Disquisitiones de analogiae graecae capitibus minus cognitis Fridericus Thiersch Pars 1

12쪽

. . 4. . . . .

. t in

13쪽

μιος ae. z. V, Pendet i haec notatio a nesiolio iii Demosth.;. lilodio cod. navarico Reiskiliri, orau. gr. T. II. p. 8l ad p. 505, 140didit: ἡ Οὐίβ - εἴη lao ενγείας τῆς χέρνι :,προπ ἀντόνως:Min re τοις ποιηταῖς, κατὰ τὴν αναλογίαν. καὶ ἐν χοισει add. τορῆμαν χερνιaro tua ους παρ' cevroις,τοις βι ιοῖς Ga τεινον . Gντὶ τον. Homicvvς u. Harpocr.'i V. a quae illatid dubie corrupta. Neque enim προΠαρος oroνον hic asseriti si neque si id fieret, a podiis id repeii poterat, quorum usus, ut Suid aes indicat ei clari iis docebit Λibonaeus, ab analogia hic recedebat. Scribendum igitur ex Suida ... δευενθ είας τῆς χωνιη , ΠροΠαροξvrονως κατα Τνῆν ἀναλογίαν, Πα ροξυτονως δε ιχερνίβος παρα ,τοις nouiTαις. Lobeckius magii ues alia logiae graecae Stator, i ad i Phryn. p. 562 mones Suidae et . Hanio rationies testa notamilia ex Scholiis in Demosthenem hausta. quarum particulam hic ibi mutilatam codex Bavaricus redemeris additque: .. Coqite exemplo iiii elligi ivulo, quantos usus hi commentarii vulgo neglecti ad complenda lex ica graeca asserans, quorum gloriS rhetoricas pleraeueque ex his sonii bus ilianasse saeile, si ad hujus libri institutum pertineret, probarem. Videtur iamen hujus, de qua agitur, observationis ceteroquiti veri,simae solis altius repetendus, quem, ni fallor. , Λ thenae aperit, dum X, p.ί409 uberiora de re tradit: Παθα 3ιεν,τοις τραγικοις καὶ τοις κω/ κοις παροξυτόνως re νέ- γνωσται.χερνέω ὰπαρ' Ευριπί ni ἐν 'Πρακκει Ηerc. F. v. 929

14쪽

σμ' ἐν δἐ τοις π Ποις τὰ τοιαυτα ἐπι τῆς αυής συῶλαβῆς φυλάττει την τάσιν. 'Αριστοφάνης σἐν Ἐρωσιν εἴρηκεν. Haec in commentarios quos ad Odyss. retulit Eustathius, pluribus omissis, additis aliis, p. 1401, 12: παρὰ δἐ τρογικοῖς καὶ κωφκοῖς παροξυτ νως ενοηται-E-ιπίδης εἰς χερνίβ' - βἄφεων ' Συήνης

esse corrigenda cum Schweighaeusero φυλάσσουσιν, ἄν τε lay τουτον δῶ, sed ipsis Cusinthii verin M scribendum νυλάσσοντα παραλῆ γουσαν παρακειμένον διὰ των δυο 3ιμ λεγομενον βαρυνεται, quibus Eust thius nonnulla explicandi caussa interposuit. Nec obliteratam esse hane τονωσιν in Ariestophania Mess., quamquam neglectam a collatoribus, conci

das ex Biseti verbis ad Λristoph. Av. 851: ἐν τοῖς κάτω ὁ ποιητὴς τῆν χερνίβα παροξυ νως πολλάκις λέγει, ει περ η γραφὴ καλῶς ἔχει.

Grammaticornm igitur erat opinio, voce, illas ex Secunda persona pers paSS. sormari, λέλειiναι, αἰγίλι ip rcI., et cum ejus characterem, φ nempe, SPrvarent, debere etiam βαρυτονως ad modum eorum acui.

Milo ipsa nihili est; lubrica enim omnis est nomina eX certis verbornm formi, deducendi ars et licentia. Accedit, quod substantiva, quae vim activam habent, ex formis verborum passivies vel propter signia ficalioliis differentiam procreari neqneunt, Sed, ut iDa verba, origianem habent e radicibus λιn re iaιην, τριμ οἰκοτριφ, reliqua. His igitnr opinionum commentis non elevatur, quod Athenaeus emira an

15쪽

serti Nimiraim dum dici, -θνωσται, libros minuscriptos indivia eos

que bibliothecae Alexandrinae, cubines e thesauris eruditionis suae copias derivare solet. Hi vero possiarum Atticorum indices antiquiores utique erant Antonini Imperatoris, qua Athenaeua vivebat aetate possun qtie ad illius bibliothecae si quidem haec fl inimas Caesari nas eu erunt, referri, quae antiquitus Athenis Alexandri m. iis retran,lata; ex eles enim refert, quae opinioni suo tempore receptae in tragicis et comici, Λtticis repugnatiant. Alio quaestionem deflectere videtur i dousissimus auctor ριπισμων -- quos . . A. Gamerio Anecd. gr. L V, j2. edidit. , Is p. 424 l. 13 Seqq. . haec

quae verbum iv βω habent, per n decliuari , . hoc ut dedoceri deberet 8 Nec quidquam de accentu notatum, quem tamen p trema n mina peculiarem habent. Hinc putaverim, ἐπιμερισμον Script9rem accentu voluisse. distinguere nomina, quae verba in nos aut in βωεxeuntia haberent, ita ut illa, βαρυτονιος, haec, ut sactum ab ipM,

quo ea sim, hoc aperium, doctrivam grammaticorum nibi non conStiati e et suime nonnullos, qui inter ejus generis composita distinguendo a relliquies classem separarent, cui χ- ς oώως, non σια- ραντονιυς in vetustis postiarum Atticorum codicibua Signata iane

damnor reliquorum accenseri p Sent. . ' i.

i Rationem diversae hujus --ωεως Arcadius p. 94. I. 22 tangit.

16쪽

esseni et Rensu tam lato dieerentur, ut omnino Immationem, καθαρσιν, indicarent, Hive manuum lotione sive adripersiolio factam, vies la

minis evanuit solaque alterins voca li a , mris derivata significatio, qnamquam et ipsa dilatata, remansit. Inde sequebatur, ut haec tanquam principalis, Si non unica, tonum 'acciperet. Est igitur eadem inter Homerica illa τὼ τὰ et inter Attica haec η χεονιν, toni diversitatis ratio. quae inter νιχόδε-

17쪽

. potuit qui amice loqueretur et Similia. ixi

Iam de reliquis vocibus dicam , quae praeter Homerica τοἰνε, ιβω et Atuta η in lami saere. Hi

- περ, ne εσι cI: mc se ter du' istat ejus pro tae n inina Homero iutiotuit solum in mico loco 'lavid, ut nismilae , de lotione sacrificali adhibitumi B. G, 44': - oti v ': .i. icui descriptio lintegra sacriscii et oviacio perficienda illest Ubi simpliciter latis indicatur, simplici verbo. νδερασθαι tam in lotione ουacra quam convivali et reliquis usus. est B. n, 23in Od. 36 336,

et in locis, quad a. χέρνιβα . iueipiunt. Atticorum usum testantur Lysias p., 2bo. 5 ed. Reiesket τῆς ἱμως χερνῆ ς. Aciivo χερνίχνουσι ,pro θ' -- , ut vidimus, ustres est Lycophron. Adhibuit . in explicando i. etiam inurinus Camer3 est Dind. Graium. v. T.: L p. 446 r--ο που κων Πτω. Νο- . tat Lobeckius ad Phryuichum p., 562, eum ia inomine sine παραγωγος auxilio formetur, id, exeusationis babete quod est siverbuin sacri e , eoque immunius. Equidem cre siderim, noli nem manuum in hac quoque . forma eo usque evanuisse, ut Solam to tionem ei gitarent, quamquam ad manus pertinentem. Hinc quoad - sensum et Toνωσιν HIτεσθαι. es ti νίπrεσθαι perinde ac χερνιφ apud

18쪽

Sequuntur nomina ex verbo derivata, quae usu aut Atticorum aut grammaticorum innotuerurit. 2. πειρονιπτρον ap. Athen. l. l. D. Evno λις ἐν Ληαοις καν τις T sy Πρωτος δρα3ιcον εἴληφε ιρύνιπι ρον ανηρ δ' orαν τις ἀγαθὼς καὶ χασιμυς πολίγης δεμἴ o ... χρηστος ων ουκ ἔστι χερρονιnτρον,

in quo lacunam expleas non per Παντας post νιχῆ, sed additon ἱντα. Dicium est enim πάντα a ρηστος ut Πάντα σοφος, πύκτα δεινὰς similia. Aliud exemplum praebet Poll. X, 90: P τέον δ'αυrὀ Utερνιβα καὶ χειρ ιπτρον. Ethroaιδος εἰποντος

λουν. Sed quaeritur, χειρόνιπτρον, a ἔρνιπτρον de V e solo metiam de aqua dicatur. Prius illud de v. risi inτρον probat Philemon. dum docet I. l. , χωνιπτρον esουe το του ἡπον υ δεκτικον ἀπεῖον et λέβ τα. Neque aliter a/ειρόνιπτρον in locis ex Eupolide ab Λth naeo et Polluce allatis adhibitum. Contra ad aquam refert Eustath. p. 1440 l. 69: τὰ δ'αυτύ τινες υδωρ καὶ χειρόνιπτρόν φασι, ους δηλοι ὁ πεμνας, μι χειρόνιπτρα - κατὰ ἴδωρ. Glossa haec in C. Μ.: at ειρόνιπτρον ' τὰ κατὰ a ειρὴς οδωρ. Ἀριστοφάνης. De eadem aqua νίπτρον ἀπδωτρον ibi 1401, l. 8: το ει μετα ν κάθαρσιν καταπεσὼν ἡπον ἀπο νιπτρον ἐκαλειτο, ἡ ρουν χε - ρων και ποδου ἀπονιμμα. Res tamen ambigua. Verum in universum inque locis quoa asserunt omnibus a ειρόνιπτρον aperto vas indi-

19쪽

Hrὰ το νίφασθαι. - Porro ἀπονιπτρον, de quo Λihen. 409 K: ἐκάλουν ναπόνιπτρον τῶ δ ad νιμμα τῶν χειοων καὶ τ ῶν ποδοD. Sed de loco Aristophanis, quo usus est Λcharia. 616:

ipse sic judicat: ἴσως δἐ καὶ τὴν λεκύνην si πως cIεγον, ἐν qI τροπιν καὶ χειρονιπτρον. Eadem sere Cusiaib. I. I. Adhiberi praeterea poterit analogia vv. βάκτρον, σκῆπτρον, πληκτρον, alia multa ejusdem familiae, quae non nisi instrumentorum nomina suerunt, et videtur hic sane usus vulgatus suisse vocum χειρονιππον, νίπτρον, μετάνιπτρον, ἀπονιπτρον, Sed SenSu iamen ad lavationem propenso. Ac is quidem in pluralibus ut χειρονιπιρα, ἀπόνιπwα, alius praevaluit, ut sunt Odyss. Π 343, 504 ποδανιπτρο, quae supra contulimus, quamquam ne in pluralibus quidem rasorum notio prorsus fuit exclusa. 3. ace νιπτα habet Λpollon. L. II., dum Homericum ilIud χέρνιβον per vποδεκτικὼν τυῖν ρ ερνίπτων explicat; Sed leg. χερ

4. Xέρνι ιμα Pollux II, 149 ex Philonida: Xέρνιβον υμηρος τὼ κατὰ χειρος v hoo, καὶ Φιχωνίδης 'δἐ καὶ ματα. - Sed mulio dissicilior efit quaestio de iioininibiles hujus prosapiae reliquis, quae ad χερνίπτεσθαι 'mii pertinent, et interno nexu cum χέρνι, α et a εerii /junguntur. Sunt ea, ni putant, ὁ χέρνιβος, τῶν ον, τὰ χερνίβιον. Λ postremo incipiamus nempe faciliori atque certo 5. περνίβιον vas esse, cui ἐκ τῆς χερνί 'ος aqua infundebatur, docet Athenaeus l. I. p. 408 C: Λυσίας ἐν te κατὰ 'ADιβιάδου λέγων ουτως' τοῖς χρυσοῖς χερνιβίοις καὶ 9lvm ατ ριοις. CL

20쪽

καὶ et ὀ-πρωτον ιν σπονδη σαφής.

Iulia sunt virorum doctorum in hoc loco restituendo tentamina, infausta utique, non excepta magni Benitrii conjectura, quam in altera ad Tib. IIemstertiuουiuin epistola cs. Davidis Rullukenii opusc. Lugd. Bat. 1785 p. 56 his verbis usus profert: -Antiphanis locus, ut senarium clare se ostendit suisse, ita et sic esse conjungendum: τὀ non χερνίβιον. Lego equidem totum ex Falhenh. ria πρυντον ἔκ πομιῆς os ς vel ανείς. Sed excepto nihil hic certum. Reliqua, ut omnia sere viri ingenio prompsi inu, aliquatenus probabiliab vero salsissimum, neque novi qui Dimam hanc substantivi suggesserit nisi soriasse Zonaras is est, cujus tamen glossam Xερνίβειον σκευος ἐν φ τας νωomν jam editor correxit, ut debui L Nihil enim de vel simili sorma desse , ex qua derivari posset, innotuit vel innotescet. Recepta tamen est ab M. Behkero. Ceterum e Pollucis verbis sequitur, eum non solum, Bed quoque apud poetam deprehendisse easque ipsas voces χερνιβα και χερνίβιον junctas tu cau a suisSe, quare verSum afferret. Itaque sic eum resnxerim: τὴν χ καὶ το προιθ' ουν ταχος. ψ σπονδο σαφῆς. Evocat aliquis ex aedibus famulos, qni τὴν et τὰ Afferant. Ex iis enim' quae parantur, aperium est libationem seri debere. Simili modo Aristoph. Ran. 847 agnum poscit ad sacra, dum Tegois ingruit sacrifieio averruncandus:. ' αρνα μέλαιναν πῶδες ἐξεν Παττε I'πως γαρ έαβαίνειν παρασκεν εμι.