장음표시 사용
31쪽
conscientia peritiae, sium Hesitor bello gerendo asSequius erat, facit, ut semper fortiter pugnare se posse dicat. Atque eadem
Ratio, ait, et condicio, quae intoresedit inter te, Juno, set illud iter, alio quoque tempore eXistit eadem atque nune. Cum enim impedimenta nulla sint, quae, quominuS illuc ea S, Pro hibere poSSint, Sequitur, ut facultas haec quovis tempore data Sit. Atque prorsus eadem est ratio in altero exemplo; 'l , 157;IG0to l1SU SITt και IIIl. Nunc quidem, Agamemno, ait Achilles, luctum et maerorem abstergens populum ab rogo amitte et epulas parari iube; nam illa, quominus SatieS, BOStea non erit, quod impediat. Vice versa si ea ex re, quod actio quaedum talem Se eX-hibet, quae de certa substantia sive de substantia aliqua certis sub condidionibus cogitari non possit, non concludi nequit, eam effici non posse, poeta Satis habet, cogitationem, qua substantia praedicato illo praedita fiat, negasse. Itaque Homerus M, 327 Sententiam eXpreSSUTUS, Deminem Unquam mortalium Parcas effugere posse, tantum dicit: κηρας) 00κ ἔστι ρυIatu 'γ0z0M 0υῖ' ὐπαλυξαt, i. e. ratio nulla existit, qua hominis praedicato illo ornati Oogitentur. Huc etiam referaS:
Facultas quaedam etiam in substantia aliqua inesse poteSt, ita tamen, ut a condicione alterius Substantiae pendeat, utrum in effectum transire possit an rotinuatur. Illud significant
32쪽
ipsi vindicat, ita voluntatem Suam in ulteram quoque SubStantiam transferre poteSt. Itaque pervenimus ad exempla, in quibus accusati VuS c. ins Sequitur Verba, quae facultatem Sublucti vam, ut ita dicam, indicant. Quae cum supra iam in ordinem certum redegerimus, hic sufficiat, ut ordinum illum sequenteS eXempla proferismuS. Atque primum quidem hanc diathosin continent verba
Sequuntur verba Sperandi et timendi: ἔλTua et ελπομαt,
Ordinem concludunt verba optandi, cupiendi cet. λtλα 09 Vt, V, 15; Γ, 399; ξλ00 1s t, 0, 35; λισσομαι, A, 174
Huc etiam pertinent pauca illa eXempla, in quibus aecuSativus c. ins optatum continens verbo diatholico destitutus sest, cum hoc ex allocutione antecedenti faelle subaudiatur: Η, 413; Sd κυῖtIIS, FLSIta PS, κελαινε ρες, Γλιθέρι ναtu v, μη πρὶν aret' 'έλtovoυυαt χαt frit κυε ρας ελθεῖv cet. Η, 179; Γ, 285; ρ, 354 Voluntas personae alicuius Vero etiam neceSSitatem quandam includere poteSt, qua perSona altera ad Suscipiendam rum certam incitetur; itaque aditus aperitur ad tertiam, quam contemplaturi Sumus, eXemplorum neeuSatiVt e. inf. Speciem.
33쪽
Νecessitatem non in voluntate personae Aed in rebus positam esse in dicunt verba:
Si duae substantiae ita inter sese relatae cogitantur, Ut eX condicione alterius actio certa in altera necussario efficiatur, sufficit existentiam alterius expressisse, qua re DeceSSita S actioniS substantiae ad illam relatae iudic0tur. Sic fo, 663; ait Priamus: Et μευ o μ' εθελε tς τελεscit τα ρυυ 'Eκetopi ὀt ', udέ κε μοιγε V, 'Aχιλευ, κεχαρ la μένα θει ς' l ota θα Ιαγ ος κατα IITU SEλ- μεθα, Θ τηλ00t δ' υλη l αζε abav εξ ορε ticet ' cet. Silva procul sita est, ligno vero ad sepeliendum Hectorem nobis opus eSt, ergo neceSSario Sequitur, ut id proeul hinc nos asseramus. Sententia eorrepta τηλ0iit 6' υλη αξεμευ εξ υμευ et aptissime ad Statum Priami accommodatu QSt. Ρari ration0 temporis condicio vim includit necessitatis
V, 307: μογος, Τ, 421. Denique necessitas actionis efficiunda se ex potentia homini insita duducenda est, id quod exprimunt verba: ε0tκε et επε0tκε, Η, 190; 234; A, 342; K, 147; επιεικε ,
Antequam accusativum c. inf. relinquam, fieri non poteSt, quin rei rationem reddam, quam liuousque Silentio praetermisi. Inveniuntur enim iam apud Homerum eXempla pauca in quibuS, quamquam subieetum actionis infinitivo iudicatae non mutatur, tamen necusativus ad infinitivum adiectus est: Ν, 269; ουῖε Ιαρ Ουῖ' εμε Σηtat λελαapbSV0V Slal LSVVt αλχης.
Grammatici dicunt, accusativum ideo eSSe probandum, quod Subiectum Sensus causa his locis aut magna cum vi fuit esse-
34쪽
rendum aut, ne ambiguitas eXisteret, repetendum. Equidem puto, rationem fere eundem esse, quam in ceteris accusativi C. ins eXempliS, eum re vera subluctum actionis infinitivi illis in locis non prorsus sit idem, quod in verbo diu thetico . Opponitur enim, quod natura locorum postulat, homo cogitans tam aeriter homini naturali sivo ag0nti, ut hoc discrimon indieare poeta praetermittere non potuerit. Itaque mihi quidem necusativus cum infinitivo illis locis tantum ex accuratiore hominis contemplatione fluxisse videtur.
De infinitivo pro verbo sinito. Omnes, qui huc pertinent, infinitivi vim habent impurativam,
quatenuS per imperativum non Solum iussa sed etiam adhortationes et monitus exprimuntur. Extant autem non nisi in allocutionibus aut directis aut verbis ip8is enarratis et Omnes eiusmodi sunt, ut eorum senSus sive ex eondicione loquentis Si Ve eX eonem Sententiarum, nulla eXplicatione artificiosa adhibita, non intellegi non queat. Ac primum quidem ea consideranda Sunt eX0mpla, in quibu8 modo pronuntiatione aut allocutione officitur, ut is ad quem verba fiunt, imperativam eorum vim percipiat. Quod quomodo fieri potuerit, libori loqui discentes Satis superque docent, quippe qui cum optata sua et proposita infinitivo exprimant,
tum etiam ad referendum, quae iis Obvia faeta Sunt, eo utantur. Pur so intellegitur, infinitivum talem tantum pro imperativo alteriuS perSonne u Surpari posse, eum non Disi allocutione fiserisOSSit, ut Vi S eius cognoscatur. Per se porro elucet, infinitivum hunc Subiectum, Si hoc exprimitur, vel attributum subiectitantum in casu nominativo adSciseere posse, eum in hae constructione nil nisi nominativus c. inf. correptus in Sit, cuiuS notio diatholica per allocutionum intellegitur. Faculta S vero actionis, infinitivo quae indicatur, efficiendae non per PerSOnam, quae imperat, in alteram transfertur sed iuui in hac inest, otullocutione nihil offiditur, nisi ut facultas actionis officiendae in actionem ipsam ab0at. Huc igitur referenda sunt exempla ut
35쪽
Alia est ratio, ut ii vis infinitivi ex conexu apparet ut sie hanc contemplari praecipue eam ob causam delectat, quod per eam quasi in fabricam mentis linguam perficientis inspicere et montem ipsam tantum non Operuiit )m adSpicere I OSSimuS. Nam in exemplis huc pertinentibus infinitivus tanquam pars maturine etiam Osfertur, qua utens menS varios cogitandi modos indicat, cum omnia eiusmodi sint, ut Significatio modi, qua infinitivi ipsi d0stituti sunt, sive verbo antecedenti sinito signi-fieetur, Sive ex Sententia ultro intollegatur. Illud simplicissimo et apud Homerum usitatissimo modo fit, si vis imperativi d0- promitur ex imperativo ipso, qui antegreditur. Cum enim d0siderio mentis modum actionis indicandi satisfactum esset, ea re, quod hic in antecedentibus Significatus erat, praecipue in Oratione alacriore Superfluum viSum eSt, imperativo alio Sequente, eandem desinitionem repetere, itaque Sola actionis infinitae notione addito, exempla eXtiterunt, ut Γ, 458:υμε et δ' 'AFIat', 'Eλέυηυ καt κτήμα 'Ili'
κ, 507 Seqq. cet. Vis adhortationis et monitus vero, quae in imperativo inest, etiam alio verbi modo Significatur atque hac ratione Sequitur, ut infinitivus etiam, vices indicativi, coniunctivi, optativi subire videatur vel potius, ut definitiones illorum modorum ad infinitivum suppleri possint. Quibus in structuris id tantum
Commemorandum est, Si forte personae mutantur, earum Significationes per pronomina personalia ad infinitivum adiici, neque unquam Obliviscendum, naturam infinitivi nullo modo mutari. Atque huius rei exemplum planissimum praebet K, 237, ubi infinitivus duobus modis intor sesu coordinatis inclusus eSt: Τυοείo' AtDpιηοες, ἐμου, κεχαριο λενε θυμ p, i z0M μὲν G' ἔταμον
Cum quo loco conferas m, 506-507; χ, 174. EX Optativo antecedenti modus actionis infinitivo indicatae
36쪽
Coniurietivus adhortativus definition0m modi infinitivo sup
. Atque rem modo eXpositam: infinitivum pro vorbo finito ea tantum condicione poSitum esse, ut modi significatio ex iconeXu neceSSario Subaudiretur, carmina Homserica ipsa firmis- simo probant argumento, cum haud raro infinitivum in apodosi suntontiarum condistionalium adhibent. Ratio vero, quae inter membra sententiae condicionalis intercedit, talis est, sut ex condicione profa Sis apodosis ultro sequatur itaque setiam ex natura verbi finiti sententiae condicionalis, quale eSSedebeat verbum apodosis, suspensum sit. Etiam hic illius tantum rei mentio faeiunda eSt, personam, Si mutatur, pronomine
personali ad infinitivum adpositi, significari. Id genus exempla sunt A, 580 Seqq.:
De infinitivo, qui Sequitur particulam π=tu Homericam.
Aetio unaquaeque Sive in tempus personae loquentis cadit sivo huic tempori an tu cedit vel sequitur, diversis verbi temporibus pronuntiatur. Haec autem definitio tiropter naturam et relativam et generalem personuo dicenti ad significandum tempus actionis euiusdam Saepe non Sufficit, eum actioniS praesentis fines nulli, praeteritae autem et futurae tantum a parte ad perSOnam loquentem adverSn, non vero ab aversu indicentur. Qui tormini accuratius ut constituerentur, si efflagitabatur, mons cogitans triplici ratione hanc quaestionem oXpedivit, cum aut adverbiis eortum actionis tempus significavit aut adhibitis praepositionibus sive coniunctionibus huic rei succurrit. Atque hue etiam consociatio πρ tu particulae cum infinitivo i seserenda est hy).
Particula πριν Homerica, quamquam diversiSsimo modo USUrpatur, tamen accuratius Si totam eius condicionem contemstamur, clare Ostendit, omnes eius usus partes eX eodem sonte redundaSSe.
37쪽
ll tu cum infinitivo nillil aliud exprimit, nisi accuratiorem actionis primariae definitionum temporalem ita, ut generalis Nam in hac particula - id qu0d cum apud Graecos tum apud Latinos Saepe c0gn0sci potest - dilucidissime apparet: et praepositi0nes et coniunctiones ad nullam aliam originem esse referendas nisi ad ad- Verbia, en Videlicet, quae rationem exprimunt, quta res dune ad Sese referuntur, Sive haec ratio per locum et tempus efficitur, sive altera res alterius condicio Vel causa cogitatur. liptu particulam, utut de eius etymologia iudicamus, adverbium temporale eSSe gradus comparativi, oppositum adverbio VJV, et eius significationem prorsus Latinorum 'prius et respondere, multa exemPlu
DUOVε oh κακην απαῖ V δουλευσαz0 cet. ε, 335; 0, 155. In talibus igitur suntontiis poeta0 suffecit temporis rationem ita indicasse, ut hoc per adverbium T=tu tempori praesenti opponeret, nullam vero eius rei rationem haberet ubinam terminus temporis per illud adverbium significati alter esset. Quod Si adcuratius circum- Scribendum erat, postulabatur, ut praeter tempus personae loquentis id qu0que adderetur, quo terminus spatii intermissi alter constitueretur. Quod proxime fieri potuit aut certa temporis notion0 addita per Substantivum πρὶν ωρας, πρὶν *α0υς) aut actione alia tanquam termino significata per infinitivum, πρ tu ἐλθε tu). Sic igitur adverbium πριυ transiit in praepositionem. Sed haed partieulae Vis non in uni VerSum agnita, certa potius provindia ei assignata est, cuius fine8 apud Homerum nunquam, apud Scriptores posterioris aetatis Perraro tantum eXdeSSit, di00 consociationem cum infinitivo. Prneterea autem, Si temporis per Tptu indicati finis uterque actione exprimebatur, hoe etiam ita fieri potuit, ut duae illae actiones per singulas Sententias significarentur. Atque primum quidem sententiae hae simpliciter adnexae sunt, cum auditori committeretur, ut rationem, quae inter utramulae intercedebat, positione paratactica cognoSceret. Id genus exempla sunt: Α, 29; et v δ' ἐIλ ου λυσu,' πριν 1tu και Γῆρας
ita ut fortis interpunctio post λύsua ponatur, quod iam Matthiaeus gr. gr. P. 522 C. recte suspicatus est, duo alii loci docent, qui cum illo comparandi sunt Σ, 283:
38쪽
temporis ratio ad actionem infinitivo significatam reseratur. Atque primum quidem exempla consideranda sunt, in quibus in eadem Sententia iam antegreditur adverbium πριυ. In his enim quasi transitum adverbii πρ tu in praepositionem ante oculOS habemuS, exortum inde, quod, qui loquebatur, definitionem temporis accuratiorem desideravit, quam quae adverbio exprimi potuerit. Cuius rei argumentum et eXemplum planiS-simum praebet I, 401 Seqq.
Postquam primo poeta tempus, quo divitiae de Troia praedicantur, in universum tantum indicavit per et0πρ tu statim id arctius d0finiturus addit πρ υ ἐλθεῖ9, ita ut his verbis tempus generale adverbii πρ tu arctioribus finibus dosoribatur. Quod
exemplum repetitur X, 155; cf. etiam B, 348; 0, 453; et, 587.
In his exemplis sententia, in qua infinitivus Oeeurrit, eStaffirmativa. Jam mutatur ratio Structurae, etsi origo eadem putanda est, Si πρ tu cum infinitivo apparet, sententia negativa praecedente. Sane etiam hic nihil significatur nisi temporis actionis primariae definitio, attamen magnum eSt diScrimen, quod inter utramque definitionem interesedit. Ubi enim sententia primaria est affirmativa, tantum exprimitur, actionem quandam prius factam esse, vel fieri vel factum iri, quam alteram insultivo indicatum l. e. actionem primariam habere
ab anteeedenti pendere non posse. Atque eadem lege obstrictum eSSe Versum V, 427: αλλα ουκ G m' πρ tu καt Ttυα καθεξEt cum iam ex conexu elucet, tum tempora diversa in utraque Sententia probiant. Paulatim vero fieri non potuit, quin menS cogitanS, qu ne Senten tiae necessarium inter Se habebant coneXum, coniungeret itaque c0Π- Sociationem externam per partataxin essectam syntaxi in internam mutaret. Atque hinc oriunda est eonii inutio et aptu. In aperto est, praepositionom T9tV tanto prius enatam eSSe, quanto sententia simplex cum omnibus definiti0nibus oX0ul in Sententiam compositam antecesserit. Nam adhibita riptu praepositione Simplex Sententia retinetur et per T=tu cum infinitivo tantum definiti0 verbi siniti additur; contra coniunctione T=tu usurpata sententia composita eXistit, cuius membra non nisi alterum in alterum relata cogitari possunt. Hane Vero opinionem etiam numerus exemplorum confirmat, in quibuSalterautra particula apud Homerum invenitur. Nam cum T=tv ΡΓΛe-Ρ08itio cum infinitivo coniungia persaope occurrit, coniunctio in Iliade et OdySsea Septem tantum exempliS Drobatur.
39쪽
ternitatum, qui eam iii cludiit. Contra ubi seni sentia primaria est negativa, pari modo quidem dicitur, actionum alterum ulteriuntecedere, Sed iam res lineo in contrarium vertitur. Illic actio primaria antecedit actioni infinitivi, lite actio infinitivi primariae praegreditur, et primaria, Si omnino Sequitur, ea tantum condicione sequitur, ut actio infinitivo indicata ossucta Sit. Quae re8, quamquam fortasse levis esse momonii videtur, tamen haud scio an viam demonstret, qua transituS CODStructionis huius in structuram n tu particulae cum modis finitis cogitandus sit. De qua re cf. adn. 19.ΕXempla, quae Sententiam primariam habent negativam
In omnibus exemplis et affirmativis et negativis, quae adhuc protuli, praeter πρ tu praepoSitionem etiam T=tu adverbium legitur, nisi quod nonnullis tostis eius locum adverbium, idem significan S, Tα90ς, ar=0ah SV, T90TS90V tenet. Hinc Vero pleonas-muS OrtUS eSt, qui pOStquam USUS particulae πριν tanquam praepoSitionis eValuit, magiS magisque removendus fuit. Neminem nimirum fugere potest, in exemplis qualia sunt Θ, 453; B, 348; et, 587 adverbium πρ tu fere prorSUS eSSe Superun aneum, eum SensuS idem existat, sive legimus
Hanc ob causam praecipue talibus in sententiis, in quibus suntentia primaria erat affirmativa, priori Tγιν prorSUS OmiSSO, simplex πρ v cum infinitivo positum est atque ita prodierunt eXempla, ut Ν, 172:
Τ') Hoe J000 apte fieri p0sse puto, ut ea, quae de particula Πα90c
Homerica dicenda Sunt, interponam. In universum Signifieationem eiuS etandem e8Se utque particulae riptu, multis elucet ex locis, ubi
40쪽
Paulatim vero fieri non potuit, quin brevior illa dicendi ratio, simplici πρ v particula adhibita, ibi quoque adhiber0tur, ubi post sententiam negativam infinitivus cum T=tV QODSOetatuS, actionem significat, in qua actio primaria posita est. Huc Spectant loci 44:
Qua in structura discrimen commemorandum est, quod in-t0rdedit intur Iliadum set Odysseam et seriptores posterioris aetatis. Videmus enim usum particulae T=iV, quem modo eX-pOSuimuS, Sententiis praecedentibus negativis magis magisque evanui SSe eiusque locum T=tu cum modis finitis coniunctum obtinuisse. Quae res iam in Odyssea, si spectamus Iliadem cognosci potest. Nam cum in Iliade inter exempla viginti quattuor, quae π=tv partieulam simplicem cum infinitivo praebent, quindecim inveniuntur, in quibus sententia primaria est negativa, in Odyssea inter duodetriginta eXempla Πριν cum infinitivo, antecedente sententia negativa, undecieS tantum Oecurrit. παρος vel adverbii vel coniunctionis locum tenet. Id tantum commemorandum e8t, ambitum usus huius particulae multo minorem e8Se,qunm Iz9tV particulae neque unquam eam nisi cum infinitivo coniunctam inveniri. Nam exemplum illud, quo uno olim demonstrabatur, Παγος cum indicativo futuri coniungi, II, 628: 0070t νεκρουχωγ G0Uat ' πα=0ς etiνα Ιαια καθεξε t) interpunctione forti post χ 0ρ ἡ Ο00at recte posita, nihil aliud ostendit, nisi signifieationum particulae Tot 90ς cum πριν partissulae Significatione congruere, cum eandem Sententiam, omnibus praeter Παγ0ς Vocibus retentis, V, 4 27 sie legamus: π=tυ καί TtVI IItα καθεξε t. Consociationem πα=0ς partissulae Verociam infinitivo si spectamus, omnia exempla, except0 ' , 309; praebent sententiam primariam affirmativam eademque ratione Sunt explicanda, qua exempla explicavimus, in quibus T=tV simpleX antece
Particula maeta cum infinitivo in carminibus Homericis tantuml, 42 ut ρ, 21 invenitur, cum Homerus infinitivo solo in Structuris, in quibus postea tu IIS c. in . adhibebatur, uSu8 Sit.