장음표시 사용
31쪽
x Ex eo, quod Cassandra: ab ipso choro dicitur claro interprete Adigere i. e. severe moner debet, ut obedientem se praestet, concludas, postremas quoques intaemnestras , exhortationes et demonstrationes frustra suisse institutas 1 virginemque taciturnam et immotam in sede Eua mansisse. Falsum igitur, quod notat Schstigius: seantequam ista dicerentur, C Mandram in curru Bedentem variis gestibus i. e. oculos distorquendo, manus jaciando surorem expressisse, quae tamen indecora suisset gesticulatio et tragoediae millime digna. Nec verum, - qnod subjungit Sesiaizius, ob tales motus diatorios eam a choro cum sera recens capia componi. , τροπος δἐ θηρός ως νεαιρστον. Bestiae enim, quae in tali statu hunt, dum vincula aut carceres Eeutiunt, saligatae jacent animo dejecto tristesque torpenti Sed asperius de ejus indole judicat Clytaemnestra vv. 1034-38: in ua νεται γε καὶ α τι πιυθησομαι. Furere illud et furor, - μαίνεσθ' αι et μανία, haud dubie ad prophetarum indolem Spectant,3 quam in Me Cassandra reserti Haec enim ἐνθουσια-v et Θε-μου pleno furori propior erat et in ipso προφητείας actu, ut cum 'ibia
32쪽
inconditas oraculorem voces jactaret, Verus furor obtinere credebatur. Quin ipsa μαν-ii a furore nomen habet. Hinc ad vaticiliandum progressa Caessandra a choro v. 1111 φρενομανης τις εI θ εο- φορητος audit. Hoc igitur, quod de vato valet, ipsa regina ad
universam Cassandrae indolem transfert, eam furiosam dicendo, addens: και κακων κλυει φρενων. SianI.: iset mentis laesae cluit, quod et ipsum ad insaniam rediret et ταvroaoroν esset. Κlausenius: a νειν rem, obedire. Eadem metaphorica ratione Suppl. 719: πρῶρα oωκος κλυουσα Sed ex eo, quod μανία et κακαὶ Nota junguntur, sortioris Sensus praedicatum esse manifestum est. Non dubium igitur, κακῶς κλυε , quod verbiου κλυει καχῶν ,φρενων Sub heodem modo quo κακως -ουειν de animi indole moribusque diciet struendum: χχυει καχεον φρενῶν Ουσα, fama eSt, eam animo esse
malitioso. His respondet, quod ipsa de salo suo iusta Cassandra v. 1245, quo se vel ab amicis despectui habitam ait, addit: κα- συμ η' δὲ φοιτὰς ως ἀγυρτρια, πτωχος, τά ινα, avas λὶς ἐνεπο- mari Concinne autem insaniam et animi malitiam copulat Ch Ἀ-n ira, ut iram et odium in pellicem testetur. Reliqua, si verba sola spectas, facilia. V. 1035: ῆτις λιπου-- σα . . ., urbem modo captam reliquit et adest σκει), ut quae se . num serre vel pati nesciat, ne ιν αἱ ζιατηρὸν ἐξαφρίζεσθαι μιμ
τὴν φυῆν ἐξαφρίσαι, ἀντι του Πριν ὀπισθῆναι ριε αντον. Eadem schol. Vict., addeus tamen Grρημώντων ante in πίων et in suo. αντη emendatius exilibens pro α-ov. PoSieriora nihili sunt, vera . priora, nempe metvliora a frenandis jumentis durioribus et luxuria libus sumta. Haec enim non simplici continebantur freno, quod uno . tantum articulo duarum ansularum invicem sese continentium sed ar-
33쪽
ticulis pluribus constabat Insiar denticulorum: acnsis, qui timi die bantur, haud dubie quod ad mordendum apti erant, ut Ovid. Trist. IV, 6, 143: Et plaeido duros accipit ore rupos. uino fremis I alan voce easca lumre i e. in Iupi inodi iiii aptare,- unde Horat. Od. Cur neques militaris inter aequales equitat, Gallica neo Ivalis temperat' ora frenis Horum autem aesperitate si seritus eon siringi' debebant, mulnera emciebantur et cuni, spuma reluctantis equi sangui s.commixtas profluebat. Hoc est αἱματηρον Minatur Cassandrae duriorem disciplinam, qua ejus super, hiam frangat, ut crederet debebant choreutae, sed pro sensu ancipiti omnium ejus dictorum moriem, quam ei parat, cogitai. Mirum tamen quod Κlausenius putat tinne idemum in nitimo Clytaemnestrae sed
cerni leonsilium mulieris regi addendae, contra ipsius poetae mentem, qui, ut reliqua inceamuri, D 141 5 seqq. ipsam Ortaemnestram non ob iram virginis pervicacia motam, 'ed propterea intersectam Cassandram praedicantem inducit, quod pellex mariti sui eiqus etiamtum juncta fuerit. Abrumpit autem minas, dum contemtum eloquitur, quem a peregrina perpessa sit v. 1038: ου uir. πλέωα τιαασί Ἀσομαι. - 'IVπτειν haud dubie de verbis hucusque frustra projectis. Hoc - ipsum autem, quod frustra fiebat, dedecus ipsius constituebat, qnod jam sitire parat. De sorma ατιμασθήσομαι ambigunt. Exhibent eam M. M. V. Eodem ducit vitium Robori. ed. ατιμε-eu μαι. Sed Gueis' et ex eo A. T. ἀτιμωθήσομαι, quod osequuntur Hlonis,' Vellauerus, alii absque ratione. Verba in ἀεω vim et efficaciam habent majorem, quam simplicia, qualis huic
Sed jam quaestio oritur de interiori horum versuum nexu et e ditione. Incusat Clytaemnestra Cassandram insaniae ei malitiae. Huio acerbissimae injuriae addit λιπουσα α α λ, et hoc ipso relative indicat, se subjungere velle, quae ad eam aut illustran-
34쪽
dam ant stabiliendam atque augendam faciant; id autem non fit in iis, qnae post ῆτις sequutitur. Insana est et malitiosa, quae relicta urbe nempe eapsa adest et frenum perferre vel pati nescii). Haec
igitur sorma q iidem, sed non Aenientiae natura cum praecedentibaa. cohaerent, contra iis prorsus contraria Sunt. Nam Si eo, qno vidiamus, modo obstinatam Se exhibuit GSSandra, iitpote quae ex urbe
nuper capta adveniat et lienum pali nondum didicerit, insolentias
tantum novi Aiains incusatur, Deo eausSa Erat quare insauiam et
animi pravitatem ei objiceret; contra si insanae mentis ei pravi animi est, nihil refert, si recens capia obque id ipsum jugi impatienti est. Accedit: quod liis sententiis irae prorumpeniis impetus in Clytaemnestrae oratione prorsus tolli iur neque redit nisi in verbis αἱματηρον κ. τ. a. Haec igitur non recte procedunt. Contra optime utroque versu continuarentur verba Chori 1032, 33: Ἐρμιηνέως εὐιαενῆ τορον δεiσθας τροaος ει θηρος ως νεαιρίνου, ν τις λιπουσαωρειν, ita quidem ut τροπος δῖ θηρος ως νεαιρέrου velut in medio interponerentur. Νam cum verbis ἔρμηνέως . .. νεαιρέτου indicasset chorus, Se quoque obstinationem C sandrae mirari, haec velut emo iliendae et excusandae ejus adduntur μς .... νεαρρέον, et prae
parantur, quae deinceps insert v. 1039: δ' ἐποικτείρω, γαρ, ονθυμεύσομαι. Adde quod repetitio vocis νεαίρετος monet, agi de ἐπεζηni σει seu de αἰτιολογίν comparationis γηρος ώς νεαιρέτου et dicit
Ohorus, virginem sane cum sera modo capia comparari posse, quia ex urbe modo capta jugique insueta advenerit. Jam vero utroque.versa ad chorum translato hiat oratio, quae Clytaemnestrae relli'uitur v. 1034 et 103T: VI μαίνεταί γε καὶ κακαν κλνει φρενων, πριν cIματο- ρον E. T. a. Statuendum igitur, excidisse Sententiam, quae iv v πρω ae. T. a. contineretur, sere liane: κ' οἴ παυσεται προς κέντρα λακτίσαι κύτΨ, Πρὶν .... Neo improbabile, limio ipsam lacunam in caussa suisse, quare uterque versus a choro ad Clytaemin
35쪽
De usu 'et es latione se metriariam, quibus i ii mimo aut isas Verino et obtestatis
Locus, qui hanc, quam posuimus, quaeasionem movit. In At cmemnonis acena reperitur, in qsia, posteaquam Clytaemnestra indio
36쪽
31 unda in aedes rediit, ut Agamemnonis et Cassandrae eaedem imtus praepararet, virgo suturi praeScia, ouillia, quae ab ea praepa rantur, cantu lugubri aperit, eliomnique ad metus et terrores secum abripit, initio vasti iniorum' dubium et relactantem, d eo graviuri commotues simul cnni virgine ad Summos animi affectus lyricis modis es- laudendoS inSurgat. Ad ea, quibus initio aries salidicae virginis chorus declinat, VerSua pertinent 1069, 1070: i
Haec Victorii est Iectio. - ῆ μην Med. Superposito ηιαν i. e. quod Flor. Ven. l. Guelph. A. T. cum Victor. habent, item SeparatiS Voculis iaἐν Farn. c. gl. ετοι. - ωμἐν Farn. teSte P. Elmstrio. - ῆιαν nob. - In altero versu 'Messi Flor. Ven. I. Faru. μεν Guelph. Superposito ῆν. - ῆ μὴν A. T. ῆμεν R. Sunt igitur in utroque versu lectiones η et i μεν feramus . Ad haec quum ῆ μῖν nomericum diceret Bloniseldius, et ab Atticorum usu removeret, videndum erat, quo jure hoc utrumque pronunti Aet.
Hinc ad quaestionem de disjunctivo et ammativo et omnino ad disjungentium et asseverantium particularum naturam demo examinandam delatus Sum, eujus examinis capita praecipua hic ex
37쪽
De ratione, qua disjunctio. asseveratis et obsessatio stifer se ' 'di ferves.. Notum est, duM, Sententias ita po e cohaerere, ut i dvm . prior enuntiatur, id cum respectu ad niteram fiat, qua prior illa aut limitetur aut accuratius definiatur, aut denique augeatur et in majus esserator. Hae igitur interno quidem ' lexu iliter se conjunctae Sunt, sed disjunctive cogitantur, seu potins obsemetire; particulis μεν - δἐ reliquae orationi interpositis. Non enim velut aequali linea utraque ponitur, sed altera alteri eo quo indicavimus consilio subnecfifur. Is
que stινψnetivus eas nominare possies, ut a veris disjunctivis, quarum altera alteram tollit, nomine quoque di Stinguantur. Vetereου utramque communi particularum nomine συμπλεκτικους ac ἀκολου τικον τον δἐ appellaverunt, item ριεταβατικον, αναιρετικον, ἀθροι- κον pro diversa
subjectae sententiae indole ac natura, os Scholia in Diouy ii Thraeis Coninu g. 25. p. 985 seqq. in I. Behk anecd. gr. II. Cum enim M sententiam praecedenti omnino et simpliciter liget, seri hoc poterit, etiamsi animus ad eam ligationem praecedente particula μνv- ουit praeparaium 3 Hinc uSus particulae M i. e. του - μεταδετικου συνδέσμου subjuvotionis terminos longe, lateque egreditur, coutra qu
dam nec Histe fit, ut, , simulatque μν auditum sit, animus ad diversuin aliquid deinceps pronuntiandum praeparatus in sequentibΠηδἐ expectet, neque in oratione legitima et usu ουincero sancita locin invenias, in quo sententiam per μιν iuchoatam aliura non sequatur, cui δή vel assinis particula, ut vita, o rὰρ, ομυς ejus Vise Suinta, desit, nisi sorte qui usus Atticis imprimis frequentatur, omissa . in P pierea, quia e reliquorum . sensu et nexu tacito intelligi potesti
38쪽
Mνθον vel aliqno modo assectam aut vitiatam statuere sicet. Idem Ioeum habebit, Ini duae ουenientiae, quae forma subjunetiva copulatae sunt, nihil continent, quod subjunctive cretiari possit, sed naturiat et simplici ordiue per eti vel καὶ iudicaudo sese exessui'
os generis insignem locum asseramus e Sophocl. Ajae. 614 ed Lodi, in quo chorus dolores Eriboeae praevidet a ne praedicat, quos audito Ajacis filii morbo perceptura iat: Q II nou nu ιῆ μιν coγρος ,
Recte se habent particulae μἐν - δἐ in posteriori strophae parie; nam altera ejus sententia argumenium prioris non simpliciter continuatur, sed amplificatur et in majus esseriuri contra in priori ejus parie Subjunctioni nullus locus eSt, quippe quae nihil vitii duo praedicata continet, quae ad senectutem aequali modo pertinent. Tueri quidem subjunctionem Seu dirin tionem studet Lobeehi , vir egregius et Atticae dictionis magnus, indagator, eum reliquis, dum monet: se e quis miretur παλαιὰ μὲν QM ψ δι- . quasi diversa sint, particulis di cretivis sejungi, Hermannus admonet, pinmarias notiones liberiore orationis consormatione Munihil obseurmas
39쪽
esse: hoc enim signiscari μiν τ p rosmuti. Sed haec ipsa nihil ditiuueti habent; qui enim tempore senex, est, neceSSario etiam corpore Senex et e debet; Statuere Nane porisis, alteri ρορα quod ad corpus refertur, inesse debilitatis notionem hoc autem ii Sum ut cogitari poμSei, dehebat eo, quo Hermaiiiius inier
Nam quod ille contendit, primarim notiolies o mimi esse, id non tantum valet, ut juxta positae notiones in disjuncia, abire possint, et miror . praeierVisam eSSe ab Hermanno, Lobeckio, aliisque pra claris editoribues Sinceram Scripturam, quam Suidari praestatii S. V. ἔντροφος' 4-ῆ που Ira m Miν Drροτος ι μέρει, δευκῶ τε γῆρα φιτορνιν --. - expressa jam in editione principe Mediolanen,i a. 1499 et per reliquas editiones, correcta tantum loci orthographia, propagata, nempe τε pro δέ. Iam vero τε repuestio, locum Suum tueri non pol het relicta prisca Sophoclis orthographia 'IEN, poSt invenia long rum vocalium Signa Scribendum erat μῆν. Suadet hoc idem auii,ir phicus rhythmus; Sibi enim respondeniivv. 614 et 624:- V λωβ μῆν. 20 ς i Duσσων γαρ υιδ 3 κεύθων ὁ - ον sturaqi, Bis jans' concinent verba versus 618: οὐδ' οἰκτρεις roον ἄρνι9ος. Sed neque in his particula vitio caret, et haud dubie Neriheuda dis
40쪽
luodsi autem aliquid cogitatur aut in orationem uisertur, quod simplici illa subjulictionis animadversione majus est, aggereratio oritur, ac μεν in μην evaleScit, aliasque particulas ut it et 'και, ut fiat ili καὶ ιιῆν, adSciscit aut parilauiae 4 sive simplici, sive aliis iunctae , ῆ nou, locum cedit. Ao hae quidem silvininitio Sententiae habent, quia MSeveratio ipsa animum et cogitationem prius occupat, quam verbis indicatur, Hinc fieri etiam potest, ut a severationem subjunctio eXcipiat, siquidem utraque uententia subjun tiva ameveratione comprehenditur. Hinc ortae sunt juncturae mi μνῆ δἐ quae progressu temporis in si uin et ἐδε coaluerunt; nesciunt autem grammatici veter , unde illud ἰ ortum sit, et παραπληρωμαι- κον judicant, ut in s βαιον, quod tamen et ipsum ex ὴ βαιον cor flatum eSt. e Asseverationi autem hoc est proprium, ut animum non raro in ea ipsa re, quae proxime agitur, retineat et veluti co tringat, n que ad sententiam Subjungendam remittati uinc fieri potest, et vi frequentisSime, ut Sententia βεβα- vi, Aiquidem oratio continuatur, alterum per δή, ἀλλα, ανταρ iamiles junctum non habem, sed sol et velut sua vi contenta maneat.
Augescente asseveratione fit Mnestiuio et jusjurandum, quae Se