De veterum Germanorum nobilitate

1쪽

LIBRARY

8쪽

Prooemium.

I. Quaestio de veterum Germanorum nobilitate cur tractetur ik I. Quodnam tempus ad cognoscenda certo instituta Germanica investigandum it ra. Instituta illa Romanos cognoscere potuisse Tacito teste sol ad ano quaestionem utendum Sse

Cap. I.

Cap. II. De nobilitatis apud veteres Germanos ordine in uniVersum.

11. Taciti scriptis quomodo utendum it si

12 De verbi nobilis' apud eum notione 6 13. obilitote inter idines Germanico principem locum tenuiSSe η 14. obilitatem omnibus suisse Germanorum gentibus ommunem 21 15. obilitatis suisse gradus diversos lx 16. Ohilitatis gradum summum regiam fuisse stirpem riCap. II, 3. De nobilitatis cum regno necessitudine.

I T. Mullis gentibus Germanicis suisse regnum 24 18. Omnibus gentibus Germanicis aliquando regnum fuisse 25 19. Regnum illud suisse antiquiΚsi inuis . . . . , re N. Regno totius rei publicae principatum fuisses N 21. Regniit a nobilitatem artissime inter se suisse coniuncta Al 22. De Taciti erhis . . Reges ex nobilitate duee ex virtute l ra. Regno et Ohilitati pandem fuisse naturam M

9쪽

Can. III. b. Do nobilitatis cum principatu necessitudine.

eosdem ab eo significari oppareat. 42 29. De Germ. c. d. verbis: oplerique nobili uin adolescentium. 0uale sit comitatuum institulum M M. Quomodo comi latus iniri solitus fuerit. io G. c. 3. 44

Cap. IV. De Germanorum nobilitatis natura.

32. Rei publicae principat ut et regni et nobili latis sui S Se naturam.

M. Haec nostra disputatio quid ad res Germanas inveS ligandas valeat. fil

10쪽

inter omnes de rebus Germaniae quaestiones Primum sere m. locum tenet ea, quae est de nobilitatis apud Germanos natura. Qua quidem de re tanta inter viros peritos tamque acris extitit controversia, ut ab eo, qui historiam nostram penitus cognoscere voluerit, praeteriri prorsus non possit. Itaque quum primum ad ea studia me contulissem, mirifica quadam captus sum quaestionis illius tractandae cupiditate. Nobilitatem autem quum ad primam gentis nostrae aetatem pertinere viderem, accurate investigari a me non posse perspexi, nisi ad ipsa primordia descendissem. Quod ut sacerem, duae me praeterea causae vehementer excitabant. Primum enim de hac re iam ab aliis tam erudite tamque acute disputatum est, ut multa, quae non nimis accurate dicta erant, continuo resutata et in perpetuum reiecta, pluruet ea quidem, in quibus inest cardo quaestionis, non confirmata quidem, claro tamen proposita esse videantur. Plurimum autem illud mihi animi addidit, quod Savignius testatur, hanc nostram disputationem non modo non sinitam, sed ne recto itidem esse inceptam. l