장음표시 사용
11쪽
CAP. I. se rebus geographiel et ethnographiris. q. . Qualis fusrit heroica aetate Orbis terrarum apud Graecos notitia, ex Homeri ejus descriptione satis perspicuum est. Cui quum exigua tantum ejus particula nota sit, et noea quidem accuratius, haud mirum videri potest, quod nihil scit de singulis illis partibus, quas apud posteriorum temporum auctores cortis finibus nominibusque distinctas et determin
ta invenimus λ). Sophoclis autem aetate, quam cum hemica comparare nobis proposuimus, in terrae cognitione Graeci jam e processerant, ut duas illa continentes Europam a
que Asiam, quorum alteri etiam Libya sive Dic adjici solebat ), distinguorent ) Atque hanc partitionem otiam
of Volcher Homerische Geographie u Welthunde p. 102 sqq. Quamquam indarus Pyth. IX, 8 jam de tertia continent l.
. Libya loquitur. cf. sches. h. l. 3 cf. Schneidem ad Trach. v. l00 , qui praeter alios confert Isocrat Paneg. 48 ἡ γῆ πασα ἡ πο τ κοσμαν κειμένη δίχοι τέτμηται, καὶ 3 ριὲν ωσία, η δὲ Ευρώπη καλεῖται. Europa nomen primum invenimus in hymn. Hom. in Apoll. v. 251 et 291 14μὲν σοι Πελοποννησον π&ιραν ἔχουσιν, δ' - Ευρωπην τε καὶ ἀπινιρυτας κατα νησους, quamquam ibi nihil aliud a Graecia septentrionalis videtur significari os Volcher l. l.). Asiae autem Pindarus demum montionem facit Ol. VII, 18, atque Aesch. rom. 12, 473 a. l.
12쪽
ille poeta secutus est, quum rach. v. 100 chorum aciat dicontem: γ ποντιας αυλωνας, ' δισσαῖσιν τειροι κλιθείς Et nomina quom cillarum partium nonnullis locis ab eo memorantur cf. Captis. min. 36: καὶ νησιωτας κου μακρας υρωπέας
O. C. 695:εστιν δ' ora θω γας σέας ου ἐπακουω - Μys. Frm. 374:υσέα μἐν ἡ συμπασα κλῖλται, ξένε. Ut hac rerum geographicarum cognitione heroibus tributa Sophoclos dissentit ab Homoro, ita haud aliter judicandum esse videtur de mira quadam pinione apud Graecos divulgata; qui Delphos, vel potius glebam illam marmoream in templo Apollinis positam umbilicum ομφαλος terraeesso putabant ). Et duobus quidem locis Sophocles jussaest mentionem, quorum est alter . R. 480:τα μεσό3 ιφαλα γας πονοσφίζων μαντεῖα, alter v 898:οvκ ἔτι τον θικτον με γας ἐπ ομφαλον σέβων. Quum autem hujus sententiae sabulaeque , qua nititur , apud indarum demum primum inveniamus vestiagium D ejus originem recentiorem esse Summo jure accipere licet. g. 2. Nec minus quam Europa atque Asiae Histinctionsmsingularum etiam terrarum gentiumque a Sophocle allat
1 os Strab. p. 419 laus X, 6, 3 Bursian Geographie onorieoheniand p. 176.8 Duae aquilae, a Jovo ab triente et occident missae illo loco convonisse dicebantur. AEL ind. yth. IV, . . schol. Strab. I. l.
3 cf. Pind Pyth. IV, 74. VI, 3. VIII, 6 etc.
13쪽
rum aut accuratiorem notitiam, aut etiamsi comiserassent,
nomina tamen heroicae aetati abjudicanda esse, certis testimoniis demonstrari potest. Itaque laus illa, quam poeta Ant. v. 1119 Italiae tribuit dicit iam do Baccho κλυτα ος αριφέπεις 'Ιταλίαν)magis in ipsius, quam heroum tempora convenit, cum illam terram admodum sero Graecis cognitam esse constet ). Nec aliter fortasse judicandum est de ea re, quod odipus in O C. v. 31 Ismenam filiam Akνεώς επὶ πώλου ad sodicit proficisci. Νο magis enim, quam Italia Sicilia illis temporibus tam nota fuisse putanda est, ut de illo jus insulae monte equi cujusdam praecellentis appellatio desumi potuerit. Oetae vero tempor talom montis Aetnae nominis usum vulgari sermonis fuisse proprium ex Arist. pace v. 73 elucet, ubi legimus: εἰσηγα, Αἰτναῖον μέγιστον κάνθαρον, cf. schol. h. l. qui praeter alia ibidem fragmentum quoddams Sophoclis Daedalo petitum attulit, ainauchio s. n. 166 descriptum:
ἀλλ' υδε μεν δὴ κανθαρος τοὲν Αἰτναι - παντως, quae verba ad rem eandem spectant.
Nonnullis locis poeta Lydorum nomino usus est Trach70. 248. 356. 432 , neque respexit, quod haec appellatio non fuit principalis, sed ut Herodotus tradidit a Lydo
Atyos filio oriunda Antea autem eos Μαανες nominat esse. terramque eorum Μαιονία, non modo idem auctori L sed etiam Homerus confirmat, qui aliquoties haec vocabula usurpavit ). Nec eloponnosum idem Ἀστέα ε vocavit, quod fecit Sophoclos . . 1303:
γῆς σοι τε ζ πιας πρωτοι καλουνται καὶ τετιμηνται δορί
14쪽
Νam hoc quoque nomen esse recentius, Strabo p. 371 testatur, quum dicat: ουτω δἐ καὶ - Ἀναίαν - ωαι-
δονας οἱ νεώτεροί φασι 'Dμηρος δ' Ἀπιδονας μεν ου λέγει Ῥαέα δἐ την πορρω μῶλλον.Μulto vero magis id notandum videtur, quod illis temporibus, quorum cogniti ex Homeri carminibus nobis colligenda est, in diversas Graeciae gentes communis illa appellatio Ελληνες nondum evaluerat; cujus rei poeta ipso testis est, qui non alios novit 'Hλγηνες atque Achaeos sive y midones, qui 'Hu et Maahossaliae civitates incolebant; qua de re imprimis conserendi sunt Il. . v. 685 sqq. ubi legimus: oris εἶχον Φθίην ἰδ' Ἐλλάδα ι καλλιγυναικα, Μυρμιδονε δ καλευντο καὶ Ελληνες καὶ Ἀχαιοί.
Ut vero omnes Graeco uno nomine comprehenderet,
Secundum ea gentes, quibus principes expeditionis Trojanae duces praeerant, appellationes Ἀχαιοί, Ἀργεῖοι, Λαναοί -- posuisse iis eum invenimus ). Quod jam Thucydidos I, notavit IIολλψ γὰρ υστερον τι καὶ των ρωικῶν γε-
ιενος scit 'l ιηρος ουδαμου τους Fμπαντας υνομασεν scit. Ἐλληνας), ουδ αλλους, it τους suo 'Avιλλέως - τῆς Φθιώτιδος, Πτερ καὶ τρωτοι Ελληνες σαν Λαναοι δἐ ἐν τοις πεσι καὶ Ἀργείους καὶ Ἀχαιους ἀνακαλεῖ. s. Dicaearch. r. descr. lam Id, 2. Strabo, p. 431. Uno quidem loco It B. 30 commune omnium nomen vocabulo Πανέλληνες invenimus indicatam, ut aliis locis Παναχαιο appellantur); sed jam Alexandrini illum versum, et duos, qui
antecedunt, ab interpolatoris cujusdam manu prosecto esse cognoverunt, cf. Schol. Ven ad h. l. eosque recentior merito secuti sunt; cf. Gepperi, Urspr. d. homer Gedichte
es It II, 595. I, 447. 478. Od. , 495 sqq. ubi Ἐλλας nihil aliud, ac Thessaliae illam civitatem exiguam, amyrmidonibus cultam significat. 2 cs Schomann Griech Alterin II, p. 3.
15쪽
cydidis illo judici nisus cum Aristarcho i etiam versus istos d. a 344 φ 726 816 o 80, in quibus Graecia Ἐλλας
dicta videtur, spurios esse censet; nisi forte his locis ejus verbi sensum apud Homerum usitatum accipere OSSMUS. s. Nilac ad Od. , 343. Communi vero illa appellatione auctore Apollodoro p. trabon. 870 Hesiodus primus et Archilochus usi sunt. sines. . . i. V. 528 8ec Gotti.): βράδιον δε Πανελλαγνεσσι φαείνει, cui addendus est . 653, ubi 'Ελλά significatione illa posteriore tempore usitatissima usurpatum est. Apud Archilochum Πανελληνες memorantur sem. 54 sec. Bero.) Τὰς ΙΙανελλήνιυν ιζυς ες Θάσον συνε- δραμεν. Sed ut ad propositum accedamus, Sophocles ad Graecos in universum denotandos heroum personas, qua in cenam producit, non modo Homerica illa vocabula υχαιοί, Ἀργεῖοι, Mino facit adhibentes , sed etiam communem eorum Ρ- pellationem Ελληνες, quae ipsius tempore S recepta erat, non minus quam 'Eλλά ad totam Graeciam significandam ), heroicae aetati tribuit. Observari autem licet, eum in us pandis variis his vocabulis certas sibi leges constituisse, quas explicare hoc loco non videtur alienum. Et primum quidem verbo monendum est, nonnullis lucis propria eorum
exhiberi significationes, atque ita, ut 'Aργεῖος sit Argolidis terrae incola: Antig. v. 15. l. v. 693 1459. 0d Col. 1316. Acris sem. 61. Eriph lam 200, quibus addendum est Inach. sem. 267 υργείας χθονος Itaque ζάχαιος dicitur Achaeus Phthiotes aut eloponnesiacus: El. 701 Λαναος Danai proles sive Argivus M. 225. onerali autem illo
sensu Homerico, quo non differunt significatione, eadem Vocabula a Sophocle saepissime usurpata invenimus, neque
tamen in aliis tragoediis, suam quas fabularum belli r
i cs. Lehrs de Aristarchi studiis Homericis p. 232. os. l. 681. 694. Oed Col. 734. Phil. 256. Trach. 1112; quibus locis addendi sunt M. 426 Ἐλλανὶς χθων mil. 233 Ἐλλας στολή Trach. 1060 υτ πιλας, υτ αγλωσσος scit. γῆ cf. under ad h. l. et Euendi lex Soph. a. v. Ἐλλαψ.
16쪽
jani cyci desumptae sunt. In his vero ipsis non tam Grasci in universum illis appellationibus denotantur, quam ii tantum, qui expeditionis Troicae participes Ilium oppugnaverunt. Et has quidem regulas quum omnibus locis, quos diligentis collegi. inveni confirmatas, tum exemplis, qualia sunt: M. v. 721 ιιέσον ὁ προσμολων στρατήγιον κυδάζεται, τοῖς πεσιν Ἀργεέοις suos. v. 67 δείξω ὰλ καί σοι 'νδε περιφανῆ νόσον, ως τασιν Ἀργείοισιν εἰςιδων θροῆς.
v. 998 οξεῖα γαρ σου βάξις, ω θεων τινος, διῆλθ' Ἀχαιους στάντας, υς οπε Θανων. Phil. 595 και -τ' Ἀχαιοὶ στάντες ηκουον σαφωρυδυσσέco λεγοντος. quibus locis πάντες Ἀργεῖοι et στάντες ζάχαι οἱ non omnes Graecos in universum, sed eos tantum significant, qui Trojanorum urbem obsederunt. Reliqui loci, quibus eadem illorum vocabulorum vi d monstratur, hi sunt; Ἀχαιοί illo sensu legimus M. H. 560,
572, 36, 10b2, 1097, 1232, 1238 ΕΙ. 570; hil. v. 58,609, 15, 23, 16, 1242, 12 , 1306, 1404. ργεῖοι:M. v. 44 95, 186, 418, 440 497 663 774 1239, 1331, 1339, 1383 El. 34; hil. 6. 46 66 420, 5b3, 559, 29, 944, 1063 Lacaon rim. 338; a l. h. 396. Λαναοί:M. o. 137, 144, Phil. 1216.
Ubicunque autem poeta Graecos in universum ut propriam quandam gentem atque Ἐλλαδος incolas vult intelligi voce Ἀλληνες utitur, et ea quidem omnibus in fabulis inu nitur. Cujus rei gravissimum testimonium est locus Trach. 638 ενθ' Ἐλλήνων ἀγοραὶ Τυλάτιδες -ονται, ubi dicit post de Amphictyonia illa falca , qua omnes Graeei inter se conjungebantur et continebantur. Reliqui autem loci prorsus similes sunt O C. 596 Phil. 6. 3, 232,
1344; rach. 1010 M. o. 1189 sqq. 1195, 1362 Thamyr.
D. 218. Quod autem supra dixi, poetam, ubi nomine quodam gentili Omns Graecos in universum voluisset appellare, eos
17쪽
nominasse 'ελλφεας, 'A-ους autem et ' et v arius --- eos tantum significare Grascos, qui Trojam oppugnarent, minime ex his rebus concludendum eat, osdem apost 'Eλληνας dici non potuisse sod etiam in hos, quippo qui si ipsi inter Graeciae incolas numerandi sint, atque in Graecorum gentem pertinsant nomon illud quadrat. Itaqus ea mpla qualia xstant in M. v. 458: ἐχθαίρομαι, μι- 'Eλλήνων στρατος. st in l. v. 484:- γάρ ποκH ἀμνηστεῖ σας μάνων avo minime contra regulas a nobis constitutas faciunt.
Idini sor discrimen, quod inter vocabuli 'πιληνα signis
ficationem primariam, et eam quae Osto erat usitata, nobis sese obtulit, in alia quadam appinatione et earum quidem gentium, quibus Graecos odio quotam gentili posteriore certe tempore prorsus opposiis invenimus, observari
licet. Id autem ipsum, quod hos ab illis disjungebat, nihilo
acrius, quam nominiuilla βάρβαροι o ressum esse videtur, quod Grasci omnibus iis imponebant, qui suae gentis atque Orbonis non essent. Hoc vero eorum nomen, vel ut potius dboam rem eo ipso significatam Homeri temporibus nondum
exstitisse Thucyctae dilucidis orbis nobis tradidit dicit enim L L . 3 ου μὴν τει βαρβάρους ε φαε scit. Ῥμηρος simulquo causam addit: δια τὰ μηδἐ ελληνάς πω ως ἐμοὶ
δοκεῖ ἀντίπαλον ς , ονομα ἀστοκεκρίσθαι Certe quidem poeta verbum illud βάρβαρος jam novit quod ex B. J v. 867 cognoscitur, ubi Cares βαρβαροφώνους appellat, hoc autem loco primariam ejus significationem me offerre, jam ab aliis monitum est Arius ex illa quidem ipsa verbi
18쪽
βαρβαρδφωνος compositione concludi potest, vocabulum βα βαρος primo ad linguam solum spectasse, eosque significasse, qui asper quodam et incondit uterentur sermone ) Quod optimo confirmatur loco illo Herod. VIII, 135, ubi eorundem Carium γλωσσα βαρβαρος commemoratur, liud. Isthm V, 24 ubi βαρβαρος πολις cum παλίγγλωσσος componitur Arist. av. 199, ubi et aves ipsa propter raucum clamorem βαρβαροι dicuntur aliud quidquam, ut denique ad Sophoclem ipsum spectemus, in M. V. 1001 sqq.:
κλάζοντας οἰστρεν καὶ βεβαρβαρωμένW. orirem illo verbo a vocabulo βάρβαρος derivat expressum
Ρaullatim autem eadem vox plane aliam accepit significationem Graecos enim, quo magis exterarum nationum contingebantur societate, non solum quanto ipsorum lingua ceteris antecederet praestantia ), sed etiam inter ipsos aliasque gentes omnino morum atque ingenii cultura summum discrimen interesse, intelligere portuit. Quo actum est, ut ab iis eodem sere tempore, quo in eos ut unam et propriam quandam gentem communis illa appellatio ελληνες evalescere inciperet, omnibus iis, qui originis suae non e sent, nomen illud βαρβαρος imponeretur. - Εandem verorem Thucydides loco illo jam supra allato Ι, 3 videtur tetigisso, ubi causam attulit, cur Homerus βαρβάρους non dixorit διὰ το μηδἐ Ελληνάς πω ἐς p, ονομα ἀποκεκρασθαι, quocum conferendus est Strabo l. l. ῶτα κατεχρησα- μεθα υς εθνιμε κοινψ ονοματι ἀντιδιαιρουντες πρὸς τοως
3 cf. Steph. Byg. s. v. βάρβαρος ου ἐπὶ ἔθνους, αλλ' ἐπὶ φωνῆς ἐλαμβάνετο, ιυς καὶ ' χηρος τοὐς καρας βαρβαροφωνους ιυς πολεμίους τῶν Τείπων. Strab. c. 662. a Quanti Graeci suam linguam aestimaverint, barbarorum autem despexerint, imprimis ex Sophoclis rach. v. 1060 licet colligi, ubi legimus: υθ' Ἐλλάς, υτ αγλωνσος scit. xij, quibus verbis poeta omnibus iis, qui alia a Graeca lingua utuntur, omnino loquendi facultatem abjudicat hac eadem ex re etiam illa barbarorum contemptio cognoscitur, de qua inis nobis erit dicendum.
19쪽
Eλληνας. Et hoc quidem sensu illud vocabulum in oraculo quodam apud Diodor i exc Vat. p. 12 et apud Horodotum primum invenimus usurpatum, atque eadem ejus significatio nonnullis Sophoclis locis exhibetur. cf. l. 95 πατερ . ν κατα μἐν βαρβαρον πιαν φοίνιος Αρης υκ ἐξένισεν. Dach. 236 που γῆς αα φας εἰ ε βαρβάροις Androm. r. 122 νομος γαρ εστι τοῖσι βαρβαροι Κρόνιν βροτειον απηθεν γένος θυηπολειν. Laoc. r. 340 λάμπει δ' ἀγυιας βωμὸς τμέρων πυρὶ, ' ρνης, σταλαγ ιους βαρβάρους σοσμίας. r. h. 521 coo, μεθ' εξω καὶ διεμπολώμεθα
αἱ μἐν ξένους στρος ἄνδρας, α δἐ βαρβάρους.
Hoc autem discrimen, quod inter Graecos et exteras gentes intercedebat, nulla re magis auctum est, quam bellis illis cum orsis gestis. In quibus ii, quos quum communis omnium miseria tum victoria praeclara ab hostibus acerrimis reportat arctissime inter se, certe contra barbaros conjunxisset, tantum odium in eos, qui ipsis libertatem eripere conati erant, conceperant ut eorum nomen non in ace bitate quadam atque contemptu eloqui possent. Cui rei id magnum afferebat momentum , quod maximo inde ex sodem bellorum emicorum tempore inter Graeco sese conformabat opinio, se ad imperandum, barbaros ad ob
diendum esse natos. Itaque dicit Euripides Iph. Aul. v. 1400 sqq.: βαρβάρων σ Ελληνας αρχειν εἰκος, ἀλλ' ο βαρβάρους μῆτερ. 'Eλληνων ,ο μἐν γα. δουλον οἱ δ' ἐλευθεροι. Quibus ex verbis elucet, βάρβαρος atque δουλας appel-
Ubi dies Diodorus: τι υριστοτέλης ὁ καὶ Βαττος κτίσαι βου- λομενος κυρήνην ἔλαβε χρη νυον ουτως. v. 4: ἔνθα σε βαρβαροι ανδρες ἐπαν σιβυης ἐπιβήης μιτοφοροι ἐπίασι
20쪽
lationes uno sors sensu comprehensa suim i). Eadem a tam sententia nonnullis etiam Sophoclis locis non obscurem rassa est Atque huc imprimis reserendi videntur M. V. 125 sqq. ubi Agamemnon in Teucrum invehitur:
αλλον τιν αξεις ἄνδρα δαέ ἐλευθερον, οστις προς ήμας αντὶ σου λέξει τα σάς σου γαρ λέγοντος uia a μαθω. ἐγώ. τὴν βαρβαρον γα γλῶσσαν - εστάτω.cs. v. 1288 sqq. ubi incer laudatis Macis et suis de Graecorum exercitu meritis ad illud Agamemnonis opprobrium respiciens isomos addit: Oae ην ο πρασσων ταυτα, συν δ' ἐγω παρών, δουλος, ο κ τῆς βαρβαρο μοτρος γεγώς-Quibus ex verbis et ipsis perspicitur, inter barbarum et
servum nullum sere discrimen esse actum Denique Vero et in ea contemptio, quae omnino cum barbarorum notione
sed conjuncta, haud paucis ejusdem poetae locis nobis sese offort. ta bucer illa convicia, quibus Agamemnonem in eum invectum esse supra vidimus , v. 1291 his verbis ineundom rejicit: κ I xx, σου πατρος μἐν ος res πατὴρ αρχαιον οντα Πέλοπα βαρβαρον ρογα;
et paullo inha v. 1295:αμος ει ιν ρος ἐν ς ρήσσης ) quibus locis addendi sunt: Trach. v. 252 κῶνος ει πραθεὶς 'Oμφαλὴ τῖ βαρβάριν.
et Aristot pol. I, 1 2 sec. Ah.): ia φασιν οἱ ποιηταί βαρβάρων δ' Ἐλληνας αρχειν tκος, ως ταυτ φυσε βαρβαρον καὶ δου-- ον Nagoisbaoh, achhomer Theolog. p. 30 sqq. Etiam vocabulum κρησση hoc loco non sine contemptione quadam dictum est, quum jam illo Sophoclis tempore Cretenses ob inores suos infames esse inciperenti et inter . ad h. l. qui asserunt Platon ἐν έορταῖς p.raches Arist. v. v. 99. Dorvili ad Chariton. p. 332 et praeterea meo, Creta p. 466 sqq. Schomanti, Grioch Altera. I, p. 21.