장음표시 사용
11쪽
4 ς SEcTIo I. DE LINGUA HEBRAICA tecturum, primis hominibus habitatum, regnavit, peculiari quadam denominatione ab aliis linguis distingui non habuit opus; pluribus autem exortis linguis, varias nacta est denominationes, deserritas vel ab hominibus, quos inter conservata est atque propagata : quo respectu dicta est Hebraea sive Hebraica ; a vel a tribu illa, penes quam a diSpersione populi Israelitici pe
mansiit: quomodo Iudaea sive Iudaica nominatur ; vela regione, in qua obtinuit: qua ratione lingua Can mea audit; vel denique ab ipsius praestantia: unde purae I sanctae nomen eidem impositum est. Prima, eaque usitatior, linguae illius denominatio est, qua diacitur Hebraea sive Hebraica, 0 ab Hebraeis,
quorum vernacula suit. In Codice tamen V. T. nusquam id nominis occurrit, licet Hebraeorum frequentissima fiat mentio. Contra vero in N. T. aliquoties Dialectus Hebraea memoratur, ut Act. 2I, 4O. C. 22, 2. . c.
26, iq. ubi tamen non vetus illa I pura lingua m .hraica, qualis in Textu S. V. T. habetur, sed Dialectus Iudaeis tum temporis familiaris intelligitur, quam
quidam Bro - Chaldoicam, alii Hierosol mitanam vocant. Hebraea vero l. c. appellatur, quia Hebraeorum illius aevi vernacula erat. Hoc loco sermo est de vetere illa & pura lingua Hebraica, qualis apud Hebraeos obtinuit, antequam successu temporis penes eos in desuetudinem venit & oblivionem. Vnde vero Hebraeorum nomen fluxerit, adhuc sub iudice lis est. Primus Hebraei nomine venit AbrahamuS, Gen. I4, I3. quare Patrum nonnulli nomen Hebraeorum ab Abramo deflexum esse, parum Grammatice putarunt. Alib
12쪽
centiores aeque ac veteriores, Abrahamum Hebraeum, dictum voluerunt, quia ex Chaldaea in terram Canaan commigrans, Euphratem i. e. transiit quae tamen nominis ratio vel ideo longius petita videtur, quia etiam Lotus una cum Abrahamo Euphratem transiit, nec tamen cum posteris suis unquam hoc nomine in-sgnitus legitur. Sunt ti duae aliae sententiae; altera quidem: Abrahamum t. c. Hebraeum vocari, quod antea
habitaverit, i. e. travo fluvium Euphratem; cui tamen Obstat, quod sic omnes alii populi, regionum transeuphratensium incolae, Hebraei dicendi forent; neque etiam sic in braeorum nomen in Abrahami posteros quadi aret, qui non mins, sed citra Euphratem habitarunt. Superest itaque sententia omnium & tritissima & maxime probabilis, ' zi:r esse Patrondimicum
sve Gentile ab Hebero, nepote Semi, patris Omnium filiorum Heber, Gen. IO, 2I. C f. pluribus STEPH. MORI Nus de lingua prim. ΕXercit. I. c. 9. I I . Bux TORFFIus in Dissertat. Philologico - Theolog. m. Boc HARTVs in Phaleg L. II. c. I4. - ε ΜVT HVS in Vindiciis x Hebr. Scripturae p. 89. seq. Auctores Hi-soriae orbis terrarum universialis P. I. 3. 298. 299. LOE- scis ER Vs de causis ling. Hebri p. 33. seq. aliique apud PFEIFF E R v M in Dub. Vex. Centur. I. Loc. 36. L apud CARP-z o v I V M in Critica S. V. T. p. I63. Denominatur i
super eadem lingua IV VP Iudaea sive Iudaica, confa Reg. I8, 26. a Chron. 32, I8. &c. a Iudaeis, quo nomine tribus Iuda Beniamin, reliquis in captivitatem abductis, in terra Canaan superstites, vocabantur: unde Mardochaeus ' V , Iudaeus, dicitur, qui tamen Beniaminita erat, Esth. 2, .
13쪽
S. II. Sunt & aliae linguae Hebr. denominationes, quae ex parte in disceptationem veniunt. Quando enim illa Ies I9, i8. labium i. e. lingua Canaau Vocatur, vulgo id nominis inde arcessunt, quod Ilraelitis, terram Canaan incolentibus, vernacula suerit. Sunt ta
T E N s &c. qui ex l. c. & quia omnia Cananae Tum urbiumque eorum Nomina Propria pure Hebraica sunt, atque Israelitae cum Cananaeis, nullo inte veniente interprete, collocuti leguntur, Hebraicam ti nanaeam eandem fuisse linguam colligunt. Alii remita conciliant, ut utriusque .linguae magnam fuisse cognationem censeant; cons. Lo EscΗERVS l. c. p. 28-
seq. FVLLERVs in Miscest. S. L. IV. C. 4. I. C. WIcΗMANsHAVsEN in Disseri. qua lingua Hebri in Cananaea triumphans A itur, &c. Sic ubi Zeph. 3, 9. mentio fit labii puri, An si N-ΕsRA aliique Iudaei linguam intelligunt Hebraicam; quae tamen eXplicatio merito repudiatur. Denique lingua Hebri Paraphrastis Chaldaeis &, qui eos sequuntur, Iudaeis vulgo dicitur sanctae cuius nominis variete redduntur rationes,
v. g. quia ab ipso Deo sancti O immediate ortum ducat, qui & lingua illa cum Patriarchis atque Pr phetis collocutus sit; quia olim in Terra Sancta O tinuerit; quia Scriptura sacra V. T. eadem lingua consignata sit; quia phrasibus verbisque idololatricis ac impudicis destituatur. Addunt Iudaei: quia popul
Iancta, qualem se esse iactant, quondam suerit vernacula, nec preces ullae, nisi Hebraice conceptae, a Deo eX- audiantur. Quibus Lo EscHERVs I. c. p. 46I. se licit: quia omnes eius phrases aequitatem iustitiamque prae se serant, adeo, ut etiam Pronomina Pusus Saeparata in ea deficiant: quae loquendi formae avaritiam
14쪽
tiam reprimant iubeantque, opes nostras tanti non hahendas esse, ut separatim spectentur. Vnde quidam in sententiam devenerunt omnino ridiculam, diabolis non licere hominem ullum, ob summam eius sanet ratem, linguam docere Hebraicam. Sunt quoque, qui linguam illam vel ideo pro sancta esse habendam esse credunt, quia aliquando lingua beatorum fui Ta sit, quemadmodum eadem protoplastis in statu integritatis usitata suerit; ut adeo linguarum ti prima suerit & ultima sutura sit: unde Apoc. I9, 4. beati in caelis vocabula Hebr. Amen & Habemia cantiae legantur;
Cons. PFEIFFERVs in Introduct in Orient. p. Ia. Sc HELwIGIVs in Dissert. de lingua beatorum, Ι. F. ΚOEBER Vs in Dissert. de ulti linguae Hebr. in vita aeterna, aliique apud I. I. ScΗVDTIVM in Deficiis Hebraeo- Philol. p. Iai. De linguae autem Hebr. sanct rate plura dabunt Bux TORFFIus in Dissere. Philo. De Iheol. I. f. 6o. L o E s c Η E R V s l. C. L. IJ C. 4. PFEIFFERVS l. c. p. s. L B. Η ΑΗ N in Dissere . de
appeltatione linguae Hebri qua sancta dicitur, &c. Impru- denter tamen linguae Hebr. Christianos ad Iudaeorum exemplum tribuere laudem sanctitatis, pluribus monet
Sc HVLTENs in Praefat. ad Commentari in Prove
hia. Multa quoque contra linguae Hebr. sanctitatem excipiunt Io K. WoWER Ius in Polmathia C. I 8.&CLERI cvs in Dissertati de lingua Hebri s. M quibus respondit CARPro Vivs in Critica S. V. T. p. zO4. Plura de linguae Hebr. appurationibus habent ALTI N G I V s in orat. de linguae Hebr. nominibus, oLEVs DE NIVs in Philotago Hebr. Dissere. XXI. I. Ρ. Ο DELEM in Dissert. de lingua Hebr. CARPE OVIVs l. c. P. I. c. s. seci. I. aliique.
b) Commentario eius in Pentateuchum praefixa. eὶ Exstat illa in eius Operum Tomo V. Diuitiaco by Corale
15쪽
3. III., Linguam primam ab ipso Deo ortum ducere, nemo facile negaverit, quod vel ipse PLATO gentilis
agnovit: cum protoplasti statim a creatione locuti Iegantur. Lingua illa prima praeterea usque ad confusionem I dispersionem Babylonicam sola inter homines viguisse diserie legitur Gen. IL, I. Utrum vero Deus protoplastis statim omnia vocabula per habitum quendam insusum, an facultatem ti prima saltem loquelae stamina, usu, pro rebus conti-tinuo occurrentibus, indies amplificanda, impertierit tinfra pluribus dispiciemus. Conf. interim MORINVS
de lingua strim. Mercit. I. c. 6. & 7. LEVS DE NIVS I. c. Disseri. XVII. Lo EsCHER Vs l. C. L. I. C. I. Ho LM ivs in Dissert. de sermone eiusque origine,
Η. Ο PI T I v s in indoctis Quaesionum Philolog. quaest. 3. PATRI cIvs DE LANIus in Disquisit. de Revel tione p. 36. seq. &c. Totius rei cardo in eo versatur: num lingua protoplastorum suerit Hebraica Τ &an prima illa lingua in confusione Babylonica inter ierit Z Ad quaestionem priorem quod attinet, paucae quidem linguae sunt, quibus non unus atque alter primaevitatis laudem tribuerit. THEODORETUM, GEOR GIVM AMIRAM & ex parte ATH. KIRCHER V Μ, quibus lingua Syriaca omnium antiquissima habetur ; MYRIcAEUM, CAMPANELLAM aliosque, qui pro Chaldaica decertant, conlatatos dederunt BARTH. MAYERVs in milologia S. P. I. & ΡFEIFFERVs in Gercitat. de lingua protoplasorum. De EVTYCHII, P. ERI cI I HERM. HARD TII sententia, Graecam omnium linguarum esse matrem, vid. Introduci. in livm Grae. Sech. I. f. a. GOR OPOBEcANI somnia de lingua Cimbrica sive Flandrica primaeva exploserunt idemΡFEIFFERVs l. c. NIco L. ΚOEPPEN in Dissert. de linguarum confusione P. 3.
16쪽
Philol. p. I. seq. aliique apud PFEIFFERVM l. c. Neque magis assensum meretur ANTON. R Ic-CIARDVs, qui in Schediata. de praefantia s antiquitate linguarum linguam Iuticam, & ΙoH. WEB-BIus, qui in scripto Anglicano: An essedi, that thelangvage of the empire of China is the primitive liam age, editi Lond. 1669. Sinicam omnium antiquissimam facit. f. IV. - Primo vero demonstrandum est, linguam primaevam non periisse in confusione Babylonica, id quod sequentibus argumentis probari solet: I) certum est, primam linguam ad diluvium usque sartam mansiisse tectamque, Deumque cum Noacho eadem lingua collocutum, qua cum Adamo locutus est. Π Noachus,
qui post diluvium annos 33O vixit suaeque familiae tisacris praefuit, ipsam illam linguam conservavit eaque usus est. IID In Noachi familia Semus, eXemplum
patris secutus, una cum lingua primaeva veram religionem in familia sua conservavit, a quo eam nepOS eius inberus accepit. IU) Cum plurimi ex Noachiposteris turrim Babylonicam molirentur, pius ille Heberus in istam exstructionem nequaquam consensisse, adeoque a poena confusionis linguarum mansisse immunis putandus est. Atque is ipse Heberus, a quo gens Hebraeorum ti lingua Hebraica discriminis causa ab aliis linguis, tunc temporis exortis, appellata est, quique adeo Iacobi tempora vivendo attigit, tandem linguam illam primaevam in Abrahamum transtulit. Hisce vero contradicunt, quotquot primam linguam in confusione Babylonica vel plane periisse vel in alias lin- ιguas sese diffudisse contendunt, ut GROTIVS in
Commentari ad Genes. II. HVETIus in Demonstrat. an I. Propos. IV. c. i3. CLERic Vs in Disserti
17쪽
de lingua Hebr. 3. 3. CLu VERI Vs in Germania Antiq.L. I. C. 8. KIPPINGIVs in Differt. de lingua priamaeva, L S. STRYcKIVs in Dissert. de reliquiis sacramenti in causis matrimonialibus p. 78. ZELTNT-xus in Enneade Uuaesionum Philolog. quaest. I. &α quorum Obiectiones refellunt,. qui de antiquitate &primaevitate linguae Hebri disseruerunt. Linguam vero primaevam, quae & in confusione Babylonica superis stes mansit, esse ipsam Hebraicam, exinde demonstrant: quia Ι. ex illa omnia Nomina Propria hominum antediluuianoruin una cum impositionis eorum ratione explicari possunt, e. g. Nomina Adam, Chaoa, Mi
Sebetb, Peleg &c. II.) Quia lingua Hebr. omnium simplicissima est, ut deinceps docebimus. III. Quia plurimae linguae orientales ad Hebraicam veluti ad matrem communem reseruntur, & in omnibus aliis linguis voces supersunt, ex Hebraica exortae, ut ostenderunt, quotquot de linguarum harmonia tradiderunt,
cons. Introduc . in ling. Grac. Sect. I. g. 3. Quibus nos IV. haec superaddimus: Moses, scriptorum hodienum superstitum antiquissimus, monumenta quae dam scripta habuerit oportet; cum alioquire concipi nequeat, qua ratione de tot Nominibus Propriis, numeris, immoti rebus, iam dudum ante ipsum gestis, solaque traditione orati propagatu omnino impossibilibus, constare illi potuerit. Sic certe post D I c K I N-so Niv M in Phasica vetere s vera C. 3. f. T. sentiunt VITRINGA in observat. S. L. I. Diff. Ι. C. 4.& CLERicvs in Dissert. de scriptore Pentateuchi f. a. d quicquid Io H. MEYERus in Dissert. de primo Ithro Mosaico, unde Mines res in Genesi s m mis capitibus Exodi descriptas didiceris, s CHR. STE P Η A N I in Dissertat. an Moses Genem e schedis P
triar Eius Commentario in Pentctenctam praemissa.
18쪽
triarctarum coligerat ' contra excipiant. Nisi quis immediatum quoddam dictamen diuinum quoad singula vocabula adet que miraculum in subsidium vocare velit; quod timen nequaquam necessarium nobis videtur. Quodsi itaque lingua prima penitus exstincta suisset, tunc Motes, utpote Hebraeus, rerum, ante
linguarum Confusionem gestarum , monumenta, limgua illa consignata, non intellexisset; atqui illa intellexit : ergo Hebraice conscripta suisse oportet. Plura de primaevitate & antiquitate linguae Hebr. dabunt, qui de illa ex instituto tractarunt, magno agmine eaecitati a moLFFIo in Biblioth. Hebri Vol. II. p. 622. seq. & Vol. IV. p. 3O8. seq. & a CARP-ZOVIo l. c. p. I78. quibus addi merentur Auctores Historiae orbis terrarum universalis Ρ. I. f. 338'. seq.Η ILLI sc HERVs in Dissert de Hebri linguae antia quitate . BERNH. ScΗMIDI Vs in Dissere. de limgua Hebr. c. a. BENE ELIVs in SIntvm. Dissertat. T. I. p. I2O. q. E. QScHRO EDTERVs in Dissere. de lingua prima, B. H. GEB HARDVs in Dissi deprimaevitate linguae Hebr. Celeb. I. I. ScΗROEDERVS
in Dissert. de primaeva lingua Hebri Doctissi GABR. GRODDEcΚ in Program. de lingua prima, R AEuan den HONERT in Dissertat. Hisor. III. Cl. C. RBO DE in Differt. de mimaeva lingua Hebri antiquiarate, aliique.
S. V. Linguae Hebri naturam & qualitates definituri, eam merito dicimus sanctam, primaevam D antiqui mamz qua de re Cap. praeced. disseruimus. in porro eadem
19쪽
eadem III. lingua pura λ implicissima. Puritas illa atinae simplicitas exinde apparet, quod peregrinis atque ex linguis aliis petitis vocibus careat; quod pauca Composita, maxime in speltativis, habeat; quod eius constructiones phrasesque sint simplicissimae, res tam
breviter tamque accurate eAprimenteS, ut nulla alia
lingua eam assequi valeat; quod omnes Radices sive Primitiva tribus tantum litteris absolvantur; quod paucissimis varietur Coniugationibus; quod Dialecti in ea deficiant &c. Hisce tamen contrariari videtur, I quod multa vocabula eXOtica, e. g. AEgvptiaca, Persica &Aramaea, in illa offendantur. Verum enim vem bene Observandum est, vocabula ista non reserenda esse ad ipsam linguam Hebr. ibi saltem in medium pro-dhicta, ubi de rebus exoticis sermo est, ut Gen. 3I, 47. c. 4Ι, 43. 4S. 2 Quod multas Radices ab aliis linguis, Chaldaica, Syriaca, Arabica &c. repetere necesse habeat. Sed respondemus: non est dubitandum, quin ipsae illae Raaeces etiam in lingua Hebri olim obtinuerint, quamvis in Odice S. V. T. non obviae; quippe qui nequaquam omneS voces, olim in communi vita Hebraeis tritas, complectitur: sicut nec in Textum. T. omnia vocabula Graeca leguntur. QuaScu que itaque Radices lingua Hesr. ab aliis linguis orientalibus arepetii, eas revera sibi, veluti matri, vindicare putanda est. 3 uod Wo Lupivs in Biblioth, Hebr. Uol. II. p. 632. Celeb. Ρ. T. CARPZΟVIV sin Animadvers. Philol. Crit. p. 36. & I. D. KIES- LINGIVs in aliquot Dissertationibus de Dialectis rebraeorum, revera Dialectos in lingua Hebri notav . xint. Sed recte Dialectos illas KIEs LINGIus vocat puras, inflexionem quippe & pronunciationem
vocum quarundam tantum Concernentes. Caeterum
qui litteris Hebraeorum notionem quandam Hierogl - bicam tribuunt, ut LOEscHERVs de ciuis ling.
20쪽
Hebr. p. 471. Hebraismi I plicitatem exinde confirmare student, quod omnes Radices, vel, ut illi vocant, femina vocum sint bilinera; quorum tamen hypothesis quam parum fundata sit, Sect. seq. c. I. docebitur. Id vero praetermitti nequit, mirandum omniano esse, linguae Hebr. puritatem a Mose inde, primo scriptore sacro, ad tempora usque Malachiae, postremi scriptoris divini, semper mansisse incorruptam, inque Malachia eundem regnare Hebraismi stylum, qui offenditur in scriptis Mosis, licet ultra mille a nos a Malachiae tempore remoti ; cum contra aliis . linguis singulis sere seculis vicissitudo quaedam satis nota bilis accidere observetur. Cons Bux ToRFFII Disside linguae Hebr. conservatione.
. m. Linguam Hebraicam IV.) merito dicimus et gantissimam ac suavissimam. Elegantia illa atque suavitas conspicua est partim in vocibus singulis, partim
in integris constructionibus. Constat, linguarum euphoniae repugnare, si in eadem voce plures Vocales immediate sese contingant; si Consonantes nimis murutae ad eandem reserantur Syllabam, maxime pronunciatu dissiciliores, id quod in lingua Polonica solemne est; si insuper Gnsonantes incompatibiles coniungantur; si vocabula iusto sint prolixiora tic.
Graeci eiusmodi κακοφωνίαν diversimode evitare student, e. g. concursum Vocalium per Contra ronem, Apostrophum & ν sic dictum εφελκυσιωδυς litteram riante alias Consonantes pronunciatu dissicilem, muti do in Consonantem sequenti similem, ut συλε pro συνλεγω &c. Qua in re quoque priianas tenere lingua Hebr. deprehenditur. In ea enim nunqUam duae Vocales immediate sequuntur: cum nulla Syllaba