장음표시 사용
4쪽
PRIMARII ANTLCESCRIS NEALOLITANI
SUMPTIBUS, AC TYPIs v INCENTII URSINI MDCCXC.
6쪽
DE IURE AD CRESCEND Io MMENTARIUS.
N Florentino Indice , qui libros ex larbel veterum Iuriscon. sithorum , ex quori uia se Igmentis Pandectae conflant . nullus eii Liber inscriptus De jure adcrescendi : & eos tamen in hoc multiplici atque obscuro argumento latiussoriasse ac subtilius , quam in aliis Bene multis versatos . sexcenti Digellorum loci commonstrant . In corpore juris Iustinianaei vix duo simi Tituli, quibus ea res agitur , alter Pandectarum De Uufructu adcreseendo , alter Codicis Quando non petentium partes petentibus adcrestum I sed duobus istis Titulis vix duas totius argumenti parii las dedit nobis Tribonianus : alias , quae maxima ejus pals sunt, aliis Titulis subjecit. Est igitur mihi deliberatum constitutum. que hoc anno quae sparsim , atque obicure in Libris iuris scripta sunt de iure adserescendi , ea colligere omnia at*ie explicare . Praeivere quidem mihi in hac re magni nominis Iurisconsulit Antonius Goveamis , Franci scita Duaremis, Edmundus Merillius, Melchior de Valentia , Thomas Pa. pillonius, trisque nec par ingenio, nec suppar, non indiligens tamen scri-Ptor Ioannes Antonius Bellonus; sed non pauca sunt, quae illotum sive diligentiam, sive intelligentiam sugere.
JAcobos. Cniacius, qui, ut olim Servius Sulpicius sa) , optimis definitionibus Iurisprudentiam auxit . in L id que a. D. de Ur. atiri ex A Lb. 0 Quantus fueris Servius Sulpi ius in propria cuiusque rei si desnienda , norijsime demonstravit Ever ardus Oiso in ejus Mna cap. IV.
7쪽
Lib. V. quaest. Africani , ius adcrescendi desinit in hunc modum : Ese juxadipiscendae , retinendaeve partis comuncii , qui non concurrit , vel concurrere
d6iis. Expendamus. hanc desinitiorem Aliud est coniuncti parum adipisci , aliud retinere . Si duobus una oratione res eadem legetur hac lormula. Diio O Gaio I sim Tusculanum do, lego , videtur magis uni una, alteri altera pars landi , quam solidus landus singulis legari ; proinde si
unus coniunctorum non concurra alleg non concurrentis p.rtein adipiscitur Contra si duobus non una oratione res. eadem ita legetur, Tila funis
dum Tusculanum do,. lego P Gaio fundum Tusculanum do , lego plus quam
manifestum est, singulis legari solidum fundum e quo fit, ut uno contui lorum non concurrente . alter partem indi retineat, quam illoe concurrens auferret . Priore mis Proprie iuri adcrescendi, posteriore potius iuri non decrestendi locum fieri vulgo est traditum ex auctoritate Im 'eratoris Iustiniani L. uri. g. I de cadue. tollia , ubi priore casit ador cete pamiem inquii : posteriore rem solidam apud trium qui habet , remanem nullius eoncursu deminutamia Ante diistiniatium etiam id , quod non decreta scebat, adcrescere dicebatur, L. I. interdum 3. D. de usust. aderes, L. laee scripti ra a 6 S. I. , O L. si separsuum 3O. de eond. t. O dem. Porro quod in desinitione dicitur, qui non concurrit, vel desis concurrere eo per. t net , ut intelligamu&, discrimen esse inter usumliuetum . & proprietatem Haec jure adcrescendi adquirit ut , si coniunctus omnino non conineuirat: ille, etiamsi desinat concurrere amisso ususructu , cit. L. I. S. 3. : in cujus discriminis rationem inquiram, suo loco. In Cujaciana definitione
illud deest quod portio in proprietate portioni adcrestit , in ususructu personae , Loi Rio 33. 3 I. de usus. O. quemad. quis utar. O L. interdum IO. de Uufri adcreje.: unde vulgaris illa iuris adcrescendi Partitio in reale, S personus e
Non Lex XIIo Tabularum . ubi nullum extat viris issus ' vestigium sed ius illud civile, quod perlata ea Lege a Prudentibus disputatiano
fori eompostum dicitur in L. a. s. de orig. Dr. , primum introduxit ius adcrescendi. Hanc sementiain , quae jamdudum vicit in Scholis, eo confirmat Merillios Obscuroria Lib. fingi. eap. I. , quod scriptum est apud Ulpianum Fragm. D. I. s. II., Tu. IT. 2. , ae Nuia I 8, pr. , apud Celsum in L. pater 29. 3. a. de leg. a. , & apud Iustinianum in elia Lia Mn. P - Partem adcrescere jure antiquo. quo non aliud signiticare , quam ius ex ejus Legis interpretatione natum probant L. I. I 6. I sti . Psis, L. ult. C. de her. inst. , ae tit. D- de div. reg. far. , quibus locis ius illud veteram regula , antiqua regula , O antiquum jus appellatur ia Sed in hoc certe errat Merillius , quod uno eodeinque sensu antiquum jus inter pretetur , cuju9 acceptio multiplex ia Do ego illi quis est qui abnuati in in eis. L. T. , , in cit. L H ., O m εit. tit. D. , veterum regulam,
8쪽
staeqngm regniam , dc antiquum ius esse , quod Prudentes olim disputatione seri ccmposuere ; sed saepe ad ius aliquod novum arefertur , cui rei prostrari exempla apud Briflonium De Uerb. sign. Lib. 1. Non alia sa-cienda est interpretatio antiqui juris apud Ulpianum , Celsum, & Iustinianum. Ius antiquum est apud eos , quod obtinebat ante Legem Papiam Poppeam sub Augusto ad Populum latam , qua derogatum aliquid de iure adcrescendi , iat mox : ac disertissime Ulpianus . S Iustinianus legi Uapiae antiquum lus illud opponunt : Ego argumento Iaoc uno in eam rem uiar . Ulpianus Fragm. n. a. . , rα Licinius Rufinus in L. si ita uis τε de her. inst. partem aiunt adcre ere jura civili , quod , quum nulla certa Lex fit, quo possit referri, esse omnino debet jus illud , quod ommuni nomine ridebaris jus civili; Hoc autem illud erat, quod sine scri.
Ioto in Lia Prudentuna interpretatione consistebat cit. L. a. F. O I a. ure isto civili deficientium portiones coheredibus, collegatariisque adcrescebant . Num Lege sue Xll. Tata , sive nova , an estamento heredes essent, nihil intererat. Docent id Paullus Lib. Iem. Iit. 8. f. 26., UI-pianus in L. si Titiο 6 r. F. r. de ieg. a. , O L. a. , 9. ad Tertati , Marcianus in L. s ex pluribus 9. de suis O legit. , S Justinianus in eis. L. Mn. pr. O I. Stetit per omnia jus istud usque ad annum v. DCC M. . quo anno M. Papius Mutilus, G Q. Poppeus Secundus suilecti Cons. Ati. sti iussu tulere ad populum Ggeni , quae ab utroque Consule Legis apiae Poppeae nomen accepit , Dιo Lib. s6. p. z78. 9) . Quod Pertinet ad heredes legitimos , nihil mutatum ea Lege , nam Portionum iis zdcrescentilina meminere proxime cit. loe. Paullus, Ulpianus, & Marcianus,
quorum temporibus Papia Lex servabatur. Solis heredibus scriptis , & collegatariis ademit Lex Papia portiones delicientes , deditque aerario bellis civilibus S largitionibus exhausto , cui Antoninus Bassianus, seu caracalla subi lituit fiscum , Ulp. Fragm. sit. IT. f. a. b) . Eorum autem, quae testamento scripta deficiebant . tria facit genera Iustinianus in cit. L. un.
9. a. , primum eorum, quae pro non seriptis habentur : secundum eorum, quae eaduca e tertium eorum quae dicebamur in causa eadueorum , seu
quas caduea . Non raro utuntur Iurisconsulti verbo eausa pro quas . ita Uipianus in L. I. , a. de tab. exhib. pertinere ait codicillos ad eausam restamenti, h. e. quasi tellamenta esse: & Papinianus in L. r. f. IO. si is, qui tes. lib. habere legatarios inquit pignoris causam , i. e. quali Pignui, Inter legatarios, ac testatorem nulla est conventio, quae proprie Pignus facit. Pignus a testatore vel Magistratu constitutum , de quo genere Pi
gi Oris loquitur Papinianus, quasi pignus, seu in causa pignoria est. Heinec A I cius a) mee eadem Lex dicta etiam Lex Iulia , O Papia , quia Lex Iulia, domaritandis ordinibus maxιmam partem in Legem Papiam influxu : Ψη de re dιligemi sime Hemeeeius ad L. Iul. , & Pap. Lib. I. cam 3.
U Stabat adhue aeνo Ulpiani νetus diserimen inter aerarium, O cum . Sed . sabat tamen Merbo , non ra . Uida a me seri a in Comm. de jur'
9쪽
.ius ad L. Iul. 9 Pop. Lib. 3. cap. q. O ad Brisson. de V. S. Lib. q.
ausam pignoris apud Papinianum interpetratur tacitat in pignus, magno sa. ne errore . Taciti pignoris , quod legatarii habent , primus auctor Iustiis manus. in L. T. C. eomm. de legat. Habentur pro non scriptis , quae in ipso thitio clificiunt, veluti relicta iis , qui tempore testamenti non sim tin rchus humanis, aut alias capere non pol t, Tu. D. de his , quae pro non frui. : Erant caduca . quae mortuo tellatore deliciebant , veluti si here. dem'iligatariumve anie apertas tabulas mori contingeret , sive quod iis caderet heres, legatariusve Ulρ. Fragm. Tu. IT. g. I. , I d. orig. lib. eop. a I. ὶ , sive quod ea ab herede legatariove caderent in iiscum , quemadmodum 'eaduca glans dicitur in L. Silva 3 o. 3. ε de C. S. Erant in causa caducorum , quae deficiebant post tellaraeimun testatore adhue vivo'. Iam ad ea, quae pro non scriptis sunt, Lex Papia non pertineb)teis. Lia un. g. 3. , proinde nihil eorum aerario inserebatur . atque hoc. et L quod Plinius scribit Lib. I. ep. I 6- in eis delatori Deum non fuisse :in caducis autem ' quas caducis coheredi, collegatariove aerarium , ac subinde fisciam praeserebat, est L. un. pr. Servavit. lamcn ea Lex jus a
riguum , h. e. lus adere endi , liberis . R. parentibus heredibus institutistitque' ad tertium gradum. Uly. Ti. IT. g. 2. , O .Lia I 8. pr. Quandoque in recta etiam linea ad eertum usque gradum. succeditur . Exempla conge sint Antonilia Sculiingius in Ulp. Tu 'i8. pr. Idem ius videtur itidem servasta extraneis , s libεros haberent : Id. x verbis Ulpiani Fragm. Πιt.
I s. g. IT. , itemqtie luvenalis Sat. s. v. 86. primus coniectando excit ipsit Iac. Gothos echis in L. un. C. Th. de in Om. poen. eoelib. : tum nova argu - , mei Iorum accessione confirmavit Hei neccius ad L. Iul. O Pap. Lib. 3. cap.
3. num.' I. Habere autem liberos recte dici eum , qui vel unum filium, unam ve sitiam habet, non ambigitur, L. non es I 8. de T. S. Ergo occasioae liberornm , aut parentum , aliorumve , qui liberos baberent , de iure ad restendi egille credendum est veteres. Iurisconsulios Papiae Legis interpretes , ac nominaum Paullum in L. re eonjuncti 89. de Leg. 3. , O , L. triplici I 2. de U. S., quae duo loca uascripta sunt ex eius Libro se dito ad L. Iuliam L Papiam . Tandem Juilinianus in eis. L. un. caducis,& quasi caducis sublatis jus vetus sellium de iure adcrescendi ; quo iure
Permagni autem interest rationes nosse , quibus moti Prudentes ius adcrescendi introduxerunt. Multus est in hac re Bellonus De jure adcres. επ. a. quaesi. a. , O eap. 3. quaest. r. O 2. ,. sed multum ei chartae periit non magno fructu . Ego hac cura paucis defungar , & fortas Ie huic rei aliquid per me novae lucis accedet . Ius adcrescendi introduxit aut conjectura voluntatis seu testatoris, seia legis, aut necessitas iuris. Ex comiectura voluntatis in Raioris jus non decrescendi esta docet Lailiniamus in cit. L. un. II., his verbis, Quia sermo testatoris omnibus prima facie solidumsid ignare videtur : eisse autem juti; adcrescendi ratio eadem debet , quae juris non decreicendi , cujus naturam ipse juris ad crescendi vocabulo vele' res explicarunt. Ac vel unus isse Imperatoris Iustiniani socus vehementer errare probat Valentiam Tract. I. de juri adcr. cap. I. n. 9. audacissime scribentem , nihil esse momenti positum in voluntate rellatoris ad indu
10쪽
cendiim prohibendia inve itis adcrescendi : idque coistare hoe argumento , quod in testamento militis nuda voluntas spectatur, nec tamen juri adcrescendi est locus; qtias non sit vero propius, etiam in militis tellamento delicientem partem adcrescere ex conjectura voluntatis; qua de re inserius. Ex coniicctura voluntatis Legis esse ius adcrescendi , si hereditas , bonorumve misessio ab intestato deseratur, ex eo patet, quod liberi , adgnati, cognati Lege , edictove per collectronem , ac veluti quaedam univerutates Vocantur: cui consequens est, eam videri Legis edictive voluntatem, ut omncs hona omnia habeant inter eos concursu dividenda , uti rectissime Duarenus De jure aderescendi lib. I. Cap. I. . atque Holo manus Illu sta. quaest. ε . De liue, quod liberi, adgnati, aliive ta a lixam partes eius. emuniversitatis habent in bona eius , qui intestato decessit , vide a nobis
scripta Inst. repetitae praelectionis tom. a. p. I. O 2. Demum ex necessitate iuris esse jus adcrescendi, probat locus Licinii Ruli ii in L. s ita Ti. de her. ins. , ubi , si quis institutus sit heres Derepto fundo qua sermula
non obscure vetat testator, ne indus heredi adcrescat in perinde esse in. quit jure civili, aiqire si sine ea re, h- e. non ex epto sun do, heres insti- utus ellet, quasi dicat fundum ei adcresceto necessitate iuris. Duae autem sunt iuris regulae , quae necessitatem istam inducunt ; altera , qNae non patitur, eundem in paganis testato, S intestato decedere , L. jus nostrum T. de reg. juri: altera , quae non patitur dividuum esse ius heredis hereditatisve, qui, qliaeve unam individuamque refert peison in defuncti, Lia Hereditas 6 I. de adq. rer. cim. . L. heres II. de usus , O L. noMatio al, de novat. Ad priorem illam regulam refero Licinianum illud jure eiMili; estque mihi , ut eo reseram is auctor Tribonianus. . qui k. 6- Institi. de heria
insta scribu , si quis unum tantum ex seni sse heredem scripserit quae
species proximo abest a Liciniana. y totum af Iem in seipis Ie sui urum , neque enim idem ex parte testaeus , O ex parte intestatus decedere potest . Ad
pQ steriorem refero illud Paulli in L. si solus 8o. de adquir. heri , Si solus
4e es ex Pluribus partibus fuero instratus , unam partem omittere non Polum: nec interes , in quibusdam habeam substitutum , nee ne . Dato autem sub stiluto ne pcssi in partem omittere facit posterior haec regula . namque O missa pertineret ad sithstium iiii , qui tellamento . non lege est heres. Ecce nu .ic tibi regulam , qua alteram ab altera illius iuris ratione internoscas, Quibus casibus si nullum esset ius adcrescendi, aut mutaretur Causa succussionis, aut ius illud individuum heredis hereditatisve dividuum fieret , t a Catibus ius adcrescendi necessitas iuris induxit . Contra quibus casbus si nullum esset ius adcrescendi, nee mutaretur causa sulcestibials , nec jus illud individuum heredis heredita iiDe dividuum fieret , iis casibus induxit juS adcrescendi conjectura voluntatis seu testatoris seu legis . Exemplis res Clarior. fiei. In successionibus , quae ab in tessato deseruntur , ius ad c e Cendi eme ex coniectura voluntatis Legis , iam dictum. in legatis desidet ministis est ex coniectura voluntatis testi totas, nam si legatario , autu dei minii sario pars non adcresceret , eam Iieres retineret non mulata aula silccessionis. I n hereditati hiis . aliisque Praetoriis successionibus , quae des unIur ex te Ilamento , . inierdum coniictura voluntatis testatoris, inter
Mum necessitas iuris ius laud induxit potest enim Pars adcrescere aut se