Athenaei Deipnosophistae ex recognitione Augusti Meineke Analecta critica ad Athenaei Deipnosophistas

31쪽

22 ANALECTA CRITICA καρπον minus commodeat surdius ποντον, quod Dindorsus

secutus est.

II, 40. b. ευρέθη seclusi. Ibid. c. Antiphanes συνεχως μεν γα ἐμπιπλαμενος ἄνθρωπος ειελης γίγνεται. ποπίνων δε πάνυ φροντιωτικος. Ita vulgo scripsi

σ-εχως μεν γὰo ἐμπιμπλάμενος ἀμελὴς γίγνεται

ἄνθρωπος, ποπίνων δε πά- φροντιστικος. in quibus γα Athenaei est. De ποπίνων v. Herwerde Ob- veru crit p. 51. In sequente Alexidis loco το ante τοιουτον delevitiobraeus, s 2 autem scribendum suspicor:

το διοριζεσθ' ου βεβαίως τι στοματι τὰ γραμμιατα, nisi malis τὸ διοριζεσθἀβεβαιως.

Hirschig πολυτελως. In sqq. ὁ γαρ θεὸς ὁ δεδωκὼς τἀγαθά

τουτων μεν ὁ πεποιηκεν οιεται χαριν τινα Ἀχειν λυτον, in his θεὸς Bermannus addidit, praeterea ὁ δεδωκους recte scripsit obetus articulum libri omittunt. Versu sequente libri sere του μὲν Η πεποιηκεν, Ηermannus ων με πεπο--κεν Dobraeus o ευ πεποίηκεν, Schweighaeuserus τουτους μὲν ων πεπ0 κεν, quod sequi non debebam. Scribendum videtur των ων πεπορικεν οιεται χαριν τινὰ l ξειν εαυτω. Vs. 6. πραττειν μετριως Casaubonus pro librorum scriptura μετριως πραττειν. Ibidem χαριστους scripsi cum Elms-leio pro ἀχρήστους quod et sensus et metrum respuit.

Denique ultimo versu malim λαβων ἀφείλεω σα δεδωκὼς ην πάλιν, pro πάλαι. Ibid. s. Ἐσίοδος ἐν Μελαμποδεία ita scripsi pro M λαμποδία φησίπιηδιστον ἡ ἐν δαιτι καὶ εἰλαπίνη τεθαλυίη Vulgo ex coniectura legitur ὁ γαρ ἔστ' ἐν BCD ido ἐστιν ἐν Dixi de his inam. Hubneri Herme I, 2. II 41. s. ὁ το ἐν σνετα καὶ τὸ ἐν Πυρρα. Parum probabiliter emsterhusius ἐν Φαιστω coniecit. Scribendum opinor ἐν φεταις, quod Thessaliae oppidum est quemadmodum etiam Pyrrha. De hoc quoque admonui L l. II. 43. e. De Antiphanis loco vide Com graec. d. min. p. 39. Vs . . pro πυροὐ recte V τυρους habent.

32쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTA 8. 23 Ibid. d. 'Αριστοβουλος ὁ Κασανδρευς φησιν ἐν Μιλήτω κρηνην εἶναι Ἀχιλλειον κοιλουμένν - αι ης οἱ --λήσιοι πεοιρράνασθαί φασι τον ῆρωα, οτε απεκτεινε Παμ- βηλον τον των ελεγων βασιλεα. Fontem Achilleum apud Miletum ex hoc uno loco cognitum habemus nec tamen dubitandum videtur quin vera tradiderit Aristobulus, quum etiam

oppidum ab Achille appellatum iisdem regionibus suisse conicere liceat e Xenophontis Heli. IV. 8, 17. διαβάς τε καὶ ορ- μωιιενος HEφέσου τε καὶ των ἐν Μαιάνδρου πεδί' Πριηνης τε καὶ Αευκοφρυος καὶ Ἀχιλλείου ἔφερε καὶ ηγε την βασιλειος.

Ubi cuneiderus, si locorum situm paulo curiosius contemplari voluisset, lacile vidisset notum illud in agro Troiano oppidum Achilleum intelligi non posse. s. Xenophon l. l. III, 2, 17. ubi itidem cum Priene coniungitur. Ab eo diversum fuit 'Aχιλλειον φρουριον in Smyrnaeorum agro situm, si fides Stephalio, Aχίλλειος ὁρομος. De Trambeio, qui ab aliis Telamonis filius suisse dicitur vide Anal Alex. p. 57. Exerc. philol. I p. 5. II, 44. a. In Antiphanis fragmento verba δε δει addenda esse vidit luisleius. In Sophronis loco ἐς ταν scripsi pro εἰς την. Ibid. e. ἀτρις ο Ἀθηναιος ο ἐφω χρονον ουδὲν ἐσι-τειτο η ιυρρινης λίγον. Ad haec conserendus est Ptolemaeus apud Photium Bibl. p. 148. 1. ἀτρις υ Θηβαιος

υιινογραφος αυρσίνας παρ ολον τον βίον σιτειτα ubi vides Thebanum dici, queni Athenaeus vocat Atheniensem, quorum utrum rectius sit vel nominis forma indicat, quae si Matris Athenas patriam habuisset, Μητρις esse deberet, cuius

nominis exempla habes in numis Atticis et Smyrnaeis apud Sertinum III p. 546. et tonnetum III, 20 qui male legunt Μῆτρος et Μητριος. Accedit quod Matris noster hymni in Herculem scripti auctor perhibetur ab Athenaeo X p. 124. et Diodoro Sic. I, 24 duale argumentum quis non videt in Thebanum potius hominem adero quam in Atheniensem CLBabrius ab . 15. Scribendum igitur o Θηβαιος. Eiusdem

erroris exempla editoribus non animadversa habemus apud

schol. Pindari tymp. II. 18. Παλλας Αθην ἡ πολιουχος

33쪽

24 ANALECTA CRITICA 0uibus in verbis Θηβαῖοι scribendum esse monuit nunc etiam M. Haup in Nuove Memori deli' Instituto di Corresp. archeol. vol. II p. 213. Ibid. d. In Phrynichi loco posui δατοποτης pro δατο ποτας. d ηδονιον ἡπίαλος comparanda esychi glossa ,πίαλος ρῖγος προ πυρετου Ἀκαλουντο δ' ουτ καὶ οἱ ψυχροί. Est igitur qui cantu suo febrim assert lusciniis sive

febris lusciniarum. Non recte esychii glossam tractavit editor Ienensis αι ψυχαί pro οἱ ψυχοοί coniciens. II, 45. a. In Aatiphanis loco ante Casaubonum erat βοω-uar διαφορα, quod tenuit indorsius qui s. 4. Porsoniconiecturam exhibuit διπλασίαν γα παρέσχεν ἡδονήν. Libri διπλασίαν παρεσχε τὴν ηδονήν. Rectius alii παρεσχε ὁιπλασίαν την ηδονην. Ibid. liti. c. Praeeunte Valchenario nemos. I p. 332. posui συιιφέρεται pro φερεται. II. 46. a. Alexidis locum edidi ut eum supplevit et emendavit ex Clementis Alex Paed. II p. 79. Nauchius Phil. i. 554. Vulgo deest μυροις et editur ἐναλείφεται. s. 2. ποιεῖν pro ποιων scripsi ex Athen XV p. 687 d. Ibid. c. oλεξ υαφιαραου δατος. V Ῥαφιαρατου. Sitniliter liti. d. ιιφιαρατου , Ἀμφιαραθου L. Utroque loco scribendum Ἀμφιαρείου sive potius μινιαραείου. Ibid. c. 0braeus ητισου pro Iτις Tum liti. d. ων τ ρευιιαταπρος- iv νατολην ἡλίου ρρωγε, scribendum videtur ἐξερρωγε.il. 47. a. παρα ΚοπιίνF κειταιου γαρ τοι συγ πρωτος φοιτας ἐπι δεῖπνον ανηστις:Scribendum πρφος Iacobsius πρωιος. Ibidem supplevi κλητος ex grammatico Behkeri. In sequente Diphili loco:

τους οξυπείνους καὶ προ των inioso αεὶ πάιν εἰδεναι σπευδοντας, quem explicavi ut potui, vereor ne παντ' ἐσθίειν scribendum sit.

Ibid. b. De Eubuli loco in quo ἐλθον θ' et κελευα partim cum Iacobsi partim cum Schweigh edidi. v. Iacob Addenda Com graec. p. CLXXXI. In sequente Alexidis loco adhuc probo quod conieci:

34쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS. 25η μὴ ποιουντ' ἀὁὸς ποιηταὶ καὶ μέλη. II. 48. b. In Platonis fragmento

καν φοινικισι Σαρδιανικαισιν κοσμησάμενοι κα

τακεινται,

non video quid aliud restet quam Σαρδιακαισιν scribere, quod poeta metri causa pro Σαοδιαναις dixit, L ad XIII p. 598b. Neque σμησάμενοι incorruptum est, Casaubonus κοι Mi-σόμενοι.

II, 49. a. τήμερον ἐγο πράγματα εζω ἐξ ἀπραξιας Non dubito quin in his comici senarii pars lateat: uti πραγματ' ἐξ ἀπραξιας. Ibid. c. In Epicharmi fragmento laydesius ad Aristoph. Acharn. p. 161 scripsit τί δε τόν ἐστί; Sequuntur verba τι κἀν χει ποδας τέτορας Librorum scripturae ostendere videntur haec ita scribenda esse τί μάν ου ποδας χει τέτορας Vs. 2. ἔστιν adiecit Dindorsus. s. . malim ποδας γα μὰν τέτορας ἔχει. Ibid. e. Hipponactis versum ita scripserim: στέφανον ονJ εἶχον κοκκυριήλων καὶ μένθης.

In Alexidis versibus Elinsteium secutus sum vulgo εωρακέναι νικητικόν, et in sine post Ηρακλεις addebatur πεπονων. Alteram fragmenti partem emendavit Dubraeus, legebatur ἔο- ρακας πωποτε etiνυστρον ἐσκευασμένον, ἡ σπλῆν' ὀπτὸν μεμονθυλευμένον. II, 50. b. μέσως. Ita Nauchius, si recte memini, pro μέσος C μετρίως. Ibid. e. 'Αριστοφάνης 'ἐν τοις ρεσιν δ' υτοματ αυτοις τῶ μιμιίκυλ' ἐφυετο πολλα.Libri ἐν τοις ορεσιν αυτομάτοισιν τὰ μιμαικυλα φυεται πολλά. In his o adiecit obraeus, μιμα&υλ' ἐφυετο correxit Dindorsus v. Bergkii Fragm. Arist. p. 1178. mendandum restabat αυτομάτοισιν, quod ad montes relatum sensu destitutum est. Scripsi igitur αυτόματ αυτοις, ut pronomen ad homines reseratur, quorum beatam vitam poeta describebat. s. vidius Met. I. 103. contentique cibis nullo cogente creatis, arbuteos Oetus montanaque fraga legebant.

35쪽

26 ANALECTA CRITICA Ibid. e. In Cratetis loco erat ώοικωτατα, quod obraei

suasu otam Scripsi.

εἴτε Πυθιον ἐστοιησεν ὁ Καταναῖος η Βυζάντιος et καὶ αυτος ὁ βασιλευς Αλέξωνδοος. De Pythonis notissimi

hominis patria quum nulla unquan dubitatio fuerit, apertum est interposito articulo scribendum esse η ὁ Βυζάντιος, quemadmodum est XIII p. 595. e. Ἀον 'Aγῆνα- σατυρικὸν doαιιατιον γεγραφως, περ ἐδίδαξε Λιονυσίων -

ναιος et ὁ Βυζάντιος ἡ καὶ αυτος ὁ βασιλευς. s. p. 586. I. εἰτε Πυθων ἐστὶν ὁ Καταναῖος et αυτὸς ὁ βασιλευς Ἀλέξανδρος, ubi post i Καταναῖος excidisse videtur ὁ

Βυζάντιος Inscriptio huius dramatis quo spectaverit incertum est. Schweighaeusero enim ipsum Alexandrum Agenis nomine significari suspicanti parum lavet fragmentum ab Athenaeo XlII p. 596. b. servatum, ubi Harpalus non minorem frumenti copiam Atheniensibus donavisse dicitur quam Agen, quod de Alexandro nullo pacto dici potuit. Nomen 'Aγαὶ ex hoc ipso opinor dramate ab Arcadio p. 8, 19. memoratum, ex eorum genere est, de quibus Lobeckius Paral. p. 191 disseruit, quibus vide an addendum sit non lectum sane alias nomen λεσχην vel λεστήν, quod Timoni Phliasio restistuendum suspicor apud Diogenem Laert. X, 40: οἷον Ληριοκριτον τε περίφοον ποιμεν ιιυθων ἀμφίνοον λέσχην, α μετὰ πρωτοισιν ἀνεγνων. Vereor enim ut probari possint quae de his versibus scripsit Mullachius uaest. Democrit. II p. 3. Timone ἀμφίνοον λεσ-χων scripsisse suspicans. Mihi poeta ἀμφίνοον λεσχῆνα αε- τὰ πρώτοισιν ἀνεγνων scripsisse videtur i. e. subtilem disputatorem . um igitur in principibus sese eius philosophorum agminis quod describit conspexisse dicit. Neque enim dubito quin illud Timonis fragmentum ex ea Sillorum parte petitum sit, quam ad Homericae Νεκυίας formam institutam fuisse suspicor, cui coniecturae praeter alia fidem faciunt quae leguntur apud Diogenem Laert. VII, 15 de Zenone Citiensi:

36쪽

AD ATHENAE DEI PNOSOPHISTAS. 27 et quae de Archelao idem habet Diogenes IV, 2:ως εἰπω οχλοιο περίστασιν εἰσκατέδυνεν.a δέ μιν ηυτε γλαυκα πέρι σπιζαι τερατουντο α λέματον δεικνυντες. Quibus adde quae Diogenes de Platone servavit III, 7:των πάντων δ' ἡγειτο πλατυστατος, αλλ' ἀγορητής ηδυεπὴς τέττιειν ωοκοαγος ), οι Eκαδημουδένδοε εφεζόμενοι οπα λειριόεσσαν δεισιν.

Et de Heraclito atque Empedocle IX, 6 et VIII, 67: τοῖς 1 ενι επιὶ κοκκυστῆς ὀχλολοίδορος Ηρακλειτος

αἰνικτης νορουσε και Ἐριπεδοκλῆς γοραιον κηλητὴς ἐπέων. Denique de Anaxarcho apud Plutarchum de Viri mor. p. 400. c. δε τὸ θαρσαλέον τε και ἐμμανε οππη ρουσαι φαινετ' Ἀναξαρχου κυνεον μένος cuius loci partem non nominato auctore attulit idem Plutarchus de Vit pud. p. 529 a. et Symp. p. 705 s. Ad locum de

Democrito ut redeam, cum eo forsan coniungendi sunt versus

de Pythagora apud Diogenem VII, 36:

Πυθαγορ p τε γοητος ἀποκλίνον ἐπι δοξαν θηρη εὐανθρωπων, σεμνηγοριχὶς αριστην. Quibus rursus connectenda videntur quae de Parmenide Zenone

Eleata et de Melisso habemus apud eundem IX, 22 et 25:IΠαρμενίδου τε βίην μεγαλοφρονα καὶ πολυδοξον,ος ἐς ἐπι φαντασίαὶ ἀπάτας ανενεικατ νωσεις. ἀμφοτερογλωσσου τε μέγα σθένος ου αλαπαδνὸν Ζηνωνος πάντων ἐπιλήπτορος, ἡδε Mέλισσον

πολλιον φαντασμῶν ἐπάνω παυρων γε ais ησσω. duorum postrema intelligi non possunt, nisi post ησσω versum excidisse statuas, in cuius initio fuerit γιγνόμενον. Exercit philol. I p. 5- T.

II, 51. b. τὸ ἐν αυτοῖς ηρέμα ψυχρον καὶ τοῖς πυρεται-

Ita enim nunc eorrexi editum ἰσογοαφος in Philol. Gott. XV p. 330. ubi de aliis quoquo Timonia locis dictum est. Versu primo scribendum videtur πλατίστακος, de quo alias. Dissilia πιν Orale

37쪽

ANALECTA CRITICA νουσι - καταπλαττομενον ἐμὶ του στομάχου ἐπιτίθεσθαι.

Reet Schweigh. μἄJ τὸ ἐλαυτοις - καταπλαττομενα. II, 52. b. Epicharmi fragmentum ex Din dorsit emendatione exhibui libri κωτυροτογγονα καρυαμ ιυγὁάλας. II, 53. a. upolis fortasse scripserat απολεῖς πολεῖς ενα μα τὴν μυγδαλῆν. Sed v. Com. gr. II, 449. Ibid. b. Πάμφιλος ἐν Γλωσσαις μουκηροβακταν φησι

βάτον. Idem paullo post Ποντικά δτι των Λιὸς καλDυα -

II, 54. c. ἔστι γαρ τουτ τὸ χείριστον Libri τὸ mittunt, adiecitiobraeus. Ibid. d. 'Aμφίλοχος δε ἄμωτα καλε τὰ καστάνεια. Ita scripsi pro 'Aγέλοχος. De Amphilocho v. Ruhnhenium ad Velleium Pal. p. 20. De Crobyli loco lit e vide Fragm. Com. graec. I p. 569. ibid. e. In Xenophanis versu secundo ἐν κλίνη μαλακὴ κατακείμενον scribendum esse κλίνη ἔνι μαλακῆ ostendit homericum ευντ ἔνι μαλακη καταλέγμενος Versu tertio malim ἐμιτρωγοντ' ἐρεβίνθους. Ibid. s. De Sophili loco s. Com graec. III p. 583.

II, 55. a. In Alexidis loco τουτων οι τρεις με δειπνουμεν, particulam με inserui Schweighaeuserum secutus. Insequente versu ortasse scribendum est δυο δ' αὐτοισιν κοινωνουμεν pro αυτοῖς συγκοινωνουμεν. s. 11. seclusi Elms-leio praeeunte λάχανον, quod glossematis loco ad θαμος additum est. s. 13. βολβος τέττιξ miror τεττιγα hic commemorari, vereorque ne vitium lateat. Scribendum Opinor quae ungi species est. V. intpr. Athenaei p. 61 o. Ultimo versu edidi φρυγίας ευρήματα Συκῆς Vulgo συκῆς. V. Pheronicum Athenaei III p. 784. Ibid. b. Pherecrates τρώγων εο ε νθους πεπνιγη πεφρυγμένους Scripsi τραγων, ut est in sequente Alexidis loco αλλ' υκ απεπνίγη καταταγων. Ibid. c. In loco Alexidis fortasse scribendum est υδενὸς

γαρ πωποτε μὰ τὸν Γ ουτος ἀπέβαλ' ὀσπρίου λέπος.

Mox lit. d. ἔγραψεν dedi pro ἔγραφεν. Ibid. d. Lycophronis locus

38쪽

καὶ δημοκοινος ἐπεχορευσε δαψιλὴς

θέομος, πενητων καὶ τρικλινου συμπότης, non immunis est vitii pro τρικλινου, quod exi et X p. 420 h. positum est, vulgo legitur τρικλιναγν. Fortasse scripserat poeta, κατα τρικλινον vellari ἐν τρικιλίνω συμποτης. In Diphili fragmento si recte Iacobsitis verba του ποονοβοσκου delet, ultimo versu απλως απαντα μαλλον et ταυτας τρεφειν, scribendum fuerit et πορνας τρέφειν Pro απλῶς, quod Iacobsi debetur, libri habent αλλως. II, 56. I. In Pherecratis loco recepi, quod iam olim conieci, καρυκτὶ pro καρυα. V. Com. graec. II p. 359. Sequitur Platonis locus φυλλιον et ἔαφανίδιον, in quo obraeus scribebat φυλλειον χ ραφανιὁίου. II, 5T. a. De Calliae fragmento dixi Cona graec. II p. 740. In Amphidis loco ibid. b. non intelligo quo pacto ιχθυς αλη

θινοὶ opponi possint ταις ραφανῖσι nec tamen vitium subesse videtur. CL Macho Athenaei VI p. 2444. καραβο αληθι- νων, quamquam hoc etiam quo sensu dictum sit ambigitur. Ibid. d. Verba Ἀριστοφανης τίκτει πρωτον πηνέμιον ωον quae vulgo post εἶναι λευκον leguntur, transposuiliti e post αλλα καὶ υπηνέμια, et Sapphonis locum exhibui ut emendatus est a Berghio P. L. p. 976. Vulgo φασὶ et ποτε Aηδαλώιον ευρεῖν.

ibid. e. Inaphippi fragmento scribendum φοινικινου. Ibid. s. υκ ευ ὁ δε μοκλῆς Sic enim volebam; corr. Operarum errorem. debatur ου ευ ὁ Νεοκλῆς.

Sequuntur haec: απὸ τῆς σεληνης πεσειν τλφὸν ἐξ Ου την

Ἐλενην γεννηθῆναι. se caelo lapsum esse ex quo Helenam exclusam serebant ovum praeter Neoclem etiam veteres poetas tradidisse ex Plutarcho cognoscitur Sympos II, 3, p. 6374. καὶ

τὸ Τυνδαρειον ωόν οι ποιηταὶ λέγουσιν Ουρανοπετες ανα- φανῆναι. Sequuntur apud Athenaeum ex eodem Neocle haec: τας γαρ σεληνίτιδας γυναικα ωοτοκεῖν καὶ τους ἐκεῖ γεν- νωιιένους πεντεκαιδεκαπλασχνας ηιερον εἶναι, ως Ηρόδωρος ο Ηρακλεωτης στορει. Haec de mirabili laecunditate lunae Herodorus in libro quem de rebus Herculis scripsit exposuisse videtur, et eo quidem loco ubi de leone Nemeaeo agebatur, quem fuisse qui ex luna in terram delapsum esse

39쪽

ANALECTA CRITICA dicerent docui nat. lexandr. p. 85. I. Plutarch. Fae. Lun. p. 937 s. Atque Herodorum eandein sabulam memorasse diserto constat Tatiani testimonio rat. c. Graec. XLV.

πεο του o Θ' Ηρακλέα λογου γῆν ανι κηρυττουσιν κατεληλυθέναι τε α αὐτῆς λέοντα τὸν υ πρακλέους φονευ- θεντα. De Herodori illo libro post dynium ad Apollodoruni diligenter exposuit ei chertus de Vita et scriptis Apollon. Rhod. p. 157 sqq. et Mulierus Dor. II p. 464sqq. Nomen huius scriptoris passim in modoro corruptum esse constat, velut in ipso illo Tatiani loco, cui Herodori nomen primus reddidit G. Worth. Adde aliud exemplum ex Apollonio Lex Hom. p. 72, 22. -βω-τ0o μηλων ητοι βοσκήτορι, οἷον ἐφιππαστῆρι ' οἱ των βασιλέων υιοὶ πρωτον ἐπὶ κριων εἰωθασιν ἐπιβαίνειν , ως καὶ φοdοτός φησιν. In his Blomsieldus ad Callimachim. in Jov. 80. pro προδοτος scripsit φωθιανος. At corrigendum potius προδωρος, qui illum regiorum puerorum morem attigerat sine dubio in Argonauticis, ubi de Phrixo et ariete exponebat. Praeter Heracleam et Argonautica scripsit Herodorus Πελο-πειαν laudatam a Schol. Pindari Pyth. XI. 25. τὸν δε ορέστην ἐκκλαπέντα εἶναι τριων ἐτων ως Ηροδωρος ἐν Πελοπεία, quam non recte eichertus operis de Hercule partem fuisse statuit. Ad hunc librum reser hoc apud Athenaeum VI

p. 231 c. τηνυτρεως ὁ χρυσῆν ρνα, πεο ῆν γεγονασιν ἡλίου τε ἐκλείψεις καὶ βασιλέων μεταβολα ετ τε τῆς τραγωδίας et π0λλη φιάλην αργυραν φησι 'εγονέναι φόδωρος ὁ φακλεώτης νυσαν ἐν μέσω αρνα χρυσῆν duo

exemplo quam rationem in sabulis explicandis Ilerodorus secutus sit luculento intelligitur. Exercit phil. I p. 8.

II, 58. a. In Ibyci fragmento olim scribebam: ηλικας ἰσοπάλους νιγυίους, pro ἰσοκεφάλους, fortasse recte. In Ephippi loco erates τριατραγήματα, pro quo τριι τραγήμαθ' ηκε scripsi ex XIV p.

6244. Nicomache fragmenti us 1 recte libri του πατρος pro quo Dindorsus μοι πατρος ex Iacobsi correctione dedit pro γαρ obetus Mnem. VII, 154. maluit μοι. s. 2. συνεστρογγυλα idem dedit pro συνεστρογγυλικα, nescius idem me suasisse Com. Gr. IV p. 587.

40쪽

Ibid. b. et c. Consulto reliqui in verbis Athenaei προπομα, quamquam non nesciebam antiquam et genuinam formam esse προπωμα, quae sine dubio in loco Phylarchi restituenda est. Eidem restitui ἐπὶ ξένια καλέσας pro ἐπὶ ξενία. V. Cobetum V. L. p. 248. et Dindorsum Praes. Luciani II p. IX. Ibid. d. In Antiphanis loco erat τροποντες ιιολοχης ριων, quod servari potest, si hanc dactylici vel anapaestici versus particulam suis se statuas. Il. 59. c. Hermippi verba ante obraeum ita scripta legebantur: τηὶ κεφαλὴν ὁσην χεις οσην κολοκυντην, idem in Phrynichi loco recte dedisse videtur κολοκυντιον Epicharmi qui sequitur versus a Dindorii ex Grotii et Eoeni ad Gregor. p. 281. coniectura ita editus est: υγιέστερον τῆν ἐντὶ κολοκυντας πολυ.

Libri γιέστερον ὴν τι. Sed ἐντὶ pro ἐστὶ picharmus

non dixit. Praeterea haereo in γιέστερον et νο, siquidena huius proverbi haec forma fuit, ut homo praecipue sanus cucurbita sanior diceretur. V. Photium et Suidam s. v. γιέστερος ομφακος. CL Diphilus in Cona graec. I p. 420: ἐν ημέραισιν αυτὸν ἔπτά σοι, γέρον, θέλω παρασχειν et κολοκυντην ἡ κρίνον, i. e. t γιρὴ τεθνηκοτα. Neque obstat Sophron apud Elym.

M. p. 774 41. γιωτερον κολοκυντας, in quo γιωτερον accusativus est, suspensus ille a verbo ἀποδείζω vel simili

quodam . Itaque Epicharmi versum ita scribi malim υγιέστερος θήν ἐστι κολοκυντας πολυ. Exercit philol. Spec. I p. 7. IbM. d. In Epicratis ecloga edidi ει τι κατειδως ῆκεις, λαον προς τῆς γῆς. Abest vulgo τῆς Cobetus maluit προς 'Aθχὶνας. s. Cona graec. III p. 370. s. 10. addidi των et s. 20. edidi πρωτιστον με, pro προστιστα μέν Alii

πρωτιστα μεν ουν. s. 24. recte post Cobet 0bserv. crit. de Platone Com. p. 121 τῶν ιιειρακίων delet Her erdenus,

qui s. 30. coniecit ἐπεταξε πάλιν πορδὴν αυτοις. Susscere opinor ἐπέται αυτοῖσι πάλιν πορδήν, vel ἐπέται αυτοις πάλιν αυ πορδην. Alia tentavit Emperius. II 60. a. In Alexidis loco ἐφ' ης corr. operarum error ἐπ χὶς ἐπέκει οὐ τυρος ουὁ ἐλων γένη ortasse recte