De Pythagoreorum reliquiis quaestionum prooemium scripsit Dr. Franciscus Beckmann

11쪽

Boeckhius V. Ill. patrocinatus est, exceptis Omnia sero uni eidemque scriptori et quidem Iudaeo Alexandrino Philonis Iudaei doctrina iuitiato vindicare studuit A), etsi, ut assolet, satis ingeniose rem tractavit, tamen nec plenam fragmentorum collectionem instituit nec tale de collectis iudicium fulit, ut Academiae Borussicae desideriis, quae paucis annis ante quaestionem illam publico certamini proposuerat, satisfaceret. Ac sane commentatio eius plures movere dubitationes et dissicultates, quam tollere videtur. In universum enim plura sunt fragmenta et rebus ac dictione magis inter se diversa, quam ut sine ulla dubitatione, spreta omnium testimoniorum auctoritate, uni eidemque scriptori tribui possint V ; et Philonis Iudaei aetati quominus sine discrimineasSignentur, uou solum hoc obstat,mquod a Iuba , Numidiae rego, iam collecta videntur ', sed etiam quod partim, si non Chamaeleonti Peripatetico Τλ, at certe ipsi Philoni iam nota fuerunt, qui Quin ab aliis Pythagoreis sum ab Ocello L. cano in commentatione de rerum natura mundum aeternum diei rosert 'γ; et sortasse etiam Valerio Maximo, qui Archy-

4ὶ Ueber die Fragmen te des Archytas und der alteren P3tha deo. Mne Preissehrist Pon Dr. o. F. Gnuppe. Berlin I840. v 53 Ex quadraginta sere commentationibus de rebus diversissimis, philosophicis, musteis, mathematicis, adhuc fragmenta exstant, quorum in dictiona varietates et per se facile sentiuntur nec veteres grammati coa effugisse videntur. CL Not. I. 25.6ὶ David. in Aristot. Categ. p. 28. ed. Acad. Bor. : ποιώ τοος γὰρ

7ὶ Chamaeleo oni in ap. Athen. XIII. p. 600. F., quem locum Geuppius p. 44. male interpretatus .est, Λrchytae Harmonici de Alcmane sententiam, haud εcio an ex libro transscriptam, reseri, neque dubium videtur, quio Harmonicus ille Archytas idem sit atque Tarentinua Pytha

12쪽

tam Tarentinum Metaponti Pythagorae Praeceptis immersum solidum opus doctrinae complexum esse dicit 'λ; et Vitruvio ac Varroni, qui item de Archytae Tarentini Scriptis, nune perditis, loquuntur 'λ; et Aristoxeno, qui Archytae vitam narravit γ, quam a nonnullis scriptorum recentiorum, qui Archytae libros tribuerunt lectam suisse constat δ'); et

ap. Censorin. de dio nat. 4. Lamiscus ap. Palaephat. de Ineredib. Prooem. 3. 4. Oeell. Lucan. de rer. nat. p. 506. ed. Gal. Aristaeonap. Stob. Ecl. I. p. 428. 9 Valer. Max. IV. I. ext. I.: .. Tarentinus Arehytas dum se Pythagorae praeceptis Metaponti penitus immergit, magno labore longoque tempore golidum opus doetri e complexus, postquam in patriam reve titur ae rura revisere.eoepit, animadversit negligeuua villies eorrupta. I0ὶ Varro de R. R. I. I. Vitruv. de Architecti VII. praef. p. Ibb. ed. Rod. es. I. I. Alter, ut Columella da R. R I. I., Arcbytae de re rustiea libellum, alter mathematieum do machinationibus tribuit; quae seripta quo iure Diogenea Laertius VIII. 32. . vel Demetrius Magnes, quem seeutus ille videtur Grure: p. 82. , ab Mehyta Τarentino tam agriculturae et Spinthar. sp. Iambl. V. P. I97. ibiq. interpp. , quam meehanicae reliquarumque artima matbemati rum studioso Aristot. Rep. lil. 6. Probi. XVI. s. Callimata. ap. Diog. Laori. III. M. Eratosthen. ap. Lut e. in Archim. de Sphaeria et Cyl. II. 2. p. 144. ed. Oxon. Plutarch. Viti Mareell. Id. Quaest. Sri ovi VHI. 2. Favorin. ap. Geli. N. A. X. I I0. Diog. Laert. FUL M. Proel. in Melid. p. I9. ad alios scriptores cognomines ceteroquin iplane ignotos transtulerit, e solis ibtulis at alterius libri exordio: παρὰ DPisoni 1 ον san sorte leg : Λεοκρμου καοχηδονίω/; cs Iambl. V. P. 267.ὶ δι tuo D m. Diri Laert. VIII. 82. , quamquam, ut Alemaeonis exordium ap. Diog. Laert. ΗΙ. M. Attica dialeelo scriptum exhibetur, non satis .certo diiudicari

sed etiam Pythagorae, Socratis, Platonis, Telestae, aliorum vitae nam ratae fuerunt, io m ἁνδρουν inscriptum suisse traditur. Plutarch. Non posse sua . vivi sec. Epicur. p. lo93. Myhu. Diatr. de Aristoxens p. 22. 2, Praeter Varronem, Vitruvium, Valerium Maximum cs Not. s. 10. huc pertinent Theo Sm rnaeus, Claudius Ptolemaeus, Nicomachus Gerasenus, Philostratus, Athenaeus, Porph3rius, Iamblichus, Claudianus Eedidius Mamertus, Boethius. Ioannes Stobaeus, IoanneS DamaScenus, Suidas, Gregorius Corintllius, et Aristotelia interpretes Srrianus, Dexippus. Simplicius, alii. CL Epimetr. ad Nol. 1. Hartensten. De Areliri. Tarent. seo . PlinOε. P. 92 sqq. . . 3ὶ Loci enim ex Aristoxeni opere βιοι ἄνδρων inscripto citantur

13쪽

Epigenii Alexandri magni fero aequali , qui de Brontini Pythagorei seriptis mentionem iacit /' ; et Aristoteli, qui non

solum, ut Eudemus, Τheophrastus, Eratosthenes, alii sententias et desinitiones ab Arctura propositas novit hy), sed etiam de Archytae philosophia libros tres et Archyteorum epitomen scripsisse traditur ' , quae scripta, mature iam, nisi sallimur, ab Alexandrinis grammaticis in librorum Aristotelicorum numero reposita '), Damascii loco inde servato, quo docetur, Pythagoram materiam perpetuae vicissitudini ac mutationi obnoxiam ro cἄλλο dixisse '), et ulterius commenta-

ab Athenaeo. Porphyrio, Iamblicho, aliis. CL Atlion. II. p. 16 F. X. p. 4Iη. F. XII. p. 545. Porph1r. V. P. s. 22. Iambl. V. P. 23 25s. Mahnε de Aristoxeno l. e. Il) Lot eh. Aglaopbam. I. p. 340 sqq. II Brontinus, esius adhue nonnulla fragmenta exstant ses Srrian et Alexand. in Aristot. Metaph P. 325 et 339. ed. Brandis. Iambl. In Villoison: Aneed. u. p. I99 sqq. Sehol. in mat. p. 4 I. M. BAh. Et Cercops, Pythagorei, teste Epigene ap. Clem. Alo. Strom. I. p. 397.

plures commenta idnes scripserunt et orpheo Rupposuerunt, alter v πέπλον καὶ τὰ φυ κά, alipr τη, εἰς υιδon κατά-σεν καὶ τε,ν ἱεινον χόρον.

esiam Itise me Merirenti φώιοσοφίας α ν γ et Tia φκ του φα&D καὶ των Ἀρχυτείων ἁ refert: item Anonymus De Vit. Arinot. ap. Menag. ad h. l. Aristot. Opp. ed. Bip. T. l. p. 63. , sed alteram commentationem Εκ των M αων καὶ Afuντ- ώ inscripsit.' Is Nam elene s librorum Aristotelieorum v Diogene Laertio et Anonymo sprvalos sΝot. IS. Brandisius a grammaticis Alexandrinis, qui ante Andronicum Rhodium vixerint, repetendos eSae demonstrat

Uebet die Sehielisalo d. Aristot. B5eher, in Museo Rhen. I827. Τ. I. P. 249. 26I.' 20ὶ Damaseius in Creugeri Meletem. discipi. antiquit. T. I. p. Iobor

14쪽

tionis inscriptione: Tre ἐκ του T μαίου και τῶ u Ἀρχυνείων, non tarn 8uSpecta redduntur, quam Gruppio visa sunt φ ).

ρευστὴν καὶ ἀεὶ ἄλλο καὶ ἄλλο γιγνο ιενον ' ωσ ιε δῆλος ἔπιε καὶ ὁ Πλάτων ταν r τα αλὰ.α ἀ podιtoμενος. Cs Plat. Phaedon. p. 83. Λ. B. 2Iὶ Grupp. p. 79 sqq. Nam PIthagoras, cuius montione Gruppius offenditue, quamquam ab Ipso Aristotele sane non saepe commemora tur, a Damaselo tamen, qui Aristotelis locum transscripsit, et ab aliis aeriptoribus reeentioribus innumeris locis pro Pythagoreis aut etiam pro incertis quibusdam , philosophis, de quibus Aristoteles possim l quitur, quique ab interpretibus eius in P stagoreorum numero habe

εων ἀρχῶν p..64. GT. I 2I. 122. 13I. 138. ed Kopp., Plutare h. plac. phil. I. T, II. I. 2I. II. Pseudo- Alexander et Syrianua in Aristot. Metaph. XIV. I. Sebol. in Aristot. Motaph. ed. Braudis. p..324 sqq. lyra tulis De perditis Λriato t. libet de Ideis et de Bono p. 34 sqq.); ipsa autem materiae denominatio ex Aristotelia Archyteis sumta, quae Gruppis Neo Pythagoreorum doetrinam r dolere videtur; ab Aristotele revera iam incertis illis philosophis, a Prthagoreorum doetrina haud scio an non plane alienis, tributa est Metaph. X lv. Iia p. l087 B. 4. aqq.: οἱ

σέ, εν' quem locum explicans Alexander Schol. in Λristat. Metaph. p. 326, 2. et IS .sqq. ed. Brandis. e τῶ δὲ Πνέλα ἀρα, inquit. η γένεσις των

ὁπλίζουm. Et materiam perpetuae vicistitudini et mutationi esse ob. noxiam cum aliis . tum Platani Arehytae sumiliari Les Not. St. iam placuit Brandis. de perdiιὲ Aristot. libr. de Id. eb de Bono p. 2 iEqq. , neque pugnat cum Philolui doctrina 'qui duas rerum dition , εο νέα

ab ipso Domascis, liami in Platonis loco Phaedon. p. b3. A. B4 explicauia ea utitur cons. Nol. 20. ,, nisArchytavi sistentiam illata

15쪽

Εt Iudaeum denique suisse, a quo tota fragmentorum moles repetenda git, quamquam non ab omni fraudis litterariae suspicione Iudaei abesse videntur δ' in, tamen inde iam in dubium venit, quod Dorica dialecto γ' , Alexandriae non usi lata, et partim ita quidem conscripta sunt, ut grammaticis criticisque veteribus non solum genuina ' λ sed etiam optima

est. Quodsi quae in Arehytae sententia aut ab Aristotele aut a Damascio mutata vel addita sunt, aut certe mutari potuerunt, negligimus, i eua a Damascio servatus non magis Neo-Pythagoreorum doctrinam e dolet, quam Platonis locus Phaedon. p. 83. A. B.r αδεην δὲ 1le α-ν

αλλο, μηδὲν ἡγεῖσθαι ἀλή θ se, aut Philolai sententia ap Philon. de Opis M.

τῶν Ἀρχυ είων, ad rimaei Locri lihellum suppositioiam Aris intest nondum cognitum spectare Grupp. p. 80 3, nullo eonfirmatur certo inducto, nee solum nihil obstat, quominus, ut Boeehhio latu plaeui. Philol. p. 4b. , ad Platonia Τimaeum reseratur, sed etiam, si Diogenis Laertii,

testis gravioris, inscriptior N ix τον Tu/αμυ κω τῶ ν , cari τείων, an nymi inseriptioni compendiariae: Ex των Tu in in uia 'AMD3ου, pra alat, neeesse est ad librum Tόμαιος inscriptum reseratur, quoniam aiquid e consuetis epitomarum .iitidis, quales apud Stobaeum ei a Iloa r periuntur, Eolligere licet, ad scriptorem Τimaeum Loerum significandum non licebatiTα ἐκ κοὐ Τιμαίου dicere, sed omissa ta partieula κατου δεμαώυ disendum erat; quamquam ne haec quidem inseriptio taIis est, quin ad Platonis Τimaeum referri possit, quem Aristotelea nouearo. omisso Platonia nominis, scriptoris instar citat, ut De Sena. 2. ro ορι-ος λεγει, De An. 2. et καὶ o Tψεαιος φυσιολογεό. Quo a edit,

quod Platonia Timaeua tam celebratus suit, ut vel solo Timaei nomine indieari posset, aed Timaei Loeri libellus. suppo metua non item. 22ὶ Cr. Valehenaerii Diate. de Aristobulo Iudaeo. M. Luxae. Lugd. Bat. I 806. 4., Boechh. Graeeae Tragoediae priueipvin Aeaehrii, Sophoel. et Grip., num ea quae anpersunt et genuina omnia sint et forma primitiva servata. Heideib. I 868. P. I 46 sqq. 23 -Κxeipienda sunt Perictiones fragmenta περ ' ρογαμος αρρεοκως ap. Stob. Flor. 79 50. SS I9. Ionica dialeeis seripta. quamquamυreliquorum quae scripsisse serinr, fragmentorum Dorica dialectus est. CLBentleii Opus c. p. 366. Praeter 'nonnullorum fragmentoruin dialectus Dorica in Alti in mutata est. CL BEnil ..1. e. p. 26. 24, Porpbye . in Ptolem l Iarm. p. 236.: παοακε ωmis d. κωὲ νῖν 1 α

16쪽

Qt praestantissiuaa Doricae dialecti exemplaria viderentur ;ot, magis etiam inde, quod non paucos locos Suppeditant, qui Iudaeoruin de deo uno doctrinae plane repugnent γ' . Quo accedit, quod Philo Iudaeus, cuius scriptis Gruppius nil Iudaicam fragmentorum Originem Probandam uS IS ESt, PIatonem imitando ita ossanxit,atquo, xpressit, ut ab ipsis Graecis alter Plato nuncuparetur Τ , et totum fere Grae- Carum litterarum Orbem tam probo vovit, tui, quid Graecis, quid Iudaeis debeat,=Doti facile possit diiudicari δ'). Cetera autem, quae a Gruppio ad infirmandaui fragmentorum fidem et auctoritatem prolata, Suut, ArgumentR, maXimam partem aut a Platonicae et Aristotelicao doctrinae ve4 Stigiis, quae in nonnullis reperiantur, nutrinde, quod a Philolai reliquoririnque veterum, quorum AristoteleS Tationem habuerit, Pythagoreorum doctrina recedant, Petitn, nou minores dubitationes asserunt. Permulta enim fragmentorum

illorum Pythagoreis inscripta sunt, de quibus Praeter nomen et librorum, quos scripsisse seruntur, reliquias nihil memoriae proditum est; adeoque dubitatio exsistit, An post Ari-

2b Grogorius Corinthius de diHoc . ling. Graecae Prooem. p. 6.

miror neque HartenStenium ueque Εggersium neque Gruppium rationem babuisse. Secutus est autem Gregorius Corinthius antiquiores grammaticos; nam ipse dicit i. c. P I.: ἰδου σοι καὶ τας δι- εκτο iup ἐγχει-

17쪽

stotelis demum aetatem vixerint et praeter Pythagoreorum doctrinam etiam Platonis et Peripateticorum placita quodammodo cognita habuerint. Nam inde quod Pythagorei nominantur, non sequitur, ut Aristotele superiores ponendi aut pro veris Pythagoreis habendi sint, siquidem Echecrate Phliasio et Xenophilo Chalcidico ceterisque Pythagoreis, qui xulgo ultimi habentur ') et ad Ol. 103, 4. reseruntur ''in, non pauci, qui Pythagoreis annumerantur, aetate multo inferiores suntiique fere omnes plurium philosophorum placita novisse via delatur, ut Lyco Tarentinus, Aristotelia calumniator R ): Diodorus Aspendius, Stratonici, qui sub rege Ptolemaeo Lagi 1Ioruit, familiaris et Aresae Pythagorei discipulus, sed CD nicorum neque ac Pythagoreorum doctrina initiatus δ); Neam chus Tarentinus, qui cum Catone maiori sermones habuisse

ραντίνωα Cs Aristoxen. ap. Iambl. V. P. 2SI. De Echecrate Phliasio, qui a Platone in Phaedone cum Socrate colloqui1ns inducitur, es Stall-bauin. ad Plat. Phaedon. p. 57. λ. Diversus est ab Echecrate Tarentino Iambl. V. P. 26'. , quem Archrias iuvenem Ρlatoni in discuplinam tradidisse ridetur Plat Epist. IX. p. 358. B. , sed fortasse idem atque Locrus, quem ipse Plato audivisse dicitur Cie. de Fin. V. 29.

Valer. Max. VIII. 7. .ext. 3. . De Xenophilo Pythagoreo musico, qui vitam ad centesimum quintum annum perduxit et ipsum Aristoxenum puerum vel iuvenem instituit, es. etiam Lucian. Macrob. 18. Gell. N. A. IV. II. Suid. v. ' ι τικενος. Diog. Laert VIII. 16.30ὶ Diodor. XV. 76. Clinton. Fast. Hal. ad Ol. 103. 4. Cons. Benti Opusc. p. l97. . . . Val) Aristocles ap. Euseb. Prapp ev. XV. 2. p. 792. ed. C Iou.:

γορικος. Lyco ille idem videtur atque Lycus Pythagoreus Athen. ll. p. 69. Ε et Lyco Iasensis. qui de Pythagora seripsisse dicitue i At n.

18쪽

et proxime ad Platonis doctrinam aecessisse dicitur ' ; ac tota denique cohors illa Pythagoreorum, qui Crativo iuniori et Alexidi aliisque poetis comicis irridendi materiam pra buerunt *μὶ et partim haud scio an sophistas veteres imitati sint μ' . Nec pauci etiam in Pythagoreorum numero relati sunt, qui aut nihil prorsus cum Pythagoreis commercii habuerunt aut certe vulgo inter aliorum phsilosophorum Sectatores numerantur aut Omnino ex philosophorum numero eximi solent, non solum veteres, ut Zaleucus, Charundas ''

Epimenides δ' , Parmenides, Leno δ' , Melissus Samius δ' , Leucippus M' , EmpedoeIes , e quibus nonnulli ante ipsum

34ὶ Cratin. ap. Diog. Laert. VIII. 37. Alexis ap. Atlien. III. P. I 22 F. IV. p. I6I. B. D. Aristophon ap. Atlien. VI. p. 238. C. IV. p. 16 i. Ε. XIII. p. 563. B. Id. ap. Dira Laert. VIII. 38. , CL Mei neIe Com. Gr. Fragm. Vol. I. p. 338. III. p. 376. 474. 35ὶ Diogenes Laert. VIII. 3T.: ισκωψε δὲ αDιὰν sse. IIDθαγε, λανὶ

36ὶ Posidon. ap. Senec. Ep. 90. Diod. Sic. XII. 20. DIOg. Laert. VIII. Is Iambl. V. P. I 04. ID. 72.267. al. Cf. Bentieti opusc. p. 33 sqq. Brandis . Gesch. d. Philos. I. p. 428. ec. 373 Iambl. l. c. 104. 135 sq. 222. Benti. I. c. p. 182.38ὶ Strab. VI. p. 252.: οἱ δὲ νυν Ἐλεαν όν-αζουσιν, id ης Παρ/ιε- νω ς καὶ Ζῆν υν ἐγει ooo ἄνδρες IID-rορειοι. De Ρarmenide os . etiam Iambl. V. P. I 66. 267. Diog. Laere IX. 2 l. 393 Iambl. l. o. 267. Cs Palaeph. De Incred. proοPin. f. 4. 40ὶ Iambl. V. P. I 04. Cetorum Leucippi cuiusdam nomen etiam in nummis Metapontinis legitur. Cf. Ε cIhel. Doctr. Ninn. T. I. p. 156.

19쪽

Pythagoram vixerunt ), sed etiam recentiores, 'It praeter Eudoxum. idium μ' Amyclas Heracleotes M' , Lasthenia Areas 'h), Dion Syracusanus 'γ, Academici, cum ipso Platone My), Theodorus, Aristippus Cyrenaidi ε' , Aristoxenus Peripateticus μ' , Rhinto Tarentinus meta μ'), alii. Quid igi-

τον νη Φαιίας o Eeήσιος γενέσθω διδάσκαλον μπεδοκλεolio Naim Archytas, Platonis familiaris, Empedoele aetate multo inferior fuit cs. Karsten Emped. Reliq. p. M.' et διδάσκαλος vox non discipulum significat, quam potestatem Berni ardius es teibuit. ged praeceptorem, magistrum. Fortasse Suidas Arcti Itam cum Anchiis, Empedoelis familiaei

42ὶ Benti. Opusc. p. 337 sqq. liue pertinet etiam Numa rex. Cic. I usc. IV. 1. 3. Liv. I. IS. Ovid. Metam. XV. 60. 43ὶ Diog. Laert. VIII. 86 Fabr. Bibl. Gr Τ. I. p. 845 Hari. Saepius Platonicis annumeratur. Cons Sollon. ap. Diog Laert. VIII. 86. Eratosthen. ap. Euto e. in Archim. de Sphaer. et Cyl. II. 2. Cie. de Rep. I. Id. De Divin. II. 42. Plutarch. VI t. Marcell. 14. Quaest. Syinp. VIII. 2. Sed doethina eius de voluptate Aristo t. Εth. ad Nic. X. 2δet rerum principiis Aristot. ne tapli I. 7. XIII. S. neque Platonici no-que Pythagores sest, et Philostratus Vit. Soph. I. I. In Sophistarum

numero Eum re nosset.

44ὶ Amyela Pythagoreus nuncupatur ab Aristoxeno ap. Diog. Laert. IX. 40., Platonis Iscipulus ab ipso Diog. III 46. et Aeliano V. H. III. 19. 45ὶ Iambl. V. Ρ. 267. Sed es Diog. Laert. III. 46. 46ὶ tam V. P. 199. obtoe sc. ὁ γ πρῶτος ἐξ ινεγκε τὰ

clarissimum Pythagoreorum, sed ad Dionem, librorum Philolaicorum exutorem, spectare facile intelligitur. CL Boech h. Philol. p. 19. Ceterum vulgo Dion Platonis dishipulis annumeratur: cs Platon. Ep. VII. p. 324 sqq. Cic. de Orat. DI. 34. Corn. Nep. it. Dion. 2. Plutareti. Vit Dion. 4. Diog. Laort. III 46. Aelian. v Η IV . 2 l. 47ὶ Α non in . di, Vil. Pγth. init. p. I 02. ed. Κiessi., Schol. Theocrit XIV. 5. Euseb. ad ν. Hierocl. c. II p. 439. ed. Olere. 48 Iambl. V. P. 26 T. Aris Ipsius. Dionysii Syracusani insit. lamiliaris, ideo portasse in Prthagoreorum munerum receptus est, quod nonnulla Dorice seripsit. Diog. Laert. n. m. 49 Stob. Flori Iol, 4. Ioann. Damascs n. in Append. ad Stob. Flor. ed. Gaiff. r. IV. p. 411. Lips in. Geli N. A. IV. li, T. Benti. opiis e. p. 365. . f30 11d. de Magistrat. I. 4I.: 'Pli objici ναὶ ' ισκῆραν καὶ Βλεσον

20쪽

tur Obstat, quominus etiam Diuin, Pempe lum, Sthenidam, Diotogenem ceterosque fragmentorum auctores, de quorum aetate nihil constat '' , post Aristotelem vixisse neC Solum veterum Pythagoreorum, Sed etiam aliorum, qui post Pythagoreos exstiterunt, Philosophorum placita cognovisse ponamusῖ

Sod Do in illos quidem Pythagoreos, qui quando Vi

xerint, minus incertum est, Omnia Gruppii argumenta, quae praeter Iudaicae doctriae ac dictionis vestigia ad impugnandam fidem eorum protulit, convenire videntur. Ex toto enim Pythagoreorum numero, quibus quae adhuc exStant

SI 'Intpr alios praetet Bullierum Crgieenum, Critonem Aegeum, Melopum Metapontinum, qui quo nare a Rittero Gesth. d. Pylli. Philos . p. II. in veterum Pythagoreorum numero repositi sint, ex Hein renit Comment. de Font. Eel. loann. Stob. g. 26. 28. et Oreli. Opusc.

Graee. vet. Sent. et mor. T. II. p. 701. 703. iam satis intelligitur, eo pertinent etam aut certe non satis idoneis rationibus inter veteres ante Platonem Pythagoreos numerantur: Aristaeon, a quo ipse Ritterus P. 70.

Aristaeum, Pythagorae generum Iaii l. v. P. 265.) seiungit, quamquamne Aristaei quidem aetas satis eurta videtur es. Not. 72. Claudian. Mamert. De Stat. An. II. 7. ; Euosus, qui ab Heerenio et aliis cuin Εuoto Tarentino, Philolai discipulo. collatus est, sed eodem inre eum Eirisco Mellipontino et aliis conferri potest es Iambl. V. P. 267. Ibiq. Reines. ἔ B so, qui Fabricio idem visus est atque Bryso HeracIeotes, quem mato nonnullis Iouis express Isse dicitur Τheopomp. ap. Atheu XI. p. 518. D es Plat. Ep. XIII. p. 360. J, sed plures philosophos cognomines habuisse videtur, siquidem praeter Brysonem geometram Aristol. Anal. pDSt. I. s. al. 3 etiam Achaeus, Dpm Diogenes Sinopeus et Crateν audivisse feruntur Diog. Laert. VI. 85. suid. v. Κράτης , et

Thurius Sext. Emp. adv. Math VII. I 3.ὶ et Bryso, stilponis filius

Diog. Laert. IX. 6 I. , memorant . 'Neque satis idoneae sunt causae,enr Theages Pythagoreus stob. Hor. I. 67 - pro eodem habeatur atque PIthagoreorum Ille adversarius et Cylonis Amiliaris, qui ab IambIicho modo Theages modo LIlli ages nominari videtur it. Prth.

Lucant aetas satis ceria ridetur; neque pnim aliunde definiri potest nisi ex opistola Archrtea ap. Diog. Laert. VIII. 80. quae, ut pleraeque philosophorum veterum, quas seruntur epistolae, haud dubie suppositicia est. . De Hippodaino Thurio es. Herina lini Disput. de Hippodamo Milesio ad Aristot. Polit. U. 4, S '