Animadversiones de actione paranomon [microform]

41쪽

62 seditionibus neutri parti sese adiunxisset'. eo scilicet con

silio, ne media pars ot 1SI00, qua salus civitatis contineretur, Sed quae a studio novandi esset aversa, ignavia desidiaque sua Statum reipublicae in summum discrimen vocaret δ;doindo ex illa oblivionis os excepit qui affectata tyrannidis essent damnati porro in eos, qui ad statum popularem evertendum coissent, toαγγελια instituit δ tum praescripsit,

enim eo rea Xpedita non est forsitan enim id de suo addiderit Aristoteles, tiarae's Iaxi ae hanc actionem intelligendam esse o similitudino posteriorum tempore concludens V. BuSOltra. l. p. 44 adn. Kenyon'. Neque tamen PerSpicere queo, cur hac potiSSimum in re ad huiusmodi ratione confugiendum sit, niSi sorte Solonis in republica Atheniensium constituenda operam omnino in dubium Vocaro nobis placet, ut Niosio Uber Aristoteles Gesch de Athen. VersaSS., iat. Zeitschr. LXIX p. 38 sqq, aliis. Iam Probare Student cum alii tum Franke l. c. p. 75 S 1q. et olim, o a zαIIa ζαις ad comitia Atheniensium delatis p. 14 sqq. docte illi quidem atque copioSe, Sed ut mea fert sententia aris gumontis non satis idoneis, ante extremo quinii saeculi anno εἰσαYτελια illam propriam suam notionem nondum induisse. Ad quae haec foro respondero velim. Ex eo tuo in Xen. illo libro do republ. thonion

ne qua de re ad populum ferretur nisi cognita esse senatus auctoritas ' dedit denique Areopago summam corporiSiure civitatisque custodiam .

Cum igitur esset in cautionibus inveniendis Solo tam

providens, omni verisimilitudine caret eum cuivis Atheniensium ius dedisse sine ullo periculo perniciosissima quaeque ferendi. Neque rursus Areopagi potentiam talem nobis informure possumus, ut suo arbitri potuerit vel prohibere, quominus psephismata ferrentur, vel perlata rescindere. Immo ver est credendum, et culpam rogationum Singulos sustinuisse, et singulos iure intercessioni fuisse Ornatos. tque consideremus haec quoque senatui quadringentorum Solo,

ut monuimus, ius auctoritatem dandi tribuit. Quid vero si qui ad populum, Senatu non consulto tulerat eamque Olonis 'egem migraverat' Existimandum ist eum aγα phet

Solonia enim legum complures iis temporibus vigore desierant atque animadvortandum est hoc misso prorium illiu aetatis Atheniensium liuod omni in genere nova quaSi forma quaerebant. Sed tamen OnAtat anno 411, cum populari Statu eversu eSt, inter veterum inalitutorum custOdia sublata otiam placχTίελ ας utSae, ex quo intelligi potest, ad Onversiones ulciscendas Surpatam hanc actionem suis Se Porro taαIIελ-λat primigeniam significationem, quae est deserre, nuntiare, apud proximi saeculi scriptore saepe retinet, ne qui miretur, antea quoque de Omnis generis nuntiatione hoc vocabulum dictum inveniri. Plut Sol. c. 19. Nec tamen defuerunt, qui hoc quoquo institutum Solonis aetati abiudicarent. Velut Oliter, Mitth de arch. Inst. IXΡ. 116 sqq. quo sic de voturitissimo Atheniensium populiscito, quod quidem nobis sit Servatum v. Supr. . 1 et adn. 13, disserit, hanc legem ad postoriora tempora refert propter OmisSum in praescriptione huius populi- sciti senatu nomen. Sit an hoo mirum re vera autem nihil aliud hac re robari necesSe St, nisi certam atque definitam raeScriptionum sormulam nondum suiSSe Cetorum haud mirandum erat, si conataret populum senatus iuris legitimi illis utiquo temporibu turbulenti rationem non habui9SQ. Atque hanc ipsam rationem alii quoque argumento OPPOnere Velim e Plut Sol. c. 30 sumpto, ubi in Aristionis rogatio nocommemoranda nullam senatus montionem iniicit scriptor cis r. Ad . Toλ. c. 14 Herod. I, 59J. Αr. Ad . πολ. c. Plui.

42쪽

64παγαυ03.ων telo impugnari licuisse constat enim posterioribus temporibus huius legis ruptores actioni παγαυομων ObnOXios fuiss0 liud quoquae argumentum, a Wilamowitgi prolatum' idem obtinet dedit enim Sol cuilibet Atheniensium potestatem persequendi et vindicandi iniurias cuivis illatas Quod quidem haud in parvo discrimine ponendum est hinconim novum iuris attici constituendi initium. Consentaneum igitur videtur iuri quoque ipsi similem in modum Succurrere cuivis licuiSSe. Ex harum rerum consideratione mihi verisimillinium videtur, legem de actione παγανομων conceptam inde a Solonis temporibus repetendam esse. Quod si ita res se habet, quosnam in hac γα ἴη initio iudices fuisse existimandum est 3In qua re conStituenda paene a principio omnis de heliasticis iudicibus cogitatio nobis repudianda est Minor enim, ut iam Vidimus, potestas eorum primo erat quam ut cogitari possit eos ad suum arbitrium res, quae Saepenumero quasi venas et viscera reipublicae tangerent, decernere potuiSse. Nec rursus de comitiis cogitari licet. Restant igitur haec tria Senatus quadringentorum, magistratus thesmothetas dico), Areopagus. Sed ne ιι instentis quidem senatoribus quicquam cum hac actione negoti erat nedum illi Solonis senatui . hesmothetarum ver collegium sine dubio quodammodo in quaestionibus de iure versabatur et fuerat olim libor iudicandi arbitrio instructa nec id tamen aetate Olonis, qui eorum vim atque auctoritatem circumscripsit 3.

65 Reliquum igitur est, ut senatu Areopagitarum, legum institutorumque Summo custodi, hanc actionem decernendam traditam esse statuamus. Atque hoc eo magis, quod Areopagitas in ioαγγελιο iudices a Solone institutos esse constat' Quod quidem admodum dignum est quod attendatur; nam huic accusationis generi γα*η παρανομοὶ ab una parte consimilis et natura quasi cognata est ut enim illam usurpatum

esse constat ad eum poena afficiendum, qui παρανομιτις omnino obnoxium sese praeStiterat, sic per hanc in eum animadverSum est, qui παραν0l10 quid ad populum tulem ty.

Negat quidem ilamowit ius hanc τραγη iudicandi reo

Pago conceSSam 8Se, quia tantum potentiam maiestatem

populi laesuram fuisse affirmat ' speciose ille quidom sed haud scio an minus recte. Neque enim Olonis temporibus adeo libera et soluta populi potestas iure fuit, ut sententia Wilamowitgii commendari possit. Ceterum, si populi Atheniensium sexti saeculi tanta quantam vult ilamowit maiestas tribuenda est, qui tandem potest ipse thesmothetis totum in hac re arbitrium scribere 3. Consentaneum igitur videtur, si quidem recte disputatum Si prim Areopagitarum illum Sanctissimum senatum in γα Fαι παγαγον co iudicum vicibus functum essu Nec

43쪽

66 tamen, si ita est, continuo nihil thesmothetis si ii iis om-poribus cum hac actione commune. Existimandum enim est certe nihil esse videtur, quod huiusmodi repugnet opinioni - ut posterioribus temporibus, sic iam Solonis aetate thesmothetas Areopagitis iudicibus praesedisse. Iam ero putandum est, Ephialtae aetate hanc potestatem Areopagitis ereptam et

ad heliastas translatam esse. Unde optime declaratur error ille Lex Cantabr. quem supra p. 53 adn. 2 commemoraVimus; ex eo enim hunc errorem profectum esse verisimillimum est, quod Philochorus reopagitarum in zαγαυ0:1ζαις VertendiSOperam eodem commemoraverat loco, quo de institutionen Omophylacum verba fecerat'

hanc actionsem intendi licuit. Quid tandem illud παγαυο λου intelligendum est Responsio aperta et prompta erit, Si quidem consideraverimus, quae antiquitus uerit Atheniensium de Gyco ampla vi sententia. IIαγαυο ου enim haud dubie tunc intelligebatur, quod contra ius deum hominumquee8Set, quod sequitatem laederet, quod a moribus abhorreret, licet nulla a nomothetis data lex diserte vetuisset'. Nam populus Atheniensium in psephismatibus faciendis non scriptis modo legibus se teneri sensit vim naturamque O' o laeden-

praeterea usoli Gr. Gesch. III p. 27 adn. 3. CD quae supra disputavimus Iam satis fuerit ho sero locos exempli caua attulisse. Aesch. Choeph. s. 150 Sq.:

67dam non esse ' id est, decreta portebat esse iustR aequa, ad reipublicae salutem spectantia; sin minus, Athenienses παρανομια in se admisisse sibi videbantur. Quare statuendum est, quicunque iniquum, iniustum, publicae saluti contrarium psephisma tulisset, eum per actionem παρανον. o iam ab initio postulari licuisse. Erat igitur maxima a Solone potestas Areopagitis tributa, neque mirandum est, eam reopago eripere populares nihil pensi habuisse, praesertim cum in illa voce παρανομων interpretanda ambiguitas quaedam sine

dubio inesset. Neque tamen id spectavit Solo, ut huiusmodi ambiguitatibus leges suas liberaret; immo vero anti

quis edocemur testimoniis de industria eum obscura legeside fecisse, ut penes iudicia liberum esset arbitrium'. Quae cum ita sint, non Si mirandum, Si POSteri quoque temporibus in eandem partem huius ρα Phet vim Athenienses accepisse videmus. Velut Lycurgus dicit orat in

καθ' Iovis et UptIμα μελλη βλαπetat et v πολιν. Non id dico id quod e sequentibus satis apparet ais Lycurgi verbis vim actionis nostrae plene explicatam et excussam esse. Sed hoc Lycurgi dictum vel apertissime indicat moris sui Sse per I9α ρη παρανομων perniciosa rogatione impugnare nec cuiquam hunc γα ρης παρανον. o usum illegitimum visum esse R. Atque id quidem, quamquam tum mutatae orant Atheniensium de v63 o natura opiniones Dinarch in Demosth g 00 sqq. et 'sti priori st090 δηl10τικο χα μι-

Arist. Λ reoλ. c. s. Certe id consilium Solonia fuisse opularea sibi persuaSOrant.' Lycurgum hoc loco celeberrimam illam Ctesiphontis causam respexi'se, ut vult Sotione N. Jahrb. f. Philiit. XCI p. 737 sq. credibile non est in illa enim causa huiusmodi vitia o minime vituperantur. Sod fac id constare, nihil, si quaeris, ad rem.

44쪽

Quare putandum est ut in legibus, sic in psephismatibus

Ceterum mirandum erat, si legum incommoda urgere licuit, psephismatum vero non licuit. Mihi quidem recte Τhumser, ex sua parte, advigium defendens, Schoellio adversari videtur Exscribere mihi liceat verba eius. Haec enim habet: Wenn ageg0 Scholi 136 die ulussighei do im extoausgesprochenen Beliauptun au Psephismen eschranken Willos is dem egenuber hervorZuheben da8s, en nichtoinmal gegen die vertitillnismassi rasch und os liberoiit gustandegebrachien Ollisbeschliisse die γαFη παγαν6la. ovmi Ritoksicli aut die materiellen Gebrechen rhoben er- de honnte, es aussulti Ware, enia dies ege neu erlaS- sene seselge Oglici geWese Ware, die docti sino sit sorgialligere orbereitun un Beratun erlahren, um Oaustalligor, alscia das Mitte de Epichoirotonio athahrlichangeWendet erden honnte' Atqui, obiiciat quis, si iisdem argumentis in psephismatibus atque in legibus hanc accusationem niti potuisse putandum est, qui tandem haec accusatio tamquam ab illa plane diversa commemoratur Quod quidem hoc modo xpediendum esse censeo. Eo enim tempore, quo ζαγαυογ.ωυτρα pi in legibus locus factus est, illud παραυ0:10 non satis idoneum fuit, quod tituli adhiberetur loco. Nam in sciscendis legibus, quas universam et infinitam Vim habere Oporteret,

id ante Omnii erat cavendum, ne incommodi8Sima quaeque

et perniciosissima sciscerentur inde declaratur Aristoteles illud γραφὰ παρανομων καὶ vol10 μη πιτηδειον θεῖναι. At enim per hanc amplam iudiciorum potestatem populi maiestatem circumcidi necesse fuit'. Ad quod haec sererespondere velim. Si ex huiusmodi argumentis proficisci libet, hoc tenendum, illam maiestatem iure quidem iudiciorum fuisse, non comitiorum. Neque enim ideo Athenienses liberam atque nullis terminis circumscriptam potestatem Suam SSe putaverunt, quod in comitiis ius suffragii haberent, sed quia ad iudicia, quibus gravissimae quaeque res

permittebantur, cuilibet aditus patebat. Quare optimo iure Aristoteles de hac re haec dicit: Fleto δε ii μαλιστα φασιν

sputavimus Actio uitur παρανόμω a Solone instituta est ad Sephismata παγαυ0 p.ra impedienda. Atque inde ab initio hinc μα*s u i o bet eo nomine intendi poterat, si quis aut ritum ferendi oesisset aut legibus obrogasset aut incommodam rogationem tulisset. Cum ero sub sinem quintinet uitio quarti ante Chr. natum seculi Athenienses epichirotonium annuan nomothe8iamque in8tituerent,ratatuerunt, ut etiam in legibus locus huic μα si sieret. Quicunque enim vitiosum legem tulisset v. supra p. 25 sqq.), is huic

45쪽

accusutioni obnoaeius factiι est. Verum in leuibus scis emiis ante omnia et tilitas spectabatur hinc illa dioisi γραφαι

habitus diligentius inquiramus, ut in illuStribu cauSiS, Summus tantummodo rerum utque Sententias asserentes, rationem actionis sub Omnium Oculo PonamRS. Leptine legem promulgaverat, ne quiS, XCepti P

steris Harmodii et Aristogitonis novemque archontibus, immuni esset neve in posterum excepti daretur. Quam legem Bathippus, ut antea monuimus subscriptoribus duobus impugnavit. Obiit tamen Bathippus, untequam causa in

iudicio ageretur. Post circumactum vero a rogatione lutunnnum, cum propter praescriptionem lator ipse U TEDd uυος

esset, psephio, filius Bathippi, et Ctesippus, quorum hic

Demosthene, ille Phormione υνηIOpti usu est, legem Per γρα ρη παρανον to adorti sunt. Iam initio orationis Demosthenes a qua parte muXime legem consideraverit et quo potissimum nomine eam impugnaturus sit aperit. Utile enim reipublicae esse legem tolli μαλιοτα με εἴνεκα ob νομιζε t ou FSGει λελυGθαι του vo ov). Commodo reipublicae alienum esse populo poteStatem praemia imperiisendi eripi. Etiamsi interdum dona indignis sint tributa, tamen utilius is αλλου λυοιτελ0bν esse arbitrium immunitatis dandi penes populum SSe. Maiestatem populi lege Leptinea laedi dedecus enim eam civitati allaturam esse s 10: viri καλης sc. οξης)

Moribus Atheniensium haud convenire legem ratam

etitati. Αἴαtγων et h. δωρεtchw obtoc, at, lxcuti γειzzODς ειοὶ Hπαγ' μων δωρεζα , Obet αἴ bis εἶτα t). Atqui Leptinem sortasse contendere velle lege ipsius munera ex inopibus ad divites recidere. Bene quidem, si modo verum sit g 8: SIT . Oh Gui,' ut ibat λευ κυuII λ670υ tu εχου). Verum longe aliter rem se habere Demosthenes ostendit. Et po- sit utque concesso immunitatibus sublati numerum munera obeuntium augeri, ne sic quidem anciendam SSe legem, quae fidem ublicam violet eosque iniuria afficiat, qui Optime de re publica meruerint. Praeterea opulentissimum quemque, si quidem ceterorum munerum Vacati data sit, plurimum ad μιηγαγχῖα et εἰI70γαν sustinendas valere ergo illam vacationem Summo esse reipublicae emolumento. Proinde legem Leptineam, quippe quae multo plus damni quam commodi asserat, iudices tollere ne dubitent g 28 60κ00υ et πολλ 1, 1εi υνα ἶλα νει τω ob ρελεt is io εχε t. riptio κε λελυIθα παγὰ totoδ'αυτου Psors' FIi v). Multos, qui summa in rempublicam beneficia contulerint, Leptinea lege rata inhonestissimum in modum praemiis fraudari. Etenim columnas, in quibus AthenienSes Opu-liscita in honorem illorum facta insculpserint, posteritati documentum dare maximum, quanta in illis sephismatibus sit veritas atque constantia. Et in nimiam improbitatem

προς κακῆας TSpἶ0λ v eiusmodi legem pellicere, quae fidem populi frangat. Atque id eo magis, quod non it, cur

decreta rescindantur. Neque exteros solum iniuria affici; Verum eo quoque nomine legem SSe impugnandam, quod eadem iniuria cives afficiantur. Quin verum quaerenti non id agi, utrum lex idonea sit necne, sed potius iudices ip-SO examinari, sintne ad beneficia accipienda idonei necne 83 90 ouo volabo κ=iVStet ποτεμ Soz ἐπιτηδειος ' OD, ἀλλ' labat δοκt dicaai, citet antet δεtot παIχει aciet ευ ο λοι- ah II 0 90 9 let μη).

Aliam multoque salubriorem et iustiorem legem in

46쪽

Luptineae legis locum, quam commodana SSe negat, DemD- Sthenes sese Subrogaturum esse contendit. Neque tamen ita ut fecerit Leptines, qui Ordinem ac modum legum ferendarum laeserit. Ceterum esse praeclaram legem, quae diserte

praecipiat ut quaecunque praemia impertiverit populus, ea certa atque rata sint. Cur illam legem Leptinem non abrogavisse Etenim ex ea quoque parte γα FI TαγTUO: Vlegis alicuius latorem obnoxium effici, si veteribus Obrogaverit legibus. Praeterea incommodum esse, Si lege de praeteritis atque de futuris non eudem caveantur. Quid enim Si existunt, qui pares sint Harmodio et Aristogitoni γProinde legem Leptineam, quae nulla in parte COD1moda aut utilis sit, iudices iurati tollere ne dubitent. His expositis videamus, quemadmodum rationem accipiant ii, qui accusationem παγαυο 1 o ab incommodi legunt legitime repeti negant. Hoc igitur modo advigius argumentatur L c. p. 388): In dieser Sacho alte vor dem Demosthenes usser den Ominellen Anklugern Aphepsionund tesippos in undere Rediter, hormion, uls eistand Iuvae 7090ς de Aphepsion esprochen . . . und Offenbur den

Dom ha die Rechtffrage an einsach libergangen sicli mi dem, as On anderen artiber gesag War, e-gnligend ii sicli nur die Bearbeltun de Stiminuit undde Genilite ur Aufgabe gemachi. Haec fere advigius. Atquo simili ratione ipsius, Att. Proc. p. 432, rem X- pedit, minus tamen iuste advigium in eo iudicasse affirmans, quod statueret in commodis et incommodis ideo rationem Versatam SSe, quia minor eSSent quae in iure ver- Sarentur Vitia.

Secundo quidem loco Demosthenes verba fecit, et iam Schoemann animadvertit, ideo fortu8Se breviorem fuisse oran

torem in iis, quae iam ante ut, psephione aut Phormiones Suti pertractata essent. Neque tamen, si ita est idcirco cum advigio contendi licet, perspicuum eSSe a Uae ad ius pertinerent ita a Phormione consumpta SSe, ut ampliore de istis rebus commemoratione non OPUS SSet.

testimoniis enim veterum nihil aliud effici potest, nisi

utrumque Oratorem Omnia, ordine tantummodo mutato, tructaSSe. De qua re Hermogenes, περὶ μεθ. δειν. c. XXIV, mentionem his verbis iacit: Ρ09:1tωνος α π=0κατη709s

αυεIzγεφε sc. γ μ. et V ritu 1εταβαλῶν. Quaestionem vero de παρανον. 1 in hormionis Oratione dominatam esse, nihil est quod statuamus. De qua re recte monet olf Protegg.

vix potuit fieri, quin saepe eadem, quae is o etαIOVt Iis diXiSSet,

repeterentur, mutatis tantum verbis, ordine argumentorum,

aliis id genus . D nostra orationis 2: Ito δ' et pav

tor Nihil igitur hac advigii argumentatione efficitur, neque illa altera ratio, quae ab infirmitate ob παγαγομ0 a repetitur, probabilior est. Diserte enim in Leptinea lege

παγαυομια ineSSe Orator demonstrat neque, ut ait advig, rationes eas, quae in iure versarentur, temere tranSiluit, sed graviora urgenda censet neque enim in zτγαυομiq. maximum

legis vitium positum esse putavit, sed in incommodo, iniusto turpi. Iam vero ad Dem. Orationem in imocratem scriptum transeamus Androtio, Glaucetes, Melanopus, legati ad Cariam profecti, mercatoribus quibusdam Naucratitis et χρη- μαῖα eripuerant. Tum Euctem quidam ad populum rem

detulit. Quo factum est, ut aut Statim Solvere eo necesse esset aut in vincula coniici. Tum vero imocrates, sodalis amicusque Androtionis, legem tulit novum, cuius summa haec sere erat.

47쪽

74 Si cui, qui aerario publico obseratus est insuper lex vel psephisma vincula irrogaverit vel postea irrogatura erit, et vades dare licobit, qui spondeant eum debitum perSoluturum esse. Qui vades dederit, vinculis liber esto. Sin autem debitam pecuniam intra nonam prytaniam non

Solverit, reus in carcerem coniicitor vadum autem bona publicanior. μHunc imocratis legem Euctemo et Diodorus per actionem παρανομων aggressi sunt, atque erat Diodorus T AuzΣ-Io v οτης, pro quo Demosthenes Scripsit hanc, in qua VerSaturi sumus, rationem. Nunc capita complectamur. Magnus republicae pecunias eripientem, lege Omne Violantem, neque commodum neque iustam rogationem Timocratem tulisse. Qua rogatione deo Sacra, rem publicam publica pecunia privatam esse, irrita SenatuS, Opuli, iudiciorum decreta effecta, licentiam cuivis rapiendidatam esse. Ad quae Omnia arcendu I9αφη παγαυομ o iustitutam ESSE.Ac primum quidem ritum ferendi in legibus praescriptum imocratem observare misisse. Neque enim rogationem in publico proposuisse ad Statuas eponymorum, nec tempus legitimum ad eam cognoscendam dedisse. Deinde Τimocratem ratis legibus obrogavisse. Quas quidem Demosthenes enumerat.)Sed ne commodum quidem aut utilem rogationem tulisse. A prima usque ad ultimam syllabam vitiis esse imbutum. Nullam profecto magis perniciOSum aut malam legem excogitari posse. Otam perturbare rempublicam, aerarium exhaurire, prorsus impedire, quominus Athenienses re externa fortiter tueantur. Proinde in eiusmodi legis-lutorem graviter animadvertunt. Iam sese ostendisse, imocratem omni ex urteoccusationi Obnoxium esse, primum quod ferendi migraverit ritum, deinde quia legibus ratis obrogaverit, denique quia

ea vaserit, quae reipublicae detrimento sint. Nunc audiamus quae advigiu de hac ratione sen

Nihil profecto hac speciosa ratiocinatione advigius

probare potest. Fulcitur disputatio eius sine dubio eo, quod in tertia demum accusationis parte illud Iula popo positum est. Quod tamen argumentum non nimis ad persuadendum aptum est. Mihi quidem mugis mirandum visum esSet, Si talia tantaque quae in tui versarentur vitia perspiciens quaeque uni omnium oculos onero posset, nihilominus illud STtis δε 20 primum orator ursisset. Vide praeterea quae antea

disputavimus. Ceterum interdum minus difficile erat multitudini ostendere, legem aliquam veterum legum verbi repugnare quam commoda incommodave legis sexponere ita ut populo dilucide eminerent atque exstarent. Et cum dicit Madvigius, imocratem propterea illud aula J090 urSiSSe, quod ni ita fecisset, speciosum legis arreum enit in iudices ad ius ipsum neglegendum movere potuerit, videamus ne hac ratiocinatione usi eodem iure et in Leptinea dicere possimus, Demosthenem illud παγαυol10 tractandum sibi ideo suScepisse, ne speciosa legis forma iudices adHIυμ ρογα praetermittenda pelliceret. Iam ad alias duas rationes, tuae ad psephismata impugnanda habitae sunt, transeamuS. Ac primum quidem Orationem adversus Androtionem Scriptam tractemuS. Erat Athenis lex, ut senatus quingentorum quotanni S naves aedificaret, quod ni fecisset coronam a populo petere vetabatur Midrotio autem psephisma προ ου γλευeto tulit,

ut senatus, quamvis nave aedificanda non curaviSSet, O

ronaretur Cui rogationi obsistendum censuerunt Euctemo

48쪽

76 et Diodorus, suorum ille priores causiae artes, hic, cui Dena Osthenes hanc composuit rationem, posteriore agit. Dicit orator se pauca ullaturum esse, quae Euctemo praetermiserit Androtionem senatu auctoritutem cognOScere

debuiSSe, antequam psephisma ad populum detulisset. Atqui sine dubio Androtionem dicor in animo habere, Senatus

auctoritate Opus non esse legem enim iubere, ut senatus coronetur, Si populo viSum Sset populum autem Sephismu

Sed rogationes vetitas omnino non licere ad Opulum ferri. Lege quidem caveri, ne senatus, triremibus non fuctis, coronas petat. Quodsi petere vetitum sit, ne dari quidem

Praeterea diserte legem vetare, ne quis ηται=Uκως in republica versetur. Quare Androtionem, virum impudicum et flagitiosum, corum populo verbo facere non licere. De παρανογ.o vos α ρη igi Androtionem παγαυομ οῦ et scripsisseo vixiSSe. Patrem Androtionis pecunium aerario debuisse nec tumen persolvisse. Ad filium ergo Officium solvendi ut iuuinfamiam tranSiSSe.

At enim, si Androtionis psephisma irritum fiat, senatum infamia affici. Sane, sed id quaeri, quae ex Sephi- Smate eventura sint. Quibus perspectis in dubio statui posse, Androtionem si non ob aliam causam, ob eam certe

poena afficiendum SSe.

Atque in universum contendere licere, Androtionem Omnis generis infamiam sibi contraxisse maximisque suppliciis dignum SSe. His fere argumentis nititur Demosthenes. Iam per- Spicuum S ea, quae de moribus Androtionis Orator affert, nihil ad rem pertinuisse. In actione enim παρανομέων non qualis rogator, sed qualis rogatio sit quaeritur. Sed incommodum rogationis Optim iure urgetur Brexior sine dubio hoc loco Orator est, sive quod incommoda psephismatis oculis iudicum planin subiicere difficile fuisse putandum est,

sive quod deuterologia erat. Diserte enim affirmat orator Se ea tantummodo afferre velle, quae praetermiserit Euctemo. Reliquum est, ut in orationem in Aristocratem habitam inquirumUS. Charidomum Oritam Athenienses civitate donaverunt. Tum Aristocrates rogationem tulit, a senatu comprobatam, huiusmodi 'Si quis Charidomum occiderit ius fasque esto eum apud Omne populos, qui foedere et amicitia cum Atheniensibus coniuncti sunt, comprehendere. Si quis eum comprehensum liberaverit, foederum expers esto. Quod Senatus consultum, antequam suffragiis populi subiiceretur, per actionem παγαυομco adortus est Euthycles, Demosthenis oratione usus. Et hoc fere modo orator argumentatur. Id ante Omnia se cavere velle, ne Athenienses, ipsis verbis rogationis decepti, Chersonesum admittant. Iudices enim, si recte iudicare velint, non modo verba rogationum respicere Oportere, sed etiam quae inde sint eventura. Etenim Aristocratis sephismate comprobat re vera CherSO-nesum Atheniensibus eripi. Aequum esse se pollicitum tria demontraturum esse, primum senatusconsultum contra leges factum, deinde incommodum, tum indignum, iudicibus ipsis permittere, quid primo, quid Secundo, quid tertio collocetur loco. Primum de violatis legibus verba Se facturum esse. Multis enim legibus Aristocratis rogationem Obrogare. Velut cum lex aperte iubeat, si quis Occisus sit, senatum reopagiticum iudicunt fungi vicibus, Androtionem tulisse, ut statim tomicidam abduci liceret Esse iniurias quasdam, ad quas ulciscendas ex caedis sucisendae potestatem dederit; Androtion om autem nullam dedisse exceptionem. Lege cautum esse, ne per implex Sephisma ratis legibus Obrogaretur Androtionem autem leges ratas usque deque habuisse.

Sed saepe accidere, ut ii, qui ritum ferendi laeserint

legibusque ratis Obrogaverint, contendant Se ea rogaviSSe, quae commodo essent reipublicae. Quam tamen argumentationem stultam et impudentem esse. tenim, etiamsi rogatio inb omni parte rutilis sit, tamen nullo modo com-

49쪽

7η probari posse, Si quidem legibus ratis obroget. Sed inesse tamen in ista impudentia liquid veri, Ob eamque rem

illam rationem examinandam esse. In quo tamen apparere rogationem, etiamsi legibus ratis prorsus Obroget, tamen magis esse perniciOSam.

Se argumentum Sumere OSSe XiStimet, non plane intelligo.

Nam Aristocratem, qui tot violavisset leges, huic actioni

obnoxium fuisse, etiamsi quae e republica SSent SuaSisset, Omnes sine controversia concedere OSSunt nec tamen, si ita est, idcirco Orator incommodum urgendo Xtru causam