Commentationum Pindaricarum

11쪽

ἴepe adstans et contemplans admiratus una artem set patriam et orantiquam virorum nostratium et adolescentium, qua in publico conventu certant inter se globulis missilibus o tubo ignivom cum ragore coniiciendis scopum petentos. Nimirum in vulgus notum est, quam egregie tractent populares nostri nobilem huius oculi artem iaculatoriam. xiris sortibus utique dignissimam, qua et in pace et in otio cum decoro oblectationem quaerant, et si quod bellum, quod dii aVortant , inciderit, ad errorem cum strage hostibus incutiendum sint paratissimi ac promptissimi oc tamen ea virtus sinu multo laboro cuiquam contingit, sed longa exercitatione sapientiquo se assidua teli irae talion opus est, ut insignioribus iaculatoribus adnumerore. In ipso autem ludo ac ortamine quam caute omnia ante Xplorantur, quam circumspecte et in magna ac trepidant hominum spectantium huc illuc discurrentium, frequentia quam tranquille ninia aguntur. Nam exacta curiose ad suum cuique modulum et ingesta in subum accurato quasi ulminis materia missilique plumbe diligenter superimposito osteaque intruso, ubi uncta parata et provisa sunt, quum ad rem pSam denique prodeunt, Videas eos primum stantes in gradu immobiles, meos dicas vel saxeos, firmissimis brachiis dum ei oculorum collineant, protentum tenentes telum, adeo immoto et intrepidos, ut vix spiritus meatum inesse credas, donec tandem tacto levissima digiti inclinatione possulo, seu ligulam si acum dicere mavis, rumpitur Subito inclusum tubo ingens impetus, proruit ac sagitia celerius, immo oro fulminis ictu et fragore ut celeritate similius, ad scopum volai percutiens alteque penetrans illud missile. Et paucissimi quidem ex anto certantium numero coniecti plane aberrant globuli. longe plurinii Teriunt scopum ex ' quibus permulti in interiorem, cuius radius ultra tres tranSVorso digito non extenditur, Orbem incidunt, testantes, quum id ab Odom assidue sit, insignem iaculatoris artem et peritiam. Sed ex iis, qui in circulum interiorem coniecti sunt, alter alter accidit ad laxulum in modi orbe fixum propius, quibus iam satis eantur ii, ex quorum tubis proiecti sunt Ouum quis autem clavulum ipsum Vel centrum attigerit aut ex pari strinxerit: id autem vel procul cognoscitur ex mirificis quibusdam Significationibus, sos tuum vehementia. brachiorum pedumque coniectu Vario, Saltibus denique insanis alicuius

modo humum se prosternenti VolVentisque modo exsilientis ot tripudientis super an in scilicet Ortuna hominis, qui veste purpure indutus, tecto muro quo tutus, prope Copum adstat, monstraturus, qua quisque globulu orbum ligneum persora erit, idque accurato rursus in orbem ad id datum chartaceuiu relaturus; sic quum quis serierit, enim VorOtunc ingentes oriuntur plausus et clamores undequaque eduntur laetissimi et consequuntur gratulationes amicorum et artis peritorum et Omnino multorum accurrentium, quippe

cui iam ictoriae clarissima palma sine dubio porrigatur. Sed si nonnunquam, ut aliquis

12쪽

globulum suum in centrum ipsum Sic immittat, ut id medium contegatur et prorsus obruatur, quo quidem persectius in ea arte fieri nihil potest. Iam eum casum quanti clamores, quanti tumultu sequantur ruStra Sit qui dicere velit. Simile foro os illi, quod Pindarus cecinit . IX. 1 sqq. de pharmost Opunii iuvene paene imberbi, qui in lud Marathonio viros barbatos luctatione Vicit phialamque argenteam abstulit

uanquam id quod dixi raro sit nec sero a quoquam, nisi cuius artem insignem oliam fortuna eximia adiuverit. Magnus autem honos habetur etiam iis, qui vel leviter tetigerunt id, quod Omnium AEXpetitur Studio; nec prosecto sine gloria praemiove discedunt, qui aut proximo accesserunt aut quorum saltem in Orbe interiore una alteravehaero nola. Itaque coronati laetique ab amicorum comitantium et ovantium cater a domum doducuntur. Illi autem silenti sere transmittuntur, quorum ictus extra orbem inferiorem manserunt, quales satis multi esse Olent. Sunt enim ii, de quibus rursus Pindarus . IX. 83 sqq. τοῖς υτε OGτος μως επαλπνος εν Πυθι δι κρίθη, Ουδε μολοντων πα μιαίρ έμφὶ γελως γλυκυς υρ εν α ιν κ ara λαυρας δ' χθρων πύοροι πτωGGOντι, si s Noρ δεμῖγμενοι. Verum ab equis rei existimatoribus etiam illis tribuitur laus, quod periculum sortiterfecerunt. ων πειρατων γαρ αγνωGro Gιωπα I. III. 48. Nec vero dedecori est; quia etsi adsit artis experientia, nihil ossiciatur, si desit fortuna, cui non imperatur, sed quae imperat ipsa. uanquam non negaverim valere etiam in ea arte vetus illud: πολλοὶ μεν γαρ υ Gomo Oι, παυροι de τε βάκχοι. Verum quorsum ista Quo pertinet ea ludorum certaminumque campestrium de scriptio in sermone, qui de ludo litorario aut de doctrina aliqua umbratili instituendus orat Nempe similis obtinet ei, quam dixi, fortunae casuumque varietas etiam in arto critica et in interpretatione scriptorum Velorum Nam vel versatissimos in lectione

alicuius scriptoris neque eos parum instructos a doctrinae arietate tamen interdum destituit coniectandi ortuna, sine qua tori non polost, ut quis Verum plane certoque assequatur. Itaque Veritati proximum suisse ut satis honestum manet, sic danda venia iis, qui non prorsus a Vero aberraverint. Versamur enim in eo negotio, quod non unius alteriusve hominis opera, sed multorum et hominum et seculorum ingeniis Onsciendum ii orsamur in arte, qua non brevis singulorum oblectatio, non fragilis aliqua gloriola, nec plausus nec clamor, Sed Veritas laborioso quaeritur in communem Omnium usum semper duratura. Duam ad rem ut plurimi invitentur aequum est, neve quisquam absterreatum propter SucceSSum peris minus prosperum, modo Strenue elaboraverit. Prodibit enim post alium alius, aliquantulo ad verum propiu accedet, fortaSSe etiam recedet, hunc rursus superabit successor solicior Sic paullatim et lento et singulis tantum in locis, at promovetur tamen Opus universum, et coniunctis tribuS bonum commune parandum augendum defendendum est.

13쪽

uae hucusque priae salus sum, ea in meum quoque usum convorti olim. Duamvisonim a viris et doctrina et ingenio privstantissimis, quoru in ordinem longum num raro nunc quidem nihil attinet, plurim in Pindaro correcta Sint et explanata, rostant inmeno diu restabunt multa, qua aut emundatorem aut interpretem postulani. Iam quum anno superiore ni rod motion, in in Pindari Pinici germanico scriptam durem, paucos qui dona locos in quibus mihi discedendum Videretur irorum doctorum sententiis broviter attigi, plures autona, in quibus et de lectione, vel de orborum intor- prelatione , vel de sententiis, vel do rebus dissentiendunt orat, in iaci , relinquero libri ratio et consilium in tunc jusserat Ouoruni nunc delectum exhibebitnus ita ut de iis potissimum locis disseramus qui mundatione gero Videantur, alios autem Ct praesertim os in quibus u interpretatione agitur, in aliud tempus reservemus. Sed ex quo introductionem meam in publicum omisi, prodiit inierim corpus turicorum gramorum Theodori ergLii cura editum. Overi librum ut evolvi, statim etiam do

Pindaro trum doctissim uita sensi priuelare SSe meritiain, qutu sententia confirmata et

aucta est lorata diligenter ius libri lectione. Etenim multos locos doctu soli iter suo

restitutos Vol ox coniectura ingenioso mori datos repori Sunt autem etiam post curam iri priaeclari, in quibus adhuc iti ream sunt, imu minus probentur, de quibus Vol hic vel alibi dicam. De meis autem, qua nunc proferam, ipse Sic enitis, nonnulla Oss certa, alia probabilia, nonnulla dubia, alia soliciorem post me coni et Orom in votiturum. Nam ut in principio diximus, contingit nonnunquam mediocribus quoque iaculatoribus, ut scopum medium seriant sed iidem a peritioribus o inci a quo animo patiuntur iel OSque sese ingenuo salentur. Verum ago ad rem veniamus tractemusque, ut in quemque disputatio Venerit, locos singulos, at tu in ii nostram, si qua est, coniiciendi seu ma3is iaculandi sacultatem Oxperiamur. Prth. I, 50 sqq. sermo est de victoria navali, quam prope Cumas Iliero Syracusanus de classe Etruscorum reportaxerat, quum eius auxilium Cumani ab Etruscis pressi

implorassent, id quod riinus docuit Il P Lhius. Sed quum ΙΙiero illo tempore inorbo laboraret aptissime, sive ipso exercitui pretes uti, si vo per duces bullum adininistra is comparatur ei Philocte id ex plum in 'thicum Verba apud Bonci hium de leguntur:

Editi Onom Schnoidou inianam ardonior mihi desideratam, quam is ter quaterVO, simulat quo Cain Procliisse X inrorum inclicitius cognovi, Dil,liopolas nostros ut milii cito mitterent Ortaro cis lagitarem adeo librum lilii prae omni lius nunc utilem futurum, amon nescio quo mo OilSSimum ludi licant casu ne nunc quidem sum nactus, ni suo Oliam noclio rosponsui tuIi, ad OSi id Salion civitatis hi lili Opolas eum librum nondum servenisso, quoin Declius siclius omnium iam nilologorum manibus teri Iogorona apud Κaysorum in censura Lyricorum Grpecorum a Borglilo editorum inscrto annalibus uidet D. 18 I asc. I. Prodiit Aroxia 1843 apud II. R. auertamder.

14쪽

Cumanorum magistratus insolentiorem e gesserit orga viacusanorum principem Possis propior ipsum Philoctetae exemplum suspicari etiam graviorem alienationem inter eos fuisse. Iam Verba l/ιν σίλον Gaνεν sic explicat Disson palpat it cum ut amicus esset, c. Hieronem. At incommodum est, quod sic ad Hiero non diserto resertur Sententia, qui goneralis est, quum per eam trai Situs paretur ad commoniorationem

Philodiola at Atridis ut ab Ulixo, hominibus maximo invisis, ad belli societatem revocati. Ergo tollendum est quod secit G. Hormannus Scribens υν Γ δεναγκαί νόλον, eumque sequutus est Burghius. Verum δεν γλ tuentur libri omnes, neque usquam apud Pindarum legitur illa substantivi forma δεναγκαία, opicorum potius quam lyricorum propria. uterendum potius vitium in s/ιν, quod facile tollitur, si mecum scribas /si,

quo denium rectus officitur sensus necessitate it, ut etiam superbus aliquis blandiatur ei, qui amicus non it. Ea quo sententia recte nunc media interposita est.

Intelligitur ni in inter Hieronem et Philoctetam duplicem obtinere similitudinem, non

solum propter Victoriam, quae utrique aegrotanti contigit, sed etiam quia gratiam utrius- quo ambire coacti sunt illi qui antea insolentius in os se gesserant. Porro cya r J Aa/ρνίγξν ελκει τει ot/ενον /ετα//ρίβοντας ἐλθειν io oraς δεντιδίους Ποίαντος υιον oec hius scripsit ex coniectura, nam libri confra metrum /circita. GGo r&ς. akosioldius voluit s/1rax Goor raς, quod non displicuit Hormannoconiicienti /hra λ Go r&ς. . . ab soriis mavult s/ξrra ' oodira coli. O. I, 2. Bergilius sequituri 'cl. hium. In l/ξταν Gosi ra ego quoquo incideram prorsus ignarus coni0cturae alios et dian st, eamque nunc magis etiam amplector. Nam s/εταλλ GGοντας non o glossemate ortum Videtur, sed ex pravo lucta litora di in l/hrax GGοντας. s. Basti comment paliuo gr. p. 723 et 726. Seluos. Sic λλὰ exii a factum est O XIII. 114. Cotorum id P. V, 7. Ἀπολλέων Λακεδ&ίε/ον ἐν Ἀργει τε κGPωγε Πυλ 0 ναομεν δελκώντας Hoaκλεος κγονους. Et in illo quidem loco erratum os propterea, quod Senientiam generalem esse non Viderunt; nunc exemplum erroris contrarii asseremus. Legitur enim P. II, 34 sqq. de Ixione nubem pro Iunone amplexo

Sic Boeckhius, Dissonius, orgkius scripserunt ex Bothi coniectura, nam in libris est

ει aλον Or κ a zo ικον On liquot autem, quid Heimsoethius Voluerit asseverans: h Unum addo: hubi poeta descendit ad Ixionem, in V. 36. Omnem lectionem salsam esso, in qua non legitur καὶ ris i. o. και τουτον, in nihil praeterea addens Contra recte vidit Κayserus, salsum esse a rba εκον , quia de aliis sua culpa miseris nondum locutus est Pindarus, sed do uno Ixione supra V. 29, neque Ixion malum Sua sponte quaesivit, quum Iunonem tentaret Desiderat igitur participium anapaestum ossiciens ex gr. a φρονεοντ, et prudentem malin libidines prodiderunt Sed hoc rursus

displicet, primum quia statim αιδρις δε si dicitur Ixion, deinde quia aliena hic est

sapientiae eius commemoratio. Est potius et il/ισρονων τις V. 1, quam TUO BOντων. Sed errasse vir doctus maximo in eo videtur, quia sententiam generalem OSSe Voluit. Generalis enim sententia praecedit duc μὴ δε cir ii ror αἰεὶ παντος Osαν μετρον,

qua immodicae et nos arta cupiditatis insimulatur Ixion Iam oro ad ipsum Ixionem

15쪽

nectitur ratio, significaturque genus intemporantiae quod cum perdiderit. Uuid multa Scribendum duabus tantum ex librorum lectione mutatis iterulis sic: ξυναὶ δε παρατ οποι ς κακοτα δενδρο αν εβαλον ποτὶ κοῖτον οντ qiMMn ad conmilitum iret. Pars inventi obotur Fridorico lacobsto, qui, ut apud B inckhium annott criti legitur,

Rursus Holmsoethius, quod sane mireris, Verba V. 30. V μπλaκίαι Φερίπονοι τελέθοντι generalem sententiam continere dicit reliquosque interpretos, qui id non viderint, paene temeritatis insimulat. Sed salsus est ipso. Nam a δυο ιιλακιαι quiae statim commemorantur zo μῖν ἡ ρως τι l/ς λιον αἱμα πρωτιGro Ου δετε0τίχνας hast/ιξε θνατοις, τι τε Λιος ἄκοιτιν πειρατο, nullius alius esse neque in quemquam alium cadere possunt, nisi in Ixionem. Propterea etiam υτ si, quod ad τελίθοντι suppleri possemeimsoethius negat, a quovis lectore acile subintelligetur. Neque opus est, quod idem desidera it, γίνοντο, quippe persectum inest in τελέθοντι,

I angamus alium huius Odd locum, qui potius interpretatione, quam emendatione indiget. s. 82 describuntur homines allaces, susurronos, adulatores, insidiosi ὁ νως μὰν Gaινων ποτὶ π ντας γὰν π rio διαπλίκει Libri draν Ηeynius coniecit ἄταν, Boeckhius roposuit, ' i'. At a radi defendit contra Boeckhium ab serus dicens Ma πλίκειν verbum palaestricum parum conVenire in caudam caninam. rddiere tautologiam quandam existere, si legatur γίν. Non enim potest canis adulari nisi flectens caudam. Nunc ocum ταν de luctu inextricabili intelliges. Sic ab serus, qui recto antinadvertit Verbi διαπλίκειν usum palaetricum recteque nos vetuit in locutione γὰν διαπλέκειν cogitare de si in ilitudine canis adulantis caudamque moventis. Verumtamen nihil mutandum, sed recte se habet γ ν quod quum explicent glossatores Veteres πειραν, αν κλασιν, καllπ,ήν, Sui palaestrico non minu convenire idetur, quam ipsum δια- πλίκειν, modo intelliga eam flexuram, qua in luctatione advorsarium supplantamus. Itaque sic sero accipiendus locus blando cedens ad Omnes insidias omnino stricit more si PPlantantium. Sed pergamus assorro locos a ios, qui Vel intorpunctione, Vel accentus, Vel paucarum litorarum mutation emendari posse ideantur.

Ol. VII, 49. poeta loquitur de donis, quae Iupiter et Minerva s hodiis dederint: κείνοις ιμεν ανθαν γαγάον νεφέλαν

Sic legitur ex ingarolli coniectura. Nam in libris est: κεινοισι μεν ανδὰν γ Πγων νεφίλ&ν Ζευς. Iam quum meliores libri omnes ξυς retineant, I ab serus suspicatur legendum SSeκεινO G μεν ξανθὰν γαγων νενελαν

ut υ in χρυσον corripiatur. Muod si necessarium sit, ut ξυς ros ineatur, possis facilius Sic Ζευς τοῖσι μεν saνθὰν γαγων νεφέλαν πολυν servata in reliquis librorum lectione. Sed verissimum vidit Mingarellius. Ἀευς enim glossaiori debero apparet quum e loco, in quo positum est, tum ex eo, quod talia in codd. addi solent, ut O. VIII, 16. Ζηνὶ γενεθλίφ' κφανro G μἐν εν Elisa. Sic enim scribendum ex prpestantissima Κayseri coniectura. Illic autem supra ε /ίν

16쪽

in Pal. C. scriptum est o Zευς. Et facile caremus . VII. vocabulo ευς Nam si sui in carmine κείνοις ὁ μεν - αυτ δί, quiVis e narrationis tenore intelligebat, osso Iovem et IIinervam, quos Oeta paullo ante significaVerat V. 43. aro τε θυμιν ναιεν κ oos ἐγχειβρομ P. Et similiter . Ι 81. κεινος i. e. Mercurius sυν βαρυγδουmis πατρι κραίνει-εθε ευτυχίαν Displicet denique in EnySeri coniectura πειτεν, quo apta perit oppositio. Vs 83 sqq. eiusdem carminis iam in introd. p. 28. tetigi. numerantur victoriae, quarum multitudinem Diagoras Rhodius pugil reportavit. Iam ea apud Boeckhiuni sic

Πελλαν - ἐγίν τε νικω νγ ἐξ κις ἐν Μεγαροισίν et Ῥυχ rερον λιθίνα ocho εχει λογον. Boech hius iunxit νικω νγ cum γνω /ιν, quod durissimum esse iure contendit ab serus, quia post Πελλαν iterum exspectetur nominativuS. Quum autem metrum nominativum Αἴγινα non admittat, sed postulet ἐγίνs, aJSerus poetam existimat ad aliam structuram transiisse legendumque suspicaturi: ἐγίν τε νικὰν S κις ἐν ΜεγαροιGim os ετερον λιθίνα iacho εχει λογον seu in ratione hoc unum non probandum est, quod conira libros scripsit νικών noctissimo se habet νικωνγ. Nam quum utrobique sexies vicerit, utrobique columna marmorea eius nomen contineat, quidni dixerit poeta: ἐγόν τε νικέ νγ εό- κις, ἐν Μεγαροισίν et οὐχ ετερον λιθίνα ψύφος εχει λογον quod plane idem est, ac si dixisset: ἐν Αἰγίν μέεν νικωντα es κις αυτον λεγε λιθίνα ψοφος,

tξ κις de ἐν Μεγαροις. O. IX. 16. Propter Epharmosii puniit victorias claram punioni osso dicit Delphis

Sed trochaeum εν τε a Binckhio illatum morito reprehendit ab serus, quum carminis ratio spondeum postulet idem iure reprehendit ἐν notione propinquitatis do flumino dictum. Burghius autem ediditas τε in quo rursus metri legem coniectura parum observatam dicas. In codd. nihil auxilii, in quibus est ρεταις Goν, aut GGον, aut ὶso ut in Pal. C. Pindarus autem ubi quo Goς, nusquam Goς. Iam quum Schol. habeat: β υε δε a GD hra τ&ις οξτaις τῆς νίκης et υπους ε τε η KαGταλέ π γῆ ν Πυθοι κ ci ἐν aia ro Ἀλφειου rora ob I ab serus SuspicatuS St, genuinam lectionem SSe κραναν itaque sic scripsit: δ λλει δ' Goεraισι κραναν Κασταλίας παρα liἈλωεου τε ξεδρον, probabili sano blandaque coniectura set a concinnitate membrorum admodum commendanda. Atque indarus ipse P. I, 9. κραναν Gratia φιλεων. uid qu0d scholiasiarum unus, quod Knyserus omisit commemorare it λλει ταις η εται τῆς Κ Graλίας, δεντι του τῆς Πυθους κρη mu a ἐστιν ἐν Πυθωνι. Nihilominus ego neque ab hoc neque ab alio scholiasta κραναν lectum esse putaVerim. Nam illis, sicubi scribobant σταλίαν, in proclivi erat addere πηγήν Ut κρύν=ii .

Asseram igitur, quid mihi de spondeo xplondo ideatur, nam vetustissima illa

17쪽

videtur corruptela, Omnium scholiorum librorumque aetate maior. amen libri, quio oεraia Issoν αρετῶς sor, sed ταις GO praebent, sontem erroris produnt, qui in Irrororemis positus est, quum pars literarum in odταισιν iuraretur. Nam sacscriptum fuisse, quod Verum esse suspicor:

cessisse litorulis σιν per illo graphiam illatis. Quae num Semel locum occupassoni, i sol inde factum genuit dativum UaGr λί . Denique αἰεί ne otiosum videatur s. O. VIII, 10. μίγα τοι κλεος alia. I. III, 22. ισι Κλεωνυ /ίδαι θ λλοντες αἰεί, et noplura asseram, P. VI, 5 14, unde discimus gloriam his victoriis paratam internam

Semperque lorere Visam esSQ.

O. XIII, 10 sqq. laudatur victoriarum, quae Xenophonti Corinthio contigerint, umilitudo. Antiqua lectio suit:

εν Ἀργει γ ossa κά ἐν Θήβαις os oκασιν νήσσων μαρτυρήσει υ καίου βωμος ἄναξ.Eam ingeniose mutavit Hermannus ScribenS Ἀρκὰς θναGGων, quanquam recte monuerunt viri docti locum ab Hormanno allatum . VIII, 40. Usercui αρετὰ χλωραις ξερσως, ω ἴτε δενδοξον GGει esse dissimilem. Ego autetia, quum Hermanni emendationem non ex illius libro, sed ex aliorum commemoratione nOScerem, liter atque Hormannus omendationem ipsius intollexeram, non de monte in altitudinem surgente, sed, quod non minus poeticum videbatur, de sum cx ara in monte alto collocata, in qua Xenophon propter victoriam sacra fecisset, in aerem surgente. Etsi enim aram surgentem pro fumo ex ara surgento pauli audacius dici sentiebam, tamen eo loco non indigna videbatur audacia. Consorebam praetore Hom. Od. X, 99. καπνον δεπι ψονις ι isor ra. Nunc autem libenter concedo in a3sori sententiam, δεν GGων interpretamentum osso

dicentis vocabuli δενα scribentis os Aoκ as ιν δεθλοις. Cuius in senti laudibus nihil detractum velim, si hoc leviusculum addam, pro δεθλοις ponendum ideri ora, cuius aliqua saliem auctoritas sit e schol verbis l/a τυ0ήσει τα εργα α Ου ὁ ω /ὼς του Λυκαίου Λιος Ἀν& εν 'Aoκ adis. 3. XIV. r. invocantur Gratiae. Ieguntur autem v 5 sqq. haec:

κοι ανdoνr e codd. Bergilius recte restituit. Sed disputandum erit de versu penultimo, cui qui in antis tr. respondet, quum in codd. sic legatur: ευ κατι. fCλαῖ TM E PUPδ0 si , quod non debebat in /ελανοτειχε mutari, a3sero responsi melius restitui visa St, Si in stropha legatur: υτ γα θεοι γνών moirων ἄτερ. uiae facilis quidem est correctio. Verum incommodum manet ras, quo Obscuratur Sontentiarum coniunctio, quae haec osse debet: Audite Gratiae. Nam vobiscum Omnia iucunda veniunt mortalibuy. Ac ne cliti quidem in Gratiis habent choros nec convivia. Coniecerim igitur: υ δε εο ποτε ε ινον δεοίτων nrto. Contrahendum δεοί.

18쪽

ος πολυς υτ ὰν ἐπιβρίσαις πηται. Verbis sic ad Hormanni rationem ut debent transpositis quaeritur, quid statuatur de Vocabulis O πολυς, quae defendi posse iure ab serus negat. Iam Hermanni et Borgilii Asnero proxime accedit non iterarum quidem sed significationis similitudine. Contra recte aJSerus animadvertit, epitheta nova copiam divitiarum significantia hic serri non pOSSe, quum statim Sequatur ἐπιβρίσαις, nec amen ipsius placet inventum θευ /o00ς. Nimirum videtur aliquid desiderari, quod humanarum rerum imbecillitatis ot fragilitatis nos admoneat quodque respondeat iis, quae . 6 dicuntur: ἰων ' σφαλής Ουκεὶ ἔντ υτ Aὶακίω Ira ρα Πηλει υτ παρ νειδεν Κάφι ' Ouamobrem Scripserim vocabulo usus, quod propter soni simitudinem in o πολυς facile abire poterat, et iransposito Oeabulo uno oi seo δενδρων ς ἐακρον

De . IV, 70. 71. dicendum hic est, quia in introd. p. 104 brevius de eo loco egimus. De Argonautarum expeditione dicturus poeta sic incipit τίς γαρ αρχὰ δεξατο

ναυτιλίaς; τίς ὁ κίνδυνος κρατεροις δ μαντος δῆσεν λοις; Bieciemeimsoethius priorum interpretum explicationes reprehendit, in quarum numero est etian ea, quam Dissenius probaverat , nec amen satisfacitieimsoethii sententia: Poeta ianquam

h mirabundus hic do periculo dicit, quod alibi de illecebris dixoris Hoc sensu quodnam, Minquit, fuit periculum, quod eos non deterruit, sed strictissimis vinculis inxit

Si cmeimsooth. At a sententia potius poetas res quiluin et heroum medii aevi tractantes quam Pindarum doceat. Simplicissimum est, quod Pindarus oluit. Expositurus de rebus Argonautarum commode rem sic instituit, ut causam tanta navigationis et magnitudinem certaminum et periculorum subeundorum se polliceatur narraturum idque sucit praesulionis loco duabus interrogationibus narrationi praefixis, primum qui suerit causa navigationis, de qua exponit hinc usque ad v. 167 deinde, interiectis iis, qud pertinebant ad apparatum expeditionis describendum a v. 207 inde usque ad V. 246 etiam quae quantaque pericula suerint refert. Ingentia autem pericula quum filiat ea, X quibUS vix ulla arte iriumque contention te expedias, aptissime dixit pericula, qude claVis plus quam serreis vinciant. Nec cogitandum hic cum interpretibus vel de periculo imminense Iasoni, nisi hanc expeditionem susciperet, vel do periculo salo illi iniuncto, vel de periculo Pelia imminento, si Iason recusares sed do tali ianioque, quod es fugere

19쪽

νε θιον, comma post μίλαllπος ulgo positum tollendum, ut sustulit Bergilius, tὰνε θιον cum κεν, non cum ευ ἔνίοντες iungetidum esse, quod uictum significationem acti Vana non recipit. Non alienum orti, quum in interpretationem delati simus, dicere otiam do v. 263. γνωθι νυν ταν ἐδει noda Gomiax, cuius loci Senientiam ut interpretibus audacia necessaria destitutis non intollectam esse pronunciatmeimSODih. II Se Sic explicat: Poeta nunc Oὶ Mno Ja so νέαν liboriore dictione appellatio λίαν, quali Oedipo prononebatur, h. o. cuius sonsus divinatione intelligendus est. Permirum id esse dicas. Immo orba Οἰδιποδα sochia nihil aliud significant, quam sapientiam Oedipi Iubetur Arcesilaus habero sapientiam, qualem habuerit Oedipus in amigmatis solvendis. Duaru poseia enigma propositurus Sic pergit: ει α τις κτῖ. Significat autem nunc non cognosco, sed sape, ac Si dixerit ι δι νυν GOMOς, Vel ch Oνει νυν ii 'O. σοφίαν. Propterea autem γιγνωGκειν Sus St, quod deesSet Graeci Verbum a Gomo derivatum, cuius eadem esset ratio cum Ochia, quiae Verbi Sapiendi cum sapientia. Adiiciamus denique sententiam de duobus huius carminis locis Alter est . 39. πευ Iolta δ' et ris κατακλυGJEισαν ἐκ Θουρπιος ίνα io βαμεν υν αλμα isπίρας, γρω πελαγCι πομίναν. Librorum lectio est ναλω, quam tenet etiam ch0l. minckhius Burg iusque o I. r. Meyeri coniectura scripserunt ἐναλίου, quod habet Sane, quo commendetur aysorus autem defendit ναλis, cui minimo assentior. Ianguet enim ν&λι inutile opitheton vocis au/ Contra post Vocem arciκλυσθεισαν optimo Ἀναλίαν additur infinitivo Jauεν, ut unico eram hanc putem Fr. hierschi et Hermanni mendationem. V. 206. καὶ νεοκτι Iro λίθων β col/oι δίνα . Omne libri λιδι νον ι col/οι δε tio, excepto Bodl. C, unde λί θων eum Oxoniensibus posuit Boeckhius. Fortasse scribendum: και νεοκτι GTOν δίνα βα uoi 'id ινον.

P. V. In hoc carmine dissicillimo primum laudanda Bergilii egregia coniectura, qua scripsit

εκατι χρυσα si του Gro Oς. Eu roi Ω post Taselium Dissenius et I a1serus recto defenderunt mergilius autem scribens

20쪽

propter κλυταν αἰων Omne Stropha et antistrophas corrigere coactus os t. Sed illa saltem mutatione videmur carere posse, quum simplicem Pindaro tuo dignam sontentiam prisbeat librorum lectio Lauda erat enim poeta potentiam divitiarum sirino fundamento nixarum, si quis eas a sortuna datas Om digno colat et augeat. Duibus octis OxspectaVeris, ut ea sententia, quain praeclaris Verbi exornatam poeta in principio posuit, reseratur ad Arcesilaum, quippe qui talibus divitiis decoratus sit. Idque ut fiat, paene necessarium est, nec tamen sit e Berglii ratione, sed in locum divitiarum substituitur κλυτὰ ἐων, quod quidquid eSt, vix aut obscure significat divitias, ita ut molosso abrumpi Sentias sententiam principalem, qui e USque continuanda suit, ut quid ea ad Arcesilaum pertineret, cognosceretur. Non autem abrumpitur, Sed continuatur eoque quo debet refertur retent pronomine νιν Iam quaeritur, quid sint κλυτὰς ἰωνος κρα βαθμίδες. Insimam inventutem vulgo interpretantur, quod Suo iure reiecit Boech hius. Sunt potius summi vitae beatae gradus i. o. summum vitae beatae fastigium. Duod si quaeris quid sit, nihil aliud erit, quam dignitas regia, quam Arcesilaus tenet. Similiter ea vocabula copi ollammeims Gothius Sententia ergo haec erit: tu divitias sectaris et sequeris a summo it E inclitces astigio profectus, i. e. in Summa lignitate regia constitutus, cum gloria equestri Castoris at Ore. Sunt igitur duae res eae, quas

statim persequitur disertius ac singulatim in antistropha, quod rex sit potentissimus, et quod victoriam curulem Delphis reportaverit. Sic omnia recte cohaerent. Nec vero argulandum est in praeS. μετανίGGEαι, pro quo fuerunt qui praeteritum requirerent. Duidni enim rex quamvis opulentus et magnificus opulentiam ei magnificentiam amplius etiam quaerere et assequi dicatur In antistropha nova exoritur dissicultas. Scribam sic, ut scribenda mihi videntur: G δ ἐρχύμενον ἐν di κ πολυς ολβος αμνινεμεται. et μεν or βασιλευς εσσὶ

Vulgo legitur εχει συγγενης δωJaλμος Hormannus coniecit: πεὶ Gυγγενὴς δωδaλμός. Neutrum ex his videtur serri posse. Dissicile enim intelligere, quid sit δωδαλ μος

Gυγγει ῆς quod quidem innatum, congenitum irtutis et Dinstantico lumen Disson. Vel ingenitam ii tutem aut obtilitatem generis aut elicitatem gentis propriam

Herm. interpretantur. Sed quo iuro eam his vocabulis significationem hoc loco tribuerent, Stendere miserunt, nec quemquam puto in eam Pindari lectorem facile incidere Seniis enim alius generis esse, quum horonis maiores . II, 10. Σικελίας ὐωδaλμός suisse dicuntur, aut Amphiaraustro ατιας νύ a Li/ός O. VI, 16. aliud otiam infra v. 1, ubi cirro naλaιος λβος vocatur πυργος FGres sellia τε chadi νοτατον ξενοι Gι. nam mittenda ea ratio est, qua ingratissimo obscuratur potius quam illustratur sententia. uod vitaturus, nisi me fallit Opinio, Bergilius scripsit: εχεις συγγενες ochJaλμψ ἐλιo raro γερας, suspicatus amen in annotatione, aliud Vocabulum scriptum suisse a Pindaro, quemadmodum φθαλμοις εμνoraroν ξοας. Hoc enim requiri et hoc dici a poeta, regiam dignitatem, quod oculis maxime venerabilis videatur, Arcesilaum a maioribus acceptam habere. Non nego planiorem sic reddi Pindari sententiam, etsiliderere possis in eo, cur oculis potissimum venerabilis dicatur dignitas regia. Verum Si mecum Scripseris: ἔχει υγγενῖς οὐδ αλ ιις αἰδοι orarον ξοας, quae viaii sere