Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

31쪽

D PARTICULA αν significatur, non in tempore sed in iis qui secerunt at

quid, Positum egitur lio sie Iliad. t.

At quis vel mediocriter in Homero versatus haec semipNam primo καὶ et languidissime, et contra morem poeiae adiectum est. Quod ubi sic poni videtur, ut paullo ante v. 364 et Iliad. α 249 ibi τον καί του καὶ non sunt μο- nomina relativa, sed demonstrativa, neque καὶ sic adne-eiendae senientiae caussa, sed aliosne adiectum est. Desiae

nusquam Homerus ειδος ἀγροον dixit, nisi serie quis naaccipiat d. 1ay quo tamen lam non uultus, quam in caeteras, Iliad. e. m. 228. εο ais h. Apoll. 198 homo potius ipse εῖδος ἀγητος diritur. Vera scriptura praefixam scholis ed. inuis ubi non, ut He ius reseri, οἷ' Muri sed οικέ. scriptum est. Hinc locum illum sic esse in rigendum Palat:

Particula illa Ilic ita rem saepius factam significat ut non tal ad ea, quae deinceps quam ad id, quod a pluribus simul aliis atque aliis lactum sit reseratur. Eadem ratio EX Ieil Druu frequentativorui I cit Πεσκεν et Ουτη stas κεν illo in loco. Caeterum nemo non Videt Particulani κε nn ad Pronomen, sed ad Verbum pertinere. Nam si Pronomen demonstratiVum substituas, recte dices, Dro δε ε θηήσαντο κε. Sin illimus est latonis locus in pol Socr. P. IS. C. επειτα εἰσιν Ουτοι οἱ κατvγοροι ποώκοὶ καὶ πο

32쪽

οτας μἐνσrρατηγήσαντες στρατηγιας πολλά τροπαια τῶν πολεμιων καὶ κατά γῆν και κατα θαλατταν μιν ἀπέδειξαν, πλείστας ει ἄλκαράοχἀ ἄρξαντες καὶ χρηματα διαχειρίσαντες τἀ ιι δεερα υειν ἄν πωποτε οφλον. Id nos diceremus, die nichi etwischiad turdem

Rariora sunt exempla, in quibus neque in senapore, neque inpersonis, sed in ipso lacis aliquid fortuiti est. Is merus Od. 546. η γά αι ζωον γε κιχήσεαι, ὴ κεν ' εστ ς πτεiνεν -οφθάειενος , συ δέ κεν τάφου ἀντι- βοκσαις. . . Nos dicerennis, de es has; et is este getodiet. Nemo reprehenderet, si ibi η καὶ legeretur. Sed a Dium cis etiam ab antiquis interpretibus.

Quae hactenus attulimus, ita erant comparata, ut ἄν particula per se sola vel es et construci cum indicativo Praeteris, Vel posset cum eo constructa existimari Sed est aliud genus loquendi, in quo ea parsicula non esipier se constructa cum verbo, sed pertinet ad vocem conditio

nis significantem, quales sunt εἰ, ος aliaeque. Od. M. βελτερον, In αυτή περ ἐποιχομD 7 ποσιν ευρεν

ἄλλοθεν.

minus est, si forte Usa sibi marisiniquae . Nos

hic quoque et wα am sententia conditionalis, ubi incerti quid est in conditione, aede admittit istam Particulam. Itaque videntur id etiam Dorienses esse viatis. In rius Pythagoreus apud Gallum P. z22. αυτικα, κατηγορεις Dροσυλια τετ, αικ' ἐγένετο τόοργον, λαθῆ ὀ λογος Et

33쪽

Et persine Mine linc, nisi quod de re non laesa aeripiendum estim miserio Elmueliis, δειν ἐπεπονθυιες, nisi quod soriasse satius erat δεινά ταν πεπον με scribi Sedesili epicorinnaiqueDorien ium proprium. A sim vero non reperias in huiusmodi sententiis αν indic ii, o iunxisse Legum quidem in quibusdam libris apud Aristophanem Nub. II52.2 ra. ρτ' ἀποφυγοις ἄν ηντιν' ἄν βουλη δικηκ

sed non dubitandum quin vera su plerorumque ei meliorem librorum scriptura, καν παμσι quae tamen est simplicius interpretanda, quam visum est Osigi p. 10 Nam καν παρῶσι dies Somates, quia etiam illa, φυγοις ἄν ἐντιν' αν βουλη δίιορον, de praesente vel suturo dixi In Lissu I025. qui scribendum censuerunt. κἄν με μὴ λυπεις, γε σου κἀν τοδε, θοριον

τοιπι τήφθαλμῆ Duo ἐξειλον ἄν, ὁ νυν ενι, decepti sunt eo, quod aurisius sequitur. Recie vero libri καν με μὴ Miniis Non nunus emere ἄν, i. e. uri in tum in Demosth. -- P. I I, 18 ubi non dubium est quin scribi debeat: - αν μοι τα δέοντα ἐδοκεῖτε προαιροῖσθαι, παρῆλθον, περίεργον ῆγονμενος τοις ἀφ'

αυτῶν χρὴ ποιουσι λεγειν, υτ ει εἰ τουναντίον. Alia quaedamhuius generis non abhorrent a communium Herodotus in 150. τας μητέρας ἐξελοντες, γυναῖκα Dαστος μίαν προςεξαιρέετο, i ἄν ἐβουλετο ἐκ τῶν μυ- του οἰκηῖων. in aliquot codd. iique recte: nam in aliuper grammaticos deleta videtur particula. Differentia, ni sta est: nam τῆν ἐβουλετ esset eam, quam volebat; τῆν ἄν ἐβουλετο est, quam forte volabat, sive mavis, quamcumque volebat. Haec in Praesens tempus ranslata,

34쪽

alterum sic est dicendum, προρεειχιοέεται sit βουλεται, alierum προρεξαιρεῖται ai ἀν ρουληται Lucianus Dial. mori. IX. E. T. I. p. 36I. καὶ μακάριος αλῶν, ντινα αν καὶ μονον προςεβλεψα. cla III in Demon. 10. T. II. 3 9 I8. πλεον δε si λαττον ἐχαιρε συνων ἐνίοι πυ- τῶν, μονοις ἐξιστά/ιενος Iro σοι ἀν ἐδοκουν αυτ υ ni τὴν τῆς θεραπειας ελπίδα διαuαρτάνειν His quidem in duobus exei apsis potuerat etiam optativus, sed omisso ἄν,

poni. Sic etiam in hoc Antiphoniis loco P M. g. II. ἔπειτα τον χορον σινέλεξα ιος ἐδινψιν αρμα, ουτε δμώ- ουδένα, υτε ἐνέχυρα βία φέρων, ουτ ἀπεχ νορον--υδενί, ἀλλ ως περ αὐγῖδιστα καὶ τηδειοτατα ἀριπροτέροις ἐγίγνετο, ἐγω sis ἐδεάμον και

θουριην, οι δ' ἔκόντες καὶ βουλομενοι πεμπον risetin. MI hoc constructionis genus etiam Demostheius locus

p. 106. illi. οἱδὶ δέ τι παραψ μει χρησάμενοι περι-

--ματι, διαθήκας ἐμαρτυρησαν, ως αν φιαλισθ' οἰδι--αὶ ταυτην τῆν διαθήκην ἐπίστευσαν του πατρος

ἀδικοιμαι, μοι δέ, φωραθεῖν τα Ψευδῆ μεμαρτυρη- κους καιτοι το γ' ἐναντίον φοντο τουτου Ilii ver provocasionis praetextu tot de testament testuti sunt eo nodo, quo facillime tu nee hoc pestris testumen tum esse credere, ego autem δε- -----α mea excitari de ham, ipsi Dei ο - αἰ- testati esse,

prehenderentur: atqvi contrarium sperab t. Illa enim Ουτοι δε, tuc voce paullum subsistit orator φωρα- θειεν τἀ ψευδῆ μεμαρτυρηκοτερ, ironice dicta esse pateti Apud Herodotum vero quod l. I Dd. in quibusdam libris scriptum est, λάβε τον αν-ανδάνη ἔτεκε παιδα, ita de ruum a soloecismi reprehensione quis liberet, si contendat veritum esse Astyagen ne sorte Mandane gemellos esset aut tergeminos enixa. At id vix erit cui probetur recteque codd. Ierique ii iiiiiii ἄν. Ossendat seriasse ali quem αι etiam apud Lucianum Halc. 5. T. I. Ρ. I I. ταυταγα τοῖς νέοις ώς άν εἶπον παιδίοις ovd ' ει νουν ἐλθειν δυνατῶ φαίνεται. am commemoraverat Paullo ante τἀ

35쪽

ταια. Sed non est cur discipliceat ibi locutio, cuius hie sensus est, τοις -τως ἄν - εἰπον νέοις οιοι παιδίοις m. De cum indicatio futuri Pergiinus ad ἄν cum sutiuo coniunctum, qua co sinicitone, quamvis in minii grammaticis, epici veteres usi sunt saepissime, quum quidem aliquid fortuiti inesse rei

futurae indicandum utarunt. Sed neque Latinis neque Germalii Particula est, quae in IIoc genere ubique Graecae particulae vim exprimat.

Nihilominus percipi eius potestas ubique potest. Vta difficilioribus incipiam, quod Ohss. 4 80 legitur, ει ρε- οπποθεν εἰμέν οὐδέ κέ τοι καταλέξω,

id Germanice dicas: ich wiu dar e it Oh sagen. Quod quid sit si accuratius quaeras. Psaret, Sermum Sise, Si

tibi stacet, dicam. Sic etiam Iliad. 267. ἀλλ' io', οὐδέ κέ τοι πιρίτων μίαν πλοτεραωνώσω -τιεμέναι καὶ si κεκλῆσθαι ακοιτιν.

Non est enim liaec oratio simpliciter et sine conditione promittentis, sed aliquam adiicientis dubitationem, si scilicet alteri placeat. Cuiusmodi in locis aΡerium est, non Pο--tuisse τι poni, quod est quodammodo assumantis id, quod seri consentaneum est. Aperiis est rei seriuuae significatio in his verbis, Iliad. a. ras. o δέ κεν καοaδσεται, ν κεν ἴ-μαι. Alia exempla inde vers. 523. I s. 260 404. . sit. 386. ubi tamen quibusdam optativus placuit, eumque iii postrema editione posuit minus. ξ. 239. O. 2II. a. 515.

36쪽

Quo loco in vertendo omittendum κεν Sic etiam Iliad. 7 340.

μ' iu, gis ἀποπαο τεον μένος ἀλλ' οποτ' ἄν θροι ἐγώ δεουσα, τότε σχειν ἀκάματον πυρ.

Hic quidem φθέγξομαι dubiun , futurumne sit ara coniunctivus. Cum εἰ coniunctum vis rursum Per Eun et ,

sifrte , exprimi potest Biad. si. 258. εῖα ἔτι σ' ἀφραώοντα κιχησομαι, - νύ περ ἄδει

vide o. 2I3 ρ. 55T. Od. nisi hoc loco coniunctivus est. Saepissime vero, ubi Psignificat an, ut Od. o.

523. n. 238. ρ. 9. 26 . umetiam ric , Ohsλθ. 317. ἀλλά σφωε δολος καὶ δεσμος ἐρυξει, ε οὐ μοι μάλα πάντα πατηρ ἀποδωσε μδνα. tiaque seriasse etiam ποιήσομra Iliad. r. 4M non coniviis rimis, sed futurum est. Talia non reperias apud illos scriptores, qui sermone iam magis si illi usi sunt diserieque συνήσω ἄν in s Ioecismi numerarum ab Luciano in Pseudologista e TT. III p. 555. Coniungere quidem hos quoque ἄν cum suum quidam existimamini, quorum aliquos, in tamensis leviter hanc rem iugerunt, invi Schaeseriis ad

37쪽

Greg. Cor. Ρ. 66. Ominavit inmen eosdem Astius ad Pi tonem cle Lem. p. 358. Addi possunt Comes ad Isocrip I55. et Lobeckius ad Phryn. Ρ. 733 seq. Sed rectius commemorabuntur Neindoinus ad Platonis Phaedon p. 22. essecteriis in Actis Monac. I. Ρ IM. 248. 252. Quibus qui imper accessit Reifigius in commentatione de particula αν P. 99 seq. quum in amnium induxisset, particula illaveritatem rei extolli potius, quam deprimi fieri non potui quin in Menes, quae vereor ut mulsis persuadeati Indicabo primum aliquo locos adiectione par dae vel ab librariis vela criticis depravarus Aristi Ach asa M. 832. lassest.

542 de quo loco videnrisuiuin y IM ei in Conieci p. I T. I 88 ac nos ad oessi GL 1454. Platon Phaedri p. 23LI . Antiphont i M. Nax ma. Apud Iineralem quae

exempla exstani, quum in cod. Vrbin omnia sublata sint, desilim i potes an id grammaticis acceptum seramus, prae sertim quum c ex ille ipsas exilibeat subscriptiones eorum, qui orationes istas recognoverint vide Beiseri editionem p. 15. 3I 2IT 297 312 40 I. Sed utcumque illi grammatici pro suo arbitrio refinxerint Isocratem, tamen quibusdam saltem in locis librorum fide expulisse istam constructionem videntur, ut in Areop. 35. g. 89 p. 2II. 24 Lang. et in Trapez. 2I. g. 5I. p. 528. 639xubi in ve

bis γνωσεσθ' ἀν cod. Wh. omittit Particulam, quae unde orta fuerit si quaeris, verisimillimum est, inim consueto errore exaratum esset γνώσεσθαι, supra autem adscriptum' inde Honflatum esse γνω σεσθαι,ν. Omnino autem vix ullus est scri litor . in quo non aliquando αν librari me τω e vel inscitia cum futuro constructum reperiatur.

Quibusdam vero in locis non tantum tribuerim aues inali gram malicorum, ut iis sicubi αν cum suturo inns a tum correxisse videantur, continuo assentiendum Mentiri autem duplex ratio, qua ἄν eum suturo coniungi P sii, una, quum vere construitur cum illa verbi serma a-iera, quum consoriatur quidem panicula situm, sed non

ut e structa cum eo censenda sit.

Dicatur primo de ea, quae vere emisimita habenda es ivlui obstare, quin particula αν in nauatione rei

38쪽

LIB. L AR, MDriuiis saetae non solius praeterii temporis propria, sed

comitiiniis temporiam militium esse existimetur, supra mimissimus. Quod si is usus in praesente ei suturo iam rariis, quam requens in praeseritis est, non est id mirum: -- rasiones enim sere in praeseruis versantur. Sed quum etiam praesentia suturaque narrarii Mni, non emere damnem, sicubi etiam eum his temporibus, ea quidem lege qua in

Praeseritis, αν coriuncium reperiatur. Nunc quidem non nisi unum in promptu habeo exemplum, idque valde dubium apud Isocratem. Sublatum eStiiiiiII II Od. rhin. Sive librorum fide, sive quod II Iiconius eiusque socii illam constructionem non putabant ferendam esse. In Panegyrico ille . M. g. 214. p. ID . p. III. Lang. ad bellum Persis inserendum adhortans, his verbis utitur: μονος γαρ υτο δ πολε ιος κρειττωνειρηνης ἐστι θεωρία μἐν ιαλλον ν στρατεία προςεοικιος, α πινοτεροι δε υ MI ficto ν, καὶ τοις ησυχίαν γειν ose λομενοι και τοῖς πολε μιν ἐπιθυμουσιν. ξεσται γαραν τοις ut ἀδεως τά σφέτερ αυτῶν καρπουσθαι, τοῖς δ' ἐά των ἀλλοτρίων μεγάλους πλουτους κατακτησασθαι. Codex Vrbinas ιχ γαλαν. Ac sane ἔξεσται videri Potest ex interpretatione in textum Venisse, praesertim quum sae

pius vulgata laciis, . ad libri Vrbinas scripturam com- Paretur, inierpretationis spectem prae se ferat Patet vero, si recte sediabe εξεσται αν, prorsus eodem modo dictum esse, ut ἐξῆν ἄν diceretur, si res ista esset in ris praeteris. Hac sola ratione, si scriptura recte se habet, defendi possit locus Herodoti III. 10 4 δ ον δεδοιτρῶν-τοι-τρ καὶ ζειξε χρεωμενοι ἐλαυνουσι - τον χρυσον λελογισμο- -- αν πια ι μων τῶν ore uis . των ἐοντων ἔσονται ἐν τῆ ἀρπαγῆ. su si dicas, ut,

Alterius generis, in quoi iuncium quidem uium, sed constructum cum aliis verbis est, muli, in exempta in eniuntur quorum etsi nonnulla suspecta sunt, tamen res ipsa maxime idetur dubia esse Apud Pindarum Νem. IL

100. 68,vulgo legitur μαθὼν δέτις ἀνέρει, εἰ παρ ριέλος

39쪽

cans usum Pindari ἐρέει requirere, αν delendum putat. Achod vix addideris librarii, quos credibilius est τις --

seruisse. Pasti vero, αν non ad verbum, sed ad participium reserendum esse. Sed quod apud eumdem poeiam Isthm. V. M. Boechisius scribi vult εἰρησεταί πα κ' εν βραχίστοις, ut, ἐν sit pro εν, id vel propter colloca

gata. 'empe si separatim singula posuisse Thucydides, ita scripsisset: τι ραδίως ἄν ' σκαρνανίαν σχοιεν, καὶ τῆς Ζακυνθου καὶ Κεφαλληνέας κρατησουσιν. Eo dis erihuius loci sententia ab simili I. 33. ἡγου/μενοι, εἰ ταυτηνοχοῖεν ραδίως και τἀλλα ξειν. Isocrates ad Demonio.

g. 25. p. 8 Lang. vulgo: λα δ' ἀνώριστα χρήσει τοις τίλοις, ἀν μὴ περιμενης τὰς παρ' ἐκειν δεήσεις, α α'αυτάγγελος αυτοῖς ν τοῖς καιροι μηρος. iure ui mihi videtur, hanc scripturam probat Werserus Codd. quidam omnium αν alii, in iisque Urbinas, etiam cum iam, υτεμ α λιστα exhibentes. Quid si illud otio, δ' αν, intelligas, ubi plene dixeris, ουτω o , χρώμενος, αριστα χρῆσιι sesaines de filia aeg. g. II p. 196. k ολ γάρ ἄν μάλιστα μεμνησο ιαι καὶ δυνῆσομαι

πώιν, και μεις μαθήσεσθε. Quod quid aliud est quam ουτιν γαλαν ποιῶν 'Sed hic quoque codd. nonnulli Omii iuni ἄν. Contra apud Gesan Dial mori. m. o. T. Lp. 394. et de calumn non temere cred. o. T. BI P. I 33. in hac locutione pro si iuro viativum praebuerunt codices.

40쪽

LIB. I. CAP. 8

οθε. Libri καταθησθε vel καταρῆσθε in uno e . qc rectore in spatio duarum liuerarum capace exaratum. Ac recie quidem B cerus sed non tamen absurdum est, quod Fri Olcinis Friissessius, iuvenis bene in his litis-ris versatus, coniiciebat, καταθήσεσθε. Omnino autem, nisi fallax, in qualibet accessoria parte sententiae ἄν locum habet, si illi ipia pari aliquid sortivi adscribendum est. Quare non soloecum esse uis, quod unus alterve codex in Aristopli. ub. 465 Praebet, υρα γε τουτ αν θω ποτ'

Non Ilim ad sutiirum, sed ad τουτο reserendum est ἄν. Quod explicatius ita dicas do τουτ' ἀν ει', ὁ ἐγω ποτ' olposιαι Caeteri libri et Suidiis: ρά γε τουτ αρ'; Venetus, ρά γε τουτ' ἄρ', ut Rei yigitis edidit. Redit αρα post ἄρα defendi possit, ρα non potest. Si iniliter in Platonis hae loli p. I. C. σχεδόν Ουν, ἐγωῆο ληιιαι , ουδ' πωςτιουν ἄν σοι ἐκων εἶναι πεισεται. IIic quoque nescio an a grammaticis expulsum sic , quod abest in membranis Bodleianis et aliis quibusdam codd. Xenophon Cyrop. VII. 5, 21. νυν δ' ἐπ' cevτους μεν ἐν εό πολλοι μi αυτων καθευδουσι, πολλο αυτῶν ρι εθυουσι, πάντες ὁ ἀσυντακτο εισιν ' ταν δ καὶαισθωνται μῶς ἔνδον οντας, πολυών ετ ιι ἄλλον et νυν ἀχρειοι ἔσονται etro του ἐκπεπληχθαι. Huic loco simillimus est hic Dinarchi in Demosth. g. III p. 73. Relah. μῆ-υν ἄχθεο --ου κλαίοντος κά o δυρομένου πολυγορ, δικαιοτερον ἐλεήσω τὴν χώραν, ν ουτος κατοστροεν εις κινδυνους, τοιαυτα--ττων. in rus ibi ἐλεῆοαιτε ex coniectura edidit, de in quidem probabili, sed tamen non evidenter necessaria. Non potest RV