tam lubrico

camp0 cui Sare, tamen pro Viribus Conabor demonstrare, Ionge firmiorem testem esse nobis Crippsianum quam OxonienSem, quamvis magnopere ut incertitudinis plenum ita necessarium sit utriusque testimonium et audiro et juSte perpendere. Quicunque autem hanc di incillimam quaestionem tractaverunt, ex Solo Antiphonte argumenta hauserunt omnino fere spretis Dinaret, Lycurgoque Quod cur rationi Leocrateae acciderit, in occulto non est. Nam et magnam partem hujus orationis a codice Xontonsi annorum sortes devoravit, o oodice ubi possunt comparari non nisi leviusculis rebus

da 88entiunt, iisque ita vincit alter alterum bonituto, ut adhuc nemo oditor exstiterit, qui non palmam tribueret codici Crippsiano. Dinarchum vero nondum ad calculo citatum esse, eo magi mirum est, qu0d quae sit codicum ratio, multo planiu apparet ex hoe oratore

quam ex ceteris du0bus eque etiam dubito, qui si Maetznotas prius editionem Dinarchi misisS0t, nunquam futurum fuerit, ut maxima illa dissensi inter viros doctos exsisteret Quare mihi jure videor rem ita in- statuere, ut Lycurgo non accit nisi ubi admodum op-

4쪽

portunum Videbatur, argumenta promam ex Antiphontost Dinaretio maxime vero incumbam in Dinarchum, qui adhu n0glocius jacebat. Priusquam autem ad ipsum difficillimamnem aecodamus, illud praemonendum est, omne cetero Scodices, quorum lectiones Bel herus adnotavit Laurentianum B, Murcianum L, ratis lavi ensem , nec aliter

Burn anum , quem obs0nus publici juris fecit, in

rationem nota venire Quorum lectiones si ejusdem auctoritatis essent, quam UXoniensis aut Crippsiani, huic aliquantum ommendationis afferrent con Sensu perpetuo. e vero quisquam nunc dubitat. quin L IZo Laurenti an nati sint. Ipsius autem Laurentiani fontem aut Crippsianum esse aut intermedium aliquemc0dicem, tum rimi argu montis mihi dornsteillius praei. g. XIX XXII vido tu ostendisse, ut haec

Sententia extra uinos incertitudinis terminos posita Sit. Quare omn0s isti codices a cancellis prohibendi sunt,

nisi quod nonnunquam ut te Stentur quid trecentis anni Santo in Arae tum sit acciri possunt Praeterea nonnulla videntur praefanda esse de origine ejus partis libri Oxoniensis, quae Dinarchum contino Nam cum notum sit, ejusdem codicis alia parte Saepe alius pretii esse, fortasse cui necesininum VI debitur perquiri, num eadem ratio nidi cedat CrippStan0 et Oxoniensi codicibus in Dinarcho, quam iis inter'

bnuerunt. Cum autem constet, e dicem Xonten Sem totum ab eadem manu exaratum esse Singulo8que ora

5쪽

tores eodem ordine equi in eo quam in A Jernst. pg. XXIV et XI , Verendum est, ne frustra peram contereret, siqui quam in hac re ponere vellet. Accedit, quod quivis, etiamSi biter inspexerit in arctium fastili negotio cognoscet, in hoe oratore non minus quam in Antiphonte Lycurgoque codices lacunis interprotamentis Singulorum verborum depravationibus adeo consentire, ut Statuendum sit, aut alterum ex altor derivatum esSe aut utrumque ex eodem fonte Quare cum

nihil aliud possit in controversiam adduci nisi hod, num c0dex N quasi filius sit Crippsiani, quandoquidem Jernsteditus illum sauculi in oratoribus XIV potiusquam XIlI praef. g. XXXIlI), hunc Saeculi ut vi-dsitur XI pg. XXVII testatur esse, umicere videtur enumerare duo Dinarchi locos, qui nullo modo explicari possent, Si xonienSi ex rippSiano ortu eSSet, quippe ubi Oxoniensis deficiente A quae plane necesSaria sunt

nobis servaVerit.

Quis non persentiscit, quam apte gruVetur ecusatio eo quod objicitur ro multos suorum pSiu civium possum- dodisso Nam alios perdidisSe, tum gravi crimini habori non potuit. Praeterere OBStui, nec quemquam verba τευν notiτων conjecturis RSSequi potuisse sit facillimo

hauriri potuisse propter Similes verb0rum λλοις et unλιτοῖν prima litteraS. Non minus nos adjuvant quasiloguntur I, 70. Ubi postquam librarius A scripsit ἐει ona ειν Statim oculi transsiluere ad si di Hico Codie vero iterum ad archetypum collato, cum lacu-

6쪽

num animadvertisset, casu non omnia restituit sed haec tantum m Ους--εἰς ηἐρε . Ita factum est, ut facili errore in post oraci ζειν interciderent καὶ κλέπTειν, quae optime retinuit . Cum autem ne an quidem lectionem conjectura quemquam explovisso credi po8Sit, hic solus locus vincit, codice Oxoniensem O manasse ex ippSiano. Possumus igitur nune pro certo statuere, odiceS

nostros eodem e0nfinitatis gradu colligari in Dinaretio quam in Antiphonte et Lycurgo, neutrum ex ultero fluxisse, utrumque ex eodem archetypo deseriptum esSe. Denique paucis verbi necesse est attingere eam quaeStionem, quam primus movit Brieglebius inst. Schol. Anclain. 1861 g. 4b, utrum codici N arehetypoque interponendus Sit intermedius codex necne. Quamquam autem ipse quoque ad Sentiendum esse Brieg-lebi ob eam rem cenSeo, quod viro docto grammati- eoque, cujus vestigia c0diei impreSS non pauca relicta esse postea apparebit, victam multi errores neglegentia admissi, quibus idem code turpatu eSt, OSSunt inrogari, tanto mihi illam quiseStionem jure neglogoro posse videor. Lectiones enim falsae ortaene sint in

ipso Oxoniensi an in intormedio codice, nihil refert, si sunt in eo qui aetatem tulit. H0 totius disputationis quasi fundamentum prae-Struen dum erat, ut esset unde certo gradu progredi

liceret.

Jam nobis licet transtro ad gravissimam illam quReStionem, uter nostrorum codicum fidelior testis it. Atque primum quidem nonnulla disserenda sunt de eor-

7쪽

recturis codicis ripi Siani. 'eque enim ex ulla redortius et planius di Sci potest, qualis fuerit, qui oum soripsit, quam ex illi S. Atque etiam omnino do odi eoA rect judicari non poteSt, niSi juste aestimatis eo rosituris, inuippe in quibu praestautia ejus o Diagna pari sita sit. Ut autem supra licebat omnes coteros codices, quorum praeter OStros lectionibus oditi otiosusque ad ornSteditum onerabaΠtur potius quam ornabantur, censu prohibere, ita nunc, quaecunque in codidem Α 0stea ab altera manu illata sunt, Sine damno silentio praeterire possumus. Facere enim non possum

consoam omnia illa conjecturi deberi Quam sontentiam eo propen Siore animo amplectemur, quod persaepe secunda manu correXit, quae adversantur codiei N. Quaecunque vero ab eadem manu in Α emendata sunt, cum nuSquam fere careant consensu codicis Ν, aperte docent, eo dicem A accuratissimo ad archetypum collatum esse. Quod cum maximi momenti sit ad nostram quaestionem dirimondam, nocossurium videtur esse, ipsis

exemplis confirmaro. Atque ex Dinarcho quidem omni congoram, ex Antiphonte ero, qui nimis largam copiam praebet, ne longa e8Sem, prae habui alius generis exempla ex aliis orationibu repetere.

Primo loco numerab illo locos, ubi ab e0dem librario, qui scripsit codice A, Siqua antea eulis aguelapsa orant, restituta Sunt, Sive rasura sive in margine Sive supra versum. Din. I, 9 των ante φυγή ὁ θν.

9쪽

φηνασθαι - , 80 τοι τῶν reo cῖν, prius των punctis septum. - Praetere permulta empndata sunt, quae non nisi ad codicem potuerunt mutari. Quae omnia accumulanda non identur esse. Nam ea tantum congerere meae Pr0Vinciae finibu cogor, quae quam

maximo illustrant diligentiam ejus, qui correxit eodi semA. Neque enim Vereor, ne qui neget accuratissimum esse eum, qui etiam ordinem verborum antea casu intractum archetypi auxili sive numeris appositis Antiph. III, β, 10 et V, 2 sive rasuris redintegravit Antiph. II, , 7: ij. II, hyp του ἐκ ELου. VI, 40 sιοι. . Quod si in I, 24 non plane per cit,

quamquam sibi propoSuerat, crimini illi dari non potest. Atque etiam attentum hujus correctori animum ne aspirationi quidem notae ceteraque pronuntiationis gigia ossugerunt, i forte in illis antea peccatum erat. Din. Ι 87: υταὶ ex ἔται - Antiph. I, 26 αυτ ex

eundom diligentissimum librarium etiam rasin, quae vocatur, reduXisse Antiph. I, 30 κἀκεινος ex ui κεi- νος et ν adscriptivum correxisse, ubi forte falso irros sit aut intercidit Antiph. II, εστ ρ ἐστιν. I4 φασιν se φασι . Denique idem corrector persaepe

10쪽

itagismi errores similosque lovissimas res sustulit. Unde quani vis firmum ipsius diligentiae documentum ungentur, tamen praetore ne longu Sim. Horum exemplorum cervus quamquam facile permultis posso ditari, tamen si ligna in silvam ferre videar, subsistere satius erit. Nam etiam quae adhuc converri, cum testimonio codicis N constet, fuisse communi archetypo, quae corrigendo ab eadem manuinis invecta sunt, satis manifesto probant librarium codistis A serupulose quasi iugiem archetypi exprimere

At restat nobis, unde majoris virtutis laudem illi comparare poSsumuS. Neque enim pauci sunt loci, ubi cum casu labrarius A verissimas sectiones propoSutSSet, postea mutavit fulsissime, ita tamen ut conspiraret cum codice , cumque archetyp0 Apud quem autem mu-jor fides describendi inventa est, quam apud eum, quὶ Sententiae veritatem postposuit ductibus in archetypo exaratis uare nunc loco illos promamas D. I, 60: Quod librarius A scripserat λυσιτελἐς n, quamquam praegresSo subjecto ro hi si bene se ab obat,