De Crippsiano et Oxoniensi Antiphontis Dinarchi Lycurgi codicibus

21쪽

mentissime increpatus est hic a Blassio ann phil. 1875 111 pg. 597 , ille a Sauppio epist crit pg. I; quaest. Autiph pg. 12 . t uterque librarius vacuo spatio relicto

manisosto profeSSuS St, Se quasi necessitate coactum sibi visum esse illa omittere. Quod si quis porto indieat fraudis eum insimulare injustum est. Nec vero aeque patiuntur tam leniter nos judicared codico V, quae hujus generis in Antiphonte reliqua sunt. Quamquam enim V, 9 συνελουν καί certissime sunt vestigium verae lectionis συνανελων καί, cujus etiam in , και postea eraSum exStat, quamquam I, 27o solo N aptissime intexunt, itores αἰσχυνθε is ni δε

ante deiscisa, tamen quae Praetere ex Sol N Suppetunt, supprvacanea sunt. ΑΠ quidquam lueratur sontontia

vorbo τότε inserto Vit Antiph. exΠSt. g. I, 6, cujus notio nobis etiam ex μζd Mi uc in promptu si, an I, 10 verbo τοιαυτην, cum quae fuerit inquisitio κ1περὶ αἰτῶν appareat, qualis fuerit in autocedentibus no verbo quidem tangatur An I, 18 haec παρ ανδρι λαιρο vel tantillo dilucidiora exeunt adsuto Dτoi pNec aliter non voreor, ne qui Verbum di κην, quod VI, 42 post φονου librarius N inVexit, desideret, cum clangor verborum γ ν ίκεὶν ' εἰςύγειν paene nondum auribus exstinctus sit. Quin etiam molestiae aliquantum librarius iste allevit Antiphonti, cum I, 22 jam satis amplam adjectivoram Humerationem καὶ Θέμιτα καὶατελεστα καὶ νηκουστ καὶ θε0i καὶ υμ ιν otiam suisgosoniis καὶ νόσια ditandam ess censuit. Nam aθεsi ιτα significant ea, quRe Violant leges humanas, quae θέσει ortae sunt. υτελεστα autem designat ea,

22쪽

quae adversantur antiquissimo Eumenidum gultui. Earum enim sanetitatem violat, qui mortem interfectori deprecatur. Haec duo autem repetuntur verbis ν κουστα καὶ θεοὶ κοὶ sti ordine chiastico. Jam apertum St, quam injuste interpolator artificiosum verborum aedificium funditus everterit, quoniam aposta nihil aliud potest signifieare, nisi quod subest vocabulo τελεσTa. Nunc breviter comprehendam, quae modo traetaVi, ut certa conclusione uti liceat. Videbamus decem locis, quae ad sententiae plenitudinem necessaria sunt reti

39 I, 27 . oindo octo locis, qualibus gaudemus privari, inspersit V, nusquam nisi sorte IV, 3,

huc rettuleris. Quae eum ita sint, quamvis sola verisimilitudine, amon cogimur longo majorem fidelitatem in his odiet A vindicare. Adhuc non non poteramus nisi defondondo auctoritatem codicis A tueri et quasi plumbeo gladio utentes. 5 uno autem descendere licet ad materiem, unde armis acerrimis in ejus stomulum impetum faciendi occasio obfertur, ad collocationem serborum, qua nostri codices maxime in diversas partes discedunt. In quo ampliSSimo, Campo, Si omnino nullain messem fecerunt Sauppius et

demsteditus pg. XXXVIII multa sibi elabi passi sunt,

quae huic quaestioni clariorem lucem accendere aptiS-Sim erunt. Primus autem hanc viam ingredi in Antiphonte eoopi Brieglebius ind. schol. Anciam. 1861Pg 'la), quamvis non ad finem persecutus. Nunc Vero

23쪽

si lassius pg. XXIII sqq. ex hiatus legibus aliquid

subsidii apere enititur verb0rum collocationibus codidis N, satis infirmo muro aureolum suum libellum circumdedisse videtur, injuste en Seleri rationes ex Iso erate in Dinarchum et Lycurgum tran8feren S. In quibus cum constantor hiatus non vitetur nisi quorundam vocabolorum, ceterorum ver Saepe ad ittatur, omnino nego quidquam lassii ratiocinatione concludi poss0. Libenter autem concedo lassio, siqui quasi proporantibus oculis verborum collocationes nostrorum codicum comparaverit, facile illi ordines codicis N elegantiores vid seri posso. At si accurata trutina perpendorit, non minus Aello id om cognoscet, librarium N certas leges in transponendis verbi Secutum SSe ita ut dotectis illis nulla isti dolansio relicta sit. Atque primum quidem mirum in modum eo inclinabat librarius , ut propiu collocaret, quae quamquam Sen Su cohaerebant, tamen ut hiribus aut uno verbo Segregata erant in archetypo.

Quis enim, qui haec Din. II, 18 legerit in b νουθεν ν χοι συs βεβιγκος AH ιστο γελίων GHq εi αι, poterit negaro librarium N ειξαι insinuasse post χοι ob aliam causam, nisi ne insanitivus tum long spatio a nomino rogotito distaret Cujus iraia non minus pellucet,

modio loco sublatis, quae infinitivum verbum quo regenS distinent.

24쪽

- 23 Eodem studio impulsus o vergebat librarius , ut genetivum Suspensum a nomine quodam huic ipsi subjungeret. Ut in I, 5 pro hoc ordine verissimori ν ἀξιαν ἱκνην δοντα των πεποars εν υν Α hunc effinxit . . opra ικην . . - Quam eandem ob causam Antiph I, 7 pro his , Θελri σε ελεγχον ΟἰλὶGO G9αι του γιε ocir/ιένoiv A non veritus S reponere Θ Ποιη scicia ελεγ ν . . Num unto repperiSSeti archetypo IV, 7, 3 oi di si is ειον Ddἐν πολεΠΩυνων ημυνοτο, properavit verbum πολιπων sede sua iniuSte exturbare, ut genetivus cis γυι - domini suis his ou 1 di pedissequu esset. Porro nonnunquam adverbia ausus est illis ipsis verbis alligare, qua illorum notione aut ornabantur, aut definiebantur, quasi diseipuli quae Ohaererent explanare sibi proposuisset Cui enim reputanti hunc lectionem in I, 40 υς χρὴ ν τεθνάναι aetti, εαυ- τουν 'rigis ire πύλαι, latere potuit πάλαι ad χρῆν

τε Θνcia a referendum esse Nec tamen librarius iste abstinsere potuit, quin adverbium post τεθνάνa transmigrare juberet. eo aliter cur in exemplari, quod

descripsit, legisset Din. II, 9 πολλάκις do I 3τε εο od i 0υ γεγενημμον, multo dilucidior hic ordo illi vide

Eidem libidini morigoratus hanc optimam lectionem Antiph V, 42 δ d τὸ naoάπαν ετ in ι ἐκβλῆναι tu si impudentissime infrogit. Cum enim ut in sermone la-

25쪽

- 24 pidissimus transportator nihil antiquius habuit quam ut εφη post ἐκβῆνα ιι transveheret. Ubi cum traditis quasi alas addere nimis Studeret, etiam illud ei accidit, ut vim dictionis moleste imminueret. Nam go asti-παν Ουd quod invexit, ferri non potest. Immo aut dicimus simpliciter ne quidem' aut omnino non numquam Vero omnino ne quidemμ, si quidem omnino

ad negationem pertinet. Accedit, quod Antipho paulo ante I eadem narravit his verbis o ου ἐζωον τὰ

Quam propensus autem librario N animus fuerit, ut pr0pioribus sedibus, quae cohaerebant, onStitueret, etiam indo colligitur, quod objectum verbumque TegeuS dirimi intervallo aliquo pati non potuit. An aliud fuit, cur in I, 10 ubi A hunc ordinem proponito ιοχθη- ρας ἐλπίδας ποιήσει Πάντας πειν, insereret πειν OStελπίδας, aut cur Antiph. III, 7, b huic lectioni τὰ

cis lGPτάνοντα . . διαπν αι λέγει ὁ ἀκοντιον longo praeStare censeret hanc T. ὁ διαπλπαι τὸ ἀκοντιον λέγει, aut cur Antiph. I, 22 verbis ita se in archetypo excipientibus ἐν sia τουτό ἐστιν Pγέως διαγνcἶναι, locum ommutaro juboro τουιό set ιν Si quidem του-το voluit του exaran SpNec alias legos sequebatur is, qui Antiph. II, si,1 in rebis περιιδειν ἀδίκως καὶ ἀθεco θια φθαρενταμ ti, ado offendit, ut si verbo περιι ει subderet, unde pondet, aut i qui Din. I, 8 ubi A proponit ουδ ορινον φαίνει an ἐν μιν, dativo μιν Verbi rogontis ἐφαίνετο estigiis instare imperavit Quid igitur jam mirum Si, quod idem, cum Antiph.

26쪽

disset, nulla mora interposita pronome tranSmenre coe

git, ut haec orationis forma sexiret ἀπειρig υτ φιαλ- λον si ἀδικέρ Quamquam constat Antiphonti exquisitiorem illam collocationem satis consuetam SSe II, δ, 2 4ι μῶλλο αποκτεῖναι τοισιν V, 4n τῆτ' aeo ἄλλον ἀνάκειται V, 21 προνoi ιμαλλον ri-γνετο τυχη, , t τον φευγοντα ιἄλλον φελεῖ τον ὁ κοντα. Unde apparet quam longe in rupes Semita aberraverit librarius N. Nec omnino aliter seri potuit, quin, qui eidem praecepto obsequebatur, Antiph. V, 48, quamquam incommuni sonte haec Ποτε πολλῶ αν μεις δικαιοτερονεκρινεσθε exhibobantur, φιεις post δικαιοτερον tranS- ferret, ut dativus πολλω propius abosso a comparati Vo.Quo e0dem impulsu motus Antiph. V 86 eum in

οκετο dativus et comparativus nimis longo sejuncti esse viderentur, particulam ἄν aut ἐγιγνωσκετο collocavit. Ne absimilis orat eausa, cur Din. II, 2 tradita κριβεστερον υ ιεις μου γιγνο σκεογε injusta manu attigit. Neque enim quemquam poterit celare, Se ob hunc solam rem stet transvexisse post shoi , ut comparativus et genetivus ab illo suspensus se Sequerentur. QuibuSeXemplis io assorsendum videtur esse petitum X

Antiph. IV, 1. Ubi si quis lecti otio codicis A οὐχ υζωοιονον τῆς συι ηορας ἀλλὰ καὶ sto αιτιος τουζγκληνιατος γενετο perpenderit, cui non statim illudi ASigne et nota dignum vidρbitur esse, tam J0ngo inter Vallo ἀλλὰ καί et του εγκλγ ιματος Segregata SSe, quam

27쪽

vis non minus arcte cohaereant quam O bcOνον cum stri ιτο Oς. At ob eam rem Antipho verba minus vulgariter digerere maluit, ut verba zo ἐγ--ατος majus pondus in fide sententiae poSit nanciscerentur. Noster vero interpolator, qui nullo modo manus impuras ab hoc loco abstinere potuit, ιιιος nute ἐγένετο trans endere coegit.

Non minus manifesto ejus fallacia detegitur, qui Din II 6 ubi in A legimus ληθαὶ κροὶ δικαια

κaet' sιστογειτονος GTa ano Gya G1c, se cohibere non potuit, quin ἐδται post δικαί internecteret. Satis enim perlucet, eum copulam quae Vocatur copulare voluisse cum Domin praedicati adloctivo. Denique qui Antiph. VI, 32 pro hoc verborum orditio ἐθέλοντος ἐλέγχεσθαι suo περὶ τε δντο substituor maluit hunc ιιου θ. eadem norma usus est. Nam ratione grammatica et Iio cum ἐθελοντος et Περι υ δετιῶντο cum ἐλέγχεσθαι colliganda

No autem Lyeurgei exempli proa Su careamuS, hoc loco monendum videtur esse, bis librarium N in Leocrate vocativum ipsi impexativo Subjunxi SSe, quamquam in archetypo longiu inter Se distabant. Nam cum in Ara 130 legatur ἐνθυμεῖσθε dii δε καλὸς ὁ εος, ω νδρες Acti συι φορος, pro ζ νδρες statim post θυιιεισθε inseratur, cui obscurum erit, eum si cor studuisse, ut inter se appr0pinquarent, quae suapte natura quaSi consues erant. Id se cum repporisset II λαβε d αὐτοις τοφήτισι ια, ρομιια- τευ καὶ ναγνωθι, USUS Si allocutionem Paιιιέατευ

28쪽

imperativo αναγν 09 postponere eadem proclivitate animi

incitatuS.

Ex omnibus his exemplisque clarius apparet, quRU topere saeviverit librarius , dum salsae animi inclinationi obtemperans moere studet, ut quae aut Sen Suaut ratione graminati ea nexa inter se sunt, loco quoque fruantur vicinitate. Nec vero in his ut acquiesceret, interpolandi libidinem compescuit. Aededunt enim non pauci loci, ubi traditam verborum collocationsem ob eam rem immutavit, ut ambiguitatem sententiae, si qua ex collocatione

naSceretur, tolleret.

Ut rectissimo in I, 2 person sit his verbis ναοργί ησθε μαλλον παροξυνόsi ενοι dubitationem quandam inesse ob eam rom, quod se collocationem sιαλ- λον et ad os γι σθε et ad παροξυνοιιενοι referre licet. Nam hoc dicit rator ut eo majore ira exardescati Sstimulis orationis meae incitati . Quare satis elucet, ob eam rem scripsisse librarium N ιν ιι αλλον ργί

Simili causa motus Antiph. II, 10, ubi in Α le

termedio loco impelleretur, ut κοτευς ad ποκτεινQι referret. Illud enim certum est, Antiphoutis sententium in hunc modum adumbrandam esse neque enim Veri similitudine quadam vobis viderer interfector esse'. Nec Dpu e Si monoro in tetralogiis κος ubique significare qu0 Verisimile est, in ceteris orationibus etiam id quod justum St.

29쪽

- 28 Noe aliam normam is mihi videtur secutus esse qui Antiph. IV, o hyp. hunc ordinem is λοιδορ hac συ εσόντε αλλήλοις si ciχοντο ita transformavit, ut αλληλοι anteponere participio συι ιπεσόντες, equiS dativum illum cum ἐμάχοντο conjungeret, cum verbis

illis satis intellogeret hunc SenSum SubeSSe eum manuSinter se conSeruisSent, pugnabantμ.

Longe autem certissimum apud Antiphontem hujus generis exemplum IV, prostat. Ubi siquis lectionem codicis Α πολυθεὶς δια τὸ θ ρυιυς διδαχθῆναι φιας Ποτυγων obiter inSpexerit, ipse quoque fortasse primo haorobit, utrum huc si ii trahat an illuc. Sonsus autom necsessita efflagitat, ut Connectatur cum diore 'rvat. Nam si qui eum a Vochi γ υν colliga Ssset, verba ita interpretanda eSSent, propter ipsius inScitiam, cum o effugissetμ, quod absurdum ost. Non igitur hebeti judicio usus spectatu noster interpolator ambiguitatem delere aggressus est Fateor uulsem mihi partissa plum ποφυγcua admodum Suspeetum SSe. Nam quamquam participium e participio u SpenSum non

plane caro duransione, ut quod participia prorsus eadem Significant, hoc scrupulum injicit. Cum autem Pollux

tis proprium esse, equidem Si Stim αποφυγων grammatici cujusdam esse qui πολυγείς vulgari locutions illustraro sibi proposuerat. Quod si recte judico, etiam clarius cognoscimus injuSte librarium, transplantaSse pronomen ta ut ante διθαχθῆναι habitarol. Praetore haec inurelio exempla ordinis ver-

30쪽

quae breviter uSSerum.

Din. I, 9 o με γαρ συνέδριον τὸ προτερον δοκουν ινa πιGTOP etc. A. Ubi adverbium προτερον quamvis p0Situm ante δοκουν tamen definire Verbum ειναι constat, cum hoc fere modo illa interpretari posSimuS, quod collegium nunc putant summa fide antea floruisso Quod cum acutis naribus odoraretur librarius , scripsit το Προτερον ειναι δοκουν, ne cui de

huc re scrupulus remaneret.

Din. I, 94 παγορευcu Gqθένα λλον osιίζειν θεον ν τοῖς παρa δε dos ἐνους A. Cujus topi sonsum hoc modo definiendum esse edicto vetuit, ne quis erederet alium esse deum nisi qui a majoribus traditi QSSent hoc quamquam Xtra Omnem dubitationem positum est, tamen facile cui suspici obrepere potuit, stridέν et αλλον cohaerere propter ipsam Verborum Vicinitatem. Quam ob causam abesse non potuit, quin noster interpolator rescriberet stri δένα νοsia ιν αλλον

Din. II, 2 τὰ do ι . .. καὶ Γολεουτον ἐκεινχὶς recto' Vm υγιο ληφθ/ῆναι δικαιοτερα λέγειν A. Ubi in aperto est, παρ' sti non ad πολλύφθῆναι pertinere, sed addικ. λέγειν, a quo intervallo aliquo diremptum est. Num ab universa civitat Aristogitonem putari veriora dicere quam Areopagitas, hoc indignum facinus est. Quare ne qui errore obstringeretur, librarius N verba in huno modum ordinavit παρ' μν ικa τερα λέγειν. Din. III, 13 a οἱ προγονοι si εν aTασκευα πντες κοτέλιπον Α. mi κατέλιπον N. Plano absurdum St