장음표시 사용
21쪽
DE VARIIS CONIUNCTIONUM EFFECTIBUS .EFfectus coniunctionum sunt numero tres , rei partitio inter concurrentes , partis deficientis adcretio , S praelatio coniunctorum .
CAPUT ILREI PARTITIO INTER CONCURRENTES .
SUnt qui in partibus faciendis non eodem iure censeri putant omnis generis conjurctos : atque hos sequitur Bellonus De jure adcr. cap. s. quaest. 31. Ego nullo discrimine coniunctis dari sio partes viriles In lagato pluribus relicto , inquit Ulpianus in L. legata 19. f. a. de Iri. I - .s paries adjectae non sum, aequae serpantur . Pertinet certe hic locus ad Te conjunctos pariter , atque ad coniunctos re & verbis ; namque his aeque ut illis res relinquitur partibus non adiectis e verbis amem coniumctis partes semper aequas initio dari iam est. superius demonstratuit . Sed non semper tot sunt partes , quot sunt personae . Exemplum est apud Celsum in eis. L. s9. f. a. de fieri inst. Titius heres esto : Sejus o Maevius heredes sunto . Verum es , quod Proeulo placet , duos semisses esse , gi rum alter eonjunElim duobus datur. Similia exempla sunt in L. Attius II. D. eoL O L. triplici I a. de V. S. In producto exemplo est Titius re tantum conjunctus Seio & Maevio, suntqtie bi iiidem Titio in eundem modum coniuncti: Seius autem & Naevius te & verbis sunt coniuncti inter se e si omnes concurrerint , tres pro numero personarum partes fient , sed semisses duo , quorum alter uni Titio , alter Seio &Maevio datur inter eos ex aequo dividendus , quia Seius & Maevius a Titio verbis disiuncti ac re & verbis coniuncti inter se vice sunt unius personae. lia Ulpianus in L. plane 3 . pr. de leg. r. Si eonjuncti s subalidi re & verbis in disjunctive s subaudi verbis , non etiam re i commixti sint, commixtio haec lacit ut eta disiunctio accipiendum lit quali scriptum disjunctique ) eonjuncti unius personae potestate funguntur . Idemque ius est , si plures Per collectionem vocati cum coniunctis eiusdem generis concurrant . Docet id Paullus in L. s quis Attio T. de usust. ader. , Si quis Attie, O heredibus suis usu rusum legaveris, dimidiam Attius , dimidiam heredes habebum . Ceterum vocatus nominatim , & vocati 'per collinionem aequas Partes serent , si aut id testator expresserit , aut ita testatorem voluisse gravis aliqua suadeat coniectura. Expressit id testator apud Ulpianum in
22쪽
r. Interdum I 3. pri. de her. in L. Interdum haec adiectio , ARQ E Argag DE a NTO , t satoris volucratem exprimit , ut puta , Primus O frarris mei fuiaeque heredes funto , nam haec adject o declarat , omnes ex x irilibus parιι s
istitutos , ut O Lateo scripst : qua detracta semiuem fratris sui , Iemissem
Primus haberee. Suasit id conjectura voluntatis apud Scaevolam in L. Lu-eias Titius 88. 3. Lucius 6. ae ἰeg. a. . Lucius Titius testamemo ita eaνit. Praediolum meum dari Dolo libertis liberta usque meis , O quos hoc tesamenta manumis , O Suae alumnae meae, ita ne de nomine familiae meae exeat,d nee ad unum proprietas perVeniat . Quaero , an Seja in communione eum
libertis habeat portionem , an vero sti partem dimidiam ejus prae ioci viridi. eare puta : Respondi, perspicuam esse tiniantis Moluntatem omnes ad viriles partes Moeantis . Negat Scaevola debeti climidiam Sejae : negat dimidiam alteram dc heri libertis libertabiasque , qui, quaeque dimidiam ferre deberent, tanquam unius per lanae potellabe iungentes. Viriles Sejae, ac singulis liberiis liberi abusque ait Scaevola deberi ; hancque perspicitam e:le aluntatem testatoris . At quum in verbis nihil perspicuum sit , quae erit perspicuae istius voluntatis conjectura e Diu multumque in hoc laborarunt
Interpretes, ut coniccturam aliquam perspicuae illius voluntatis adferrent. Ula. Beli. citi eap. s. quae t. 3 i. a num. I i. Duas tantum longum eItenim omnes ) profero in medium , alteram , qu. Q Piciisque veterum , atque e recentioribus Cujacio placuit, alterain, quae placuit Duareno. Cui eius in eis. L. 88. g. 6. scribit, perspicuum eise , testatorem . qui legato praeceptum subjecit , ne de nomine familiae suae exiret , donec ad unum proprιetas perveniret , non tam pergonarum , quibus legabat, quam familiae suae rationem habuisse , quali familiae praediolum simpliciter praelegasset: quo easu viriles partes fierent L. quum pater PT g. hereditatem l. D. eod. Verum si ex liberiis , liberiab itque sat nilia tellatoris constabat , & Seja erat inter libertas, quid erat opus eam nominaret quod te lator eam nominavit , id eo iactum pollet videri , ut ea tamquam dilectior sola di- , midiam ferret . Mulio igiuir minus perspicua eii Cujac i coniectura , quam potuit ea esse , quae Scaevolam movit . Duascnus De jure adcres. Lib. a. eap. s. scribit , testatorem nudos habuisse libertos nisi testamento manumistas, excepta Seia alumna , quae liberta quidem erat testatoris , sed non testamento manu mi IIa : quum autem omnibus libertis suis Iegare Praediolum vellet , ac vereretur , ne quis sorte dubitaret . de quibus libertis sensi Iet, non suisse contentum simpliciter libertis legare. sed maioris expressionis ac declarationis causa adjecitIe haec verba , Et quos hoe restamento manumis , O Sejae alumnae meae , quae tanti valent , quanti haec, Iam libertιs , quos hodi restamento manumis, quam Sejae alumnae meae, Me ante tesamentum manumisa es e vimque hanc hal re geminum illud O , quod ist in libro Florentino , ac per errorem abest a vulgatis , in quibus legitur , Lbertis , libertabusque mias, quos hoc testamento manumis , O MIae .. Et mihi quidem videtur Uuarenus rem acu , ut aiuul , teti gisse . Sed poterat is suam de Scaevolae loco sentem iam aliquanto luculentius exponere in hunc modum. Si leuator legatum comprehendi stet hist.ntum verb:s , Praediolum meum dari volo libertis libertabusque meis , qti niam Seia tanquam liberia communi libertorum nomine comprehendeba
23쪽
tur, non fuisset dubitandum, quin perspicua suisset testamis voluntas seiam cum aliis ad virilem partem vocantis. Sed his tantum verbis , Praediolum meum dari νolo libertis , libertabusque meis comprehendebatur legatum e verba O quos Sc. fuere a testatore adjecta ex abundanti . ut in limili specie ai bai Papinianus apud Ulpianum in L. quaesitum I a. f. pen. de mytruo . νel instrum. leo. , quo nulla se se daret occasio dubitandi , nunteliam Seiae legptum datum intelligeretur. Et de hoc dubitare aliquis potuisset eo argumento , quod quum testator testannento nominallet solos servos , servasque , quibus libertatem dabat , non item Sciam ante testamentum manumissam, videri poterat voluiste iis tantum liberis , libertabu Gque legatum dare , quos nominaverat testamento. Illud addo , geminatio. nem particulae O vim habere res inter se diversas aequandi . ut in Virgilii AEneid. Lib. I. M. 3. Multum ille O terris jactatus , O allo . Ergo geminum illud O apud Scaevolam cum liberiis liberiabusque testamentonc minatis Seiam coaequat. Sunt & aliae eiusdem voluntatis coniecturae apud Bellonum eis. Cop. s. quos. 37. , quarum unam. certo jure comprehensam Iustiniani
verbis Propono in L. ult. C. de imp. O aliis subst. , Si quis duobus heredibus inflaturis filio suo impuberi eos una eum alio tertio Ibb Ilituerit , O νerba testamenti ita eomposuerit : quisquis mihi heres erit, O Tuius Alio meo heresso: secundum quod apud Ulpianum insenimus, mortuo impubere filo, quaerebatur , quomodo ad substitutionem uocentur tres subsituti : utrumne duo priores , O qui patri heredes fuerant seripti in dimidiam Moeentur , tertius in reliquam dimidiam : an tres tu siluit, unusqui1que ex triente , ad subsiturionem Mocentur. Nobis autem videtur tres subjiitutos , unumquemque in trιentem
νoeari. Coniecturam suggerit T. qui uis , quod vim habet partitionis, &perinde accipitur , ac si nomina heredum essent expressa , uti eleganter
Potissimus coniundionum esseeliis est ius adcresceiadi quod proinde jus
eo unctionis Ulpiano dicitur in L. s sub condisione Is . D. quib. med. V r. amit. Sed mn semper est verum contui ctionis effectum esse ius adcrescelidi. Et inter legatarios quidem aut re inruum , aut re & verbis coniunctos esse ius adcrescendi, nulla dubitatio est. Quanium ad heredes, s diverss orationibus scripti sunt fine parte, eos nullo modo coiiunctos esse dixi Part. I. eap. I.: mira dixi Cap. 3. , si una oratione scripti suntsne parte . adjecto eis alio alia oratione scripto , haberi quidem eos pro eorjtinctis tanquam in unam partem coactos . sed venire in quaestionem .ntim conjunctionis istius effectus sit jus adcrescetadi . Atque hoc . illud est , de quo disputandum aggredior. Magni nominis Interpretes aiunt :magni nominis interpretes negant . Variat Cujacius in L. triplicι I a. de V. S. . O in L. un. s. D. C. de cad. russi Ait hic , illic negat . Ego
24쪽
inim iis sentio , qui inter heredes sine parte scriptos tura oratione nullum' adgnoscunt ius adcrescendi . Verum me non ea movent omnia , quae alios. Unice me movet auctoritas Ulpiani in L. item quod Sabinus II. f.
r. de her. inst. , Idem subaudi , Sabinus , cuius sententiam principio proposuerat Ulpianus 3 Idem tractu, s duos ex undeeim , dum sna parte
serapo , mox unus ex his, qui sne parte fuerunt, repudiaveris; utrum omni,vis semunera , an ad solum sna parte ferinum pertineat ; Et variat. Sed
Servius omnibus aderesere ait . quam sententiam Meriorem puto , nam quantum ad jus aderescendi , non sunt conju i , qui Me parte instituuntur: quod O Celsus libro sextodecimo Digestorum probat . Duos sim parie scriptos non
esse , quantum ad ius adcrescendi, coniunctos ait Ulpianus . Non omni. negat esse coniunctos , nam qui in unam partem coguntur pro compinctis sunt. Eos . quantum ad ius adcrescendi , coniunctos esse negat. Quid clarius Duo sunt loci, qui opponuntur, alter Paulli, alter Iavole ni. Ait Paullus in eis. L. r a. Nee dubium es , quin conjuncti μι , quoso nominum o rei eomplexus jungit , Meluti Tιtius o Maevius ex parte d2midia heredes sunto , Mel ita, Titus Maeviusque heredes suntor quibus adde , quod qinbusdam aliis interiectis idem Paullus subiicit, Sempronius ex paria dimidia heres esto. Vides , aeque coniunctos et Ie ex parte , ac sine parte scriptos. Ait Iavolenus in L. heredes 6q. de. her. ιέ. , Heredes Me partibus , utrum conjunctim, an separaιim scribantur , hoe inieres , quod , se quis
e. ' conjunctis deeesserit, hoe non ad omnes , sed ad reliquos , qui eonjunctistari, pertinet , s autem ex separatis, ad omnes , qui testamento eodem scripti sunt heredes , portio ejus pertinet. Ecce de heredibus loquitur , qui sine partibus scripti sunt; εc partem ait delicientis Iantum conjuncto, qui concurrit, accrescere , non ad alios pertinere , qui non sunt coniuncti . Quod Deic in iocum Pauli, duo sunt observanda , quornm alterum est , elim neque in supra scriptis verbis , neque in iis , quae sequuntur , loquide jure adcrescendi e alterum est, quod ait in iis , quae sequunIur , Titium & Maevium in partem dimidiam Menire, h. e. , in unam eandemque partem cogi; quo fit, ut eadem esse deheat Paulli sententia , quae Ul-Piani in eit. L. IT. S. I. de heci inst. Sunt quidem cum in suprascriptis Paulli verbis , tum in iis , quae sequuntur , exempla heredum ex parte scriptorum , inter quos certe est ius adcrescendi , sed q ioniam sivit iii dem exempla heredum scriptorum sine parte, quibus jus idem non com- Petit , videtur mihi Paullus consulto abstinuisse mentione eius iuris id tantum dixisse contentus , Titium & Maevium in partem dimidiam venire: quod eiuri ex parte , tum sine parte scriptis commune est . Hac unum inter essectunt coactionis duorum in eandem partem , atque effectum iuris adcrescendi discrimen adgnosco , quod hic non alias sequatur, quam Certa Parte expressa , ille etiamsi nulla pars exprimatur , dum tamen argumento di icto ex parte tertio asscripta habeatur pro expressa , velitii, nι- rius o Maevius heredes sunto : Sempronius ex parte dimidia heres esto. Locum autem da volent non obstare , subtiliter & vere animadvertit G Hanus Animadν. ear 6. , namque aliud est scribi heredes sine partibus aliud sine parae. Scribuntur sine partibus. qui scribuntur ex parte non iu
25쪽
heredes smeo: in quo exemplo sunt Itius O mei ius ex parte , sed si partibus scripti . Contra in hoc exemplo , Tisius, & Mamius ex parte dimidia aequis partibus heredes fumo , non solum ex parte , sed & ex partibus initio lactis scripti sunt.
Nunc videamus , num inter verbis tantum conjunctos iuri adcrescendi su locus. Valerum nonnullos separari usum fructum a proprietate, atque in hac quidem admisiisse ius adcrescendi, non item in illo , testis est Accursus in L. I. pr. da usus. aderi , quam seluentiam sequuti sunte recentioribus Dua remis De jure aderi lib. I. eap. Io. , dc Pdpillonius Lib. sng. de jura ader. in Thes. Otton. tom. q. pag. TTa. , tum Accuri ius inter verbis coniunctos nullo discriticine admisit ius adcrescendi : in qua opinione sunt e modernioribus Donellus Comin. lιb. 7. eap. 13. O lib. 8.eop. a I. , ac Vimitiis in s. 8. IV. de legat. . Demum ali r nulluin omnino ius adcrescendi adgnoscunt inter verbis coniunctos : suntque hujus sententiae principes Goveanus De jιere adcri num. II. O as. O Lib. animadν. ea 6. Holomanus Lib. 6. Obs cap. ra. , cui acius in L. un. F. II.
C. de ead. toll. , Lib. I . obs cap. 3l. S alibi , & Faber lib. 6. eos ea. eap. I. Difficile est sementia in eligere, in qua luto consitis. Mihi de hac re diu sollicito prima vero propior est visa . Et inter eos qnidem , quibus aequis partibus legatur usit, fructus, esse negat ius adcrescendi Papiniamus in L. quam singulιs r 1. de usust. adcr , ubi quum singulis ab herediis bus lingulis ejusdem rei fructus legi uir , fructuarios ait se palatos videri non minus , quam si aequis portionibus duobus ejusdem rei fructus lega us suisset , eoque lieri, ut inter eos jus adcrescendι noo A. Si nullam e se discrimen putes inter usumfructum , & pcoprietatem , quid causae fuisse dixeris , cur Papinianas usum fructum aequis portionibus legatum singat ' cui inter fiuctuarios esse neget ius adcrescendi, ne inter eos quidem suturum , quibus aequis partibus proprietas legatur dc Cur non potius legatum ponat fundum , quo vocabulo usu ictus aeque ac proprietas continetur e Consulto autem loquitur Papinianus lanium de us ructu , Cuius proprium
est adhaerere personae , atque hac deficiente ad proprietatem redire 9. 3. O q. Inst. de usust. Et frustra opponitur Ulpiani locus in L. r. f. 3. de usust. adcr. , ubi de usu fructu loquens , Concursu , ait ille . partes habemus : tum, ut nihil dilserre inter usiam stimulis , & proprietatem ostendat, eontinuo haec subiicit , quod O in proprietate contingeret ; nam loquitur Ulpianus de ususructu duobus separatiim legato , ac proinde de re coniunctis , inter quos ius adcrescensi esse , quamvis aga: ut de usu fructu , non dubitatur. Iam quod pertinet ad Proprietatem , esse inter verbis coniunctos iuri adcrescendi locum , multis Ju risconsultorum locis solet probari . Ego uno utar Paulli in L. re coniuncti Sp. de leg. a. , Re eoniuncti videntur , non etiam verbis , eum duobui separatim eadem res legatur . Item
ectu, non etiam re Titio O . Seio fundum viquus parit,us do iego : quoniam semper partes habent legatarii. Praefertur igitur omnimodo ceteris . qui O reo Meriis conjunctus est . Quo si re tantum eonjunctus es , eonsaι non esse potiorem. Sι vero Merbis quidem eonjunctus sit, re autem non e quaestionia ess, an conjunctus potior su , O magis es. ut O ipse praeferatur. Loqui Paullum vides prunum de re iatilum conjunctis, deinde de conjunctis verbis , non
26쪽
re , denique de re dc verbis conitinctis . Vides de coniiunctione eum loqui respectu praelationis , ac proinde juris adcrescendi , nam n si ponas partem deiicientem adcccscere , si ustra quaesieris , quis conju ictorum sit piaeserendus . Ergo intelligis , non inibitasse Paullum , quin inter verbis coniunctos sit ius adcrescendi . Accedit, 'Inod in novistrara textus partere tantum coniuncto praeseri Paullus verbets coniunctum . Quod autem tertiae sententiae alsertores reponunt , verbis couiuactum re conjuncto praeserri ex accidenti & ex post facto , quia concurrente terito re Conjuncto , qui erat initio verbis tantum contui ctus , ei se incipit coniunctus etiam re , cst id plane ridiculum s anne enim Concursiis conjunctum niselet , quem non secerat coniunctum voluntas testatoris i Inter iuris adcrescendi causas certe non est concursu, . Auctoritati accedit argumentiam vere decretorium , quod ipsa testatoris voluntas suggerit. Qui duos , pluresve aut verbis tantum , aut re s la , aut re & vel bis conjungit, eum id velle Certum est, ut omne& cori. Currant . cur eni in duos pluresve eoniungit mc consequens eli , vellemm . ut suam quisque partem ferat, qui enim alias 'olsent concurrere
Ergo non Iblum verbi , sed & quoquo modo coniuncti recte dicuntur paries initio habere , si initium illud reseras ad mentem leuatoris . Sed& idem tentor singulos habere vult solidum , non tamen initio, ita enitnsibi noci consentiret Id velle intelligitur sub conditiona, si alii defietant. Nisi id subinde veilei , filistra eos ad rem eandem vocaret . Ergo sincundum mentem testatoris omnes cuiusvis generis conjuncti initio paries habent : sub conditione & ex postfacto solidum . Ergo inter omnes et iusvis generis coniunctos secundum mentem testatoris esse debet jus a, crescendi . Eorum , quae huie sententiae opponuntur , unum est quod me non Parum obturbat : nempe quod in modum regulae scribit Vlpiumnus tu L. idem Neratiuν 3. de in f . aderi , Toties jus adcrescendi essa ,
quoties in duobus, qui in solidum habuerunt, coneursu divisus es. Conjuricionquo sit inter eos ius adcrescendi , initio rem habere in solidum est opus,
Concursu autem palles ; at qui verbis tantum conjuncti sunt, eos semper . h. c. non soli'm concursa, sed etiam initio partes habere ait Paullus ia it. L. Neonjuncti 89.
Sed si qui rem initio non habent in solidum , inter eos non est imadcrescendi, cur est inter re & verbis conjunctos , quibus secundum ea , quae dicta sunt Parti 1. eap. 3. , solidum initio relinqui negat Iullinianus in L. un. f. IIo C. de ead. tolL Sr qui paries initios habent , inter eos non est jus adcrescendi, cur Paullus in eis. L. 89. verbis coniunctos, quos ait semper partes habere praesert in iure adcrescendi re coniunctis, quibus lidum initio datur Facere haec debent , ut locum ilIum Ulpiani, quo
eum alii& consentiat interpretatione adiuvemus r in eo autem vertitur inter prelatio , ut primum mentem testatoris intueamur , tum externam spe aemus vel borum figuram . Dixi secundum mentem testatoris omnes C
iusvis generis coniunctos initio partes habere . suh conditione & ex postmsacto solidum . Sed inter meritem testatoris , atque externam verborum figuram vix est , ut convenire videatur. Si verba , uti sonant', accipias ,
ianium verbis coniuncti paries habent initio , h. e. ipsis verbis expretas ,
27쪽
quibus cor tu guntur : Diuncti autem re & ve his , multoque magis resola corii uicti mitio solidum, concursu paries; hi, quoniam lingulis separata oratione solidum dature illi, quoniam , licet dum um pestiumve n mina coi ju gan us , non expri in D tur Iamen partes. Huc spectat illud
Co si in L. conjunctim 8o. de Ieg. 3. Conjunctim heredes institui , aursonjunctim legari hoe est . rotam hereditatem , O dota legata singulis data esse,
partes autem concursu seri, Certe de re & verbis coniunctis loquitur Celsus , nam To' eo unctim in lihris iuris orationem unam . nominumque
eomplexum signi Mat , 8. inst. de Ieg. . & solidum inquit initio dari, partes autem fieri concursu . Multo eji ad rem appositior Triboniani locus in cit. s. 8. qui utriusque generis coniunctos complectitur , s eadem res, inquit Tithonianus , duobus legata st , siMe eonjunctim i. e. ea Conjunctione , quae re & verbis fit ὶ fiνe disjunctim i. e. ea, quae fit re tam uni s ambo pameniant ad legatum . Dinduur inter eos legatum, h. e. Comcursu partes fiunt .. Haec autein a Celso . ac Triboniano dicuntur secundum externam Nerborum figuram , non secundum mentem testatoris. iEst
mihi huius coniectiirae auctor Ulpianus in L. plane 3 . s conjunctim mde leg. r. his verbis , Si conjunctim res legetur , eonstat partes ab initio seri; nonne enim alias a Celso ac Triboniano dissentiret Ulpianus At pulcre meo quidem iudicio conveniet inter eos . s dixeris, Celsiim , ac Trib ianum ad externam verborum figuram , Ulpianum ad .mentem testatoris spectatIe. Venio nunc ad Ulpiani Iocum , qui opponitur in cit. L. 3. de usust. adcr. , ubi Toties jus aderessendi esse ait, quoties in duobus , qui in solidum habuerunt , eoneursu divisus es . Ei loqui eum dico secundum externam verborum figuram, quum enim is idem scribat in est. L 3 . f. s. de Ieg. I. , s conjunctim legetur , partes ab initio fieri , nec tamen neget, re coniuncti in legata esse jus adcrescendi, nisi Iocum hunc reseras ad
mentem testatoris, illum ad externam vel borum figuram , .qui possis in- i, stantiae notae Ulpianum eximere , plane non video . Porro quod aitis in modum regulae, omnino esse accipiendum dico pro subjecta materia , cujus certum iaciunt indicium Titulus de Uufructu adere cendo , cui subiicitur is locus , ac T. diνisus es , quod ad usi infructum refertur . Quum de usu fiuctu adcrescendo agitur , vera est regula toties ius adcrescendi esse, quoties in duobus, qui in solitam habuerunt , concursu di visus est, quia legato usustudu jus adc scendi est tantum inter re, aut i ter re & verbis coniunctos, quibus secundum externam verborum figuram solidum initio datur . quo fit , ut is locus ad quaestionem de iure adcres Mi inter verbis conjunctos pertinere non possit . Sed S illud ex dictis
consequitur , Pau. tum in est. L. de Derbis tantum eoniunctis scribentem , quoniam semper partes habent Iegatarii, verbo semper aeque ad mentem te-1ia oris . alque ad externam verborum figuram spectasse . Re autem , mre 8c verbis coniuncti secundum externam verborum figuram habere solidum videntur, secundum mentem testatoris habent initio partes: verbis
28쪽
Postrenaus coniuncticinum effectus est coniunctorum praelatio. Conjunct
tum alii aliis potiores sunt, quia sunt alii aliis conjuncti es . Ariselior illa nonnullorum conjunctio locum proprie. ac semper habet in conjunctis civersi generis , qui commiscentur . Coniunctis eius em generis , quorum par causa, pars deficiens pariter adcrescit, L. an. f. hit ita I P. C. de ead. lassi , nisi qui eorum sint per collectionem vocati , ut in
exemplo illo Paulli in L. s quis Attio 7. de usust. aderi. Attio, o heres,
bus meis lego. alit in illo Ulpiani in ta interdum 33. de heri inst. . Primus, O fratris mei siti heredes sunto. Uirtimque est exemplum coniunctorum rect verbis, quorum unus nominatim , alii per Collectionem vocamur . In utroque dimidiam unus . alteram dimidiam habent alii , eis. L. T. O etiata r3.; sed si eorum unus non concurrat , pars deficiens reliquis , qui Per collectionem vocantur , adcrescit, eo , qui nominatim vocatur, prorsus excisso: cuius rei ratio haeci est , quia vocati per collectionem personae unius potestate iunguntur . De iure praelationis inter commixtos diversi generis coniunctos Paullus haec habet in L. re eonjuam 89. de leg. 3. , Praefertur omnino ceteris , qui O re , O νerbis eonjunctus es Idem docet Ulpianus in L. I. b. a. de us r. adcr. : atque huc illud pertinet . quod
arg. Aκιh. itaque C. eomm. de sueces. vulgo dicti sunt nostri . duplex vinculum sortius ligare. Finge scriptum , Ttis, O GHo fundum Tusculanum lego. Mamio lego fundum Tusculanum. Maevins re tantum coniunctus est Titi' & Gaio. atque hi Maevio re itidem conjuncti . Τitius autem S Ga ius te S verbis coniuncti tuter se r, proinde si Titius deficiat . praesertur Naevio Gajus. Pergit Palilius , quod si re tantum conjunctus si , eonsat non esse poti
rem . Id tanqtiam geκeraliter , atque absolute dictum ad alios sive verbis iamum , sive re & verbis coniunctos est referendum. Ergo ait Paullus reconjunctum nec re & verbis conjuncto, nec verbis lantum coniuncto Prae ferri , de merito : nihil enim re coniunctus habet , quod ceteris commune non si , qui conjuncti esse non possunt, nisi ad eandem rem vocemur . uti recte Duatenus De jure adcr. Lib. I. cap. 7.
Postremo ait Paullus , s νero Merbis quidem eonjunctus si . re autem Pon , quaestorus est, an eonjunctus potior st. Ea magis es , itι O ipse pro feratur . Exercuit Iocus hic Paulli Interpretum ingenia. A non est tamen meo iudicio obscurus . Qui Τὰ an eonjunctus ad re conjunctum reserunt hoc sensu, re conjunctum verbis coniuncto praeserri, quod Rogerio visum; quique reserunt ad re & verbis coniunctum hoc sentu esse eum verbis Conjuncto potiorem ; quae fuit opinio Arunis; nae ii Paullum ineptimine loquentem faciunt . Recta sermonis oratio postulat, ut Tot an eonjunctus ad id reseratur , quod proxime praeit; proxime autem praeit, mentio verbis conjuncti. Accedit, quod jam antea negaverat Paullus re conjunctum esse
29쪽
DE MODIS , QUIBUS PARS DEFICIENS AD RESCIT .
IN tertia huius commentarii parte de tribus quaerendum est, nitin pars deficiens ipso iure , an novo hominis facto adcrescat ; num adcrescat volenti, an invito; num cum onere, an sine onere adcrescat.
IN hereditatibus, sive ex testamento , sue ab intestato deserantur, certi juris est, partem deficientem coheredi, qui suam partem adgnovit, adcrescere ipso jure , h. e. sine nova aditione aliove novo facio, L. un. g. II. C. de cad. tolL: cuius rei ratio haec est, quia hereditate pluribus delata , qui pro sua parte adiit caeteris deficientibus videtur totam herediatatem adiisse , quas si ei soli initio delata , L. liber homo sp. g. vlt. de her. inst. , L. s solus So. pr. O 9. I. de adq. her. , atque hoc est , quod Gaius seribit in L. qui ex duabus s3. f. r. D. red. qui semel aliqua ex parte heres extitit, ei deficientium partes tacite adcrescere . Tacite fieri dicitur Iurisconsultis. quod potesate iuris fit , ac sine ullo hominis sacto . Exemplorum abunde est apud Brassonium De V. S. Idem de bonorum pollessoribiis, qui heredes imitantur, expresse constitutum est in L. aequisesmum a. i. si duo 8. D. de bon. polo . see. tal. Neque interest, num heresi qui adiit, quo tempore aliorum partes desciant, vivat adhuc, nec ne , est. L. un. f. I I.; tran mittitur enim jus adcrescendi ad heredes : quod adeo verum est , ut eo etiam casu transmittatur, quum coheres est itidem substi tutus coheredi. atque hoc deliberante , seqtie nondum delata ex caussa substitutionis hereditate decedit, L. si quis heres 8s.. O L. qgiratri s9. de adq. her. Quod vulgo dicitur , ius substitutionis potentius eiis iure adcrescendi, lum demum est verum, si alius a coherede sit substitutus: ubi autem utrumque jus in eamdem personam concurrit, atque haec moritur ante delatam ex labilitutione hereditatem, ius adcrescendi tantum spectatur. Adscribenda sunt hic verba Ulpiani in erit. L. 3s. , Si quis heres in stitutus ex parte, mox Titio substitutus , antequam ex eaussa sub tutionis ei deferatur hereditas , pro herede geserit, erit heres ex ea a quoque substis tioniι , quoniam invito quoque ei adcrescis portio. Dissicile explicatu est il-
30쪽
lud Uiplani , Erit heres ex eausa quoque substitutionis , nam substitutus anis te delatam ex silinii uilone hereditatem heres esse ex causia substituitonis non potest. Quo igitur possit aliqua ratione explicari , adnectendum estiis , quae continuo sequuntur , quoniam merito quoque ei aderesit portio . Haec faciunt, ut Ulpianeum illud, eris heres ex causa quoque subsitutionis tanquam minus proprie dictum accipias , neque aliud dicas ad substituti heredes transmitti, quam ius adcrescendi . Confirmat id locus Neratii in
eis. L. ss. Qui patri heres extitis, si idem filio impuberi subsitutus es , non
potest hereditatem ejus praetermittere o quod se reeipiendum es , etiam si Miuo pupillo mortuus erit, deinde pupillus impubes decesserit; nam is , qui heres ex- tuerit, pupillo quoque heres necessario erit , nam s ipsum laxitum obligat . eonjungi eam paternae hereditati , O aderescendi jure adquiri euieumque patris heredi, existimandum est . Graviter obstat Marciani locus in L. si ex pluribus 9. de suis O legit. , ubi ius istud transmissionis in legitimis quidem heredibus admittit, non ita in testamentariis. Verba eius sunt , Si ex plurimis legitimis heredibus quidam omiserint adire hereditatem, vel morte, Mel qua alia ratione impediti fuerint quominus adeant, reliquis , qui adierint , adcrescit illorum portio , O licti decesserint , antequam aderesceret , hoe jus ad heredes eorum pertinet.. Alia causa est instituti heredis , O coheredi substituti , huis enim Miso defertur ex substitutione hereditas , non etiam , s decesse rit , heredem ejus sequitur . Sed obicem feliciter amovet Ciijacius Lib. I a. Obs cap. II. Marciani locum reserens ad Legem Iuliam dc Papiam, quae ius antiquum h. e. ius adcresceadi inter legitimos heredes retinuit , inter testamentarios abrogavit, est. L. G. 9. r. Non igitur poterat ad heredum testamentariorum heredes transire ius adcrescendi , quod inter ipsos testamentarios heredes ea Lege non erat. At restituto tandem per Iustinianum veteri iure certe jus illud transmittitur ad primorum heredum heredes. Ut autem inter Ulpianum , Neratium , ac Marcianum conveniat, ego sic facio coniecturam . Ulpiani ,& Neratii loca deflexisse Tribonianum ad ius novissimum Imp. Iustiniani , cujus tune immemor Marciani locum intactum reliquit .
Haec vera sunt, si qui nondum delata hereditatis parte decessit , in
ea Causa e*t. ,ut , si non decessiisset, omnino is eam partem caepisset .
h. e. si soliis erat . me iuris principio innititur quod scriptum est apud Celsum in L. liber homo ss. s ita 6. D. de her. inst. , Si ita scriptum
fuerit e Titius ex parte tertia , Maeνius ex parte tertia heredes sumo . Titius s intra tertias Kalendas navia ex Asa venerit ex reliqua parte heres so . Ut
deamus , ne Titus statim ex semisse heres st: nam duo heredes insituti sunt, sed Titus aut ex semisse , aut ex besse . Ita sextans utique erit in pendenti . Ei s conditio extiterit , ex besse heres erit e s non extiterit, ille sextans merio aderescet , sed s deeesserit Titius , antequam conditio exfflat, deinde con-ssitio exstiterit e tamen ille sextans non Tiiii heredi , sed Maevio adcrescet , nam , cum adhue dubium efflet , Titio , an Maevio is sextans datus efflet, NDeius decesset, nec potes intelligi datus et , qui tempore dandi in rerum natura non fuit . Hinc recte colligit Baldus , dubium eventum in ultimis voluntatibus non transmitii. Vulgo uno casu videtur nova aditione opus esse, si cui hereditas per alium , puta per servum quaeratur . Hujus excepti nis