장음표시 사용
61쪽
Μην. e i μῖν hoc habet commune uti nunquam initio sententiae ponatur, post verbum vero eodem modo, quo inseratur, Il.sta, 302 αγε μὴν πεμησαι juxtarctra δ' Il. α, 62,..ε, 718 al. Uicitamen Iocus cum Solus sit, Scribendum erit μὶν, ut eSt Il. ε, 765 αγρει. μίν,οἱ ἔπορσον coli. η, 469. - ἔσται μαν Il. 9, 3T3. - ζωειν μυνἔυ φησὶ Νενοιτιον. Il. π, 14. -.Porro μὴν invenitur cum particulis
Mirum autem, quod in iam crebro atarinationis apud poetam usu junci ura η usjν bis tantum,hut vidimus, occurrit, δilem paucis . locis
62쪽
so miri ' 0us arctiores autem termini huic particulae fixi. sunt, tanto latius subjunctivae uis usus et in eos quoque locos extenditur, qui nihil subjunctivi vel disjunctivi. habenti' Ut ab ῆ μἐν incipiamus, ex quo, ut monuimus, ἡμῖν ortum est, scholiasta Venetus ad M. 77 Seu potius ' λικῆς προσέρδίας Herodiani epitomator in uv. ῆ μέν μοι προφρων επεσιν καὶ χεροέν ααζειν. - γαρ διομαι asseverationem quidem agnoscit - dicit enim, e ιών
. obtestationem et assimi ationem ita disiingnendi, ut illi, quae sortior est affirmatio, βεβαιωτικὰν συνδεσμον eripias et disjunctionem μεν inseras, cui nihil prorsus cum illa commune evi in eo praesertim loco, qui disjunctionem ne admittit quidem. Originem is error habet ex iis locis, in quibus particulae illae δμωαὶ metro videbantur defendi, ut Il. 275 4 μἐν ἐριοι . . . δωσειν, quod Scribendum etiam Il. X, 233 η μέν μοι coli. ω, 740, 763 Od. ν, 425 281. Nec aliter se habent Od. Θ, 384 ἐυεν απείλησας . . . δ' αρ' ἐτοιμα. Hi igitur non animadverterunt, in his et similibus longam vocalem eadem
vi rhythmica frangi, qua id fieri solet in ἀρὶ ἔτι δηριάν et ἀργῆτι
κεραυνεο et in formies conjunctivis Verborum, quae v atque cυ, Birhythmus id postulat, in e et o minuunt, non eXcepio co circumflexo, ut alibi demonstravimus, unde εἰδωμεν in εἰδομεν abiit, quod ejus necessitatis ignari εἶδομεν ουcripSere grammatici. Staiuendum igitur, in his revera μὴν esse idque reponendum esse, Si ab t subjunctio, contra adest asseveratio Sive Simplex sive in obtestationem ancia. Hine corrigendi η μἐν δὴ μῶλα Il. r.
63쪽
Sed ulterius patent hujus confusionis termini. Νon enim solum post atque ου, Sed etiam in aliis particularum juncturis nec non post nomina et in diriunctionibus obtinet, quarum praecipua capita hic breviter ponamuS.
Post classi ἔτι Od.cta, 104 ἀλὲ ἔτι μν κε καὶ ἄδε quod eodem modo dictum est. quo ἁλλὰ μὴῖν apud recentiores. Il. λ, 828 ἀ r
64쪽
subjunctio per δή inser da deest, et detrahitur aliquid de vi verborum Priami, si in tali statu eum disjunctivae particulae usum e hibeas cum tamen ne adsit quidem disjuncti Neo aliter M. I, 138
ει ιιἐν δὴ Ἀντιμαχοιο δαίφρονος υἱέες ἐστον . . . 2- μ ν δὴ του πατρος αεικέα τίσετε λωβην, cujus loci utraque in sententia et robustior dicito et subjunctionis absentia duplicem requirunt. Hic
illic invenias quidem δἐ particulis μἐν δὴ subjunctum ut Od. 243
προσθεν μιν γαρ δῆ μγι ἀεικέλως δοατ' εIναι, νυν δἐ θεοισιν Ioiare, adest tamen et in his asseveratio sortior, nec quidquam impedit, qu minus post eam δἐ orationi inseratur. - Il. α, 540 N μερ ἐς μνδή μοι υποσχεο. Quis vero in tali precum ἐνεπείρ subjunctivam toleret 8 - μέν τοι quod supra post ou removimus etiam absque negatione. removendum apparet Il. δ, 441 μαλα μν τοι ἐγω Od. φ411 φῶκας μν τοι Πρωτον. Non meliori jure post pronomina exim disjunctionis ierminos aut insertur aut antiquitus illata relinquitur mν Il. ν, 4T AIαντε os 3ών σαώσεeta. Hic Apollonius κε praebet, et Scr. Wiν κε. Post justa sequitur disjunctio μἐν ... δέ vv. 49, 52. - B. δ, 341 ouis μαν τ' ἐπέοικε scr. μῆν ἐπέοικε. Od. ξ, 508 εο γέρον, αἶνος μέν τοι αμυμων, colI. Od. ω, 321 κεῖνος μέν τοι οδ αυτος ἐγευ et Od. si, 20T. - Il. β, 145 τα μέν τ' Ευρος τε ποτος τε, in quo loco orthographiae μην ignorantia tertiam particulam τε Sincerae orationi obtrudit. Contra recte se habet Il. σ, 131 τα μιν ἔντεα κορυθαίολοςἈκτωρ Αντος ἔχων ἀμοισιν ἀγώδεται, ou δἐ r φ φ Θηρον ἐπαγλα ισθαι. Sed in antithesi scri ου ει L. inno pendent gnomica II. o, 203 στρωται μέν τε φρένες ἐσθλῶν, ubi scr. μήν τοι νέμνες, nec minus Il. s, 464, 466 ἄλλοτε μέν τε ζα εγέες τελέθουσιν. . . Ma Τε δἐ μινυθουσιν. Inest quidem disjunctio, ut Od. λ, 303 ἄλλοτε μιν ζωοσνς' ἔτελμεροι, αλλοτε δ' αντε, sed cum RSs
65쪽
veratione τοι conjuncta; nam is post A injectum mera est dictionis scabrities Νeo causa, quare αυοτε in antiquo aevo coaluisse si , tuas, ortum ex ἄu ετε, et in has vocuIaes solvendum. Nimirum stra' ἔτε idem est quod recentiornm-δτε. Scribendum 'igitur in priore loco ἄaz οτι μήν τοι . . . aaz ὁτἐ δ . Posterioris disjunctio simpleru
Expeditiora sunt quae ad usum' particulae δ' pertinent, cujusvis cohibendi et Iigandi in eo cernitur, ut animi attentionem in voeabulo aut sententia aut denique in sententiarum ligamine retineat eoque vim ejus augeat. Iloc quia saepe cum respectu ad tempus fit inde particulae vim temporalem non raro tribui vidimus. Insertur autem post nomina mistanti , Il. β, 340 ἐν πυρὶ δῆ μυχαί τε lacr. κε)ρονοί-o. Il. δ, 150-δῆ πολέμοιο πεπαυμένοι. Od. 94δή ποτε τοιον, cui cognata sunt quae post vocativum illata sententiam inchoant et corroborant B. ο, 437 Τευκρε ninoν δὴ miserar troto πιστος ἔταιρος. - Il. . 342 τέκνον ἔριον δ' παμαν ἀποίχεω. Post nom. ad, posita II. σ, 95 cAn αγρος δν μοι, τέκος, ἔσσει . Od. ο, 451, κερδαλέον δὴ τοιον. Il. χ, 296 αυοισιν δὴ ταντ' ἐπιτώχεo. Od. 406 προφρων κεν δὴ ἔπειτα. Post eomparativati. ω, 443 ἐ'ῖτερον . . Mi εσεσθε. Il. ω, 443 - Post susteriat. Il. 260 καρτιστοι δῆ κεῖνοι. Il. - 266. Post adrerbia Il. 6401Mi. - Il. ν, 776 Raaoτε δή ποτε. - Il. τ, 401 ἄλλως δή.. - Od.
66쪽
Particulae quibus eadem vi, qua nominibus et verbis δὴ Amb.. jungitur, primum affirmativae et negativae sunt: e δή, ῆδη, crare de quibus actum est supra, porro και Il. α, 298 καὶ δὴ ταὐτά γε παντα eoll. Il. R 128. Od. R 17 - ουκIl. r, 52 ουκ αν δῆ μεμ νειας lare τι - Μενε ον. - Il. σ, 8: μὴ δή μοι τελήσωσι θεοὶ κακα. - Ιl. χ, 455 δείδω μὴ δή μοι θρασυν Ἀκτωρα . . πεδίονδε δίηται. - Il. η', z. μὴ δή πω. Hae prisci usias reliquias monstrant integras juncturas μὴ μῆν, μὴ δὴ juxta μὴ μῖν et μὴ δε suisse, em dem modo quo ου μῆν .. ου quae in ov μήν . . . Ov δέ non aliter ac se μήν ... 4 δή, quae extenuato tono sub forma 4 μήν ... 4 M in μέν . . . ἡ δὲ conflata abierunt. Νemo autem haec levia habebit, a
67쪽
eni perfnar,lim est, graecam 'viit in tunc demuni intelligi posse, ejus sormae ad origines su simplices illas sed viva des revolatae et ex earnm usu explicaiae fuerint. Dis succedunt emisecutio 'Minhibitinae: ἄρα Il. μ, 321: αρα δῆ τοι ἔπειτα et praecedente
ῆδη. - Praecedente 'αταρ D. v, 871 τόξον αταρ δὴ Πύων παχαι, ubi matri, quod subjunctum est, eodem modo se habet et dictum sere est' pro παλαι-veI potius δὴ 'πάλαι colI. Od. et 2 ret γὰρ δη ποτὲ . Iuncturam μῖν δὴ Supra ab Homero reniovimus, edit ira δὲ δὴ bene 'so habet od. β, 176 otiis ta σεσθαι, ταδἐ δη νυν πάντα τελεῖται. - Il. ρ, ' 460 οφι δἐ δῆ. - Il. π, 763 ol δἐ δη ἄχλοι coli. Il. θ , 30. χ, 300. In his enim Eubjunctio-Ms per' δἐ indicatae vis augetur accedente δῆ, quae ' amrinationem addit. - Porro causales et temporales voces diversis modis su Julicias habent hast
Et, quae vocula accedente eodem sere modo ''vim auget, quo si accedente quidem. Il. α, 61: netoo πολεμός τε καὶ χοιαῖς υχαιοῖς, colI. 294, 574. Il. μ, 70, 6, 120 et accedentibus allis particulis Il. o, 53. - Εἰ δη που Od. ρ, 484. - Il. 399 εἴ ποτε δῆ. - B. α, 30 ει ποτε δῆ ξ εἰ δῆ ποτε, unde clarum δη nore ad ' urgendam vim Si tu converso poni. - Ἐπεὶ s. 235 ἔπει δὴ πρωrα. - Il. α, 293 ἐπῆν δῆ coli. ω, 405. - Od. ι, 131 o, 389 ἐπει αρ δῆ. - Od. ρ, 226 ἐπεὶ ουν δή, - nec non
68쪽
culae. Il. 112. Oυνεκα δη. - Il. νυ 409 Ovνεκα δή νυν ... TOί--κα δὴ νυν. - Denique copulain sequitur καὶ vel sola Il. - 161 και
aliis juncta Il. α, 92 και τοτε δή, praecedensibus καὶ δ 7. - Il. '816 καὶ Mi. - II. 898 καί κεν δή. - Il. v, 273 καί νυ κεδῆ eoll. 490; nec non particulam εος in votis auget Od. M 251ως δὴ ἔγωγε o φελον et in re declinanda, scilicet ac si Il. α, 110ώς mi τοὐν Iνεκα σφιν Ἐκηβόλος ωλγεα τευχει, nec Sine irrisione accedente αρα ll. σ, 75 ιυς αρα δὴ Πριν f ευχεο. Sunt tamen et aliae iuncturae, in quibus δη reliquas particulas non sequitur, Sed praecedis, Si Scilicet ejus vis ut in exemplo suprapo ito reliquis praevalet, aut non iam ad accedentem particulam quam ad Aenientiam, cujus pars est aut quam praecedit, augendam atque
intendendam pertinet. Essicitur hoc, si locos, in quibus γαρ δὴ et δὴ me, νυν δε et δὴ νυν junguntur inter se conser . Od. ζ, 242πωσθεν μιῶν γαρ δή μοι αεμίχιος δέατ' εἶναι, νυν δἐ θεοισιν εοικε. Γὰρ δη caussam cum quadam asseveratione indicat; contra Il. ω,
361 δὴ γὰρ καὶ ἔαι κνέφας ῆλυθε γαῖαν temporis nocturni jamjam
69쪽
Ceterum in hac quoque particula seri solet, ut AEnhmica vi longa vocalis tenuetur et δῖ appareat, ubi extra illam necessitatem locum legitimum occupat. Ita juxta που δὴ, τί δὴ in interrogationibus quas supra posuimus et moς δὴ *- in. σ, 364 Il. 481 πως δἐ συ νυν μέμιονας apparet quod rhythmo fractum pro πῶς Mi σου poni iam analogia quam dictionis indoles 'evincit. Similia
' i Haec igitur de partieulis μὴν et ' Mi quatenus' speciem disjunc 'tivam induerunt dicta sussiciant. Multa quidem ejus generis supe sunt per omnes rhapsodias disseminata, quae tamen ad capila, quae exposuimus, Fine' negotio revocari posSunt. Scio vulgatam scripturam in his quoque 'defendi solere, ut a SpitZnero in excura. VIII ad Il. δ, 424) iisque quos ibi Emnitur, nec 'ohsto, quominus vulgata textui qualem constituti im habemus, relinquantur; juvabit tamen genuiniim dictionis indolem perspexisse, ut eam Si ahqoue
70쪽
παραδοσεως incommodo seri potest, poetae in singulis reddas, et, si haec redditio nimium audax videatur, saltem intelligas quod dici
debuit et revera a poeta dictum iradebatur, donec successu temporis adstrictis mei ri et analogiae legibues immutata ad posterorum memoriam propagarentur. Superest, .ut de particula τοι agamus. Hanc ad τος revocat dam esse Rupra monuimus, Vi adverbiali, ut οικοι, domi. Neciamen ab ipsa forma genuina, Sed desiexa deduxerim, quam τοῖος, τοιουτος monstrant, ut sit tuli modo, reseraturque ad cogitationes animo comprehensas conclu8ionesqile inde deductas. Hinc et ipsa concludendi et amrmalidi vim nanciscitur et quamvis Sensu Suo peculiari, eodem tamen ordine, quo reliquae, assirmandi, demonstrandi, excitandi ligandique vim habentes aut seorsini aut jiinctim cum aliis ponitur. Initio Sententiae non nisi cum γὰρ conjnncla ponitur aliquoties in Il. α, 76: τοιγὰρ Scribendum τοι σοει συνθεο. Il. M 437 τοιγαρ θω και ταυτα μώz drρεκέως κατα ἔξω
saepiusque in Odyssea ν, 257 δ, 383, 390, 611, aliis. Estque
amrmatio cuius causa subjecto γαρ additur, sere ut nostrum so deruti Mansit. hoc Epicis et ad Atticorum poetarnm dialogos, sicut videbimus transiit, Pindaro non adhibitum. Νatu quod apud hunc legebatur Nem. VII, 33 τοιγαρ μέγαν διιφαλον .... mλων, id felici G. Hermanni conjectura τοὶ pro τοι o Scribentis sublatum est. In reliquis mediae orationi insertur iam post nomina quam post
particulas Il. β, 298: αἰσχρον τοι δζοον τε μένειν κενεον TS νέεσθαι.
Il. ν, 110 dar dic τοι καὶ ἐαοὶ θάνατος. Od. π, 263 ἐσθίω τοι muros r ἐπαμουν ρε inultaque alia ejus generis. Hinc tu gnomicis frequens. Od. 351 δειλαί τοι δειλων γε καὶ ἐπυαι ἐγγυάασθαι coli. ι, 11 ρ, 72: Iσον τοι κακον ἐσrι κ. T. a. Il. μ, 412 πλεον τέ τοι seroν ἄμεινον sed hic δέ τε scrib. ob digamma.