Studia Theocritea...

31쪽

ἐκ Διος ἀρχωμεσθα, in quibus nihil est singulare, Iter velut gemmas pretiosissimas ab altero sumpserit, non apparet potius si et apud Theoeritum et apud Aratum totum Versum legeremus ἐκ Διος ἀρχωμιεσθα και ἐς Δια Hi ετε Μοῖσαι, propter structuram mutatam ἀρχ si1εσθα - λη aeto aliqua cum specie fortasse liceret imitationem captare. Quodsi quis opponat heocritum, quippe qui Mati amicitia uteretur, repetiisse verba ἐκ Διὸς ἀρχωμ.εσθα, ut amico placeret et tamquam approbationem laudemque aliquam ei testificaretur, mira esset haec ratio collaudandi. An alterutram faciemus item inepte παρφδουπια, ut Strato Iovis amorum furtoremque recordatus Μούσης παιδικῆς libro hoc exordium praeposuit: ἐκ Διος ἀρχωμεσθα, καθως εἴρηκε 'Αρατος etc. Anthol. Pal. XII, 1 2

Speciosius autems p. 3 suspicatus est in Simichidae

carmine Panem deum propterea invocari ad Aratum amore exatum adiuvandum 7, 103 sqq.). quod is hymnum in Panem composuerit. Cavendum tamen est, ne longius progredientes imitationes illo loco ponamus, quoniam haud facile explorari potest, quantum rerum et vocabulorum repetitum sit ex Arati vita ac poesi', ut recte iudieat uechelerus ). Eiusdem viri praeclari sententia vocabulo τετραμμεvoc vs. 112 Theocritus imitatus ratum ludit, in cuius Phaenomenia tam frequens huius vocis usus sit, ut commodasse eam videatur ceteris poetis. Quod si veram est, Moeritus imitationis sibi non consola illud vocabulam posuit Aratus enim cum in eisdem verbia et elocutionibus scribendis nonnumquam haud procul abest a taedio, tum participia persecti passiva valde ridetur adamasse sic legimus κεκλιται 286 eis. , παρακεκλιται 28l , πο-

3, 25 sq. , ubi κεκλιμάvo corruptum esse . Sinneiderus frustra contendit Participium deinde τετραμνιευος novies apud Aratum

32쪽

fortasse verbum totiens lectitatum in mente teneret, in simili argumento loqui potuit 'E'ρου παρ ποταμο τετραμ.la voc4Πυθε αρκτω:sic enim Verba uno tenore coniungenda esse Virgula post λέσσεν in fine Versus antecedentis posita recte Buechelerus l. l. docuit. Certe locis Arateis evincitur nihil in hoc versu depravatum esse; nam quod in solo codice k τετραμνυε,ος legitur, in reliquis κεκλιμεvος, quod in k quoque margini adscriptum est, hoc e glossa aliqua vel librarii culpa in textum irrepsisse videtur utrumque, et κεκλιμευος et τετραμμεvος, Per se ex Arato sumere poterat; sed quidquid Theocritus scripsit - neque enim confidenter id statui poterit , non fit imitator Arati propter hanc unam vocem, Velut Apollonius Rhodius in verbis ἐσθλος δ' itvέμοιο θυελλας και πλόου ελιω τε και ἀστερι τεκμ et ρασθαι 1, 10 sq. vix imitatus est Matum vocabulis τεκμαιρεσθαι et ἐπιτεκμ saepissime urentem et . . haec scribentem: Ελικη et μέ αυδρες 'Aχαιοὶ εἰ ἁ τεκμαιροvτα tu χρηυῆας-rtactv 37 sq.). Gravius est, quod nuper exstiterunt, qui Theocritum maxime in c. XVII hymnos Callimachi imitando expressisse contenderent; quorum princeps Hempelius, multa opera mala atque etiam tabula conspectus causa inserta p. 82 sqq. sententiam suam robavit mi giemlita gemitat en emisgrdnden', si quidem K. Zeltello fidem habemus ita in recensione dissertationis iudicanti. Αssensus praeterea est sine ulla dubitatione Brinherus p. 11 et 71 Quae opinio si vera sit Theocritum Callimachi viri docti hymnos doctissimos imitatum esse, apparet, quantum laudes eius infringantur, quia ingenium eius tam exiguum fuerit, ut vel aequalis carmina exprimeret imitando. Quare non prorsus inutile erit de integro in hanc rem accurate inquirere. Atque primum cum Theocriti encomto Ptolemaeo dicato Callimachi hymnum in Iovem scriptum comparemus. - Callimachus exordium facit ab hac interrogatione 1 3 in Iovis libationibus quis meliore iuro celebratur carmine quam ipse Iuppiter, deus caelestium supremus Adnectit deinde poeta alteram interrogationem 4): πῶς κα viv, Δικταιo ἀεισομαι hὲ Λυκαιοv deinde, Vel praeterea, quomodo h. e. qualem Iovem celebrabimus, utrum Dic- Ρhilol. Rundscha II, 1882, no 30. -

33쪽

laeum a Lycaeum Sic enim και particula intellegenda egi, ut alteri interrogationi alteram adnectat velut Sophocles Oedipo interroganti ο ὀλδρα του οἶ οἶσθα πῆδέ που μαθω respondentem θεραπovτα facit τι χρῆμα δρυιυτα ποιο αυδρα καὶ λεσεις O. R. 1129); es etiam Eurip. Iphig. Aul. 1192 alia huius usus exempla congessit A. Chlebowski' , quamquam non omnia faciunt ad rem. Dubitare igitur se fingit poeta utrum in Creta an in Arcadia deus natus sit 5-7 ; sed cum aliunde demonstrari possit Cretes esse mendaces Κρῆτες ἀεὶ ψευσται os Epimen dig. 5, p. 234 apud MnkeL , restat, ut Iuppiter sit Lycaeus h. e. in Arcadia natus 7-1M Quare inde a s. 0 verbis iv δε σε Παρρασιτὶ Ῥειν τεκεvincipit enarrare Iovis natum. articula autem δε in s. l quae sequuntur arte adiungit antecedentibus et aliquo modo opponit in Creta quidem tu, Iuppiter, natus non es neque enim fides habenda est Cretibus immo in Arcadia, in Ρarrhasiorum dicione' Μein. , Rhea te peperit L δέ σε Παρρασιτὶ Ῥεtri τεκεv. Sic inde a s. usque ad s. 10 et longius deinde oratio procedit in ipso argumento narrando nullis versibus praemissis, qui prooemii loco per se soli aut poni possint aut explicari. Neque haec ratio abest amore Callimacheo, quem quidem ex hymnis novimus. Nam Dianam

in secundo hymno primus vergus statim medio in argumento Versatur cf. 5, 1. 6, 1.

Nunc ad Theocritum nos convertamus, qui in c. XVII sic fere exorditur ut a Iove principium est et in Iove finis, si immortalium optimum celebramus, ita molemaeus, quo hominum nemo praeclarior est ὁ α προφερεστατος Ξυδρav) , in exordio carminis ponatur et in fine et in medio 1-4). Qui versus quantum a Callimacho distent apparet: an, quoniam hic dicit in Iovis libationibus Iuppiter cantandus est, heocritus autem comparationem lacu inter IoVem et Ptolemaeum, hunc cumine elio putabimus versibus 1 et

De Call. hymno in Iovem', progr. R6sset. 1879, p. 8 Sq. - ἀυδρῶ, quod in libris vulgo legitur, servandum esse pro αλλωv, quod scribunt, Vahlenus l. l. p. 16 observavit, qui de toto hoc prooemio subtiliter et copiose disputavit. - Laetiel. AElgit. f. d. bver. Gymn. 10, 1874, p. 115 q. --

34쪽

expressisse initium hymni Callimachei' heocritus deinde pergit

5-8): ut priscis heroibus poetarum laudes contigerunt' , ita ego nunc tolemaeum hymno celebrabo. Atque blanditus regi post Verbum μυήσαιμ' addit gilvo δὲ καὶ ἀθαυ- ou ερας αὐτῶ cf. 22, 23 . His igitur versibus argumentum carminis Theocritus exponit se nunc hiladelpho hymnum dicare. Post hos autem Versus, quibus ne potuit quidem Callimachi exemplar imitari, alterum quasi blandimentum promens, cum plurimis rebus regem florentem dei fecerint, nescire se fatetur, unde initium capiat cantandi. Quam tertiam particulam iterum comparando expressit 9-l2):' Ιὀα ἐς πολύδευδρο ἀυηρ λατόμος ἐλθω,

Cum hac poetae ἀπορια num apte imitationis causa Callimachi verba conferuntur haec: lv oin μαλα θυμός, ἐπεὶ ευος ἀμφήριστο, Pr0fecto quod ex hoc versu Theocritus tam poetice comparationem Suam enuclearit, admirandus est, praesertim cum Callimachira bitati prorsus diversa sit; neque enim is dubitat, unde incipiat deum canere, sed haeret in Iovis genere, quod est ἀμφήριστο, quasi diiudicaturus certamen quoddam spectans ad litteras. Prope magis etiam ridicule Theocritus dicitur lignatorem misisse 'Iδαυ- πολυδεvδρου ob id solum, quod Callimachus de Cretibus mendacibus dicit: Zευ, σε 1ὲ 'Iδαtoistv lv Ουρεσι φασὶ ευέσθαι 6 ; nonne

poeta homerici verbis 'Iδης ληέσση 449 disci poterat, quam apte heocritus cogitaverit de Ida monte non Cretensi sed roico,

Iam Verba quae sequuntur ἐκ πατερω οιος μὲ lxiv I 3 uno tenore coniuncta difficillima sunt ad intellegendum. Neque enim Verba ἐκ πατερωv, ut argute Vahlenus sensit, aut vi temporali de Lagida, in significent inde a temporibus maiorum'. aut sensu

Τ Vss. 5 sq. ηρωες, τοὶ πρόσθε ἀρ' siilθεω Πέvoveto, εξοvτες καλαῖρρο . . . comparari possunt cum Hesiod O. D. 158 sq. quo loco indea s. 161 fiithεω καλὰ ερ7 enarrantur cf. etiam hymn. om. I, 18 sq. 32, 18 sqq. -

35쪽

partitivo apte posita sunt. Certe de patre et matre hiladelphilum demum licebit verborum ἐκ tinερω formam partitivam defendere, cum exemplum huius dicendi rationis Graecis inusitatae geminum et idoneum investigabitur. Quare silenus p. 6 sqq. post Vs. 10 versum excidisse suspicatus est talem, qualis hic est:

ταλεξ o responsi loco sola per se posita intellexit. - Cui coniecturae quod R. teigius 3 opponit versu illo interposito concinnitatem binorum versuum disturbari, non valet haec causa in eo carmine, in quo pares versuum strophas a Theocrito institutas esse demonstrari nequeat. At recte idem vir doctus animadvertit verba ἐκ πατέρω non posse pro responso accipi post ea quae intercedunt;

πατερω respondent solis verbis πόθε αρξομαι υμυου, non, ut XSye tatur, Verbis propius antecedentibus: et πρωτο καταλεξω. Omnino dubitari licet, an poeta, cum adderet ἐπεὶ παρα μυρια ειπει κτλ.,

interrogationem non rhetorice, ut ita dicam, intellegi voluerit. Itaque cum in hac emendatione durities illa quidem inter s. 10 et 1 tollatur, at, ni fallor, nova exoriatur in verbis ἐκ πατερωv, cumque ipse silenus coniecturam temptaverit non propterea, quodissimile, quo utitur sci poeta seorsum positum nulla particula comparativa cum summa sententia coniungitur' p. 20 neque ob id solum, quod aliquid duritiei persentiscitur inter s. 10 et 1. sed quod verba ἐκ πατερω recta interpretatione carere ridentur, versu illo interposito ortasse non opus erit, si alia explicatione crucem illam effugiemus. Et videtur mihi quidem simplicissimum esse et Verissimum, quod Α. lachhomus, Vir praestantissimus, in

seminario me docuit. Is enim ἐκ πατερ o adiunxit antecedentibus, ut Verba οισι θεοὶ τὸ πιστο μίμησα νασιλήω ἐκ πατέρω significent: quibus de optimum regum inde ab aetate parentum honoraverint. Quam interpretationem si sequimur, non Vss. 1-12 Wochenschr. f. hlass. hilol. II, 885, r. 28. - Ρostea eandem interpretationem legi apud Greverum p. 126; posteriorum interpretum ne Frugschius quidem eius mentionem fecit.

36쪽

prooemii loc praelusi esse possunt, sed Vss. 1-8, si quidem omnino exordium seorsum po8itum et a sequentibus plane egregatum sta

tuitur. Sed de hac re utut disceptabitur, etiamsi ne Theocritum quidem qui putat similiter atque Callimachum exordium distinxisse, velut in c. XVI quoque post exordium l-4 arte Versus sequentes adiunxit b τις ris . . . , id antea demonstravisse mihi videor multum in exordiis utriusque carminis inter se discrepare Callimachum et Theocritum ille dicturus est Iovem eumque in Arcadia natum hic tolemaeum celebraturus unde in tot rebus memoria dignis exordium faciat poetarum modo nescientem se fingit. Callimachus deinde verbis iv δε σε Παρρασιν Ῥειν τεκε I0 . ut supra vidimus, natum Iovis eiusque primordia explicar incipit doctil0que magis quam poetice. De igitur postquam filium peperit με rαλω ἀπε κατο κολπω, 8. 15 cf. 3, 25), aquam quaestrit, ρ κε oxot λυνιατα χυτλωσαι 16 sq): sed quia αβροχος erat tota Arcadia, fluvii procreati sunt Rheae numine, quae post descriptionem fluminum et notorum et non notorum a poeta fingitur insulse adloquens montem: αῖα φιλη τεκε και συ εα ε' διυες ἐλαφραι 29).Τum aqua opiose fluente mater Iovis χροα φαιδρυΜασα - πεtρωσε 32 sq. velut ipsa Delus insula pollinem λουσε τε και πειρωσε:4, 6 . Quo facto puerulus ut in Cretam deferretur, edae traditus

r Στυὶ et Φιλυρη τε 35 sq.); sic enim cum einelii scribam: earum nympharum, quae obstetricum munere in Iove pariendo fungebantur, natu maxima erat eadem erat aetate tertia, si omnes nymphae respiciuntur. Quam sententiam, quamvis frigida sit ego

non dubito Callimacho concedere, qui in summa βραχυσυλλαβιs, quam ipse praedicat Epigr. 8 6 de Wilam. , nonnumquam haud abest a tautologia cf. Mein Call. p. 256 129 . Nam quod de

Wilamowitzius, vir doctissimus, Schneiderum secutus Verba πρεσβυ- τατη υμ ρεοι coniungit cum μετά ε ΣτυI et Φιλυρη et atque quae interposita sunt si iii τότε μαιωσαvet πρωτιστη Ιεvε sic Scrip sit parenthesis loco, Vereor, ne hac ratione non emendetur, quod

poeta ipse pecemit nunc enim pro tautologia in verbis αἶ μι - Ιεvmi structurae durities exoritur paene molestior. ix Infans igitur 3 Reicit hanc interpretationem milem quoque Deutsche Litteratu

37쪽

Iuppiter, postquam in itinere umbilico amisso effecit, ut inde '0μφα-

λεο πεδο, 45 postea nomen caperet, ad Idaeos montes transpoditatus accuratissime altus et educatus est, Velut thou μαζov Πὸς

'Aμαλθειης suxit cf. Mat. 163 comeditque mel apibus subito ἐξαπευαια tum primum in illa regione exortis Curetes autem,

ne Saturnus audiret Iovem κουρίζοvτα, πρυλι ωρχησα το τευχεα

πεπλήIOvτες - S. 4 es. Mat. 30 sqq.). Deinde poeta describit, quomodo Iuppiter deoram princeps factus sit. Cum tota hac carminis parte, quam breviter modo adumbravi 10-54 , Theocrito ne una quidem vox communis est Potius is inde a Verbis to μὲ Div l3 per complures versus et patrem Ρhiladelphi landibus tollit et matrem usque ad s. 52 . bstquam igitur suo periculo hanc partem encomi componere ausus est, ipse quoque natum describit non Iovem sed tolemaeum et describit ita, nihil ut eum hymno Callimachi primo debere eluceat immon hic deum natum facit velut hominem humanarumque rerum indigentem, sic contra Theocritus minore cum doctrina, cum arte maiore regem e vulgari nascendi ratione tamquam eximit et in altiorem gradum tollit. Sed de his eius versibus 53-70 infra mihi disserendum erit. Interim ad Callimachum revertimur post Iovis primordia describentem, quomodo is regnum immortalium sibi vindicaverit; qua in re poetas reprehendit, quod non vera de Iovis impario cecinerint:

δηυαιοι δ' οὐ παμπα ἀληθεες α ἀοιδοι ' ράvet παλο Κρovtδησι δια- τριχα δωματα Μεῖμαι 60 sq. cf. Hom. O l87 sqq. Hesiod theog. 88 sqq , hymn. 0m 5, 85 sqq. . Quam sententiam suam confirmat versibus sequentibus: t δε κ' ἐπ οὐλυμπερ et καὶ αtot κληρουἐρυσσαι, ῖς μαλα λγὶ εvtηλος quod hic eptuni sors omittitur, id non, ut Schneidem voluit, iactum est iactura in codicibus admissa, sed de industria poeta tantum Olympi et Orci mentionem fecit, ut inter se opponeret, quae τοσσου σου δια πλειστο εχουσι, 64 . Callimachi igitur opinione non sortes Iovem deorum regem fecerunt, sed prα χειρῶ, ση τε ιν τό τε Καρτος, i καὶ πελας lacio διφρου Sic recte iudicavit O. Richterus: Callimachus Hymne aufZeus undispono. - Wei Momente i Leben des tolemaeus hiladelphus', rogr. Guben. 1871, p. 4 Sq. -

38쪽

66 sq.): non recte Benueius correxit fi et 'tri velicii assentientem habens einerium cur enim post imi non dicat τό sed τό demonstrat sententia relativa καὶ π εῖσαο ., qua Homerica formula mutata e c. f. δ 15. v. 143 discrimen facit inter Iovis ipsius vires et potestatem, quam tamquam deam Καρetoo iuxta se locuVit. Ceterum ne horum quidem versuum 55-67himitationis vel vestigium apud heocritum reperitur. Sed iam tandem aliquando sequuntur loci gravissimi', es. qui ad imitationes Theocriti probandas sufficiant, quos fortasse tu, lector carissime, morae impatiens diu exspectavisti Iuppiter enim

undique ea conquisivit, quae optima sunt et praeclarissima non solum Καρτος prope solium suum posuit, sed etiam avium potentissimam, aquilam, iussit nuntium esse prodigiorum suorum et imperatorum 68 sq. , quin etiam hominum optimos αἰζηω υτ φερτατο, sibi curandos elegit, non mercatores, non milites, non poetas, quos omnes μακαρεσσι ὀλιζοσι concessit, sed πολιαρχους 73 .

Sic factum est ut homines appellent fabros Vulcani, milites a tis, Venatores Dianae, cantatores Apollinis ἐκ δ Διυς βασιλῆες ἐπῶ Δεος οὐδε vακτω θειοτερο 79 sq. sic hoc loco traditum est scrupulorum pleno Verba enim ita scripta intellegi non posse consentiunt fere omnes. Itaque Schneidem una littera mutata scripsit: ἐκ δὲ Διος βασιλῆας, ἐπεὶ Διός οὐδὲ, ὰvακτω κτλ. Supplevit igitur δείομευ 76 in voce βασιλῆας verba autem ἐπε Διυς fateor me non intellecturum fuisse, nisi ipse explicasset: quoniam

Iovis sunt l. e. summi dei, non alicuius ex minorum deorum numero' lal 59)' . Quae interpretatio nimis torta est, quam quae mihi sistisfaciat ne de WilamoRiinio quidem placuit, qui in textu verba depravata reliquit, in adnotatione coniecit ἐπὶ χθοvo pro ἐπε Διός:nec tamen desideratur hoc additamentum neque libenter omittam particulam ἐπει apte inservientem ad firmanda quae antecedunt: ἐκ δὲ Διος δασιλῆες. res vero viri sagacissimi pro se quisque coniecerunt ἐπεὶ ευος κτλ., eerthampus Xen Ephes. p. 258), miserius, Hauptius opp. Π 14 sq. . Quae emendatio, quamis

speciosa sit, mihi quidem non plane probatur nunc enim offendor in Voce ειμερο, quia non logice dicuntur reges Iovis esse prop- Similiter iam Hecherus iudicaverat l. l. p. 129. -

39쪽

terea, quod nullum genus divinius est quam regum. Potius vice versa dicendum erat: nullum genus divinius est quam regum propterea, quod reges Iovis sunt. Omnino equidem tale aliquid exspectaverim cantamus labros Vulcani, milites artis, venatores Dianae, poetas Apollinis Iovis autem sunt reges, quia nihil quid tandem Iovi similius est quam reges vel quia nihil Iovem ita decet ut regum genus. Haec muneris similitudo causa est, cur Iuppiter suam λαξι, 80 regibus tribuit. Itaque negaverim verba rata Aio οὐδὲ ἀvακτω corrupta esse, et videtur mihi aut in θειόetερο corruptela latere aut ante hoc vocabulum Versus excidisse, etsi doleo restituere me non posse, quod omnes probabilitatis numeros in se habeat. Manet igitur aliquid dubii hoc loco. e. terum in Voce repetita Διος Sinneiderus non debuit offendi propterea, quod, cum ubique poeta Iovem alloquatur' p. 159), eam legem hoc loco fiat non tenens cui sententiae repugnat cum versus 3 τις avraio ἔρ μα ἀειδοι, tum Schneiderus ipse, cum p. 319 Verba , liti, 'Aπόλλω coniciendo temptata 4 273 tueatur ratus posse ab invocatione ad narrationem transiri.

Regibus igitur Iuppiter regna commisit deditque eis satis divitiaram, satis fortunarum; at non omnibus tribuit pariter ἔοικε δὲ τεκμήρασθαι μετερ ρ μεδεοvτυ περιπρι α ευρυ βεβηκε, hic Schneideras, postquam υρ βεβηκε, einerio insolenter dictum visum est, mutatione facillima scripsi ευθυ eique Richteras l. l. p. 5 sq. applausit. At in illis verbis neque tautologia mutandi ansam praebet, quia et περιπρ Vi attenuata cum δεβηκε coniungitur, ut sit εὐρυ προνενηκε, et simili ubertate loquitur Apollonius Rhodius 2 869 sq. περιπρο αρ ὁ κεκαστο θυ,ει et 04 sq.: πουλυ δ' ἐπtπρο εμvo πλοo cf. etiam 4, 1388 sq.), neque ευμ pro νιακρυ Vel 1έ rut dictum exemplis caret: ipse Callimachus dicit θεος εὐρυαΜασσα 6, 12l et ησαω εὐρεια ov 4, 66); cf. 3, 242 248.

in 76 te ) α 344 του κλέος ευρυ καθ' 'Ελλαδα κτλ. Hat apud Diog. Laert. 3, 30 ευρειας ἐλπιδας, etc. Quare recte de Wilamowitzius in ditione sua εὐρυ servarit. Rex igitur aliis multum praestat quomodo autem id fieri potuerit, tamquam exemplo demonstratur versibus his frigidissimis:

40쪽

μεto, δ', ευτε oris i 87 sq.). Neque enim recte einekius de solis opibus cogitans unius vel duorum versuum lacunam esse putaverat post 'εβηκε θ. 133 q.), potius verba περιπρο Ιἀρ εὐρυ 'e'. in universum dicta non impediunt, quominus statim prudentiae regis exemplum afferatur. Callimachus igitur postquam sic sui regis felicitatem praedicavit, hanc carminis partem finit, cum addit alios reges ne per annum quidem quae velint posse perficere, nonnullorum vero consilia prorsus dirempta esse 89 sq.). Omnes hi versus, quibus de rege suo poeta agit, quin spectent ad Ptolemaeum Philadelphum, dubium non est, quamquam nomen eius nusquam appellatur neque scholiasta ad s. 86 quidquam adnotat nisi περὶ του Πτολε

Nunc haec cum Theocrito comparemus. Is enim, postquam a Co insula, in qua natus est Philadelphus, puerulum in lucem editum salutatum finxit 6 sqq.), vs. 7 haec canit ac αρα ασος ειπευ' ὁ

Id quam poetice excogitatum sit, nemo non sentit quod tamen non, ut fieri solet, Iovem tonantem facit, sed insulae vota aquilae voce prosequitur ter sonante, non ductus est exemplo Callimachi, qui ne obtulit quidem quidquam simile apud eum enim aquila in contextu plane diverso memoratur: in quaerendis regni ornamentis Iuppiter nuntium assumpsit tωva μεr' πειροχο 683. An quae verba Callimachus addit et sci. τερατα ἐμοῖα φιλοις ἐυδέξια ραtvοις 69 , a Theocritus ita imitatus est, ut inde saceret Versus suos optimos' Deinde apte progressus pergit 73 : ηυός που τόδε ταμια. Sed cur vota insulae regi dicata suo prodigio ipse Iuppiter affirmavit' empe Διὶ Κρουtω, μέλουτι αἰδοιοι ασιλῆες δ' ἔξοχος, pikqσ3 Ietvoμεvo τὰ πρῶτα 7 sqq.). Meminimus nunc Callimachum quoque post aquilam Verba fecisse de regibus. Quae non secit, ut aliquod prodigium explicaret, sed ut demonstraret ex hominibus ipsos reges Iovem sibi tutandos sumpsisse. Num igitur concedemus mire cum Callimacho heocritum consentire, imprimis si respexerimus, primum via quam diversa ad suos quisque Versus deductus sit, deinde quam facile, quam apte acciderit, ut in rege celebrando mentio ius dei intericeretur, qui semper tutator

regum putabatur Etenim iam Hesiodus theog. 96 hymn.hom. 25, 4 dixerat: ἐκ δὲ Δ ὁ βασιλῆες unde quin Callimachus sua sumpserit dubitari nequit Cur igitur heocritus, si quidem