Studia in Anytes poetriae vitam et carminum reliquias

191쪽

est exiguus, atque ab altera parte nulla in Oee, qu0d quidem Seiamus nos, corripuit ille vocalem debili positione longam, haud libenter huic adeo poeta dederim epigramma VII 492, in quo adsunt formae πατρι atque ρεφεν, quarum utraque Atticam X hibet 0rreptionem. At transeo ad alterum idque, nisi fallor, graViu argumentum. Antonii Thalli quinque ea, quae modo recen Sui, carmina per Palatinam Anthologiam ita leguntur disposita, ut eum pr0Ximi Semper epigrammatis meiant fragmenta Philippeae coronae, i neque id mirum, quum viXerit Thallus initi imperatoriae aetatis. Si quis autem recenti huic p00ta vindieat carmen in tres Milesias laetum Virgines, male perturbat certum illum ordinem, quo, uti Supra i duce eisShaeupli e0piosius Xposuimus, in Anthologiae

0Xeipiunt Variae carminum Series. Etenim, quo loe disseruimus de earum partium Similitudine, inter alia id tiam memoravimus utriusque partis initium ita esse c0nformatum ut 0S Philippeae e0ronae fragmentum Sequatur epigrammatum continen Series, quae tota Sit referenda ad Meleagri Syll0gen atque in ea parte, quae attinet ad septimum librum, e0nstare illud Meleagreae c0r0nae fragmentum e carminibus 406-506. Stadimuellerus in Anthologia0 editione sua longum hoc fragmentum Meleagreum discerpsit in Sedecim partieulas, qua distinXit Secundum Varia argument0rum genera. Inter Meleagreas autem illa particulas quartam decimam hune habere ambitum, ut amplectatur epigrammata VII 491 - 493, in Secundo Suo Volumine annotavit et in margine paginae 3έ et in n0tis, qua eXpri-ὶ Ostendunt epigraminatum tabulae quas confecit WeisShaeuplius, Antonii Thalli Milesii carmina contineri hilippeae coronae fragmentis his VI 1 fragm. VI 87 108 VI 235 fragm. VI 22T 261. VII 18 fragm. VII 183 18S VII 3T fragm. VII 36 405 IX220 fragm. I 215 312. In Capite II.

192쪽

mendas curavit in Sequenti pagina At Vero in annotationibus, quae c0ntinentur pagina 3έ5, Ant0nio Thallo Milesio, qui p0eta vi Xit diu p0St Meleagri Gadarent aetatem, vindicatur pigramma VII 492. Haec autem enuntiata Sua inter Se pugnare ipse Sero tantum persp0Xisse Videtur Stadimu0llerus id nim indu efficias, quoci in Addendis et corrigendisi demum de epigrammat in tres Virgines Milesias Seripsit haec: epigramma origine alienum, Philippeum, Meleagret ut argumento Simile adiungi poterat. Itaque, ne cogeretur ab Antonio Thallo abiudicare epigramma VII 492, 00 0lum effugium patuit Stadim ueller0, ut

p0neret inter centum Meleagreae coronae armina miro modo unum epigramma multo posterioris aetatis ess insertum. Id tamen in medio reliquit, qui tandem MeleagretSepigrammati alienum illud carmen anneXuisse Sit credendus. Quum igitur ipsa quaererem huius rei ultorem, nullum potui reperire. Namque Seribae codicis P, si iuxta aliquod carmen adseribunt alterum similis argumenti, altorum illud epigramma eXtra ordinem coll0eare Solent in paginae margine, qu sit ut talia carmina Semper bis oecurrant in eo codice, et quidem semel su loe in textu, Semel Vero in margine aliis carminibus adscripta. Itaque, quum epigramma de MileSiarum Virginum nec nusquam legatur nisi semel in codicis t0Xtu, librarii certe Su arbitri similibus carminibus VII 491 6 493 id interposuiSS0 0 Videntur. Licetne autem fortasse Suspicari in longuri illud fragmentum Meleagreum carmen unum multo recentiu eSSereceptum Sive ab ipso Constantin, Cephala sive ab eo I Pag. LXXX infra. 2 Veluti ex epigrammatis VII IT, VII 486, VII 450, quae in

cod. P a scriba A in textu sunt exarata, duo priora in margine Superiore pag. 25T, carmen vero VII 450 in margine inferiore pag. 256 iteravit C, ut apponeret haec carmina iuxta epigramma VII 345, quod continetur pag. 25T. Quattuor enim illa epigram

mata omnia sunt facta in cognomine mulieres.

193쪽

auctore, e cuiu epigrammatum Syllogo hausit Cephalas in hac Anth0logia suae parte Talem SuSpici0nem ut refutem, denuo relegare velim legente ad Secundum meum Caput, in quo in hanc disputavi sententiam non Solum epigram

matum Serius VI 87 133 t VII 36έ-506, sed etiam omne reliqua Anth0l0giae parte eas, in quibus Philippeae

coronae fragmentum Xcipiat Meleagreorum carminum SerieS,eSSe referenda ad unum eundemque fontem, e qu ita

describere S0leat Constantinus l0ngiores illas epigrammatum Series, ut nullum carmen alienum immisedat ipse. Ut igitur nulla est causa, cur credamus Cephalam in deseribundis carminibus VII 364 - 506 discessisse ab hac uaeonSuetudine, Si non magi putaverim epigramma VII 492, si esset profectum a Philippe 900ta, in Cephalae sonte inseri p0tuisse Meleagreorum p0etarum nrminibu S, nam illum f0ntem a talibus confusi0nibus fuisse liberum ost0ndunt crebra illa Anthologiae Palatinae fragmenta Xe derivata, quae nullo loco alieni carminibus Sunt inquinata. λ Itaque, licet ab ipsa Anyte pr0fectum HS non Videntur carmen, quo celebratur trium virginum Milesiarum morS, inmen propter ipSam Sedem, quam Occupat in Palatina Anthologia, facere non possumuS, quin Meleagre certe alicui poetae id tribuum US. At quo haec quidem hactenuS; tranSeamus ad epigramma

VII 538, quod in Plη occupat sedem alteram in libri II iapito I 2, qu0d inscribitur εἰ δουλους quum contra Pl idem h0c earmen Xhibet 000 0Xt in libri III capit 13. Unicum huius p00matii distichon Stadini uellerus didit hunc in modum

194쪽

se in editor certiores no facit ab uno Correct0r Anyta0 vindicari hoc pigramma, quod auctori n0minis sit Xpers in PlM. Quid autem sibi videatur de illo lemmate PDr ς, a Correct 0re profecto, non in pSiu huius carmini ann0tationibus Sed paulo p08 demum Stendit vir clarissimus in iis notis, quibus instruXit Theaeteti pigramma VIIT 27. Quum enim in sine huius carmini Theaetetus dis. putet in hanc Sententiam fruStra genus humanum inanem petere gl0rium, qu0d 0S Vitam Xactam apud inferos nulli praecipuus habeatur honor, at Contra inter Se omnes ute quot mors, iure annotat Stadimuellerus in Simili argument V01 Sari pigramma VII 538; qu0d carmen Theae- tot i vo Cratete in ses dignum, certe non ab Anyto ortum esse monet Simul Sine dubi nititur hoc nuntiatum iis potissimum argumentiSi quae pertineant ad ipsum

argumentum eiu CarminiS, de cuiu auct0re nunc

nobis quaeritur. Quum enim constet Tegeaeam poetriam ceteroquin in Sepulcralibus sui carminibu non attingere quaestione phil0S0phicaS, quales obiter tractantur in epigrammatis VII 538 atque 727, sed potius id eum agere, ut nobis proponat misero m0rti casu atque SuperStitum tristitiam, nemo infitias ire p0test a Stadim uellero optimo iure id epigramma, quod haec speetat diSputatiuncula, ab Anyt abiudicari atque referri ad 0 auctoreS, quo phil0s0phiae studiis dedit0 fuisse n0VimuS. Lisset nutem p0St ea, quae Xp0SuimuS, ViX pluribUSVerbis puS SS Videatur, ut demonstremus ab Anyte certe Scriptum n0n SSe epigramma VII 538, tamen, antequam pergam ad reliqua, id etiam mem0rare libet, mihi quidemi De hoc poeta cf. . naaeli apud Susemihi. II pag. 34.2 Diei Cratota Thohanum Cynicum philosophum TheophraStiaequalem, de quo Vid. . Christ. pag. 584. Huic Cratet in Anth. Gr. tribuuntur epigrammata haec: VII. 326 IX. 49T X. 104, App. T.

195쪽

haec quoque re ObStare, ne p0etriae nostrae tribuam id carmen, quod in forma τε ν κο ς, qua finitur primu VerSUS,

Attica cori optione brevis habetur reduplicationi syllaba. Atque Sic iam pervenimus ad ultimum epigramma, quod hac paragraph tractandum erit. Etenim, ut vidimus Supra in fine Capiti nostri Secundi, in Sol eodice Matriten Si inter Anyte carmina refertur etiam epigramma XVI 229,

qu0 in Pl est carmen 8 capitis 12 cui est titulus εἰς

stichi huius epigrammati tam in Pl quam apud JacobSium legitur Sic

Quum auctorita codicis Matri tensis, quem deScriptum eSSe novimus X Anthologiae Planudeae quodam eXemplari, per Se parvi sit ducenda epigramma laudatum, qu0 apud Plantidem nulli certo datur poetae, Anyte Carminum reliquiis adnumerare n0 licebit cuiquam, nisi prius invictis argumentis, ab ipsi u epigrammati Serm0ne, inlecto, Rrgu ment repetitis, potuerit probare revera e Tegeaeae Oetriae calam fluXisse id poematium. At eiusmodi argumenta minime abundare mihi videntur. Nam etiamsi cum hocearmine, quod est factum in Panis dei aliquod Signum, qu0damm0do conVeniant ea Anytes epigrammata, in quibuSpariter de Seribantur deorum Signa, quorum Armin UmPrae Sertim nunc memorare velim pigrammata I 144 atque I 314, tamen ea re ab Anyto laudati carminibus discrepare diXerim epigramma XVI 229, qu0 in eo altum sit silentium de loco, quo sit positum Pani illud Signum, quum contra OStra Oetria in similibus Suis epigrammatissus soleat celebrare amoenitatem eorum locorum, ubi reperiantur cantata Signa P0rr tradita carminis dialectu non

196쪽

0St ea, qua usam SSe novimu Anyten n0Stram atque p0Strem c0ntinentur hoc pigrammate nonnulla Vocabula, qua non quadrare mihi videntur in Tegeaeae poetriae Sermoni consuetudinem Veluti epidam formam Eo χείας,

quam bis usurpavit auctor hiatu epigrammatis, alienam putaverim ab Anytes carminibus, e quibus epigramma IX3l incipit a iusta Dorica forma 'μὰς. His de causis in hanc adducimur pinionem, ut credam HS in codie Matritens ideo inter Anytes pigrammata etiam esse relatum carmen XVI 229, qu0 codicis auct0 per errorem c0ntinuaverit teXtus Anytes epigrammatis XVI 228 atque Subsequentis huius pigrammatis desp0ti, id quod e magi Suspicari nobis licet, quod ibidem simili

errore Θetriae carminum corollae SS insertum alienum

opigramma VII 38 vidimu Supra pag. 171 Sq. .

EX praecedentibus apparet numerum e0rum Carminum,

quae iniuria dantur Tegeaea poetriae, Xiguum Sse in codice Palatino, ubi s0la pigrammata VII 492 at tu VII 538 perperam Anytes nomine Sunt inscripta a Correctore, paulo Saeptu erraSS Plantidem, qui Anytae vindicaverit aliena carmina VII 89 VI 232, VI 236, 9Ximum ASO numerum horum err0rum in codice Matri tensi, utpote qui tamquam Anyte carmina Vel quattuor Xhibeat epigrammata, quae Bb ea profeeta n0n Sunt, et quidum VI 232,

VI 236, VI 238, XVI 229. Ut supra iam fuit occaSioeX90nendi, p0Stremi huius codicis errores illi satis erebri omne inde pr0Veniunt, quod eius auctor, quum haurireto Anthologiae Planudeae quodam Xemplari, aut pr0bavit Viti0Sa lemmata, in exemplo suo bVia, aut interdum eum te Xtu alicuius epigrammatis, ab ipS Anyte comp0Siti, Oniunxit 0Xtum Subsequentis carmini ad 0Sp0ti. At eorum qu0que Vitiorum, quae c0mmisit Plantides in 0Xarandis lemmatis trium ill0rum epigrammatum, quae in

ipsius manuscripto sunt carmina III 2 l. q. IIIJ, A. 1,

197쪽

Illi'. 4 2 perspicere mihi videor causas Ortus est tertius illo libur Planudeus a Cephalan Anthologia, in qua Sine dubio tria haec epigrammata erant instructa iustis illis auct0rum indicibus, qui in Palatino codice eis sunt adscriptia Correctore, qui librarius ad carino VII 189 ΙΙΙh. l. 1)

rint in Anytes nomen. morum autem errorum praecipuncausa mihi videtur Sita esse hac in re, quod iusta illa auctorum nomina omnia incipiant ab eadem littora atque 900triae n0strae nomen quin latius etiam patet similitudo

post cinitiale X hibet littoram P. QuodSi in e c0dice, qu00Xemplo usus Si Planudes, iuSta auctorum nomina Compendi0Se aut parum perspicue erant eXarata carebantque gentilibu n0minibus, quibus e0rum duo in Palatinaeq0die instruXitC0rrector, quid tunc mirum quod Anyte nomine en permutavit Planudes oterum et haec subiit cogitatio for- inesse hos err0res ipS codice Marciano esse vetustioreS, ita ut nullum propter eos crimen cadat in Planudem Sintque potius referendi ad eum. quo duce usu St MnXimuS. Qui Squi autem primus Anytae adscripsit carmina VII 189, VI 232, VI 236, causa certe e0rum, UOS CommiSit errorum, repetenda Videtur a primis litteris innium ill0rum

auctorum Dominum.

ReStant duo ea epigrammata, a Correctore Anytae tributa, quorum alterum iniuria Antonio Thallo vindicavit Stadt-m uellerus, alterum a Theaetet aut Cratete profectum SSevidetur eidem Quomodo autem Sit laetum, ut Tegeaeae 90etrine nomen perperam iis adseripserit Corrector, hac de re nihil pro certo ausim definire, quia horum err0rum nulla

198쪽

mihi succurrit pr0babilis X plicatio. Manu ergo abStineo. Finem autem mihi impositura huic paragrapho id certe licet contendere non nimia audacia opu fuiSSe, ut ab Anyto abiudiearem vel septem epigrammata, qua Singuli insontibus ei tribuuntur, quum n0n solum argumenti p0SSit dem0nstrari ea carmina a nostra poetria profecta SSe non POSSe, Verum etiam, Si minu Semper at plerumque, indicari potuerint causae, cur librarii interdum in adscribendis opigrammatum lemmatis abusi in Anyte nostrae Domine. Denuo oriuntur Anytes Carminum reliquiae. Sequitur e ties, quae SVpra eXp0SUi, me quidem pini0ne viginti omnino ad 08 perveniSS Anyte epigrammata. Etsi autem passim iam memoravi, quibu loci retinendae mihi videantur codicum lectiones, qua emendatione ipsa afferre velim tradit toXtui, quae coniecturae ab alii pr0fectae prae ceteri mihi arrideant, ab re tamen Sse non puto, antequam finiam h0 opusculum, denuo legentibus proponere, qu0m0d con Stituendu Videatur Anyte epigrammatum teXtus. Qua de cauSa Uno comp0Sui con- Spectum VI. 23.

&λλ ωνα ,αοι αοεον δόμον α μόνα αἰπῖν 'Aθανας αγγελλ' P0ρεαν Κρηro 'Eχρκρατιδα. J Stadimuellerum optimo iure formam αδε SubStituiSSe procodicis P lectione τῆ δε exposui Cap. III Q. - Quod in voce μενεδαiου, quae continetur Anytes versu VII. 208. 1, producitur Syllaba media, ea re omnino non impediri nos, ne hoc loco probemus formam δαῖων studui ostendere Cap.

199쪽

VI. 12.

VII. 190.

VII. 202.

VII. 208.

οὐκέτι ν πλωτοισιν γαλλομενος πελαγεύσιν αὐχέν' ναοοίφω βυσσοθεν ονυι ν0ς, ' Cur lectionem φρουρη quam pr0posuit StadimuelleruS, abiudicandam censeam ab hoc versu memoravi Cap. III 2. D ea quidem opinione imperfectum ὀ ευχε, quod pro τευῖε Supponendum esse putat Stadimuellerus, alienum sese ab hoc epigrammate Xposui Cap. III 3. δ Ut disserui Cap. III o hanc formam requirit Dorica Anytes carminum dialectus.

200쪽

VII. 486.

VII. 490.

VII. 646.

VII. 19.

Aντί τοι hi λεχε0i αλὼμ0υ ρειν δν Di εναίο)νuc TV GT GE ccc co cod reos αοε 0 β)i Quae me adducant causae, ut hane praestantiorum Suidae codicum lectionem praeferam crebris illis coniecturis, in quibus reeurratur ad epleam terminationem οιο, disputavi Cap. III Q. - Qua Sim usa argumentatione ad defendendam hanc meam coniecturam vid. Cap. III g 2. δ Doricam hanc formam necessario esse reponendam pro lectione ηα Pa. Uam praebet codex , studui ostendere Cap. III Q. 3 Tradita verba κυανεος Θανατος sollicitanda non videri hac PraeSertim de causa, quo Myrus epigramma VI 119 desinat in Vocabula νεκταρεον τίταλον argumentata sum Cap. III 2. Iure hanc formam substituisse Dorvi ilium pro codicum lectionibu μ αρριαρ nae atque χαρ χαρna Probare Sum conata Cap.