De infinitivo Homerico

41쪽

Quod ad legum pertinet, quam secutus poeta subiecto actionis primariae aut retento aut mutato simplicum infinitivum vel accusativum adhibuit, idem est dicendum, quod de subiecto actionis nominativi ut accusativi cum infinitivo diximus. Nam non solum subiectum actionis infinitivo significatae deest, ubi idem atque sententiae primariae supplendum est, Sed Saepe etiam desideratur, Si ex membro sententiae primariae aliquo facile subaudiri potest. Quid, quod etiam nonnullis in exemplis ibi OmisSum est, ubi omnino non in sententia primaria exstat, Sed ex antecedentibus in universum est supplendum 3 Atque primum quidem simplex infinitivus invenitur, cum subiectum actionis primariae et penduntis idom est:

τ, 475; 0, 181. Non positum est subiectum, quia ex obiecto Sententiae primariae intellegitur : L, 465; ρ, 597; π, 218; et ubi obiectum ipsum Supplendum: Ω, 338; 0, 823; V, 426; 0, 30. Ex dativo sententiae primariae subiectum subauditur:

Semel etiam ex genetivo: IJ, 322. Iam igitur restant loci, in quibus, ne ambiguita S eXiSteret, accusativus cum infinitivo usurpatus est:

Quibus etiam adiiciendus est locus unus I, 196, ubi, quam quam Subiectum non mutatur, tamen accusativus cum infinitivo positus esti').

Finem disputationi imp0nere non possum, priu8quam breVibUS etiam usum coniunctionis etrptu Homericae descrip8i, quippe qua re consociatio reptui cum infinitivo illustretur. In sententiis senim iis, in quibus πρ tu cum infinitivo definitionem temporalem actionis primariae exprimit, nulla eius rei ratio habetur, utrum is, qui actionem illam sive terminum Si Vo condissionem actionis primariae ponit, eam re Vera essectam esse vel effici vel effectum iri putet, an effectionem tantum cogitando fingat. Neque ulla est causa, cur de effecti0ne actionis illius quidquam praedicetur, Si Sententia primaria est affirmativa, cum tunc Sufficiat terminum infinitivo indieasse neque ullius Sit momenti exprimere, nutionem

42쪽

illam re vera esse laetam vel eam ita cogitari, ut fieri possit. Atquo hinc sequitur, ut nullum apud Homerum extet exemplum, in quo particula πρ v cum m0dis finitis coniuncta invenitur, praecedente Sententia affirmativa. Aliter vero res sese habet, si Sententia primaria est negativa. Tunc enim actio verbi primarii nititur actione verbi cum Tytv goniungit itaque per se intellegitur, magni intere880 indicare, qu0modo de eius effectione cogitetur. Nihilo minus car- imina Homerista, qua sunt indole et natura, etiam hic fere semper obiectivam, ut ita dicam, rationem dicendi praebent, qua auctorita8Subiecti fere prorsus opprimatur. Sed fieri non potuit, quin haec tamen paulatim agnosceretur eique, ut iudicium suum proferret, con- cederetur. Atque huius rei documentum etiam sexhibent pavea illa exempla, in quibus Tytu cum modis finitis coniungitur. Si enim subieetum demonstrare voluit, quomodo de effectione aetionis condicionem verbi primarii continentis cogitaret, fieri non potuit, ut infinitivus poneretur, quippe quo nihil de effectione adtionis praedicari

9088it, Sed neceSSe erat, partissula T=t V cum modis finitis consociaretur. Iam Si Singulos Spectamus modos, nunquam apud Homerum in-Venimus πριν cum indicativo; cuius rei gausa haud sci0 an n0n difficilis sit cognitia. Nam in eis sententiis, in quibus actio, in qua actio primaria posita est, effecta praedicatur Vel enarratur, Sicuti Xen. ΑΠ. 3, 2, 29: 0υ πρ0zθεν ἐξεVSIκED ST0λγι IIV προς T0λεμ0V, 7z9tu T0υς GTγο TAI0υς ηγιο V GUVSλα'0v, haec res satis ex coneXu Sententiarum apparet, itaque essectionem insuper indicativo

cet. Sin vero aetio illa nondum fassia praedicabatur, Script0res posterioris aetatis id speetaverunt, utrum esseetio eius eX rerum natura proficiscens an tantum in sublegii sententia posita cogitaretur, i. e. anteeudentibus temp0ribus primariis coniunctivum, historicis optativum adhibuerunt. Sin eXempla Homerica contemplamur, in quibus

coniunetivus legitur, legi illi quidem c0nveniunt κ, 175; 8, 9; V,

et 781; non sine explientione qua usita - insinuata tanquam per8ona loquenti in personam loquentem - ad hanc legem accommodari possint et praeterea unus tantum locus inveniatur, ubi Optativus legitur, videtur esse statuendum, Homerum se ad illam legem inondum adstrinxisse. Fuerunt qui huc etiam referrent ', 375:α 0 10z0V 9.η l1 79t Ptλ si TV0S lμυθηπα θαι,

43쪽

probatur 4 , 580:

44쪽

uia si avus Englich, Ρosnaniensis, natus sum in domo saltuarii, cui nomen est Kowanowko a. d. XIII Calondas Maias a. h. s. XLI patre Ernesto, matre Lud0Vida e gente Schulg, quibus adhuc viventibus gaudeo lique ut ad tranquillam et beatam Senectutem perveniant magnopere opto. Fidei addictus sum evangelieae. Primis literarum olumentis in ludo vidano imbutus, amo aetatis quarto decimo pro- gymnasium Rog08niense adii et in sextum discipulorum ordinem receptus sum. Quadriennium ibi versatus gymnasium Pos aniense ad Sanctam Mariam Magdalenam petii, undo triennio post a. h. s. LXII testimoni0 maturitatis instructus Vratistaviam m0 contuli, studiis philologicis operam daturus. Civibus academissis adscriptus a Stenglero V. Ili., qui tum fasces tenebat, audivi VV. Ill. Bernnys, Brani 88,Εlventela, Haase, Hortg, Junknia ΠΠ, Luebbert, Neumanu, Ro8Sbach, Rueckert, Stengler; Cauer, Freymond, Fritη, Kar0W, PDisser, quibus omnibus optimo de me meritis gratias quam maXimus et ago et Semper habebo. Postquam per tria semestria proseminario phil0logico, quod Hortg et Luebbert VV. Ill. moderabantur, magna eum utilitate mea interfui, sexto semestri Baasii et Rossbachii VV. Ill. b0nignitatu mihi contigit, ut in seminarium philologidum reciperer, cui HS per quattuor semestria sodalis fui ordinarius. - Praeterea etiam 800ietati archaseologica0, duco Rossbachio V. Ill. florenti et societati latinae interfui nec non exorditationum dialecticarum, quibu8 praeest Elvenieli V. Ili., participem me reddidi.