장음표시 사용
7쪽
i melius et intelligimus et memoria tenemus, his ipsi usu labemus percepta, quam quae sat ad Solum aut legendo cognovimus, id est verissimum non esse ad linguam aliquam perdiscendam levius iter, quam si ipse ea aliquid conscribere conatus sis. O si in univeisam linguam valet, in singulas partes quoque neque magi in prosam orationem quam in Versus necesse est valeat. Praecipue in iis linguis ita se res habet ubi tanta est inter haec genera disserentia, quanta est in latino sermone. Tantum igitur abest, ut Operam in latii iis versibus Componendis consumptam existimemu periisse, ut ei, cujus intersit has literas non mediocriter tractare, etiam utilissimam
esse judicemus. Manifestum est haec dici non de quovis harum literarum hujusque poesis amatore, sed de illis, qui philologorum nomine ornati hanc disciplinam sibi propriam sumpserunt, in qua ela horarent. Illis enim, nisi
quae cognitio, assidua lectione Comparata, assidia stilo Corroboretur, non poterit Satisfacere neque eum, qui artem quandam profitetur, in ulla ejus parte decet esse inexercitatum. Neque tamen hoc ideo jubemus, quod alteram poesim Romanam exsistere posse putemus illi superiori aequalem. Tam arta est enim humanitatis et sermonis inter ipsas conjuncti O, ut cujusque aetatis populique mores et eruditio ad ipsius sermonis habitum pertineat euriique ad suum usum fingat atque instituat. Inde fit, ut quisquis nostra petate XStiterit poesis cultor, sive prodesse sive vult delectare, ad eum sermonem utendum, quo cogituta optime exponi possint, id est ad patrium, ipsa rei necessitate adducatur. Quae igitur uti Conscribuntur carmina latina, quum magi Sartis et limae sint, quam ingenii libere se esserentis, ita etiam sunt judicanda.
8쪽
At quoniam latinorum carminum Consectionen ob id maxime coiinuendavimus, quod ita optime poesim Romanum universam cognoscere liceret, restat Ortasse, ut quaeramus, num omnino illa poesis digna sit, ad quam cognosCendam studium atque Operam conseramuS. Sed in ca re quid est, quod longiores simus Tam multa toties in utramque partem sunt dicta, ut vix possit quidquam novi afferri. Hoc solum movemus, quod etiam adversalii literarum latinarum, qui modo aequi sint, Concedunt, non esse aliam poesim, ubi magis manifeste et dilucide sententi efferantur, magis propriae et idonea sint verborum translationes et immutationes, magis Ormae habeatur ratio In his rebus est et erit exemplar, quod sibi ad imitandum proponant recentiores poetae, quam vis hi rerum sormaeque varietate praestent. Plaeterhus laudes quum habeat Clarissimam morum vitaeque Romanorum expositionem, num qui Sanus et prudens hoc studium velit abjectum Contra omnes egregii poetae commendaverunt et Oethius ipse magnopere est 3mplexatus. Ille enim, quum nussam humanitatis partem ignoraret neque despiceret, id quod in quoque genere, quocunque Se Verterat satis probavit, tamen haud scio an antiquitatem maxime ingenio et moribus expresserit Cernitur ea similitudo non minimum in elocutione simul nuda et eleganti, cujus laudem facilius agnoscat quis quam assequatur. Praecipue in prosa oratione et in iis carminibus, quae ad antiqua poesis imaginem composuit, ea Virtus elucet. Flori hus distincta est oratio, non flosculis Obruta. Est enim hoc non admodum rarum poesis recentioris vitium similitudinibus alienis et calamistris non suo
loco adhibitis sententias Obscurari, ita ut nonnumquam difficillimum sit dicere,iluid poeta significare voluerit. Tum maxime apparet hoc vitium, quum in aliam linguam convertendum est ejusmodi carmen praesertim si ea lingua, ut latina, ab omni obscuritate abhorreat. Ab hoc igitur vitio carmina Goethii prorsus fere sunt liberae. In vertendis carminibus hoc mihi proposui, ut quam proxime ad verba ipsa poetae accederet interpretatio, salva modo linguae latinae consuetudine. Neque illud in uno genere licet negligi, et in poesi, ubi saepe non multo minus consorinatione rationis est icitur quam ipsa sententia, praecipue est Ob- Servandum. Quin immo tanta est ea vis, ut jure dicere videar, si X OSSe
9쪽
commutatis verbis sententiam prorsus eandern nihil ut dis erat, exsistere. Saepe eniti in uno aliquo Verbo inest Similitudo, quae si substituto alio verbo, aut mutatur aut tollitur, color inducitur orationi diversus ab illo, qui ante fuit Saepe etiam certa quaedam verborum collocatio tantum habet momenti, ut nullo modo possint de suo loco moveri. Haec igitur si in mea interpretatione nonnumquam identur misSa, noli id negligentiae magis tribuere, quam ex dissicultate credas ortum esse simul haec et integritatem linguae latinae Servandi.