장음표시 사용
11쪽
modo et obscuros speclarent. Operae pretium esse
duximus hoc vitium tollere, et aliquid breviter disserere de omnibus viris aut seminis, qui apud Plinium memorantur. iis lantum omissis, de quibus nihil apud
CoaeVOS auctores Supererat; nec noStro proposito, locorum omnium, urbi iam, fluminiam, etc. qua iri Secundo Occurrunt, mentionem habere alienum esse
De vita, moribus, scriptisque Plinii supervacaneum nobis hic disputare visum est, qNum SCHMFEn in Pri latione, Ernestius in epistola et nolis, Cellarius in vita Plinii, quas itasea cum testimoniis de nostro auctore, edidimus, elegantor et col3iose hanc materiam tractaverint. Lectorem igitur ad hos remittimus et admonitum esse volumus, nihil nos interata tum reliquisse, ni ha cnostra editio quidquid optimum editum est a Gallicis externisque interpretibus complecteretur, caeterisque nostra Collecti an is voluminibus digna accederet. Ad quod ptaestandum mirifice juvit P. T. GuΕΕnBRANT, in celeberrimo Parisiorum Gymnasio . Literarum Graecarum Professor; et Scholae illius Normalis alumnus, ex qua velut e seminario quodam sertilissimo exortos ad suum decus et auxilium tot clarissimos magistros
universitas Gai sic a fovet et sibi gratulatur. N. B. Notae quas addidimus designantur his duabus literis. ED. N. E. L.
Institution do Μ. Massili, docteur es lettres, et che alior deSa int-Louis, rite des Minimes, au Marais.
12쪽
Eni Tiosis alterius Plinii Gesneriani exemplis distractis
quum nova certatim expeterentur, FritSchiUS DOSter, libri redemptor, Jo. Christ. Τheoph. Ernestium, Professorem Academiae Lipsiensis, rogiserat, ut tertiam curaret editionem, prioribusque correctiorem nec Sine accessione notarum emitteret. Susceperat provinciam vir doctissimus, jamque profligato recenSendi ac commentandi labore in eo erat, ut exemplar, quod Ἱρο- graphuS Sequeretur, instrueret, quum ecce morbo atroci, mox praematura morte telam paepe detextam abrumpere cogitur. Qui casus, acerbus sane literarumque nostrarum caussa lugetidus, ne Plinio officeret, neu novam moraretur editionem , quaeritur adbibliopola, qui in defuncti locum protinuS succedat, opusque institutum cito absolvat. Ita factum est, ut mihi necopinanti, vix exant lato aerumnosissimo labore Glossarii Liviani ex schedis Aug. Guil. Ernestii concinnandi, negotium Plinianum, jucundius illud quidem,
sed tamen quum alia, ad quae meus me animus Vocaret, agenda suppeterent, invito reluctantique imponeretur. Quod quomodo administraverim, priusquam lectores doceo, paucis quantumque mihi constitit, itidicandum est, quae ratio Plinii repetendi Ernestio placuerit. In textu quidem recensendo, si locos perpaucOS excipias, Gesnerum erat religiosissime secuturus. Om-
13쪽
nino Ernestius noster, perinde atque alter illo, Livii editor, a critica scriptorum veterum tractatiorae videtur suisse paullo alienior. Longe majore clara intentiorique studio interpretationem Plinii complexus erat, ut, si quae a Gesnero in hac operis parte, qua maxime
censentur editiones Gesnerianae, omisSa essent, ea
partim ex propriis thesauris exprompta adderet, partim ex recentiorum, inprirnis Gierigit, libris prudenter
delibata repeteret. Itaque Ernestii notae, ut crisin detextu constituendo non prorsus negligant, maximam partem exegetici argumenti sunt: caeterum et brevitate commendabiles, et vero etiam perspicuitate. Minore religione, qham in textu reddendo, in notis Gestieri exhibendis versaturus erat. Et si enim longissime aberata ratione pamam probanda eorum, qui in veterum libris edendis priorum notas editorum cum suis ita Commiscent et Confundunt, ut . quem quidque auctorem habeat, plane ignores; in Gestieri tameri Commentarium paullo plus sibi sumpserat, quam ab homine Ca)teroqui tam eircumspecto lacile exspectasses. Quod si haec editio ab ipso Ernestio evulgata esset. Gesneriana haberemus hic atque illic ita vel reficia vel contracta
adeoque truncata, ut, si qui integrum Gesnerum cognoscere cuperent, ad priores editiones recurrere
Haec habui quae de . Ernestii instituto pro sarer. Αquo quum meum nonnihil discrepet, quam ego mihimet legem scripserim, breviter OStendam. Quum prinitim in Ernestii vices suffectus essem, integrum mihi datum est, ut novam Plinii editionem Diuiti do by Gorale
14쪽
SCHAE FERI. X lex meo Solius arbitrio adcitrarem, dum ne desciscerem a regula, ad quam editor Gottingensis, plaudente orbe erudito, omne negotium exegisset. Mearum igitur partium esse duxi. primum, ut textum, qualem Gestierus, emunctae criticus Daris, subsidiis suis perspecte usus dederat, mendis modo typographicis, qua editionem alteram sat crassae obsidebant, correctis, reficiaqtie passim interpunctione, illibatum repeterem. Nam etsi probe intellexeram, non omnia in Plinianis sic constituta esse. Dulla ut critico materia stiperesset in qua elaboranda cum laude versaretur ; malebam tamen, si quid critici generis incidisset, id in notis monere, quam inamuri ipsi textui continuo injicere. Etenim pigebat taedebatque tumultuariae Operae, qua nunc milii, et tempore excluso, nec satis instructo Subsidiis rei vel bene gerendae Decessariis, defungendum fuisset, si ad novam textus recensionem descendere Sustinuissem. Praeterea parum placebat, ita libris scholarum usui dicatis, qualis hic Plinius est, multa identidem novari; praestabilitasque videbatur. textum probabiliter emctum fideliter retineri, donec novus acritico Sagaci, omnibus affluente copiis, inque hoc
Gestieri notas integras repetii. Debebatur hoc memoriae viri optimi deque literis nostris praeclarissime meriti. Quamquam enim vereridum mihi erat, ne inrepreheIasionem nonnullorum incurrerem, Si ea quo que servarem, qui hias nova editio recte carere posse
illis videretur; tutius tamen putabam hoc subire aleae . quam Omittendis aliis, aliis in brevius cogendis. quod
15쪽
Ernestio facere placuerat, fidem meam sublestam reddere, desuleriumque accendere sul Priorum editionum. Eadem et majore etiam reli ione exilibui, qtiae nunc Primum prini eunt, Eria extii ad untationes: cor rexi nihil nisi apertos calami lapsus. Si mi id pHPurea Ernestius deliquisse videretur, intactum reliqtii, satis habens tirones de erroribus verbo ad moratiisse. Commode memineram, quum primum Plinium edendo manus admovissem, in Ioann. Mi est. II erasitigUri,
eruditissimi viri criticique in paucis egregii, libris duobus Emendationum exquisitas in libros sex priores Epistolarum Plinii animadversiones reperiri, a Gesnero bis ' tantum obiter commemoratus, a Gierigio Plane neglectas. Harum nullam habere rationem piaculum fui SSet. Itaque omnes suo quamque loco diligenterposui. Quid moverit Heusingerum, ut de post ri Oribus libris nihil perscriberet, ignoramus: sontem enim, Unde sua Iul priores hauserat, in sequentibus non exaruisse, ipse Hos admonet Ιs sons qui fuerit, quaeque omnino ratio harum animadversionum, ut sciant lectores, apponam quae Vir eximius illis praefatus est. uQuum suis virtutibus pluribus commendaratur, qua nunc quidem in omni iam manibus sunt, politissimae C. Plinii Epistolio; tum eo quoque nomine non PΟS- sunt non Carissimae esse veteris eloquentiae studiosis, quod ex communi illo literarum quasi naufragio non
salvae modo evaseriant, Verum inde etiam quam minimum vitii contraxerunt, germanamque illam argen- Ad 3, 5, 8, 6, 2o, I 5.
16쪽
teae aetatis Latinitatem prope illibatam conservarunt. Adeo, quod bonis libris aliis exitio, his etiam saluti fuit, quod medio arvo in bihliothecarum angulis neglectar jacuerunt, nec literatis hominibus librariisque
dignae visae sunt, quae a multis legerentur. Testis est Vincentius Bellovacensis, saeculi XIII, scriptor suae aetatis doctissimus, qui Plinii epistolas ad diuersos circiter centum reperire Se tantum Potuisse Confitetur,
speculi historialis lib. X, cap. 67, reliquas, quae plures
etiam numero Sunt, non vidit. Decimus liber ante saeculum XVI in lucem non emersit, nec libri V ΙΙΙ et re omnes epistolae primis editionibus vulgari potuerunt. Hinc rara apud medii aevi scriptores Plinii minoris mentio ac prope nulla est. Quam male vero librarii de aliis meriti fuerint, quos saepius et in plura exemplaria transcripserunt, testes oriant sempiterni Cicero, Sallustius, Curtius, Valerius Maximus, Florus, Justinus, Ibactantius, quos ipsorum dissimillimos nobis reliquerunt. Etsi vero in Plinii epistolas minusquam in caeteros, quos dixi, scriptores antiquos, ii minum illorum inscitiast et audaciae licuit; non ita tamen incorruptas et incontaminatas eaS ad nos pervenisse apparet, ut nihil omnino labis insederit. Multa quidem Catanaeus, plura post eum Henr. Stephantis, Cainubonus, Griit erus, Barthius, Sches serus, Buchnerus,Gro novius, Thomasius, Cellarius jure sibi visi sunt
emendasse: horum tamen Omnium oculos non pauca
fugerunt. quae Cortii nuper, et proxime Gesneri, viri
Cons. tamen, quae I. A. Ernestius in fine notulariim suarum de multis magnisque librorum Plinii vitiis monuit.
17쪽
celeberrimi, industria fuerurit restituenda. At De horum quidem ingenio Et cura, cujus me quidem admiratorem maximum profiteor, ita omnia perpolita
sunt, Ut extremam tandem manum recepisse possint adfirmari. Illud potius, quod nolis, latendum
est, ab iis ipsis, qui maculas delere voluerunt, nO. Vas aliquando, Ut fieri fiolet, adspersas esse, aliquas ita penitus insedisse, ut eluere difficile sit, et prope jam temerarium videatur. Non sallere me opinionem, e pluribus exemplis, quae in medium adseram, aliquot certe eos etiam adsentiri cogerit, qui alia omnia sibi persuaserunt. In his vero emendandis veteri Plinii exemplari utar, quod in bibliothecamillustr. gymnasii Isenaceusis a me illattim est, Roma a. ΜCDXC, typis exScriptum . cujus et Fabricius bibliothec. Lat. lib. II, cap. 22, n. 3, memiuit, quodque a Barthio adversar. lib. XIX, Cap. 25, cascam MF-tionem appellari puto. Iclem Brummero ad manus suisse video ad L. Cinciam cap. VI, n. 6, ubi ad Plinium lib. V, epist. ai, 3, ignotam antea lectioiaemprofert. Id ex vetustis membranis expressum esse inde conjicio, quod in plerisque, e Ilediceo codice quae primus vulgavit Cortius, et quorum in aliis vix ullum est Vestigium, mirifice conspirat; in nolimulis non ab eo tantum, sed a caeteris etiam scriptis editisque libris non sine ratione discrepat; in scribendi vero et interpungendi more priscam simplicitatem refert, nec multa recenti Oris aut criticie manus vestigia ostendit. n
18쪽
Hactenus Heusingeriis. De meis in Plinium notis non habeo quod praeloquar, nisi ut lectores obtester, humaniter benevoleque meminerint summae trepidationis meae, qui, nil tale animo praecipiens imparatusque, ad alienum negotium absolvendum acceSSerim. Factum est hac ipsa trepidatione, ut alia e memoria
elaberentur, alia sero occurrerent, quae monere et PΟ-tuissem, et vero etiam debuissem. Horum partem, quum passim ad Addenda provo Verim, nunc Supplebo. Epist. Ι, 8, 2. Petiturus sum enim. Solentiis hic ordo Verborum, quem Vehementer miror Gierigio displicere potuisse. Tot ejus exempla enim in optimis scriptoribus occurrunt, ut alterum, ab illo prostiatum. aures Romanae parum probasse videantur. Si sorte dubitas, en nubem exemplorum: AEquati sunt enim
Plin. Panegyr. XXV, 2; Alia est enim Cic. de orat. II, 25, et Senec. epist. 89, I 4; Animiest enim Cic. de orat. III, 59; Facilius est enim Cic. de Orat. ΙΙ, 44 ; Hic est enim Senec. epist. 82, Ii, et 94, 69; Hominis est enim Plin. epist.VIII, I 6, 4; Incredibile est enim Cic. de orat. I, 44, Incredibilis est enim iactant. de opis D.
XX, 3. Sic enim ibi ex libris scriptis editisque pliat.bus legendum. Deterior alter ordo, repertus ab I. Μ. Heusingero in libro Coloniensi; Incredihilis enim est. Indulgendum est enim Senec. epist. IO4, 3; Ingeniosior est enim Plin. Panegyr. LV, α; Longum est enim Cic. de orat. II, 27 ; Minus est enim Plin. Panegyr. LXXXVIII, 7; Naturae est enim Senec. epi St. γ, 3; Naturale est enim Plin. epist IV, I7, 3; Necesse est enim Cic. epist. ad Aul. Torquatum VI, 2; ad Aul.
19쪽
Caeciliam VI, 6; Senec. epi St, IO9, IO I4, II; III, Ia; Natur. Quaest. I, praes. Nemo est enim Cic. de
Orat. II, 8a; epist. ad Lentulum I, 4; ad quem locum
nuperus editor in Animadv. et Emendat. Libris, quos avidissime exspectamus; a Sic Scripti omnes mei cum
Mediolanensi I 472, Vetusta in membranis, Aldinis Manutiique editionibus. Nemo enim Veneta 1476; Veneta i49a; Mediolariensis i 493, cum quibusdam aliis. Illud magis Tullianum. Ita etiam ira interrogationibus, quid est enim p quid est igitur st ubique maluit, quam, quod in editis parum emendatis cimim
fertur, quid enim est' quid igitur est ps) Nihil est enim Cic. de orat. Ι, 28, 4i; II, 24, 42; III, 27, 45; Plin.
epist. 9, 32 ; Non est enim Cic. de orat. III, 23; Senec. epist. 85, 24; Nostra est enim Cic. de orat.
III, 3i; Nullum est enim Cic. de Orat. I, 48; III, 5, 57; Plin. epist. VI, 21, 4; Panegyr. XXVI, 4,
omnia sunt enim Cic. de Orat. I, 43, ut legendum ex codicibus Guel ferti. vulgo perperam omnia enim sunt. Prima est enim Cic. de orat. ΙΙ, 78; Propositum est enim Plin. Panegyr. LVI, I; Prosequutias es enim Plin. Panegyr. LXXXVI, 3, ex vera Baunii correctione. Uum est enim Cic. de Orat. II, 89; Uua speciosum est enim Plin. Panegyr. XVIII, I, ad quem locum v. Arnigeri. Ouid est enim Cic. de Drat. 1, 45; Plin. Panegyr. LVI, a; Scitum est enim Cic. de orat. Ι Ι,6 I; Tanta est enim Cic. epist. ad Leptam VI, I9;ao M. L.) Temeraritim est enim Plin. epist. IV, 9, IO; Una est enim Cic. ile orat. III, 6; Unus est enim Se-n c. epist. Io4, 22; Visa est enim Plin. epist. X, 97 , Diuili so by Corale
20쪽
9; Voluptates sunt enim Plin. Panegyr. LXXXII, 8, ex certa Lipsit emendatione. Sumcient haec. Ad hanc normam vereor ne corrigendi sint illi loci, ubi pa ticula verbo substantivo praeposita reperitur : veluti.
Caes. de B. C. II, 32; Cic. de orat. I, 29; II, 54; III, 45; Plin. epist. VI, 29, 3. - Idem , opinor, de aliis
particulis tenendum: Liberum est autem Plin. Paneg. XXXVI, 5; Non est autem Senec. epi St. 8a, IT; Nemo est ergo Plin. Panegyr. XLIV, 3. Adhibita est igitur Cic. de Orat. I. 42. Epist. I, 36, a, jure praetuli acuis. Secundus r spexit Tullium suum de orat. ΙΙ, 8. Ouid autem s-tilius, quam aciatm crebraque sententirest Ephst. II, I 5, 2, alioqui. Sic alioquin sine et occurrit
VI, 23, r; VII, 31, I; X, eto, I, qui loci Gieruium
tandem docuerunt, sallere regulam Schwarziatiam. Epist. III, 5, 8, parcissimi iterum defendit a. A. Ernestius in Clave Ciceron. Vid. VOCab. PGratus. Not. ad ep. III, 6, 3. Τertium exemplum confusionis vocum avος et ὁπυος reperi in collatione Grinnianaeodicis Harteiani odJsS. B. 395, Pag. I 2, a. Epist. IV, I, a, ligamus. Αdd. I. Fr. Gmnovius ad Senec. epist. 94, Pag. 449 Epist. IV, i 3. 8. Locus hic tentari non debebat. Similis in negationis usu anomalia occurrit V, II, 6, ubi vid. quae nota l. Epist. 4, Locum Euripideum Sophocli tribuit insciteque interpretatur Devaritis de particul. P g. 349, Sq. ed. BeuSm.