장음표시 사용
11쪽
Sex Columnae , contra sex Columnas AuthorisAnonymi super Constitutione Unigenitus, in quibus fit Analysis , sive Resolutio Propositionum centum unius Patris Quenelli, quas nuper damnavit SS. D. N. Papa Clemens XI. a Propositione XLIV. inclusivε ucque ad Propositionem CL inclus1VE. .
12쪽
Non sunt nisi duo amores , unde nascuntur omnes nostrae voluntates, & omnes nostrae actiones; amor Dei, qui facit omnia propter Deum, dc quem Deus remuneratur. Amor nostri-ipsius & mundi, qui non refert ad Deum , quod deberet ad ipsum referri. & qui ex hac ratione fit malus.
Non si int nisi duo amores, unde nascuntur omnes
no m uouaritates , Ee omnes nostrae actiones. N,
miriam Herus Amor Dei disi-s or supernaturalis , qui facit omnia propter Deum, re quem Deus remuneratur. Amor nostri de mundi M. Ne haereamus aut confundamUr m terminis Dei Charit- , quo utroque hac occasione utuntur tum Quenellus, tum ejus Apologista, Blerter observandum, est, per terminum Amor lDei in 'genere subintelligi omnem motionem voluntatis, quae fertur aut refertur ad Deum, quocunque demum modo referatur. Iam Vero voluntas fertur ad Deum diversis modis , quos omnes hic explicare non vacat: illos duntaxat explanabumVS , quorum intelligentia videtur Lectori necessaria ad quaestionis praesentis propositum. x. Voluntas fertur ad Deum vel habitualiter, vel actualiter , vel virtualiter. Voluntas fertur ad Deum habitualiter, quando existente homine .in statu gratiae Pars III. Α habi-
13쪽
χ habitualis . disposita est ad amandum Deum, & ad laborandum pro eius gloria : Voluntas fertur ad Deum actualiter, quando homo actualiter producit actus cha-critatis, vel quando aliquid agit cum actuali intentione placendi Deo : tandem Voluntas fertur in Deum vir tualiter , quando homo operatur aliquid in intentione placendi Deo , quam tamen actualiter non habet, sed quae moraliter perseverat vi & virtute intentionis sor- malis actionem praecedentis. a. Voluntas etiam sertur ad Deum vel immediath& explicite , vel mediate & implicite. Tunc intelligitur, Voluntatem ferri in Deum immediato re explicito, quando facit aliquid cum intentione vel virtuali vel actuali placendi Deo; tunc vero intelligitur ferri in Deum mediate & implicite , cum aliquid agit ex motivo iusto, honesto de rationabili , quod ex natura sua=eferulis si ad charitatem , inquit S. Thomas : em Inde nascitur famosa illa distinctio apud Scholasti eos Catholicos , qui dividunt duos modos, quibus
aliqua actio resertur ad Deum , nimirum ex ne operis ex sine operantis. Ex fine operis, quando opus ex naruia
sis bonum quodam modo includitur in eo, qui est esset tialiter omne bonum. En fine operantis, quando agens Dimaliter agit ex amore Dei. Hinc potest dici exempli gratia, quod ille, qui restituit rem alienam ex motivo justitiae, suo modo Deum amet,partim quia diligendo hunc actum in ordine Dei, & utpote Deo gratum, Voluntutem consormat cum Voluntate Dei, partim quia amam
14쪽
do iustitiam amat quodammodo ipsiam Deum, qui est est sentialiter suprema iustitia. Quamobrem pro semel &semper bene notandum est , quod amor iustitiae, honestatis & rationis sit in certo sensu amor ipsiusmet Dei; nam teste S. Augustino citato a S. Bona niuia, aliud es ctaritin, nisi amor boni. 3. Voluntas humana potest serri ad Deum vel tamquam ad Authorem naturae, vel tanquam ad Authorem gratiae & gloriae. Quando fertur ad Deum tanquam Ain thorem naturae, est amor naturalis & rationalis; quando fertur ad Deum ut Authorem gratiae & gloriae, est amor divinus α super naturalis: de illo priore hic potissumum & principaliter quaeritur , an non excludatur in propositione Quenelli, vel insimuletur tanquam viti sus & peccaminosus.
4. Distinguendae sunt cum D. Thoma H duae sp
cies amoris divini & supernaturalis; nimirum amor amicitiae, & amor concupiscentiae: amor amicitiae est ille, quo diligimus Deum ex amore ipsiusmet Dei, tanquam summi Boni issiper omnia diligendi: amor concupiscentiae est ille , quo diligimus supremum Bonum , quod possidere cupimus. Theologi ulterius dividunt amorem divinum in duas species: in amorem perfectum sive dominantem ,& in amorem imperfectum sive incipientem z per priorem Deum diligimus super omnia vel actualiter, ut cumactus amoris hujusmodi super omnia reipsa elicitur, vel
15쪽
habitualiter, ut cum intrinsectas ita sumus dispositi, ut nihil penitus tali amori velimus praeferre. Per posteriorem non quidem diligimus Deum super omnia, nihilominus per illum saltem disponimur ad facienda nonnubta modica ex amore Dei, vel actu ea exercemus. De hoc utroque amore iam quaeritur, utrum sint ecsentialiter dIversae naturae, vel utrum inter se non differant nisi secundum magis & minus , hoc est, quod unus sit fortior vel infirmior altero. Iansenius cum discipulis sitis praetendit, hos duos amores differre inter se non essentialiter , sed duntaxat secundum magis vel minus
virtutis , quam cxercent in anima contra chipiditates.
Si amor , inquiunt , infirmior sit cupiditate , tunc est amor imperfectus, si vero sit fortior', tunc est amor perrisectus & dominans. Secundum ipsos, quando Cupidiutas dominatur sapra amorem, tunc homo peccator est,& Dei inimicus, reus aeternae damnationis , tametsi residuos adhuc habeat quosdam gradus Charitatis. Econtra quando amor dominatur supra cupiditatem , tunc homo est iustus, Dei amicus , dignus vitae aeternae, quamvis adhuc retineat nonnullos gradus cupiditatis. En magnificum illud principium, cui innituntur praeci. pui Novatorum errores ; at principium falsum, erroneum , reiectum in omnibus scholis Catholicorum. Peccatum mortale, ait D. Thomas solam EB minuit charitatem, sed ex toto deseruit, quia Charitas contraria est peccato secundum propriam rationem &intrinsecum
characterem, qui consistit in hoc,quod Deus diligatur per
16쪽
niam sis per omnia , & quod homo totum,quod est, per illam ad Deum transferat cum plena subjectione sui. Haec virtus divina, inquit alibi S Thomas, ex seipsa tam potens & valida, ut quantumvis minuta sit, sufficientes tamen vires habeat ad resistendum omni concupis centiae , ad evitanda universa peccata mortalia, & servanda omnia mandata Dei. Minima erim Maritas , uitS. pias diligit Deum, cupiditas mi ia auri es ar-: quando igitur charitas residet in corde hominis , tunc ibidem necetarib naprema est & Regina ;'quod si
in corde non dbminetur, non regnet, tunc nullatentis est in corde 3 - qMidqυid residuum ibi est , postquam illam peccator per delictum Iethale expulit, certE nihil est charitatis, nec meretur nominari charitas,nisi modo valde improprio. Toto hoc posito; examinemus impraesentiarum Que-nelli propositionem,&videamus, quid sibi velit sub termino Amor Dei er charitas. In negabile est, ipsum intelligere veram & propriE dictam Charitatem. non enimalium admittunt sensum eius Propositiones, nisi manifestam illis. inferas violentiam importuna torsione et ne enim dicam , his terminis genericis se amo, Dei, quibus utitur Quenellus, secundum communem& usitatum loquendi modum intelligi veram charitatem, nisi fiat adjectio quaedam limitativa, alium sensum intimans; etiam abstrahendo ab hoc nihilominus Quenellus seipsum tam aperte explicat, quid intendat per
17쪽
charitatem & amorem Dei, ut nemini ambygere liceat de eius mente. Amor Dei, de quo Quenellus loquitur, est amor , qfacis omnia propter Deum, se quem Deus rem neratur : iam vero nullus est amor, qui omnia faciat propter Deum, qui sit meritorius, & quem Deus remuneretur, nisi amor Verus & propriε dictus; ergb de vero amore, nod de imperfecto & duntaxat inchoato hic procedit quaestio; quandoquidem amor seu charitas imperfecta & pure incipiens non faciat omnia propter Deum , nec Deus illam remuneretur; cum enim non
sit vera & proprie dicta charitas, hinc ipso facto neque
est verὰ meritoria. Itaque, cum Quenellus proponit; non sunt nisi duo amores , unde volitiones sec. per haec vult dicere , quod nostra voluntas non alias possit habere motiones vel volitiones legitimas ac virtuosas, nisi eas, quibus fer tur ad Deum propter Deum per charitatem veram, divinam & si1pernaturalem e omnis alia motio VoIuntatis , cujuscunque naturae sit, est penes ipsum vitiosa& inordinata ; non selum rationabilis amor erga se ipsum , naturalis Parentum teneritudo erga filios, amorosa propensio sponsi ad sponsam , amici ad amicum; non ibium amor iustitiae & honestatis , naturalis inclinatio creaturae in Creatorem, quam nulla manus po test ex corde eradicare iuxta Augustinum . est vitiosi& inordinata ; sed ne quidem ipsae virtutes supernaturales & Christianae , nec Religio colens supremam Dei majestatem, nec fides captivum reddens intellectum in obsequium primae Veritatis revelantis, nec ii
18쪽
mor Domini expavestens abyssalia Dei judicia , nec spes aliquando fruendi summo bono desiderato, nec pleraeque aliae virtutes boni quid continent: Haec omnia mala & peccaminosa sunt, nisi ferantur ad Deum per veram S proprie dictam charitatem , vel , Ut loquitur Jansenius, per supremum Des amorem , & nisi chai itas supematuralis sit omnium supradictarum virtutum & actionum principium re finis. unquam enim, testatur menellus cum suo Apologista, sa aliud primcipium interme tam agno runt n. Pare , quod fit inter Maiaritatem se cupiaetarem , inter an rem Dei ct amorem munia Hie non disyneeae brevis digressio ad Primam propositionem Quenelli , qua innuit, ut supra monstratum est , omnia opera infidelium M peccatorum esse mera peccata ; non ipta remanere nisi generalem impotentiam ad laborem , ad orationem, ad omne opus honum. Eccur istud Z nisi quod praetendat, nullum intercedere medium inter amorem Dei supernaturalem & amorem mundi; nisi quod Velit, nullam dari boni tatem operis , si non procedat ex radice charitatis supernaturalis , qua cum infideles & Peccatores careant, cum iuxta ipsum omnia ma opera ex amore mundi vel miipsius peccaminoso perficiant , hinc necessariosequi, nihil ipsis remanere nisi peccatum , nisi impotentiam ad omne opus bonum cuiuscunque generis.
Hanc esse mentem Quenelli manifeste patet ex alijs eius Apophthegmatibus seu potius paradoxis. Quid enimvero dicere intendit Novator iste quando pronuntiat,
19쪽
quod mecator non sit liber nisi a malum sine gratia meνου , ris ρ utique amor supernaturalis est gratia Liberatoris, sine quo cum peccator non sit liber nisi ad malum, e go quidquid libere operatur fine hoc amore , pecca tum & malum est. Idipsum insinuat his & hujusmodi propositionibus et non possumus esse nis tenebrae , aberratiose peccatam fine charitaια omnia desunt peccatori s si usi
dest amor Dei. Non es Deus nee Religio , ubi nulla est charitas. I 2 oratio impio m novum es peccatum sec. annon
haec dicere & docere est terminis patentissimis & expressissimis affirmare non duntaxat, quod peccatores re infideles nihil aliud possint, qu m peccare, sed α, quod
peccaminosum & vitiosum sit , quidquid non elicitur ex motivo amoris Dei supernaturali , tanquam principio & fine omnium bonorum operum cuiuscunque
generis i quis menelli verbis alium sensum tribuat sine everssione totius systematis Quenellini
Dices forti , hane esse sententiam SS. Patrum, quod tota vita infidelium sit peccatum continuum ; de quod consequenter totum sit malum , quidquid non est bonum per amorem supernaturalem. Verum ad hoc iam dudum respondit Seraphicus Bonaventura, a qui melius utique intellexerit SS. Patres qu m Quenellus, nimirum, quod SS. Patres non voluerint omnes actiones infidelium per totam vitam esse peccaminosas& demeritorias, sed duntaxat , quod per nullas suas actiones liberentur a peccato, quamdiu perseverant in
20쪽
infidelitate. Ut enim alibi loquitur a sola fides est ,
quae mundare potest a peccatis nostris: hinc sensus verborum istorum , prosequitur S. Doctor, est talis, quod nempe vita infidelium nunquam sit sine peccato; non autem, quod omnes eorum actiones per totam vitam sint Peccata. Ergo multo minus erunt peccaminosae illae ae-tiones infidelium, quae procedunt non quidem ex amore Dei super naturali. sed naturali & rationali. Instabis tamen,& dices, Patres Ecclesiae docere . quod persona, quibuscunque videatur, aut esse possit O
nata bonis moribus , non nisi adulterinas virtutes h beat , qtiando ipsi deest agriitio veritatis ει maritari Unde manifeste patet, ejusmodi Personam in tali statu non Posse aliter quam peccare. Ad hoc rursum adest D. Bon, Ventura locis citatis, cum quo abiblute negatur sequela, ex tali deducta principio. Quae est ratio negationis i ut eam bene capias advertesis, quod S. Doctor nos instruat, quandam virtutem dici non eram, in quantum non est persecta, dcin quantum caret Vero & proprio effectu vir.
tutis: sicut vinum dicitur non esse verum vinum ;quan. do non habet effectum veri vini. Nunc autem primus effectus virtutis est, nos abducere a malo , & facere , ut possimus evitare ejus paenam: secundus effectus virtutis est, facere, Ut exerceamus bonum, & per illud mereamur gloriam aeternam. Hoc posito; quamvis bonae
actiones infidelium c idem sentias de actibus peccatorum possint habere priorem illam utilitatem, non ta-