De Origenis cosmologia ...

11쪽

sonsum admittit nisi illum Dei, qui sensibi is percipi non

POSSit. Cur notionem λογος Deo convenire neget infra diligentius XponemuS; quaeStionem, num .oγιο ς ppelletur integram dissert δη), pari modo linia C, num o Jui nn ἐπεκειουίκωoi vocari OSSit δ); Sed dubitari nequit. tilia ex Origenis philosopliandi ratione utruntque recte Statuatur.

Origines si in omnibus Dei attributis huc Sque R O-bis allatis id solum spectat, ut Deum ilhi perfecte reale

esse comprobet, eique nihil omnino attribuatur, quodcunque a rebit siniti repetitum est q), e ipsius philosophiae principiiS, ibique con Stans diae Brgumentatur Deum O gnOSci OSSe negandum d), nam quo perthiactu Dei unita ejuSque Purum SSe defendatur e consequentiu Deo nulla alia attributa nisi mere negativa vindicentur tum inmere abstracta forma a nobis cogitatur, nil quam abstractionem omni determinatione SepOSita pervenimus. De uri enim tempore Spatioque Solutus hisque nullo modo coercitus a mente humetina cognosci nequit, Omnia Spatii meu- Sur temporiSque SucceSSione cogitante β). Qua cognitione Origeni, a quo de Dei Viventis Suoque arbitrio mundum regentiS, quae pectori altissime in Sidens, Vero cum antini ordore Colebatur, minime Satis sactum videbatur, e quo Deo igitur, sibi omnino consentiente imiam tabilique in mundanam varietatem et mutationem transitum atefecit, Cum Pectu Shumanum Communionem, quae inter Deum et homilies intercedat desideret et poscat. Cui convenienter Deum talem esse Origines docet, qui quodam in Odo ' nominetur, et quidem hoc modo, ut Singulis nitributis collecti Conipnrniisque ad cognitionem quandam essentiae divinae perveniatur Τῖ),

12쪽

rei Veritaten accuratius investigalidam lactae sunt, illa o ilitio coiicilietur et Comparetur. Deum, cum Oli vera essenti inSit, omnem omnium rerum realitatem in se complecti Origenes proXime Argumentatur β), bonum autem, ut vere EXistens, abi PSO Xistere non diversum habendum, itaque Deum bonum eundem esse cum existente δ'). Dei A, e nntura

sua immutabili, bonitatem immutabili modo tu so Om. l rehendit v), quod nulla in eo vicissitudo locum habere potest nec cogitari quit omne mali in natur Sua OPPONitan BD laiie remotum est. Quae ips abselitia mali in), quod in Deum cadere nequit, Deum minime coercet, nam malum nihil iiis boni dosectus, quem patet in De locumuon habere, omnem omnium bonorum copiam in Se Om-Ρlectente, ut absolute bono. Si ante Deus, in Sola cogitatione nostra existens, vere vivens cogitari non potuit, nunc Deus vivit ut absoluto bonus ex individua ejus et Simplici natura vita ejus sol immortalitatis vita deducta CSt, quae nec mutari nec dividi potest g). Bonitatem Dei, cum ipso esse unam eandemque re Velationi principiiiiii causamque statuit Origenes, ab altera Parte Deum omnium ceterarum rerum principium SupponenSet sontem essentiae suae et boni originem δ), ab altera parte concludens si bonitas Dei essentiam ipsius con Sti, liten habentur, penitus Dei sturae inhaerens cogitetur DC DESSO ΝΝΘ, et e divina immutabili natura utique posci ut Sein per creaturae, in qu hus ille se revelaverit OXStite.

13쪽

εaxiae ab aeterno revelationis deducendae, hac de causas undamentum erit omnium, quae sequuntur de Deo desinitionum. Cui id est e revelanti Deo, Sapientia justitiaque attribuitur, quam ju Stitiam Origenes bonitati partem ad creatura conversam habet*β), talemque describit a qua Separari nequent creaturarum enim multitudo harumque diver- Sitas, e liber arbitrio uniuscuju, que adducta, eandem rationeni, qua erga Deum creaturae se gerunt, Dei rationem Sese gerendi et adducit et poscit. Cuju autem S- Sentia cum Dianae disci linen a Se nrceat excludatque justitia nihil aliud est, nisi Dei erga libera creatura SeSegerendi conStantia et aequalitas, et disterentiae, quae inen ESSe Videantur, Omne ad creatura reserendae Sunt et in his locum habent. uatenus Dei bonitas in sua persecta beataque natura cum creaturis intelligentibus communicata consistit, ab omnipotentia non diversa fit, quam, Contra Celsum disputans, diligentius definivit et expOSuit '); quae ni gumentutio in ipsam Origenis cosmologiam maXimam vim habuit. Nam objectioni, Deum e dogmate ita δυναται εος Et iiij ustum velle et injuSte agere OSSe, opponit, Dei potentiam sua ipsius Sapientia, bonitate et uStitia esse coercitam, eumque, Ocet, Omnia OSSe, quae essentiae divi-nne non adversentur, et eum, hoc nodo CircumScriptum, non desinere Deum SSe id Stion uin Sapientemque, hoc ipso quod Deus Sit injuSti quid sacere On Valero, nam ejuS- modi acultatem et deitati et om Dipotentiae ad Vei Sari, quae Cum ita Sint vocem tiar nullo modo id quod ne OsSe nec cogitari queat, quippe ibi ipSi repugnans, Signi licnre et in Ne complecti PONS egr), DCC ullo uod inhonestum turpeve cum Deus non idem moti Deus existat , Recte itur ex

14쪽

mente Origonis Deum id velle et posse, quod naturae non convenit negatur, Si nempe quod rationi et justitiae advor-Sntur. Deique naturne contrarium est subauditur et intelligitur, sed prorsus falsa liae argumentatio fit, Si nil naturae leges hominibus cognita haec dicta reseruntur, Dam Deum quaedam valere et efficere poΝΝ Supra naturae leges jure Statuatur. Quae divinae Omnipotentiae circumscriptio ab Origene defensa id sobriu modo X cludere vult quod Vel Secum ipsi repugnat σα παρα φυσιτ), Vel Dei persectioni, bonitati, Sapientiae, Sanctitati advel Satur. Qua cum determinatione alia, quam Origenes Deo attribuendam censet, intimo conjuncta St. Jam Supra monuimus, e Origenis contemplatione Deo entenu volsa nitribui OSSe, quatenus hac notione utilis corpori abKentia DXprimatur, cui illud Congruit De Cogitationem rationalem υosta convenire, et hoc modo Deum sui ipsius cognitionem habere dici posse, etsi haec omnem cognitionem longe Superet, quae creaturis ineSt ''). Quamquam Deus omnia concludens et comprehendetis cogitetur neceSSe St, tamen Origenes proficiscitur a latonico illo, infinitum natura sua compreliendi non osse, eumque lino de causa sine et meti Sura Carere non OSSe 29), in minus ipsum Deum, dicit, Se non cogniturum esse. Ergo Dei potentia Sua ipsius cognitione circumscribitur et continetur. Sed eo omnipotentia nec Dei bonitas cum attributa Sint essentino inhaerentia latente unquam et quiescenteScogitari debent; sic necessitas hac contemplatione patet demon Stra inque est. omnium aeternarum Dei perfectionum Bb aeterito explicandarum, id est aeternae revelationi et i , divina immuttibilito subluta esset, si tempti quoddam PD,Sit cogitari, quo Deus se nondum revelasset vel vim, uni Pentricem moti dum mnnifestasset V). . Contra iunc

15쪽

pantheismum, qui e doctrina luere videtur, Origenes hoc

modo Se tueri Studuit, ut notione aeternitatis o semper simul aseitatem comprehenderit et Subaudierit, en in omnibus creaturi et CauSam priorem et oppositam diligentissim defendens e Servans. Ejusmodi ellata Deum non esse patrem, niSi per silium, neque creatorem nisi ercreaturas*δ Sola Methodii donientia hoc pravo sensu intelligi potuerunt Deum, Si creandus mundus ad persectionem divinani CODSummandam pertinent, integram persectionem in se habere non poSSe. X ejus contemplatione de aeterna

mundi Crontione IleCeSSarie equitur , finem unquam inbiturum nitidum, nitidi enim, ut Vocatur, OnSerVationem

nihil aliud significare nisi contii iuum Crentionem. Ab his sententii hucusque ii nobis N positis non illa diversa est, quam Origene de Dei uitii praeSentia proponit δ' contra Stoica iii Celsi argumentationem, Deum non esse dicens ni inam mundi, thid principium mundum Or-

Sum quae Spatii Oti a Deo, rerum creatarum terminis longe Superiore laue Sejungenda St, ita ut ejus omniis piaesentia Otius e Vi et efficentia Sua, omni praeAentia operativa cognOScatur et defendatur. Quamobrem uniuscujusque liomini conscientia Deum praesentem sentit, ideam igitur Dei ad illas κοινα ἐννοι&ς refert βδ), quibus verbiStillii aliud subaudiri vult nisi id quod contendit, OStramunt uiam per Ne quidem De quaerendo invalidam esse δμὰ, ne quo Sus licere tali iiivestigando, quali per Se it, sed ab ipso adjutam ad quaeSi tum Se tollere OSSe. Ut omnes

creaturne naturum et otium tuod habent, a Deo acceperunt, Sic ipsam Dei cognitionem. Origeni dogma aeternae creationis e illis desinitionibuS, Ut identu, neceSSarie equitur qui , ex φ ei ipsius 3I de Imme. I, 2, 0 q. 32 c. .ls. l. I Princ. II. I, 3.

16쪽

essetitia derivat, sed una Aeni per intim im connexum, qui inter Dei uilitatem et jus naturam immutabilem litercedit tuentur et defendat, nullo modo intui oSSe Credit, onusnin mundnnae arietatis et mutationis nil eum ipsum re- serri, cuju natura e tollatur. Qua de causa Dei vim ab neterno creatricem ut i linam et immediatam comprehendere nequit, quae ncti ut intelligatur, aeternam Dei ipsius ninni Atationem Supponere cogitur β) In quo processu Dein neterno se revelanti illa Vis progrediens a Deo, qui ejus pater est, natur independen et aeterna distinguenda est, nam Dei Sapientia, qua inni Creat non in meris cogitationibus cou Sistit, quibus nulla realitas respondeat Sed hoc ipso, quod is Si creatriX, Supponit reale ens, VPram Xistentiam, Si Verbum quod creat λογος vel Dei

filius δ'

Doctrina de λογιο eo Xorditur, ut princi prum vel absoluta causa omni existentiae interna vi se manifestans cogitetur, quae cauSa abundantiam divinae noturae vitaeque Suae, dea creatrices, in fili Vere Xistentem, independentem et personalem dimittit η ). Hunc filii progressum ab aeterno generationem describit δη habetque et desinit illum oro e Deo processum Daturale quoddam X Deo profluvium SSe, qua in re sere emanationis doctrinam equi Videtur Nam quamquam multis in locis hanc impugnavit, illas potiSSimum cogitatione rejicit, quae nimis a sensibus dependent, ab hisque repetitae sunt, quaeque in hanc doctrinam irrepSerunt δ'). Itaque patrem sori docet indivisum et inseparabilem filii patrem, non ac 35 de Princ I. 22, 2. III, 5, 3 Comment in Genes. I, p. I. 36 de rinc. I, 22 in Oh. I, 9. 37 in Job. XIII, 25. 38 in Joh. I, 32 de riuc. I, 2, 2.39 de ratio. I, 2 6 in Joh. I, 23. de Princ. IV. 28 srgui 3).

17쪽

si illum ex se demiserit vel protulerit, filium prolationem προβολη Vocari etalis, quia hoc iis Dei, et patris et filii, corporali natura subaudita cogitari nequeat U). Neque

finitarum nil oculos revocandi id Solum PDCtnsse, ut intellectui uniano res per se incomprehenSibilis lana sint. Tamen ipse, hoc bene terspecto, de aeterna filii generatione quasdam Ormulas proponere studet, hoc potisSimum

tris essentin proslii 'ium, ideo cum illo ejusdem Ssentiae. De immutabilis natura una negetur, Si ulIa tempori notio illi filii e patri processu immiscetur, Origene omni Opera omnes ejusmodi cogitationes remoVere Studet, quibus remotis O Sque proceSSit, ut Ormulam nunquam fuit quando non sui filius A non sufficere contendat ἡβ), cum in verbo quando et nunquam tempori noti Supponatur Supra omne nutem tempti et Supra omnem aeternitatem intelligenda esse, quae de patre et filio dicuntur. Filii existentia cum suam causam in absoluta Dei esSentia habeat, ipsa absoluta, id St absolute aeterna cogitetur necesse est, tu ut omne quod tempore sit omnisque causarum et effectuum Successi exeluSa Servetur sq), ut igitur, ueni

44 Fragm. Comni in P. ad Hebr.

45 de rine. IV, 28. 46 de rine. I, 2. 10.

18쪽

ndino luna ui in Cum hic radii apparent, ita cum Dei majestate hujus splendor in filio inb neterno praesens

Cogitetur.

Quae igitur generatio dii tempore carens continuaque ipsius patris ossicietis in intelligenda est ). Omnis nec contemplatio eo spectat, ut hi e atro generatio supra

Omne iunantium caducumque excelsa putesur et defendatur, cui rei hoc persecte repugnare videntur, quod Origenes sum creaturam κπισμα patris nominat '), eumque xl Do Io 'a litici ''). γενquiro habet; sed X Omnium talium locorum conneXu charum sit has Voces opponi solummodo eorum opinionibus, qui emanationem contendobant, et nullo modo Dei filium eodem, quo ceteraS, Seu Su Creaturam nominare, id solum monentes, agentiesiam Soli patri ,se

attribuendam β'). Aesernae generationis doctrina hae omnes definitiones nituntur, quae internam filii patrisque relationem significant, in quibu certa, en Sque tranSien oppositio cernitur, cum ab altera parte ejuSdem essentiae filius cum patre describatur, ab altera parte atri subjectus vel sub- ordinatus defendatur. Origenes docet, filio, ut X patri QSSentia procreato

aeternam quoque et diVitinna naturam attribuendam esse,

ita tuo ipsi filio divinitatem et majestatem competere i). Ob hanc essentiae identitatem ei saepius illa attributa vindicantur, ' quae imi rem accuratiu Spectas, Solo 47 Hom. IX in Ierem. apud Gieseler Κirchengesch. I, 239)e in Joh. II, 2. 48 de rinc. IV, 35. c. eis V, 32 de Orat. I5. in J0h. I, 22 de rinc. I, 2 6. IV, 2 27.

51 de Priia c. I, 2 8 sq. I, 5, 3. I, 8, 3.

19쪽

patre praedici possunt βη), ad quae reseri Sei intent, Agenesiam, aeternitatem, immutabilitatem, Omni praeselit inni, Omitipotentiam, eS enim ilius . . paterna substantiae siluvium ab aeterno mannia et atri Coaeternum ei, persecta patris imagini, Origene conjicere Videtur, unumquodque attributum tribui potest, quod lintri ipsi convenit, creatio enim filii nillil aliud est, patris respectu, nisi Suae ipsius os Sentiae eXplicatio et hac o causa filius innatus, Deus e divina e natura, Deus ipse nominari poteSt, nam Deus est immediata ingeniti De Societate. Pater nutem, silio participante, in Sua sorx ι ei secte individuus nanti et, integra Sua Sub Stantia δ), Cum et , impietntatis O , , Summae insipientiae foret, rebus corporei parte attribuere. Cui doctrinae de Substantiae unitate, quae inter nirem filiumque locum liabeto litimo convenit Si filius nouuo αδstoυσιος Patri Vocntur ), Otiamsi in lino appellatione dogmaticum terminum minime iri QSti ςQS, Cum , ut Su Pra

possit. Id igitur tenendum, uni intem, qunm Origesie inter patrem et silium intercedentem supponit mere Spiritualem SSedd). Tamen in hac aequalitate Origenes disserentiam non negat, nam aeterna generatio filii e Do essentia vitaque, tempori vinculis Oluta, lio quidem ossicit et secum ducit, ut et silius divinae essentiae sit nihilominus uno i atri Sub ordinat, qui Deu e Se ipso, a Se , bSolutu Deu S, αυσο soc est, dum illiu illius respectu Deus procreatus γεων Soc Vel δεUτεuo. Uεoc recte vocatur βο). Ipse Origetios Philoticam distinctionem facit inter ipsum Deum, 52 iii Aului. 13 3. l. 8, 3. 53 iri Ioli. XX dii de Princ. I, I, 3. IV, 28 Sq.54 migiii. i iii m. iii p. des Iebr. 55 e. eis. HI l2. in Ioh. XIII. M. 56 c. Col M. V. 9.

20쪽

o soc, quod ii omen Proprie Soli patri convenit qui dei talis nullii in praeter Se habet principium et inter som, ii a

signi fientione en Omnia continentur, quae deitatem non a se et per Se nbent. Sed Orn municatam tantum βτ). Filius non ipse Suminus Deus Sed nire initior est. Consortio

autem deitatis nihil aliut nisi essentiae Societatem sigillificat ejusque bonitatis; quae cum ita sint filius a patre hoc modo distingui potest, ut ille ipse absolute bonus sit cit oro γαροου) iminutabili bonuS, ὁ παQαλακτως γα oc)hic contra sola bonitatis divinae imago Sit ε ωυ γω o-τ ητος soυμ'). Cum filiuS, quaecunque habet a patre n. boat illud dictum valere de hoc ipso concedatur, bonum

communicatum boni principi non SSe aequiparandum β' , ideo rigenes eatenu filium euin ianitiunt, quatenus in aeternum in patri profunditate conteni planda perseverat βψ),

ὁ υιος στι του πατρος ολ minime nobiS, ut plerumque sit, explicanda Videantur, ita ut Usta VOCO ESSentine OD EI -tatur, sed haec pro ιδιότης id Si persona accipiatur, Damoυσια non diVerSum DSSet ab ποκειμενου, quod eodem modo

situm est. Igitur non Si quod dubites, quin Origenes hic disertis verbis unitati substantiae, nepiSSime defensae contradicat, abstracta uiui filii dependentis defensiones rigones in quibusdam loci Sane ad ejuS modi est at proripi potuit, unde adverSarii graViSSima argumenta petiere dein iii strandi, filii dignitatem ab eo deSpectam esse Filii otii inconditionem, qua patri Subjectu eSt, Origene non subtiliter ab orenturarum circumSCriptione SejunXit, nec Sejungere potuit, quando igitur dicit, silium inter naturali cron-57 in Joh. II, 2.58 Comm. in Matth. XV, 10. cf. in Job. XIII, 25.59 e. uls. V1, 44. 60 c. eis. VIII, 12 es in soli. XIlI, 36. de Prine. IV, 3I.6I do orat. c. 15.