장음표시 사용
11쪽
sensui aptis distinctionibus satisfiat, simul etiam metra certo et firmo incessu decurrunt. Atque veteres ipsos ad hunc ni od ini recitavisse versus suos, illud prodit, quod multis in metris pro interpunctionis diversitato
maiorem minoremve licentiam videmus concessam emo.
Animadverti autem magis sere in Latinis versibus recitandis quam in Graecis peccari, et quidem duobus modis: primum eo, quod multi s3llabas in vocalem vel in m litteram exeuntes ante vocalem plane omittunt, pronuntiantque es con cael et dic ago tibi monafr horrenώ inform ingona, cui lumen adem t eis, quum pleno omnia proserenda sint, δcondo caelo et dic ago tibia,
monafrum horrendum informo iugena, cui lumen ad 'tum σου sed sic, ut et o ante e et istu ram ante eas quae Sequuntur syllabas raptim inserta audiantur quidem, verum ut pars tantum sequentis sylla hae. Alterum in quo peceatur hoc est, quod quum Latiniis sermo non acuat nitimus syllabus, inniti, si syllaba finalis sub ictu est, solum ictum in recitando notant, neglecto qui cuiusque vocabuli proprius est accentur ut quuinin his versibus aurit delicta famen, quibus ignoυiaac velim urieuma per si aco uisa M de rogarea Comallea,
12쪽
tamen et g uua pronuntiant, quae vocabula sic proserenda sunt, ut simul utriusque numeri ictus an diatur, tamen, δωροδοδ.Τertium denique, de quo admonendos puto eos qui recte cognoscere rem metricam volunt, hoc est,
ut discant, qui quoque in genere carminis et quoque in Ioco usitati, et apti, et boni numeri sint. In quare etsi illud, quod modo dicebam, primum esse debet,
ut quis numeros et firmiter pronuntiare, et secundum ordines quemque suos recitare, et sensum voce recte exprimere sciat: tamen ad hoc alia etiam accedat exercitatio oportet, quae in eo versatur ut quis multa
diuturnaque Iectione, quid proprium cuiusque vel aevi, veI scribendi generis, vel poetae, vel carminis Iocive
sit, diiudicare discat. Quod qui consequi volunt, id
inprimis curare debent, ut non multos simul, sed unum eumdemque poetam quoque tempore, eumque solum, et iterum atque iterum, neque obscura illa cum diligentia, quae singulas syllabas atque apices rimatur, sed, quo fine scripserunt poetae, oblectationis caussa, Iegant. Nam etsi ego non is sum, qui a diligente atque accurata veterum scriptorum Iectione dehortari quemquam aut deterrere velim, quam laudandam potius ac vehementer commendandam arbitror: tamen ita sentio, qui recte intelligere scriptores antiquos velit, eum hoc eos sine lectitare debere, quo ipsi ut legerentur, conscripserunt hos libros. Quod etsi nos, qui et temporis tanto intervallo ab iis discreti sumus, et corrupta plurimis in locis scripta eorum habemus, non possumus aliter, quam magno diligentique studio esticere; tamen ita debemus accuratam illam Ioctionem a cursoria, quam
13쪽
voeant, disiungere, ut cursoria illa et incipiendum, et in ea finiendum esse meminerimus. Nam incipiendum ab ea est, ut mentem prius ingeniuinque scriptoris cognoscamus, quam de singulis eius Iocis dictisve iudicemus, et siniendum in ea, quia operosiore illa et aceu ratiore lectione hoc ipsum consequi studemus, ut sine dissiacultate legere scriptorem possimus. Vbinam autem hoc magis, quam in poetis, sacere oporteat, qui non ut magno cum Iabore scripta sua pervestigemus, sed
ut oblectemn animosque nostros commoveri sentiamus,
carmina illa condiderunt Z Omninoque si quis quaerat, cur multi, iique doctissimi homines vel fuerint, vel
etiamnum sint, qui, si verum lateri velimus, nullum umquam veterem scriptorem vere intellexisse videantur, facile reperiat id eo factum esse, quod, quum omnem vitam in singulorum locorum verborumque explicatione consumpserint, non potuerint eo pervenire, ut, unde omnia pendent, mentem, consilium, ingenium eorum, quorum scriptis tantopere insudarunt, perspicerent. Quod si numeros spectamus, quae res tota ad animos commovendos inventa est, quis non videt, eum demum
aliquid in hoc genere proficere, qui scripta poetarum ita legat, ut, dum dictorum vi commoveri sese velit, numeris ad id ut adiumento, qui finis et quae virtus
est numerorum, utatur: quod contra is, qui multo labore singulas syllabas ponderat, quia non habet, unde
quid aptum quid ineptum sit, diiudicet, non poterit
non, ut ait Τerentius, sacere intelligendo ait nihil intelligat. Sed quoniam in hoc genere omnia ad sensum redeunt, qui non argumentis cogi potest, sed usu atque exereitatione erudiri debet, propterea necessarimn
14쪽
PRAEFATO. est, ut dia multumque uno in scriptore, unove in genere carminis Inoremur, neque confundi nos et perturbari admiscendis alienis patiamur. Quidquid enim
adsuescendo addiscendum est, aliquamdiu sine intercapedine tractari debet, quo, si singula penitus sese nobis insinuarint, deinde diversitates sponte animadvertamus. Ceterum saepe in hoc genere multa opus est et
diligenti cogitatione, ubi, cur quid et quando fieri aut
non seri soleat, ratio reddenda est. Exemplo utar luculento, de quo olim multum et acerbius, quam decebat, disputatum est. Nam quum esset quaesitum, an recte in trimetri comici pede quarto, si is unapaestus esset, ita posset incidi, ut verbum in priore brevium s3llabarum finiretur, alii id licitum, alii non licitum, alii certis conditionibus licitum iudicarunt. Ex quibus qui de hac re disputavit, Car. Reisi us in Di riis Ienensibus m. Decembri a. 18IT. sol. 223. et 224.
proXime Verum accessit. Non enim consectam ab eo esse rem dixerim, qui non putem verum esse, quod
illo contendit, tu secundo quartoque pede eam incisionem propterea recte se habere, quod hi pedes syllabam ancipitem adspernentur, ideoque prima harum brevium necessario statim pro brevi agnoscatur, neque ambiguum maneat, utrum pro brevi, an pro longa habenda sit, quod fore, si in tertio quinto ve pede eiusmodi incisiosat. Nam ambiguitatem, quam in tertio et quinto pede exstituram dicit, nulla est: et, si qua est, est etiam in secundo quartoque pede. Quoniam enim quaecumque in medio trimetro inveniatur syllaba anceps, ex numeri Iege pro brevi est, ut, si natura longa sit, brevis syllabae locum teneat; si brevis sit natura,
15쪽
iure suo brevis habeatur: nulla omnino potest ambiguitas nasci, si ea syllaba est prima anapaesti. Nain etiam si iambus pes ille laret, non posset non pro brevi haberi, tantoque magis, quia natura brevis est, quae etiam si longa natura foret, non longae, sed brevis ollicio iunctura esset. 9uod si quid eam ambiguitatis habere putabimus, Ionge id alia in re posiatum erit, eaque etiam secundi quariique pedis cominmuni. Nam sane incisione in ea syllaba lacta, illud ambiguum est, utrum ea sIllaba totam thesin, an partem tantummodo theseos contineat. Et quum proprie thesis in quocumque trimetri loco una syllaba constare debeat, par est omnium pedum conditio, ut, ubi finitum in ea syllaba vocabulum reperiainus, non nihil
offensionis ex accessione alius non necessariae syllabae enasci videatur. Illud vero recte vidit Reifigius, maiorem interpunctionem in illa syllaba factam alia quando tuendae illi caesurae inservire. Ac senserat ille, quae caussa esset huius rei; sed quoniam in ea explicanda a Vero, ut ego quidem arbitror, aberraverat, fieri non poterat, quin diversa permiscendo, id
quod otianilius acciderat, qui hanc rem disputavimus, etiam quae non sunt probanda, defendi posse existimaret. Res haec est. Ossensio omnis in eo posita est, quod, quum dipodia per anapaestum citatius decurrere debeat, sinis verbi in primam anapaesti syllabam incidens celeriorem illum numeri decursum pausa facta interrumpit et retardat: Haec perversitas quattuor maxime modis obscurari vel
16쪽
Primo si primam anapaesti syllabum facit vox monos7llaba ita cum sequentibus cohaerens, ut non possit ad praecedentia trahi. Eccles. I 04. Acharn. 498. νυνὶ δ', ορας, πρασει τα -εγιστ εν τῆ nόλει.εὶ πτωχος ῶν, επειτ εν 'A9ηναίοις λεγειν. Sic enim syllaba ista moram omnem adspernatur, et pars est anaeruscos ad sequentem arsin pertinentis:
Contra pravus est versus, si ea vox cum praecedentibus cohaeret, ut in illo, quod Brunckius dedit in Acharn. 748. εγῶ δε καρυξῶ γα ΛικωOπODP, Oπα. Secundo nihil offensionis habet incisio in ilIa syΙ- Iuba laeta, si gravis caesura ante tertiam arsin st. Ita enim novus in tertia arsi incipiens numerus arcte coniungi voces, quae sunt in quarto pede, postulat:
Sic in Lysistrata v. 768. in Avibus v. 441. in Ranis v. 652. 658.
17쪽
Προς ηι Πε 3 επιπι δεια ταμ vδειν μελη. Sed iiiiiiiii in cod. Rav. τάγ ἐσε inventum sit, vera scriptura haec esse videtur:
Προς επιτηδεια τάδε γ qδειν μελη. Tertio recto finitur verbum in prima anapaesti syllaba, si in quarta arsi eaesura est, verba autem, in quibus anapaestus est, sensu cohaerent. Nam sensus, coniungi verba illa postulans tanto magis accelerat decursum numeri, quod stati in secutura est pansa in quarta arsi, ad quam usque perduci numerus debeat:
Ita in Τhesin. v. 609. εχουσα; τίτθη νγὶ in ἐμή. διοίχουσι. Et in Nub. V. II.ῶςπερ Μεγακλεης, ξυστίδ' εχω ' ἐγαλ ν εφην. Nam ne quis hic putet interpunctionem eam, quae ante tertiam ursin est, aliquid ad rem sacere, licebit
Versum ita mutare, numeris non minus rectis rωςπερ Μεγακλεως ξυστίδ' εχων' ἐγω δ' εφην. At ubi verba, in qnitas anapaestus est, sensu disiungas, stati in animadvertas numerum depravari: ξυστίδα, Μεγακλεης ωςπερ, εχων' ἐγὰ δ' εφην.
18쪽
Quod in Lysistr. 838. legitur,
εγωγε' καμιν θυμος ανγὶρ Κινησίας, sic videtur corrigendum esse: ηεγιυγε' κασσ ὁυμος γ ανηρ λινγίας. Alia iam vel ex codicibus vel certa coniectura vitio liberata sunt, ut Vesp. II. Eq. T. 208. Ran. 76. Λv. 40. L7s. 200. Eccless. 146. 167. 428. Singularis ratio est versus 415. Pacis, καὶ του κυκλου παρετρωγον υτ αριιατωλίας, qui specie, non re, vitiosus est. Nam eum histrio si sic pronuntiasset, uti debebat, καὶ του κυκλου παρετρωγον υφ αuαρτωλίας, recte se haberet numerus: sed iussit eum poeta veluti singua aberrantem υφ αρματωλίας, dicere: quapropter illum haec verba sic pronuntiasse putandum est, ut
υτ αρμα pro tribracho esset. In Vespis v. 1169. quae praecedunt de calceis Laconicis dicta sic scribendum ostendunt: ὁδὶ προβας τρυφερον τι διαλακωνιIOV. In Τhesmophoriagusis secundis apud Athenaeum XV. p. 690. D. recte Dobraeus scripsit rω κευ πολυτίμην Αον ἐπ-νευδ ο μιαρος. Quarto, si in ea ipsa syllaba, quae prima anapaesti est, gravis caesura sit. Nam quum haec cae-
19쪽
gnra satiat, ut quarta arsis iam non sit pars praecedentis ordinis, sed ipsa novum ordinem incipiat, apertum est removeri illud, in quo offensionem esse dicebamus. Iam enim non in medio ordine pansa fit, sed in sine ordinis; quem deinde alius ordo excipit, anaerusin habens ex irrationali brevi, quia etiam praegressus ordo irrationali brevi sitiebatur. Hac ratione defendi potest hoc in Vespis v. 1369. των ξυμποτων κλέφαντας et . noίαν αυλητρία;
in quo tamen si, ut Φ. 156. dixi, τὴν αυλ-τρίδα scribatur, nihil erit quod vituperari possit. Certius
est hoc exemplum in Ranis v. 1220. A. Eυριπίδη, ΕΥ. τί ἔστιν; A. μνεσθαι uοι δοκεῖς. 9uocum ego quidem non comparem, quae Reifigius, quod ἐστὶν in sine quaestionis semper plenum proferatur, eiusdem generis esse putabat, in Pace v. 187.
πP. nos Πεισθεταιρος εστιν ; DEI. ἔα, τουτὶ τί ην; EI P. αλr η Αακεδαίμων Που' ινς M. Onου ' στίν; αυτ tΙinnio haud scio au his in locis scribendum sit εστ.In omnibus enim omitti poterat ἐστί, quia de aliis rebus quaeritur, non de eo, quod isto verbo continetur. Ab eo genere multum abest τί ἔστιν, quo quum
20쪽
significetur quid factuin sit, non potest omitti ἐστέ, sed esserendum est voce in pronuntianda quaestione, eaque caussa aptius videtur integrum quam intercepta vocali proserri. Non auΗim eo modo defendere Nubium v. 1192. ΣΤ' ἶνα δη τί τηὶν ἐνζν προςεθηκεν; D. D,
praesertim quum in uno eodice προςεμμ inventum sit. Praeter lianc de qua dictum est anapaesti in trimetro iambico divisionem alia est quae improbatur verborum in versu terminatio, commemorata O. 154. quum ante arsin dactylus finem vocabuli habet, ut inversu Lysistratae sic in quibusdam libris scripto: λr oin εκώνων τὶν ταδε προυργιαίτερα.
vel in Pluto v. 688. τὸ γραδιον δ', ῶς ῆσθετο δη μου Σὸν ροφον. Vbi quuin aliquot libri Mi omittant, corrigendum
videtur sic: το γρεδιον δ', ῶς ηὐεet αn ἐμου τὸν φοφον. Pertineret ad hoc genus quodammodo, quod ex Al xidis Milite apud Athenaeum VI. p. 223. E. alla-