장음표시 사용
11쪽
Verum de variis helli vicissitudinibus quum judicium nisi
utrarumque partium opibus et viribus bene perspectis serri nequeat, a consilio me opinor non alienum esse, artem Aeschylidramaticam ita primum exponere ut quantum valeat ea ad ineundum binum, quam habeat per se cum religione necessitatem possit intelligi. Universae vero poesis in eo posita est vis, ut divina quaeque et aeterna cum humana hac et inani rerum condrtione, cum in os summa, tenestria denique cum coelestibus conciliet. lae in epica primum ossi ita inest rerum tot coelo distantium conelliato, ut non tam arte acta quam a natura data, immo non tam conciliatio, id est sublata discordia quam inventa Oncordia esse videatur. Nullum igitur carminis epici consilium, certis finibus descriptum. nn ubique dei, in quovis narrationis loco cum voluptate quadam commoramur, etiam in medio bello altioris cujusdam pacis amoenitatem percipimus neque est cur deis tranqnillitatem illam et beatitudinem, immo ne immortalit tem quidem invideamus, quum iisdem et nos legendo bonis eximi sane poetae munere donemur. Quare duabus tantum de causis non nimis errasse censeo Aristotelem, Homeri arminibus certum consilium, certos argumenti fines adscribentem: primum quod divina illa carmina qualia jam Aristotelis aetate legebantur, imprimis vero Odysseam revera nescio quorum hominum ineptia quodammodo ad certos fines vide revocata esse, tum ver quod eo ipso epici carminis vim vel invitus melius ille indicavit, quam si consilium in iis bene definitum non reperiri, desiderari vero contendisset. - Acutius rem ammer derum' video perspexisse, quum narrationi per se omnino finibus certis non definitae ex solo poetae epici arbitrio et initium dari et finem constitui dixerit Est ingeniosa etiam Schlegelii 'in illa comparatio carminis epici cum opere caelato quod et ipsum in Orbem circumductum non habeat neque ubi initium neque ubi finis deprehendatur. Verumtamen coneordia ista et tranquillitas inde nata, qua earmine epico lagendo et ipsi imbuimur, non ita comparata est, ut perire nequeat. Immo interno quodam forma pica laborat vitio, quo ne summam artis ea contineri opinemur praevisum est. Videlicet quod maxime agit Omerus, ut ubique nos contento animo retineat, id quominus assequatur, ipso narrationis ars
12쪽
Inent rerumque narratarum progressu ad irritum reducitur
Aciem mireris Goethii ' quod hanc epicae poesis quasi discor
diam detexerit qua cunctando moveri, movendo rem retineri vi
Iam igitur quum id prima poesis formae accidisse intelli
gamus quo proprium ipsius consilium perverti apparet, formam aliam non eodem vitio laborantem quaerimus. Id enim quam maxime poscimus, ut quae per se ne adesse quidem videbatur discordia in medium nunc aperte protrahatur neve de pace nisi bene cognita inimicitia cogitetur. Dissidium adhuc sopitum, in tranquilla rerum naturae contemplatione immersum quasi et latens quin in luce collocetur, immo ipsa humana mente excipiatur seri nequit. Inde vides carminum genus exortum quod totum dissidio isto continetur. Rem humanam a divina esse secretam,
rerum omnium non eam esse externam Speciem, quam animo
de iis concipiamus, virtuti esse aeternum cum vitio, spei cum eventu, animo denique cum rebus bellum geretidum, haec jam tristissima subit mentem experientia. Haec lyricae poesis origo.
Pacem quam nullam esse mente docemur, ipsa vi mentis resa cire, hostem internum internis superare armis conamur. Verumne eam quidem pacem, quae de rebus externis admodum secura sola mentis vi conficiatur, veram esse et mansuram apparet. Tantum abest lyrica poesi ut pax paretur, ut dissidium ea ipsa auge tur, nec salus unquam reperietur, nisi ad mundum iterum translatum bellum ipsum ex se pacem procreaverit Quantum me-' Brisfineehse gwlaeve Goetho und SeviIIer. III. p. et set. '' Naturam hane poesis dialoeileam, formis arminis piet, Friei, dr malle descriptam, a Solgor dam, quamvis obseurius inaleatam habes in praefatione versionis Soph. p. l. aeq. ed. l. es opp. u. p. 441 sq. Quantum vero externa tragoedias conditio eum natura ejus et indole ongruat, suspieari poteris uelleri si adieris librum Aeschylos Eumeniden, gneehise und deuiseti p. si . Ut iudicium etiam hic apponam de oetrina Aristotelis, proxime is ad nostram sententiam accessit, Videturque rei summam ac tetigisse, ubi in ipsa fere eaIce libri sui haec dicii φανερον, ora χρείττων ν ιη so. ' τραν Θριαλλον του τελους τυγχανου σα τῆς ae ro M. Adde cap. XV. r. νερον - - και - λυσεις τῶν uino υν Corino δεῖ του μυχου συμιβαίνειν. Sed eodem fortasse jure locum mihi illum laudaverta quem primarium avemus ad cognoscendam Aristotelis do vi tragoediae sententiam ep. l. locum, quem quanto opere vexari Les singlus Dramaturne. Opp. Md. Lachm. Vll. p. 33 sq. et 346 sq. neminem fugit. Sed quum verivano loco quod sit proprium tragoediae munus exponat, vera de re sententiatum demum inde evadet, at a ratione quam ille sequitur psyehologie ad ratio hem rem traduxerin vere philosophieam. Eo enim tota Aristotelis de pota doctrina vilio laborat, quod ad vim potius a possi in animo humano exercitam, quam ad ipsam posist naturam per ne spectandam redit aut hane eri disputandi rationem eum altera commiseet Nee desunt loci, ubi haerena maxime in Superstet rei omnem Mecisse videatur, qua tantopere exeelluit, mentis elem. suo ne temerius dieium putes, oeis proh tanquam exempli ep. I. N de
13쪽
hercule homines in detegenda illa suprema lege laborasse videmus, illa inquam lege, qua universum mundum et eum quem
oeulis cernimus et eum quem sola mente conspicimus, regnari
eertissimum est Quid quaeris Aeschylum tibi verum rei
dramaticae . inventorem et conditorem, heu qualem virum ostendol' Habes poetam, qui, quum in summo poesis genere versaretur, formam illam rerum triplicem arti vindicavit. Alterum alteri oppositum a tertio utrisque superiore excipitur, superatur, alterum denique cum altero conciliatur Arte praeeunte religio est subsecuta, docuitque haec eadem lege deum quoque teneri,
quum unum deum eundemque tres esse deos contenderet. Eam vero legem ad rationem jam haec nostra aetas revocavit, ut aeternam eam esse mentis formam, aeternam philosophiae legem omnemque esse cogitationem ad hanc normam exigendam
Eam igitur tragoedia ab Aeschylo, si minus inventa, in suam certe formam vindieata, arti persectionem attulit, ut quae desiderabatur antea rerum inter se dimieantium conciliatio ex ipso illo proelio nunc exoriri videretur. Ad res enim rediens externas et ad campum historiae late patentem eaque in re epicae rati ni non dissimilis, eo tamen hanc superavit, quod res non per se nullo laetas discrimine exhibuit, sed summa discordia laborantes ad summam perduxit concordiam, in summam ex servitute quasi in libertatem vindicavit. Quam ob rem vi ista conciliatrice
freta ex narratione et multo magis etiam ex sola mentis contemplatione ad ipsam vitam et veritatem rem reduxit. In scenam
produxit deos hominesque, loquentes eos et agentes. Immo res ipsae, quibus nihil amplius adhaesit, alienum quod diceres et non bene perspectum, quarum ipsa nunc quasi anima erat revelata, in lucem jam ante aures spectatorum oculosque prodierunt. En dei hemes, homines quum carminibus jamjam Homeri eam essent naeti immortalitatem, qualem sibi non posse contingere magnus ille Alexander aegre ferret, quum Pindari laudibus jam in coelium essent elati, in terram nunc vel mortui redierunt neque immortalitatem tantum coelestem sed vitam ipsam et talem quidem sunt assecuti qua nescio num aliam habeas aut veriorem dicere aut pulchriorem.
diserimine exponit plei cariniuis ei tragoediae et ep. XXVI. ubi docet, quantum hae sit illo praestantior. - Quo loe Aeschylum habuerit risisiele eur rilogiae formae ne mentionem quidem feeerit, laeas a Wel cxero: Die Assehyllaehe Tritogie Prometheus te p. 12 sq. et fias.
14쪽
nus initio per se est perlaeta, e latius ubique vagatur, ut, si gradu non valeat, numero certe possit vincere. Quem igitur rhun gerendarum quasi rhythmum aut numerum tragoedia invenerat, ejus tam studiose prae se tulit speciem, ut eum semel ostendisse minime contenta ad triplicem abiret praeclarissimae sermae repetitionem. Tragoedias inde habes tres, alteram excipientem alteram, unamquamque summa illi tragoediae legi respondentem, compositamque ex tribus istis partibus trilagiam et ipsam rhythmum illum vel maxime constentem atque consi
Maximi id esse momenti, summamque in eo cerni summae legis vim haud facile negaveris, summam ea ratione pulchritudinem contineri vix concesseris. - Quid enim annon, si undarum
instar tragoediam sequitur tragoedia, ipse sibi dissidere videtur eis, quippe qui nisi ter tripartit opere sormam tragicam exhibuerit legem summam non satis expressisse sibi videatur An- non suspicio erit, si saepius eam expresserit, id propterea eum fecisse ut ilium in singulis commissum repetendo corrigeretΤQuare non possumus quin majorem Sophocli laudem tribuamus qui una eaque pleniore tragoedia idem essecit, quod tribus ante Aeschylus J. Sed quae vitia sint Aeschrleae trilogiae, quae tragoediae, tum demum dicetur a nobis quum nostram opinionem de trilogiae
natura modo prolatam et contra alias doctorum irorum senten-ιias defenderimus et ipsis eschyli fabulis breviter recensitis, quam adhuc eri potuit, clarius exposuerimus. Λ o solent initium sacere homines quum ad rem aliquam mirabilem primo accesserunt, ut, quod intelligere nequeunt, sorte id factum esse affirment. Scilicet non vident, vim casus nullam esse, nisi quae et ipsa ad nocessitatem redeat. Huic igitur quum
locum omnino non esse contendant, errant contra qui sit locus, quae illa necessitas, hoc si ipsi se perspicere non posse consiterentur, vere dicerent. Iam vero casu valere jusso ad causam rei quaerendam alii accedunt, sed non tam ex ipsa re cam hauriunt, quam de suis
15쪽
ad rem eam afferunti Quam ingenioso id feceris Hermapnus vel ex eo mo Goethium habuit eo entientem ' intelligi potest, nec mea ille, laude eget ingenii inquam laude, nam in re summa quantum a vero aberi averit, uberius Schoellius ' ostendit. Primam videlicet tragoectam ad excitanctim totum animum fuisse comparatam, secodam auribus potissimum, tertiam e lis indulsisse Hermannus ontenderat. Proximiun est, ut adesse quoddam intemum uilogiam ineu lum, in argument potius quam in forma positum intelligatur, ita tamen, ut quale id sit aut onmino non aut obscurius indicetur. Suspicatus est eam uilogicae compositionis rationem vir et
ipse ingeniosus Genellius. Idea Miqua tres inlogias labulas
quasi vincul teneri non semel is est professus '' ). Sed ustra jam quae sit aut qualis ista trilagiae idea ex eo quaesiveris, nec sane habemus quod ortius de eius sententia proferamus quitur quidem de certo rerum pro su in altius dicit a primas tragoediae istitio ad finem usque tutis aseendere res et augeri, sed quintum id valeat ad triuigiae eo ilium perspiciendum ipsa videas. En reseram, quem in Orestia progressum statua is Agamemnone rem ait insinciter potius quam improbe gestam repraesentam, in Choerisoris jam plurimum ethioam agendi rati nem valere, a deis e longinquo saltem prasrisam et promotam,
tertiam denique totam apud deos esse et cardinem rerum in Onditione vinari divina pg. 161. J. Alio loco pg. i. o m. in
sabula trilogiae secunda rem dicit suspensam teneri idque non sine rerum suturarum tristi praesensione. Ad haec sere redeunt, quae passim viris in monuit, eaque ipsa ut consilii trilogiae
interpretem magis perspicue loquentem quaeramus, nos --
Quid miremur, esse ab eo primum, quae sit uilogia ratio distincte dictum, quem philosophiae Fichtianae sectatorem, gravioremque etiam et acriorem pulchri judicem quam philosophum fuisse scimus Perspexit A. . Schlegetius et, uti solebat. quas praeteriens monuit formam tragoediae triplicem positione contineri, oppositione, conciliatione. - Sed nihil praeterea sciliseet ut aliis non tam interpretandae sententiae quam e rumpendae opiam dareti Haud prosecis habemus, quem de cognoscendis Aeschyli u. logiis melius 'elcher meritum dicamus, sed licet et ipse
16쪽
Seblis galli sententiam sit amplexus, tamen quantum saeiat ea Brina ad poculiarem tragoedias dignitatem, non sensi Eo enim quod mundi legibus et naturae humanae eandem formam inesso oontendit, quum dignitatem ejus possit augere videri, minuit contra eo quod ne e co quidem carmini eam deesse adjicit. Rebus sane lex illa non deest, sed ut animae loco in rebus appareat, id non Homeri sed Aeschyli arte consectum es Immo h epico mine tam aliena est ratio ista trito ea, ut uno ibi omnia e demque tenore in infinitum trahantur, eodem omnia loco, eadem dignitate habeantur. Verum igitur non omnino quidem est erepotuit virum optime de Aeschylo meritum, sed quantopere verieognitionem habuerit obseuratam ex loco praeterea pag. 538. intelligitur Jam qui tantum quantum oportuit Schlegeti sententiae tribuerit et ultra sit in ea explicanda progressus inter reliquo qu Pae doctos quidem et ingeniosos Aeschyli interpretes neminem Video. Immo unam eandemque ideam per tres tragoedias uel Droysen ius etiam, vir omnium maxime philosophus, habetis iis dixisse in Nam id quoque quod de conditione Aeschyli philosophica contendit, ne ingeniosius quam verius dictum sit, v reor. ireris viri ingenium Heraelitieum illud κάωτα H ad
subsum transserentis, quippe qui eam in sabulis suis agendi
et patiendi conditionem deseripserit, ut tota vita continua quadam agendi et patiendi serie videatur constare. At quanto molius Aeschylus Videlicet ut ne poena peccatum, crimen in infinitum crimen videatur subsequi, id ante omnia egit, in eo ars ejus tota versatur. Rebus amictis modum, turbatis ordinem addidit, bello Pacem, culpae veniam paravit, ab odio denique ad amorem, ab ira ad gratiam rem deduxit. Ubi est, dicas quaeso, tragicus ille Heraclitus, nisi sorte uere et in perniciem ditis omnia ruere quod sceleribus Pelopidarum finis in umenidibus et venia con cedatur. Mihi certe, ut jam indicavi, Aeschylus non Heraclitummodo, quem epicum dixerim philosophum, superasse, sed - ut poeta quidem hodiernam nostram philosophiam attigisse vid turi Sed jam satis de Droysenio. Suhoellium praeterea prae Schlogelii, Genelli sententiam laudantem, ceterum de vero Aeschyli componendarum tri-logiarum consilio vehementer dubitantem nec certi quid proserentem habemus p. 24 sq.). Nos vero Schlegeti sententiam proxime veritati accessisse ea jam professi sumus quam supra ab epica poesis forma incipientes dedimus trilogicae rei explicationem. Superest, ut hac
' Iu versione fabulariis Aeaeu. ed. s. pag. Mi et . . g. 168. 17.
17쪽
adaptenins. - Potuit haec sane simpliciter ita prolata non nimium valere ad persuadendum. Qualis enim est positio illa, o posai et conciliato, quae est singularum tragoediarum conditio, qua denique auctoritate semper eundem suisse apud Aeschylum trilogiae ordinem evincitur Indo omnis orta de Schlegelii sententia dubitatio, inde confusio tanta, aucta ea praeterea Observationibus e sabularum perditarum recensione prodeuntibus. Mihi vero omnis de hac re disputatio incipienda videtur a certa illa Orestiae trilogia, poterit in auxilium vocari Promethei trilο-gia cujus ex parte superstite, reliquarumque fragmentis satis ad has etiam circumspicere licet. De reliquis vero trilogiis non nisi admodum caute judicium ferre conceditur. Nam quum minime id improbemus, immo summa laude dignum habeamus, quod Weleherus moliebatur ut colligeret tot dilecta membra poetae et de singularum tragoediarum nexu et argumentis quaereret id tamen ne doctissimi quidem et ingeniosissimi viri hodie viventis esse eontendimus, ut artem Aeschyli ex ista sabularum ruina erua Qua in re jam video nonnunquam Melcherum, saepius Droysenium aequo longius esse progressos. Ecquis nobis persuadebit eandem fuisse Aesctyli mentem quam Droysen ius suspicetur fuisse Taceo de viri elegantissimi lusu, ne dicam temeritate, quod singulis nonnunquam verbis a grammatio scri tore servatis certam tribuens vim certumque locum uti alter Brossesius mihi visus est agere. Ad restiam igitur aceedentes crimen videmus in prima Tragoedia commissum, crimini in altera poenam oppositam, in temtia quod et crimine est et poena superius, veniam datam. Quaeris quo jure Clytaemnestrae facinus crimen potius quam menam dixerim, quam merito Agamemnon subiret, cur poenam
tantum appellaverim Clytaemnestrae quod eodem jure crimen sit appellandum ab Oreste commissum quaeris quo jure pacem illam in fine paratam poenae potius a Clytaemnestra datae et criminis contra Agamomnonem commissi quam ejus criminis dix rim finem cujus Orestes matris caede obnoxium se reddidisset Habeo, quod ad utramque quaestionem respondeam. Est sane non innocens Agamemnon, punitur sane non ita Clytaemnestra ut nuthim cadat in filium crimen, sed totum si spectaveris, adnexum trilogiae perspiciendum si redieris, alterum igitur cum altero si comparaveris, leviter haud dubie Agamemnon cum uxore comparatus, graviter haec cum filio comparata peccasse tibi vid bitur. Est sane neque erimen illic merum nec poena hic mera; sed nexum si non neglexeris, illic ad crimen, hic ad poenam rem
summam redire fateberis. an credis lueem illam dialecticae a
18쪽
tis Aeschylo exoriri potuisse, si res alieni ne iam simpli set sta constantes, cisus et non mutandis finibus circumscriptas habuisset anno in eo cernitur vis notionum dialectica ut simiusui sint indides et contraria, ut in se inclusas habeant aliae quas primo obtutu ab ipsis alienissimas dicas, iisque quasi sint resertae et gravidae in rebus simplieiter sibi oppositis quomodo te tia possit eaque superior evadere, equidem non intelligo. Simialiter iisque Orestos nisi poena a matre sumenda crimen simul contraxisset, quomodo veniam potius quam praemium potuerit accipere, neque illud nisi crimen cum juris quadam speere in maritum regina commisisset quomodo accidere potuerit, video. Inde quoad nos Schlegeti partes tueamur et, spem etiam, quanis sit nostra sententia illius sententia praestantior intelligi poterit Videlicet est Fichii illud, iurei oppouere antithesi te tiamque his assumere synthesin. Sed qualis est ista synthesis lialis sane, quidem patitur aperta et simplex notionum oppositio. Non coalescii cum altera altera, sed uia si restringunt et impediunt. Idem vitium chlegeti sententiae adhaerere neminem jam sugere potest, ne quadrat ea ad Aeschyli ariem nisi ita, ista ut a nobis nunc factum esti Sed restat ut ad alteram etiam quaestionem respondeam. Id quod tertio in dramate agitur non Clytaemnestram intre Nque Orestem respicere vobis videtur, sed sol Oresti pro illa matris caede hic veniam dari contenditis. Responsum mihi sares suppeditat quae culis vel ultro se offert, ab omnibus sere interpretibus observata. Non solum Orestem chlegetius ait sed totum quasi genus humanum a furiis liberari l. l. p. 184 . Abit Orestes criminis absolutus neque tamen res ramatis est
peracta os uelle l. l. pag. 197j. Quid multa rei summa
neque ad Agamemnonis necem neque ad Clytaemnestram neque ad Orestem redit, sed humanarum rerum ea tantum habetur ratio ut fundamenis sint rebus divinis, id est deis quae solae in
sine apparent et ex innanis rebus quasi emergunt crimen omnino et poena quomodo venia data tollantur et hanc esse ei crimine et poena superiorem, id uilogia ista expressum esse sa inhimur.
In Promethei vero trilogia facilius etiam in hunc modum
comparatum esse poetae eonsilium eo esseris Dei enim quum
soli hic agant, ab ipsis rebus gestis adrideam in altiore loco positam non opus est ut ascendamus. Illis quae accidunt, illi quae e agunt ab ipsius ideae motibus non differunt, iis ut haec in illis ipsa cernatur et quasi manibus comprehendatur. De singulis primi dramatis scenis satis securi, id tantum tenemus, Prometheum ibi surto commisso Jovis sibi inimicivas contraxisse, a Pro-
19쪽
- 11 mouio Iovini esse Mnsum j. Jam sequitur vineis Prome theus qua Prometheum videmus octiam facinoris erudelissimam dantem. Id igitur jam accidit quod prioris dramatis argumento vel maxime contrarium dicas, ita tamen ut neque ibi victorem Prometheum, neque hic habeas victum. Nam neque immerito habet Iovem sibi iratum, neque imm0rito ipse Iovi irascitur. Alter in dramate libertas prudentias uncta et quid valeat et quia
audeat, inero quid contra illam summa valeat vis et potentia humanitate sere omni et sapientia destituta experimur. Neque hime non vinci victorem, neque illum non vincere victum elucet. Bellum illud deorum in pacem cedat necesse est et ita quidem ut numinum per se sibi ποsitorum ipsa natura mutetur Altera alteri cedit, ut obediendo vera sapientia, sapiendo vera exsistat potentia. os satis certo scimus soluti Promethei argumentum
suisse. Cum hac jam sententia ut conseramus atque eonis emus varias virorum doctorum observationes pus non est. Sed - ut hoc unum afferam, animum quaeso advertas, quam bene nostra
sententia id intelligatur, quod cum aliis Welcherus annotava py 489. esse videliset mediam uilogiae partem eam qua marime moveatur animus et corripiatur. Oppositionis id esse, in in animo quoque litem provocet, Mile intelligitur. Eodem modo Aristot lis de tragoedia doctrinam ad nostram remeari posse, jam supra
Reliquis vere trilogiis idem vindicare quum et longum sit et in plerisque ob stamentorum paucitatem fieri nequeat, ne utile quidem videtur esse. In omnibus enim idem Aeschylum semium esse consilium e propterea verisimilitudine caret, quia dissicile est eam semper legem servare quam non legis sed formae loco, non tanquam philosophus sed tanquam Ogis habes. Id quidem vix a nobis impetramus, ut sebulas eas quas ipsa historia
inter se conjunctas poetae iradiderat, non credamus ad illam ipsam legem ab eo semper esse reductas. Scimus enim, quam semel animo concepta dea vim exerceat eui resistere nequeas. Sed saeilius movemur, ut sabulas etiam nullo inter se cohaerentes vinculo, trilogias igitur quas non proprio eo nomine nominaveris, ab Aeschylo in scenam credamus atque certamen productas esse.
Documento nobis sunt Persae cum Phineo iuncta et Glauco quas fabulas ad eam Droysen ius in versione pag. 319. ideam redire statuit quae Osuam magis quam Aeschyli aetatem olet. Ut breviter hic de dramate satyrico quoque dieamus, est
20쪽
id ita comparatum ut omnem tragoediis antecedentibus severitatem et acerbitatem adimat et quod possit philosophiae et rei gionis cujusdam sanctioris videri, id arti rursus vindicet, quippem gravissima quaeque cum laetissimis miseere licea Bene la davit Chii Ionis dictum Droysen ius in vers. pag. 334. in ingenisse Schoellius nonnulla de dramate satyrico disputavit, quae ad nostram sere sententiam redeunt conseras etiam et cheridissertationem de dram sat in libro cui inscriptum est Nachtragis de Schri liber die Aeschylische rilogi pag. 185 seq.
Magna vero ea superest quaestio qua singulae singulariun trilogiarum tragoediae Aeschyleae per se spectatae conditione fruantur. et cherus primum, quod antea jam nos monuimus, singulas etiam tragoedias trilogiarum speciem eo reddere confimmat quod sint et ipsa tripartitae. Statim vero, ne quis ea se ternae formae similitudine decipiatur, prorsus aliam ait mediae partis cum extremis comparatae in tragoediis singulis esse atque
in trilogiis conditionem Tritogie g. 493. . Ea quae sit, ibidem
pag. 16. docemur. Saepissime enim quasi subsistere rem, e sonam introduci, nonnunquam a re ipsa satis alienam, exitum
cunctando retardari, vim actionis vel magis eo augeri contendit '. Id quum a plurimis observatum habeas, jure tuo cur ita sit ex Welcher quaesiveris. Ille vero ad legem apud Graecos late patentem provocabit, qua certo ordine omnia et ita fieri voluerint, ut singula respondeant singulis, similia cum similibus compo
In alia omnia Schoellius abit. Nam actionem in media tragoedia non solum negat lentius progredi, aut prorsus de loco non moveri, sed ipsa illa dramatis parte vel maxime progressum ait contineri, ea anteeedentia colligi, sequentia praeparari l. l. p. 26. J. Ipsi videamus. Quid vero in Agamemnone statim mediam partem quandam ab extremis distineturi, et tres quasi actus quaerentes nihil hujusmodi invenimus, locum vero qui minus ad actionem pertineat, sed totam rem e sere modo quo choriearmina luce quasi collustret eum invenimus quo Cassandram poeta de Troiae, de Pelopidarum praeterita, de sua de Agamemnonis et Clytaemnestrae futura sorte veri, facit pulcherrima et gravissima proserentem. In Cho ephoris quid medium, quid extremum dicas non deest quidem sed neque certis quod finiabus describere possis nec quod extra actionem sit positum aut
quo retineantur res, quominus ad exitum perveniant, inVenies.