장음표시 사용
21쪽
pari ita in eam videam iniimiem Mnendam esse, ut, in ecumque earum consimulis sit, verbi paries, quod ais iunctum iussieni, deinceps Persequar, tamen interdum eam, quae vere constructio est, ab illa, quae viantur esse, sedium est, distinguere opor bin
Grammaticorum e constructione sententi M. Grammaticorum quae fuerit de constructione articulae αν Sententia, Ptiine cognosci potest e scriptore de syntaxi in Bekkeri Anecdotis, qui illan doctrinam omnium plenissime exposuit. I ius verba infra suis locis asserentur. Hic satis est Paucis, quid illi gentiant, complecti. Ac de quin que qui excepto articipio numerantur verborun modissolum imperativum egi ii istam particulaui admittere; cum caeteris autem eam omnibus construi aiunt. Item temporibus adiungi animant omnibus exceptis Praesente
et persecto ei futuro. Infiniuris addi dicunt omnibus; item Participiis.
Haec Verane an non satis accurate dicta sint, quaeri
potest duobus modis uno, qui experientiae exemplorumque finibus continetur, qui per se caecus est, Praesertim
in tanta dissensione codicinu altero, qui in particulae versebi ille modorum ac temporum natura pervestiganda est y suus, qui est ad intelligentiam rei quidem aptissimus, sed tamen, nisi usu exemplisque comprobetur, non lacu satis Convenit vero ab hoc sacere initium, ut ubi appariteruquid possit dici, deinde quaeratur, quid dici consueverit. Ac ratiocinetur quis ita seriasse quoniam infinitivus, dam verbi notionem contineat, eonsequens esse, ut, si cum infinitivo construatur particula illa, construi possit e iam cum caeteris verbi semis omnibus ilem, si infinitivus omnium temporum adiiciatur, ut possit etiam cum imporum omnium indicati is coniungi Achaec non recie cones in fores ratio. Nam illa infinitivi e structio ubique est m
timiis obliquae, neque locum habet, nisi ubi in recta in
22쪽
LIB. I. CAP. s. Iationem verbi modus, cuius vicem sustule infinitivus, adiungi sibi pateticulam paulun Hinc patet, prius de his verbi modis, quam de insilium videndum esse. M. De ἄν e , ἐν cum indicativo sum muti m. Pax es autem, ex verbi modis primum commemorari indicativum. De eo ipsaque particula non satis accurate praecepium a grammaticis quorum senientia his comprehensa est verbis scriptoris de syntam inmeiseri Anecd.
ticus, Apollonius lib. IR de vitiari cap. 6. P. 204. s. ομών συνδεσμος αυτ μονον ἐκ τηρ σεως iρηται παρφx μένοις συντασσεται, ἐξηρημένου του παρακειμένου ἐφ ῆς συνταξεως εἰ εροιτο τις ἐν τω γράφω ν παρα τι τλάκαταλληλον ἐγένετο, υκ ἔστι φάναι λμο--
verba aut ut iniexpress additamentum delenda sunt, aut
23쪽
is DL PARTICULAO,αι, ἔγραφον αν, ἔγραψα αν, ἐγεγράφειν
του γεγονοτος, ἐπαγγελία δὲ του ἐμμένου καὶ ἐντε οεν ει πειθομεθα οτι οὐπαρωχημένου συντέλειαν in μαίνει ὀ παρωμίμενος, τη, γε μὴν ἐνεοτωγαν. -οτειν δυνησόμενον γενέσθαι παρεδεξατο, καὶ διὰ τουτοάπρος&ης - ῶν συνδέσιμου γεγονει. ἐν ii συνδε σμικῆ σιντ ει ἐντελέστερον - τοιαυτα δέδεικται. gre quidem caremus illa uberi in expositione, sed tamen vel ex his, quae hic obiter auuli Apollonius, colligi pose
est, alii quam debebat landamento disputationem eius s
Perstructam esse. Mirum prosecto est, etiarn doctissiinos eruditissimos lue grammaticos aeΡenumero non modo, quod accidere cuivis potest in ratione reddenda errare, sed etiam qua usu firmata et comprobata sunt vel ignorare videri, vel diserte ut rIi a reiicere. Virumque factum ille inus in hac displitatione. Nam neque Caussa, cur praesenti et futuro iungi nequeat αν, recte explicata est ab Apollonio, neque ipsum illud verum est, non co sociari particulam istam cum his temporibus quandoquidem futurum saltem, in primis apud Homerum, quem Praecaeteris scriptoribus omnibus grammatici II tractabant,
saepissime adsciscit ἄν. Nititur Apollonii sententia eo, quod ἄν tollat veritatem facti, faeciatque ut quid non fieri factumve esse, sed posse seri cogitetur in au impe fectum, aοrisium, Plusquamperfectum, vel quae ex pariefacta sint, vel pridem facta designatae idcirco iis conum
iure ἄν. Quibus hoc videtur dicere, emporiinis istis vel penitus vel ex parte ossi factum quae enim sacri sint iam non fieri in praesente autem et iuro nihil esse, quod ionii cli nam quod sal, non etiam non seri quam esse etiam persecti rationem, quippe quod praesentem a Pe secta re statum indicet quod autem futurum cli, ne eo quidem dum pervenisse, ut fiereti Haec quamvis subiit ire sint disputata, tamen, quoniam undamenium, quo nituntur, angustioribus est quam potiuerat limitibus ei
24쪽
cumscriptum, vera quidem sunt intra hos linillas, quod autem extra eos est, intacium relinquuiit. Nam parilauta ἄν quum ubique ad Onditionem aliquam reseratur, quae conditio aut impleta aut non impleta intelligitur, eum ian
tummodo eius usum, quo ad non impletam conssitionem resertur, qui longe est altero crebrior, spectari A lautius. Vnde seri non potuit, quintia, ut secti, rationem concluderet. Nam quidquid ad conditionem non impletam resertur ex eaque pendet, praeterito tempore dicendum est,
quia illud non esse impletam conditionem, res est iam Praeterita. Ita IlIe nor Graeca solum, sed uiae quoque et nescio ait Omlies lingitae in Iloc genere verbis praeteriti temporis utuntur, sive de praeteritἱ re, sive de praesente, sive de futura loquendun sit. Vt facturus esseni qui dicit, iam Io factum esse sciat necesse est illud, quod Si esset factum ipse id quod agebat erat facturus. Neglexit vero Apollonill R ill eram rationem, qua particula αν ad impletain conditionen refertur. Quae ratio quoniam non levius momentum quam prior illa ad plenam accuratamque rei expo itionem habet, nos utramque ita coniungemue, ut
ambas ex convi uni quem habent fonte repetamus.
Quaecumque ieri vel non fieri dicimus, aut simpliaciter antrinamus negamusve facta esse, Vel fieri, vel fore: cui usui nudus Oinnium temporum indicativus inservit aut ita commemoramus, ut effectio eorum restringatur conditione aliqua, quae eam vel ex parte vel istam tollat quod sit adiectione particulae αν. Haec enim particula quoniam rei ortuitae notationem continet, sicit lassicativo addita, ut essectio e fortuita aliqua caussa suspensa esse intelligatur. Significat ergo illa constructis, seri quid, si sors ferat. Itaque quum ἔλεγον sine resinctione dicatur, ἔλεγον αν refertur ad conditionem aliquam, e cuius eventu
pendeat essectis. Nunc conditio illa aut impleta intelligrutur, aut non impleta Si impleia, ut ἔλεγον αν, ποτε - θωτή, veritas Deli ex parte tollitur, ex parie autemas natur. Nam neque quod semel certo tempore serium sit, neque quod semper, nunciatur, sed indicatur quod ut plurimum, prouu sin ferret, seri consueveri L
25쪽
IS DE PARTICULAVVque oppositiun cogitatur, v μην εἰ vel quidquid huiusmodi quoque loco res requirit. Non impleta autem si intelligitur conditis, ut ελεγον ἄν, εἰ ἐβοολ ιγνε, verilas facti inia tollitur, animaturque tantum, impendisse eius effectionem. Vnde oppositum cogitatur, ἀλλ', ἔλεγον.
Ex his primo comitur, ἔλεγον, in utroque genere, et in eo quod in re tacta, et in eo quod in re non facia versatur, eamdem vim habere. Nam quod aliae si
guae haec genera discernunt, ut Latina, quae in altero in ham fere, in altero dicerem usurpat, itan id ad
Graecos, qui quod commune horum generum ea re sil-esentes, in utroque eadem forma dicendi uiuntur. Deinde illud quoque apparet, cur, ubi non impleta conditio intelligitur, necessaris praeteris temporibus ure dum sit, praesens aulam eique compar persectum, ac sui rem excludantur. Nam neque quid susses, neque quid nunc esset, neque quid suturum esset, cogitari potest, nisi
iam constet, non esse factum id, unde ista Pendebant. Quare tuum illud, Ion esse impletam conditionem, iam sit res Praeterita, etiam quae ex illa conditione pendebant, in Praeteritis numerantur. Νε ne quis forte conturbetur, quod non impletam conditionem Vocamus, quae videatur eodem iure impleta dici posse quem utino illi Insed te: Em, nisi vetitum esse idem est quod facerem fir fise lici tum monendum uiamus, conditionem posse vel ammativam vel negativam esse, qualiscumque autem sit, notionem spectandam esse eam, quae ex illa conditione su pensa est ut facerem, vel non Iacerem nam com illo
est caussa, qua quid fiat. Itaque facerem sic intelligitur, si caussa esse ficiendi at non est caussa endi quare non sino; non facerem autem, si caussa non laesendi esset a non es caussa non faciendi non ergo non laeso,
Denique vero etiam de impleiae conditionis tempori bus iudicari poterit. Ac dicat quis sorsum, quae impleri aliqua con sitione fiant, non minus debere Praeteriti tem- Poris esse, quia hoc quoque, esse illam conditionem impleiam, Pro praeterii habendum sit aliter enim nondum
26쪽
Isimpleiam sum Esses id omnino iis, si in hoc genere, ut
in altero cerium sacrum respiceretur. Atqui id nec si, nec seri postsi alioquin in omni ceris facio addendum es- , quia misi usquam si, nisi caussa sit cur sat.
Quam rem inusianium facias illa loquendi ratio usurpatur, quae non unum certum laetum, sed piura incerta, ut qui, que sorte factum, fori etiam non fictum est, continent. In his igitur con o nec tempori certo nec rei adstricia
est: nam in solo casu versatur, cuius natura in eo est posita ut caussa facti lateat, factum autem ipsum impletae imotae conditionis domi mentum sit, factumque esse, si sit factum, intelligatur. Itaque quod supra Posuimus, λεγονοποτε τις ερωτωὶ nihil est aliud, quam, ποτε τις εοωτωγὶ λεγον , ελεγον, Vel ἔλεγον, σάκις ἔλεγον. Quod si conditio ita est cum ipso facto coniuncta, ut im
pletam esse non nisi ex sacto ipso cognoscatur, Consequens est, quocumque in tempor factum illud colloceg, ditiain Conditior en cum eo coniunctam for . Quare in hoc qui
dem genere nihil est, quod prolitheat, quin et λεγε αν, et acti αν recte dici existimentur. Vt quod apud Aristo-Phanem est,
καὶ ταις ἀδελφαις ἀγοράσαι χιτωνιον ἐκέλευσεν ἄν
quid tandem caussae esse dicamus, cur, si eadem res ut quae nunc mat, vel olim futura sit, narretur, non possit
diei κελετε ἄν, vel κελευσε αν Immo vel ex eo id colligas, quod in hoc genere praeieruum empus non Potest ut in altero, quod est conditionis non impletae, atque in re non nicta versatur, ad praesentia et si iura adhiberi, sed unice continetur in praeseritis. His nihil aliud nunc quidem emcere vola, quam ut non rationi repugnare ostendam Particulae αν in impleia conditione consoriationem cum praesentis futurique indicativo ex quo consequitur, ne Persectum quidem exesudendum esse Asia res est,
usiim spectamus. vita enim, quam is recte dicantur, non sunt tamen Misia contra sunt etiam, quae usus prava
receperiti Et poterit, . quis negat usu comprobari illas
27쪽
construci nes, eo uti argumenis, quod Herodotiis LIM. ubi saepius cum praeterit in re sacri coniunxit, omnem illam nauationem non vi caelara, quae de Babyloniorum visuiuiis erexi, praesenti tempore complexus sit, sed quasi de industria transtulerit in praeteritum, sic exorsim: νομοι δἐ αυτοῖσι δε κατε--ται ὀ μὲν σοφωτατος
De αν et κιν cum an dicativo praeteritorum in redacto. Igitur quum duplex si usus particulariun αν et κέν
cum indicativo constructarum, alio in re sun propter impleiam conditionem, alter in re non facta propter conditionem non impletam iam de utroque explicabimus, inutio facto a priore.
Quod a quibusdain traditum est, pariti, hi ἀν- κιν eum praeteritis ii re facta coinstructas ita usui pari, ut quid IOI semel, sed iterum iteruntque factum indicent, in eo est sane aliquid veri, sed multo tamen latius patet harum usus particularum Quum enim per eas Particulas, ut supra ostendimus conditio aliqua significetur, quam ipsum factum impletam esse monstret consequens esci huiusmodi locutionem, λεγεν αν uinque ita exprimi Posse dicebat, si uicebat. Nam verbo ἐλεγεν anirnuimus dixisse aliquem Particulae autem adiectione indicamus, illud dicere ex aliqua re fortuita pependisse, totumque factum suisse fortuitu in Illa fortuita autem varia sunt, ut, ιcebat fi uicebat hic si hoc si huic si hoc tempore; ει hoc loco;
de pluribus factis siliquod ita commemoratur, ut quodlibet possit intelligi. In quo quod ortuitum est, sere vel in tempore, vel in Persona, vestire quapiam accessoria ver-Diuitia ' Coosl
28쪽
ωυκτας δ' ἀλλvεσκεν. Iale in his locis postrema Wolfit editio καὶ praebet. Vide Schaesertim in praelat ait Italiani orati in Constant. p. XVIII. de hoc usu particulae ἄν disserentem. De re saepius facta sermonem esse, verbum frequeniatimini indicat. Sed a
dilui ui non quotidie telam texuisse Penelopam signimini, sed plerumque ui serie ei libebati Dubiae auctoria latis hoc est Iliad. . 732. αλλω δ' ἐν στήθεσσι τιθει νοον ευρυ- κεῖς ἐοθλον του δέ τε πολλριεσταυρίσκοντ' ανθρωποι'.
καλώ πολέας ἐσάωσε, μάλιοτα δέ, αὐτος ἀνέγνω.
eius haec et agnita a grammaticis scriptura est, quorum fuerulit, qui καυτος Pro καὶ αυτος dictum Putarent, alii autem, abundare lixerunt utrique male. Sed mori Poetae convenientius est e. Non diversum .est, quod
verba sunt Myssis ad Troiam profecturi, qui eis sortes perhibeas ' ianos ait, tamen non videtur bella novisse, quae ab iis inriter gesta esse diceret, sed hoc lanium vella, hos sortes sarile posse quam is magnum bellum profligare. Itaque hoc quoque in loco poeiam oro dedisse non duinum esse puto. Aperum haec sunt Sophoclis in Philocleiam 28s. ος δντουθ' o μοι βάλοινετροσπαδὴς ἄτραπτος, αυτος ἄν τάλας εἰλνομην δυστ νος αλκων ποδα στρος τουτ ἄ- ει, ἔδει τι καὶ ποτον λώβειν,
29쪽
DE PARTICULA αν Et Aristopharii Plut V. 982.
εἰς μάτιον κτω δ' αν εἰς υπω --τα ' καὶ ταις δελφαις ἀγορασα χιτώνιον ἐκέλεοσεν ἄν, τῆ μητρί θ' ἱματέδιον πυρων τ' ἄν ἐδε θ' ιεδ4ινων τεττάρων. Alia apud hunc exempla vide ibidem IoII. g. II 2.
ubi non habeo inclitus 510 seqq. 51τ seqq. uesan. Necyomantis T. I. p. 465 Piscati II. II. T. I. p. 5as. Utilopse . 35. T. Is L p. 61 seqq. Encom Dei sui. M.
T. III. p. 520. ubi nemo non videat interpungendum esse,
fortuiti insit. Ac vellem liber aliquis, Praeberet. Defendi tamen potest ἄν. Nam quum illud certissimum sit, aurum ex Pretio Pro venustioribus accepi datum esse, operium est, ν non ad verbum ἐγένετο, sed ad nomen χρυσων esse reserendum, idque etiam collocationi particulae conventi quiantum Vorte auari erat, e venusti
rum pretio ero eoqfeetum. Ne u auripere illum MN
30쪽
Lis. A P. Rqvid auri emuli mi; quantum aulam Mesperet, serrulium. Eadem raso in milia alia exempla quadrai, ut in illud, quod ex Sophocle apposui, εἶτα πυρ ἄν - παρ- et in mi Mophanis quem adscripsi laeum. Nam ea saepis, e est nominis et verbi coniunctio, in quod fortuitum in sententia inest, abi une demum ad verbum transeat Demosui ne in Conon p. 125 , Ia ed Besa. ουν δειπν τοιεέ σθαι τοι ἄλλοις ώραν συμβαίνοι, ταυτην ἄν ηδ' ἐπα-
αὐθις αλπενία μορφῆς ἐλτειςάκτου Πρcοτέα γενέσθαι. Omnino autem nihil illo particulae ἄν usu frequentius.
εως ξυνετι ψη της κεφαλλὶς καταρρυεις- Νam etsi ἄν non solum in Aristophanis libris, sed etiam apud Eum Μ Ρ. 99, 29 et Suidam V. ναήήιχύσθαι venitur, tamen tymologicum Gud. p. 52, 24 et Orion p. 621. 3ου τυ omittunt, Suidas aut , in in V. ἀνερριχωντο et Iiilemon in Lexico p. 14s. atque ex eo Favorinus habent ἀνερριχἄτ' ἄν προς το ουρανον. Quare Vel ἀνηρι- χἄτ' ἄνω προς υρανον, vel, quod malim, νηριχάτ ανω et τον ουρανον scribendum videtur.