Quaestiones grammaticae ad Scauri artem restituendam spectantes

11쪽

rowius impeditus videtur, quominus simpliciter atque opinione non praesumpta de capitibus quae tractavit Diomodis dioudicaret. Accedit quod a Diomedis artis pars, in qua de metaplasmis et de schematibus agitur, longe aliam atque reliqua peris pars praebet speciem. Quam sententiam omnibus differentiis allatis probare supersedeo, quoniam progrediente disputatione perspicua et Hoc loco unum tantum moneam, et dispositionem huius partis 439,15 71,29 apud alium

grammaticum nullum redire, multaque inesse quae Diomedis

propria sint atque dubito, an toti particis praeponendus sit titulus qui p. 439,1 uni tantum capiti inditus st: do latinitate.

Quare cum differentia quaedam inter hanc reliquamque artis partem intercedat, nequaquam iure utramque eodem modo e sontibus conscriptam esse contenditur. Iam videamus reliqua. Priusquam autem Diomedis

disputationem cum Donati Charisiique conferamus, in ipsius diligenter inquiramus verba, quid de sontibus adhibitis

prodant. Atque primum recte offendit . in verbis, quae p. 441,2 leguntur, his De aphaeresi, aphaeresis est aeque

yeneralis metaplasmus, qui δει per detractionem sed specialiter observatur item de aphaeresi aphaeresis est Glatio de

principio dictionis e. q. q. Certe Κ-mromius hac tantum causa, quod ex aliis argumentis aliisque locis Diomedom plures in unum contaminasse fontes opinatur, etiam hoc loco in eandem suspicionem deductus est. Sed videamus, num revera hoc loco duo sontes indicentur. Atque primum ex illo item de aphaeresi aliquid concludendum esset, si ante verba sed specialiter observatur Ositum esset. um enim in fonte priore loco exscript specialem definitionem dosuisse appareret. Nunc autem, cum post sed specialiter observatur verba illa legantur, dummodo a Diomede ipso sint scripta, probarent, etiam priorem lantem specialem definitionem exhibuisse. Quae cum ita sint,

12쪽

si ummroWium sequimur, ad hanc miram complicatamque sententiam descendamus necesse est duos habuit Diomedes sontes, quorum alter et definitionem generalem et specialem, alter certe specialem lartasse etiam generalem

praebuit. Ex priore igitur definitionem generalem descripsit et ea verba, quibus specialis introducitur speciali autem definitione ipsa, qualem in priore sonte invenit, repudiatas ad alterum sontem contulit, cuius verba nescio cur magis ei placuerint. At quamquam pro certo affirmari non potest, omnia illa lemmata de prothesi, de epenthesi, reliqua non ab ipso Diomede sod a librari addita esse, haec verba, item de aphaeresi sine dubio librarii cuiusdam pravitati debentur. Nam neque 444,33 inter generalem et specialem protheseos definitionem similia interposita sunt, quem locum eodem modo ex duobus sontibus conflatum esse ummrοWius Opinatur, neque missis hoc loco verbis quidquam mutatur immotum demum omnia plana fiunt, praesertim sic particula inserta Aphaeresis est aeque eneralis metaplasmus , qui tper detractionem; sed specialiter sic observatur aphaeresis est ablatio Hoc cum loco nobis restituto conseras

protheseos generalem et specialem definiti Onom apud Diomedem exstantes et haec Charisii verba Aphaeresis estaeque eneralis metaplamus, qui ι per detractionem , sed specialiter sic observatur. Nonne luce clarius est librarium quendam Diomedis artem describentem vel magistrum eam in scholis adhibentom inde a Diomedis verbis aphaeresises ablatio . . . alteram definitionem incipere ratum inseruisse verba item de aphaeresi Quod utrum idem fecerit, qui reliqua scripsit lemmata, an alius, neque ciri potest neque quidquam Scire resert Quae cum ita sint hoc loco non alium sontem, sed interpolatorem investigavimus. Deinde certe mirandum si, quod apud Diomedem post paralepseos di finitionem paragoges, quae eadem est atque

13쪽

- a trivit, utrum hoc inde actum sit, quod Diomedes duos adhibu rit sonios, an interpolatori tribuendum sit. Attamen hoo, quo omnis removetur dubitatio, neglexit Κ-mroinus, in auero sonte quem Diomedem exscripsisse censet, in Donati auctore, hanc extitisse annotationem p. 396, 7): hunc aui prospina si appellant. Certe Diomedis ars ipsa, prae-Ηertim si revera ex multis sontibus conflata esset, testatur, grαmmaticum non tam stultum fuisse, ut non intellegeret, sedo adem re bis agere, illa annotione inspecta. Νο igitur qui iam alio loco interpolatoris vestigia detexorimus, etiam hoc loco aegre de altero sonte cogitabimus. Quod autem in enumeratione metaplasmorum p. 40,30)paxagogo in codicibus ultimo loco posita est, tanquam postea

addita, neque suum locum post paralepsis tenet, hoc Suspicionem nostram tantopere auget, ut si alia argumenta accedant certe disputationem de paragogo ut ab interpolatore aliunde adiectam e textu eiciamus necesse sit. Atque verba ad uisimam simplicis dictionis clausulam ita conformata sunt, ut a reliquorum huius capitis titulorum uS Verborum abhorreant. Quare neque e Donati neque Charisii auctor ea fluxisse etiam ummromius concossit, ita ut quartum Diomedis lantem hoc uno tantum loco adhibitum statuere cogeremur. Nam Sacerdotis auctori, ex quo ea hausta esse ummrοWius putavit, quae in fine capitis

de protheseo parallage leguntur, ideo vindicare illa nomimus, quod similia apud Sacerdotem non loguntur. Nisi sortestiam Sacerdos complures adhibuit fontes, quorum reliqui Diomodis dissimillimi sunt eum autem fontem quem Diomedo hoc uno tantum loco in tit de protheseo parallage)adhibuit tiam acordotem tantum eodem loco adhibuisse

nece8se esset. clam vides, quanta existat absurditas. Quare etiam hoc loco multis adducimur argumentis, ut cogitemus de interpolatore, qui prosparalemi non eandem esse ratus atque Magogen huius definitionem o sonis

nobis ignoto addidit.

14쪽

iudico. Hunc enim a tota capitis ratione plane abhorrorct quoniam protheseo parallage metaplasmus non est iam minoWius annotat, quod autem ab ipso Diomede additum esse fatuit, errasso mihi videtur. Nam id quod nocloxit mmmmiush in metaplasmorum enumeratione prothescton parallages nomen non existi Denique quod adem soroverba apud Sacerdotem p. 453, 5 Keil vol. VI leguntur opinioni meae savet. Nam cum in reliquis rebus et hoc otin aliis capitibus sero nulla inter Sacerdolam et Diomedem similitudo intorcodat, ex Sacerdotis arte ab interpolatore, non

a Diomedo verba huc adscripta esse recte conicias. Quamquam, quod minimo concedam licet erraverim titulos de Magogo et de protheseo parallage interpolatori tribuendo, hoc quod gravis inum est negari non potest, illa verba tem do aphaeresi nequaquam alterius sontis esse vestigium. Quar eiectis duobus illis titulis quos cum reliqua disputatione nullo vinculo cohaerere demonstravi, quid de si quae restant iudicandum sit, Videamus. Ad ultimum igitur Κ-mrοWii argumentum refutandum accedam, quod non ex ipsis Diomedis verbis, o Diomedis Donati Charisii capitibus collatis indagavisse eum applaret. Dico autem formas definitionum diversas, qua apud Diomedem nos invenire contendit. Arius si tantummodo Diomedis ipsius caput inspicimus,noquaquam hanc definitionum diversitatem animadvertimus, ut o duobus sontibus nobis cogitare liceat. Exceptis enim duobus illis Ofinitionibus, quas e textu eiciendas esse demonstravimus, hanc definitionum formam invenimus proso sis est appositio, vel aphaeresis est blatio vel ecthlipsis est elisio sic enim pro collisio legendum videturi. Nam sub , tui de prosparalepsi, cum Diomedis orba non integra esse

videamus, deest enim qua carere non OSSumus, Subdivisi littora et syllabae, etiam substantivum appositio'

15쪽

- excidisse vere videor contendere posse, quippe quod hic ο-lus sit titulus, ubi versio latina graeci vocabuli desit. At cum ipsas do sinitione ad unum paene modulum figuratas esse appareat, divorsas a Diomede adhibitas osso lamas in explicandis disserentiis specificis, quas dicimus, nemo est quin videat. Cuius rei ratione habita has ofinitionum series dis

Metaplasmus est transformati quaedam recti solutique Eermonis in alteram poclem metri aut decoris causa doverbo figurata is me omisso videas infra pag. 13J. Prosthesis est appositi quaedam ad principium dictionis. Aphaeresis est ablatio de principio dictionis contraria prosthesi. Syncope est ablati de modi dictione contraria epenthesi. Apocope est ablati de fine dictionis prosparalepsi

contraria.

Diaeresis est discissi syllabae unius in duas divisae. Misynaliphe est conglutinatio seu contracti duarum syllabarum in unam syllabam sacta contraria synaliphe. Ecthlipsis os conlisio quasdam difficilis ac dura consonantium cum Vocalibus aspere concurrentium.

Antithosis os littora commutatio. Molathosis dicitur translatio est autem litterarum ordo

mutatus.

II. Prothesis est quidam generalis metaplasmus qui fit per adiectionem. Aphaeresis est quidam generalis metaplasmus qui sit per detractionem.

16쪽

- 10 Epenthesis est appositio, cum inter primam et ultimam syllabam aut littera adicitur aut syllaba. Prosparalepsis est appositio cum aliquid ad novissimam partem dictionis accedit. Eoissis est extensi syllabae, quae fit cum correpta syllaba contra rationem per licentiam producitur. Systole est correptis contraria ectasi fit autem cum longa syllaba contra rationem corripitur aliqua necessitate

cogente.

Synaliphe est elisio, quae fit cum duarum inter se concurrentium vocalium altera eliditur. Hanc meam tabellam a ummrowii p. 16 et 17 nonnullis locis recedere apparet. Primum enim sub titulo de aphaeresi et de apocope verba, cum aut littera detrahitur aut syllaba non adscripsi. Haec ΚummroWius postea addita esse censet Attamen omnino non ad definitionem ipsam pertinoni, sed ad subdivisionem metaplasmi, ita ut nobis de definitionum sorma agontibus

removenda int.

Aliter autem res se habet sub tit de systole, ubi verba η autem cum e. q. s. ad ipsam definitionem attinentia, hanc alteri seriei, cuius est proprium illud secum , adnumerandam esse demonstrant. Tum ad priorem soriom adscribenda sunt definitionos antitheseos et metatheseo8, quas cur ummroinus negleXerit, detegere mihi non contigit. Deinde ad alteram sortem roserenda est otiam definitio synaliphes ubi verba quae ηι cum ad ipsam definitionem perficiendam pertineant. Huic donique inserendae videntur definitiones pros- theseos et aphaereseos generales, quod etiam in his difforentia specifica non simplici substantivo sed relativo pronuntiat adduntur. Quae si octo disputavi ummroWii sententia prostrata iacet. Nam primum nihil duos apud Diomedem sontes in-

17쪽

- 11 dicat. Aut enim iam in sonte eius has duae dofinitionum sormae fuerunt, aut cur ipse mutaverit facile elucebit. Atque non recte Gmmroinus dicit Charisium eum Diomodis sontem adhibuisse, cuius proprium sit illud secum Nam sub titulis do anthithesi dimotainosi etiam Charisius altera forma utitur, ita ut eum his duobus in componendis titulis Donati auctorem sequi colligendum esset. Idem dicendumos do titulis de episynalipho et de synaliphe, atque de definitionibus enoralibus prostheseos et aphaereseos. Quod plane absurdum est neque in ummromii sententiam quadrat. Iam loci est, ut trium artigraphorum orba diligentius

conferamuS.

Diomodo igitur Charisio multo propior est quam

Donato Doinde Charisius eandem ubertatem prae se fert atque Diomedes eundemque ordinem, eandem dispositionem, eadem fere exempla. Donatus contra brevissimus est; et consulto. Non solum enim definitiones generales prostheseos et aphaereseos omisit, brevissimam definitionum omnium formam praebet, sed etiam ex exemplis quorum, cum sint in summa viginti tres, decem exhibet, quae neque

apud Diomedem neque apud Charisium loguntur ea fore

tantum verba affert, in quibus metaplasmus Observatur, cum Diomedes et Charisius somper sere totos versus adscribant.

Subdivisiones autem litteras et syllabae, de quibus iam saepius dixi, tantum in prima capitis arte occurrunt, in secunda neglectae sunt vel a Donat ipso vel a librario; illas in fonto Donati si ius lante suisse inde intellegitur, quod sub titulis de aphaeresi, de syncope, de apocope prius exemplum litterae, posterius ad syllabae metaplasmum spectat, excepto tituli de apocope altero exemplo pote pro potest', quod non syllabae sed duarum litterarum ablationis St.

De exemplis praeterea haec annotanda sunt tribus tantummodo locis exemplum quod Charisius non habet et apud Donatum extat si apud Diomedem. Quorum primum

18쪽

- IT sub titulo de Magog occurrit, quem non Diomedis esse demonstravimus, alterum quod p. 442,10 legitur aquosus Orion' annectitur particula item , quam nunquam in alio exemplo addendo hoc in capite adhibuit Diomodos; at interpolator adhibuit, qui 441,2 novam de aphaeresi disputationem incipere opinatus est. Quibus de causis etiam hoc exemplum interpolatum esse concludo De tertio exemplo 442,3 nihil statuore ausim, ita ut hoc uno loco apud Diomedem et Donatum exemplum exstet, quod Charisius non haboat. In reliquis locis res ita se habet, ut viginti trium exemplorum, quae apud Diomedem legantur, sedecim apud Charisium septem apud Donatum recurrant, se autem tribus artigraphis communia sint. Quibus ex rebus videmus intor Diomedom et Charisium artius esse vinculum, quam inter illum et Donatum. Accsdit quod sub titulis de prosparalepsi et de syncope et apud Diomedem et Charisium subdivisio deest, quod stiam in communi amborum sonte fuisse recte conicias. Quod auto Diomedes Donati de paragog titulum, quam eandem esse atque prosparalepsin ex illius verbis concludere potuerit, non ad explendam lacunam adhibuit, luculenter probat, Donati sontem illi non in manibus suisse. Idem etiam de titulo, qui est de syncope affirmari potest, cum in Donati sonte ubique subdivisiones illas suisse demonstra

verim.

Quare cum in universum nihil esse probaverim, cur Diomedis disputationsm o Donati et Charisii fontibus conflatam esse credamus, nunc in singulos nonnullos inquiramus titulos, quibus Κ-mrοWii sententia niti posse sorsitan quis opinetur. Κummromius igitur contendit definitionem motaplasmi toti capiti praemissam Diomodo e duobus contaminasse sontibus. Quae pinio in solo verbo Durata nititur, quod apud Diomedom omnino serri non potest. Dicti trans&rmata enim sive figurata appellari potest transformatio quid

19쪽

autem transformati figurata l. e. transformata sit, equidem nescio. Hoc autem verbo dolet res ita se habet: Donatus vel eius sons pro aut decoris posuit ornatusve Charisius ac Diomedes sontis verba servaverunt Charisius denique pro sontis verbis oransformacio quaedam recti solutique sermonis in alteram speciem' brevius neque elegantius scripsit ,,dictio aliter uam debuit ourum: Vocabulum autem Durata in Diomedis textum ab interpolator insertum esse iam inde patet, quod non eodem loco, quo apud Charisium, sed infino enuntiati positum est. Quae cum ita sint, videmus eam inter tres artigraphos interesse rationem, ut e primario quodam sonte communi pendeant quem Optime servavit Diomedes, cum Donatus ab illo longissimo trium artigraphorum absit. Cuius rei unum addam exemplum. Velim enim animum attendas ad definitiones ectaseos systoles synaliphes; quarum id est proprium, ut differentiae specifica adiciantur orbis quaei cum vel ori autem cum Quaeritur, quisnam trium artigraphorum communis sontis verba mutaverit.

Τransfiguremus igitur tres illas Diomedis d0finitiones

in alteram sormam: Missis est aetensio correptae syllabae contra rationem per licentiam. Systole est correptio contraria ectas lovae syllabae contra rationem aliqua necessitate ostente. Synaliphe est elisio duarum inter se concurrentium vocalium alterius vocalis.

Statim luce priores duas definitiones propter adverbiales, quas dicimus, elocutiones omnino non esse serendas, tertiam propter genetivorum multitudinem certe non elegantem. Quare hanc ob causam Diomedem definitionis Ormam, cuius est proprium cum adhibuisse videmus, quod omnia sontis verba exscripserit proxime abest Charisius Donatus autem aut in brevius fontem redegit aut mutavit, ita ut aliam si roriorem definitionis sormam adhibere posset.

20쪽

Do synaliphes definitione haec etiam annotem: Nequaquam Diomedis disputatio eam habet sormam, ut eam Donati sit Charisii sontibus conflatam esse aliqua rationestatuere possimus. Nam etiamsi esset verisimilo Charisii fontem haec habuisse: synaliphe est cum duarum inter se concurrentium vocalium altera eliditur ipsum autem ChariSium verba mutasse, nulla ratione reprobari potest sententia, vocabulum elisio sive ut codd. habent collisio otiam in Charisi lante extitisse, omissum autem esse hoc loco vel a Charisio vel a librari eius, ut semper latinam graeci appellationis versionem omisit. Ostea autem aliis locis videbimus hanc Charisii exscribondi sontes fuisse rationem ut definitione accurata plerumque neglecta ea exscriberet verba, quibus facilius tironibus quae sit res perspicuum fieret. 3. Nunc quoniam probavi, exceptis nonnullis interpolatis titulis a Diomodo unum eundemque sontem exhiberi, pauca de indole si dispositione huius sontis, quem postea

aliis atque ummroWius argumentis nixi Scaurum esse demonstrabimus, exposuisse iuvabit. Proficiscendum autem

nobis est a Diomedis arte, quippe qui diligentissimo sontem

illum exscripserit. Atque optimam esse capitis dispositionem, nemo est, quem fugiat. Praemissa enim metaplasmi definitione quattuor in partes totum caput grammaticus divisit; quarum tertia in rebus proprie metricis versata primum de syllabis contra rationem aut correptis aut productis, sindo de diaρ- res eique contrario metaplasmo denique de elisionis, quam

nos vocare consuevimus, duobus generibus agit, quarta autem parte do mutatione et commutatione litterarum disserit. Primae autem et secunda partis etiam artificiosior dispositi est. Utrique enim praemittitur definitio generalis, huic metaplasmorum, qui fiunt per detractionem, illi metaplasmorum, qui fiunt per adiectionem deinde detractio doprima, de media, de ultima parte vocis, similiterque priore