Disquisitiones de analogiae graecae capitibus minus cognitis Fridericus Thiersch Pars 1

2쪽

Disquiritiones

analogiae graecae capitibus minus cognitis.

scripsit Friderieus Hierata.

In perscribendis, quos sub manibus habeo, de Ao-schyli Orestia commentariis criticis et eXegeticis plura me

dubium tenuerunt loca quorum aut eXplicatio aut emendatio legibus analogiae nondum satis firmatis aut usu Iinguae minus cognito niteretur. In eis investigandis eum terminos transgredi deberem, quibus hujusmodi commentariorum notae et observationes continentur, non alienum visum est a studiorum meorum ratione nonnulla ex hoc genere analogiae graeeae eapita novis euris pertractata seorsim edere, quae his Academiae nostrae annalibus comprehensu aequi Iectores benevole precor excipiant.

Debam Monachii die I. Ianuarii I 85I.

3쪽

vel χερνίβα aique χέρνιβον acias inde ab Allienaei temporibus, adeoque controversas et perplexas, ut IIunio, viro praeclaro, ad Il. ω, 304 fastidium moverint, non sane injuria, quamqnain ad liuiusmodi fastidia perpetienda grammatici nati sunt, ut reliqui beatiores cura ipsorum ab eis liberentur. Itaque disquisitionem detino inchoandam Statui, cum Viderem, ne a viris quidem pri cipibus, qui in ea laboraverunt, ut ab Ueynio I. I., A. Wolsio ad D mosili. Leptita. p. . 375 Sqq., nedum ab aliis, ut Ersurdito ad Sophoes. Oed. R. v. 240, eam absolutam esSe, et non pauca ejuS remansi ocapita quae accuratius iraciari, atque locos corruptoS, qui eme dari deberent.

mas et deduxit, prioremque quod jam Siani us observat nonnisi in Odyssea adhibuit et locis quidem Septem. Horum

sex ad manuum ante coenam lavationes speciani: Od. α, 136. δ, 52.172. x, 368. ο, 135. ρ , 91. RuS uSus in Iliade nullum vestigium,. neque conStat num' poeia eum commemorare omiserit, an illotas manues dapibus praepostiis convivae injecerint, et cultiori vitae, quam Odyssea reseri, hoc quoque tribuendum Sit ut χίρνιβα anie coenam heroes et heroum siti ac hospites adhibeant. Versus Sex locorum iidem Suni: πιονιβα δ'&μ pDroaος προχotu ἐπέχευε φέρουσα χρvφείη, νπερ αργυρέοιο χέβητος' . π:ua De Aensu vocis Eustathius p. 1400 l. 59 ad Od. α, v. 13T: χέρνιβα δἐ το κατα χειρος δι μενον υδωo. Eadem sere' reliqui. Ipsa consuetudo apud recensiores mansit; sed novo modo exprema est, et plerumque aqua Sola commemoratur iesie Athenaeo IX. p. 408 C

4쪽

dicta κατα χειως ἴδωο, κατὰ χειρων δοῖ , κατὰ ne μνειν. Hinc Pollux VI, 92: χερνιβα χα ρος τὰ κατα χειρος ιδωρ καὶ χερνιψασθαι. Sintilia alii, qui plerumque ex Athenaeo sua dein rivant, ut Eustath. ad Od. l. l. et pag. 1401. Siracturani neglige tiores ita ordinabant, ut προχον ἐπέχευεν vel- ἐνὶ προχόοeonjungerent; unde vulgata pendet verSio latina usque ad Ernestium propagata: -Αquam Vero ancilla ex gutio profundebat serens, Pulchro, aureo, super argenteum lebetem.' Verum ex parte perspexit jam v res paraphrastes ap. Eustalla p. 1400 l. 50: δ'ἀμφί Me

παινα μερε, χρυσῆ λέβητος πίφασθαι. Vera haud dubio junctura προχον Sed ad ἐπέχευε inteli. quod plena dictione est Il. eo, 303-υδωρ ἐπιχεῖαι et absque vasorum commemoratione od. α, 146 Simpliciter dictum est: τοῖσι ει κήρυκες μιν υδωρ ἐπὶ χειρας ἔχευαν. Lotio manuum non in ipso lebeio sit, Sed vale λέβητος, super eo, dum aqua ex gutio profusa in lebetem desiuit, manibus lavantis intercepta. Accurate autem utramque rein distinxti: Protundibulum, ut ita dicam ei pelvim. CL Pollux VI, 92: ἔπει δὲ καὶ τὰ κατὰ χειρος υ δωρ

υδρονορον ἀπειον diversa tamen νδρία, qua aqua e fonte profluens excipitur , λέβητα δὲ τὼ υποδεχομενον. Paullo diversa est ratio nuici Ioci, in quo de manuum ante sacriflcimn lotione adhibuit, quod Neator cum suis Minervae offert Od. x, 440 seqq.: πέρνιβα δέ - scr. δέ σφ0 'ώρητος ἐν ἀνθεμοενυ Mβηυ muΘεν ἐα θαλάμοιο φέρων, ἔτ*y-ονώς

5쪽

-βης si dicitur ἀνθεμύεις, id ad fores et solia reseram affabre

sculpta, coli. Od. ω, 275: δῶκε δέ οἱ κρητῆρα παναργυρον, ἀνθεμοεντα, quale πισσυβιον promittitur Theocr. I, 29: nec Sarium. Hoc cum molas contineret, inde concludas, pelvi aquam contentam fuisse non tamen ita, ut λέβης ἀντι τῆς προχοον diceretur, ut recte monet Eustathius p. 1476 I. 25: ἔοικε μἐν aθειν λέβητα τῆντδ σἐστὶν ova ουτιος uoκ ἀρέσκει γαρ τοις παaαιοῖς λέβητα

περιέχον ἔσθησεν, ηrovν την προχοον. Maπου δ' ἐντελέστερον φραζων πέρνιβα δ' κ. τ. a. Si quis statuat, pelvi jam infusam Disse aquam, quum afferretur, eoque gutio opus non fuisse, adversum habet sacri-sciorum ritum. Vera et integra κά οσις non sit nisi aqua 'ura lautaversa ant manibus superfusa nec aliter seri potest. Nam aquamminum purgandarum caussa jam in pelvim profusa, dum in ea seret obscurum, quare προχοος pelvi imposisa afferatur. Aretos enim altera manu, qua πρόχοος serebatur, ad canistrum serendum opus habebat. Tl περι μἐν μαρνεται ut θι κισσος, Κισσὰς saιχρίσιν κεκονιαένος. d δι κατ' αὐτὰν Λαρπιν Πιξ εἱλειται παDouένα προκOora.

Deest in il Io sacrificio ri προχοος, sed accedit τὼ κανοουν, ad Sacra προχοον, ητοι τὰν ιδιωτικως Ιεγομενον ζέστην sextarium) περέχοντα χέρνιβα, ο ἐστιν οδωρ κατὰ sed alio modo. - Pergit idem: Iotio, απονίμματι iurparetur et in ipso actu impura seret. Neque

6쪽

hibetur Il. ω, 301 de libatione, quam Hecubae hortatu Priamus Iovi parat ad Achillem profecturiri:

Ἐσθλὸν γαρ Λιι χειρας ἀνασχέρον, αε κ' in ρα, και άυφίπολον ταμίην ἀwvν ὁ γεγιος δερσιν uδωρ ἐπιχευαι ἀκήρατον. η δὲ παρέσπὶ πέρνιβον ἀμνίπολος προχοον Fἄμα χερσὶν εχουσα. Sed de hoc ipso magnus inter veteres et recentiores dissensus. πέρνιβον hic Iecium fuisse praeter inses. ieStantur Λibenaeus, Philemon aliique grammatici et scholiastae, qui sero Statuerunt, eme, quod χερνμβιον dicebatur Atticis, de quibus deinceps agetur. Alii, quibus improbabile videretur et diverso sensu adbiberi, totum versum spurium judicabanti Schol. Λ. Venet. r ἀθετεῖται ora παρὰ τὰ συν - θες αυτ. τὰ ἀγγειον τὼ υποδεχομενον τὰ Γλορ ιυς ημεις fort. δ ηαειο χερνίβιον. Tovro δε αυτος εἴωθε καχειν Mβοτα, τὼ δή κατὰ των χειρων διδομενον ιδωρ χέρνιβα. Ἐνιοι δἐ Metraxi Ghmιo--ται ώς ἄπαζ ἐνrαῖyce nro Mavom ut igitur in usu peculiari notando substiterunt. Num vero constans suit lectio apiid Alexandrinos et unica' Non videtur. Schol. B. Venetus et Mose. χέρνιβον. οὐχ ως τινες τὰ ἀγγεῖον' ἐπιφέρει γὰρ προχοον θ' ιια, ἀεὶ δὲ

παρα mi ποιητῆ το τλυο δηλοι. Apud poetam id de χέρνιβα tantum valet, nec potuerunt nulla addita caussa id ad χέρνιβον transferre scholiastae. Ex hoc Sequeretur, in sne scribendum etd ιδωρ δηas τὰ a sρνιβα. Hi igitur χέρνιβα ἀμνίπολος cum hiatu Scriptum vi dentur invenisse. Eodem ducimur scholiis Victoriariis, quae Tonn- triano in Sunt apographum. Haec ad i. I.: χέρνιβον η Μασσαλιωτική ταμη μετὰ χερσὶν ἔχουσα διὰ τὸ μν ειρῆσθαι νυν σειηλυς αυτ. ἐπι τῶν οδμων, ἀλλ' ἐπὶ του σκευους τὰ χέρνιβα, εἰ μη ἄρα ἔνικως ἐν9άδε γραπτέον ἀμαφίπολος. Scholium Iuxaium esse perspexit Reynius, quod in ordinem redigas addendo ἀθετεῖται post

7쪽

ἔχουσα, nec quidquam aliud molandum cum sagaci Iliadis interprete. Omnia jam ordine proeedunt et Schol. putavit versui nuccurri posse, si scribatur numero Singulari Inde . concludas, lectionem scitoli tae Λ: αυφίπολος Πρόχοόν θ'.ἄuα χερσὶν ἔχουσα, traditam fuisse in edit. Massiliensi. Jam Sequeretur, priscam suiesse conjecturam, qua hiatum tollere Studerent critici Alexandrini antiquiores. Eodem sere delatus videtur Ricb. Bellii ejus,i qui

teste Heynio propoSuit: τ'α3ιφίπολος προχοόν θνα- - improspere, quia nomen inier uirantque τε contra Dpicum usum ini ruditur nec potest προχό ν σφια addi, Siquidem Sensu Suo jam commemorata erant. 0ui, enim dicat,..aquam luStralem Simul cuiuvase attulit , quae sine vase ferri non potest Τ Nec tamen temere Statuendum, mera conjectura Diti. Nam quod γραπτέον dicit seliol. Vici., id potest referri ad . duplicem lectionem et χέρνιβον. quarum poSteriorem ille praeserendam judicaret. Et haec quidem eo ipso defenditur, quod iam muliorum criticorum auctoritate nulla conjecturae Suspicione firmatur versumque ab intolerabili hiatu viudicat. Quid vero ipsi versui jam set, Si quidem χέρνιβον servatur et ad vas lustrale resertur In ipsa forma nihil est, quod offendat, et diduciis litteris apud Dores in usu mansit tesse Epicharmo apud Athenaeum, qui pluralem praebiat p. 40S B: χαρμος δ'ἐν Θεύροις εἴρηκε διυ add. τovrων , πιθαμη, τρί. δες, αρματει τραπεζαι- Ser. χειρόνιβα, λοιβασια, λίβητες χύ κεοι. Εdd. habent, χοι Lamirες, Mess. λοιβλιλίβηrες. Schweigh. λοιβίδες, aUζτες, quod probum. Λοιβεῖα eadem λοιβασια et diminut. forma χοιβίδες quae sint Pollux X, 65 docet: Io/βεων H etooaαιον nempe ἐπισπένδεταί . Sed in sue molesta vocis repellito. Scribendum

8쪽

Baque fauis frinaiam pulo sententiam, apud Homeram de aquis lustralibus, Doribus χειρόνιβον suit, de pelviIustrali dictum fuisse. Jam ni ad Il. ω, 301 redeamus: Ἀ μ καδ

post si δὲ παρέστη prorsus Superfluum et moleSium, quia ex secundo, qui praecedit versu repetitum est. Corrupta igitur lectio, et cum χέρνι ν dicat, qui in Od sea aέβης ανθει-εις vel est, crediderim Iecium fuisse χέρνιβον αργυρεον προχοον σαφη χερο, ἔχουσα. Hoc si verum lectio vitiata fuit priusquam Alexandrinorum curam Homerus experius esSel. In promptu autem erat, librarios ad Uiupίπολος deserri, quod ex Odysseae locis, qui Omnes a δαρι Goaος κ. T. a. incipiunt, uiriusque nominis junctura, interjecto tantum D, νειμφίπολος memoriae et velut manibus scribentium inhaerebat. Ceterum Lexicographi recentiores ab eo νιφ deducunt, non excepto Pamovio qui V. χίρνιφ monet, id semper

in accus. inveniri eumque soriasse solum esse casum numeri

singularis, qui in uSu sit, quod verum ex parte, si de Homero agistor, Atticorum enim η χ αφ seu potius gen. τῆς a ερνίβος et reliquos casus infra videbimus. Jam vero si recte de ratione, quae inter χέρνιβα et intercedit disputatum est, relinquenda Ilaeo opinio et statuendum, Homeri aevo nomen adjectivum suisse' νίβη, a έρνιβον, ex cujus formis poeta accusativo sing. nempe

que aliter, ut vidimus, statuerunt veteres grammatici jam nominaii et deinceps nominandi, quorum tantius χέονιβα ad discric revocat contra omnes in Iemmate habent et per τὼ ἐπὶ a ειρῖς οδωρ, etα ἐπι-υδατα explicant, alii similitor, ut Philemon V. χέροτα εἰς εῖρας νίμματα χεοπινα. Eodem modo aqua Iotionipedum inserviens ποδα τρα dicta Odyss. Π 343:ουδέ τί 3 ι ποδανιπτρα ποδων ἐπιήρανα θυμιν. eoll. 504:

9쪽

οἰσομένη ποδανιπτρς τα γαρ ἔκχυτο παντα. Similiter apud recensiores in sing. de vase, de aqua ad Iotionem manuum necessaria ubique sere adhiberi infra videbimus. Itaque seorsim ab Homericis habendum et derivanda vox radicibus XEP et Nis, ut si in orDo--πω a TTII, a 'ΛΦ aliisque multis.

De usu earundem vocum altico.

. . i

Successit dein aetas quae relictis formis adjectivis et χέρνιβα ex iisdem radicibus e sita vulgo acuunt) sormaret

aut antiquitus sormatum adhiberet. Νam pro cerio haud conteiidam subst. 4 priscam epicorum aetatem referri posse et debere. Videntur potius omnia ejuΝdem analogiae compoSila, ut κατω εν , βοοκλεν, οἰκοrριφ, al. recentioris esse commatis. Nominativo uesus est ipse Λesestylus Eum. v. 626 ποία δἐ νρατορωρ προσδίξεται. Genitivo Sopli. Fragm. incert. 7 χέρι ιβος θύων. Aristoph. Av. 1120 ἐκ χέρνιβος. IIino IIesych.:-του Προχεομένου υδατος. Dalim Thucyd. IV, 97: οδωρ τε ο αφαυστον σφισιν πλὴν Προς τὰ Ιερα χέρνιβι coli. Arist. Λv. 896 μέλος ἐπιβοῆν, M. Aecus. Aristoph. Pax 921 αρο δή, το κανουν Iaβων συκαὶ την χέρνιβα, περίιθι τον βιώμον ταχέως ἐπιδέξια, Λv. 850 παιπαι τὰ κανουν αἴρεσθε καὶ την χόρνιβα, coli. 958. Usus numeri pluralis χέρνιβας frequens inprimis apud Allicos. Eo jam Draco Mus suit in Legg. M. Demosth. Lepti p. 505 , I. 14 de Bicario: γράφων ω φακιον χερνίβων εδργεσθαι τον ἀνδρο νον, σπονδων, κρατήρων, Lρῶν, ἀγορας, et eodem modo Andocides p. 618 l. 5. και χερνίβων και κανων ἄφαρο ν. Νotat Harpocration

10쪽

θυντικὴ χρορνίβων, nivi irunt cavens, ne ad Homericum χέρνιβα revocetur. Jam si sensum formarum ad χέρνιψ revocandarum respicis, nunquam hae apud Auicos de manuum ante coenam lotionibus adhibeniatur, de quibus valet quod supra commemoravimus, auctore Atlien. IX, p. 408 D. C: 'II πλειστων δὲ κατὰ χειρος υδωρ εἶ cocta λθειν ως Εὐπολις ἐν πρυσον γένει και 'A μειψία ς Σφενδονη, 'Ἀλκαῖός τε ἐν Ἱερεν rclia p. Πλεῖστον δ' ἐστὶ Moro. Φιχυλλιος δῖἐν avry κατὰ χειρῶν ειρ'κεν .... Μένανδρος 'Υδρίρ' οἱ δι

Ηδη λαβοντες περιμένοvσι φίλτατε nempe υρ διε καὶ ' ριςογειτον i. e. σκολιον celeberrimum expectaui post coenam ad pocula cani solitum. Quae de Aristophane grammatico addit Λthenaeus haec sunt: ἐν τοις προς τους Καλλιμ ου πίνακας χχευί.ει τους οὐκ εἰδοτας ρο ν δ αφορὰν του τε κατὰ χειρῖς και του

ἔχευαν. - Celerum siquidem salva Iectio nec quidquam ante σπονδε να- σθαι excidit, nimis curiosus videtvr fuisse grammaticus in distinguendo το κατὰ χειρὸς ἀπονίμνασθαι, prius illud a lotiove post coenam removendo. Νam τὰ κατὰ χειρῖς uδωρ aequo modo nρος τὀ νίν/ασθαι καὶ ἀπονδερασθαι requirebatur. Apud Λtticos igitur inanitum ante coenam lolio nihil habet commune cum iis, quae e comprehendunt haecque nonnisi ad sacra et libationes pertinent. Quod significationem vocis attinet, si κατώβλεμν i. e. ὁ κάτω βλέπων et