Quaestiones Appianeae [microform]. Dissertatio inauguralis quam ..

31쪽

Hunc locum Appianum respoΣisso eo probabilius os quiad qua de Mithridat narrantur. Xorxis fugam Appiano in memoriam facile reVocabant: doli ενε καὶ ipεDγε νυκτὰς Dro μῖν ἐπὶ τῶν νεῶν ἐς Πάριον sicut erxem navibus pr0sugisso nonnulli diccbant:

32쪽

add. Xen Heli. I , 5. Fiirtasse et in ii ii pud alios i ii uitiir liae luelit iusiuae raritati sti ecie in noti praebet. Fuerit igitur Dinnium tune Onlinunis. Haud enim invideo, si decem aut viginti locutiones Herodoto eripiatitur, at siueni ultum abest ut eum Grunditiauit se iam locutionem huc. I l. , Omnia Ioui Oc ι νε- sine dubio Herodoto deberit et Thuc. I MMXM P PM Sulni tam e SSe X di. 76 tria καθιερῆα ila lin. p. li . 72. l. i ,1 60 al. Tamen censis nem datani n0u praetermittam quin iluanta si rit Her0d it apud Ρ0eta aequales auctoritas, paucis exum plis illustrem Sophoe liui illam orationem qua Antii i)ua aeta ab. a. a vitam fratris iure esse e carissinium diei V. 905 sqq. ,

ad exempluui X0ris In taphernis Hili. III lis, finxisse a multis conceditur. Multa alia collegit lebei diu ' Sophocles . Herod0t, Noustad O. Schl. 1875 , ubi de Antig. 905 V. g. I sis 1 - Euripidem veri celebem imus illos Versus qu0 Cicer in Tusec. lG latine vertit, resph0nte petitos si g. 52 . :

mihi persuasi sine dubio ex Hiit imitati imi Qxpressisse:

34쪽

dopronipta esse. Imitationum autem Herodotoarum maXimam qui dum partem Appianus o primo libro hausit, sed multas otium ex libris III. V IX. paueus X II. LIV. Quoniam igitur summo tudio summa tuo op et Herodotum imitati sunt et Appianus torrianus, Pau8anias, alii, clarissimo apparo quanta auctoritato floria rit otiam illis temporibus Herodotus illo quom logunt ii mino se diligi ut

Num Appianiis itum in tua ii vii undo liquod ludi uni collo-

sesso iuuit invitus inti l l xi. uari uerti aliquid do a se discor cupion an tu in nos Bonsolori illum ob b irrimum do iiiiiii librum dii o quo quod solum de Appiano X positiani invoni liue transsorum. Dicit nim Bonsolor, postquam de litu tu pud Dionysium Huli turnussi uisom gg. 548-556ubui ius disputavit in sino libri sui g. 55 huod tori uti mitistoli et Silui ui Byguntinos ut uti dona seri viam iuini Diony, ius m erit, Undi Vlii ro Sunt Soeuit, aut intum prorsus Vol x0runt Ad 'o qui ad O euli iam eone ursus animos nitendorunt, si ut non ita utSOVOr Ot Stronuo in line ro Oi Surentur, ros Oro Diodorum Sidulum Io80plium . . . ut Appianum. Sed quase nam osso Dionysii ratio, Dun Sub r non ud liquidum pol duxit, cum Dum Oraro iunium mugnam lituitium eo piam, non in potiora disponorol. Post Onsolorum Oro mo, quunturia Seio, apud Appianum in eum rom satis nil uisivit nisi luod Hermannus do Holidon in dissuriatio noquao dona uti di miraculis inseribitur, obitori sultio dixit: post brevos Vocule ne contu qui euronto Su qnia litatum admisit Appianus. ' Atque

' Diss in Bonnie 875 0'. 37. Illiu iudicium paucis tantum Ap plani cipitibus perl0ctis videtur hi tuti esse, nam quantum distet a Vero, ipse demoliden tuu ultio sensisset, si tuo in animo sibi esse dixit pg. 36), ut de omnibus illis scit litoribus id ab i. p. Chr. saeculo c0pio se et accurate alio loci dissereret, adhuc raeStiti SSel.

35쪽

aut plane desperasS Videtur, quouinin otium novo litatus in verborum Ont0Xtum coniecturi intulit. Anno nutoni proXimo Franeisuum

hiatu apud omnes illos historicos disputavisse cognose Obrim OX Litorar. Conti albi. 1885 r. I. uti disputatio cum ad singulos Deo parum pertinere Viderotur quippe qua in audis paginis do tot- scriptoribus agoretur, ipso do ita in apud plii unum qua ostionem de lintegro institui, qua quod cognovissu milii videor Statim prosorum. Appianu enim concursum vocalium foro vitavit sicut D cmosthenos, scd ubi aut olisio vo cras is vo aphaerosis vel synigosis intor dum ut iam violentior po otarum more valobat aut vitari hiatum diffidit orat volui in nominibus propriis, numeralibus, aliis), ibi tutor dum admisit, at quo id rarius in orationibus, suo pius in marration O. Neque rustra in illi 0gi, uni seu niluo St, Statuendae Oporum dedisse cognovi, cum Krobsi obsorvation os nondum ab alii ros ututas legorum. Contundit Dini vir doetus pg. 1 Appianum aeque utque Arrianum aliosque hiatum ut hi trorsus cura adhibitu liquo admisisso. Quae ut de Arriano recto diuta sunt it i sulsi de Al plano. Nam inter Appiani rationem c Arriani quuntum intorsit lac ili re, cognoscere debet quicunque Vel primum utriusque Scriptoris cupiat legerit, quia, cum Arrianus reduein gravissimos hiatus ibi adniisserit, Appianus nullum aut unum praObet. Atque Appianum ad vocalium concursus animum attondisse primum probabo x illius usu Seribendi Seeundum cuphoniam variato. Hiatus vitandi tres sunt modi Verba enim aut ultio ollocantur, aut ipsa, si fieri pot0St, eaSibu Vel numero Variuntur, aut synonymis conmilitantur. Hunc autom Synonymorum usum X0mpli OX

Appiano utilis iam illustrabo Atque eum notum sit posti riores

186, 20 . 190 11. 211, 25. 218 12 304, 13. 342, 12 366 6 429, 14. 4i4, 18. 31, 1. 79, 24 601,15. 609, 20. Ib, 9. 20, 10 727,9. 777, 1. 25, 26. 926, 19). 936, 16 955, 2. Nusquam hiatus. Sed

36쪽

catur de re i. Contrarium nim in partum re triuios bis, απερ quattuordecie tantummodo DXStat. Quanquam autem ex illis XXXI maior petr inv0nitur aut XV unio uti ruti litum syllabicum V utito Dic. e. κ. ἐκμι ne ἰχοι , in moti lin ante, εὐ

200 3. 22, 19. iii 10 323 ib. 336, 10 347 15 357 22 491 10.

37쪽

y de augulento syllab plusquamp. V. infra. Talibus hyperbatis otiani gravitatis luaedani species orationi arceSSitur. V. rebs g. 23.

38쪽

Nullus igitur iis novum locis ei reum ζ ὁ γ iutus agnoseondus est, neque ' φη vocem hiatibus sollicitare licut apud Apsi latium. Quoniam tot argumenti probavi quantopor Ouphoniae eon Su- luserit Appianus, ut de ius studio dubitari iam non possit, viduamus nunc quo qualesque litatus admis urit. Atque hac in re aptius mihi visum est prius dicor do orationibus, non quo diversa ibi Sueutus sit rationus sud quod paullo diligontius hiatus vitavit quain in coloris historiarum urtibus Magnum

57 oni operam in illi componendis eum collocasse in prior h. iss. parto Oxposui. Inveniuntur autem in Appiani libris qui sup0rsunt XLVI ampliores rationes, quae paene centum paginarum Spatium oditionis Mondelasoliniae complectuntur. Quae praetcrea breviores orationes aut apophthegmata narrationi inserta oportuntur, viginti paginas obiter computanti explent. Ergo habemus CXX paginarum orationes quibus, cum Scripta Appiani 189 gg. d. Mend. contineant, decima pars totius peris completur. In his igitur rationibus praeter eos hiatus qui post καί, ῆ, εἰ. δη). μζ. τί, τι, αρτι, m C atque articuli praepositivi varias sermas etiam a Demosthono admissi sunt Τ), hiatus quindecim inveniuntur post articuli postpositivi sermus is I)

ὼ ant augm syll. 817, 18. 20 12 894, 21. 1094, 20. - ἐκεῖνος 740 20. - ἔχομεν ἔχετε 65 16 275, 1. - αἰσχυνομαι 302, 21. -

Deinde ante praepositione ἐν ες, ἐκ longa vocalis ter admissa est 245,1 τα τῆς τυχηνς α ω ἐς τέλος ἀπαντήσειν.484, ἐν. . . ναυμαχία τριηρης υρ τ' ἐνεβάλε τε καὶ κατέσεισεν. 728, 24 Πετρηίου ἐκ των 'μων 'Oυc. . . .

Si intercedit inter duas vocatos, hiatus non existit. PauSa autem valet etiam anto pron relat. 238,7 410,14. 501, 18. 22, 4; unte parenthesin 818,2 οὐδενὶ τροπω ου roreo σιον. . . q) inter Ῥυτε - ου τε χ21, 19 4υ VH ἄστει Ουτε. . . ante Vel post participium coniunctum 453 23 βλαπτεσθαι Νικομηδη ἰαπερ αυτὰν ἀδικουμενον. 737, 4 καὶ εἴ τι ἐστι μοι. . τυχη ηττητυ ριεχρι νν γενομένω. Similiter 852 16.875 b. 857, 3. 22, 1. Ad parentheseon genus quodammodo M reserenda' quibus non raro accedunt alii post ι et ν hiatus velut is απονυ, retiovo εύομεν ον πολυ σπρον, πανυ αἰσχρῶς, αμ ανωκίσαντο, alii). Singulos locos congerere inutile est. De Plutareho f. Sintenis vol. IV 330.' Sintenis IV 334. In cod. V transpositis verbis hiatus abest, sed de collocatione verborum cod. V minorem auctoritatem habet quanquam l6, 4vμῖν Dcta pro εἶναι via, optimo iure Mend. exo reposuit. α Etsi certa pausa non valet. Cf. Relidant Ind. Dem. s. v. ποφορα.

39쪽

autem quamvis minuta intercedunt etiam 215, 25 493, 13. 853, 22.872, 17 897 li. 1091, 2. Deindo vero hiatum adpius Appianus admisit noeessitate qui)dammodo coactus

II. Si plura deinceps vocabula a vocali indipiunt qua dissi- cito transponi aut synonymis mutari pot0rant 215,24 e ro ἔρ-

In talibus nim otiam hilarchus hiatum admisit, os intonis IV, 338. Quod Romani graeco loquentes inducuntur e g. 1033, 20, nihil obstat. s. undum . - 22, 10 ποτε o ι υν c Tovc συλονς

Hi sunt igitur, quos otiumseravi, in orationibus agnoscendi hiatus. Qui praeter hos ibi inveniuntur quinquo, meo quidem iudicio non in Appiabo profecti sunt. Nam 50 18 Dc Dμνους πεδείκνD 'Pω

μαίοις ofro εἰσιν. . . t a Suida mutilato tradita osso videntur, cuius omnino in huiusmodi lemmatis non magna auctorita PSt. 339 7 in verbi καὶ αντα πάλαι ut ἐν 'μενερο πρεσβεις μην νον vocem πάλαι Ilondeissoli e coniectura in textum recepit pro corrupta librorum Seriptura γε i. ην. Ursinu eouieuerat πρίν. H0d eodem modo abso it positum apud Appianum non sexstat s. 98, 10.

180 10. 236, 18 311, 27 604, 1. 77, 18 942 12. Scribundum igi

40쪽

ριονοις Mend prop. Ἀσε o ἐκ Βρεντεσίου g, quia Candidus vertit illo uic, sed vix aliter Vertere poterat. Haec habui quae do XX paginarum orationibus dicenda esse iderentur Quaeramus nunc de hiatu in reliquis historiarum partibus. Iam supra dixi in orationibus rarius hiatus inveniri quia App. ea maiore cum cura composuisset Frequentius igitur nunc hiatus agnOScendi erunt, Sed tamen non est periculum ne quis nullam ad hiatum vitandum curam adhibuisse Appianum Homonstret Nam satis multis validisque argumontis confirmatum est, hiatus vitandi studium in omnibus Appiani libris aequo perspicuum osse, et illud argumentorum undamentum v. gg. 50-56 solidum manci etiamsi sorte complures interdum hiatus exiguit intorvsllis su excipientes una in pagina inveniantur Nam illud si quis opponit nihil aliud probat quam in illa pagina locutionum eiusmodi osso ut cuphoniae lacultas imminutu sit. Contra saepe quin quo aut plures paginae deinceps inveniuntur ubi nullus post longas vocales hiatus exstet. Itaque nolui quot quoque in libro hiatus invoniantur, enumerare aut quo Ordine varii diversique hiatus se excipiant describore, ne rudis indige8taque molos inutiliter conglomeretur. Sed ut sacilius quas hiatuum euera

magis, quae minus frequenter occurrerent agnosceretur, claSSe quRS-dam constitui in easquc singulos hiatus distribui Cavondum tamen est in hac ratione, ne videatur Appianus quo saepius aliquem hiatum admiserit eo magis pro legitimo eum habuis80. His praemonitis videamus primum de 'V, 4, a , ἐν ε τι.

na o Ἀτά ἐπ exstant hiatus 9, 10. 16 16 194, 10. 212, 13. 251,6 345. b. 361 19 435 14 440, 26 464, 17. 534, 15 535 19. 560, 24 6 17,2 661, 14. 766, 7. 59, 1. 864, 25. 948, 17. 983, 24. 1 147 20.

Ubicunqne numerum sterisco notavi, indicare volui illius hiatus, quiala initio aut in sille excerpti alicuius occurreret, rationem non habendam SSe.

ἐς τρισχιλίους. - 252, 22 ργα πολgμων ἐς diui λονς. Mend. prop. out ov. V. g. 54. - 283, 19 ὁ Κηνσωρῖνος ἐπὶ si 1 ἐς μηχανὰς διεπλευσε διὰ τῆς θ νης , ἐπι λην dubitanter coni. Schweigh. 4 cf. d. ius Vol. III 471. Sintii considorotur 675, 6 ἐπὶ χορτολο ρα ἐξιὰν frovocavi o A. V. accuS. . Vulgo. Mend. Ego ad hanc quaestionem diiudicandam multos similes locos collegi unde certo apparere videtur, utroque Oe ae-eusativum ab Appiano scriptum esse. Inveniuntur enim ait u-