De tetralogia tragica et didascalia Sophoclea ..

31쪽

perfecito uoc s, qui tragoediam ita conformavit, ut quaeque sinula torum esset a quo tempore probabile est agonis quoque modum eodem auctore, pedetentim sertasse, mutatum esse, et ita paullatim invaluisse, ut esset singularum tragoediarum inter se contentis. Quaerat quis, quae Sophocli fuerit occasio veterem morem immutandi risi hoc nimis paene curiosum puto,

tamen haust semere conjicias, illum post primam victoriam, quum Aeschylus in Siciliam discessisset et ipse principatum in

scena teneret, exemplo suo et consilio id effecisse. Quod tamen non obstitit, quominus vetus didascaliarum forma interdumis vocaretur, quod vel ex eo apparet, quod a cotius decem au-nis post illum discessum Athenas revereus, ibi docuit orestiam, quae primas tulit et aliquanto post nixocis docuit Pandionidem, quae item erat tetralogia argumento cohaerens, ut ex

ipso titulo colligi potest Forsitan ipse Sophocles tres illas tragoedias, quas separatim docuerat, Oedipum -- ---- in colono et Aruigonen, denuo recensitas conjunctim aliquando edere paravit ''. Neque tamen postulari de potuit ut aemulantes quoque Poetae continuas tetralogias his ορ-

ponemat. Neque magis postulatum isse credo, ut, si unus pesta ire quatuorve sebulas diversi arguitienti doceret, reliqui

item ternas quaternam in certamen committerent saepius quidem, quoties fieri posset, agonem ita ordinatum esse ut pares uirinero cum paribus ceriarent, didascaliae ostendunt;

mu aliter vero licitum isse, haud probabile existim caeterum qualis hierit agonum Tragicorum ordo et modus, non nisi conjectura suspicari licet illud vero argumentis, quae

' Vid sines Aristoph. v. Mi. Haerenus assentiri pomun Ad schoeli in sophocles Lebem p. 169 76 sed quod ille vult, tres ita iri Vindia revera aliquando uora conmissione uua editas eMe, non puto posse probari. DigitiZeo by omla

32쪽

aituli, satis probarum arbitrori post Aeschyli aetatem eualogias

nec lege nec consuetudine constanter postulata suisse dramatum, quae singuli O ita docerent, numerum non definitum nec semper eundem fuisse quicumque autem esset concertantium fabularum nimieriis, non ternas quaternam plerumque, sed singulas inter se commissas et singulas coronatas esse, atque hujus instituti auctorem fuisse Sophoclem. Quocirca fidem habendam ess Suidae do illo testimonio, ad quod tota haec spectat disputatio: νυτος ιμε - δρῶμα δρῶμα ἀγωνίζεσθ' , ix. Et ita quidem quaestionem mihi prop nitam ad finem perduxi. Attamen aliquid etiam exsilicandum restat, quod apud eundem scriptorem relatum legitur De AMNAMao Tu mia, tragico et

πρωτος εἰς τὰ νοῦν αὐτων μῆκος τὰ δραματα Mutim σεν. Aristarchus, naequalis uripidis, primus fabulis statuit eam Iongitudinemnquae nunc recepta est. V oc quo spectet, dubitatur. -lcherus putat, Aristarchi veram eodem spectasse quo Sophoclis illud institutum de quo mimus ergo utriusque communem hanc operam isse, quod pro tetralagiis singulares sibilae

sunt inductae At haec sententia jure displicuit Bernhardyο, nec satis congruit Suida verbis, siquidem tetralogia ab uno dramate non longitudine, sed numero potius disserti Verum vorarim non accipiendum est des aura fama sive denumero versuum cujusque tragoediae; hae enim numquam

33쪽

Hanc mensuram o μῆκος appellat quoque Aristoteles in Arie si ii , ubi aliud e meae, aliud tragoediae spatium esse se tendit: ἐπι--μῆ- μορ- rost η ἀν γαρ τραγωδία οτι --α-ρ- - ἁ--εμον ἡλίου μ ξ ιικρον βαλλάττειν, ita-οα ἀόριστος, χρον P. Tragoediae ammentum dicit unius fere dici spatio contineri epopoeae ver tempus non esse definumn Addit vero, antiquiores tragicos hoc discrimen parum servasse insimis πρωτον λοίως ἐν ταῖς τραγωδίαις τουτοδε-- καὶ ἐν τοι λεσιν ' Intelligitur ergo his Suidae e bis decantata illa unita tenForis, quae ab antiquioribus minus anxio servata, ab Aristarcho Tegeat demum, ut ex illo distimus, constituta est tanquam regula, quae deinde vulgo

recepta est. Ariam. . . cap. V F , d. mit. i. chleget, ramat. Vortes X. T. II, p. 99 sqq. D 9itizo by omla

34쪽

Exhibita hae disputatione orta est mihi cum uno sodalium, ciuus emissitionem aeque ac humanitatem maximi laeso, controversia quaedam de Suidae verborum interphetatione a me exposita. caput quaestionis erat de significatione αραλογίας, quam ego interpretatus sum quatuor dramatum commissionem sive arctior sive laxiore vincula cohaerentium, ille con-urax, elcher assentiens, strictius Messendam censebat de quatuor mulis argumenti continuatione iunctis. Et quod ego pro mea sententia attuli Thrasylleae tetralogiae exemplum p. ), id potius contra me facere contendebat Thrasyllum enim in Platonicis dialogis κατα τὴν Οαγικῆν τετραλογιαν ordinandis id spectasse, ut dialogos argument convenientes componeret. His ego respondebam, istam convenientiam interdum satis laxam esse Mut quum una tetralogia cinis ianturia, menido, i 0, SP p ion, Mi ι ν tali ratione o tuisse etiam quatuor dramata componi, inter quae non argumenti perpetuitas, sed aliqua consilii aut sententiae conjunctio intercederet Addebam alia, quae repetere non est necesse. ηihi res saxis liquid videbatur an tamen illi argumenta mea

35쪽

satisiserint, dubito quippe manet semper in Thrasylleis illis tetralogiis aliqua, qualiscumque sit, arguinanti similitudo,

quae inter diversa dramata non obtinet.

Interim scriptione hac jamdudum typis exarata, necdum omen edita per seriarum intercapedinem, allata mihi est Eommur, es commentatio inserta in Indis Lecti nix. Berol. a. 1841-1842, quam dius instra exspectatam iam au fugisse putabam quare, ut supra dixi, summa ejus sententiae aliunde cognita fueram contentus. Ipsa vero libelli lectio partim gaudio mihi fuit, partim molestiae gaudebam, quum viderem in multis argumenta nostra concinere dolebam vero, quod intelligebam, eo prius lecto, potuisse a me nonnulla Grimus, prunius exponi, rursus gaudebam, quod illius diu ut ii non Mim mihi mastis in praeripuisset, sed plures,eM Mum M a me tractatas aut intactas res uisset aut br viis tantum perstrinxisset. Universe Boech hius mecum consentit in interpretandis Midae verbis et in redarguendis dissentientium argumentis, etsi diver et dissimilibus usus exemplis. Praesertim em uolio mihi vini ad id quod modo tangebam, de rariis sylle inualogia, quum uendere studet, inde nequaquam ei posse, tragicam quoque intra logiam quamlibet denitoria- rgumentum. Acute enim animadvertit, ut ipsius vim verius, eos, ad tragordiae similitudinem consociare aliorum opera in uilogias et tetralagio constituerunt, non potuisse non argumentum spectare, quod in eo sola esset OR a posita quare ista conjunctio fieret sed tra-- eualomae, etiamsi nulla iis argumenti conjunctio in- -t, me ea sola re unum cor , emere potuerunt quodam in milia e Mnissae in scenam erant.' Argumentatio haec adeo justa mihi videtur, ut credam eos, quibus mea

36쪽

ratio innus intulacerit, ni certe assensum quare fauto in erit, irassi eam ctrato pae nitionem, si non promo in Milietu rum odium me vasere.

Hoc autem omisso, manet dubitatio, utrum veteres grammatici τριaoria et τραλογων de continuis tantum fabulis usim risit, an do diversis etiam Min testimomi demonstrare

is sinit Matium siniuria. Nam inod es ibus didastaliis quadripartitis quae memoramur, in scholiis hae Mue ---

lini τετραιονίαι appellantur, in quibus est arginstenti miti-mistio, id casu vel alii rationi potius quam verbi hujus usui tribuendum est, ut jam Boecthius ostendit p. 3. Itaque ad rationem confugiendum. Ego sic ratiocinatus sum: mim jam a principio adripartitae didascidiae edi solerent Mi --dem Vel dixerat argumenti, probabile est, ipsam quoque a pinationem, quae semis rei imposita est titiore hoc sensu

nuncupatam esse. Re denuo perpensa, addo videri fortasso antiquiores grammitim vocabulum illud strictius, recentiores

'AMM-λος τριλον ἰαν λθουσι, χωσς τῶν σατορικῶν Ratio, cur hi grammatiei non tetralogiam sed tritoriam illam dixerint,

dein simul iniurio fuit ni rum, quod huine dissimilis se set alumenii et sertaueri se generatim Myriea driinaia, ut divere se utis, a tragoediiis segregaverint et has ire viserias

composuerent, quod e plurali numero πιπις σοπυρ- conjicias contra vulgares didascaliae, quae in scholiastae manibus erant, tetralogiam appellarunt, annumerata satyrima diruta,

quia hae eum illis una inmissione ediis moti et qui irilogiam cerunt, magis argumenii, qui eualogiam , --

37쪽

tetralagiam latiore sensu dici de cimalibet quadripartita dida, scina, id tali, o uiam DB-- ἄ- quam ceteme rati ues a me. allatae p. s. q. satis, opinor, declarant.

At novam horum verborum explicationem proposuit nuper vires C. n. HERMAIinus, in censura libri, quem scripsit Ad Schsillo Sol burim ita et scriptis, inserta Amini. criti Bersi a. 18M, T. I. p. 836 sq. me censet, Sophoclis illud institutum spectasse

tantum ad fabularum edendi ordinem, nutrierum vero immutatum mansisse nempe prius solitum fuisse, ut totae deinceps tetratoriae singulae Mogialis diebus docerentur; illum vero instituisse, ut M ternae cujusque eualogiae partes in quatuor ludorum dies partirentur, atque ita singulae earum cum si gulis certarent hoc esse illud δραμα προς δήμια -οσθαι, inruitaturum certamini Oppositum. Haec sententia, quod ad agonum ordinem attinet, a mea non multum distat. Nam tetralogias, intinuas vitem, totas deinceps aliam post aliam datas esse, contra singulas sebulas singillatim certasse, mea quoque opinio est, quam P. 24 sqq. exposui. Intra hoc froillam Sophoclis mutationem constitisse, non puto. Nam Priamum oportuit ita semper quatridui spatium tragicis ammibus datum esse, quod ut interdum sietum sit, plerumque tamen obtinuisse ne ipsi quidem Hermatino probabile videtur et jure credo. Deinde hoc recepto, quid loci relinquitur paucioribus sabulis, quid singillaribus tragoediis, quas inmennonnumq'am exhibitas esse non magis potest gari quam protrari quaternas usque datas esse Hujus igitur instituti au tor esse aliquis debuit qui potius quam Sophocles, in quem illud et ex Suidae testimonio et ex ipsa re maxime convenit Z

38쪽

Praeterea, etiam hoc in disceptationen venit, quod dixi

p. 20 probabile mihi Videri, post sophoclis illud histi tuni

tici se positis non tantum paribus tragoediis certare, sed etiam dispari numero, hunc una, hunc pluribus, dum singillatim judicarentur quod idem in comicorum certaminibus, item in alio ago in genere obtinia se videremus. Huic meae opinioni aliquid momenti addet Medabit .sententia verosiimis putantis licuisse imi eidemque positae non tantum singulas mulis,' sed etiam, plures singillatim in scenam committere atque his

una secum et cum aliis certare, quod certum est factum esse

in comicorum certaminibus' p. ). Etsi ille hanc libertatem non generatim concessam, sed ad certum . tantum ludorum genus coarctatam misse arbitratur quae quinio quam infirmonitatur fundamento, supra declaravi p. 9 sq. .

In eo quoque Boeckhium mecum convenire video, quod improbavi Boni sententiam, tetralogiarum partes in quatuor

diversa Dion i festa divellentis idem ille improbat alio usus argumento, nempe didascalia, quam nominat schol Aristoph. n. 67, edita illa Di seis urbanis. In hoc vero a me di sentit quod censui, solui tetralagiarum vinculo, etiamsi quaternae fabulae ederentur, eas tamen singillatim μμα προς δρῶμα certasse p. 24 et T). oestat huic sententiae, inquit, quod et florente Sophocle et aetate valde provecto, quoties fab larum quaternionem editum seimus, non singulae fabulae judicatae sunt, sed integrae eualogiae:' idque emit o didascaliarum ex emplis supra p. 5 sq. a me commemoratu, in quibus poetae tragici qui tetralogiis vicere, nominantur. AN qui ex eo quod exempli Iratia, aliquando Xenocles exhibitis quatuor fabulis, Oedipoda, Lycaone, Baectis et D munis,

primas, uripides laudem fabulis Alsi in o Pulanieri, Troadibiis et Sisypho secundas tulit Aelian. V. H. I. 8 sq.),

39쪽

donatam esse, ut poeta quaternione suo victor renuntiaretur.

cui sententiae lavent, opinor, praeter alia ramines sum, p. 24 a me propositam Et haeo quidem hactemis caetermin modo erud- credere,

me in enucleanda hac quaestione, intrieata sane et obscura. verum plane perspexisse satis habebo, si haec disputatio valuerit ad antiquitatis indicia diligentilis examinanda et ad temperanduin nonnullor a studium, qui ingenio suo musis indulgentes speciosas conjecturas pro indubitatis testiuisitus

amplectuntur et venditant. Disitiae by omla