장음표시 사용
11쪽
viandum est, ui quas usum hamni particulariim secvit dum tempora ei genies et genera scribendi deinceps o dine persequatur, tamen haec res iam infinii operis est, ut ego quidem mihi ab ea abstinendum putaverim, satisque duxerim, veteris ianium sermonis ei us qui cullissimus habetur consuetudinem respicere, ex iis auteni quae laba'scens Graecitas sibi indutiis non nisi hic illic aliquid delibare. Est autem de particulis et ui dicturo ante omnia
unde ortae sint quaerendum. Quarui quum Geormus
Dunbar, qui de iis itissertationein edidit, alteram participium esse verbi cuiusdain ira , quod idem sit at lue cicia, alterai ex imperativo Verbi κεω, quasi pone dicas, factam putat, adeo hae mirae sunt et incredibiles derivationes ut eas refutare non villi, alu operae pri tium esse. Non omnium particularum inveniri origo potest, sed multas ex aliis particulis natas esse apparet. Quod factum est non solum pluribus in unam coniungendis it uales sunt γουν et γαρ . Vel ti*ί, i. e. αναφι sed etiani nunc mutilando, ut ex περι ni factum nunc correptius pronunciando, ut
ex laην, το exstiterunt με, δέ τέ nunc etiam uiraque ratione coniuncta, ut ex νί, dicium est II iusmodi multa exempla etiam in Germanica lingua exstantitia doch ex uictuch, noch ex nach auch exstitere Asiae ex nominibus adiectivis factae sunt, ut ἀλλα vel ex Pr nominibus, ut οτι vel ex adverbiis, ut που πως aliae
ex verbis sunt derivatae, M αρα quin etiam integra verba aui enunciationes in particulas versae sunt, ui ἀμέλει, es apud nos --, quod est ex es istisis contractum. Haec qui consideraverii, non dubitabit, Pinor, ' quin αν ex ανα, - autem ex καὶ si orium. Ei, quidem nemo non vide quam us esiam signi mi cum particula καὶ cognata. Habet enim καὶ natura
sua vim quamdam dilatandi, ui, de quo dicitur, id de pluribus unum intelligi indiceti Atqui eo illud, de quo
dicitur, quodammodo incertum si, ut quod non necessitate quadam, sed magis pro exemplo, qualiailura sint, commemoretur. Apertum est enim, quam Parum intersit utrun ἐυς κε γε sis ἐπιπείθοται, an ὁ και θεοις ἐπιπειν Τπαι'
12쪽
uirum ει, νατον, φυγοιρον, - ει καὶ Ηιτο, γε φυροιμεν dicas. Dissicilius explicat ea, quomodo ἄν ex ανα ded cium illain significationem acceperii. Videtur inmen linius quoque rei probabilis rati afferri posse Parila ala ανα, quae recisa ultima littera mansit in Germanica lingua, immuni ac proprium usum habet in iis, quae in alicuius rei superficie ab imo ad summum eundo conspiciliniis moius enim significationem ei adhaerere quum ex eo intelligitur,
quod non est apia visa quae cum verbo εἶμι componer tur, tum docet usus eius adverbialis, ut ἀλλ ωνα id δραμωων Caeteri significatus ex eo, quem primum posuimus, facile explicari possunt, quales sunt BEcuncium, et E et SurSuyn, atque inde retro, quoniam natura Dinnia deo sui seruntur. Ex illo autem significatu, qui est secundum, qui alet latissime, nec tantum ad locum, sed etiam ad alia resertur ut να κράτος, ἀνά ιερος, ν λόγον, is
usus natus Egi quo distributiones certa numern ruin Pro Portione factae iridicantur, in quo genere nos filmiliter Par
ticula via utimur. Eius usus antiquissimum me tum e
sint in Odyss. . 208. Φον δ' με πίνοιεν ιελιυέα οῖνον ἐρυθρον, ε δέπας ἐμπλησας, δατος - εἰκοσι μέτρα
In quo exemplo quoniam, ut in plerisque aliis, etiam se hum sibi accusativum postulat, ambiguum videri potest,
Particuli utrum praepositio sit an adverbium. Sed pra Positionem esse alia exempla docent, ex quibus satis habeo
iuvim commemorare ribbi IL 24, 13. ετι-μην καὶ δεκΣικελία καὶ ἄραντι στρατοπεδα δυο παρεφήδρευεν ἄν ἐκαπερονήν άνἀ τετρακιπιώους κώ δια οσμος -- ζοος ἔ-εὰ δὲ δι-οσίους mulio usu tamen sacrum est, ui particula ista in hoc genere etiam sine casu pro aduerino Poneretur. Neque enim perperam dicium putandum est illud in Apocalypia c. I, 21. - - ωοπος ut καθ' εις, quod nota ui Lucianus in Pseudologista c. s. rati. p. 5 Nam etiam alii e loquuti sunt ut Plutarchus in
13쪽
n E PARTICULA αν Aemilio . a. μετὰ δὲ τὰς Otia ορ-ς αμάξας ανδρα ἐπορειοντο τρι ωοι, νομισμα φέροντες ἀργυρουν ἐν
ἀπείοις ἐπτακοσίοις τε πήκοντα τριταλάντοις, ων κα--ον - τέσσαρες ἐκομι,ν. Ex hac igitur adverbiali iesiale praepositionis απιι significamus secum n, o timi ni iur αν. Nam praepositio priusquam in coniunci hem vertatur, in advertilum abieri necesse est, quia sic demum sine nomine inseri orationi pes Loia e M. verbio, quod est riuae, sacri est comunes περ, quam tris Igitur quum particulae ἄν ea ubique vis sit, ut ad aliquam conditionem reseratur, quae conditis saepe adiungi iis, ubi autem non est adiuta, tamen cogitari debet, pasti id ipsum per praepositionem ἀνὰ diseruus indicari ut quum Movi εβουλόμην ἄν, εἰ ἐδυνάμην, quid id aliud est quam
ων λέγη , quid aliud quam εἰ λεγα ἀνά τουτω, λέγειν αυ- το, et τε λεγα ἀνά τουτο, λέγειν ποτε et ος λεγα άνἀτουτω, λέγειν τινά Ita apparet, articulam ιν conditione a lilenda id quod aliter certum definitur te esset, incerium et liuinitum reddere. Ut quum eia r dicimus, est id is qui clicat, quod est 1irii tu In n ἄν autem, quicumque dicat quod est inlinitum, quoniιm ad eam
notionem, quae ronomine continetur, conditi accedit veritatem rei, casu fortuito suspendens. Vnde particula
ista dicta est a grammaticis συνδεσμος ἀναιρετικος του
ii. me eo ιι oratione. Ad collocationem quod aiunet, neutra particula iii principis orationis poni potest, non praegressa alia Voce.
Vtrique enim inest quaedam sententiae debilitatio, quum quod aliter de una re ceria diceretur, ad aliquam e pluribus incerus rebus iransserat unde ei non potest nisi secundarius aliquis in oratione locus concedi itaque has particulas aui si illud verbium, ad quod pertinent, aut Posi eorum
14쪽
MB L A P. 2. uno aliquod verborum, quae cum illo verbo unam enunciationem eniciunt, collocari necesse est. Sed disserunt ea iii re aliquid. A enitia quum non sit enclitica, et tamen initio Poni nequeat, apertum est poni eam debera post eorum aliquod vocabuloruIII, ad quori in sententiam constituendam pertinet Ais autem, quae quod IIelitica est, ab Ire illi I Ida oratione arcetur, etiam ante a Verba, ad tuorum Senteritiam pertinet, poni potest, dummodo
aliqua vox in eadein coli fit ructione Verborum praecesserit.
Hinc Homerus Iliad. r. 20. dixit, a ' αν τισαιμην Altera particula si uti voluisset, dirisset, fria σε τισαιμην.
Et quod idem posuit Iliad. r. 125.ῆ κε μέγ' οἰμωξειε γερων ἐπιπμάτα Πηλεις, Syagrus apud Herodotum VII 159 nisi in alium voluisset
prosa oratione dicere debuisset, ιιθα αν οιμωξειεν.At οντως α σε τισαίριην licebat dici eque enim οντως laquentis nectionem animi, ut ii, sed rei, de qua ferinoesi, quamdam conditionem indicat Quae vis quum inest in particulis, quae ea Plerumque eareni, tum ipsae quo que sinum a particulata excipi possunt ut ubi cum vi quadam dictum sortius pronunciatur, re verisignificans, ut apud Herodorum IV. 118. καὶ αν ἐδήλου. Praeterea quaedam inveniuntur locutiones, quae duobus membris in unum contrariis etiam particulam ἄν, propria eius sede, vellunt, ut usitatissima somnula οικοιδ' ἄν ,εἱσαιιιι Sed deliis inha suo loco Caeserae coniunctiones, quae incipem
orationem nequeunt, quum statim post rimam vocem collocari soleant, naturaque sua ad initium orationis pertineant, iuro hoc habent praecipuum, ut et timet κε, ut quae ad ipsam sententiam spectent. OS easioni debeant. Tales dico, ut ιεν δέ τε, αρ, αρα με γαρ μέντοι Sed hae Particulae quum lonius a principio remota aliis verbis subiiciuntur , recte praecedit αν vel κε, Alia ratio estiarii- eulariun ratiocinativarum, ut αρα, ἐττα, uri P d num
15쪽
aliis nunc posita ponuntur prout magis ad praemessam vocem, vel ad totan sententiam spectant. Quin illae quoque coniunctiones, quas ante dicebailrii S. ιέν, δέ, γαρ, et quae sunt aliae huiusmodi, certa Diulitione etiam statim postia collocantur. Fit hoc, ubi, vel κεν cum Particulis conditionalibus vel pronominibus relativis vel aliis vocibus ita coniunctum est ut aut coaluerit cum iis in unam dictionem, aut Pro una tamen habeatur. Itaque αλιι ν, ἐπεάν δέ, ταν γαρ, ποταν τε dicitur et sic etiam ευτ'αν δέ, ἡ νίκ' ἄν δέ, et εὐάν δέ, ut apud Herodotum I. 138. VII. 8, 4. ὁ ἄν μέν νυν apud eumdem III. 72. Sed quum divisim ista dicuntur, ut εἰήν, non potest sequi coniunctio, sed media ponitur inter eas, ut ει δ' ἄν, ἐπεὶ δ' αν, τε δ αν. Vnde etiam ευτε δ' ἄν et iνίκα δ' ἀν-cie dici appares. Et o δ' ἄν quidem plerumque diu sim dicitur, sed sere cum quodam potestatis discrimine. Pertinet huc etiam αν τε apud Thucyd. II 63. ἐν vero quum hac serma munquam coalescat cum alia voce, semper coniunctioni Ροsi minx δέ, μῆ μωμοια Sed Dorie um lingua in κα mutatum malascit unde praecedit coniunctionem αικα δ αρνα λάβη τῆνος γέρας Atque haec quidem de collocatione universe. Nam sumi ex hoc genere ius a suis locis promenda erunt. III. me signis i ea tu. Nunc de suis eat harvi particularum explicemus. Egi autem nihil in linmarum ratione dissicilius quam particularum vim aciotestatem perspicere, distilicteque declarare. Quae quum Pierii liuiue sensu Iuodam Percipia-etur, ex Obscuris et latentibus Iotinnibus prodeunte, illicillime revocari ad claras et distinctas notiones potest, re- Ocataque Saepe Vanescit magis, tiam comprehenditur ac retinetur, ut quae hoc ipsum, sentiri potius, quan intelligi velit. Accedit quod plerarumque Particularum iam varia est ratio, tamque multiplex usus, ut quamvis diligenae eri plices, amen aegre invenias, quod ubique apium
16쪽
su atque aceommodatum Eaque diiseulias augetur etiam eo, quod, si ab aliarum comparatione linguarum auxilium Petas, quod in huiusmodi re optimum esse adminiculum solet, nulla est lingua, cuius particulis ad hunc finem ita uti possis, ut eae non aut maiorem, aut minorent, aut ex parte saltem diversam vim habeant, eoque, dum explica
dae rei noti sine utilitate adhibentur, tamen simul etiam proclivitatem ad nandi m asserant. Ac nescio an haec omnia praeripuo quodam modo quadrent in particulas αν ei κέν quibus hon solum in aliis, quas ego quidem norim, linguis nidiae parit hie eximiniarie respondent, sed in ipsa Graecorum lino quaedam particulae adeo sunt M-- miles, vi ne ab his quidem quomodo disserani statim appareat. Sed quum omnino non nisi duplex via pateat, quam quis in hoc genere ingredi posui, una ui illurumia
accurataque vetenim scriptorum lectione ita persentiscat potestatem ei usum harum particularum, quemadmodum solemus in iis linguis, quas quotidiana sermonis consuetudine addiscimii. altera ut postea quan i Inessensum com- Parasse nobis videamur, a Claras EurI distinctasque notiones revocare studeamus, quae quidem via sola relicta est ei, qui docere vuli conabimur hanc, quamvis dissicilem provinciam in nos recipere rogamusque lectores, ut has subtilitatum latebra nobiscum perreptare ne fastidiant. Sunt in lingua Graeca tres aliae particulae, quae similem ut αι et κεν vim habent, σως που et τε sed dis- feruiit gradu et modo. De sola Enim significatione et potestate nunc, non de constructione, loquor. Commune
omnium hoc est, quod sententiam quodammodo debilitant,
eique aliquid ambiguitatis addun Cuius ambiguitatis
primo gradus diversi sunt alia enim possibilia alia D tuita, alia veri similia, alia probabilia esse dicimus. At que omnium minime certa sunt de quibus hoc iantum 8eimus P se ea esse, sed nihil habemus, esse unde m liciamus. Proxima his sunt, quae uirum sini, an non sini, fortuitum si, i. e. ex aliqua condisione suspensum, cuius
veritas prius cognoscenda sit, quam verumne sit, quod ex e pendet, sciamus. Sequuntur ea, quae veris similia
17쪽
wii PARTICULA αν sunt de quibus etsi non constat nobis, tamen esse eam sius, quam non esse redimus. Postrema sunt probabilia: quae sunt ea, quae mirum foret si non essent, quin rati nem, quare osse debeant, idoneam Meanus. Eadem vero
omnia etiam modos quosdam habent, ut sunt duo postula eo quod aui ad ipsam tantum cognationem loquetuis, aui ad res, de qua sermo est, aliquam continuonem res ruimur. Et ille quidem modus, qui ad loquens cogita sonem speciai complacitis possibilia ei veri sinsilia, deqvibus quis nihil amplius, quam de alieris se ambigere, de alteris opinari significati Alier autem modus sorinna ei probabilia contines, quibus in ipsis est aliquid, quare sint aut sani, sed illud in alteris ignotum, notum autem in anieris. Itaque gradu haec ita se excipiunt, ui possibilibus
sortuita, fortuitis verisimilia, veri similibus probabilia succedant modi autem Itanc iubent distributionem fieri ut possibilui et verisimilia fortuitis et probabilibus opportantur, possibiliuit autem ad verisimilia eadem sit comparatio, quae fortuitorum ad probabilia Singulis horum sua destinata sunt vocabula ac possibilibus ii utilem ei verisimilibus advertita σως et που fortuitis autem et probabilibus particulae , sive κε, et σέ. Considerabimus haec ita, ut in singulis etiam id, lusu iis oppositum est respicia mus quod eo minus negligi eonvenit, quo maior est horum discriminum subtilitas. Ac possibilibus itidicandis inservit σιος, forsitan, Germanice tollet 'hi quod est coniicientis, sed non sese
iis Ei adverbi Oppositum est verbum nudum sine particula, quo simpliciter veritas rei indicatur. Verisimilibus autem significandis adhibetur που fort&sse, OLI: quod est opinantis, sed non affirmanus.
liaque ei Opposita sunt te diu, quibus utitur, qui iam non
vinari se, sed credere atque considere affirmati Fortuita iantur parilausis ἄν vel κίν, quae Latine Nemunque non possunt exprimi, sed si quae Latina particula ad propriam earum vim quodammodo accedit, si ea forte Germani aptiorem habemus particulam citra, sed non lamen ubique satis accommossiuam. Est autem, Misi sumensis
18쪽
aliquid sed non contendensis: iu ubi iam non sumit, sed contendit, contrario utitur vocabulo παπτως. Probabilia
denique per particulam Hexprimuntur, quae Germanice plerumque perbientalicam ex lini potest, Latina in si gua fere vel nimirum,on prorsus alienae mi, sed alm Manio lamen seritores. Haec autem oratio colligentis est, sed non dicentis necessarium esse underitu iam non com-git, sed firmius rationem concludii ἀναγκαιως dicat necesse est
Illustrabo haec versu Homeri, in quo lus parilaviis omnibus lacus est: σιν τε δι' ἐρχομένω, καὶ δε - πρὶ του ἐνοηῶν. i. e. ductos consociatis, forsinam alter alter plus οἱ det zwei belsammen sich Dielleich einer,eiιer vis
fer anilere. Hoc qui dicit, fieri posse iii licat, ut alterauero ius videat sed utruiti id fiat at non sat, nescit.
Quod si scit fieri ita, impliciter id nuncia sine ulla Particula, προ ὁ του ἐνο'σεν. Sed si dicit, σιν τε δυ ἐρχομένω, καί που προ- του ἐνοησεν, hoc dicit alter fortasse altero ptiis videt: tDei ei-
grammen sieh tDoh einer eiter at cer andere. Eo autem opinari se indicat, ita seri, sed non an nat. AD 1irmare si vult, adverbio iti debet, iii non videri sibi
ita, sed considere se indicet, ' προ δ του νοησεν. Porreo si dieit, συν τε δ ἐρχομένω, και κεν προ- του ἐνοοσεν, id hanc vim habet alter forte alteroptio det ut ei belsammem, . t twa ciner riter rati aer cindere. Quod qui dicit, exsertuita aliqua conditione pendere significat, ut ii eveniat. Quod si tessit conditionem, παντως προ ὁ του ἐνόπων dicat necesse est Denique quod ipse siti poeta, συν τε δυ' ερχο/ιενω, καί τε προ ὁ του ἐνοησεν, in hane sententiam dicium est alter nimirum altero plus
19쪽
rendere. Id vero est eius, qui probabile ei consentaneum esse dicit, ita fieri, et si non ait Plane necessarium esse.
Hoc enu si vult dicendum est, ἀναγκαίως προ ὁ του Appares ex his, ut Opinor, ei quid disserant ipsae particulae inter sese, et quid singulae oppositum cogitari
postulani Quae si paucis comprehendere volumus, haec simi. Quum ισως ad ea, quae possunt fieri που ad ,--ἡ milia αν et Hi ad ea, quae festinia sunt. i. e. ex aliqua conditione pendent ri denique ad probabilia speciei: dubitantem, ἡ λως adhibeat, ita confirmamus; ο -- tim potest esse, sed est si που vim festim verisimile, sed verum est; αν veliso nomis rari conditisne alse quει,-- Omnino est; si is non solum proba e et eo
sentaneum, se necessarium est Non abs re fuerit, haec etiam alio exemplo confirmare, Odyss α. m.
Νoi potuit hic τέ aut quod paullo sortius est, o Ροni. Hac en i particula indicareto literva, nonis odo se, sed etiam Telemachum quem alloquitur, RiItu Inisbes' ut mortuum Puteu VIJssem, ut eun vivere Parunt dubium, immo probabile esse credant. Contra si uso dixisset, noumultum profecto contulisset ad consolandum Telemachum: nam ipse sciebat, quamdiu non constaret de morte lyssis forsitan vivere illum, etiana si par um esset verisimile. Multo minus particula κέν adhiberi potuit. Ita enii significaret Μinerva, se id sumere, a nciliam quod casu accidere oluerit. Invere lyssem, si non Periisset. Quod Gemna-nice dicas, e leb et wa noch. At haec tam nulla suisset consolatio, ut etiam minuere debuisset spem, quae Telemacho admodum exima relicta erat. Ex his patet, necessario utendum fuisse particula που, quae quia prodiiblinervam verisimile putare vivere Vbssem, sola Telem
chum ad eamdem postsi fiduciam erigere.
20쪽
LIA M. CAP. 4. Iv. me construction in Conmmii dicimus verba, quae conlinicia Plenam se sentiam emesunti uncisiniculae αν et κέν quonian conditionis significaminent continent, verbo qindeni carere
nusquami sunt: nam sicubi deest verbum, intelligendum est modos autem sormayque verbi admittunt omnes, quia in omnibus accedere potest conditioni notatio. Sed noli cum OiIHIibus tamen solae per se constiui in eo liuidem se mone ossunt, qui deposita Prisci temporis fluctuatione certas est dicendi leges sequutus. Itaque recte dicas construi, cum indicati o, optativo, articipio, infinitivo, ua ἔλεγον αν, λεγοιμ' αν, λεγαν αν, λέγειν αν non autem Possis dicere solas per se cum Coniunctivo construi: neque enim λεγη, dici licet quamquam 5 ἀν iure dicemus cum illo construi verbi modo. Patet autem quid intersit. Nam modus verbi, quocum ipsa Per se constructa
est Particula αν, aliam eius accessione potestatem accipit. Aliud est enim ἔλεγον ἄν, quam λὲγον' et sic caetera,
quae attulimus. In coniunctivi autem potestate nihil, inivr, sive accedat ἄν sive non accedat mutatur vero potestas illius vocabuli, cui adiunctus est e miunctivus rnam ἐάν, ταν, o ἄν aliam vim habeni quam τε,ος. Itaque non ἄν dicendum es eum coisiunctivo construa,
sed voces inas, quibus adiunctum Ex lus enim pende e Miciivus, etiam, careani particula illa. Idque etiam aliis argumeniis com estur, et primum quidem eo, quod muli Husmodi vo ut eum panicula illa in unam
Vocem eoaluerunt, ut οταν, ποταν, ἐάν, ἐπεάν, ἐπειδάν ei Dorica αικα, ακα desine e collocatione Verbo rum, quae semper Particulam illis vocabulis, numquam verbo colliga Non enim dies potest, ς λέγη ἄν. Sed quod in coniunctivo, idem saepe etiam in aliis verbi modis
accidit, ut cum iis non particula ἄν sed alia vox adiunciam habens illam particulam construatur. Id nionendum iudieari Propterea, quod quum mihi in explicando usu illarum