장음표시 사용
11쪽
ANALECTA CRITICA Ibi d. s. Primum versum eclogae Antiphaneae e indorsi emendatione exhibui του γαρ τις ἄλλο προ θεων ν υνεκα
Vulgo προς θεων περ υνεκα, in quibus περ om codd. s. 7. Her erilenus Nov. Add. crit p. 22. μονοισι δείπνοισιν τοπεινῆν παυετciι Mox edebatur αλκηδονιος, quod Καλ-
χχὶὁόνιος scripsi. I. 4. a. ῆκε λιπων Αἰγαῖον αλμυρον βάθος Vulgo ηκω, scripsiήκει, quemadmodum probabile est Charmum consilio
suo accommodate Euripidis versum immutasse. Ibid. b. Charinus Syracusanus, si quando epulanti minutuli pisces apponerentur, dicere solebat ου ci ἐμου σκεθα- σεις ἄχλον ad quae Din dorsus nescio', inquit, quo auctore Casaubonus II omeri versum esse dicat ου ἀπ ἐμου σκεδασεις ὀχλον ταλαπειριε πρεσσυς qui non est Homericus . Sane sesellit Casauhonum memoria a legerat illum versum apud Diogenem Laert. II, 11 T. Videtur cyclici poetae versus esse, pariter
ut illo quo idem Diogenes VII, 163. utitur τίς δε- λυφλωσεν τίς ἀφείλετο λαμπάδος αυγάς quae etcherus ad Cratini L δυσσεῖς referebat. 4 e raeda. l id o l. II p. 1. Versum illum ου ἀπ ἐμ0υ σκεδάσεις servavit etiam Philodemus περ ευσεβείας apud Nauchium in Bulletin de Acad. de St. Peters b. VII p. 200. χὶ πολυς ἐν τοῖς χλοις Σωκρατ ης, δεον καὶ τοῖς ἐπάγουσιν τον Ου ἀπ ἐμου σκεδάσεις; sλογον προχειρον χειν. Ibi d. c. Σκιάθ' Libri Συμαίθ' Recepi emendationem Casauboni.
Ibid. d. λεάνθης ὁ ο αραντῖνος - πάντα παοὰ τους ποτους iis ιετρα ελεγε, καὶ Πάμφιλος δε ὁ Σικελός, ως ταυτα ἐγχει πιεῖν μοι , καὶ το περ θικος σκελος,
Non intelligitur quo pacto ista Cleanthes vel Pamphilus sic coniuncta pronunciare potuerit. Itaque nescio an ista sic distinguenda sint εγχει πιεῖν μοι et καὶ το περδικος σκε - λος, ἀμίδα δότω τις et καὶ in πλακουντα τις do τω s. Quae singula sunt comicorum poetarum dicta, nisi quod verba καὶ το περδικος σκελ0 e proverbio ducta sunt, quo
12쪽
AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS. 3Iepi te usus esse sertur Hegem Thasius, qui sicubi parodias ludenti haerebat aqua, subicere solebat καὶ το Ιέρδικος σκέ-λoc, cui non habeo quod aptius comparari possit quan Aristophaneum ληκυθιον πωλεσα. Rela narrat Append. Prov. Gotting. II, 65: ν παντὶ χυθω καὶ το Περδικος σκελος ἐπὶ των κατα απooloe λογου παρελκουσ1 χρωιιένων τυ
σει ποοσετίθει, εἰ καὶ το Πέρδικος σκελος v. Fueruli etiam aliae huius proverbii formae veluti καὶ το Λαιdάλου ιυσος,
de quo vide Zenobium IV, 6. et καὶ το Κήπι do σκέλος, cuius unum testem habemus Hesychium Κήπιδος σκελος:παρ0ιμιωδες ὴν add. κατα το Πέρδικος σκέλος. duod item ex comico poeta, ni Cepidem, fortasse illum Adimanti patrem
a Platone Prol. p. 315 e memoratum ridere vellet, derivatum esse suspicor duod Hegem Thasius proverbio sic ut supra indicatum est usus sertur, documento esse videtur, non lexametras tantum sed iambicas etiam parodias dicacem virum sudisse. s. Athen. IX p. 407 a Clearchus autem, quem
antestatur Athenaeus, illa de Pamphilo et Cleanthe in libris πεοὶ παροιιιιων tradidisse videtur. xerc. philol. I p. 2. Ibid. s. In Antiphanis loco προ τα δεῖπνα scripsi pro ταδεῖπνα et versu secundo ἀφορωσιν ἀεὶ κώ pro ἀ*0ρωσι καὶ .lbid αεὶ θ περ dedi obraeum secutus pro αεὶ θ ωσπερ .
νον. aec ex Athenae asseruntur apud Cra merum Anecd. X. II p. 168 ubi αριστον pro ιιιεινον scriptum est. In Seqq.
τ γαρ έμας ανδρος ανορθοι. Ita Casaubonus, vulgo ἀνdρ0ς omittitur. Dindorsus edidit o γαρ έμας ανέρος ρθοι, in quo simplex ορθοι minus commode dictum videtur. Ibid. d. πουλυποδος πλεκτxi , αν πιλῆσης vel 4-ληθηὶ κατα καιρον Sic emendavi vulgatam scripturam πλεκτη αν ἐπεὶ λεήψη κατα καιρον Libri sere αν ἐπιληφύ.
I, 6. a. εἰ ουτωνες εαυτον κυψαντα ευωχεισθαι Vulgo εἶ ουτως ἀνακάψαντα Exhibui scripturam a Suida servatam, quam egregie confirmat, quem imitari videtur scriptor. locus Menandri Fragm. Cona graec. I p. 280 κυψας ἐς αυτον των τραγηιιάτων ἔφλα Sic enim recto Plutarchus de 1.
13쪽
San. p. 1334. neque debebam ex alio Plutarchi libro ponere καθ' υτον Mox reliqui vulgatam scripturam ευρων τὴνοψοπωλιαν κενήν. Praestat sortasse quod Suidas habet ὀψοπωλιν, quod dictum est ut αλφιτοπωλις στοά . Ex eodem scripsi in sequentibus δειπνησεις pro δειπνεις, quod nullo pacto serri potest. Ihid. c. Μελάνθιος - ηυξατο τῆς μακραυχενος ορνιθος τὸν τραχηλον χειν, ἔν τι πλειστον τοις ἡ δεσιν ἐνδιατομβI. Cod B μακραυχενου, quod fortasse recipiendum erat Post πλειστον fortasse excidit χρονον, nisi malis ιν ἐπι πλειστον. De Melanthii gulositate adem memoriae prodidit Photius Epist. 88. cuius verba apposui uist Com. p. 206. Ad Sardan- pallum transtulit Gregorius de viri. p. 613. s. cosmas in Maii Spicit. Rom. II p. 255. Sequuntur apud Athenaeum liti. d. Aristotelis verba δημηγορουντες ἐν τοις ὀχλοις κατατριβουσιν ὀλην τὴν ημερα ἐν τοι θαυμασι προς τους ἐκ του Φασιδος et Βορυσθενους
καταπλεοντας. In his primum et j Φασι do scribendum cod. B. Phasis enim et Borysthenes hoc loco non fluviorum, sed urbium sunt nomina: θαυματα autem non de praestigiis intelligenda sunt, sed de loco in quo praestigiatores, mimologi, neu ros pastae aliique id genus homines artes suas stupenti plebeculae exhibebant Neglexerunt eam significationem thesauri Stephaniani editores, etiam aliorum scriptorum exemplis comprobatam. Ita Theophrastus Char. VI, 2. dixit: εν θαυμασι τους χαλκους ἐκλεγειν καω καστον περιιων, et Athenaeus X p. 452. s. ἐν τοις θαυμασιν πεκρινετο μίελους. in eandem sententiam accipienda sunt verba Pausaniae lX, 21. eximiae magnitudinis tritonem ἐν τοις Ῥωμαίων θαυμασιν se Spectasse narrantis. Huiuscemodi miraculis ostentandis in aliis urbibus alius locus assignatus erat, Romae Campus
Martius, Athenis praeter sorum Stobaeus Flor. LXXX, 6. inprimis Scirus et campus Thriasius, in aliis hippodromus Dio Chrysost XX p. 493. d. Rs .), in aliis denique urbibus peculiare miraculorum forum erat, τερατων ἀγορα, de quo s. Lobeckium Aglaoph. p. 1304. xerc. phil. II p. 2. Add.
Isocrates de permut S. 21340kk. θεωρουντες ἐν τοι θαυμασι τους με λεοντας πραοτερ0 διακειμενους - τας δ'
14쪽
αρκτους καλινδουμ ένας καὶ παλαιουσας καὶ ριιμουμενας τὰς ἡμετέρας ἐπιστα μας quae male tentavit v. d. in dournalos class. and sacred phil. o. XI. 1868. Marcii. In sine loci ristotelici νεγνωκοτε ουθεν πλὴν εἰ τοσιλοξένου Λεῖπνον ου ολον sententia postulabat scribi ου δ'ολον praeterea fortasse πλὴν εἰ αρα το ιλο ξένου. Ibid. liti. e. probavi scripturam a Suilla v. Φιλοξενος servatam
διοτι νεωτερα ουσα αλομὶ Abest vulgo ουσα, ad granimaticam rationem necessarium quemadmodum statim habes
πρεσβυτέραν Ουσαν. Pro ιοτι quod e sequente διὸ natum videtur, recte item Suidas habet οτι. I, 7. e. De Euphronis loco quas periclitatus sum coniecturas recepit sere indorsius. s. 11. tutissima emendandi
ratio fuerit τον αριθμον δε δωδεκα. Libri Domittunt. I, 8. a. 'Aγαθὸς προς αγαθους νὁρας εστιασομενος ἀκοπι κοινα γαρ τὰ των φίλων. Videntur haec ad dimetros revocari posse ἀγαθος ων προς-νὁρας γαθου εστιασομε- νος ἐσῆλθον κοινα γαρ τα των φίλων Sequitur fragmentum Archilocheum, cuius partem sic satis tuto, ut opinor, restituere licebit ων Ουτε τῖμον ουδέν' υσηνέγκαο,
ουτε μὴ κληθεὶς ἐσῆλθες, οἷ δὴ φίλος φίλοις
αλλά- ἡ γαστηρ νοον τε καὶ φρένας παρήγαγεν Primo versu vulgo legitur εἰσήνεγκας, quod Porsonus εἰσενήνοχας scribebat sed eidem debeo ουδέν' in libris omissum. Secundo versu libri ἰλθες Certius videtur quod φίλοις post φίλος supplevi, quamquam cum notus sit versus proverbialis ακλητὶ κωμάζουσιν ἐς φίλων φίλοι, etiam conicere possis οἷα δὴ 'ς φίλων φίλος. Aliter haec constituit Berghius P. L. p. 560.
Ibid. b. In Eubuli ecloga s. 5. coniunctis Porsoni et Schweighaeuseri emendationibus edidi ον φασι ποτε κληθέντἐπὶ δεῖπνον προς τινος εἰποντος αυτε των φίλων Codd.ον φασι τοι κληθέντ ἐπὶ δεῖπνον προς φίλου τινος εἰποντος αυτω του φίλου. s. 11. auctore Dindorso inserui δέ, magis tamen placeret φανα es επειτα quod voluit Porsonus, vel πειτα φῆσαι. In sequente Amphidis loco κἀν scripsi pro
καί et in Antiphanis fragmento μακαριος ὁ βίος δει δ' ἀεὶ
15쪽
ANALECTA CRITICA καινον πορον ευρειν μ' op pro se δε ιν αει κωνον πορονευρίσκειν ως, malim nunc ει ι αεὶ καινὸν π0ρον ευρειν, Oπως - ut scripsi Com. gr. III p. 143. Ibid. e. ακαπνα γαρ αιεν αοιδοὶ θυομεν. Haec primitiva huius non tam proverbii quam sententiae ex epico vel elegi co poeta ductae forma est, quam praeter alios minus integro reddidit Eustathius Prooem Pind. d. Schneide v. p. 23:χελφοσε δε ρωτηθεὶς τί παρεστι θυσίον, παιῶνα εἶπε - στρος ὁ συλλαλεῖ καὶ ο γραψας se ακαπνα θυουσιν αοιδοί
Ubi quem editur asser Philodemum in Volum Hercul. p. 95, 10 βραχειαν ὁ τὸ ιέλος εχε συνθεσιν, καὶ τον LIίνδαρον
ουτι νομιζειν, o εφη θυσων ποιησεσθαι διθυραμβον, in eo pro θυσων scribendum est quod sententia flagitat θυσίαν. Exerc. phil. II p. 2.Ι. 10. e. λουουσι γουν καὶ αἱ Κωκαλου θυγατερες, ως νενοιιισιιενον, τὸν Μίνω παραγενοιιενον εἰς Σικελίαν. Haec e Sophoclis Canticiis ducta esse suspicor. I, 11. c. Antiphanis assertur locus: αριστον ἐν οσω δ' εν do ο μάγειρος ποιει. Sic supplevi hunc versum δ' ενδον vulgo abest. Cf. Plato com apud Athen XV, 666. d. προς κοτταβον παίζειν, Da αν σφων θωτὀ ειπνον ἔνδον σκευασω, πάνυ βουλομαι. Sequentem eiusdem poetae versum recte emendasse mihi videor συνακρατισασθαι πως λέγεις με ἐαου Legebatur συνα- κρατίσασθαι πως χεις αετ uου, sensu nullo dui sequitur Canthari versus, eum exhibui ut emendavit obetus Libri
0dyss. 98. Ibid. lit t. c. καὶ γαρ ταυτα εἰς ισον χωρουντα ἐγένετο detondum εἰe monuit Nauchius.
I, 13. b. ualleuticorum vorsibus scriptorum auctores recensentur Caecilius Argivus, Numenius Heracleota, Pancrates Arcadius Posidonius Corinthius. 0ppianus Cilix. In horum recensu cum manifesto Athenaeus temporum ordinem secutus sit, dubitari potest uin qui primo loco memoratur poeta recte appelletur Καικίλιος, quo nomine Argivus scriptor Numenio, qui ante Nicandrum vixit, aetate superior uti vix
16쪽
potuit. Accedit quod haec nominis forma a Reinesio demum invecta sit Libri enim Καίκλιος scriptum habent, quo nihilo melius est quod Suidas et Eudocia praebent Κικίλιος. Verum viri nomen fortasse Καίκαλος vel Κίκαλος fuit, cuius exemplum habemus apud Thucyd. IV, 119 Μεγαoων δε Λίκασος Κικαλου. De Numenii, cuius Halleutica frequenter ad partes vocat Athenaeus, aetate quod dixi, nitebar indicio scholiastae ad Nicandri Ther. 237 μεταπεποίηται ὁ ἐκ του Νουμην&Wυπ0χλωρον γε με ελκος κυκλαίνει, το δε πολλον ανέδρα- ιιεν αυτοθεν Οἰδος. Ita enim hi versus scribendi videntur, quos Theriacis Numenii petitos suspicor, quorum notitium debemus eidem scholiastae Nicandri ad Ther. 63T: τι δε δυο εἴδη ἐχιείου μαρτυρεῖ καὶ Λουμήνιος ἐν τοῖς Θηριακοις. Ad idem carmen refero haec quantumvis corrupta apud schol. l. l. 256:ρεύεσιν γε μεν ιοετ ε ιχωρηεροεις τοτε ὁ αυ μολίβω ἐναλίγκιον εἶδος αμφί ἔ κυδαίνει χαλκη ἱ σον. Cf. idem ad s. 518. iunc autem Numenium, Theriacorum auctorem, al, eo qui Halleutica composuit non diversum fuisse. ex eo intelligitur, quod hunc teuchi dogmatici modici Sprenget. His t. art med. I p. 496 discipulum fuisse tradit Athenaeus I p. 5. a. me Pancrate Arcadio disseruit nuper Th. Bergilius useo Rhen. nov. I p. 355. Ex eic phil. I p. 2 sq. Ibid. liti. c. In verbis αλλα κἀν τι βυθολκατα βαθος κειμενων, pro αλλα ortasse eli scribendum est. Mox liti. s. ante παρθεσαν addidi γερα. I. 14. e. Λημοτελης ὁ Θεοκρίτου του se σοφιστουαδελφόc. Hoc posui ex emendatione Iacobsit Libri Θεο- γνι ὁος. I. 15. a. In Antiphanis loco quod posui αποδος pro αποδοσιν obrae coniectura est. In eiusdem Antiphanis fragmento νῆστις pro φεις scripsi ex Cobet coniectura justo, ut mihi nunc videtur, sestinantius duis enim praestet poetam
non scripsisse φαίνινδα παίων ἡ τις- Φαινεστίου, vel sententia imperfecta φαίνινδα παίζων εἰ τις ἐν σαινεστίου. In Damoxeni Ioco edidi: νεανίας τις σφαίριζεν εἷς ἐτων ἴσως εκκαίδεκ' λεπτακαίδεκα,
17쪽
8 ANALECTA CRITICA Porsonum secutus. εκκαίδε α libri omittunt, sed eodem iure suppleveris γενομενος. I, 17. b. In lepida de procorum Penelopae lusu narratiun
cula scribendum putavi τὸν δε υρυμαχον πλειστας νίκας εἰληφεναι ταυτη τῆ παιδια καὶ υελπιν εἶναι τι γάμον. Addidi νίκας, praeterea των γάμων malim pro τω γαμω. Ibid. d. De Eupolidis fragmento quantum satis est dixi in minore editione Fragm. Com. II p. 210. et deos. 5. praefat. ed. min. p. XXIV. In ipsis Athenaei verbis fortasse τὸν τῆς ἀμίδος νόμον scribendum est, nisi ipsius Athenaei sive epitomatoris error est male Lupolidis verba interpretati. I, 18. a. Iniuridis loco αλουργ0ις περιστρωσας ματίοις malim omnino ἐπιστρωσας et mox τὸν αθλον pro τὸ αθλον. Ibid legebatur μηρος - ου ηρωας ου παρήγαγεν αλλο τι δαινυμενους et κρέα καὶ ταυθ' εαυτοις σκευάζοντας.
Scribendum erat καὶ ταυτ αυτοῖς εαυτοις. Ibid. b. νυν δὲ ἐπὶ τοσουτον ἐκπεπτωκαμεν ως κατακεισθα δαινυμενοι. Post τοσουτον desidero μαλακίας.
Ibid. c. In Alexidis loco κολυμβῶν scripsi pro κολυμβῶν,
Ibid. d. Malim oυτω φησι δεινάς τινων ὀχευτικὰς δυνάμεις εἶναι pro edito φησί τινας ὀχευτικὰς δυνάμεις εἶναι. I, 19. b. χαλκῆν εἰκονα ἀνεθηκαν Scribendum ἀνεστησαν, ut recte habetur liti. a. ἀνδριάντα ἀνεστησαν et p. 19. e. ωρυκλείδην ἐν τιμ θεάτρι' ἀνεστησαν. Aliud est εἰκονα
ἀναθειναι, aliud ἀναστησαι. I, 20. a. Λιοπείθης - ποζωννυμενος ινου κυστεις
μεστας καὶ γαλακτος καὶ ταυτας ἀποθλίβων ἀνιμαν ἔλεγεν
ἐκ του στόματος Legendum videtur ἐκ του σώματος Sequuntur haec τοιαυτα ποιων ηυδοκίμει καὶ Νοήμων κ a . . . In C ηθαλῆ aut simile quid scriptum esse annotavit Schweighaeuserus Recepi Berghii emendationem ηθολογος, quam prodidit Iaen. A. L. g. 18444 1210. Ibid. b. ἐν et συνιδειν στιν ουτως πάσας τὰς πολεις ιδρυμενας. Pro ουτως scripsi οντως quod edito tolerabilius est fortasse tamen aliud quid latet. I. 21. a. Ion tragicus ἐκ τῶν ἀελπτων μαλλον ιορχησεν φρενας. Ita indorsius dedit pro ιορχησε Possis igitur
18쪽
AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS.ωρν'αι, animo commotus es. Ac Livi ορνῖν οὐχ M vere perquam incerta fides est. Ibi d. c. ἐπισταμένα τὰ βρακε ελκην ἐπήτων σφυρ- Sapphonis sunt verba emendata a Berghio P. L. p. 683. Libri ἐπισταμεν τὰ βοακει ελκειν ἐπὶ των σφυρων Philetaeri quod sequitur fragmentum sic scribendum suspicor: ἀμφὶ τοι στερνοισι, ναρος ου καθησεις ω τάλαν, μηδ' αγροικικως ανι του γονατος ἀμφεζει:Vide mea Adit ad Fragm. Com. vol. V p. 85. et Iacob p. CXCI. Nisi sorte ἀγροικηρως scribendum est libri αγροικως habent. In Alexidis ecloga liti. d. vs. 4. pro μηδεὶς γαρ ημῆς Her-werdenus corrigit μηδεὶς παο ημιον, obraeus μηδεὶς νημῶν et s. 3. πραττοιτ αν pro πραττεται. Sequentium liti. e. sententiam enucleavit Lobeckius Aglaoph. p. 84. s. Fritetsche ad Aristophanis Ran. p. 343. In Aristophanis fragmento it t. s. servato recte pro χληματίσαντας olim correxi σχηματίσαντες V. Curas crit p. 10. In eodem loco paulo insolentius dictum estis τε τῶ LIριάμφσυλλυσομενοι τον παιδ' ηλθον τεθνεωτα, pro συν τω Πριάμορ ηλθον λυσομενοι τὸν παιδα, nihil tamen mutandum
Ibid. ελεστης - πολλα ἐξευρηκε σχηματα, κρως ταις χερσὶ τὰ λεγομεν δεικνυουσαις Aut excidit χρησάμενος aut pro δεικνυουσαι scribendum est δεικνυς Cod. δεικνυουσας, inde conicias epitomatorem barbara oris tisorma usum esse δεικνυσαοῦ.
I. 22. b. Inter alia saltationum genera memorantur etiam ορχησεις Μαντινιακαί, quod Μαντινικαί scribi et usus postulat et ratio duae enim a primitivis in ευς veli exeuntibus formantia possessiva, non in ιακος exeunt quae poetis relinquenda sunt), sed extrita terminantur in ικος, Πει sceικος αιρωνικος Λεκελικος de quo non recte statui
ad Com. III p. 14 'Aκαδηιώκος 'in alia apud Lobeckium
Pathol. Prol. p. 322, quibus adde Τρομιλικος, non recte, ut videtur, ρομίλιος scriptum in Simonidis versu apud Athen.' Haec enim genuina etsi ubiqum fere obliterata forma esse Videtur, non 'A καδημιακος, qua poetae utuntur, multo minus Ἀκαδημα rκός. v. indors Praef. Luciani I p. XXIII. Dissilia πιν Orale
19쪽
ANALECTA CRITICAXI p. 658 c, Κορωνικος apud Strab. IX p. 407. in Εὐρωνιακος corruptum, et quod duplicem ecthlipsin passum est Φενικός a Φενεευς apud Stephanum Byg. v. Φενε0ς. Ad genuinam formam proxime accedit quod cod. B liabet Μαντικαί, quemadmodum apud Themistium r. XIII p. 199 7 olim legebatur Παντικω ξενη pro αντινική.De Mantinensium orchestica egerat Stephanus yZ. S. V. Μαντινεια, ut intelligitur ex iis quae leguntur s. v. ακε δαίμων. Fuit ea ex genere en optio quam tanta arte illi exercebant ut primi eius auctores fuisse perhibeantur, docente Plutarcho V. Num. 13 Σαλιοι ὁ κληθaησαν Ουχ o ενιοι μυθολογουσι, Σαιιοθρακος ανδρος η Μαντινεως Σαλίου Oνοιια, πρωτου την ἐνοπtio ορχησιν ἐκδιδάξαντος leg. διδα - ζαντος), quae e Polemone derivata sunt, qui teste Festo s. v. Salios p. 229. Muli Arcada quendam fuisse dixerat nomine Salium, quem Aeneas a Mantinea in Italiam deduxerit, qui iuvenes Italicos ἐνοπλιον saltationem docuerit. Pro Salio Demeam nominat Ephorus apud Athenaeum I p. 154. d. προς ὁ τουτοις καὶ Oπλομα - χίας ιαθησεις ἐν Μαντινεία ποιοτον ευρεθησαν, Λημεουτο τεχνηιια καταὁείξαντος. Denique ad Diomedem eius inventionem refert Schol. Iliad. . 818. Hoplomachia autem non diversa existimanda est ab ορχησε ἐνοπλίω, quae in eo cernebatur, ut arma cum decoro corporis motu et ita tractarentur, ut digladiantes persectae artis imaginem exhiberent. Puem Demeam vocavit Ephorus, Demona dicitur Hermippo apud Athenaeum l. l. εμμιππος es ἐν πρωτω περι νομοθετων
μακτος νος των πολιτιον συμβ0υλευσαντος, καὶ ζηλωτας τουτου γενέσθαι Κυρηναίους. Quibus cave ita utaris ut Mantinenses gladiatoriae artis, qualis a Tuscis et Romanis exercebatur, auctores suis se existimes, cuius artis notitia apud Graecos in seriora incidit quam quibus Demona vixit temporibus neque enim dubium esse potest, quin Demonax iste idem sit, quem Herodotus IV. 161 a Cyrenaeis adscitum fuisse prodidit, ut reipublicae suae statum ordinaret. Exerc.
phil. II p. 2. I, 22. d. Timon Phliasius: βιβλιακοὶ χαραῶτα απειριτα
20쪽
AD ATHENAE DEIPNOSOΡHISTAS. 11 ὁηριοωντες. Ita aclismuth Fragili Timonis Phliasii p. 71. edidit pro χαρακελαι, ustathius χαρακλαι. Vox de vitio suspecta est: παρασιτοι absque veri specie coniecit He cherus Philol. V p. 434. Si incorrupta vox est, ad χαραξ revocaverim et χαρακAας de eruditis interpreter qui in Museo tanquam vallo circumsepti delitescunt. Ad χαρασσω, scribo, si cum Casa ubono revoces, esse debebat χαρακτνὶς Paullo post sequuntur haec: Μνησιθεος δὲ θηναιος Λιονυσον ἰατρον φησι qν λθων χρησαι ιιιαν θηναίοις. Beserendus huc fortasse Hesychius Ιατρος - ηρως Αθxὶ νησιναρχαῖος Inalcaei fragmento secutus sum Bergilium P. L. p. 715. Ibi d. lit t. s. Eupolidis locus est ιν liso του κυνος τὸν πνευμον κλυτον φορῆ, in quo εκκλυστον scribendum esse suspicatus sum Comic fragm. I p. 491. Sequitur Antiphanis locus
in quo Hermania auctore ο τι εστιν supplevi. In eiusdem poetae versu ih. p. 23. a. Servato:
δει γαρ φαγοντας φαρυγα δαψιλως βρεχειν
ipsa linguae lex φαρυγα addi postulabat. Fallitur enim Athenaeus quum dicit ειρηται το βρεχειν καὶ ἐπὶ του πίνειν, nisi scripsit πιπίσκειν vel ποτί ιν duae proxime sequuntur Eubuli verba edidi ut probabili coniectura in ordinem Hanovius
redegit. Julgo πεπωκ' ἐγω μὰ Λία Μενδαῖον.
Ι, 23. c. Diphili verba ἐγω εως ιεν τινος νεκειιιην unius voculae transpositione ad legitimos numeros revocavi
θω r εως τινὸς ιεν ἀνεκείμην. Ibid. in Philippidae frustulo ἀνδριάντας pro ἀνδριάντα scripsi, nec male in Alexidis versu Her erilenus scripsit οση 'στι κατακεῖσθαι προ δείπνου συιιφO9α. quamquam quum nesciamus quid praecesserit apud poetam, servandam puto librorum scripturam so εστι κατακεῖσθαι. Lit t. e. in Philonidis versu erat κατακειμαι ος ορατε et in Euripidis versu φαρυγγος αἰθέo k ανιείς, quod correxit Porsonns. I, 24. b. Eratosthenis Iragmentum: