De infinitivo Homerico

21쪽

deest, per se iii tellegitur, actio lieni effici non ΡOSSe, sin vero adest, nulla eius rei rutio habetur, utrum effectio Sequatur, an non Sequatur. Denique notio infinitivi talis esse potest, ut subiectum quoddani ad eam officiendam necessitate quadam cogatur. I ine igitur verbum diu theticum notionem continet necessitatiS, qua subiectum ad actionem relatum cogitatur. Quodsi latu ad 0xempla Homerica aggredimur, in quibus nominativus cum infinitivo Oecuris, primum ea asseremuS, ubi verbum diatholicum effectionem actionis, quae infinitivo exprimitur , Verum et certum significat. Atque aptum initium hic praebet verbum: αμ cum, A, 57l; α, 155; eandem notionem relatam ad canium exprimit: αγαδαλλομαι, α, 155; relatam ad pugnam: πυμ-

Quibus iani adiicienda sunt verba, quae cum infinitivo coniuncta Sunt, euius notio verbo dia thetico iam inest, ita iamon ut vel aucta vel alia ratione mutata sit. Hue pertinent multa illa exempla, in quibus cum infinitivo, actionem movendi significanti, eon Sociatum est verbum:

t0st, id quod indicat verbum εἰ ut α, Ε, 203; 766; Z, 508; γ,

394. Tum igitur os otio actionis totions vera fit, quotiens subiectum consuetudini suae indulget. Repetitio actionis vero otium eo consilio fieri potest, ut illa accuratiuS cognoscatur eiusque peritia paulatim concilietur. Hoc significant verba μαυ-

Qua actionis peritia Dotus si quis in certamen cum aliis descondit, inde iis aut superior aut inferior prodit:

332. Actio si non ropositur vel eius repetitio si neglegentia omittitur, haud res adducit ad oblivionem: ἐκλαυθαvω, κ, 558; sive ad intermissionem: νιε it 11t Ν, 234; F, 434. In omnibus his sexemplis diathesis subiecti verbo praedicabatur, tanquam certo quodam tempore per actionem infinitivo iudicatam in subiecto apparens. Sed fieri potest, ut subiectum praedicato praeditum sit, quod ad essentiam eius, ut ita dicam 3

22쪽

pertinet i. e. quod, quoad subieetum in eadem condicione permanet Sive permanens cogitatur, et inhaeret. Itaque eum necessu sit, notio diu thetica tune adiectivo continentur, eXempla oriuntur, in quibus infinitivus ab adiectivo, cum copula alucit coniuncto sive etiam ea destituto, pendet. Ρ0r su intuli0gitur infinitivum aut activi aut passivi positum eSSe, Sive actio, ad quam Subiectum dispositum praedicatur, in substantiam a Subiecto diversam transfertur sive in subiectum ipsum refertur. Sio dicitur Ν, 483: 0ς μαλα καρτερυς laeti lut ρωτας ἐυαt γε tu contra a, 4: εἰῖος 0ὲ νιαλα νιέIας 'V 09γο ad Vt. Νeque est, quod addam, infinitivi passivi vides subiro posse infinitivum activi, Si verbum, quod notionem eX- primit, usi in transitivum, sicuti M, 63 η ὀὲ se. τα ργο ) γιαλ' αγ-IγλS' TαγαγV. - EXempla, in quibus notio diatholica est adiectivum, Sunt linee:

Comparatione emota alterum duorum subiectorum evadit:

In exemplis prolatis ratio gradusque effectionis actionis, qua0 infinitivo indicatur, in rebus eXterniS, qua S eXperti SumUS, posita praedicata sunt. Sed dispositio etiam talis esse potest, ut subiectum in ea tantum versetur, quatenuS Sive Suo ipSi USsivo aliorum iudicio ea praeditum ponitur. Unde elucet, essectionem actionis hac eX diathesi suspensae, ea tantum condi- Cione Verum eSSe, ut Subiectum non fallat vel non fallatur. Illud sori potust si subluctum aliqua in dispositione hominum SenSibus percipiendum Se praebet; itaque primum hic asserenda Sunt exempla, ubi Verbum regens notionem continet:

23쪽

Subiectitui ipsum falli potest, si actionis essectionem in mente ponit verbis diu thetieis:

Et saltero et falli potest subluctum, si id quod in menteposuit, diuendo emittit et ab aliis quoque poni vult: ' A, 398; Η, 37; Κ, 473; et, I 68, o, 504; ξ, I 36; γγγ 'V0μαι, Σ, 450; 500; 0v0μο lvm, ω, 342; ευχ0 1αι, A, 91; Η, 82;

. π, 58; 223. Effectio actionis sive maiore sive minore cum fiducia affirmatur vel negatur, Verba uSurpantur confirmandi, promittendi, iurandi:

puriinunt duo loci, ubi verbi locum obtinet allocutio taetu, Ζευς, T, 261; ε, 187; 09κ TtITULO, O, 436. Postquam ita in antecedentibus eXempla attuli, in quibus vorbum diailioticum effectionem actionis, quae infinitivo significatur, eXpressit, nunciam ad alteram tranSgredior Speeiem, ubi verbum illud facultatem actionis efficienda0 iudicat. Atqu0 primum hic locum tenet verbum

Facultas unde oriunda sit, si iudicatur, Suo loeo est λαγ-

Huc etiam referenda sunt exempla nonnulla, in quibus verbum diu ilioticum simplici verbo εἰ cit continetur. In aperto est, Verbum atυαt tunc non Significationem copulae logica0 ha bore sed notionem existendi induero, ita ut do subiecto nihil nisi eius existentia praedistetur. Haec Vero prorsus Sufficere potest, ut Simul cum ea notio facultatis efficienda se actionis cuiusdam cogitetur, si subiectum certo loco eius officio daecausa versatur, itaque facultas ipsa iam subauditur. Sio explicandi versus I, 688: εtat καt 0tυε TIO' Etπέμεν, Ot μοι STOVTO

Parem eXplicationem postulat Σ, 212: ut 0za I vεῖαtVtGGOUGα, TE=tκTt0VEGatu itia ait It, ubi eX attributo flammae cita-Goυοτ υ scia facultas actionum videndi in se referendi colligitur. Flamma sublimo sertur set hac ro officit sive potius facultatis compos fit, ut a vicinis conspici possit. Neque aliter est iu-

24쪽

terpretandum eXemplum, quod X, 474 invenitur: si i 11ετα ο ρ tot, εἶ 0V ITU 0 1SV V γT0λε ab; t. Andromacham, nuntio Hectoris coniugis interfecti comperio, subito anima aes eii set genori nuruSque accurrunt, Su Stenturi torpentem et adeo pereul Savi, ut fieri facile potuerit, ut moreretur. EX condicione igitur Andromacliae descripta iam ultro secuta est facultas se iciendaevul potius patiendae actionis infinitivo indicatae, itaque eam inSuper eXprimere poeta superfluum duxit. Contra A, 510: artat os λιθο -000έ Glo 90c χαλκ0VIVO G εο ,αι TI 1εat 90α δαλλομέν0tat, inde quod in Graecis qualitas quaedam deSit, quae ad actionem Verbis IVII Eab It χαλκου iudicatam arcendam efflagitetur, concluditur, Graecos facultat0m huius rei avortendae Omnino non habuiSSe. Fadultas actionis effieienda0 in exemplis prolatis talis erat, quae in rebus eXternis sive in experientia posita esset. Sedituri etiam potest, ut tantum auctoritate subieeti nitatur i. e. 0X Voluntate eius Suspensa sit. Apparet effectionem actionis infinitivo indicata se hie setiam incertiorem esse, qllam in eXempli S Supra allatiS, eum nemo negare queat, hominem sibi aliquid prop0nere, aliquid η velle et pOSse, quod non RSSequntur.

Nihilo minus semper id tenendum serit, id, quod Subiectum aliqu0d sibi proponat, ita ab eo cogitari, ut simul effectionem ponat et appetat aut certe rem effici posse statuat. Neque enim quiSquam vere aliquid velle potest, quod ipse sciat fieri

nullo modo POSSe. PriuSquam autem subiectum certam aliquam rem Sibi proponit, actio deliberandi et considerandi rem antegreditur itaque antequam eXempla, in quibus infinitivum a verbis svolendi ependentem habemus, proferamus, on liceat praemittamus, ubi vorbum diu theticum notionem continet deliberandi, contemplandi cet.

Iam si actio considerandi ad finem est perducta, sequitur voluntas rei in animo reputatae appetendae, quam Graeci vocabulis expresserunt his:

Verbum labελλ Secundum explicationem Hau sit, pros. ili. Significat: sum quis, cui aliquid instat, futurum est. Quod si vo ex animi Voluntato Sive ex necessitate quadam pondet, Morbum hoc significationem aut Volo α nut 'cogor induit.

25쪽

Sivo in agendo sive in cogitando vorsamur, sempor uire tu Sinos sequitur qui sive id quod cogitation o aut nutione consecuti sumus, vitam nostram perficit sive ei officit, aut lautus aut tristis est. In aetionibus, quarum effectio etiam caliginibus temporis futuri obvoluta est, homo inter utrumque neStunt, cum mOX speret et fore ut rem propositum B SSequntur, mOX metunt, et ut eam officiat:

Medius intur spem et metum homo id, quod sibi proposuit, appetit et sive spes ad agendam eum impellit sive metus opprimit, aut fortitudine praeditus aut sollicitudinis plenus offectionem rei propositae perSequitur.

Sud non solum timor et spes actiones hominum Sequuntur; accedit etiam alia affectus species. Homines enim ad reS qua S- dum inclinantes, alias deolmantus, sive voluntatem inclinatio unimi adiuvat sive doclinatio eam retinui, facultatem actionis officiendae datam aut in os etionem ipsam mutare aut hanc evitare student. Huc igitur spectant exempla, in quibus insinitivus sequitur verba desiderandi optandique et ea, quae ΠΟ-tionem contrariam significant:

Inclinatio doniquo ita augeri potest, ut Voluntatem prorSUS regat nullamque montis rationem habeat; itaque venimus adeXempla, quorum verba diathetica libidinem, cupiditatem, perturbationem significant:

26쪽

De accusativo cum infinitivo Homerico.

In exempli S, quae liuousque contemplati sumus, diathesis quae de subiecto praedicabatur, non nisi ad actionem quandam subiecti ipsius rorarobatur. Etunim si dico tibvαμαt k70- ρευε tu facultas haec tantum subi odii ratione habita et eius finibus circumscripta praedicatur. Sud seri potest, ut subiectum diathusin suam actionis officienda se etiam in alteram Sub Stantiam transferat ut hae ro officiat, ut substantia haec, eiuSdem diathesis particeps facta, tanquam media Sit, in qua, qualiS sit actio, ex diathusi subieeti suspensa, cognOScatur. Elueet, neceSSe eSSe, essectus Subiecti, priusquam actio disposita effici possit, Substantiam huic actioni subiectam quasi in Se exeipiat. Unde Sequitur, ut substantia haec casu aceusativo indicetur, Uippe qui unu8 rationem, qua substantia quaedam actioni alterius substantino prorsus obnoxia significatur, exprimat. Sic

Quodsi notionem diu thesis accuratius e in SidornmUS, rnti O, quae intor ver in diu fh uti ea facultatum D 000ssiintoni quo indicantia et actionem secunduriam in torcedit, dilucida est. Num

27쪽

quin subiectuin aliquod, qua est facultate, otium effectum ita aliis substantiis appetere et asse tui pOSSit, Deirio est, qui du

vero actio aliqua ex diathesi alterius Subiecti tanquam vernSUSpenSa eSSe possit, non ita facile liquet. Nec tamen haud quoque ros difficilis est intellectu, si notionem veritatis Spectamus. Verum enim id appellamus, quod cum cognitione nostra congruit. Cognitio vero aut in Sen Suum perceptione aut in cogitatione posita est. Rem SenSibUS pereeptam unostra diathesi pendere non posse, ideo apparet, quod cognitio

eius omnino non eSSet, nisi res ipsa ei antecessisset. Unde officitur - quam legem Homerus , nutiquam negleXit - rem sensibus perceptam accusativo cum infinitivo eXprimi non poSSe.

poneretur.

Aliter vero res suse habet, si cognitionem cogitatione nitentem SpectamUS, quae re Vera a Subiecto cogitanti pendet. Nam perSpicuum et eoia Sentaneum eSt, eam tantum hactenus Veram eSSe, quatenuS Subiectum cogitans non falsum est. Si

enim Telemachus, qui cum Athena colloquium inierat, α, 32330 soleto Ac. 'Ab νηυ) θεου εtucit, hanc rem tantum Suspicatu Serat neque ulla veritatis eius argumenta firma habebat. Quid, quod cogitando etiam aliquid ponere p0SSumVS, quod perSunSum nobiS est, non Verum eSSe. CuiuS rei exemplum N, 101 praebet, ubi Neptunus tantum, ut Argivos ad fortiter pugnandum incitet, verbis utitur: 0ρωμαι, Τρωας ἐ*' μετερας tέVIt VSVc, 0

Sfructuram accusativi cum infinitivo ipsam si contemplamur, simplicissimo modo efficitur, ubi verbum diu theticum est transitivum, cum tunc infinitivus actionis secundariae accusativo addatur, eiusque tantum rei ratio habeatur, utrum actio illa in substantiam subiectam referatur an aliorsum transferatur. Sic

28쪽

res sese habet, si Substantia disposita in sententia primaria iam in alio casu invenitur. Tunc enim plerumque linguae sufficit, dummodove ambiguitas existere possit, infinitivum solum adiicere auditorique comitiitere, ut accusativum subiecti subaudiat. Cf. Λ, 784: liri λευς 1129 ον παttit 7εμ ου ἐπετελλ' αἰευ I9tazEUEtV. Attamen etiam hie Occasione oblata non int0rmittitur, rationem legibus huius structurae postulatam indicare, quod statim continuatio sexempli modo allati docet, ubi poseta verbis citav αρ laeta IStu addit: καὶ ὁ Ξt 90χ0M E 111ΞυItαλλ ov. Cf. etiam Z, 209; II, 541; 100 ε 1asti ὀε ω σευ αγ' αλκet ῆμα Ιενεσθαι.) α, 90; κ, 154. Noe contra hanc legem exempla proferri possunt, ut M, 411: αρὶαλέου δε μοί ἐσeti καtt ρ it Tεγ έ0Vrt, l10Uv p ρηξα 1εvm Ἱέσθαι παρα Wρυσὶ κελευθου; nam hie verba μου um ρηξα μευ i, non exprimunt definitionem Sarpudonis tanquam subiecti ad infinitivum supplendi, Sed appositionem dativi 110 t. Vertundum igitur ost; 1 Mihi uni difficile est, quamvis Sim fortis, etiamsi murum ruperim, viam ad NnVeS a perire; et minime vero: Est mihi uni difficile, quamvissim fortis, viam ad naves aperire, qui murum rupiet. Atque uadom lugu obstricti sunt loci t, 249: κ, 459. Denique etiam

exempla reperiuntur, ubi Subieetum, Si Ve eX coneXu apparet SiVe UniVerSum eSt, prorsu S non Significatum est. Unde, Si sententia primaria quoque generaliS eSt, qualeS Sunt *tλ0v, αγIαλέ0V, 7z0V0ς, VS SI et faeti, eXempla Oriuntur, in quibuS Secundum leges grammaticas infinitivus vel subiectum est, ut id, 282:καt vuκetl Tt Eabat. Inest vero in loeutione αIotbo M SQ.ffeti nihil nisi sont0utia contractu: omneS iudicant, bonum esse, itaque tales Sententiae tantum faciem mutarunt, non naturum et rationem. Ad 0X0mpla ipsa si acoedimus consentaneum eSt, NOS eu Seeundum rationem, quam in asserendis exsemplis nominativi

cum infinitivo s0euti sumus, tripartito divisuros esse. Atque primum quidem verba diathetica, quibus veritas notionis necusativo e. ini. Significatae, indieatur, tot esse poSSunt, quot sunt actionis mentis cogitantis. Quae vero ante Omnia mentem cogitantem Ostendit, ost actio dicondi: μυ ,Ξ011αt, b. 463: αυ6γ0b, Κ, 48: εἰποv, -, 11; Ν, 667; quibus etiam adiiciendum ciato o, b, 516-18. Hae actione fit, ut, quod ipsi non eXperti SumVS, tamen

cognOScumuS; ut audiamuS et videamus, quod re vera et tempore et loco a nabis est remotum.

Simulatque mens humana plurium rerum cognitionem sibi

29쪽

conciliavit, componendo set comparando ad actionum iudioniadi transgreditur. Huc igitur pertinent verba suntiendi, affirmandi, expectandi, concludendi.

exiStunt, in quibus, - de qua re Supra iam dietum est, - infinitivus aut adiectiva neutrius generis aut substantiva abstracta eum copula logica coniuncta sive ea destituta sequitur. Atque primum quidem necusativus c. ins ab adiuetivis pondet his: αὶαθον, I, 196: ως αIα00v και παi0α κατα*hil Evoto hirtas ,αt

Substantiva infinitivus siv0 cum accusativo subiecti QOnSO-ciatus sive seo destitutus sequitur haec:

Jam ad alteram si transgredimur exemplorum Speciem, in quibus verbum diathseticum significat facultatem, qua actio in substantia a subiecto verbi dia thetiei divorsa excitetur, huc pertinent omnia verba, quae notionem continent efficiendi, ut

30쪽

aetio aliqua oriri possit. Simplicissimo illam continunt notio

Docendo aliqui facultatem quandam suppeditare indicant: oto αaκα,, α, 385; 422; Ε, 52; 0έοαῖ, 0, 72. Notionem efficiendi primariam aliquo modo mutatam Significant verba:

Magna aquae Vis profluens facultatem dedit, purgandi, quamvis oppido maculiatum. Saepe sufficere potest indicare, substantiam quundam eXi- Stere Vel deeSSe, qua re alteriuS Substantiae facultas corta aut data sit aut desideretur. Sic Λ, 340; 0υ0a si tTT0t EIIυς Eatav