장음표시 사용
31쪽
'Iirum hic, quod, quum de Callide victoria 3ihi dixisset, ad Creontida victorias
commentorandas polita progreditur non tanquam de novi ictoris novis victoriis dicturus, quod particula do indicandum erat, Sud quasi de Odem Victore dicere porgeret. Possis hinc suspicari v. 40 post roνro pro τε Scribendum Sse M. Sud salsama est coniectura quam ' is acilis, nam et Isthmia et Nomen ictoria tribuenda est Callim uanquam errant scholiasia Alcimidam, qui heonis filius fuit, Creontidam appellantos, sed ipsi Corinthii sic appellantur a Creonte prisco rege, de quo est in Eurip. Med. Scribendum igitur, ut subditicius Creontidas tandem evanescat K ξοντιδδεν, i. e. Corinthiorum, penus quos erat Isthmiorum curtaminum iudicium. Sic intelligitur, cur singula membra
particuli τε - τε iuncta Sint.
Sic scripsit hunc locum Dissenius, nam in libris corrupte legitur: ao M si τι νεῖκος ιστω Ἀχιλλευς al/αὶ καββὰς ω αρμύτων. uam lectionem a3serus nuperrime
liaque Gr . . SuSpecta est emendati εμπε σί σι νεῖκος. Non violat rationem motricam Dissonii δε - ε, sed salsus est vir optimus ex Pindari verbis apud scholias iam Jdi 5 adservatum esse existimans, cuius verba uec sunt: βαρεῖαν ὁ καὶ παχθη / χην ιὰ νιλονεικίαν αυτοῖς πίλιθεν Ἀχιλλευς. Vide επίδειξεν inservire circumlocutioni interpretis liberiori, nec probari O, quod Dissonius voluit. Mihi vor videtur antiquitus verbum sinitum intercidisse, quale sit Pindaro usitatiSSimum δηκε, εμ reseautem ortum ex glossemate verbi πώλτο, quod dubitat schol sitne scribendum ab ech λλεσθαι πῶλτο, an παλτο π λλεGθαι, βλύθη is κλέος αυzων. Vitiosus etiam qui sequitur Versus, quem Boeckhius sic scripsit: χαμαὶ κ aragra ς Ἀχιλευς, incipit enim a iambo, quum in illa sede ubique Sit spondeuS. Str. . ιαν,
etiam Str. γ reponendum OSSe spondeum, quem suppeditant libri exhibentes καββὰς, quod non verisimile est a librariis actum esse ex καταβὰς Excidit autem Jllaba longa a vocali incipiens ante Ἀχιλευς, quam facile dabis suisse particulam αρα sententia l0ci gravitatique perquam convenientem Scribam ergo: βαρυ δε ισι θηκε νεῖκος καββὰς alta αρ' Ἀχιλευς W' ρμώτων.
Haec DState Superiore scripta quum rursus perpenderem, diligentius inspicienti scholia videbatur mihi neque a scholiasta lectum essu verbum sinitum et in librorum lectione εμπεG quaerendum Vestigium veri. Videbatur enim, quia deSideraretur verbum
32쪽
sinitum, vocabulum qualecunque in εμπεG depravatum osso. Facile igitur cincidi in εμπαν vel 'fra tolle Pindaro Surpalum. Sed quum male sonaro ideretur obm κ ara ς, quaesiturus num Vitari id posset, si formae καπαίς, quam Dissonio resoronio proposuit PauWius, aliqua ex libris auctoritas accederet, volvi ncstckhi notas criticas, ibique tandem p. 34 quod me antea plane sugerat, quia non suo loco ad versum 52, sed in sine disputationis inetricae posita est a de Varietate lectionis disceptatio repori ab Hermanno, cuius careo editione, iam pridem coniectum, quod ego modo inveneram βαρυ δε φι νεῖκος εμπας Ε Hermania quident debo tu decus inventionis primae, mihi autem contigit laetitia inventionis iteratae, nec iamen sine aliqua indignatione, quod neglectam viderem ab editoribus hucusque omnibus emendationem certissimam. Nam augetur gravitas rationis, et minacius, ut ita dicam, p0eta de Achillis virtute praedicat verbo sinito miSSO. Ex carmine dissiciliore diem. I saltem unum locum nunc tractabo. Fuere qui acriter Oetam accuSarent, quod Neoptolemi famam in carmine aliquo impie desisset. A qua se calumnia impense defendens magnifice res Neoptolemi narrat occisum autem eum esse Delphis, quum e prosectus esset manubias rota excisa reportatas Apollini
Oblaturus, a Sacerdote quodam rixa de carnium sacrarum portione orta Graviter eum
casum tulisse Delphos. Sed in salis suisse, voluisse enim Apollinem, ut Delphis in loco sacro prope templum aliquis in posterum esset o Aeacidis. 3. 46 sqq.
ωαενναις ρεταις δεν κυρίαν λογωνοικοθεν - λὰ δε κτε. Nolo virorum doctorum varias sententias recoquere. Novissime de hoc loco dixit HuimSOeth, qui comma ponit post πιGrarει ut pro λογων scribit λεγον. Assirmat sic tantum se indari verba intelligero, sed quomodo intelligeret non dixit. Ego vero Heimsoethicum non intelligo, nec ideo quid ius ratione lucremur. Duaeritur quae sint illa tria Verba, quae rei comprobanda ex poetae sententia sussiciant. Bospondebis, ea quae versura leguntur: o ψευδις 5 μ ρτυς Drs/αGιν επιGrατει. Bursu autem quaeras, quis ille t 0rυς sit Neoptoleinus ipse, si DisSenium audias, ton mendax festi certαminibus prcsest. Hoc si verum est, non video, quid velit articulus 5 s/ὰρτυς, qui abesse debet, si Neoptolemus t orυς ου ψευδες εργι/aGιν πιστατει. At QStiSille, qui nunquam sallitur, quem mendacium nullum tangit, est Apollo ipso s. P. III, 29. IX, 2. Sic recte se habet articulus, et iustam gravemque, quum Apollo ipse rerum narratarum testis sit, indari de Neoptolemo narratio accipit conclusionem. Iam enim ad alia se convertit poeta. Nam quum Sogenes, cuius victoria hoc carmine celebratur,
sit Aegineta, Aeginetis autem potissimum laudandi essent Aeacidae, quorum sabulas omnibus ore Aeginetarum victorum laudationibus intexero solet indarus, nunc eam consuetudinem relinquit, nec de caco, do oleo, de Achille deIelamono, de Aiace Praedicare pergit, quorum laudes Aeginetae exspectabant, sed oratione sinit de Neoptolemo, qui Aeacida quidem fuit, sed qui non adeo domesticus heros Aeginetis videretur ut illi et de quo externas potius sabulas narravisset, silentium de illis excusat Suavissimu
33쪽
35쪽
ot honorificentissima meteritionis formula usus, iustam quidem ot insignem latulem Aeacidarum esse domesticam, sed etiam dulcissimarum rerum fieri satietatem. Vidus sic artificios Aeginetarum heroibus praeter exspectationem noxam aliquam laudum a poeta comparatam SSe rebus Neoptolemi eXpositis. Apparet autem, quia nova materia inchoatur, recte eo seciSSe qui Os επιστατε plene interpungerent. De consilio carminis Nom. VIII plura dicenda sunt, qui nunc Omitto. amon singula de tangam. s. 20, πολλα γα πολλs λελεκται noli cum Dissenio et scholiastarum uno accipere de inJra ansum, sed generaliter de laudationibus potendis ox rebus lythicis. Nam Aeacidarum ros in victoriis Aeginetarum a Pindaro ot ab aliis poetis tam saepe tractata erant, ut ratio ac via OV eiusdem argumenti iractandi ex cogitari vix posset. Τamen transit ad Aiacem, idque egregie hunc in modum acit. Nescire se simulat, quomodo aptu laudet Dinidem victorem iuvenem eiusque patriam Aeginam, quae simulatio . l. apta est, quod dubitare videtur et luesitare angore quodam animi ac metu invidia . Non tamen audet novam fabularum iam ingredi itaque sumit tritam illani quidem de Aiace, sed insignem in modum nove tractat rebus praesentibus accomodatam. Sic ex longinquo anquirere VisuS, tanquam aquila post longiores volatus rupes notas sede repetenS, in proximo ire, enit sabulam, quam praeter exspectationem invidiae virtutis restinguenda et refringendae adaptat. V. 11. Principes populorum vicinorum ἐθελον κεινου γε πειθεGF ναξίαις κοντες
Non cogitandum, ut Dissenio visum est, de prisca Athenarum laudo tactica ab ho loco aliena, in quam sententiam Dissenius delatus est, quia nimius sui in roserendo carminis argumento ad contentionem Aeginetarum cum Atheniensibus. unt simpliciter antiqui Atheniensium principes moderantes populum, qui hic ut toties dicitur Groaroς.
emendationi. Displicet I aysero, quod πελεμιζεοθαι apud Homerum de cedentibus diei soleat Sed habet in locis saltem Hesiodois Iheog. v. 458 842. a Boeckhio allatis
significationem motus Vehementioris, qua ortaminis acritas ot gravitas recto describitur. Denique etiam Iro commendat eam coniecturam, quum rectiu πελεμιζε IJ Ωι, quam
Sic Binckhius, at καυχας libri omnes et scholl. suum autem Schol dicat: τοις ἔνικ 27
36쪽
sollemnis initium capit hymnusque Undre debet. Sub sinem autem carminis ad verba:
into πολλιον τε τι staλφειν λόγοις νίκαν, ill Oia ii et ut aliis multis pretestantius ornem hanc victoriam, inter POCul ΠemPU Utar tam promt Hir D. Neuirum, puto, recte. Nolo id premere, posteriorem anno talionem priori quodammodo contradicere, ne quis homo plus quam acutus me carmine ineunte Chromium conscendisse currum victorialem eoque cantandi initium fieri iussisse edoceat, exeunte autem carmine iam ad eum locumvectum esse, ubi pocula pararentur, set craterem et pocula prospecta suisse moneat
posita iamiam in abaco. Verum hoc dico, multo sua ius mihi Videri carmen, multo gratiores et Venustiores Oetae imagines, si non adsit apparatus ille scenicus. Videtenim poetae animus Chromium equos conscendentem et carmen Latonae eiusque liberis denunciantem, quia vicit, ut tolum sit splendidarum et vividarum imaginum opo facta circumloculi victoria curulis. Videt etiam animus Oetae craterem et pocula et phialas argenteas, quibu Omnibus pulchro significat comissationis sollemnem laetitiam.
s/αχ α id τα Περσεος s/φὶ μελίσας Γοργονος πολλὰ δ' ἐγυπτω et κατ ρκιGEν GTZ ταῖς Esr σου παλὰ /αις. Uuod vulgo legitur: πολλὰ δ' Αἰγυπet 0 cir ρκισθεν metro repugnat. Duum schol. habeat πολλὰ δ' δε ξιλ λεγειν, πως ν η ἐγυπτω κατ 0κίGθησαν Gr i, Hermannus et ceckhius ab eo fra lectum esse statuerunt. Itaque Hermannus coniecit: πολλὰ δ' Αἰγυπτω ona εκrιθεν Boeckhiu autem: πολλὰ δ' ἐγυπτω πα ωκισεν, et postea: πολλὰ δ' Αἰγυπτω τὰ κατέρκισεν. ab serus a quidem probat, Sed recte monet pro κατερκίGJηGa requiri Verbum Vel passivum et neutrum. Sed scholiastem reta legisse minime adducor ut credam, acile enim palet cur πω Scripserit. Duum Versum praecedentem legisset: μακρὰ μεν τὰ Πεoseo κτε. quae Verba apud se statuit sic interpretanda esse l/ακ α ρεεν δε εἴη λεγειν πως Πε GEυς λὶν CODγον δεπεκτεινεν, apparet uni sic pergere debuisse: πολλὰ ὁ δε ει λεγειν πως κτε. Itaque credo locum a Scholiast aeque corrupte lectum esse atque nunc legitur Corruptionis omnibus libris et scholiastis vetustate superioris causa videtur haec fuisse, quod glOSSema κατωκιGβεν recepium est in locum verbi, quod exciderat. Id autem fuerit ναίεσθαι. Fortasso legendum: πολλὰ δ' ιγυπτον χύτα ναίεra iasor, DiSi malis πολλὰ δ' ιγυπτον κ τα
ευμενέος Ἀπόλλων δε sar τὼ Σενοκρατην, a)Serus Suspicatur: ευφρων αναῖεἶδ' Ἀπόλλιον. Frustra Schol. enim εἶδε, quod sic nudo positum explicatione egere videretur, explicare Voluit. Isthm. III. νυν δ' υ μετὰ χειl ξοιον τοιχίλων ε/ηνων ζόφον δῶν οὐτε φοινικεοισιν
δενδησεν ολις μιsμόνων βουλαις. Illud ποικίλιον Icayserus mutandum suspicatur in φοινίεον, intolerabile dicens existere hyperbaton, si ποικίλων /ηνc0ν ad δενδησεν reseratur. Sed refragatur imagini a tempestatum vicissitudine sumtae φοινίων. Et steris χειμεριον ποικίλων s/ηνων ζόφον est post hiemalem caliginem reversis mensibus
floridis, quasi addito δντων. Hanc dicendi formulam iam Dissenius illustravera id ed.
Significat portinere hoc verbum ad imaginem, non ad rem imagine illustrandam. Non
37쪽
assequor autem HeimSOethii Sententiam dicuntis: Subiectum non fria, sed θεόν. Ipsa imago pro re Significata imponitur, et intra imaginem dicitur cor moινι κεοιοι ολις. Vorum quidem est ea Verba intra imaginem dici, sed imaginem ipsam pro resignificata positam dicere non licet per ore, qua particula comparationem hic institui
Melissus hebanus pancratio vicit. Jam V. 63 qq. auctore Hermanno ad Vig. p. 939. Dissenius et Bergkius sic scripserunt:
θηρ prpebet unus o scholiastis, nam libri θηραν nocte in Hermanni lectione non acquievit a3serus, qui sic Scripsit: τολlέαν μοιος δυμ si εριβρεμετὰ δηρων si ντος
εν πον υ OmiSs λεοντων, pro quo insertali ντος, caestum dici statuens coli. N. VI, 36, ut significetur pancratiasta, qui erectus pugnet et supinus; et erectus quidem caestu utatur, humi maxime pedibus luctetur. Sed metro repugnata / ντος et λεοντων, quod glossam sapere visum est Vir docto et Occupare locum Vocabuli μ ντος, genuinum est. Nam loci, quibus demonstrare Studet, εριβρεμετὰ δ' scio susticere ad leones
significandos, dissimiles sunt huic loco. Ut d. VI, 47, ubi Hercules de pelle sua
αδλέων κτεῖν πο εν εμε , vides huc nihil sacere. t . , T leones simplicitor δηoci dicere potuit Pindarus, quum tribus versibus ante λεονrt diserto dicti suissent. Postremo Ρ, ΙΝ , 58, ubi poeta LibJam υκ γνωταίγγρων appellat, non solum leones, sed etiam aliae serae debent intelligi. Contra . , extr diserte dicuntur εριβρομοι λεοντες. Minime ergo Suspectum λεοντων, et pulchre Oeta dixit εριβρεμετὰ δηρων λεοντιον, gravibus nominibus et magnificis usus ad laudandam egrogiam Melissi forti tudinem. nos autem, quod praebet scholiastarum is, qui etiam de leonum venatione vix opportune cogitavit, Ortum est ex θηρὰν idque rursus propter praeceden eos ἔ- ιιετἄν librarii facile scribere potuerunt pro genuino δηρων. Vitium autem latere videtur in ἐκ o ς, qua forma Pindarus lilii usus non est. Praeterea in explicando vocabulo sententiis disserunt scholiastae alius habet μοιος, alius οἰκειος, Unus εἷκως, quod ipsum inde in textum venisse suspiceris. aliud igitur eo expulsum est Scripserim τολμ γαρ ιος θυμὸς εριβρεl ετών θηρων λεοντων
έαις χερσί. Hoc autem durum est, quia non facile dixeris, quid sibi velit εν, nec
38쪽
oro ulla necessitate postulatur illa iunctura Verborum. Nam fac abesse verbum ultimum. reliqui duo iustum sensum praebent Laudo etiam Pytheam, itod inter pancratiastasPhylacidii erberum celerem cur Sum recta vi PT iυit. Nec video, quid obstet, quominus γυιοδ l/aις substantive dictum accipiamu membrorum domitores, quo et
facete et graviter significantur pancratiast te. Deest quidem formae 5 γυιod s/aς του γυιοδ s/ου, exemplum, nec obeckius suppeditat aralip. p. 62, sed habemus saltem P. V, 33 sive χερι ρα sive ἔριαDαν, ut, quanquam paSSi, a Significatione, a κ oaραν I. III, 81 et Xa κοαραν I. IV, 4 l. Iam recte additur in laudem PJtheae versus tertius χερσὶ δεξιον, νοέω ντίπα λον, in quo aegre seras Hermanniana interpunctione tolli
membrorum aequabilitatem. Et sensus rectissimus est, modo Sic interpretere manibus dexterum, mente parem, . . Cuiu mens aeque dextera eS ac Sunt manus. Iam senties
eximia cum gravitatui3theae laudibus hunc Versum esse additum, membrorum aequalitate plane persectum, ut in simili re . IX, 110 111. τονδ' νερα μιμονι γεγήsμεν
sicut autem polita hic νοω ντίπαλον dixit, sic etiam est in Ergini victoris oratione, qua alloquitur 3psipJlam Lemniarum reginam . IV, 24 sqq. υτος εγων et υτώτι 'χειρες δε a stiros boν, DiSi altera praeserenda interpungendi ratio ουτος γὰρ et υ- τώτι χειρες δε καὶ Hiros bor , quam scholias id et Cod. Pal. C habent, et rursus commendavit arsurus interpretans celeritati mea manus et animus par est. Similius etiam est ac Anii. I, 13, artibus egregiis et pari l. e. egregia iam publice. Ceterum quod schol ad I. IV, 1 77 explicat τουτεστιν G επιτ γsματα χοντα
Isthm VII, 46. φαντὶ γαλβυν δελεγειν καὶ l/o Θετιος δενακτα. Recte ab Serus δενακτα mendosum SSU OSque errare domonstrat, qui aut Peleum aut Iovem intelligant, satisque probabilis eius est coniectura δενaκr sc Peleo. Mihi potius scribendum Videtur ανακτE, TeX uterque, optunus et Iupiter. Nam quum ii certassent de Thetide, maxime attinebat addere, utrumque deum non solum reveritum connubium cum hetide, sed coniunctim sυν otiam nuptias eius cum Peleo ineundas καὶ l/oν adiuvisse. Unum addam, quod supra pollicitus sum ni tractaturum esse. Nondum animadverterunt ad morem quendam Pindari, de quo nunc pluribus agam. Fit enim apud eum nonnunquam in rerum et personarum descriptionibus, ut res vel personae pluribus laudibus ante monstrentur et praedicationibus prius significentur, quam in extrema denique sententiae parte addatur nomen rei vel personae. Est id insigne poetae artisicium, ut dum singulas notas quasi picturam linteo illitam paullatim ante oculos nostros de OlVit, non solum animum auditori magis magisque attentum faciat, sed etiam simul cum explicatiore rei signissicatae cognitione augeat intelligendi suavitatem, qui plena deniqueo persecta sit, ubi res absolvitur nomine ad extremum cum gravitate addito. Huius generis exempla passim apud Pindarum reperiuntur, quorum nonulla asseram. O. VII, 13, 14. υν σιαὶ os κατεβαν τὰν ποντίαν μνεων, παῖδ' 'Arpso dira 'AεHoto τενυειναν, 'PObor . P. 1, 15. 16. εν ωνεaia ρουραισι Πυλ μ νικων ξενου
39쪽
12- 16 iam supra p. 17 dictum est. Similiter Horatius Od. III, 4, 3 sqq. unquam
humeris positurus arcum, qui rore puro Castalide lavit Crines solutos, qui 3ciae tenet Dumota natalemque silvam, Delius et Patareus Apollo. Sed ea ratio quum non cognosceretur, plus quam semel aut lectioni aut interpretationi vero ossocii, ut O XI, 24 sqq.
dilatum iis videbatur nomen Herculis, itaque illud nomen insarcire conabantur loco importunissimo. Atque egregie quidem partem Veri inVenit proximeque accessit ab serus scribens: θη L 1 αριθμον Πρακλέρης, nisi quod res ei non prorsus recte ideo cessit, quod Herculis nomen non dimisit. Contra Bergilius Verum ipsum mihi videtur invenisse, quod sensit incommodum esse nomen μακλίας, itaque Scripsit πατὴρ βαριδ l/ονεκτίGGaro, qua emendatione periodus magnisca restituta est.
Eadem est sere ratio loci, de quo nunc dicam, Num X, 13 qq. Ζευς θρεψε δ' αἰχμὰν Ἀμνιτρυωνος ὁ ' λβ ρ me raroς
Ouis sit illo V λβω σερτατος iam diu ambigitur Amphitryonem esse, qui venerit in Iovis assinitatem propter Herculem ex Alcmena generatum post scholiastem inierpretes plerique statuerunt. Cui interpretationi quid obstet, bene docet a3serus Idem resutavit eorum opiniones, qui Iovem iis verbis significari putaverunt. Duare ipse coniecit 5 δ' 5λβος σερτατος Facile meherculo et ingeniose, licet non vere Nimirum T λβω νερτaro non est nequo Amphitruo, nec Iupiter, sed is, qui in sine periodi significatur, Hercules ipse, qui venit in Amphitruonis familiam a Iove generatus.
Statim additur . 17, cur δλρω cphoraro sit o κατ' ' λυμπον λοχος φα τελεία παρα ματερι βαίνοι ' στι, καλλίστα θεων. Solet enim sic constanter Pindarus Herculis beatitudinem significare, ut d III, 76. νυν de παρ' Αἰγιόχω κ λλιστον λ νδε σεπων ναίει, τετίματαί τε προ δεδαν των φίλος, 'πιβαν τ οπυίει. Et . I, 1. ME uενον θαλεραν 'πιβαν κοιτιν. uamquam ne sic quidem omni vitio vacat oratio, sed laborat mutilata periodo. Nam . 1 in libris est ηλεβόας εναρεν. τί ι ψιν, aut T. ενα se et o δεφιν. Varia coniecerunt Hermannus ει α εν τω δ' ἴψιν, inckhius, quem sequuti sunt Dissenius Bergkius, ενα εν. καί ι ψιν, ut O 5ψιν per erasi coalesceret. Sed non
immerito displicuit ea rasis Hermarino l. d. meir. p. 5. ab serus ad Hermanni et D ' ψιν regreditur. Sed displicet rursus discerptum in sententias minusculas enunciatum amplum et grave. Verae lectionis vestigium rursus produnt libri exhibentes εναρεν τί ὶ undo acile essicias Τηλεβόας εναρίζοντι δ φιν, vel quod aptius est et propius accedit ad librorum iteras, ναροντι ι ψιν. Et ναροντι, quod OStea Vidi, reserente Schmidio coniecorat etiam littersitusius. At metrum laborat Minime ero. quum admittenda sit synigesis in Jllabis τι ι, cs Herm. l. d. m. l. l. Similis plane synizesis admittenda I. ΙΙ, 12. ἐσσὶ rao ων Goσος, υκ γνω τιθείδω, qu0d e Schol.
40쪽
et ex usu indari pro vulg. γνῶ recte restitui voluit Ica) serus. s. etiam, quae alia ratione commotus in eandem Senientiam disputa i in introd. p. 65. - Sic rotunda Pindaroque digna existit periodus hac sententia: Hercules elicitate summus enit ingentem Amphitruonis, quum in armis Teleboa Occidenti ei facie assimulatus im
Sed nunc tandem sinis sit sive coniiciendi sive iaculandi uanquam non ingratus fuit is labor. ὰλλὰ γα ὰν παυσις ἐν πανr γλυκεια εργω κODO J χει καὶ μελι.