Studia Theocritea...

51쪽

Quaestio igitur fit, quo anno Antigonus sonatas, is enim intellegendus est mercennarios Gallosihiladelpho miserit; quae res mihi valde dubia est, etsi certos annos statuere non dubitabant. Atque Antigonum, apud quem post victoriam Delphicam Celtarum reliquiae militabant, copias tolemaeo misisse non ante res ac doniae constitutas, i. e. non ante a 277, verisimiliter ponitur Droys. III. 1, p. 194 27 adn. 2). Num vero a 276 miserit, ut Koeppius I. l. p. 12 putat, pro certo affirmari nequit; nam etiamsi verum est Gallos post Macedoniam receptam Antigono molestos fuisse, ita ut eos a se amovere cuperet, tamen non prius Philadelpho mittere potuit, quam ab eo ut mitteret peteretur. Quod antem scholiasta de Gonata dixit 'Avetirovός τις 'iλος Πτολεμαιου Droys. 27 adn. 2), cavendum est, ne quid e vocabulo φιλος concludatur, quia Antigonum illi scholiastae parum notum fuisse ipsa dicendi ratio demonstrat, velut de rato in schol cod. ad Theocr. 6, 1 legimus: προσδιαλε7ετα 'Aρατερ tu φιλερ εαυτου Θεόκριτος ).

Iam quaeramus, num terminum eruere possimus, ante quem

Celtas in Aegyptum venisse necesse sit. Atque cum id non potuerit fieri eo tempore, quo Antigonus et hiladelphns inimicitiis segregati erant, mercennarii missi sunt ante bellum Chremonideum, quo Ptolemaeus Atheniensium socius erat contra Antigonum Droys p. 232ὶ Sed cum huius quoque belli tempus varie definiatur, a Droysen 266-3, ab empelio inde ab a 264, hoc discrimen nobis expediendum esset, nisi titulo quodam' adiuvaremur in eo enim ἐπι Πειθιδημου ' αρχοveto scripto, quem archontem Diuen-bergens' olymp. 28, 2 vel 3 tribuit 267 6 vel 266 5 - Rangabis antea statuerat inscriptionem factam esse inter ol. 127, 2 27I M et 128, 4 265λ- etiamnunc exstat foedus inter Athenienses

52쪽

Ad δικηκότας κτλ. autem imprimis Antigonum referendum esse ipsum bellum Chremonidem exortum ostendit Ptolemaeus igitur in hoc titulo memoratus, cum foederis parte haberet atque etiam fortasse eius auctor existeret cf. s. 16 sqq. , tum temporis n-tigono infestus erat. Quodsi reputamus, quanti sine dubio hiladelphi interfuerit, ne potestas Macedoniae nimia fieret, facile concedetur iam pluribus annis ante ab amicitia Antigoni eum recessisse et favisse causae Graecorum. Quare cum post Pyrrhi mortem 272 celeriter Antigonus summam in Graecia potentiam adipisci inciperet, Verisimiliter statuere mihi videor non post a. 27 Celtarum manum in Aegyptum Venisse. Neque omnino probabile est nimis longo temporis intervallo post proelium Delphicum Antigonum, quippe qui multis deinceps pugnis occupatus esset, tot mercennarios, erant autem sere quattuor milia, Ptolemaeo misisse. Itaque si quis contenderit quoniam bello cum Ρyrrho gesto magnam virium partem Gonatas perdiderit, ne post a. 27 quidem ab illo Gallos esse missos, me non repugnantem habebit. Sed volui demonstrare inter a. 27 et 270 certum annum adhuc definiri non

posse.

Hos antem Celtas scholiasta illo tradit voluisse ου Πτολεμαιου διαρπάσαι τὰ χρηματα Id auctore Pausania I, 7, 2 factum est eo ipso tempore quo molemaeus cum aga bellum gerebat hunc enim se subito recipientem persequi Gallorum seditione prohibitus est. Hoc autem bellum, ut supra p. 4 sq. exposui, utrum cum Koeppio a. a. 275 an cum Wiedemanno paulo aut a 265 fuisse statuendum sit, plane incertum est quamquam mea opinione Verisimilius illud ponitur quam hoc. onamus nunc statim a. 77 Celtas in Aegyptum missos esse, statim post seditionem fecisse, statim denique post Callimachum hymnum scripsisse, apparet hoc

factum esse non ante a. 276. Sin autem bellum cum Maga a. a. 266 gestum est, ita ut mercennarii, cum κατασχεtv Πυπτου

rius. vellent, iam aliquod tempus apud Ptolemaeum stipendia meruissent, id quod fieri potuisse negari nequit, hymnus a. a. 264

53쪽

scriptus est neque enim sacile credemus multo post Gallorum stragem Callimachum eius mentionem fecisse quasi facti alicuius singularis. Cum igitur iudico carmen, de quo egimus, compositum esse inter 276 et 264, spatium non tam artum pono, quam posuit ouatus cum inter a. 274 et 272 hymnum conditum esse diceret p. 2l6: presque me certitude ' , neque ego quidem acquiesco incerto anno, velut Hempelius p. 91 ca. a. 27l Brinkerus p. 69Mn. 1 ca. a. 72 Callimachum Delum celebrasse statuit sed cavendum quam maxime duxi, ne in re tam incerta nimis certa scire Videremur. Ceterum quod poeta praedicat in Ptolemaei potestatem Venient ala*οτερη λεσ07εια καὶ α πελαIεσσι καθηγται κτλ l68 sqq.), inde nihil efficitur, quod quidem valeat ad tempus carminis terminandum, quia omni regis aetate sic blandiri ei licebat. Duorum igitur Callimachi hymnorum alter aetate maior estencomio heocriteo alter autem, hymnus Delius potest fieri, ut post id carmen scriptus sit' . Sed sive heocritus utrumque hymnum cognitum habuit, sive alterum imitatione eum expressisse hos hymnos, cum scriberet carmen aditolemaei laude celebrandas, videor mihi supra non obiter tantum redarguisse. Quodsi nonnumquam similitudines inter utrumque poetam inveniuntur, mirum non Videbitur reputanti eiusdem aetatis moribus et condicionibus, simili res humanas litterasque aestimandi ratione 1uisse eos coniunctos. Velut illorum temporum poetae Vasta operanimi sudore moliti et a Callimacho 2, 10 sqq. p. 8 et a Theocrito 7, 45 sis perstringuntur. Deinde quod ille usam

sic appellat: εἰπὲ θω, συ νιε αμ.iit, hὸ Wετεροισι ἀεισω 3, 186), in mentem legentibus venire possunt haec a Theocrito dicta εἰ ἐθεα, b αρ οἶσθα, r δ ετερ o υποφήτης φθεIξομαι, ει ἐθελει συ, και -ως τοι φιλο αυτ ii 22, 116 sq.). Verba autem ero, δ' ετερ ovυποφ. multos criticos exabant; et re vara, si quidem significant Musarum vel dearum vel deorum interpretem post unam Musam appellatam, de qua sola in sequente quoque versu verba fiunt, haud x Iam Droysenus p. 30 adn. 1 quamvis dubitanter suspicatus

erat carmen anno fere 265 scriptum esse. - CL de Wilamowitz. Antig. v. m. p. 220 Qu. l. -

54쪽

apte posita sunt neque igitur aptiora Agent haec a Jacobgio coniecta: I u δε θεω υποφ. Quae causa fuit, cur einerius quamvis dubitanter proponeret eri δε etsi, v πο . et similiter Hillae dis is δ' ὁ Ο, υποφ. Haec autem requirebant, quod θποφήτης boni

scriptores et ipse heocritus non dicunt nisi addit genetivo dei deaeve, cuius quis interpres est inela. p. 492 . t tale aliquid simile hoc quoque loco vocabulo πο*fetati ut addi potuisse non nego ita addi debuisse non iudicaverim. Etenim quod heocritus 16, 29 scripsit Μουσαω - ερους ὁποφητας et 17, 1l Μουσαω,δ' υποφῆται, si quis locos inspexerit, sentiet omissa usarum notione non apparere, cuius intellegendi sint ποφῆται Quod idem cadit in alios locos cf. rat. 164 Apoll. Rhod. , 131 l. Fritzsch. ad Theocr. 6, 29). At in verbis leti θεά, b αρ Θα, ero, δὲ

υποφήτης φθεIξονια - cuius interpretem poeta e nominet, nemini potest esse obscurum. Quare ego einelii non oboedio neque oboedivisset Lachmannus, qui iam a. 18l proposuerat ero, δ' ἐπεo,vυποφ. Propert. p. 90 q.). Hae coniecturae omnes inde enatae sunt, quod putabant aetερω esse genetivum quem dicunt subiectivum. Viam vero diversam ingressus emsterhusius primus scripsit ετεροι pro τερω, eique Ahrensius assensit. Ego quoque asse tirer, si mutationem hanc non facilem, quippe qua mendi origo non explicetur, necessariam esse mihi persuaderem. Ut breviter dicam: equidem cum iesstingi puto Gερω vocabulam non temptandum esse et genetivum intellegendum esse obiectivum dic usa, tu enim scis, ego ero interpres alii constitutus cantabo etc. quam eandem sententiam Callimachus expressit: ε ε θεά, συ λὲ ανινι ,ἐIω δ' Gερουτιυ Ψεtσω. Vides mea ulterpretatione locum Theocriteum Callimacho etiam similiorem fieri; at imitatio alterius non agnoscenda est in his sententiis non inusitatis; indarus quidem dixerat: νια,τευε Μοισα, προ ρατευσε δ' tr frg. 18 Boecis.); cf. om.

Uterque igitur poeta eandem de usis sententiam expressit; Sunt alia, quae alter communia habet cum altero velut illud de Megarensibus sive emensibus cf. Suid. s. v. υνιει ΜεI. μο- Verbium, quibus quaerentibus Pythia responderat fge eos υτ vλόris, lv ἀριθμι . Atque Callimachus dicit: τῆς δὲ ταλαivricvυμφης ὁ, Μεὶαρέω o Hro ου pthi ιυς Ep. 25 5 sq. liberius

55쪽

autem heocritus proverbio utitur sic: 1111ες δ' υτ λόIω τειος αξιοι οὐδ' ἀρδενιητοι, δόi quot ΜΠαρῆες ἀτιμοταπι iv νιοιρ l4 48 sq.). Vel quod olyphemus heocriteus 11 75 loquitur et τι φευ ovis διωκεις forma usus masculina, etsi Verba τι φευτοvet spectant ad Galateam haec e proVerbio sumpta esse eo verius conicitur cf.

irasch et Hill. , quo similius Callimachus dicit: οὐμος ἔρως

ταται ep. 3l 5 sq.); nam propter τοὶ δε positum est τὰ Alv, quamquam per se proverbio indicando melius inservivisset et μὲv. Tum eaedem apud utrumque leguntur comparationes velut Delus insula vel, ut prisco nomine appellabatur, 'Aimερίη fingitur a Callimacho οὐραvόθε φευrουσα Διις ανιο ἀστέρι mi 4, 8); Hylas autem in fontem incidit si, ὁ τε πυρσις ἀπ' ουραυο ηριπε ἀν-ὶρ ἀθρόος tu πουπρ κτλ. 13 50 sq. , quo loco Theocritus rei illustrandae causa plura adnectit. Comparatione astri de coelo delapsi utitur

etiam Apollonius Rhodius 3 1376 sqq. Vel de Erysichthone

fame continua vexato legimus: Ac δε ιμαveti tib ψ, Ac ἀελι ρ ut πλαII o, καὶ ovetio let pusico ἐτακετο Call. 6, 9 sq.); et Daphnis amore Perditus χιω δ τι κατετακεet νιακρδυ ὐφ' Attio ' Αθυ, ' Ροδόπα ' Καυκασο ἐσχατό ovet Theocr. 7, 76 sq. . Ut hic in fine versus Theocritus posuit ἐσχατόωυτα, ita eadem forma usus Callimachus scripsit: tetrius ἀφ σπερο ἐσχατόωυτος 4, 174 cf. ad hunc locum Μein et Staneid. ad Theocr. l. l. Ahrens.). In hac autem viris comparatione praeirit iam Hom. et 205 sqq. quem locum Friissctius laudat. Alin generis similitudines hae sunt Callimachus cum exponit, quanto more prae ceteris nymphis matrem iresiae olimminerva

amplexa sit dicit: καὶ ουποκα χωρὶς haveto 5 59 et Theocritus de Hercule Hylam amante scripsit: χωρὶ δ' οὐδεποκ' 'ς 13, 10) Τamen quamvis similia inter se haec verba videantur, quam diverso uterque poeta ingeni fuerit, ex his locis dignosci potest. Callimachus enim vocem ουποκα affirmaturus per complures versus

60-64 docte ut solet earum urbium nomina numerat, ad quaa Vecta πολλακα α δαίμ o ut εω ἐπεβήσατο δίφρω 65 . Aliter autem Τheocritus suum vocabulum οὐδεποκα de temporibus ita explicat ut mythologiae rebus eum vita cotidiana coniunctis Conat. p. 43b dicat Herculem sine mi fuisse neque tum, cum summus dies

56쪽

esset, neque cum Aurora ad caelum ascenderet neque vespere odFoποκ' ὀρτάλπιο litvυρῶ ποτὶ κοιτο ὁρῆγε σεισαμ.avας περα ματρος ἐπ'

αἰθαλόεvet πετευρ ρ 12 sq. . Deinde Callimachus ab Apolline sic fecit serpentem Pnhicum interemptum eth lia συ κατηυαρες, αλλο, ἐπ' αλλε βαλλω, ωκυ δε no 2 10 sq. . Ut hic tuo o*t interficitur, ita similiter apud Theocritum ab Hercule sagittis petitur λις tui et 25, 227). Uterque igitur, et Apollo et Hercules, fingitur sagittas semel plus in monstrum misisse. etsi apud heocritum non paucis Verbis sed accuratissima singulorum descriptione Hercules rem a se gestam enarrat praeterea hoc discriminis intercedit, quod Hercules beluam non ut Apollo solis sagittis occidit, sed his frustra operam molitus clava demum exanimantem efficit. Quare si quis in his locis alterum poetam ab altero pendere putaverit, maiore iure Cassimachus imitator statuetur; quamquam ne id quidem opus est, quoniam ab eius ingenio mira haec de deo immortali narratio non abhorret simplicius enim et de naturae aptius in hymno hom uno ictu draco necatur 2, 17 sq. . Sed quaeramus, num forte alia exstent vestigia necessitudinis inter utrumque poetam intercedentis. Atque Callimachus cum

Theocriti carmen X venustate praeclarum tetigerit cf. Friinsta. Ιp. 342: ill ad a. 17 quamquam certum hoc non est, quia RΡhiloxeno quoque idem argumentum tractatum esse constat cf. schol ad Theocr. 11, 1 Be v. poet lyr. III p. 609 sqq. . Ceterum heocriti carmen vulgatum fuisse e Bionis carminem cognoscitur. - Accedimus ad aliud Callimachi epigramma, quod totum exscribo 52):

Mirum est quod nonnulli viri docti hoc epigramma ad Theo- FritasON ad 8, 56 O. Ribbech. l. l. p. 85 me et p. 40;

alii. -

57쪽

critum, poetam bucolicum, pertinere putant. Etenim poeta ut secum IoVem comparat, ita cum heocrito illo confert Ganymeden: Iuppiter, heocritum oderis, si me odit; sin me amat, amaveris; nam tu conscius es dolorum, quos Ganymedis amor olim tibi paravit; proinde mihi nunc succurras, qui et ipse pueri amore vexatus sum. Quem carminis sensum si recte explicavi, de heocrit Syracusano nullo modo posse cogitari apparet; nam qui tandem accidere potuit, ut poetarum aequalium alter alterius tamquam pueri amore caperetur quasi Iuppiter cum puer esset puerum Ganymeden amasset aut aetate adultus virum rapuisset. Hoc tam ridiculum est quam si Theocritus vice versa in carmine illo amoenissimo XXIX verbis is φιλε παῖ l intellegi voluisset Callimachum Cyrenensem De pueri autem amore in illo epigrammate agi eo quoque firmatur, quod usitata Ganymedis comparatio nisi de paedicantibus non legitur; nam heognis 346 sqq. dicit: παιδοφιλει, o et τερπυό, ἐπε ποτε καὶ Γαvυμήδους ηρατο καὶ Κροvidati κτλ. es. etiam Anth Palat. XII, 65. 69 133 etc. Quare si quid certum est hoc mihi est certissimum τι et καλo νιελαυευvet Θεόκριτο, non esse poetam bucolicum. Ad falsam autem opinionem ducti sunt, ni fallor, similitudine, quae exstare videtur inter Callimactam et heocriti versus hos δεvδρεσι μὲ χεilio, φοβερο κακόv, δα et δ' αυχμος, putσι δ' υσπλοα ξ hροτεροι δὲ λιυα, ἀυδρι δὲ παρθεv κας

8, 57 sqq). De horum versuum auctore etsi dubitatur, tamen hanc stropham siue Τheocritus scripsit sive alius, Callimachus in epigrammate non imitatus est is enim mentionem facit Iovis non υvαικοφιλου sed παtδεραστου. Neque Verius in contrariam partem iudicatur ex his Callimacheis heocritum sive alium quendam illos versus efformavisse, ut Valchenaerium secutus Brinherus putat p. 28). Quae sententia eo magis ei probanda videtur, quod in Anth. alat. complures auctores amorem suum tueantur exemplo Iovis φιλόπαιδος. Hoc quantum Valeat inde intellegitur, quod in heocriteis illis Iuppiter φιλοπαις nullo verbo tangitur et interpolator Daphnidis causa prorsus cite παρθεvtκας παλα ac deinde Iovis uvαικοφιλου mentionem facit. Omnino ut in suo carmine Callimachus usus est comparatione haud rara, ita Theocritus sive poeta heocriteus morem comparandi secutus est divulgatum; nam apud Aristophanem

58쪽

100 109. 12 etc. hymn. hom 4, 36 sqq. al. In his igitur Callimachus et Theocritus nihil commune inter se habent. -- quod hic de Berenice, matre Philadelphi, dicit ἀριζηλο Βερε, κα 17, 57 , de WilamoWilatus censuit hunc versum

a Callimacho in memoriam revocatum esse, cum de Berenice certe alia, fortasse Cyrenensi, quae sponsa erat Euergetae, scriberet: ευαtho iv πασι ἀριζαλος Βερεvικα epigr. 51 . Concedi potest Callimachum ortasse e recordatione versus olim lecti idem epitheton posuisse potest etiam casui similitudo deberi metam autem nomen ἀριζαλος repetiisse, ut alteram Berenicen aequaret cum altera θε σωτειρ , propterea non putaverim, quod neque in vocabulo ἀριζαλος quidquam singulare agnoscitur et dubium est, an verba Theocritea e contextu sumpta tam nota fuerint, ut Callimachus uti eis posset memoriae revocandae causa. Sed etiamsi hoc Viro docto concedatur, tamen Vocabulum propterea quoque repetitum

esse, ut Theocrito blandiretur signo tamquam approbationis dato, id nego, quia in Berenice non eadem sed alia celebranda mirum esset blandimentum, quasi heocritus in suo Versu aliquid egregii et inauditi enuntiasset. Quae cum ita sint, ad de Wilamowitrii sententiam approbandam ne e dorica quidem dialecto quidquam concluditur, qua Callimachus non in hoc epigrammate solo usus est cf. epigr. 5. 59 60 dorice scriptum est etiam epigr. 46:6, 47αθα Πολυφανιος, quod fortasse ad Theocritum respicere supra dixi. In reliquis autem quae tractavi, nihil necessitudinis interutrumque poetam demonstrari potest, nisi forte Vere statui, quod pro vero affirmari nequit, Callimachum in verbis αλλο ἐπ αλλερναλλιο ωκυ ὀιοπό 2, 10 sq. aliquo modo in memoria tenuisse quae Theocritus de leone Nemeae interfecto descripserat in c. XXV, ad quod armen nunc paulisper redeo' . inerm. 14, 187s 200 adn. 1. - Nihil moror coniecturam nimis incertam Haeberlin. p. 52. 57)

59쪽

Brinherus enim p. 65 sq. contra atque ego iudicans suspicatur, quod Callimachus scripserit pyllion Εκαλ iv, Theocritum eius exemplo excitatum ipsum quoque descendisse ad pyllion componendum. Quae opinio utrum vera sit an falsa disceptare non ausim certe non probabitur eo modo, quo probare Vir doctus conatus est; qui, ut alia omittam, cum verbis Theocriti 278 sq.

fragmentum Callimacheum 142 τὸ δὲ σκυλο si Schneid. ἀυδρὶ

καλυπτρη It όμεvov, ιφετο καὶ βελεω ἔρυμ.α unde nihil concludendum est, quoniam ut verba diversa sunt, ita res in eiusdem argumenti descriptione eadem esse poterat, si quidem Herculρm leonis pelle vestitum innotuisse constat. Idem Brinherus p. 9 adn. 1 censet sine dubio Callimacheum Versum Μουσαω ορυιθες ἀοtδοτατο πετεηvio 4, 252 Theocritum imitatum esse, cum 7, 47 scriberet καὶ Μοισα ορ, ες et 12, 7 ἀοιδοταπι πετεηvav. At qui hoc modo imitationes venantur, parum videntur cogitare, qualem Theocritum fingant, quam pauperem ingenio, quam vel aliqua laude nostra indignum, illum poetam, quem incomparabili modo Goethius praedicavit de Blumen singen-den, Hon lallenden, frennesich inhenden lieokrit'. Velut hic temere poeta arguitur ex uno Versu Callimache duos fecisse pannos eosque locis plane diversis asinisse. Nam apud Callimachum verba de cycnis natum Apollinis cantantibus dicta sunt apud Theocritum Vero Μοισα ορυ ες non cycni neque lusciniae, ut falso voluit Schneiderus p. i5 , sed propter vocabulum κοκκυζοvτες intelleguntur cum contemptu quodam et irrisione usarum galli gallinacei, qui adversus Homerum κοκκυζovτες ἐτωσt μοχθιζovett. Cur igitur verba Μοισα υρυ ες non suo ingenio debere poterat is, qui tamquam oppositionis causa paulo ante m. 37 scripserat Μοισα, καπυρο πιονια Verbis autem otδοτατη πετεηvo, luscinia nominatur sensu proprio et prorsus e more; nam Euripides dicit caprarium idylli III et Battum id. IV intellegendum esse Battiaden,

60쪽

Hel. 10 sq.): τα ἀοιδοτατα, ρυιθα μελ οδο ἀηδουα idem Vocabulum hanocles posuit de Lesbo insula fin. l, apud Stob. 64, 14, s. 2): πασε o ε' πιι ὰotδοτατη et Eupolis, poeta comicus, Alcaeum, ut putat einekius hom gr. II. 1, p. 540), appellaveratio δαραοιδοτατε dig. 293 Κ.). - Quodsi in his heosiritus imi tator fuit, eodem iure alia haud pane e Callimacho arripuit. Etenim Callimachus dicit πεδια Κρισαι και ηπεtpo . . . pGρ ερι' Natu ovetαι cl. Gallorum multitudine 4, 17 sq. , heocritus: στεtvovet δὲ πιουες ἀIροι cl. gregibus Augiae e pascuo redeuntibus 25, 97), unde apparet l0cum heocriteum falso coniecturi tempta tum esse ille de Delo insula ευ πρα et ρσι λεγεσθαι 4, 16), hic de Ptolemaeo D πρωτοισι λεχεσθ6, 17, 3): in quibus si quis imitationem captare Volet miror enim adhuc neminem captasse , hoc qu0que argumento abuti poterit heocritum inconcinne dixisse iv πρωτοισι λεIεσθον καὶ πυνιατος και λεσσος, nimirum ut exemplum suum quam fidissime exprimeret In eiusdem carminis s. 75 dicit rεivόνιεvo τὰ πρῶτα similiter Callimachus 3 23 Iatvομεvati et πρuietov; 8. 104 ille πατρωια παvet φυλασσεtu, ut Callimachus deminerva

πατρωια παvet φερεσθαι 5, 133 cf. Hom. et 388); s. 36 sq.: ἔπος οὐκ ἀπόβλητο φθεὶρομαι, ut alter φθε7ξατο δ' υκ τελεστου 4, 87 cf. om B 36 l). Vides, credo, quam multa in hoc uno carmine VII heocritus imitatus sit aliis aliunde congestis Deinde de homine amore tost Callimachus loquitur: ωπτηται λεὶα δη t epigr. 43, 5), heocritus: ὀπτευμευο ἐξ 'Aφροδιτας 7, 55 cf. 23, 34 . Ille exclamat τάλα, ταλαυ epigr. 30, ), et eadem Verba duplicata leguntur apud hunc , eadem versus sede ante caesuram bucolicam. Et possunt alia eiusmodi investigari, quae nunc praetermitto. Unus locus restat, de qu0 pauca disputabo: cum enim Callimachus Apollinem dicentem faciat 4, 8 ευαγεω δὲ και ευαIέεσσινιελοιν xiv et in carmine heocriteo XXVI legatur hic versus 30):αυτος δ' ευαIεotμ καὶ εὐαIεεσσι αδοtiit, ex aperta Callimachi imitatione de Wilamowitzius conclusit poema non heocriti esse sed imitatoris, ut tradit naacrius ). Multo igitur consideratius vir ille sagacissimus iudicat The0critum non esse imitatorem Calli- -Αnalecta Alex. - Rom. diss GryphisW. 1880 p. 58 adn. 81.