Quaestiones de dialecto antiquioris graecorum poesis elegiacae et iambicae

3쪽

QUAESTIONES

QUAM

RITC IMPETRANDOS

SCRIPSIT

5쪽

QUAESTIONES

DIALECTO ΑΝΤIQUIORIS GRAECORUM POESIS ELEGIACAE ET IAMBICAE

JOANNES GOTTHOLDUS RENNER

7쪽

Auliquioris Graecorum P00sis elogiaeue i iambicae

reliquius, Callini intelleg0, Tyriusti, Mimnermi, Solonis, hi, lidis, en ,phanis, Th00gnidis atque Archiloelii, Linonidis Am0rgini, Hipponactis, naui quae nunc Borgkio collectae sunt j accurate inspieientem u0n sugiet, quanta ubique si ine0nstantia et varietas dialecti. Itaque

si luis N is, quae tradita sunt, cariSi severiore non adhibita dialectum P0etarum e0mpi,nere vellet, curta pio ei in Prolei simillimam. Quod non est, cur miremur, eum reputamus, qua temp0rum iniquitate haec fragmenta ad nostram uetatem pervonorint Librarios enim eripiorum Oper describunios, cum assu0ti ossent, qua illi uterentur

dialecti, Aules vel vulgari, bule a 'pissime accommodasse verisimile est 000 P0otarum allai ,s, vel neglegeni in perdues vel quod n0n diligenter versati in Graeca linguae dialectis formas, quae in poetarum versibus apparerent, seripi0rum die indi rati0ni repugnare putabant. Alii aedo fieri p0tora ui lingua epicae anal0gia deo 'pii soranus *0nuinas removerent, id qu0d maxime in iambi, aphibrum reliquiis valet. Haud raro autem vel scriptore ipsi, prae- sortim eum poetarum I0ei plerumque tam exigui ambitus

uique minime ueglegendum est, qui, multo plurima si agmento

x Poeta lyrici laedi, tertiis euris recensuit limi rus ergh. Pars l. poeias elegiae0s ei ambo aph0s continens Lipsiae, in milibus Teubneri s806. Poetarum quinti saeculi fragmenta, mimo qu0d nimis exigua sunt i ubique sere A meam dialectum praebent, eonsulto ab his quaestionibus exclusi.

8쪽

a scriptoribus recentiori demuni tempori tradit Sunt, quos interdum eius dona cuius librarios inscitiae arguere nemo

dubitabit. Ac verisimilo quidem esse poetarum dialectum, qualis

trudita ost, magnas eorruptelas traXisse, Satis demonstratum videtur omnino ne potui Sse quidem poetas eiusmodo dialecto multiformi uti, nunc probare studebimus. Qua in reos fidienda gr0gium ducem equi licet. Praeclaro enim Honridus Ludolsus hi ens d0cuit poetas lyricos non ad arbitrium modo e hac modo ex illa dialecto formas hausisse, sed semper ortam Secuto OSSe rationeni, quae in poesis, quod Xeolebant, genere OSisa S Set. Haec ergo, quantum ad poetas elegiaco et iambographo pertinet, ante omnia mihi brevitor Xponenda erit. Quoniam metrum elegiacum ab heroico originem traxit, ita ut tantum in altero quoque heXametro tertii et sexti podis thesis exstingueretur, Onsentaneum est elegorum dialectum in universum quidem similem esse picae. Sed tanaen argumentum mutatum etiam dialectuna paullo diversam postulabat. Cum enim carminibus Homericis res ab heroibus ultima antiquitate praeclare gestae celebrentur, eum Pgu-naonto optime congruit, quod dialectu principalis, quae est Ionica, eo pia formarum temperatur Vel ex antiquo tempore solum in poetarum collegiis traditarum vel ex variis dialectis petitarum, quae Sermoni gravitatem et granditatem quandam tribuant. Alia vero ratio conspicua est in carmine elegiaco. quo poeta hominum animos in se ipsum et suam notatem

ConVertit, eum res persequatur et Secunda et adversas,

quibus vel ius civitas vel ipse solus afficiatur. A talibus

argumenti quantopere formae nimis obsoletae et omninoninai formarum varietas abhorrebat Immo potius res ferebat, ut patria poeta dialectus paullulum quasi perlueeret. 2 in dissertatione inseripta: U0bor dio Misellianide Dial te

in dor riuchis heia Lyrili , quae legitur pag. 55-80 netorum Onventus philologorum Germaniae XIII, edd. Gottingae 1853.

9쪽

Itaque Ionici poseta Callinus Mimnermus, Pt efides, e nophanes severiore sive recenti ire Ionisua quam Homerus usi sunt similiter Sol0n ilii I0nteos p0etas secutus est, Attieismo illorum dialectum temperavit; qua in re non neglegendum est iam ab origino intor Atthidom it Iadona

p. 25 quin etiam Homerum ipsum natione fuisse Athoniensem Aristarchus intuit' Tyriaseo vero et Theognidi,

quanquam e non prorsu abstinuerunt a formis quae Doricae dialecto pr0priae erant, amon eum haec nimium ab

epica ei elegiae discreparet, elucet cautissime agendum suisse Qu0d in embateriis Tyriaeus puro, ut videtur, Dorismo utitur, in ipsa l0rum Carminiani natura oritum St, quae ali ad Mescentibus Lacedaem0niis canerentur atque in terra Lac0niea maxime excolerentur. Quae de Amia eis Ionicis potissimum dirimus, multo muris aleni in poesi iambica, quae neque cum riginem neque cum argumenta tractatu spectas, commune quidquam habui cum piea. Iambi nim peculiari modo praeter ommetro a gente Ionica, ut ita diem, procreati sunt ei h ebil0- ut videtur primo nil artem redacti. Praecipue uis utitur odia, e0nvonienti 00rum origini ad vitia et peccata hominum ne quae iniique sibi displiceni salis acerbitai eavillanda i t 0ridenda vel innini iudiei, exami nanda. Quam Ii,nge ab iis rebus absit gravitas illa Homeriere manifestum est. Minime igitur iamb0graphis licebat usi0r illo gener dicendi uti, quod ne elegiae quidem

prorsus deseruerunt, nec lingua si latis ei variarum dialectorum formis composita, qualis nunquam in vitae O- l. Ogebit sella dissortatio uomerida prior, i ras.

10쪽

ω iidianae usum recepta erat, e tantum puro IoniSmO Optimam analogiam praebet comoedia Attica. - Paullo aliam rationem in trochaeis obsorvatam videmus, qui eum eorum propriam naturam ingeniumque respicimus, medium quendam locum tenent intor elogos et iambos Trochaei enim, in quibus ab ursi ad thesin descenditur, ibi tali quo ambiimpetu incedunt uxores quasi sunt virilium iamborum. Quapr0pier non mirandum si, quod dialecto Ioniam populari in his vestigia pica linguae lenissime impre88 Sunt. In epodi poetae etiam maiore te sentia usi esse videntur. Solonem, eum iambos primus se Ionia in terram Atti- eam introduceret, consentaneum est, ut in elegiis picae elegiacati dialecto, sic in illis Ionicae Atticam intexuisse. Ceterum de formis n0nnullis, quae apud ambographos propter metrum Xceptionem patiuntur, infra dicetur. EX eis, quae hucusque disseruimus, equitur, ut ubicunque reperiuntur quae his legibus respondeant formae. hae genuinae sint habendae atque ad earum analogiam ceterae quae repugnent emendandae. Neque in se offendi licet, quod saepissime haec ratio etiam ibi ingredienda est,

ubi quae e nostra Sententia formae genuinae Sunt, num Oro non superant subditicias, vel etiam eis inferiores sunt cum in univer Sum talem risin, quae numerum locorum ad alcul0 vocet, constanter adhiberi n0 oporteat nisi in scriptoribus, quorum opera vel Omnia Vel magnai saltem partem servata sint, non in fragmenti quae plerumque nec magni ambitus sitis nee multa.

In rostituendis Aiquiis Theognideis magno quidem impedimento est, quod ali0rum poetarum fragmenta cum vere Theogni deis confusa sunt. Sed tamen hoc pro certo haberi lic0t3 hae syll0ge praeter multo pluria Carmina

Theognide veterum tantum poetarum monumenta contineri. Praeterea autem, ut taceam de eiS, quae iam Scriptorum testimoniis ceteris elegiacis tributa sunt, procul dubio recte