De infinitivo Homerico

11쪽

Una tantum forma hic excipienda eSt, et quidem S0-laSutat, quae, etSi a Stirpe εο- derivatur, vocalem copulativum tamen

sprevit, cf. A, 345; t, 476. Sed Si comparamus unicum perfecti eXemplum, quod huc pertinet to- μεναι Ν, 273; ῖ, 200; et infinitivum praesentis εμ- μεvαι, A, 117; α, 33; cui HS StirpS

Scet apparet in ἐI-It, ha-eti, Ea- 1εν, haud Scio an conieeturam facere liceat. Stirps enim in unaquaque illarum formarum tam exigua est, ut si terminatio μευαt etiam vocalem copulativam accivisset, illa in pronuntiando propter gravitatem et

momentum terminationis prorsus fere evanuiSSet. Quae cum ita essent, Vocali copulativa non aSSumpta, dura eoΠSOnantum 6-μ, μ-pι concurSione effectum est, ut Syllaba Stirpis efferretur.

Atque accessit etiam, quod causa huius rei in metro posita

Infinitivi futuri quorum stirps propter etymologium Semper

AOriSiuS Secundus exempla huc pertinentia exhibet in Iliado: ελθ-ε-μεναt, A, 151; εὐρ-ε-μευαι, B, 343; εἰπ-έμavαt, Η, 375; αλαλκ-ε- μεναι, P, 153. in Odyssea: ἐλθ-έ-μducit, I, 233; ευγ-z-μαναι, δ, 374; Stetz-Ξ- p SVαt, o, 682. Iam pervenimus ad eos infinitivos, in quibus suffixum μεvαt stirpem temporis Sequitur, vocali copulativa non adhibita, quia indux stirpis vocali efficitur. Atque praeSentis temporis exempla extant

12쪽

Tempus perfectum hanc infinitivi formationem sexemplis Iliadis probat his:

Aoristi secundi infinitivi huc purtinent ox Iliado:

decurSu temporis formam veterem prorSUS OppreSSerunt. Atque Infinitivi forma propria la-νιευπι sive a stirpis in ημα mutavit sive prorsus eiecit, itaque formae prodierunt Ela -μEVIt Vel E- 1ΞV6 t.

13쪽

illus simul ortus osse indo elucet, quod utraque Secundum legem Certum eX terminatione μEVIt evaSit, itaque non in urbitrio loquentis lingua POSuit, utram eligeret, Sed firmum legem inmutanda forma veteri ut sequeretur eum coegit. Ubi enim SufiiXO μευαι brevis antecessit vocalis, lioe abiecta diphthongor at in la Sue trunSiit, contra ubi ei antegressa est vocalis longa sive dipliti longus, terminatio μεναι Seni per mutatu QSi in It Q. Ubi igitur vocalis copulativa γε et ad infinitivum conformandum opus fuit, nulla exceptione Obtutu terminationem μευ invenimuS, ubi vero illa non assumpta est, terminatio aut μευ nut ucit uobis obvia fit, sive voealis antecedens eSt correpta Sive

productu.

Nonnullis vero in infinitivis, quorum stirps brevi vocali torminata oppido exigua est, lingua quasi in angustiiS Versata esse Videtur, cum, Si stirpi tenui levem etiam terminationem μευ adiecit, infinitivus admodum levis et omnis momenti eX-

augeretur. Sed hac re essecta fieri non potuit, ut post plenam Ut longam syllabam levis illa terminatio μευ adhiberetur, cum

tantum satucit et diphthongi valet originem ex etymologia trahit. Damnum enim, quod γε et StirpS eXcisa litera γέ et neceperat, producta Vocali compensari potuit, itaque pro forma ε-γιεν

Quaeri autem potest, unde in unicam formam tέV0 t, quae tantum quod non semper viearia infinitivi L 1ευ obvia fertur, a vocalis irrepSerit, et quanam ratione terminatio Θυγte contra legem, quam lingua alia S QOD Stanter Seeuta eSi, pOStulari potuerit. Atque mihi quidem hae duae res ita inter SeSe QO- haerere itaque etiam eXplicandae esse videntur, ut modo formam

duuia Xat esse, nullo modo ferri nulloque alio exemplo probari potest, contra radicem huius verbi etiam alia ratione Se corroborare molitam esse, elueet ex forma huius infinitivi h1-νιευαt, Y, 365; in qua nullam aliam ob causam alterum ημε additum osse videtur. Quibus praemissis ne legem, quam propOSui, documenta deficiunt, nece8Se eSt, Singula omnium utriusque terminationis infinitivorum exempla, quae eum probent, proferam. Atque

14쪽

primum quidem infinitivi praesentis suffixo μευ terminati occurrunt in Iliado hi:

se, 657.

9, 224. Atque quam firma illa apud Homerum lex fuerit, imprimis apparet ex infinitivis perfecti, qui omnos terminutionem l 1SV correptam habent, quamquam tempore posteriori Semper in

15쪽

Qua in constantia formandarum terminationum fieri non poteSt, ut Unicum exemplum, quod contra legem eXplicatam OmneS, quaS equidem inspexi editiones Homericae, Belikeriana Dindorsan a cet. Il, 145: Cab IVυ-μ ευ praebent, tenentUr. AC cedit etiam, quod lectio ζευγυυμευ non sola hoc loco memoriae

16쪽

prodita esse videtur, id quod HX varia lectione ζευIVυ-μ ευ in adnotatione seditionis B0hkerianae apparet. Quae cum ita sint equidem ζευIMυ- μευ Scribendum esse arbitror. De syllaba brevi per arSin producta es ThierSeli, gr. gr. Par. 147. Cum autum formatio infinitivorum in υαt 0Xeuntium perpetua saeta est, lingua in altera tu au nondum a quievit. Eiecta

potius litern yy et contractisque vocalibus duabus brevibus, paulatim ortae sunt terminationes in - εtu, si index temporisconSOnante efficiebatur, αI-atv, κzEtυ-atu) in Ξῖυ et αυ - ferminationis suu nulla apud Homerum exempla eXtant - Si VO- ealis stirpem concludebat, vatκΣῖν, ελαυ). Illuc, Ut Supra Vidimus, etiam referenda Sunt Verba in απιυ, 6 tua, εὐ D deSinentia, huc contra pertinent futura v0rborum liquidorum et, si neeentum SpeetamUS, ROristus Secundus. Quod ad futura contracta attinet, in terminationibus latet hae ad indidum futuri pertinenS, quod eX ea, qua hoc Verborum liquidorum tempus proprie fori, amatur, Syllaba γε et ad stirpem Verbi puram adiueta, relictum est et plerumque eum SigniS perSOnnrum, modorum, participii, infinitivi contraetum invenitur. Sic igitur futurum Verbi μενω proprium fuit 11εv-ε - 0, unde eXterminatis liferis av-ε-um, et contractis vocalibus fu, in ἀ: μευ o, Ξ-Sivin ΞῖV: μενεῖυ 0xtitit λβ). Non eadem causa fuit, cur infinitivus noristi II. in εῖυ contraheretur, eum ne minime quidem dubitari possit, quin in iis, quae eXiunt, formis ε VOealis copulativa duntaxat insit. Qua0rus mihi ansam dedit observandi, unde haec accentus diSerepantia orta e8Se posSit, eum, quod grammatici docent, infinitivum aoristi alterius accontum in ultima hab0r0. ut ab infinitivo praesentis accuratius discernatur, omni argumento carere mihi viduatur. Id 0nim ante omnia Specta Ddum eSt, necentum non auxilium fuisse tardis auribus, sed seum tantum, quoad leges linguae Graecae hoe passae Sunt, Daturum VO Um earumque indolem secutum esse. Atque rationem indicum temporalium et naturam aecuratius contemplatus, videor mihi inveni8Se ea HSam, propter quam infinitivi praesentis ut futuri, eadem ration0 0xorti atqu0 infinitivi noristi, dico eos, qui per vocalem copulativam indici suffixum addiderunt, tamen alio acceu tu

praediti sint. Nam quod ad praesens tempus pertinet, fieri

rent, vide, quid sentiat Curtius, IErlii uterungen pu g. 94 sqq.

17쪽

iiola potuit, iit infinitivi v M lioriani, quae natura orant valde diversa, Sivo Stirl is in voealem eXibat Sive consonante terminu-batur, ea dem ratione tractarentur. Necesse igitur 1uit, ut infinitivi verborum, quorum index voculi efiiciebatur, Sicuti *90υε- o, VStκΞ- u cet. aliter protiuntiarentur, quam infinitivi a verbis in consonantelia eXeuntibus dedueti, ut χTStV- u, quam quum circumfleXuS ex grammaticae legibus utrisque debubatur. Atque in hac quaestione, cuiusnam terminationis momentum propenderet, diiudicanda, lingua sibi ipsa tanquam viam mon Stra Verat, eum StirpeS temporum fingebat. Accentus enim simpliciter eo' ponebatur, ubi natura stirpis eum esse Volebat, i. e. regrediebatur in stirpem, unde tormiuatione infinitivi tantum remotus erat,

aut loco Suo permansebat, si vocalis Stirpem terminabat: II tu ε- m, II tu S-μSVVt, VI tu Si V. Quae norma, eum in praesenti tempore

Statuta e8Set, in futuro quoque, ubi eadem quaeStio denuo eX-titit, valuit; itaque Tot s-atv ex Stirpe T0t z- Tot G-ξ-μΞVVt)7αν at V eX Stirpe futuri extiterunt. Sed prorsus aliter res sese habet, si aggredimur ad noristum II. Quae enim stirpes in vocalem desinunt, Omnes Syllabam productana itaque terminationem sucit et habent, eXceptiS pauciSillis infinitivis bisyllabis θε νιε v, 60laav, qui eontractionem B Pud Homerum nunquam admiserunt et postea omnino evanuerunt. Quae igitur causa esse potuit, eur ReeentUS eorUm, quorUm stirps in conSonantem exibat, itaque a copulativum adSei Suebat, non eo, qui ei legibus grammaticis tribuitur, loco permaneret 8 Quid, quod etiam natura stirpis postulavit, ut illuni locum non relinqueret, eum stirps fere semper syllaba brevi eontineretur et hanc ob causam minus apta eSSet, quam quae RecentUmfurret 3 Sic igitur forma se *αὶ - ε - γιευ , θαν - ε - μῖν, ἐλη - ξ - μεν abierunt in formas *αI-εῖυ, θαυ-εῖν, ελ Si u cet. Do tormination0 a risti primi activi scitet vel potius yt,4 id quod probat infinitivus a risti primi medii o. g. λυIγ-zbVt, unde apparet, vocalem γα et ad Stirpem noristi pertinere - , nihil est exponendum, cum torminatio illa constanter Servata neque unquam mutata sit. Nam quod Faesi cum Kruegero

forma S χαῖαξεμ ευ Z, 53; αξέ μευ N, 11l; 663; αζε μεναι 50; II 1izῖμεν, I, 230; κελευIS 1εναι, Θ, 274 9 Oristo primo tribuerunt, non Suo iure fecerunt. Imo maiores in difficultatus hac re viri docti illi soso implicuisse videntur, quam quaS eXplicaree iis erat propositum, cum omnibus illis locis cum forma etiam significatio infinitivi futuri prorsus sit suo loco. Quod autem I, 230: ut F, 50 infinitivus futuri s oristi infinitivum adiunctum habet, offendere non potust, eum infinitivus futuri antecedat.

Quemadmodum enim in nostro sermone - ubi ratio Sane

18쪽

prorsus alia est coniunetis duobus futuris signum temporis semel tantum ponitur, ita his locis poetae Satis fuit, temporis rationum semel indicare et alteram actionem, cuius tempta Siam ultro subauditur, infinitivo uoristi, qui nullam temporis rutativi notam includit, adiicere. Infinitivi passivi ut medii in adiungenda terminatione sabottet eandem legem Secuti sunt, qua adstricti infinitivi aetivi suffixum

acceperunt, ni Si quod perseeta nunquam Vocalem copulativam admiserunt. Quorum stirpes si e inSonante terminabantur, propter duriorem consonantum eo cursum ης et SuffiXi eXtermi

Θ, 474; θ 00εχ-bat, H, 93, Περ-bat, IJ, 708. De usu infinitivi. EX iis, qua se de natura infinitivi supra disputavi, infinitivus

munere Suo perlauetuS eSSe videri possit, simulatque 3 erbum ius nitum, significatione porsonae, temporis, modi addita, finitum factum ost. Sod si homini primo iunium v0rbum infinitum OPUS erat, Ut actiones, quas praeSentes perceperat, Significaret,pOStea, cum homo cogitans eXtitisset, eadem forma utebatur, ut actionem, quam omnium vorbi finiti definitionum expertem cogitando ponebat, exprimeret. Atque quaeStionem, quanam ratione id factum sit, sexpedituris rationem et viam, qua ineedendum Sit, monstravit Haasilis, prof. ill . in scholis, qua S de grammatica latina habuit. Cuius sego vestigia secutus hac dissertati0ne eXplicabo, quo modo Homerus infinitivo usus sit. De nominativo cuni infinitivo Homerico. Effectio actionis cuiusdam, quae modis verbi in univerSum tantum significatur, duplici ratione accuratius desiniri potest, aut adverbio addito aut verbo auxiliari praemisso. Sic diu

Illic actio pugnandi advorbio κρατερ υς artius definitur, hic notio, quam abverbium illud indient, vorbo ut quidum finito

eXPrimitur, actione, quae est definienda, in infinitivum mutata. Hinc Sequitur, ut ratio, quae inter utramque notioDem et definiendam ut definiuntum, intercedit, plane in cora trarium Vertatur. Nam cum in locutione κραeta γ uet μαχεTγt adverbium Signum

19쪽

latitulit extrinsecus verbo adiiciat, veri 11u autem desinitiones,

quibus verbi finiti partes suscipit, prorsus Servet, in ultera dicendi rationu definitio inferior per leges grammaticas ita mutatur, ut locum obtineat superiorem. igitur fit verbum regenS, et Omne8 definitioneS, quaS Verbum μαχαται prius habebat, in se transfert, D Otio VerbuliS primaria autem, cum significationem et temporis absoluti et personae modique amittat, necessario in verbum infinitum l. o. in infinitivum mutatur. Sed lineo res etiam demonstrat, id, quod initio dixi: effectionem actionis aut adverbio aut verbo auxiliari accuratius definiri, non ita intellegendum esse, ut arbitrio conceSSum Sit, utra dosinitio eligatur. Nam si dico κρατερ ῶς 1άχεzγt, Significatur, Subieetum aliquod adesse, in quo actio pugnandi vere appareat, de quo actio illa tanquam vera praedicetur. Quod autem subiectum fortiter pugnat, non ideo ratio, quae intercedit inter ipsum set actionem, mutatur, cum per adverbium illud signum tantum extrinsecus actioni addatur. Adverbio igitur si d0finitur verbum, nihil nisi veritus exprimitur essectionis actionis, oui signum aliquod externum adiicitur. Non est, quod addam, veram illam essectionem hactenus praedicari, quoada tempus et modus hoc significant. Nam si dico ἐμαχεeto

vel μαχεῖzαt χραzεγῶς nihilo minus veritas effectionis cogitando certum in tempus relata ponitur. Nec mutatur haec ratio, setiamsi adverbio adiecto est otio actionis non omnino agnoSeitur vel etiam prorSus negatur. Num ea re, quod actio quaedam subiecto suo inhaerens aut affirmatur aut negatur, id tantum efficitur, ut praedicatum aut sit positivum aut Degativum; praedicatum negativum vero non minuS eSt praedicatum verum, quam id quod positiVum VOeamuS, eum eius Veritas ea in re posita Sit, quod copula logica ad Subiectum refertur. Prorsus aliter res sese habet, Si notio quaedam eX Verbo, quod dicunt auxiliare, Suspensa, huic per infinitivum adiungitur. In hac enim verborum consociatione de vera effectione actionis

infinitivo indicata se nihil dicitur, cum definitiones modi, per Sonae, temporis ab hac actione in verbum, unde pendet infinitivus , translatae sint itaque vinculum ipsum, quo actio illa ad Subiectum adnectebatur, quasi sublatum. Etenim si dico

μSTα γεTSi μαχεο lori, de Subieeto Vere tantum praedicatur notio 1STIT9SπSt. Cum Vero haec iam universa sit, qua nihil certi

exprimatur, eius sues infinitivo contrahuntur et de sublueto notio νιεῖα. 9ST: V praedicatur, quod pertinet ad actionem pugnandi. Quamquam igitur interposito verbo lμεγα pSTSt copula ipsa, qua subiectum et actio infinitivo significata iungebantur, Seposita, tamen non Omnino est deleta, et illud ipsum verbum, quod subiectum et actionem infinitivi modo seiunxit, seiunctione

20쪽

essecta, coiniunctionem dei auo suscipit ea re, quod actionem infinitivo iudicatum suspensam facit ex condicione subiecti, quam ipsum praedient. Fuerunt, qui Verba, quae maXime hae in constructione

rati linguam eis uti tanquam auXilio, quo modi qua Silam Significationes , quibus verbum finitum sit destitutum, exprimat. Sed tantum abest, ut verba illa iure auxiliaria habeantur, ut infinitivus hoc nomino dignior inveniatur, quippe qui auxilium

contineat, quo notio verbi finiti relativa expleatur. Praeterea etiam ea res impedit, quominus relativa illa verba voeemu8auXiliaria, quod non sola cum infinitivo coniuncta inveniuntur. Saope senim talia etiam verba in hac conSOetatione apparent, quae, quamquam notionem continent abSolutam et per se per- Spicunm, mutare quodammodo naturam videntur et traduci ingenuS verborum relativum.

rem, quam quae genUS Verborum in consociatione cum infinitivo USUrsatorum prorsus amplestiatur, neceSSe erat, aliud inveniretur, quod omnia eius generis Verba comprehenderet.

Atque hanc quoque quaestionem Haasius profi ili. eXpedivit, eum verba illa, propterea quod dispositionem eXprimunt, in qua subiectum, acti ovis infinitivi ratione habita, versatur dia thetica et appellavit. Eliaeet, subisecti dia thesin actionis efficiendae non Solum verbis copulam logicam praedicatumque simul significantibus exprimi posse, Sed etiam fieri, ut et copula et praedicatum Separatim indicuntur. Qua re id tantum mutatur, ut . quod prius de subiecto ita praedicabatur, ut tempore quodam inu genti subiecto appareret, iam Signum Subi ti fiat, qu0d ei,

quatenuS hoc per verbum substantivum Significatur, inhaeret. Nam sive dico αγtaz0ς at i Sive αγtara uua Si temporiS notionem miSSum facimus, ratio, quae inter Subiectum

et actionem pugnandi intercedit, non mutatur. Quid, quod praedicati locum etiam Substantivum obtinere potest 3 id quod

sativo cum infinitivo disputabimus, apparebit. Quibus expositis si notionum diathusis, in qua subiectum

VerSari poteSt, neeuratius contemplamur, viam nobiS demonstrant categoriae Kantianae, quibus essectio rerum omnium,

quae cogitantur, adstricta est. Verbum enim diu theticum primum eiuSDIOdi esse potest, quo actionis infinitivo indicata uossectio vera et curta de subiecto praedicetur. Diathesis subiecti tum tulis esse potest, ut facultas officiendae actionis, iu- sinitivo quae indicatur, aut datu sit aut desideretur. Si incultus