장음표시 사용
21쪽
- 15 parte adiectio ad primam, modiam, novissimam partem dictionis tractatur in una quaque particula autem de adiectionesivo detractione et litterae et syllabae separatim disputatur. Quod ad reliquos attinet grammaticos, qui de metaplasmis disputaverunt, cum ad meam rem nihil sere novi afferant, iis quae ummrowius p. 20 de anonymo et de Sacerdote dixit, assentior. De Consonti autem alio loco vorba saciam.
Ρriusquam ad Diomedis caput quod est de schematibus tractandum accedam, paucis mihi exponendum videtur quanam ratione disserendi usurus sim. Nam quamquam
quod proseram de hoc capite indicium a ummroWii longe distat sententia, tamen malui, illius opinione primum ne-Hocta, a diligenti disquisitione in Diomedis verba acta proficisci hisce commotus causis Quibus enim nititur ummro-Wius argumentis, haec sunt: cs. p. 30 et 31 Diomedem complures adhibuisse sontes primum inde intellegi, quod uniuscuiusque schematis complures proserat definitionos deindo quod modo cum Donato modo cum Charisio Sacerdoteque ei conveniat donique quod eadem definitionum sormarum diversitas hoc in capite atque in antecedente occurrat. Ac
ne quis diceret omnes grammaticos ex uno eodemque pendero lanis hoc enim hac re reselli, quod apud Donatum nulla invoniretur definitio, quae itidem apud Charisium Sacerdotemque prolata esset.
Quibus ex argumentis uni tantum aliqua tribuenda est vis. Quid enim hoc probat, quod complures unius X-tant schematis Ofinitiones Demonstrandum erat umm-rοWio omnibus cuiusque tituli definitionibus idom aliis orbis describi schema. Immo apud Diomedem unius cuiusque
schematis complures discernuntur species.
22쪽
Quod autem Diomedem modo cum Donati auctore modo cum Charisii Sacerdotisque communi sonte consentire dixit, hoc ido complurium sontium indicium revera esse videtur, quod inter Donatum et Charisium, quod ad dotaitiones pertinet, sere nulla sit consensio. Hoc unum igitur
argumentum ea ratione reiciemus, ut, cum plurimis rebus
probaverimus Diomedis disputationem paucis interpolationibus exceptis ex uno fluxisse lante, demonstremus, quibus causis Charisius vel potius auctor eius commotus iat, ut alias atque Donatus definitionum partes Diomedis fonto describeret. Quibus praemonitis ad rem propositam tran
Νο unum eundemque auctorem a Diomede per totum
d schematibus caput adhibitum esso, sacile intollogitur. At hoc pro certo affirmari non potest, Diomedem ipsum hoc caput in eam redegisse sormam, quam nunc praebent libri manu scripti. Quare priusquam de Diomedis sontibus et scribondi ratione disseramus, diligenter est inquirendum, num, ut in antecedente, ita etiam hoc in capite interpolatoris
vestigia extent. Atque singularem quandam speciem prae se serunt hae definitiones, quarum unam Mauri esse legimus: 444,29 sq. hypogeuxis est ut Scaurus ait figura superiori contraria ubi diversa verba singulis iunguntur syllepsis est dissimilium rerum et clausularum per unum Verbum conglutinata conceptio. 445,11 anadiplosis est congeminatio dictionis ocultimo loco praecodentis et principi sequentis. 447,19: ito Homosoptoton est cum in similes casus exeunt verba diversa homoeoteleuton os cum simili modo dictiones multae finiuntur:
23쪽
- 17 Hunc enim esso codicum ordinem, unde videlicet nobis proficiscendum est. ex ellii annotationibus ad p. 45,3 et p. 447, 11 discismus neque solum ille syllepseos definitionem, ut iam ummrowius vel tessiingius. s. annot. 57 p. 37)monet, sed otiam homoeoteleuti male transposuit. Qua autem quattuor illa definitiones communia habent, hae Sunt primum exemplo non addito proferuntur deinde hypoZeuxeos et syllepseos, h0moeoptoti et homo0oteleuti defini- tiGno coniunctim ita scriptae sunt, ut illarum altera ante syllepAeoA, harum altera ante homoeoteleuti lemma posita sit, ita ut inter se arte coniunctae a reliqui autem separatae videantur. Ium quod in nulla alia factum invenimus illarum priori Scauri nomen insertum est, harum priori item praepositum. Denique praeter asyndeti, de qua ut verbis corruptissima os eii ann crit ad p. 45,5 postea
vid. infra pag. 19, separatim verba Iaciam lemma his
dofini ionibus deest Quare iam ummrowius Diomedem illas ex alio sonte sumpsisse censet in ultima pag. 37). Hoc non concedam. dam antea p. 6 verisimilo esso vidimus, lemmata ab interpolatore esse addita Quin etiam a Diomedes ipse ea adscripserit, quid hoc ad sontem eius Notin etiam Sacerdotis et Charisii definitiones prolepseos, paronomasiae, homoeoptoti hirmi, polysyndet cum ex eodemoas fluxisse rimario sonte in propatulo sit, carent lemmatibus Ac no quis dicat. Charisium fontem in manibus habuisse lemmatibus carentem. Sacerdotem talem descripsisse, ubi lemmata adscripta fuerint. Res enim eadem est: fuit in lemmatibus scripta ars, cui nescio quis lemmata adiunxit Quin etiam ipso contra e pugnat ummroWius; nam exempli gratia Diomedis et Donati anaphora definitiones, ex eodem hausta es8 contendit, quarum alter temma non habet, altera habet. Quare casui, non sontibus tribuendum vel potius uniuscuiusque grammatici licentiae, quod apud Diomedem lemmata extant, apud Donatum et Charisium dosunt Attamen octo contendimus quattuor illis 6-2
24쪽
- 18 finitionibus proprium esse, quod non habent lemmata praefixa. Unicuiquo enim titulo lemma praeponitur altera autom si additur definitio, his sero utitur Diomedes omis: 443,29 et aliter de prolepsi disputatur. 445,29 et aliter unalepsis cs. 446,16 27 447,3 16 445,2 est et secunda anaphora. Iam vides difforentiam his verba praemissa novam exhibori definitionem praemonent illae quinque nude
adscriptae sunt, ita ut manus secundae, quam Vocamus, Spe
ciem fronte ostendant. Quibus de causis has quattuor definitiones non a Diomede, sed ab interpolatore additas esse censeo quam sententiam etiam pluribus argumentis contra Κummromii fulcire liceat, non quin satis sit probata, sed quod ex novis illis argumentis multum lucrabimur. Disputationes enim, in quibus illae extant definitiones, non eodem modo ortas θηse ut reliquas ex consormationoearum apparere mihi videtur. Nam lico illas o duobus fontibus contaminaverit Diomedes, haec enim est umm-romi opinio, cur non has similiter atque reliquas consormavit, ita ut exempli gratia scriberet: Hypogeuxis est figura superiori contraria, ubi divorsa verba singulis iunguntur i. e. cum singulae res aut personis subiciuntur aut
vorbis Quin etiam in syllepsi definienda e ummrοWii sententia sos p. 44 Diomedes rem ita egit, ut Ofinitioni
alterius sontis: syllepsis est cum instularis dictio e. q. ex alter sonte vocabulum conceptio cingereret, cum antea iam totum secundum sontem ad verbum exscripsisset. Quod
plane perversum. At sacile intellegi polost, cur interpolatordofinitionos illas adiecerit in reliquis enim verba lantis, qui ei praesto erat, a Diomede iam exscripta invenit his autem locis deerant, praeter illud conceptio , quod iure neglexit. Neque quemnam sontem habuerit interpolator dubitari potest. Hypogeuxeos enim et syllopseos definitiones
continuo scriptas propter Scauri nomen adpositum Scauri arte desumptas apparet, cumque anadiploseos homoeoptoti, homoeoteleuti definitiones ex eodem fluxisse sonte atque hy-
25쪽
ut otiam has o Scauri libro desumpta sint. Quod autem sub titulo de panalopsi, de schesi nomaton de hirmo, de polysyndeto), de dialyto, de parhomoe Donati definitionos
Diomedis non sunt adscriptae , cum quinque Scaurianae apud Donatum redeant, has non Scauri esse elucet; reliquis autem definitionibus interpolator Scaurianas adscribero supersedit, quoniam apud Diomedem Scauri verba iam lego-rentur. Qua de sententia, cum a ummroin recedat
omnes enim Donati definitiones inter Scauri fragmenta p. 55, 8, 10, 11, p. 56, 16, 17, 18 recepit - infra p. 22 fusius
Noquo aliter tribus Diomedis artis locis, ubi Scauri
nomen extat, res se habere videtur. Omne interpolationum speciem praebent iam iis verbis quibus adnectuntur 300, 9 Scaurus sic: 300,2 Scauro videtur et appellatio. 403,20 Scaurus ita deflnit Qua de causa Κummrowius fragmentum 2 non recte definisso videtur. Nam tantum verba 403,20 adverbium est 403,26 nitio continet summum et inter se cohaerent et Diomedis propria apud alium grammaticum non recurrunt. Nam inde a 403,26 adverbia sunt aut suae positionis cum Conimiani doctrina, maximam etiam partem 180,29 cum verbis consentit Diomodes, ita ut haec Scauro non sint tribuenda. Quae cum ita sint, quinque illa definitiones ab interpolator e Scauri arte additas esse videmus. De Sexta, asyndeti cs supra pag. 17 certum iudicium proferre non
ausim, quod textus verborum Vehementer corruptu videtur. Hanc autem proponam sententiam certe verisimilem. Etiam
apud Charisium cs olli adn. ad 28l,l0 toxium mutilatum habemus; similom desectum, quem praebuit Diomodis
quidam archetypus - quod saepius factum iam superiore in capito vidimus, alius alia coniectura complere luduit. Ita nostris in codicibus scripta sunt, quae ellius in textum recepit: in codicibus autem italicis alia fuisse scripta ex
26쪽
- Io oditionibus votustissimis cs eilii ann ad 445 5 cognoscimus. Quare hic locus nihil probat, nisi cognationem artissimam Diomedis Charisiique. cf. ummrowii annot. Op. M. Neque minus septem exempla, quae particularitem adiunguntur, interpolatoris videntur esse. Quattuor enim 445,17 446,22 448,2 448,40 tantum apud Diomedem extant unum apud Charisium recurrit 446,3); unum 444,35)otiam apud Donatum sortasse e Charisio interpolatum est, quod iam intellexit Gmmromius p. 44 et p. 40 ann. 68); unum et apud Diomodem et apud Donatum extat 447,26).
Haec autem de exemplis hoc loco annotavisse satis habeo, cum minus graviora sint ad Diomedis sontes ruon-dos. Nunc quae restant apud Diomedem inspiciamus. Atque cum antecedente in capite ridorimus nos inraffinitionum Ormis diversis niti non posse, idem hoc in capite apparet. Nam ut ibi, ita otiam hic apud Charisium utraque d0finitionis Orma occurrit es titulos de eugmate, pigeuxi, homoeoteleuto, homoeoptoto, polyptoto, hirmo, polysyndeto, dialyto atque Donatum utraque sorma uti videmus secum legitur s. t. de pactomoeo, de homoeoteleuto, de homoeoptoto; casu deinde actum est . . de hypogeuxi, ut pro secum particula ubi posita sit). Quare unum tantum ummromi argumentum est p. l cui aliquam vim tribuamus nullam apud Donatum inveniri dofinitionom, quae itidem apud Charisium Sacerdotemque prolata sit. Attamen hoc unum argumentum non sufficero facito apparebit Primum enim apud Diomedemoxtant d0finitiones eius Ormae, ut ipsi dofinitioni adiungatur explicatio incipiens verbis id est cum Exempli gratia prolepssos definitio haec est: Prolepsis est pronuntiatio legendum est praesumptio; s. Donati verba rerum ordine
secutarum, id est cum ante numerus verbo redditur . q. 8 Quae quamquam per se e Charisii et Donati auctor conflata HSe possunt, tamen non minus recte contendimus D0-
27쪽
natum tantummodo verba ad ipsam definitionem proprie spectantia e Diomedis sonte exscripsisse, Charisium autem praeoptavisse explicationem, quam Vocmimus, quippe quaed0finitione planior o dilucidior sit minusque severam doctrinam resipiat , Hanc autem rationem coniungendi explicationom cum Ofinition invenimus sub tituli de Zeugmate, de paronomasia, de homoeoteleuto, de homoeoptoto. Quorum in primo et ultimo optime perspicitur, Diomedem non duobus auctoribus doctrinam contaminasse. cf. Supra
Gravissimum autem nostrae sententiae argumentum inii; venimus in titulis de schosi onomaton 446,24 o do homo0- ὰ ς optoto 447, 12) Nam in eam quam Charisius exhibet Oxi plicationem illud Vergilii exemplum, quod cum ea coniunxit Diomede quadrat, non illud Ennii, quod Charisius habot,
cum ad priorem ScheSeo Onomaton modum apud Diomedem'. prolatum spectet. Charisius autem Ennium Vergilio prael posuit, quamquam discrepantia inter definitionem et exem-ὶ plum intercederet. Idom dicondum os de homoeoptoti definitionibus Dio- modis et Charisti Diomedes enim inter homoeoptoton, quod
fit per exitum verborum in eosdem casus, et homoeoptoton,
quod fit per exitum in eosdem casus est similes fines discernit, et utrique speciei apta adiungit exempla Charisius vero posterioris definitionis exemplum ad priorem differsntia illa Oglecta apposuit, videlicet quod Ennii quam orgilii exemplum apponere mallet. Nun modo autem fieri potuit, ut Diomedes duos sontes contaminans, hac subtili difforontia perspecta Charisii errores corrigoret, cum nihil in Donati
sontis orbis inesset, unde Diomedes alterum auctorem erravisse animadverteret. Itaque in Diomodis disputatione uberrima et sanissima primariu nobi auctor praesto est, cum reliquae exiliores minus correcte ex illius derivatas sint quod iam per se verisimilius videtur quam ummrο- vi sententia.
28쪽
Aliis etiam locis praeter eos, quos supra notari, extant interpolationes, quibus suspici mota est, Diomedis disputationi plures subesse fontes Exempli gratia afferam titulum do dialno. Certe non tam stultus fuit Diomedes, ut ex altero fonte exscriberet verba sine coniunctionibus 448,5)deinde ex altero verba nulla coniunctione interposita. m-m interpolator, qui etiam Diomedis exempla illis, quae plus haboret Charisius, inepte auxit, illud nulla coniunctione interposita adscripsit, ut verba minus dilucida sine coniunctionibus explicaret. Neque minus in margine quondam
scriptum fuit superiori contraria scilicet figura); quod in
Diomodis verborum contextu caret sensu, quoniam cum O
cabulo Oratio coniungi non potest. Quae cum ita sint, de eis, qua a Diomedis codicibus in cap. de schematibus traduntur, haec statuere possumus: ea quae pag. 16 notavi ab interpolatore addita sunt ex arte Scauri desumpta. Reliqua fere omnina Diomedes ipse Scauri arte descripsisse videtur. Cuius rei iam supra argumenta attulimus p. 19); ummromius, ex cuius Sententia tantum ea definitionos, quae et apud Diomedem et apud Donatum legantur, Scauro vindicanda sint quod p. 37 exposuit), tamen omnes Donati definitiones inter Scauri stagmenta posuit c . . p. 40). Quod eum parum apte fecisse
per8picuum est. Nam Si verum Sset, Donatum RS, quae apud Diomodom redeant definitiones, o Scauri arte omnibus verbi servatis sumpsisse, concludendum Sset, ea quise apud Diomedom non legantur ex altera non e Scauri arte derivatas esse. Nihil autem probat Diomedem Scauro neglecto alium adhibuisse fontem nam etiam Donatum plurea adhibuisse sontes non roicienda est opinio et postea argumentis firmabitur; neque ullum extat argumentum, cur DO- natum ritu se applicuisse ad Scaurum quam Diomedem credamus. os contra vidimus Diomedem Scauri orba integriora servasse, exceptis illi quinque locis, in quibus non Verba mutaverit, sed partem omiserit ibi interpolator don-
29쪽
nitionem Scauri a Diomedo explicatione Sola contento omiS- Sum esse miratus Scauri definitionem addidit. Quae cum ita sint, et priores Diomedo definitiones et explicationes Scaurianas osse censeo, illis autem locis, ubi Diomedo Scauri definitiones neglexit, cum explicationibus, quas exhibet, interpolatoris verba coniungenda Sunt. Deinde x eis definitionibus sive explicationibus, quae apud Diomedem verbis et aliter fit cincipiunt, has statuere
cum Scaurianis definitionibus artissime cohaerent illas enim generales, has speciales esse facile intelligitur Anaphorae autem et prolepseos 443,29 445,21 nullo vinculo cum Scaurianis cohaerent. Accedit, quod illae, quas Scauri esse
dico, et omnes eisdem annectuntur verbis et apud Charisium redeunt, quo ea in sonte communi fuisse recte concludas prolepseos vero et anaphorae et verbis paullo aliter consormatis adiunguntur, et cum apud alium grammaticum non redeant, in proprio Diomodis sonto fuisse vel ab interpolatore additae videntur. Denique omnia quae de Zeugmate 444,4 sq. leguntur ex uno eodemque sonte fluxisse apparet, ita ut Scauro tribuenda sint. Nunc autem loci est quaestionem antea remotam Solvere. Vidimus enim Diomedis capiti de metaplasmis unum subesse sontem, quem eundem Secutu est Charisius. Quaeritur, num hunc sontem Diomedes et Charisius etiam in capite do schomatibus scribendo adhibuerint. Κummromius quidem, ut et Donato et Charisio in utroque capite unum eundemque sontem subesse crederet, adductus est Observationinus, quae de definitionum consormationibus protulit. Quas cum sallaces 88 supra demonstraverimu8, ut in utroque capite unumquemque artigraphum eodem sonte usum esse demonstremus, in definitionum forma niti non debemus. At alia extant argumenta. Nam inter Diomedem et Chari-
30쪽
sium in utroque capite prorsus eandem intercedere rationem
vidimus, quod ex his exempli gratia appositis definitionibus parebit:
Diomede S. ectasis est exten8i syllabae, quae fit cum correpta Syllaba contra rationem per licentiam producitur. Diomede S. prolepsis est praesumptio rerum Ordine secutarum id est
cum ante numeru Verbo redditur, quam personae definiantur.
Charisiu S. ectasis est cum correpta Syllaba contra rationem producitur. ChariSiu S. prolepsis est
cum ante numeru verbo redditur, quam re per8Ouaeve definiantur.
Neque aliud de Donato statuendum videtur. Nam in utroque capite inter eum et Diomodom eadem intercedit ratio. Quod autem in capite de metaplasmis paullo longius a Diomede abest, quam in capite de schematibus, hoc inde explicandum 8t, quod, ut antea vidimus, in capite de metaplasmis sontis sui verba consulto in brevius rodegit, in capite de schematibus, quae XScripsit, ad Verbum maximam
partem XScripSit. Quae cum ita sint, utrumque caput Diomedem maximam partem e Scauro SumpSiSSe enSeo.
Iam rem eo perduxi, ut disputationem de iis capitibu8, quae eadem ummrowiu tractavit, absolverim. nreliquorum igitur capitum eruendis sontibus Diomedis meam libere sequar viam id praecipuo intuens, ut Scauri artis reliquias detegam.