장음표시 사용
31쪽
quoque antiquissimis scriptoribus Graecis ossendi phr ses Hebraicas, ut in specie circa HOMERI dicti
nem ostendit ZAc H. BOGANVs in Homero Hebraiarante; & mythologiae ethnicae, inultum ex lingua Hebr. lucis astundi. f. XII. Exinde vero prono alveo fluit, linguam Hebr. IX. Theologis & Philologis summopere esse necessariam: quod ut pluribus demonstremus, eo minus Opus videtur, quo minus id in dubium vocatur, nisi ab ignavionibus quibusdam, solas sibi Scripturae S. Versiones
sumere stolide credentibus: quem turpem errorem luculenter exploserunt, quotquot de linguae Hebr. ρυ- stantia, usu & necessitate disseruerunt, magno numero excitati a moLFFIO in Biblioth. Hur. VOLII. p. 6aa. seq. & Vol. IV. p. 3O8. seq. & a I. I. iScuvDTio in Delieiis Hebraeo-Philolog. p. 18O. se quibus tamen multo plures addi possunt : ut πο-R E NI V s in meditat. Privat. T. II. p. s. seq. G. F. G v D I v s in Dissertat. de praeimis sudii Huri tinguae impedimentis, SI M. GEDI cc Vs in gemina orat. de linguae Hebri dignitare, N I c. A L B. a KAMEN EcK de linguae Hebri sudio, G. L. ΚR GER v s in Dissert. de antiquitate, utilitate s necessitate lingua Bebr. H. TEM MI Vs in Hebr. linguae laudes commendatione, Carmine hemico descripta, aliique. Quo etiam reserendi sunt, qui vel cardinalium vel orientalium linguarum usum in genere scriptis commendarunt. De linguae vero Hebri natura S qualismissus legi merentur CHR. FVNcCII & Celeb. I. I. Scu ROEDERI Dissertationes de natura tinguae miri
BusMANNI orat. de genio linguae Hebr. & I. LScΗvDTII elegantissimus libellus de genio O indoistingua S.CAP.
32쪽
f. m. Sequitur, ut paucis fata linguae Hebr. adeoque brevem quandarii eius rahibeamus historiam. Ut enim omnes res, adeoque etiam linguae, fatis suis atque viacissitudinibus obnoxiae sunt: sic quoque lingua Hebri suis variata est periodis. Has periodos commode sub aetatis humanae sorma concipere licet: quo pacto primo nobis occurrit florens linguae Hebr. aetas, a mundi initio inde usque ad captivitatem Babylonicam pertingens, quo temporis spatio ea non modo naturalem vigorem suum servavit, sed paullatim qu que cultior evasit. Cum captivitate vero Babylonica aetas eius deflorescens ingruere atque Dialectus Chaldaica in eam irrepere coepit. Tertia periodus n his Hebraismi aetatem senescentem ti decrepitam ad eius interitum usque sistit, a reditu Iudaeorum ex Babele ad secundam Hierosolymorum eversionem & ulterius, Cum Iudaei, Hebraicae vernaculae paullatim
obliti, eius loco Dialectum quandam, ex linguis Hebr. Chaldaica & Syriaca conflatam, adsciverunt. Hisce addenda est periodus quarta, qua lingua Hebr. restaurata est & ex mortuis quasi resuscitata: id quod primo quidem per Maserethas Tiberienses, sub tempus vero Reformationis & deinceps per Iudaeos aeque ac Christianos effectum est. Singula haec ulterius auspecialius pertexemus. Primam florentemque linguae Hebr. aetatem, tempus ter mille L quadringentorum annorum compleXam, commode in periodos quas dam minores subdividimus, quarum prima a creato mundo ad diluvium usque procedit.
33쪽
Linguam Hebr. utpote omnium primam, ab ipso Deo ortum ducere protoplastisque fuisse concreatam, supra f. 3. asseruimus. Id vero quosdam movit ad Credendum, eandem non solum protoplastis, sed omnibus quoque eorum posteris suise naturalem, adeo ut insantes, ab omni hominum commercio remoti sicque pubescentes, Hebraice locuturi sorent. Quod tamen perientiae plane repugnat: quia homines surdi nati, adeoque ab ineunte aetate nullius soni articulati auditores, omnino muti manent. Equidem Psammelichus, Egypti Rex, reserente HERODOTO L. II. litem
AEgyptios inter & Phrygas de lingua antiquissina compositurus, duos infantes inter pecudes educari, nec ullum iis praesentibus sermonem haberi iussit: qui bimatu expleto identidem clamarunt He bee, quod Phrygum lingua panem significat: unde Phryges linguam suain homini naturalem eoque antiquissimam esse crediderunt. OtuSquisque vero non perspicit, infantes illos suum hec Vel be ex ovium caprarumque didicisse balatu maxime cum ba. be I similes soni primae insantulorum voces esse soleant. Contra vero apud BEsoLDVM de natura postulorum s linguarum p. 37. & apud PURcΗΑsIVM in Amrocosmo L. I. c. 8. MagnuSMogol, Melabdin Fchbar, triginta infantes eodem
inodo educandos curasse legitur, qui deinde nullam vocem distinctam ediderunt. Cons. ΡFEIFFERI Intrὐ- ρεω, iure. in Oricvt. p. 8. G. BANGII Theses Philologi-υδm Hsor. p. 4. seq. I. P. REVscia II Dissert. de naturali fundamento linguae Hebraeorum, & Dejifides Meb . Opser P. XVI l. p. 667. D08. Quamvis itaque
Deus protoplastis linguae Hebr. usum concreaverit, facile tamen intelligitur, eius amplitudinem ab initio tantam non suisse, quanta deinde successu temporis evasit. Licet entin Adamus, quicquid Deus cum illo
34쪽
Collocutus est, non solum illico intellexerit, sed MCum Deo atque uxore Eva sermones miscuerit; idem . tamen etiam animalibus, ad se adductis, imposuisse nomina narratur, quibuS illa antea caruisse necesse est. Et sic aliis quoque rebus, primis hominibus subinde obviis aut primum ab illis inventis, succedente tempore sua nomina indita sunt.
9. m. Caeterum hac periodo lingua Hebr. sne notabili' permansit mutatione, utut non desint, qui contrarium asserunt. Lo EscΗERVs enim de Causis ling. Hebri L. I. c. s. f. I. D XV E R E N F E L s I U s in Dissert. de
loquela, in eius opusculis p. 766. per lapsum cum ipso homine omnino detrimenti quid cepisse eam putant. Alii Hebraicam ad instar omnium aliarum linguarum suas subiisse mutationes credunt, cons. Arcan. Formis Hebr. p. II. D Onomast. S. V. T. p. 6II. ut adeo iam ante diluvium, maxime inter Cainris, in dialectos quasdam divisa suerit. Sentiunt ita Ι. A. E G E N O L-s v s in Dissert. de inisio discrepantiae linguarum f. sia seq. C. G. SCHNARYIVs in Dissere. de causis Di Dctorum S. I3. I T. H. van Mn Η o N E R T in Disside lingua primaeva 3. 4. seq. quibus ti WALTONVs
Prougom. ad Biblia Pol eloti. I. f. 6. non refragatur, Cons. THEsEVs AMBRos Ius de causis mutatiouis inguarum. Quinimo RIcΗ. SIMO NI vs in His ria Crit. V. T. L. I. c. I . eo usque progreditur, ut
linguam Hebr. initio rudem, simplicem ti ambiguam fuisse, nec nisi studio & cultura hominum ad perfecti
nem quandam demum pervenisse affirmet: cuius assertum a CARPeto VIo in Critica L H T. p. alia merito resellitur, neque etiam cum iis, quae statim adducemus, consistere potest. De natura vero & conditione linguae Hebr. illius avi haec observamus: ex Nomi
35쪽
M. SECTIO I. DE LINGUA HEBRA Ie Anominibus animalium, ab Adamo impositis, singularis quaedam illius sapientia elucer, quippe quae non solum
externam, sed & internam animalium naturam & quain. litates exacte eXprimunt, ut pluribus ostenderunt, qui de animalibus Biblicis tradiderunt, Bocis ARTUS in Hierozoico, L Η. M A I v s in Hisoria animalium, SAL. T rLLIVs in Moloria S. aliique. At vero ex
ipsis illis animalium nominibus haud obscure patet, linguam Hebr. quasdam subiisse mutationes : quia ab
analogia reliquorum Nominum Hebr. plane recedunt, ut monuimus in Arcano Frem. Nom. Hebr. Secti. I. f. s.& Sect. IX. c. a. Singula enim Nomina Hebr. e. g. gemino Kamet2 notata, nisi a verbis uuatitatis descendant, minum semper exprimunt. Hic vero nomina animalium eiusdem Formae plane discrepant, Subiectum Potius agens notantia, ut Va , locustae vel emeae species, vi Formae Effectum abscissionis exprimere debebat: atqui animalculum sedeoque Subiectum quoddam herbas abscindens & detondens significat, coli. rad. Chald.& Arab. Era abscidit. Sicque omnia alia animalium nomina, l. c. p. 61O. seq. in medium producta. ΙΙ. Linguam Hebri ante diluvium non suille adeo rudem tisimplicem, videre est ex Nominibus hominum antedi luvianorum Propriis, quorum complura sunt composita, ut Mechullari, Methusonet, Thubal ais, Mahalaleel, Methusibriare. III.) Primus, cui Nomen Proprium, cum nomine divino compositum, inditum legitur, suit
unde locus Gen. 4, 26. ubi dicitur, Enosi tempore coeptum esse riVP EUI N p, vocari nomine Ictovae exponi posset, Coll. Ies 43, 7. c. 44, s. c. 48, 1. &α cons. Onomasi nostium V. T. p. 483. & qui pluribus
hanc rem piosequitur, I. P. ScHWARZIVs in Dissde Noo inibus V. T. Propriis, religionis Hebraeorum monument/ἔ. Qualis itaque lingua Hebr. ante diluvium . fuit,
36쪽
suit, talem I Noachus servavit, cum Methusaelacho, ut hic cum Adamo, per longissimum temporis
f. XVI. Secunda primae florentisque linguae Hebr. aetas a diluvio ad confusionem Babylonicam pertingit, quousque illa a Noacho & Semo, qui tempora Iacobi vivendo attigit, propagata fuit. Circa confusionem illam duo cumprimis disquiruntur: I qua ratione ea acciderit 3 et an non lingua primaeva in confusione illa mutationes quasdam subierit vel plane interciderit 7 Ad prius quod attinet, de eo vide sis, quae disseruimus in i
N E s I I aliorumque de confusione linguarum Dissertati nes, &, qui hoc argumentum omnium luculentissime exhausit, VITRINGAE Observ. S. L. I. Diss I. Linguam vero primaevam in confusione illa non intercidisse, supra 3. 4. commonstravimus. An vero eadem non alia quam mutationem sive in communi illa confusione sive lapsu temporis subierit, neque tuto affirmare neque plane negare sustinemus; quia nomina animalium, ut modo dictum, a reliquorum Nominum analogia tantopere discrepant: quibus addi potest, etiam Adiectiva Numeralia Caraenalia ab analogia Hebraismi mirum quantum tum Generis tum Constructionis ratione a ire , cons Arcan. Form. Hebri Sect. I. f. s.f. XVII. Tertia linguae Hebr. florentis periodus a confusione Babylonica ad Abrahamum umue protenditur. Linguam Abrahami eiusque posterorum, Iudaeorum, fuisse primaevam illam, in familia Semi & Heberi, a quo H ω Mai
37쪽
hraei eorumque lingua nomen acceperunt, ad illum usque propagatam, iam supra f. q. ostendimus. Ab Abrahamo incipit perioduS quarta, usque ad Israelitarum eXitum G AEgypto protensa: ubi mirari subit, Israelitas, inter AEgyptios versantes, non aeque ac in captivitate Babylonica, linguam suam vel corrupisse vel mutasse: qua de re veluti de miraculo quodam non parum gloriantur Iudaei, maiores suos, in AEgypto commoratos, tria non mutasse dictitantes: linguam, vestimenta I nomina sua. Quod tamen naturae rerum admodum convenienter accidit. Nam H in terra Gosen seorsim neque cum AEgyptiis commixti habitabant; cum contra in Babylonia passim inter Babylonios vel Chaldaeos dispersi degerent. a Lingua AEgyptiaca ab Hebraica longius distabat, quam ut haec cum illa s cile misceri vel confundi posset; cum contra Chaldaica ad Hebraicam propior accedat: sacilior ergo erat lapsi ex lingua Hebr. in Chaldaicam, quam in AEgyptiaca Caeterum Lo EscHERVs de Causis ling. Hebr. p. 62. observat, in AEgypto penes Israelitas primum invaluisse
morem, Nomina Propria cum nomine divino Componendi, cuius rei exemplum primum exhibetur in Abba, Beniamini nepote, I Chron. T, 8. cum antea nullum, ex i'lo vero tempore, regnante praesertim Salomone &-deinceps, plurima eiusmodi Composita oc- Currant. Hac periodo Iobus quoque vixit librumque suum lingua conis ipsit Hebraica, quippe vel ab Esavo, vel ab Abrahamo ex Ketura, vel a Nahore, Abrahami fratre, adeoque ex Heberi familia oriundus. Quia tamen terram UZ, Arabiae regionem, incoluit, hinc multi Arabismi in eius libro offenduntur.
g. XVIII. Quinta linguae Hebr. periodus ab exitu Israelita-Tum ex AEgypto ad Salomonis aetatem usque enluxit, quo
38쪽
plurima promovebant: ut i) quod populus Israelix C SeX eo tempore Certam quandam fixamque sedem in terra Canaan nactus esset; a) quod periodo illa multi libri sacri consignarentur, qui exemplar quasi quodd*ii & regula Hebraismi in communi sermone esse pote rant; 3 quod Samuelis tempore scholae Prophetarum instituerentur, in quibus procul dubio etiam eloquentiae sacrae ac linguae Hebr. puritati opera navata fuit; 4 quod, regnantibus Davide ti Salomone regno Ιsraelitarum latius extense, simul quoque linguae Hebri 'usus amplificaretur; s) quod Salomonis aetate multae
res eXterae ac novae in terram Canaan invehere
tur, quae nominibus novis designatae, linguam Hebri reddiderunt locupletiorem; quodque ipse Salomo non tantum ter mille proverbia & mille quinque cantica
conderet, sed quoque de omnis generis rebus physicis, 'ut de arboribus ti herbis, animalibus, piscibus & avibus, dissereret: quibus multa vocabula nova, antea inaudita, adhibere opus habuit. Quamvis autem m-hraismus eo tempore summopere floruerit, negari tamen nequit, ipsa hac periodo quasdam illius observari, si non Dialectos, saltem variationes. Nam I in Mosis
scriptis occurrunt voces quaedam vel vocum Formae, quae eius aetate usitatae, posthaec in desuetudinem venerunt, e. g. tempore Mosis Generis suerit Com- .muvis oportet, tam puerum quam puelum notam runde multis in locis in Lethiis pro puriga venit, cui in . Di marginali Puncta Foeminini nποῦ substemuntur. Sic D Pronomen saepissime in Mibiis textuali ut
Remininum exstat indeque in vi Puncta Pronominis Reminini recipit; cons. LOESCHER Vs l. c. p. 63. HILLERVs in Arcano Di s Rethibb p. 27s.&DAN et ius in Litterat. p. 32O. Pro ollin
39쪽
aa SEcTIo L DE ONGUA HEBRAICA olim usitatum fuisse rim, diserte notatur I Sam. 9, 9.2) Iud. ia, 6. Ephraimitae litteram II non potuisse pronunciare, loco Seboholera dicentes Sibboleth, narrantur. Plura eXempla congessit I. D. KIEs LINGIV sin Dissertationibus suis de Dialectis Hebraeorum. 3 In Salomonis scriptis vocabula quaedam inveniuntur, antehac vel raro vel plane non obvia, e. g. Pronomen Prae- 'umjin Salomonis libris frequentius occurrit, quam in universo Codice V. T. Particula ποῦ ti Verbum num extra Salomonis scripta nulli bi legitur. Sexta eaque ultima florentis linguae Hebri aetas a Salomonis tempore usque ad captivitatem Babylonicam progreditur, quo intervallo misimus librorum Biblicorum numerus litteris mandatus est. Gemplo Hebraismi tum eXimie florentis Iesaiae vaticinium esse potest. Attamen GVssETIVs passim in Commentario ling. Hebr.
tas singulares vocum flexiones & construmones, ut MVoceS atque phrases, antea vel plane non vel rarista me usitatas, in illius aevi scriptis notarunt. f. XIX. Cum captivitate Babylonica aetas linguae Hebr. decrescens incepit. Vt enim decem tribus praetermittamus, multo ante in Assyriam abductas perque imperium Assyriorum disperias, ubi deinde remanserunt, proculi dubio sensim cum gentibus permixtae; tandem quoque duae tribus Iuda & Beniamin in captivitatem migrare coactae sunt; quae cum passim dispersae habita rent, paullatim linguae Chaldaicae, cum Hebraica admodum cognatae, ita assueverunt, ut eam persecte callerent: quare & Daniel & Εsta magnam scriptorum suomin partem Chaldaice scripserunt. Hic vero eruditi in duas partes abeunt. Alii enim, tam Iudaei' quam Christiani, ut EPHOD AEus, DA V. KIM CHIVS,
40쪽
Babylonica Hebraicam vernaculam ita dedidicisse putant, ut reduces inde eam plane non intelligerent, sed ex doctioribus addiscere opus haberent, provocantes ad Neh. 8, 7 8. ubi Levitae Legem praelectam populo exposuisse leguntur, quod illi ita accipiunt, quasi Levitae Legem plebi, Hebraicae linguae ignam, Chaldaice explicaverint. Alii vero, ut BARTHOL. MAVERVS, AL-τINGIVs, STEPH. MORINVS, A V G. Ρ F E I F-FERVs, L E SCHER Vs &c. Iudaeos in captivitate Babylonica vernaculae non plane oblitin, eam una cum
lingua Chaldaica ex Babele reponasse sentiunt, i cum Nehemiae ita intelligentes, ut Levitae verba Legis, populo bene intellecta, ex Scriptura s. ulterius illustr verint. Quae posterior sententia vel ideo probabilior videtur, i) quia Iudaei tam brevi septuaginta annorum spatio vernaculam suam plane Obliti aegre concipiuntur,. qua saltem mutuo inter se uti poterant, licet cum Babyloniis conversantes Chaldaice loqui tenerentur; p se
tim quia multi, ex Babele reducri, ante captivit tem nati erant, Ese. 3, Ia. qui certe vernaculam Hebraicam non plane dedidicisse, sed potius etiam inter iuniores, in Babylonia natos, conservasse & propagasse existimandi sunt. O Quia, Iudaeis linguae suae omnino oblitis, Nehemias, Haggaeus, Zacharias, Mal chias, & ex parte Daniel atque Eta, consignandis scriptis suis linguam. Hebri minime adhibuissent. 3 Quia Nehemiae novum & insolitum videbatur, ubi quorundam Iudaeorum filios non Iudaice, sed ex parte Asdodice loqui audiebat, Neli. IA 24.
Quanquam igitur Iudaei vernaculam Hebraicam ex Babele reportabant perque aliquantum temporis spa-C i tium