Quaestiones de Orphei Argonauticorum elocutione : dissertatio inauguralis philologica quam amplissimi philosophorum ordinis consensu et auctoritate ad summos in philosophia honores in Universitate Fridericiana Halensi cum Vitebergensi consociata a ph

2쪽

UNIVERSITY OF ILLINOIS LIBRARY

3쪽

University oi Illinois Library

5쪽

QUAM

AMPLISSUMI PHILOSOPHORUM ORDINIS CONSENSU ET AUCTORITATE AD SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES UNIVERSIΤΑΤΕ FRIDERICIANA HALENSI CUM VITEBERGENSI CONSOCIATA A PHILOSOPHORUM ORDINE

RITE IMPETRANDOS

SCRIPSIT

HALIS SAXONUM

FORΜIS DESCRIΡSΙΤ E. ΚARRAS MDCCCLXXXVII.

9쪽

Post praestantissimam G0d0sredi Hermanni de Orphei Argonauticorum aetate dissertationem ' quaestio illa de huius carminis origine, quam ad litterarum graecarum historiam n0n Sine moment0 esse constat, a nullo viro docto accuratius rursu8 tractata eSt.

Quae enim Vossius ) contra Hermanni sententiam parum subtilia attulit, ut antiquitatem quandam dictionis in h0c carmine ines8e demon Straret, longissime recedunt ab aceu rata illius

argumentatione, qua recentissimae aetatis vestigia illam orationem in se habere probavit; atque minu8 etiam pr08pere ea Sunt excogitata, quibus K0enig8m annus ex carminis argumento vetustiorem poetae aetatem vindicare conatus e St. Quibus autem argumentis Hermannus ipse Summum momentum tribuit ad illam certius definiendam, ex numeris petita, quamquam haec p0tissimum dubitationem m0 vere p088unt, an ullo dum alligentius examinata sunt. Hermannus enim ex Variis numerorum pr0prietatibus, quae non nisi apud p0etas

ante N0nnum inveniuntur, a N0nno ex poeSi epica prorSus remotae Sunt, Argonauticorum scriptorem ante illius temp0ra fuisse

colligit: hae sunt caesura principalis post tertii pedis arsim, cui

Nonnus caesuram trochaicam in e0dem pede substituit, caesura tr0chaica in quarto pede, producti0 brevium syllabarum ob caeSuram, hiatus; quae omnia Nonnus eiusque imitatore8 non admittunt.' Edit. Orphic. p. 675-826. δ) Alig. Jen. Lit.-Zeit ung 1805 Iuni. p. 490-536.

δ) De aetate earminis epici, quod sub Orphei nomine circumfertur. Stesvic. 1810. Quae refutavit Hermannus in dissertatione: isDe argumentis pro antiquitate Orphei Argonauticorum maxime a Κ0enig8manno allatis. Lips. l8Il, in Opp. tom. II p. l- 17.

10쪽

Sed licet Nonnus carminibus tantam auctoritatem con8ecutus sit, ut mox magnum imitatorum numerum inveniret, qui ut alterum Homerum eum c0lerent legesque metricas ab eo constitutas diligenter observarent: quis negabit, unum tamen poetam exsistere potuisse, qui illa praecepta neglegeret, sive quod arte metrica parum imbutus esset sive quod haec numerorum severitas ei non placeret 3 Etenim magna diligentia et arte

opus esse ad versus Nonnianos sormando8 non necessarium est

demonstrare. i) Quanto tacilius noster p0eta, qui et in totius carminis compositione et in dicendi genere exiguam artem ingeniumque manifestat, illa numerorum difficultate adduci potuit, ut priorum epicorum licentia uteretur lSed ad illam vincendam satis habuerit ingenium, ne displicuerint ei, quae novavit Nonnus: nonne is, quem in

carmine componendo Secutu8 e8t finem, Satis cau8ae e88e

potuit, ut recentiorum numerorum proprietates evitaret γAc prosect0, 8i epos suum Vetubtissimo illi Orpheo supponere voluit, ut maiorem adipisceretur Ructoritatem, certe studere debuit, ut omnia recentioris aetatis vestigia et in argumento et in dictione nec non in numeris posita diligenter occultaret. Denique, si haec omnia praetermittimus: nihil obstat, quominus Argonautic0rum pue tam aequalem Nonni suisse putemus et Panopolitani carmen nondum satis auct0ritatis habuisse, cum

ille suum conderet. Minime igitur Hermannus, verum si quaerim48, certi S argu mentis Argonauticorum poetam ante Nonnum vixi 88e probavit.

Multo magis elucent ea, quae c0llegit, ut illum p0st Quinti Smyrnaei tempora exstitisse demonstraret; in quibus ea sunt, quae de licenti pr0nominum οὶ et 6φέν u8u uberrime exposuit ), cuius auct0rem Quintum Smyrnaeum suisse non caret pr0babilitate. Quae cum ita sint, eum tota illa quaestio de Orphei Argonauticorum aetate et origine nondum absoluta sit, sed omnibus

M Cf. Herm. Orph. p. 691: istamque severam accepit disciplinam versus heroicus3, ut nisi peritus, non posset epos moliri. φ) Orph. p. 773-8l1. In restituendo autem pronomine ol ΙIer- mannum conStat vehementer peccasse. cf. Guil. Wiel, Observationes in Orphei Argonautica. diss. Bonia. I 853. p. l7 8qq.